[OS]#dmbjdaily (สาม) ลูกชายคนที่สาม [อารองxอาสาม] *เพิ่มตอนต่อของอารองค่ะ

[SilverCloud]

#dmbjdaily‬ project หัวข้อ “สาม”
Title: ลูกชายคนที่สาม
Pairing: อู๋เออร์ไป๋ x อู๋ซันเสิ่ง
Rate: PG





ผมเป็นลูกชายคนที่สามของอู๋เหลาโก่ว




ในตอนที่ผมเกิด ของใช้จำเป็นทุกอย่างก็เป็นของตกทอดมาจากตอนที่แม่ใช้เลี้ยงพี่ๆ ทั้งสอง




พอโตขึ้นมาหน่อย ของเล่นของผมก็ยังเป็นของของพี่ๆ ที่เตี่ยนำมาปัดฝุ่นทาสีใหม่ให้ผมเล่น




เมื่อผมเริ่มจับดินสอได้ แม่เป็นคนสอนให้ผมหัดขีดๆ เขียนๆ ในขณะที่พี่ใหญ่ได้เข้าเรียนในโรงเรียน และพี่รองเองก็เริ่มอ่านหนังสือยากๆ (ในความคิดของผมตอนนั้น)ในห้องหนังสือของเตี่ย




และเมื่อผมเริ่มเป็นวัยรุ่น เริ่มรู้ความก็ได้รู้เรื่องที่เตี่ยวางแผนให้ตระกูลของเราหลุดพ้นจาก ‘พันธสัญญา’ บางอย่าง ถอนตัวออกจากวงการโจรขุดสุสาน โดยกันพี่ใหญ่ให้ออกไปอย่างสมบูรณ์ แต่งงานกับผู้หญิงธรรมดา มีลูกน่ารักๆ ด้วยกัน วางพี่รองคนนั้นเอาไว้ในฐานะคนที่จะมารับช่วงต่อแทน หากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ผู้ซึ่งมีพร้อมทุกอย่างทั้งความเฉลียวฉลาดและอำนาจในการสั่งการคน ทุกอย่างเตรียมการเอาไว้อย่างสมบูรณ์แบบ






แล้วตัวผมล่ะ…  เตี่ยเอาลูกชายคนที่สามคนนี้ไปไว้ที่ไหนกัน






ไม่รู้ว่าตอนนั้นเพราะต้องการประชดเตี่ย หรือเพราะผมแค่ต้องการหาสิ่งท้าทายให้ตัวเองกันแน่ ถึงได้นึกสนุกลุยเดี่ยวลงดินเป็นครั้งแรก แน่นอนว่าด้วยความอ่อนด้อยด้านประสบการณ์ผมเกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งอยู่ในสุสานผุๆ แต่อย่างน้อยก็ถือว่าประสบความสำเร็จในการคว่ำกรวยครั้งแรกละน่า




ผมฝืนลากสังขารกลับมาในสภาพแผลเต็มตัว ทันทีที่ทุกคนเห็นสภาพราวกับไปฟัดกับหมาหน้าปากซอยมาก็ต่างเข้ามารุมล้อมถามไถ่ไม่หยุด จะมีก็แต่พี่รองคนเดียวที่เพียงปรายตามองมาอย่างเย็นชา ก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นห้องไปอย่างเงียบเชียบ ในอกผมพลันรู้สึกหน่วงหนัก ปัดมือพี่ใหญ่ที่กำลังลูบๆ คลำๆ ดูแผลออก ก้มหัวขอโทษเตี่ยกับแม่บอกกล่าวว่าตนแค่ไปมีเรื่องกับอริมา ตอนนี้ต้องการพักผ่อน ไม่ต้องเป็นห่วงไป




ไม่รอให้ใครได้ทักท้วง ผมแหวกทางออกเดินจ้ำอ้าวขึ้นชั้นสองจนมาหยุดอยู่หน้าห้องตัวเอง บังคับมือซึ่งสั่นอย่างไร้สาเหตุของตนขึ้นหมุนลูกบิดประตู รีบแทรกกายเข้าสู่ห้องนอนลงกลอนประตูให้เสร็จสรรพกันพี่ใหญ่ขี้ห่วงคนนั้นบุกเข้ามาทำแผลให้ทีหลัง




ความเหนื่อยล้าอย่างไม่มีสาเหตุถาโถมเข้ามาไม่หยุด ผมวางมือลงบนบานประตูเอนศีรษะซบลง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเนื้อไม้พาให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นนิดหน่อย ในขณะที่กำลังเหม่อลอยไปไกล สัมผัสจากทางด้านหลังดึงรั้งสติของผมกลับมาอย่างเต็มตัว




