[OS] 关系 - สายสัมพันธ์ [ผิงเสีย]

[renile]

Title : 关系 - สายสัมพันธ์

Timeline : ต้นฤดูใบไม้ร่วง ปี 2005

Pairing : ผิงเสีย

Author : renile

Rate : G

SPOILER ALERT เล่ม 10









“ทุกสิ่งเหล่านี้สิ้นสุดลงแล้ว ฉันทบทวนดูความเกี่ยวโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย”


ไม่ใช่คำพูดเกินจริงไป คนอย่างจางฉี่หลิง ไม่มีเพื่อนและคนรัก ไม่มีสายสัมพันธ์ใดๆกับสิ่งรอบตัว เป็นเพียงคนนอกที่มีจุดมุ่งหมายของตัวเอง เมื่อจุดมุ่งหมายทับซ้อนไขว้เกี่ยวกับใคร เขาถึงมีปฏิสัมพันธ์ แต่ไม่มากหรือน้อยมากกว่านั้น พบไม่ดีใจ จากไม่อาวรณ์


การมีอยู่ของเขามีความหมายยิ่งใหญ่ในชั่วเวลาหนึ่ง และมีก็เหมือนไม่มีในชั่วเวลาหนึ่ง เมื่อไตร่ตรองให้ดี ชีวิตก็เป็นเช่นนั้นเอง เมื่อจุดมุ่งหมายนั้นลุล่วง การมีตัวตนของจางฉี่หลิงก็ไม่มีความหมาย


ไม่มีใครให้ลา คนที่อาจต้องลา ล้วนลาโลกไปก่อนเขา ปลดสิ้นสายสัมพันธ์กับโลกใบนี้อย่างง่ายดาย


เหลือก็แต่อู๋เสีย


“ถ้าหากนายหายไป ฉันจะรู้”


เป็นสายสัมพันธ์เดียวที่มีอยู่ หากจางฉี่หลิงหายไปจากโลกนี้ มีเพียงผู้เดียวที่เดือดร้อนคืออู๋เสีย


สิ่งใดเกิดขึ้นก็ให้มันเป็นไป จางฉี่หลิงใช้ชีวิตมาเช่นนั้น สายสัมพันธ์นี้เกิดขึ้นเมื่อใด เขาไม่คิดหา แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ในช่วงสุดท้ายที่ทุกสิ่งจะจบลง อู๋เสียก็เป็นสิ่งที่ยังติดค้างอยู่


เมื่อไตร่ตรองให้ดี จางฉี่หลิงรู้สึกว่าควรกล่าวคำลา อู๋เสียแตกต่างจากคนอื่นที่คำลานั้นไม่จำเป็น เขาเป็นคนที่ดื้อดึงใกล้เคียงกับเด็ก ทำสิ่งที่ไม่จำเป็นมากมายเพราะความดื้อดึงของตัวเอง


จางฉี่หลิงไม่ทำสิ่งเกินจำเป็น เขาไม่หลอกล่อและไม่โกหก เป้าหมายของเขามีเพียงสิ่งเดียว และคนมากมายต่างยอมแพ้กับเป้าหมายนั้น บ้างยำเกรง บ้างถอดใจ


แต่อู๋เสียดื้อดึงกว่าคนเหล่านั้น ทั้งที่นี่ไม่ใช่เรื่องของตัวเขา อู๋เสียไม่ยอมรับคำลา และตามมาจนถึงฉางไป๋ซาน


ในตอนแรก คิดว่าจะเป็นเหมือนคนทั่วไปที่เมื่อไม่ได้รับการใส่ใจก็จะล่าถอย แต่เขาก็ยังตามมา พูดจาเรื่องหลากหลายอยู่คนเดียวโดยไม่สนใจสภาพแวดล้อมรอบตัว


“นายตั้งใจจะตามไปถึงเมื่อไหร่”


“นี่เป็นเรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว”


ดื้อดึงยิ่งกว่าเด็ก ก็คือคนบ้า


“ถ้านายจะตามฉันไปอีก พรุ่งนี้ฉันจะฟาดนายให้สลบ”


อู๋เสียดูตกใจจริงๆ ดูเหมือนจะเข้าใจว่าตัวเองจะถูกทำร้าย แต่เมื่ออธิบายอีก เขาก็ย้อนถามถึงความหมายของการกระทำ


