[OS] #dmbjdaily (สาม) Eyes, Nose, Lips (ผิงเสีย)

[Rainxx_fon]

#dmbjdaily
------- Eyes, Nose, Lips (ผิงเสีย) --------

คนหน้านิ่งเป็นนิตย์ตอนนี้กำลังซ่อนความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้ในใจได้อย่างแนบเนียน

ชายหนุ่มร่างสูงเพรียวพุ่งดิ่งตรงมายังพิกัดตามที่ข้อความปริศนาส่งเข้ามายังมือถือของเขา  (เครื่องที่อู๋เสีย(บังคับ)ให้เขาใช้นั่นน่ะ) ด้วยสีหน้านิ่งเฉยอ่านอารมณ์ยาก หากแต่ใครจะรู้ถึงอารมณ์ที่แท้จริงได้มากไปกว่าเจ้าตัวกันเล่า

คิดแล้วมือข้างที่กำมือถือพลันกำแน่นคล้ายข่มอารมณ์ เมื่อเห็น ภาพ ที่แนบมาด้วย..

จางฉี่หลิงใช้เวลาไม่นานราวโกหก ก็มาถึงสถานที่ตัวการทันที สายตากวาดมองไปทั่วเพื่อหาตัวการ สายตานิ่งเฉยคมกริบเหมือนเหยี่ยว ไม่นานก็พบเป้าหมายที่ตามหาทันที จึงไม่รอช้าพุ่งตรงไปในทันที
และภาพตรงหน้า เหมือนจะทำให้สีหน้าไร้อารมณ์แสดงอารมณ์ออกมาด้วยการขมวดคิ้วเล็กน้อย

ภาพของ อู๋เสีย ที่นอนฟุบอยู่กับขอบโต๊ะ โดยที่ข้างตัวยังมีแก้วเบียร์ที่ยังกินไม่หมดตั้งไว้ หากแต่สิ่งที่ทำให้เขาขมวดคิ้วหนักไปกว่าเดิม กลับเป็นเจ้าตัวที่เงยหน้าขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา

“อ่าว?.. นั่นครายย .. เสี่ยวเกอหรอ? ไม่ใช่ม้างงงงอู๋เสียย หมอนั่นไม่มีทางมาอยู่ที่นี่.. งืมๆ” น้ำเสียงยานคางเอ่ยออกมา คำพูดพร่ำจับใจความไม่ได้ยิ่งทำให้ปวดหัว

แล้วยังใบหน้าที่แดงระเรื่อไปทั้งใบนั่นอีก.. ดูเหมือนจะไม่มีสติโดยสมบูรณ์

จางฉี่หลิงอยากจะถอนหายใจแต่ก็ทำไม่ได้ ครุ่นคิดในใจเงียบๆ ก่อนเดินตรงไปหาร่างนั้น พูดใส่ข้างหูคนเมาด้วยเสียงเบาๆ

“อู๋เสีย กลับบ้าน”

เหมือนจะมีปฏิกิริยากับคนเมานักกับเสียงนี้ เจ้าตัวเด้งขึ้นมาทันที ดวงตาเบิกโตคล้ายตกใจ หากแต่คล้ายๆกลับเป็นปกติเมื่อเห็นใบหน้าของเขาในระยะใกล้ๆ พลันรอยยิ้มค่อยปรากฏบนที่แดงระเรื่อนั่น
หัวใจคนมองสะดุดชั่วขณะ

จางฉี่หลิงนิ่งอึ้งแบบที่ไม่เคยเป็นเมื่อถูกโจมตีเข้าจังๆโดยไม่ทันตั้งตัว.. แค่รอยยิ้มกับแววตาฉ่ำเยิ้มนั่น.. ปั่นป่วนเขาได้ง่ายๆ

“กลับบ้าน?.. อืม.. กลับก็กลับ.. กลับบ้านกันเถอะะะ” ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มยั่วนั่นเอ่ยปากออกอย่างไม่มีสติ สองแขนคว้าคอคนใกล้ตัวทันทีอย่างไม่ระมัดระวังตัวอะไรทั้งสิ้น อีกทั้งยังบดเบียดร่างเข้าให้แนบชิด เร่งอุณภูมิความร้อนของก้อนน้ำแข็งเดินได้จนแทบละลาย..

จางฉี่หลิงขมวดคิ้วมุ่น ในใจนึกตำหนิ

ไม่ระมัดระวังตัวเลยสักนิด แบบนี้ใครหิ้วไปจะรู้ตัวบ้างไหม!?