มือใหญ่วางทาบกักขังผมเอาไว้ภายในอ้อมแขน อุณหภูมิอุ่นร้อนทาบทับยังแผ่นหลังพาให้ขนลุกชัน ดวงหน้าคมคายแนบชิดกระซิบถ้อยคำด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดริมหู




“เล่ามาให้หมด อย่าได้คิดบิดบังฉัน” ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดต้นคอพาให้ตัวผมสั่นอย่างไม่อาจควบคุม




เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถูกคุกคามขนาดนี้ พี่รองมีอำนาจในการกดดันคนอื่น ข้อนี้ผมรู้ดีแต่ไม่คิดว่าจะมากมายขนาดนี้ เพียงแค่คำถามธรรมดาๆ แบบเดียวกันกับที่พี่ใหญ่ถามผม แต่ความรู้สึกที่ส่งมานั้นต่างกันลิบลับ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากจะลองดู อยากจะลองท้าทายยังอำนาจขององค์ฮ่องเต้แห่งสกุลอู๋




“มันไม่เกี่ยวกับพี่ซักหน่อย ไม่มีความจำเป็นที่ผมต้องบอก”




นั่นคือครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมคิดจะต่อกรกับพี่รองของตัวเอง เพราะหลังจากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกแล้วนอกจากเสียงครางสุดน่าอายของตัวเองกับแรงกระแทกจากร่างสูงเบื้องบนไปตลอดคืน




ผมเคยคิด ว่าพี่รองอาจจะไม่ชอบใจที่ผมแย่งตำแหน่งที่ควรจะเป็นของอีกฝ่ายมาอย่างหน้าด้านๆ แต่ผมก็ไม่เคยมีโอกาสได้ถาม เพราะหลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้นผมออกมาจากบ้านใหญ่ ก่อร่างสร้างตัวจนขึ้นเป็นใหญ่ในวงการนักคว่ำกรวย น้อยครั้งนักที่ผมจะกลับไปเหยียบที่บ้าน ส่วนหนึ่งเพราะไม่ต้องการให้หลานตัวน้อยต้องมาพัวพันกับโลกเบื้องหลัง แต่ลึกลงไปผมรู้ดี





...ผมก็แค่ไม่อยากเจอหน้าของใครบางคนก็เท่านั้นเอง…







Fin.

281 Days Left… ก่อนเราจะพบกันที่ฉางไป๋ซาน

[kame_kazuha]

เห้ยๆๆ อารอง ใจเย็น อาสามบาดเจ็บนะ

[sine501]

เกร้ดดดดดดดดดดด ฟิน เลือดกระจาย แค่สั้นๆแต่ทำเอาใตหวิวเรยยยยคร่าาาาา

[susuwatari]

อารองควรตามไปง้อสิคะ ทำไมปล่อยให้อาสามไปง่ายๆ ม่ายยยย

[efforip]

//หมดเลือดค่ะ

พี่รองรุนแรงจริงงงงงง

[SayWindy]

แอร๊ยยยยยย อ่านแล้วรู้สึกอาสามกำลังน้อยใจเลยอ่าาา ;w;// รู้สึกค้างงง

[Eclipse]

รักของสองพี่น้องช่างร้อนแรงเสียนี่กระไร

อารองคะใจเย็นก่อนค่ะ อย่าเพิ่งรุนแรงกับอาสาม กรี๊ดดด//แล้วสุดท้ายอาสามก็ชิ่งหนีออกจากบ้านไปเลย โธ่ถัง...

[SilverCloud]

อะแฮ่ม รังแกคนแก่แล้วรู้สึกเป็นบาปค่ะ เลยต้องมาต่อพาร์ทพิเศษ (จริงๆแกก็แค่หื่นละว้า)



After that : ความในใจของอู๋เออร์ไป๋




หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วหลังจากคืนที่เขารังแกน้องชายตนเองทั้งที่อีกฝ่ายบาดเจ็บหนัก และก็เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนที่เจ้าเด็กดื้อนั้นเอาแต่หลบหน้าเขา แถมยังกล้าทำเรื่องท้าทายอย่างการหนีออกจากบ้านไปอยู่คนเดียวนั่นอีก!