ความหมาย เป็นสิ่งที่จางฉี่หลิงเลิกค้นหา คำว่าความหมาย แท้จริงตัวของมันเองก็ไม่มีความหมาย มีแต่สิ่งที่จะต้องทำ และเขาไม่ลังเล


อู๋เสียมีอาการคล้ายคนคนสิ้นหวัง ขอร้องให้เขาไปพรุ่งนี้ เขาเพียงพยักหน้า และออกไปเฝ้ายาม เมื่อพ้นสองยามก็ทิ้งอู๋เสียไว้ เขารอให้ถึง “พรุ่งนี้” จริง แล้วจึงจากไป


เขารู้ว่าอู๋เสียจะไม่เป็นไร ด้วยการคำนวนระยะทาง อู๋เสียจะกลับจากจุดที่ตั้งแคมป์ได้ อาจจะลำบาก แต่สุดท้ายเขาจะไปถึงเอ้อเต้าไป๋เหอ และกลับไปใช้ชีวิต เหมือนเช่นคนอื่นๆ นี่เป็นเพียงการพบ และ จาก อีกครั้งหนึ่ง


ควรเป็นเช่นนั้น จนเขาได้ยินเสียงหวีดร้อง


เป็นเสียงอู๋เสีย


จางฉี่หลิงลืมเป้าหมายไปชั่วครู่ ว่าลืมก็ไม่ใช่ลืม แต่เปลี่ยนเป้าหมาย เขาสามารถเมินเฉยต่อเสียงร้องและทำตามเป้าหมายแต่เดิมได้ แต่ในชั่วเวลานั้น


อู๋เสียเป็นเป้าหมาย


และเขาทำทุกสิ่งเพื่อเป้าหมาย


ความหวั่นไหวนั้นทำให้เกิดสิ่งยุ่งยาก จางฉี่หลิงรู้สึกเมื่อลากอู๋เสียขึ้นจากหิมะ ข้อมือที่หักยังไม่ประสานดีนั้นบิดผิดรูปร่าง ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่ทนได้ อู๋เสียอีกที่เหมือนจะทนไม่ได้และโน้มน้าวให้เขากลับไปอีก


การเดินทางนี้แม้ยากลำบาก แต่ต่อให้เสียแขนอีกข้าง จางฉี่หลิงก็สามารถทำให้สำเร็จได้


มีเพียงการทำให้อู๋เสียกลับไปเท่านั้นที่เขาทำไม่ได้


“นายข้อมือหักเพราะช่วยฉัน ถ้านี่เป็นเหตุทำให้นายต้องเสียแผน ฉันทำใจไม่ได้ ดังนั้นฉันต้องตามนายไป”


เป็นความดื้อดึงที่เขาไม่รู้จะจัดการอย่างไร


“ฉันอยากให้นายรู้ ถ้านายต้องการใครสักคนเดินเป็นเพื่อนจนถึงสุดทาง ฉันจะไม่ปฏิเสธ ฉันจะเดินไปเป็นเพื่อนนาย นี่เป็นการตัดสินใจของฉันเอง นายไม่ต้องคิดมาก”


ความรับผิดชอบเป็นสิ่งที่เขาแบกรับไว้เสมอ ชีวิตแทบทุกชีวิตที่เกี่ยวข้องหากรักษาได้ มันคือความรับผิดชอบของเขา เพื่อเป้าหมายอาจมีชีวิตที่ดับสูญ แต่คนที่ไม่ต้องการที่จะตาย หากทำได้ มันคือความรับผิดชอบ


การเดินทางนี้ผิวเผินควรเป็นการเดินทางของเขา แต่แท้จริงการเดินทางนี้ควรเป็นของอู๋เสีย แต่จางฉี่หลิงไม่ลังเล หากเก้าสกุลไม่ทำตามพันธะสัญญา มันก็ต้องเป็นไปตามนั้น การเดินทางนี้จะเป็นความรับผิดชอบของเขา อู๋เสียจะไม่ต้องเกี่ยวข้อง


ให้อู๋เสียไม่ต้องเกี่ยวข้อง


“แต่ถ้าจากตรงนี้เดินย้อนกลับ นายจะกลับไปถึงโลกของนายในอีกไม่นาน”


“ยังไงฉันก็จะไป นี่เป็นความคิดของตัวฉันเอง”