ความขุ่นเคืองไม่ได้รับการระบาย เมื่อมองไปรอบกายกลับมองไม่เห็น ‘ตัวการ’ ที่หลอกอู๋เสียมาถึงที่นี่ แต่สายตาคมกริบดั่งเหยี่ยวกลับปราดมองเห็นเข็มขัดเส้นหนึ่งที่ตกอยู่บนพื้น

แววตานิ่งเฉยไร้คลื่นอารมณ์จ้องมองเพียงแค่นั้น ก่อนจะหันไปโอบคนข้างกาย ประคองก่อนจะพาเดินออกไป ในใจจดบัญชีเอาไว้เงียบๆ

... ไม่เป็นไร เขาจะคิดบัญชีคราวหลังก็แล้วกัน








ผมฝันร้าย

และสิ่งที่ฝันก็เป็นเรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา..

กี่ครั้งแล้วที่ผมต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาแบบนี้?

ผมลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึก จ้องมองเพดานมืดๆเงียบๆ ก่อนที่จะรู้สึกปวดหัวจิ๊ดขึ้นมาจนต้องยกมือกุมขมับ คิ้วขมวด ผมพยายามคิดว่า เพราะอะไร? เกิดอะไรขึ้น? และทำไม? ผมถึงมาอยู่ที่นี่.. และอยู่ในสภาพเหมือนแฮงค์แบบนี้

คิดไปคิดมาก็รู้คำตอบ  ที่แท้ผมถูกนายแว่นดำหลอกให้กินเหล้าจนได้!

ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ พรุ่งนี้ผมต้องเอาเรื่องเขาให้ได้ แต่คิดไปก็เท่านั้น สงสัยว่าเจ้าตัวคงจะเผ่นหนีไปไกลก่อนจะให้ผมตามไปด่าซะล่ะมั้ง?

ผมหยัดกายลุกขึ้นนั่ง แววตากวาดมองทั่วห้อง ก่อนที่ในใจจะเกิดความสงสัย

นี่ผมมานอนอยู่ที่เตียงบ้านผมได้ยังไง? ผมคงไม่ใช่ละเมอเดินกลับมาเองแน่ๆ ในเมื่อเมาหนักขนาดนั้น

คิดไปคิดมาหัวก็ปวดจิ๊ด ยิ่งเค้นคิดก็เริ่มเห็นภาพจางๆเลือนราง.. ว่าคนที่พาผมกลับมาคือหมอนั่น.. เมินโหยวผิง

หมอนั่นมาได้ยังไง?.. แล้วใบหน้าไร้อารมณ์ของหมอนั่นที่ยามนั้นคิ้วขมวดมุ่นคล้ายไม่พอใจในภาพที่ติดค้างในสมองนั่น .. ใช่หมอนั่นแน่ๆหรือ?

หรือหมอนั่นจะโกรธผม?

พอคิดได้แบบนั้น ริมฝีปากเหมือนจะยกยิ้มขึ้นมา แต่ผมก็หยุดมันไว้ ในใจผุดคำค้านขึ้นมาทันที

ไม่มีทาง.. หมอนั่นไม่เคยสนใจผมสักนิด

เลิกคิดไปเองได้แล้ว อู๋เสีย..

คิดแล้วก็ข่มความรู้สึกที่เอ่อขึ้นมาลงไป ทิ้งตัวลงนอนเอาหมอนมาซุกหน้า พยายามลบภาพหมอนั่นที่โผล่มารบกวนความคิดผมไปให้พ้นทาง เลิกคิดถึงหมอนั่น เลิกห่วง เลิกถาม เลิกทุกอย่าง!

แต่ผมกลับรู้ดีที่สุด.. ว่าพยายามเท่าไหร่มันก็เท่าเดิม

ลืมไม่ลง.. และไม่อยากลืม

เหมือนฤทธิ์แอลกอฮอล์ในตัวมันยังดับไม่หมด ไม่รู้ผมนึกบ้าอะไรถึงลุกขึ้นจากเตียง เปิดประตูห้องตัวเอง ออกไปยังห้องนั่งเล่นที่ที่ หมอนั่น อยู่

ผมเดินด้วยฝีเท้าที่คิดว่าเงียบที่สุด แม้จะซวนเซเพราะปวดหัวอยู่บ้างแต่ก็พยายามเดินให้ตรงไปก่อนจะล้มลงไปก่อน ร่างกายผมตอนนี้เหมือนมันขยับไปตามความต้องการของตัวเองล้วนๆ..

