[OS] #DMBJdaily (สอง) Shade [ผิงเสีย] *มีสปอยล์เล่มสิบ*

[IronY Triangle]

เต้ามู่เดลี่จย้าาา!!
หัวข้อของวันที่ 8.11.2014
#dmbjdaily 282 days left : สอง


"Shade" (#DMBJdaily)
 
Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)


**Spoiler Warning มีเนื้อหาบางส่วนสปอยล์เล่ม 10 จ้า**




ผมไม่ใช่คนกลัวความมืด

อันที่จริงผมแค่ไม่ชอบความรู้สึก ‘ไม่รู้’ ตอนที่ตัวเองตกอยู่ในความมืด ไม่รู้ว่าช่วงเวลาระหว่างเปลี่ยนจากมืดไปสว่าง สิ่งที่ไม่เคยอยู่ตรงหน้าจะมาปรากฏตรงหน้าแบบกระทันหันรึไม่ ไม่รู้ว่ามีสิ่งใดอาศัยขั้นตอนที่ผมมองไม่เห็นเพื่อสร้างความตกใจให้ผมรึ เปล่า

ทว่าก่อนนี้ที่ไปลุยสุสานกลางดึกบ้าง ทั้งที่ไปมุดถ้ำลุยป่าจนเจออะไรต่อมิอะไรมากมาย อะไรที่ไม่อยากเจอในความมืด ผมคิดว่าเจอมาครบแล้ว โดนสถานการณ์บังคับให้เห็นทุกอย่างที่ไม่อยากเห็น สิ่งที่ผ่านตาสั่งสมจนถึงตอนนี้ ต่อให้กลัวแค่ไหนก็กลายเป็นชินชาในที่สุด

แต่กลางคืนมาถึงทีไร ผมก็มักนอนจ้องเพดานด้วยความสงสัย หากหลับตาลงจะมีเส้นผมเปียกชื้นลากผ่านใบหน้ารึไม่ จะมีแมลงไต่แขนมุดเข้าปากตอนไหน ตู้เสื้อผ้าปิดแน่นสนิทรึยัง มีรูร่องให้สัตว์จำพวกงูมุดเข้าห้องรึเปล่า

ผมคิดว่า บางที...สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าภูตผีคือใจคน ก็สามารถหมายถึงเรื่องนี้ได้ด้วยเช่นกัน

ผมจำไม่ได้ว่ากี่ครั้งแล้วที่ตัวเองผุดลุกขึ้นนั่งกลางดึก จ้องมองเพดานภายใต้ความมืดของห้อง สุดท้ายก็นอนไม่หลับ ออกไปสูบบุหรี่ข้างนอกมวนสองมวน ครุ่นคิดถึงเรื่องที่ไม่อาจแก้ไข ไม่อาจเปลี่ยนแปลง คนที่อยู่เพียงในใจแต่ไม่อาจหวนกลับมา คิดจนไม่เหลืออะไรให้คิด แล้วค่อยทิ้งตัวลงบนเตียงเพื่อนอนต่อ รักษาร่างกายให้ทำหน้าที่ต่อไปในวันพรุ่ง

ผมไม่กลัวความมืด แต่ความมืดมักย้ำให้ผมคิดถึงเรื่องที่คล้ายดั่งแผลเป็น แผลเป็นที่ยังคงระบมอยู่และจะจารึกบนตัวผมไปชั่วชีวิตไม่ว่ายามหลับหรือตื่น

กระนั้น ผมก็ไม่คิดรบกวนนายอ้วน ไม่นึกอยากพูดคุยกับเขาเรื่องนี้เพื่อเปลื้องออกจากใจ ด้านเขาแม้ไม่แสดงออก ผมรู้ว่าเขาเองก็ได้รับผลจากเรื่องหยุนไฉ่จนถึงปัจจุบัน ไม่อยากรบกวนเขาด้วยเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ นี่เป็นปัญหาของผมเอง

จึงไม่คาดคิดว่า กลางดึกคืนหนึ่งที่ผมสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย จะได้เห็นคนนั่งอยู่ใกล้ๆ เตียงตัวเอง