นั่นคือเป้าหมาย อู๋เสียแสดงชัดเจน สิ่งนี้สำคัญกับเขามาก


จางฉี่หลิงจนปัญญา นี่เป็นความดื้อด้านเช่นเดียวกับของเขา ต่างกันเพียง จางฉี่หลิงดื้อด้านเพื่อตัดสัมพันธ์ แต่อู๋เสียดื้อด้านเพื่อสายสัมพันธ์ ความรับผิดชอบนี้ที่เขารับมา มีคนมากมายดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้น แต่คนที่ควรรับความรับผิดชอบนี้ กลับเข้าใกล้เป้าหมาย ทั้งที่ไม่รู้อะไร มีเพียงสายสัมพันธ์ก็มาถึงตรงนี้  


เขาควรได้รู้


จางฉี่หลิงพิจารณาลัญจกรผีในมือ


อู๋เสียมาใกล้เป้าหมายถึงขนาดนี้ด้วยสายสัมพันธ์ที่เขาเองก็จนปัญญาที่จะตัด


อู๋เสียควรเป็นคนตัดมันเอง นั่นคือครรลองของชีวิต


การตัดสินใจนี้ไม่ได้อยู่ที่เขา


“นับจากนี้อีกสิบปี ถ้านายยังจำฉันได้ ให้นำสิ่งนี้มาที่นี่ ที่เปิดประตูสำริดบานนั้น นายอาจเจอฉันอยู่ข้างใน”


ถ้านายยังจำฉันได้ เป็นคำพูดของคนที่ผ่านชีวิตมายาวนาน


สิบปี เป็นช่วงเวลาที่มาก หากอู๋เสียจำเขาไม่ได้ และไม่มา นั่นก็คือการตัดสายสัมพันธ์สุดท้ายของเขากับโลกใบนี้


จางฉี่หลิงไม่ได้โกหก


สิบปี อาจมีหลายสิ่งเกิดขึ้น เขาเห็นผู้คนเปลี่ยนแปลง


เขาให้อู๋เสียรู้เท่าที่ควรจะให้รู้ได้ หากรู้มากไปกว่านี้ อู๋เสียจะถือเป็นความรับผิดชอบของตัวเอง จะเกิด”ทำใจไม่ได้”ขึ้นมา ดื้อดึงมากกว่านี้อาจจะตามเขาเข้าไปหลังประตูสำริด


เป้าหมายที่เขาตั้งใจจะกันอู๋เสียออกจากเรื่องนี้จะไม่สำเร็จ  


สุดท้ายแล้ว ถึงไม่ต้องฟาด แต่ก็ต้องทำให้สลบไปจริงๆ


เขามองอู๋เสียที่นอนสลบ นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้พบกัน สิ่งนั้นเขาไม่อาจรู้ แต่เมื่ออะไรเกิดขึ้น มันก็ต้องเป็นไปตามนั้น เขายกมือขึ้นเลื่อนไปแตะที่ไหล่ของอู๋เสีย มองดูเขาอยู่เนิ่นนาน ในอีกสิบปีใบหน้านี้จะเปลี่ยนแปลง แต่มันก็ต้องเป็นไปตามนั้น เขาไม่สามารถทำอะไรมากกว่านี้ได้


จางฉีหลิงเพียงแตะที่ไหล่ ระลึกถึงสายสัมพันธ์สุดท้ายนี้  จนรู้ว่าถึงเวลาแล้วจึงปล่อยมือ


ลัญจกรผีที่ฮั่วเซียนกู่ให้มาวางอยู่ข้างๆ เป็นการส่งต่อความรับผิดชอบ เขาบรรลุเป้าหมายแล้วทุกสิ่ง รวมถึงสายสัมพันธ์สุดท้ายนี้  