ผมควบคุมตัวเองไม่ได้

และผมก็เห็น.. ร่างสูงที่นอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่บนโซฟาตัวใหญ่นั่น ภาพที่ดูคุ้นตา แต่ในวันนี้กลับรู้สึกแปลกไป

ผมเคยบอกให้เขาไปนอนที่ห้องที่จัดไว้ให้ดีๆ แต่หมอนั่นกลับปฏิเสธทุกครั้ง เลือกที่จะนอนอยู่ที่นี่

.. และแม้เขาไม่บอก ผมก็รู้ว่าเพราะอะไร

เพราะไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ที่นี่นานขนาดนั้น เขาเพียงแค่เห็นบ้านผมเป็นแค่ที่ซุกหัวนอนล่ะมั้ง?

ยิ่งคิดยิ่งจิ๊ดทั้งที่อกและที่หัวเข้าไปใหญ่ ผมเดินมึนๆเข้าไปใกล้ ถ้าหมอนั่นตื่นขึ้นมาตอนนี้ผมคงโดนบิดคอเหมือนบ๊ะจ่างแน่ๆ

แต่ก็อย่างที่บอก.. ผมควบคุมตัวเองไม่ได้

ผมมาครุ่นคิดอย่างจริงๆจังๆอยู่บ้าง.. ทำไมหมอนั่นถึงกลับมาหาผมทุกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นกำแพงที่เขาก่อเอาไว้ก็ยังตั้งแน่นหนาอยู่เช่นเดิม

ถึงหมอนั่นอยู่ใกล้ขนาดนี้.. แต่ยิ่งเหมือนเขาอยู่ห่างออกไป

อันที่จริง ผมจะไม่ต้องมานั่งเสียเวลาคิดอะไรมากมายถึงขนาดนี้เลยสักนิด ถ้าหาก..

ถ้าหากผมไม่เกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาก่อน..

เป็นฝ่ายที่ ‘หลงรัก’ เขาก่อนแบบนี้

ครั้งแรกที่ผมรู้สึกตัว ผมก็รู้ทันทีว่าไม่ได้การแน่ ผมพยายามลบทุกความรู้สึกออกไปให้หมด! เลิกสนใจ เลิกทุกอย่างที่ตัวเองมักเผลอไปใส่ใจหมอนั่นซะ..

หากแต่ทำไม่ได้.. แม้ผมจะพยายามอย่างสุดกำลัง

ยิ่งคิดยิ่งสมเพชตัวเอง.. แค่คุยกันปกติเขายังไม่ค่อยสนใจ ถ้าหมอนั่นรู้ขึ้นมา.. ผมต้องตายแน่ๆ

คิดยืดยาวไปเรื่อยในขณะที่ผมย่อตัวลง นั่งลงบนพื้นที่ที่เหลืออยู่ของโซฟาตัวใหญ่นั่น ก็เพราะมัวแต่คิดไปมากมายนั่นแหละ โดยไม่รู้ตัว มือกลับยื่นออกไปใกล้ยังใบหน้านั่น..

ใบหน้าที่ลืมยากลืมเย็นนั่น.. ติดอยู่ในหัวเขาไปแล้ว

อยากสัมผัสสักครั้ง.. สามสิ่งที่ผมชอบมองนักหนาบนใบหน้าเขา..

ทั้งดวงตา.. จมูก.. และปาก

หรือจะทั้งหมดของเขา.. ผมชอบทั้งหมด

มือสั่นระริกเคลื่อนเข้าไปใกล้มากขึ้น ตามจังหวะหัวใจเต้นถี่ด้วยความกลัวว่าเขาจะตื่นมาหักคอผม หากแต่ฤทธิ์แอลกอฮอล์มันแรงมากกว่า หักล้างความกลัวผมไปเสียหมด

อีกนิดเดียว.. อีกไม่กี่เซนเท่านั้น..

หมับ !

ผมสะดุ้งโหยงทันที แทบจะสะบัดมือทิ้งเมื่อจู่ๆ มือคนที่นอนนิ่งอยู่เมื่อครู่กลับคว้าข้อมือผมอย่างแรง ดวงตาที่ปิดอยู่จนเมื่อครู่เปิดออกสบตาผมทันที.. แววตานิ่งเฉยไร้อารมณ์เช่นเดิม แต่น่าแปลกที่ตอนนี้ผมที่ถูกจ้องมองด้วยมันกลับรู้สึกเหมือนหน้าจะไหม้..

แม่งเอ้ย! เขินเป็นบ้า!