เขายอมรับว่าตัวเองมีส่วนผิด... ไม่สิน่าจะผิดมากด้วย




อู๋ซันเสิ่งคือน้องชายแท้ๆ ของเขา เป็นสายเลือดเดียวกันเกิดจากแม่และเตี่ยคนเดียวกัน การที่เขาทำแบบนั้นกับอีกฝ่ายคงเป็นการทำลายศักดิ์ศรีไม่น้อย แต่แล้วอย่างไรล่ะ? ในเมื่อเรื่องมันบานปลายมาจนถึงขั้นนี้แล้วเขาก็ไม่แคร์อะไรอีกแล้ว ทั้งที่คิดจะเก็บงำความรู้สึกอันบิดเบี้ยวนี้ไว้ปั้นหน้าเป็นพี่รองแสนเข้มงวดของอีกฝ่ายต่อไปเรื่อยๆ




แต่เจ้าเด็กดื้อนั่นก็ทำลายความอดทนของเขาเสียสิ้นซาก!




ก็คิดไว้อยู่แล้วว่านิสัยอย่างเจ้าสามถ้ารู้ว่าเขาเป็นคนที่เตี่ยวางเอาไว้ให้สืบทอดเจตนารมณ์ต่อมันต้องไม่พอใจมากแน่ๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะโง่ถึงขั้นไปลงดินคว่ำกรวยคนเดียวจนมีสภาพไม่ต่างไปจากลูกหมาติดรั้วลวดหนามแบบนี้




ทันทีที่เห็นสภาพอีกฝ่ายหัวใจพลันบีบรัดแน่น แขนสองข้างมีรอยบาดประปรายบางรอยแผลเปิดกว้างจนตอนนี้ก็ยังมีเลือดไหลซึมออกมา ไหล่ข้างซ้ายดูจะสาหัสสุดมีรอยเปื้อนเป็นวงกว้างแต่เพราะอีกฝ่ายใส่เสื้อสีดำอยู่มันจึงดูไม่ต่างจากเปียกน้ำ และแม้จะพยายามซ่อนขนาดไหนสายตาเฉียบคมของเขาก็เห็นอยู่ดีว่านิ้วกลางข้างซ้ายของเจ้าตัวนั้นหักผิดรูปไป




ทั้งที่เจ็บขนาดนี้ ทั้งที่สะบักสะบอมขนาดนี้ แกก็ยังจะมีหน้ามาหัวเราะบอกว่าไม่มีอะไรอีกงั้นเหรอ!!?




ความรู้สึกอยู่เหนือสติความยั้งคิด....




ในคืนนั้นเองที่เขาได้ติดสินใจทำสิ่งที่อาจจะทำให้อีกฝ่ายเกลียดเขาไปตลอดกาล




ยังจำได้ทีราวเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เสียงร้องวิงวอนขอความเมตตาคละเคล้าเสียงหอบสะอื้นน่าสงสาร กลิ่นเลือดเจือจางปะปนกับกลิ่นแห่งการร่วมรักลอยฟุ้งอบอวนทั่วห้องนอน เสียงหยาบโลนของการสอดกระแทกพาให้ร่างด้านใต้หน้าแดงก่ำจนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบซับยังแก้มขาว ขบกัดดูดดึงทิ้งรอยรักตีตราแสดงความเป็นเจ้าของ ปากบางเผยออ้าครวญเสียงหวานน่าฟังเมื่อดำเนินมาถึงจุดสุดท้าย เขาจงใจปล่อยข้างในเพื่อย้ำเตือนให้ร่างตรงหน้ายามตื่นขึ้นในวันรุ่งได้รู้ว่า อู๋ซันเสิ่งเป็นของอู๋เออร์ไป๋ผู้นี้




เหตุการณ์หลังจากนั้นก็อย่างที่รู้กัน เจ้าน้องชายหอบผ้าหอบผ่อนหนีออกไปสร้างบ้านอยู่คนเดียวหน้าก็แทบจะไม่เคยโผล่มาให้เห็น ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันกำลังพยายามหลบหน้าเขาอยู่ เจ้าสามคงจะโกรธเขามากแถมเขายังปล่อยให้เรื่องราวดำเนินไปเรื่อยๆ เหมือนทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้นอีก




ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากง้อ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ร้อนใจ แต่เพราะไม่สามารถไปหาได้ต่างหาก




ในเมื่อตอนนี้ตำแหน่งสืบทอดก็มีเจ้าสามที่เอาทั้งตัวเข้ามาพัวพันแล้ว เตี่ยที่เล็งเห็นถึงประโยชน์จากจุดนี้สั่งให้ผมค่อยๆ ถอนตัวออกมาสร้างฉากหน้าไว้ตบตาคอยสืบหาข่าว อีกครึ่งหนึ่งเหยียบย่างอยู่ในโลกเบื้องหลังซ่องสุมกำลังสนับสนุนน้องชายในยามคับขัน การเตรียมการจะต้องสมบูรณ์แบบที่สุดเขาใช้เวลากว่า 1 เดือนทุกอย่างจึงเริ่มเข้าที่เข้าทาง แต่เขารู้ดีมันมีอะไรมากกว่านั้น...