เมื่อลุกขึ้นเดิน แสงจากกองไฟขยับไหว


มองแล้วคล้ายว่า ใบหน้าของจางฉี่หลิงมีรอยยิ้มเศร้า















___________________________________________________________________

Talk : แอร้ พอจะพิมพ์ส่วนนี้ก็นึกไม่ออกว่าจะพิมพ์ว่าอะไร (ฮา) คือ เอาที่มาของฟิคนี้ก่อน ฟิคนี้จริงๆแล้วเกิดจากอ่านเล่มสิบจบแล้วไปงีบแล้วก็ฝันเห็นฉากนี้เลยเอามาเขียน ฟิคนี้เกิดจากอยากจะความหมายของคำพูดและการกระทำของเสี่ยวเกอน่ะค่ะ อยากรู้ว่า เอ๊ะ จริงๆแล้วคนๆนี้คิดยังไงถึงแสดงออกแบบนี้ เลยนั่งไล่ไปเรื่อยๆ สังเกตได้ว่านอกจากฉากสุดท้ายนิดนึง ทั้งหมดเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงตามในหนังสือ เพียงแต่เปลี่ยนมุมมองตัวละคร สำหรับเราประโยคที่ว่า "ฉันทบทวนดูความเกี่ยวโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย” (我想了想我和这个世界的关系，似乎现在能找到的，只有你了) มันยิ่งใหญ่มากจริงๆ สำหรับคนแบบเสี่ยวเกอนะ อยากเอามาขยายเอามาพูดซ้ำอีก

ไม่ได้แต่งฟิคนานมากแล้ว ถ้าใครตีความเสี่ยวเกอแตกต่างกัน คุยกันได้นะคะ *มือโป้งชี้ก้อย* XD

[sirema]

โฮววววว เสี่ยวเกออออ

ชอบมากค่ะ ดูเป็นเสี่ยวเก้อออ เสี่ยวเกออออ
ตอนอ่านก็มานั่งนึกเหมือนกันว่า คนที่เมินเฉยต่อโลกกลับมาบอกลาอู๋เสีย เท่ากับว่าอู๋เสียสำคัญถึงขนาดไหน
เป็นโลกทั้งใบของเสี่ยวเกอใช่หรือเปล่า
ตอนที่กลับมาช่วยนี้กรี้ดคอแตกเลยค่ะ 55555

[Narakas]

ชอบฉากนี้จริงๆค่ะ
ตอนอ่านฉากนี้นึกว่าหลงเรื่อง อ่านซีรีย์เกาหลีอยู่...

//มันใช่จริงๆนะ ถถถถถถ

[aathewolf]

/มานั่งมอง.....มองสายสัมพันธ์เดียวที่โลกยอมปล่อยเอาไว้ให้คนคนหนึ่งที่ราวกับจะตัดขาดกับทุกอย่างสิ้นแล้ว
ไม่รู้จะเรียกว่าชะตากรรมมันโหดร้ายดี หรือเป็นความเมตตาของโลกดี
ถ้าไม่มีสายสัมพันธ์ย่อมไม่มีความเจ็บปวด
แต่หากไม่มีสายสัมพันธ์ จะต่างอะไรกับไร้ชีวิต
หากไม่มีเงาสะท้อนในน้ำ สิ่งนั้นจะมีตัวตนหรือเปล่า
หรือจะเป็นเพียงแค่สายลมพัดผ่าน หอบสิ่งต่างๆมามากมาย ก่อนหายไปและถูกลืมเลือน

ชอบฟิคนี้มากจ้ะ ประทับใจด้วยที่เจ้าเขียนออกมาได้แบบนี้ ทั้งภาษาและฟิลลิ่ง แงงงงงงงงงงงงงง O [_____________] Q
โดยส่วนตัวคิดว่า POV ของพี่เมินแกเป็นอะไรที่ยากมาก จะให้คิดมากก็ไม่ได้ พี่แกไม่ใช่คนคร่ำครวญ ที่จริงเหมือนหุ่นยนต์ที่ทำงานตามคำสั่งที่ตัวเองลงโปรแกรมไว้แล้ว
แต่ก็ไม่ถึงกับไร้หัวใจ...
ยังมีไวรัสเล็กๆที่เรียกว่าความรู้สึกอยู่ในโปรแกรมนั้น เพียงแต่แอนตี้ไวรัสของฮีแกทำงานดี ส่วนใหญ่เราเลยไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่
ตัวกระตุ้นไวรัสตัวนี้ เหมือนจะชื่ออู๋เสีย

ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ สุดท้ายก็ไม่รู้จะนิยามว่าอะไร เป็นความผูกพันธ์ลึกซึ้งแบบที่รู้ว่าเป็นแบบนี้นั่นแหละ แต่หาคำมาเรียกไม่ถูกบรรยายไม่ได้
สุดท้ายก็เป็นสายสัมพันธ์แบบผิงเสียไปแล้ว 5555

/มองแผ่นหลังของคนมีรอยยิ้มเศร้ามุดหายเข้าไปประตูไป O Q

[maew3ta]

จำได้ว่าอ่านแล้วรอบนึง แต่กลับมานั่งอ่านอีก..