หากแต่ถึงเขินหน้าแทบระเบิดแต่คนหน้านิ่งกลับเพียงจ้องมองด้วยความสงสัยเท่านั้น ไม่ได้มีท่าทีจะลุกขึ้นมาหักคอผมแต่อย่างใด จึงค่อยสงบใจลงนิดหน่อย

และฤทธิ์แอลกอฮอล์(เจ้าเดิม) ก็สำเดช.. ผมแม่งไม่รู้ตอนนั้นไปขนความกล้ามาจากไหน ริมฝีปากเลยเอ่ยคำที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะพูดขึ้นมา

“เสี่ยวเกอ.. ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว.. ได้ไหม?” พูดไปแล้วใจก็เต้นโครมคราม กลัวก็กลัวว่าหมอนั่นจะบิดแขนหัก แต่อีกใจก็อดหวังไม่ได้..

หวังว่า .. ผมอาจจะไม่ได้คิดไปเองฝ่ายเดียว

แววตาไร้อารมณ์นั่นจ้องมองกลับตาผม.. ผมกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่งด้วยความกดดัน ก่อนที่แรงบีบที่ข้อมือจะคลายลงและหลุดออกไป

ผมตาแทบเหลือก.. นี่เท่ากับหมอนั่นไม่ได้ว่าอะไร?

และเพราะโอกาสเช่นนี้ยากจะเกิด หมอนั่นอาจจะละเมอก็ได้.. ผมก็ย่อมไม่ปล่อยให้เสียเปล่า..

อย่างน้อย.. แม้มันจะเป็นครั้งสุดท้ายก็เถอะ

ผมเคลื่อนมือไปแตะใบหน้าหมอนั่นเบาๆ.. สัมผัสเย็นเฉียบที่แผ่ขึ้นมาทำเอาตกใจอยู่บ้าง หนาวขนาดนี้หมอนี่ก็ทนนอนได้

น่าแปลกที่หมอนั่นนอนนิ่งเฉยซะอย่างนั้น แต่แววตานิ่งเฉยก็มองผมไม่ได้ละไปไหน ทำเอาเขินๆไปหมด

ผมไล่มือตัวเองไปตามใบหน้าหล่อเหลานั่นอย่างช้าๆ..

เริ่มจาก ดวงตา.. เมื่อผมไล่นิ้วไปยังขอบใต้ดวงตาของหมอนั่นอย่างช้าๆ หมอนั่นก็ปิดเปลือกตาคล้ายรับสัมผัสด้วยความเต็มใจ แม้ผมจะแปลกใจแต่ก็หยุดตัวเองไม่ได้

และตอนนี้.. ผมก็เริ่มตกเข้าสู่ภวังค์

ไล่จากดวงตา ก็ลดต่ำลงยังจมูกโด่งสวยได้รูปของหมอนั่น ไล้ผ่านแผ่วเบา ช้าๆ คล้ายต้องการซึมซับมันเอาไว้ในความทรงจำ

เผื่อวันหนึ่ง.. เขาจะไม่กลับมาหาผมอีก..

นิ้วยังคงไล้เรื่อยลงมายังริมฝีปากของเขา.. สัมผัสมันแผ่วเบาด้วยความไม่กล้าเท่าไหร่นัก แต่เจ้าตัวไม่ได้ว่าอะไรผมยิ่งได้ใจ.. ใช้ปลายนิ้วโป้งปาดไล้มันแผ่วเบา ดวงตาผมจ้องมองมันนิ่งราวกระหาย..

ริมฝีปากสวยได้รูปแบบนั้น.. ถ้าประทับริมฝีปากลงไปจะเป็นยังไงนะ?

การกระทำผมไปเร็วกว่าความคิดอีกแล้ว คราวนี้ยังไม่ทันห้ามตัวเอง ผมเหมือนถูกแรงลึกลับดึงดูดเข้าใกล้ริมฝีปากนั่นอย่างช้าๆ.. ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ หัวใจก็ยิ่งเต้นด้วยความหวั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ..

และในที่สุด.. ผมก็นาบริมฝีปากลงไปแผ่วเบา.. นิ่งค้างชั่วครู่ก่อนจะผละออก

สัมผัสนุ่มร้อนที่ริมฝีปาก คล้ายดั่งขนมหวาน แม้ไม่ลึกซึ้งแต่มันกลับให้ความรู้สึกหอมหวาน เพียงเท่านี้ผมก็ดีใจแล้ว..