จางฉี่หลิงผู้ทำหน้านิ่งเป็นรูปสลักหินตลอดปีชาติคนนั้น

ตั้งแต่ผมตื่น เขาไม่พูดสักคำ ไม่แม้แต่ปรายตามอง เขาแค่นั่งเฉยๆ ตรงเก้าอี้ริมหน้าต่าง มองออกไปด้านนอกที่มีแต่ความมืด

"ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในป่า นายไม่ต้องเฝ้ายามก็ได้"

"ฉันไม่ได้เฝ้ายาม"

เมินโหยวผิงตอบกลับมาโดยยังอยู่ท่าเดิม ผมมองตามสายตาเขา ถึงได้เห็นว่าคืนเดือนมืดเช่นนี้ ด้านนอกแทบจะไร้แสงไฟ แต่ท้องฟ้าด้านบนเต็มไปด้วยแสงดาวมากมาย ประหนึ่งคนโปรยเพชรเม็ดเล็กเท่ากรวดทรายทั้งกำมือลงบนผืนผ้ากำมะหยี่สี น้ำเงินเข้ม

ตอนนั้นเองที่ผมนึกได้ถึงสิ่งที่ลืมเลือนไปตั้งแต่เมื่อใดยังไม่ทันรู้ตัว ท้องฟ้ายามค่ำยิ่งมืดมิด มองไม่เห็นแม้มือตัวเองก็จริง แต่ยิ่งขับให้แสงสว่างจากดาวดวงเล็กยิ่งเด่นจับตา

ผมลืมเลือนไปเสียนาน...ความรู้สึกปลอดภัยเช่นนี้

นับจากนั้น แม้ผมไม่ได้พูด เขาก็เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนผมทุกคืน สุดท้ายผมก็ได้แต่หลอกตัวเองไม่ให้เสียหน้า ว่านี่คือการป้องกันไม่ให้เขาหายตัวไปไหนอีก ทำเป็นไม่คิดถึงความจริงที่ว่า ฝีมืออย่างเขา ต่อให้ผมคุกเข่ากอดขาเขาเอาไว้ เขาอยากไปเมื่อใดก็แค่ใช้สองนิ้วยาวๆ นั่นคีบผมทิ้งเท่านั้นเอง

ถ้าคิดแบบนั้นแล้ว...แปลว่าตอนนี้ผมก็กำลังถูกสองนิ้วนั่นคีบเก็บไว้ข้างๆ ตัวเขาอยู่รึเปล่านะ

+++

END

08/11/2014

#dmbjdaily 282 days left : สอง



Talk Time:

#DMBJdaily ค่ะ หัวข้อ "สอง" กับหนุ่มสองนิ้ว และนับถอยหลังอีก 282 วัน!!

ขอบคุณสำหรับกิจกรรมน่ารักๆ ค่า!

[Narakas]

แอออออ ฟิคผิงเสียของคุณสามเหลี่ยม แอออออออ

นายเมินนนนน "ฉันไม่ได้เฝ้ายาม ฉันเฝ้านาย" ก็พูดออกมาเซ่~~

[sinnerdarker]

โอ๊ยเลอค่าาาาาาาาาาาา //กรี๊ดอัดพี่ไอรอนวายรัวๆ/ หนูคิดถึงพี่!!!!!!!!!! คิดถึงฟิคพี่!!!

ผิงเสียหวานๆ ที่นานๆจะเจอที!!!!! แอร๊ยยยยยยยยยย /ดีงาม

แง ตาบ้าเมินน่ารักมาก มานั่งอยู่ข้างๆ คอยดูแลนายน้อย ฮืออออ

[SilverCloud]

โอยย หวานแบบแปลกๆ เสี่ยวเกอเห็นนายน้อยนอนไม่หลับก็เลยมานั่งเฝ้าทุกคืนเลยสินะคะ แอบซึนนะเนี่ยพ่อกิเลน

[sagacity191]

จะมาเฝ้าอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ แค่อย่าไปไหนอีกก็พอ