ไม่รู้ว่าเตี่ยรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นได้อย่างไรถึงได้พยายามกักตัวเขาไว้กับงานยุ่งๆ จนไม่มีเวลาไปลากคอใครบางคนกลับมาเคลียร์กันให้รู้เรื่องซักที ป่านนี้เจ้าเด็กดื้อนั่นไม่รู้คิดอะไรไร้สาระไปถึงไหนต่อไหนแล้วรึยัง ยิ่งสายข่าวรายงานว่าช่วงนี้อู๋ซันเสิ่งลงกรวยบ่อยยิ่งทำให้เขาร้อนใจ เร่งสะสางทุกอย่างให้เสร็จโดยเร็วที่สุด คุยเปิดอกอย่างลูกผู้ชายกับเตี่ยถึงจะโดนดุด่าตามด้วยฝ่ามือฉาดใหญ่ แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ได้รับอนุญาตให้ทำตามใจตนเองแล้ว




วันเดียวกันนั้นเขาตัดสินใจไปรอที่บ้านของอีกฝ่าย เมื่อเจ้าสามกลับมาเห็นเขานั่งรออยู่ก็หันหลังทำท่าจะหนี เขาคว้าแขนที่เริ่มคล้ำแดดลากเด็กดื้อที่ส่งเสียงตะแง้วๆ ขึ้นไปที่ห้องนอนชั้นสอง ทันทีที่ปล่อยมือออกเด็กดื้อนั่นก็แผลงฤทธิ์ทันที ทั้งหมัดทั้งเสียงกร่นดาประเคนใส่เขาไม่หยุด แถมแอบมีข่วนซะด้วย แต่เขาก็ยืนนิ่งให้อีกฝ่ายรังแกจนพอใจ จนเริ่มหมดแรงนั่นแหละถึงได้หยุด




"หายโกรธบ้างรึยัง เสี่ยวซัน"



ร่างตรงหน้าชะงักไป เงยหน้าสบตาภายใต้กรอบแว่นของพี่ชายคนรอง เอ่ยตอบเสียงสั่นเครือ




"คิด อึก คิดว่าเรียกแบบนั้นแล้วฉันจะดีใจเรอะ ฟืดด แกมันเห็นแก่ตัว ฮึกก"




อู๋ซันเสิ่งอ่อนแออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พูดพลางกลั้นสะอื้นพลางจนเขาทนไม่ไหวดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด มือใหญ่ลูบหลังคอยปลอบ




"ไอ้งี่เง่าเอ้ย.. ทำไมถึงเพิ่งมาเอาป่านนี้" ซุกซบยังไหล่กล้าง พูดตัดพ้อเสียงอู้อี้ น้ำตาที่พยายามเก็บมาตลอดค่อยๆ รินไหล ความอัดอั้นตันใจทั้งหมดกลั่นกรองเป็นหยาดน้ำเปื้อนซึมชื้นตรงเสื้ออีกฝ่าย ที่พยายามอดทนทำตัวเข้มแข็งมาตลอดมาตอนนี้ทุกอย่างได้พังทลายลงไปแล้ว




"ชู่ว อย่าร้อง เรื่องก่อนหน้านี้ฉันจะไม่แก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น แต่ตอนนี้ ณ เวลานี้ขอให้แกรู้ไว้ว่าอู๋เออร์ไป๋ผู้นี้จะไม่ปล่อยแก จะไม่ปล่อยให้อู๋ซันเสิ่งหนีหายไปไหนอีกแล้ว"




ก้มกระซิบคำมั่นริมหู คลอเคลียจูบซับน้ำตาบนดวงหน้าแสนรัก กอดกระชับวงแขนยืนยันถ้อยคำของตน ก่อนมุมปากได้รูปจะยกยิ้มขึ้นอย่างยินดีเมื่อรู้สึกถึงแรงกระชับรอบเอวเป็นสัญญาณตอบรับว่าต่อจากนี้ไปจะยอมให้เขาได้กักขังเจ้าตัวไว้ ยินยอมที่จะมอบหัวใจไว้ให้เขาได้ดูแล...




Real end.

[meanato]

อา...ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ(ซาบซึ้ง)

[Feran.FS]

//ด้วงแดดิ้นบินไปฟินแลนด์

คือคำว่า fin. ขึ้นปุ๊บก็ฟินตามเลยค่าาา เอื้ออออ