ไม่หวังอะไรแล้วจริงๆ

ผมมารู้ตัวว่า ‘ลวนลาม’ หมอนั่นมากเกินไปแล้ว ก็คิดจะผละออกไปแม้จะเสียดายมากก็ตาม.. หากแต่ขณะที่คิดจะพูด

“เอ่อ.. เสี่ยวเกอ..ฉันว่าฉันปะ--” ผมหลบแววตานิ่งเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรนั่น รู้สึกร้อนๆหนาวๆยังไงไม่รู้ กลัวหมอนั่นจะเปลี่ยนใจลุกขึ้นมาหักคอผมขึ้นมา ขณะนั้นกลับถูกกระชากแขนเข้าหาเขาอย่างแรง จนล้มทับยังแผงอกของเขา ผมตกใจแทบตาถลน หากแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ร่างทั้งร่างก็แข็งค้าง

“ไม่รับผิดชอบเลยนะ อู๋เสีย” เมินโหยวผิงพูดด้วยน้ำเสียงต่ำฟังแหบพร่า หากแต่ผมกลับรู้สึกร้อนวูบวาบแปลกๆ..ยังไม่ทันคิดถึงความหมายที่หมอนั่นพูดถึง ริมฝีปากที่ผมพึ่งฉกชิงไปเมื่อครู่ ก็ประทับมาอีกครั้ง.

เพียงแต่คราวนี้ไม่ใช่ผมเริ่ม.. แต่เป็นหมอนั่น!

ผมยังไม่ทันหายตกใจก็พลันถูกช่วงชิงลมหายใจไป เขาไม่ใช่แค่แตะปากเหมือนผมเมื่อครู่ แต่หมอนี่มันสัมผัสลึกซึ้งกว่านั้น.. ริมฝีปากบดเบียดแนบชิด ปลุกให้ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว สัมผัสร้อนรุ่มจนแทบจะละลาย

หมอนั่นดูนิ่งเฉยแต่กลับจูบเก่งมากกว่าที่คิด!

แม้จะแปลกใจโครตๆ แต่ยอมรับว่าตอนนั้นผมเคลิ้มมาก ให้ความร่วมมือกับเขาอย่างดีไม่มีเกี่ยงสักนิดแม้ตัวเองจะงงๆอยู่ก็ตาม เผยอริมฝีปากออกให้เรียวลิ้นอุ่นร้อนรุกล้ำเข้ามาสำรวจ.. ตักตวงความหวานและลมหายใจของผมไปตามที่เขาต้องการ

ผมแทบจะขาดอากาศหายใจ ใบหน้าก็ร้อนฉ่าไปหมด ขณะที่หมอนั่นถอนริมฝีปากออกมาให้ผมพักหายใจ ไม่ทันไรเขาก็ประทับแนบแน่นลงมาอีกครั้ง..

ซ้ำไปซ้ำมา.. จนริมฝีปากบวมช้ำไปหมด

ตอนนี้ผมถูกหมอนั่นกระชากลงมานอนแทนทีตัวเองแล้ว โดยที่หมอนั่นคร่อมตัวผมไว้ เส้นผมสีดำตกลงมาปรกหน้าหมอนั่นบางส่วน เสื้อยืดสีขาวที่ใส่คอกว้าง จากมุมที่ผมอยู่ตอนนี้ทำให้มองเห็นลายสักกิเลนที่ปรากฏออกมา.. มัดกล้ามที่เห็นอยู่รำไรแทบทำผมจะเป็นบ้า

ขณะที่ผมมัวแต่ไปสนใจไอ้สิ่งที่เห็นวับๆแวมๆนั่น หมอนั่นก็ละจากริมฝีปากไล่ไปยังใบหู ขบกัดเบาๆ ก่อนจะไล่ไปยังลำคอผม ขบเม้มไล่เรื่อยไปยังไหปลาร้า.. ทุกที่ที่ริมฝีปากอุ่นร้อนนั่นลากผ่าน ราวกับจะจุดเปลวเพลิง

ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วจริงๆ.. ผมไม่เคยเห็นหมอนั่นเป็นแบบนี้มาก่อน!

หรือว่าผมไปปลุกให้กิเลนตื่นขึ้นมา!

มาตระหนักได้ก็สายไปแล้ว รู้ตัวทันทีว่าคืนนี้ท่าจะไม่รอดแน่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คิดชัดขืนหรอก.. ตามใจหมอนั่นไปก็แล้วกัน..

แต่ผมก็อดไม่ได้.. อยากจะเอ่ยปากถามคำถามเขาสักคำ

“เสี่ยวเกอ..”

“…” ผมรู้ว่าหมอนั่นได้ยิน แต่กลับยังไม่หยุดวุ่นวายกับลำคอผมสักที..

“นายจะไม่ไปไหนใช่ไหม?” ผมถามออกไปด้วยความไม่มั่นใจ..