แล้วก็ใจหายอีก ;___;

ก็ยังคิดนะคะ ว่าความรู้สึกเล็ก ๆ ในตัวเสี่ยวเกอกับนายน้อยที่เป็นความเชื่อมโยงสุดท้าย (ซึ่งความจริงมันไม่ควรมีอยู่ สำหรับคนที่จะทำหน้าที่อย่างนั้น) มันเหมือนกำลังเดิมพันกับอะไรหลาย ๆ อย่าง

สิบปีผ่านไป เวลาเปลี่ยน ใจคนก็อาจเปลี่ยน ไม่มีใครรู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฮือออ (แต่ในฟิกสิบปีของคุณหนานไพ่ก็ให้ข้อมูลด้วงหลายอย่างอยู่)

มันจับใจ ฟิกสั้น ๆ นี้ทำพี่โหวงเหวงไปหมดเลย สรุปแล้ว คนที่ตัดใจไม่ได้แล้วยังฟูมฟายอยู่ก็คงเป็นคนอ่านนี่เอง << เธอมองผู้ชายสองคนนั้นที่เขาออกจะสงบสิแมวสามตา!

ขอบคุณมาก ๆ ที่เขียนมาให้อ่านนะคะ รัก..รักหมดเลย ภาษา อารมณ์ เนื้อเรื่อง

รอเผื่อจะมีอีกนะคะ ฮรี่~

[Fenrir]

อ่านแล้ว....ไม่รู้สินะ รู้สึกได้อย่างเดียวคืออยากร้องไห้ค่ะ ตั้งแต่ตอนที่บอกว่า"อู๋เสียเป็นเป้าหมาย"แล้ว

ยิ่งมาถึงตอนที่เสี่ยวเกอบอกว่าใน10ปีนี้อะไรๆก็ต้องเปลี่ยนแปลง ยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวเองอาจเป็นเพียงม่านหมอกที่เข้ามาในชีวิตของนายน้อยแค่ช่วงเวลาหนึ่งแล้วจากไปแบบไร้ร่องรอยในความทรงจำนี่ ยิ่งรู้สึกสงสารทั้งเสี่ยวเกอที่ประเมินตัวเองไว้ให้ตัดขาดจากโลกได้อย่างสิ้นเชิงมาตั้งแต่เกิดมา และสงสารทั้งอู๋เสียที่เหมือนโดนเสี่ยวเกอประเมินความผูกพันที่มีต่อกันต่ำไป

ใครจะรู้ว่าบางที เสี่ยวเกออาจอยากให้นายน้อยยังคงความไร้เดียงสา สมฉายาเทียนเจินและดำเนินชีวิตต่อไปอย่างคนปกติ ไร้ห่วงที่จะนำมาซึ่งอันตรายอย่างตัวเสี่ยวเกอเอง มากกว่าจะให้นายน้อยรู้เรื่องแล้วผูกชีวิตทั้งชีวิตที่ดูแสนสั้นไว้กับคนที่ไม่ว่าจะอดีตหรืออนาคตก็มีอยู่จนแทบไร้ขีดจำกัดจนเกือบกลายเป็นความว่างเปล่าไป

[susuwatari]

อ่านไปซับน้ำตาไปค่ะ ทำไมเสี่ยวเกอถึงคิดแบบนี้/พราก ตัดสัมพันธ์ที่เลือดเย็นมาเลยนะคะ ฮือออออ นายน้อยเป็นห่วงขนาดนั้นแท้ๆ
ถึงเสี่ยวเกอจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยังหวังให้นายน้อยมาเปิดประตูใช่ไหมละคะ
แอบรู้สึกว่านายน้อยไม่มีวันลืมแล้วก็ไม่มีทางลืมหรอกค่ะ /พรากกก

[Kaze]

อ่านแล้วซาบซึ้งจัง ในเรื่องเขียนจากมุมมองของอู๋เสียต่อสิ่งรอบตัว แต่ฟิคนี้เติมเต็มความรู้สึกที่มองในมุมของจางฉี่หลิงบ้างและยังคงไว้ซึ่งคาแรคเตอร์หลัก อินจริงๆค่ะ ชอบมาก

[uglygirl]

คนหนึ่งเลือกที่จะตัดสายสัมพันธ์...
แต่อีกคนกลับดื้อดึงที่จะสานมันต่อ....
ฮืออออ เสี่ยวเกอคิดจะใช้สิบปีเป็นเครื่องวัดความสัมพันธ์ครั้งนี้งั้นเหรอ
ดูถูกอู๋เสียเกินไปรึเปล่า
นายน้อย....ถึงจะรอคอยอย่างทรมาน แต่แค่สิบปี คิดซะว่ามันแค่สิบปี
พอสิ้นสุดวันนั้น นายน้อยอย่าลืมมารับเสี่ยวเกอนะ

[PHRAPRAI]

ความร้าวเข้ามาทักทายกันเลยค่ะ ฮึ่ม นายเมินโหยวผิง อย่ามาดูถูกนายน้อยนะ แค่สิบปีนายน้อยของเราไม่มีทางลืมนายเรือพ่วงอยู่แล้ว (จาก "สิบปีแล้ว" ของห้องนู้น ฉันรู้ ฉันเห็นอนาคตนะ) จางฉี่หลิงหนอจางฉี่หลิง ถ้านายได้อ่านความคิดของอู๋เสียเหมือนที่ฉันได้อ่าน นายจะรู้เลยว่านายตัวตนของนายในหัวใจนายน้อยสามยิ่งใหญ่ขนาดไหน เชอะ!

ชอบการบรรยายความคิดของเสี่ยวเกอในมุมมองของคุณคนแต่งมากเลยค่ะ ให้ความรู้สึกว่านี่แหละนายเมินจริงๆด้วย ให้ฟีลที่เหงาแล้วก็หน่วงสุดๆไปเลย ทั้งสองคนต้องพยายามเข้านะ 10 ปีไม่ได้นานขนาดนั้นหรอก

สุดท้ายขอบคุณคนแต่งอีกครั้งนะคะที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านกัน~

[sinnerdarker]

อ่านไปแล้ว แล้วก็กลับมาอ่านอีก เป็นฟิคที่บรรยายความรู้สึกของเสี่ยวเกอได้เที่ยงตรงมากค่ะ ผู้ชายคนนี้ อยากจะตัดสัมพันธ์ แต่ก็ไม่ได้ตัดสินใจเอง ให้นายน้อยเป็นคนตัดสินใจ ให้ตายเถิด YvY

อ่านแล้วอ่านอีกก็ยังชอบค่ะ ฮือ

[rainyday515]

ชอบประโยคนี้ค่ะ
หากจางฉี่หลิงหายไปจากโลกนี้ มีเพียงผู้เดียวที่เดือดร้อนคืออู๋เสีย
เสี่ยวเกอคนไม่มีอะไร มีแต่อู๋เสีย อู๋เสีย และอู๋เสีย
ถ้ายังต้องการแบบนี้ก็เอาซี่ แล้วจะรู้ว่าตัวเองมีความสำคัญกับอู๋เสียมากขนาดไหน

[Feran.FS]

//พบด้วงตาย 1 ea

ตอนที่บอกว่าอู๋เสียคือเป้าหมาย อ่านแล้ว ยิ้มจนแก้มปริ

มันไม่ต้องใช้โมเมนท์ บทพูด หรือบรรยากาศ สำหรับคู่นี้ แค่เรื่องของ *ความรู้สึก* ก็กินขาดแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาา//ตาย


ปล.เสี่ยวเกอ..นายดูถูกความยึดติดของนายน้อยเกินไปนะ 555

[Xyxear]

โฮฮฮฮ
อินมากเลยค่ะะะะะ
แต่งได้ดีมากกกกกกกกกกกกก
ฮืออออ
ปาดน้ำตาาา

[Duke_of_Florence]

ก่อนอื่นขอคารวะงามๆให้แก่ไรท์เตอร์ค่ะ เก่งมาก ส่วนใหญ่จะได้อ่านแต่ฟิคในมุมมองของอู๋เสีย นานๆทีจะเจอเรื่องในมุมมองของเสี่ยวเกอบ้าง อ่านแล้วอินมาก เศร้ามาก เล่ม10 ดาเมจเราหนักหน่วงจริงๆ มาเจอฟิคนี้เข้าไปอีก ตายสนิทเลย
เห็นด้วยที่ว่าภายในเวลาสิบปี สามารถเกิดเหตุการณ์ต่างๆขึ้นได้มากมาย ผู้คนก็เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แต่ส่วนตัวเราเชื่อจริงๆนะคะว่าอู๋เสียไม่มีทางลืมเสี่ยวเกอแน่นอน เราจะรอเสี่ยวเกอกลับมาพร้อมๆกับอู๋เสียค่ะ ไม่ว่ากี่ปีก็จะรอ งือออออ