แม้ตอนนี้ผมจะโอบกอดเขาไว้.. เขาจะจูบผม.. เขาจะกอดผม.. ผมตอนนี้สัมผัสถึงตัวเขา

หากแต่สักวัน.. ถ้าเขาจะไป ผมต้องทำยังไง?

หมอนั่นเหมือนชะงักไปชั่วครู่ทำให้ผมใจเสีย.. หากแต่ไม่นานจุมพิตหนักหน่วงก็ประทับลงมาอีกหน.. ปั่นป่วนผมจนแทบลืมคำถามไป หากแต่ริมฝีปากนั่นก็กระซิบที่ข้างหูผม

“อืม”

เขาตอบเพียงแค่นั้น ก่อนที่จะไม่พูดอะไรอีกต่อไป.. ปล่อยให้ค่ำคืนนี้มีเพียงเสียงหอบหายใจของเราทั้งคู่เท่านั้น..

แม้คำตอบนั้นจะทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาบ้าง.. แต่ผมก็ใช่จะไม่รู้.. ว่าเขา โกหก

หากแต่ถึงเป็นอย่างนั้น.. ก็ไม่เป็นไร

เพราะผม.. ผมอยากจะเชื่อในคำโกหกของเขา

END

_______________________________

TALK :
ปั่นเดย์ลี่หัวข้อ ‘สาม’ มาส่งค่า (ในที่สุดก็กลับมาเรือหลัก #ฮา)
จริงๆมันเกี่ยวกับสามไหมก็ไม่รู้ 55555 เอาเป็นว่า ‘ตา จมูก ปาก’ เป็นสามสิ่งที่อู๋เสียลวนลามไปละกัน (ก๊ากก)
ก่อนอื่นเลยขอบคุณ ท่านเนียร์มากนะคะ ที่อนุญาตให้แต่งตอนต่อได้ (555)
(เสริมต่อมาจาก ฟิคคนสวย (เฮยฮัว) ของท่านเนียร์นะค้า ^^)
อีกอย่างค่ะ ฟิคนี้เกิดขึ้นมาจากการฟังเพลง EYES NOSE LIPS นั่นเอง (ใครไม่เคยฟังไปลองฟังกันนะคะ)
จริงๆมันเพลงเศร้านะคะ แต่ออกมาหวานๆเศร้าๆปนกันไปเลย(ฮา)
สุดท้ายขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ เจอกันฟิคหน้าค่า

281 days left… ก่อนเราจะพบกันที่ฉางไป๋ซาน

[sinnerdarker]

แม่จ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ขอบคุณค่ะขอบคุณณณณณณ โฮวววววววววววววววววว ฟิคหวานๆ ฟิคหวานหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

แม่ยกผิงเสียดีใจค่ะ ช่วงนี้นอกจากจะเขียนเองแต่ดราม่า ฟิคที่เจอยังมีแต่ดราม่า ด้วงดีใจเหลือทน แอร๊ย หวานมาก นายน้อยลวนลามเลยค่ะลวนลามอย่าช้า ปลุกกิเลนบ่อยๆนะคะ ซินช๊อบบบ

ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆหวานๆ ค่าาา /ไอ้ปนเศร้าน่ะช่างมันเถอะซินยอม //ปกติเจอแต่ขมปร่าๆ

[Naitear]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ///////////[]////////// #ขอโทษค่ะสติหลุดตั้งแต่เข็มขัดแงงงงงง 55555555555

นายเมินคะ นายอย่าไปแค้นนายแว่นดำเลยค่ะะ เขาเป็นคนทำให้นายได้เห็นฉากนายน้อยเมาโมเอ้ๆแบบนี้เลยนะเออ นายควรขอบใ------ #โดนบิดคอแบบวานรสมุทรแง้ 55555555 โอ๊ยย ชอบที่นายเมินหึงค่ะะ น่ารักมาก T//v//T แอบหึงอยู่เงียบๆโดยไม่พูดอะไร(แต่แสดงออกทางการกระทำ)นี่มันกร๊าวฮืออ

สารภาพว่าตอนฉากที่นายเมินอุ้มนายน้อยกลับไป คิดว่าวันต่อมานายน้อยจะปวดสะโพกจนเดินไม่ได้ซะอีกค่ะUvU << ไม่หื่นเลยย 555555555

พอมาช่วงหลังแล้วเริ่มเฮิร์ทตามนายน้อยค่ะ การที่คนหน้านิ่งของเราไม่แสดงท่าทีอะไรเลย มันก็ทำให้คิดเนอะว่า'ยังไงเขาก็ไม่สนใจเราอยู่แล้ว' แต่ที่จริงแล้วอาจจะเป็นนายน้อยเองที่ไม่ได้สังเกต ว่าอีกคนเขาทั้งรักทั้งห่วงมากขนาดไหน พยายามปกป้องมากเพียงใด Y v Y