[meanato]

งือ...เราต้องมานั่งปาดน้ำตาอีกแล้ว
ฮรือ เสี่ยวเกออออออออออ

[Rainxx_fon]

โฮ่ อ่านจบแล้วจากที่ดราม่าอยู่ ยิ่งหนักกว่าเดิม T---T /ปวดร้าวว
เสี่ยวเกอเป็นคนไม่พูด ไม่แสดง ไม่สื่ออะไรออกมาให้เห็นเลยสักนิดว่าคิดยังไง รู้สึกยังไง
แต่ตอนอ่านนี่ก็คิดนะ.. ที่เสี่ยวเกอยอมเข้าไปอยู่ข้างในแทนอู๋เสียเนี่ย.. /บวกกับที่มาลาอู๋เสียก่อนไป
อย่างน้อยๆ อู๋เสียก็ต้องมีความสำคัญอยู่บ้างในหัวของเสี่ยวเกออ่ะ.. เพราะสำคัญเลยยอมให้ตัวเองไปอยู่ข้างในแทนอู๋เสีย..
ฮือออ ยิ่งพิมพ์ยิ่งหน่วงงงง #ไปซับน้ำตา งื้อออ

[MinMin]

ชอบมากเลยค่ะ โฮววววววว ความรู้สึกของเมินโหยวผิงแบบนี้มันคือใช่เลย
ทำตามเป้าหมาย ไม่มีความผูกพันใดใด แต่เพราะมีบางสิ่งที่แปลกออกไปจึงต้องกลับมาหา กลับมาลา
นั่นคือสายสัมพันธ์ที่นายน้อยพยายามสร้างขึ้นมา

ดูสิ นายน้อยทั้งตื้อทั้งดื้อขนาดนี้ นายยังไม่ยอมเลย คนอ่านเจ็บปวดรู้มั้ย แงงงงงงงง

"จางฉี่หลิงดื้อด้านเพื่อตัดสัมพันธ์ แต่อู๋เสียดื้อด้านเพื่อสายสัมพันธ์"

ประโยคนี้มันเจ็บจริงๆ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[ami.de.alamode]

ชอบทุกประโยคที่เขียนเลยค่ะ
10ปีนะ เชื่อเถอะว่านายน้อยจะรักษาสัญญา นายเองก็ต้องรักษาสัญญา ต้องรออยู่หลังประตูบานนั้นนะ T__T
ชอบมากค่ะ
ทำให้รู้สึกทั้งอุ่นและหนาวในเวลาเดียวกัน

[leralalita]

ดื้อดึงยิ่งกว่าเด็ก ก็คือคนบ้า
--เทียนเจินอู๋เสียเป็นเด็กบ้า คิดว่าทุกคนอาจจะคิดอย่างนี้ล่ะค่ะ 55555555 รั้นและดื้อ เอาแต่ใจ ดูเป็นการกระทำของเด็กๆ แต่มันก็บ้าจริงๆ

ส่วนตัวแล้วใจเราเข้าใจทางอู๋เสียมากกว่า orz ไม่เข้าใจคนที่พยายามตัดทุกสิ่งออก บอกว่าไม่นานจะหาย ไม่นานจะลืม เพราะผ่านมานาน พบเจอแบบนี้มาเยอะถึงรู้ว่ามันใช่ แต่เอาอะไรมาทำให้คิดว่าตัวเราจะต้องเป็นไปตามนั้น คนอื่นลืมแล้วทำไมเราถึงจะลืมตาม ทำไมเราถึงจะไม่รับรู้ว่านายหายไป เพราะแบบนี้ล่ะมั้งคะ ตอนที่นายน้อยบอก "ไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด ถ้านายหายตัวไป อย่างน้อยฉันจะรู้" นั่นน่ะ เราก็คิดว่าคงจะพูดแบบเดียวกัน