แต่ยังไงก็ตาม ฉากตาจมูกปากนี่อ่านแล้วเขินมากค่ะ มันเป็นฉากพีคฮืออออ //////// *จิกหมอนขาด* บรรยายได้บรรยากาศนุ่มนวลมากๆ อ่อนหวานจนแทบบิด ฟฟฟฟฟฟฟ /////////// แต่ตอนนั้นแอบคิดนะว่าฟีลนี้มันเสียผิง!! (<<ก๊าวอยู่) แต่พอนายเมินพลิกกลับเท่านั้นแหละ เฮือกก (<<ก๊าวกว่า) ///w\\\

บางทีการโกหก ก็ทำเพื่อปกป้องอะไรบางอย่างไว้นะคะนายน้อย ; w ; ถึงสุดท้ายนายเมินจะต้องไป แต่เขาก็ทำ'เพื่อแลกสิบปีอันไร้เดียงสาของอู๋เสีย'นะคะ ;; w ;; แง

นี่สครีมมาซะยาวเลยค่ะะ 55555555 > w < ก่อนอื่นขอบคุณท่านฝนมากนะคะที่มีอิงฟิคเราไปจริงๆด้วย ฮืออออ ////////// ดีใจมากเลยค่ะ อิงได้บ่อยๆเลยนะคะ (นี่คิดอยู่ว่าจะอิงฟิคท่านไปแต่งบ้างแงง 555555 #ก๊าวมาก) ไว้มาแต่งร่วมกันบ่อยๆนะะ ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะะ!! >///w///<

[GhostInGrave]

โอยยยยยยย อ่านแล้วเขิลลลแทนนายน้อย ว่าแต่เสี่ยวเกอใช้มือถือยี่ห้อไรคะ จะไปซื้อมาใช้ตามมั่ง ขนาดโดนเสี่ยวเกอบีบยังไม่เป็นไร นายถึกโคตร!!!!!!

[Koume]

/ยกมือขอมากกว่าสา...-- /โดนอุ้มไป
ฮือออ เสี่ยวเกอดูเป็นกิเลนเก็บกดจังเลยค่ะ
แค่จูบนายน้อย(ซ้ำๆ) นายก็กิเลนขึ้นซะแล้ว(ﾉ´∀｀*) ,,,
เป็นฟิคที่หวานปนขมมากค่ะ แงงงง

[Duke_of_Florence]

ชื่นใจ ไปรุกเค้าก่อนแล้วปลุกกิเลนตื่นขึ้นมานี่ อู๋เสียคืนนี้นายไม่รอดแน่
ถึงจะบอกว่าเป็นฟิคหวาน แต่มันก็มีอารมณ์เศร้าๆปนอยู่ด้วยนะ
ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆค่ะ ว่าแต่ฟิคเรื่องนี้มันต่อมาจากเรื่องอื่นสินะ ต้องลองไปคุ้ยๆดูหน่อย อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เข็มขัดนั่นมันอะไร แว่นดำทำอะไรนายน้อยเนี่ย

[Ak_Zokyo]

ขอโควทคุณไนร์เยอะหน่อย เพราะคิดเหมือนกันมาก 55555555555

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ///////////[]////////// #ขอโทษค่ะสติหลุดตั้งแต่เข็มขัดแงงงงงง 55555555555

กรี๊ดด้วยยย โอยยยยย สติหลุดแบบทิ้งเข็มขัดไว้เป็นซากอารยธรรมคืออะไร คุณไนร์ต้องต่อแล้วนะคะแบบนี---

นายเมินคะ นายอย่าไปแค้นนายแว่นดำเลยค่ะะ เขาเป็นคนทำให้นายได้เห็นฉากนายน้อยเมาโมเอ้ๆแบบนี้เลยนะเออ นายควรขอบใ------

นั่นสิเสี่ยวเกอ เขากำไร นายก็กำไร อย่าเพิ่งไปคิดบัญชีนายแว่นนะ 555555555555555555555555

สารภาพว่าตอนฉากที่นายเมินอุ้มนายน้อยกลับไป คิดว่าวันต่อมานายน้อยจะปวดสะโพกจนเดินไม่ได้ซะอีกค่ะUvU << ไม่หื่นเลยย 555555555