/เวิ่นเว้อ ไม่ทราบเหมือนกันว่านายน้อยพูดออกไปเพราะเหตุผลแนวๆนี้มั้ย แต่พอคิดแบบเด็กดื้อๆที่สมองมีแต่คำว่าทำไมมันก็คงประมาณนี้มั้งคะ ; ; ) คงเพราะเป็นคนช่างสงสัย ถึงได้แต่คิดว่าทำไม ทำไมถึงไป ทำไมถึงมา ทำไมถึงไม่ยอม สุดท้ายแล้วความดื้อที่ไปชนกับความดื้อมันก็กินกันไม่ลงแง

พอนึกถึงเสี่ยวเกอบ้าง คิดว่าคนๆนี้คงผ่านมามากแล้วจริงๆ ความรู้สึกที่เคยมีก็เหมือนก้อนหิน เปรียบกาลเวลาเป็นหยดน้ำ น้ำหยดทุกวัน หินมันก็กร่อน สายสัมพันธ์ของนายเนี่ย ไม่รู้จะบอกว่าดีมั้ยที่มันมี รู้สึกหนักๆขึ้นมา

และแล้วเราก็ยังไม่ค่อยเข้าใจนายเมินคนนี้เลยค่ะ ความคิดคงเยอะกว่าสิ่งที่พูด เยอะกว่าสิ่งที่ทำ ได้มาอ่านแล้วรู้สึกเหมือนได้รู้ความคิดนาย แต่ถ้าถามเด็กบ้า เด็กบ้าคงบอกว่าฉัน(จะพยายาม)เข้าใจล่ะมั้งคะ โฮ555555
/นี่ก็บ้า

ส่วนตัวเราว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้มันอธิบายยาก มันเกินมิตรภาพ มันลึกกว่านั้น แต่ไม่ใช่คนรัก เหมือนที่คนอื่นพูดก็คือความสัมพันธ์แบบผิงเสีย ;;

ฮึก ขอบคุณสำหรับฟิคมากๆเลยนะคะ >_<,,

[galu]

โฮวววว อ่านช่วงตอนเดินไปส่งฉางไป๋ซาน
ความคิดส่วนใหญ่จะวนเวียนเหมือนอู๋เสีย ทำนอง อย่าไปเลยนะๆ ในหัวมีแต่คำถาม เดินไปเป็นห่วงไปแถมมีแต่เรื่องสงสัย เรื่องของตัวเองก็ไม่ใช่
คงถูกแล้วที่เรียกว่าเป็นคนบ้า
//ฟิคเสนอทางด้านความคิดเสี่ยวเกอมั่งแล้ว รู้สึกว่าใช่เลยย
พอจำอะไรไม่ได้อีก ก็คงจะเหมือนสมองว่างเปล่า ขาวโพลน และคงดีกว่าที่ไม่มีใครนึกถึง ไม่มีเยื่อใยใดๆ
แต่มันเศร้านะะรู้มั้ยยยย #ด้วงอินนนน
//เสี่ยวอู๋นายคงต้องอัดวีดีโอบันทึกความทรงจำให้นายผิง แบบหนัง 50first dates

[ryu77]

สายสัมพันธ์ที่อีกฝั่งอยากสาน แต่อีกฝั่งอยากตัด
เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยจริงๆค่ะ T^T
แต่ทั้งคู่ก็รู้สึกว่า เป็นสิ่งสำคัญของกันและกันนะคะ

[natsume]

อ่านฟิคนี้แล้วอดคิดว่า เสี่ยวเกอนี่สมเป็นเสี่ยวเกอจริงๆ 5555555

อ่านะ คนอย่างเมินโหยวผิง ทำอะไรมีเหตุผล แต่ไม่ค่อยพูดให้ใครฟัง

คำว่าเชื่อมโยงกับโลกมันยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ

ตอนอ่านนี่ขนลุกเลย (อีกห้านาทีต่อมาร้องไห้ซะงั้น...)

[faliona01]

อ่านวนไปวนมาไม่จบสิ้น
เสี่ยวเกอทำทุกอย่างได้เพื่อหน้าที่ ตอนนี้เกิดเลี้ยวเบนเล้กน้อย แต่ก็ยังคงมุ่งหันไปตามเส้นทางเดิม

อู๋เสียช่างหน้าสงสาร เล่ม 10 มันหน่วงใจจริงๆ

(ร้อง............)