ช็อตนี้คิดเหมือนกัเลยค่ะ แบบ เอ๋ ไม่เป็นไรหรอกเหรอ << อกุศลไปแล้ว กรี๊ด  แต่เลื่อนลงมาแล้วก็ไม่ผิดหวัง อั๊ยๆๆๆ

แต่ยังไงก็ตาม ฉากตาจมูกปากนี่อ่านแล้วเขินมากค่ะ มันเป็นฉากพีคฮืออออ //////// *จิกหมอนขาด* บรรยายได้บรรยากาศนุ่มนวลมากๆ อ่อนหวานจนแทบบิด ฟฟฟฟฟฟฟ /////////// แต่ตอนนั้นแอบคิดนะว่าฟีลนี้มันเสียผิง!! (<<ก๊าวอยู่) แต่พอนายเมินพลิกกลับเท่านั้นแหละ เฮือกก (<<ก๊าวกว่า) ///w\\\

เนอะะกิเลนโซก๊าววววว แง ช็อตปลุกกิเลนนี่เขินมากกกก เขินนนน ทางนั้นแค่สายตาก็แย่แล้ว ไอ้บรรยายเห็นกล้ามวับๆแวมๆนั่นอีก นายน้อยลาโมะะะะ

ขอบคุณสำหรับฟิคหวานๆแอบหน่วงนิดๆนะคะ ฟืด //////////////

[Naitear]

กรี๊ดด้วยยย โอยยยยย สติหลุดแบบทิ้งเข็มขัดไว้เป็นซากอารยธรรมคืออะไร คุณไนร์ต้องต่อแล้วนะคะแบบนี---

เดี๋ยวนะคะะะ เหมือนเราเห็นอัคคุงโควทอะไรเราแวบๆแงงงงงงง 55555555 ทิ้งซากอารยธรรมแบบนี้เขาคงไม่อยากให้เรารู้เบื้องหลังหรอกมั้งคะ ///w\\\ #หนีย์

[SilverCloud]

อ๊ายยยย ถ้านายน้อยจะเมาแล้วยั่วเบาๆแบบนี้นะคะ นายแว่นนายทำดีมากคราวหลังก็มอมอี--- #โดนเสี่ยวเกอคีบไส้
เสี่ยวเกอเองก็นะ ถ้ารู้สึกแบบเดียวกันก็น่าจะแสดงออกให้เห็นบ้าง อย่าปล่อยให้นายน้อยคิดมากไปเองสิ น่าสงสารออก หรือจริงๆนายกะรอกินอยู่แล้วแค่ไม่มีโอกาส มาตอนนี้นายน้อยเสนอให้เลยสมใจนายเลยสินะพ่อกิเลนดำ~

[sagacity191]

อู๋เสียของฉันนี่เจ๋งจริงๆ
รุกหนักเชียวนะ
พี่เมินจะปล่อยไปได้ไง

[meanato]

อย่าโกหกเลย คำโกหกทำให้นายน้อยเจ็บปวดนะพอเวลาผ่านไปมันจะแก้อะไรไม่ได้//เราไม่ได้เทศน์เสี่ยวเกอนะ!!!!!!!!

[rainyday515]

อหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห!!!! *จิกทึ้งผมตัวเองรัวๆ*
ฟิกนี้มัน อาห์ TTT////////////////TTTTTTTTTTT เขินไปสามชาติค่ะ
จริงๆเพราะเห็นชื่อเรื่องแท้ๆ เลยรีบกดเข้ามาทันทีแบบไม่ลังเล
ส่วนตัวชอบเพลงนี้อยู่แล้วค่ะ ถึงแม้ความหมายเพลงจะเศร้าแบบเสียคนรักไปก็ตาม
แต่อ่านชื่อเพลงชื่อเรื่องเฉยๆนึกว่าติดเรทนิสนึงนะคะเนี่ย
เพลงก็ทำนองเนิบๆ หวานปนเศร้าเหมือนเรื่องเป๊ะเลย เปิดคลอระหว่างอ่านไปด้วย ฟินแท้ <3

[Narakas]

ฮรือ คู่นี้มันหวานปนขม ไม่ค่อยอยากอ่านดราม่าเลย...
//แต่ได้ข่าวว่าหล่อนแต่งดราม่านะ

ไม่เป็นไรค่ะ เราจะมองข้ามมันไป เราจะเมนไปที่ฉากเร-- //โดนไล่ออกจากมู้

[Feran.FS]

//กรี๊ดอัดรัวๆ โอ๊ยยยยยย คือ ก๊าวมากค่าาาาา อู๋เสียยั่วคือาุดยอดดดดด ฉากต่อไปล่ะคะ!!!!!