[OS] ผม เขา และแก้วเหล้าแก้วหนึ่ง [ฮัวเสีย]

[Naitear]

Title : ผม เขา และแก้วเหล้าแก้วหนึ่ง
Fandom : Daomubiji, บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing : เซี่ยอวี่ฮัว x อู๋เสีย [ฮัวเสีย]
Rate : PG




*** คำเตือน : เนื้อหาฟิคนี้มีการสปอยเล่มสิบนะคะ ***






---------------------------------------------------------------------------------------------------------





เสียงน้ำแข็งกระทบแก้วเหล้าดังขึ้นในร้านบาร์ร้านหนึ่งของเมืองปักกิ่ง


มันเป็นค่ำคืนที่ไม่ได้สำคัญอะไรนัก ก็แค่ต่างคนต่างก็มาหาที่ดื่มอะไรเย็นๆหลังจากที่ทำธุระเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ผมซดเหล้าเข้าปาก วันนี้ผมสั่งเป็นเหล้าแบบไม่แรงมาก ส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากจะหมดสภาพในเมืองที่ผมไม่ค่อยจะรู้จักดีนัก สองคือไม่อยากจะหมดสภาพให้คนตรงหน้าเห็น


เซี่ยอวี่ฮัว


ดอกไม้งามของปักกิ่ง เอาล่ะ ผมรู้ว่าตอนนี้เขาก็ไม่ได้เป็นดอกไม้งามแล้ว (พอโตขึ้นมาก็เป็นผู้ชายเต็มตัวแล้วนี่นะ) แต่ท่าทางที่เขาแสดงออกมาแต่ละอย่างก็ทำให้ผมหมั่นไส้เขาจริงๆ ใครใช้ให้เขามีเสน่ห์ขนาดนั้น ขนาดที่ผู้ชายด้วยกันยังอิจฉา ผมนั่งข้างๆเขานี่กลายเป็นอะไรที่จืดชืดขึ้นมาเลย แต่ก็เอาเถอะ ผมรู้ว่าหงุดหงิดเขาไปก็ไม่เป็นประโยชน์


ผมจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ควันของมันลอยขึ้นไปบนอากาศ คละคลุ้งไปปะปนอยู่บนเพดานร้านเหล้าที่มืดดำ เดาว่าคงจะมีลูกค้าหลายรายแล้วที่มานั่งสูบบุหรี่อย่างผมจนควันขึ้นไปสะสมอยู่บนเพดาน ทำให้มันขึ้นฝ้าสกปรกอย่างที่เห็น แต่ผมก็ไม่ได้สนใจนัก ตอนนี้ผมแค่หันไปมองคนข้างๆ เห็นเสี่ยวฮัวนั่งจิบเหล้าเงียบๆ


บุหรี่หมดไปมวนหนึ่งแล้ว


ผมหน่ายใจ บุหรี่สมัยนี้เหมือนจะแอบโกงผู้บริโภค สูบเพียงแปปเดียวก็หมดมวน สูบไม่ถึงชั่วโมงก็หมดไปครึ่งซอง ถ้าว่างเมื่อไหร่ผมไปร้องเรียนหน่วยงานคุ้มครองผู้บริโภคบ้างก็คงจะดี ขณะที่ผมเอาซองบุหรี่ออกมา กำลังจะจุดมวนที่สองขึ้นสูบ ก็แว่วเสียงเสียงคนข้างๆพูดออกมาราวกับจะหยอกเย้า


“ทั้งสูบบุหรี่ ทั้งกินเหล้า เดี๋ยวก็มีชีวิตอยู่ไม่ทันได้เจอแฟนหรอกอู๋เสีย”


ผมกลอกตาขึ้นบนให้กับน้ำเสียงกลั้วหัวเราะนั่น ว่าแต่ผม เขาก็เป็นไม่ใช่หรือไง


“นายนั่นแหละวะคุณชายเก้า เอาแต่กินเหล้า เดี๋ยวก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่ทันแต่งเมียหรอก” ผมสวนกลับ ขมวดคิ้วมุ่นใส่เขาอย่างไม่จริงจังมากนัก ก่อนจะเห็นเขาชะงัก แย้มรอยยิ้มฝืดเฝื่อน


“ฉันไม่มีคนรักหรอกนะนายน้อยสาม” เสี่ยวฮัวว่า ยักไหล่ “จะมีก็แต่รักแรก”


หืม? รักแรก? ไม่ยักรู้ว่าหมอนี่จะมีกับเขาด้วย ผมยันตัวตรงขึ้นมองเขาอย่างสนใจ ยอมเก็บมวนบุหรี่ลงซองแล้วเหน็บไว้ข้างตัวเหมือนเดิม ..แหงล่ะ รักแรกของคุณชายเก้าแห่งตระกูลเซี่ย น่าสนใจน้อยเสียเมื่อไหร่กัน


“รักแรกของนาย ?” ผมพูดขึ้นเชิงถาม มองไปก็เห็นเสี่ยวฮัวพยักหน้ายิ้มๆผมจึงถามต่อ “สวยไหม ?”


เขาพลันหัวเราะ “ก็ไม่สวยมาก แต่น่าสนใจ”


“อืม.. แล้วไงต่อ ?” ผมเท้าคางมองเขา เห็นเสี่ยวฮัวยิ้มออกมาน้อยๆ ทีแรกเขามีทีท่าจะไม่ยอมเล่าต่อ แต่พอเห็นผมทำท่าสนใจจัด เขาก็ถอนหายใจราวกับเบื่อผมมาก ยอมคายออกมาอีกหน่อย


“รักแรกของฉัน ฉันรอเขามาเกินสิบปีแล้ว” เซี่ยอวี่ฮัวเล่า นัยน์ของเขาทอประกายราวกับกำลังย้อนรำลึกความหลัง “ฉันรักเขามาก และฉันหวังว่าฉันจะอยู่ในสายตาของเขาบ้าง เขาเป็นคนน่ารัก มีเสน่ห์ ไม่ว่าไปที่ไหนก็ดูจะเป็นจุดสนใจของคนอื่นไปหมด บางครั้งฉันก็หวงเขา แต่ฉันก็ทำได้แค่นั้น ไม่ว่าฉันจะรักเขาแค่ไหน ตอนนี้ฉันก็คงได้แต่ซ่อนไว้ไม่ให้เขารู้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เป็นคนฉลาด ไม่นานก็คงดูออกอยู่ดี”


“ถ้าอย่างนั้น รีบไปสารภาพแล้วก็สู่ขอได้แล้วล่ะมั้ง” ผมว่า หัวเราะเบาๆ “สมัยนี้น่ะ เกินสี่สิบก็หาเมียไม่ได้แล้วนะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนไป”


“ความรักของฉันน่ะ ไม่มีทางที่จะสมหวังหรอก” เขาว่า พลางยิ้มขมขื่นออกมา มืออีกข้างคว้าแก้วเหล้ามาจากบาร์เทนเดอร์ที่เดินประปรายอยู่ทั่วร้านแล้วจิบของเหลวขมนั่นเข้าปากไป บรรยากาศที่เขาแผ่ออกมานั้นหนักอึ้งจนผมแปลกใจ ปนเปไปกับทำอะไรไม่ถูก


เสี่ยวฮัวไม่เคยพูดถึงรักแรกของเขาให้ผมฟัง (หรือตัวผมเองจะลืมที่เขาเคยเล่าไปก็ไม่อาจทราบ) แต่ในตอนนี้ เขาคงจะเศร้ากับรักแรกที่เขาว่านั่นมาก ผมเห็นดังนั้นจึงยื่นมือออกไปตบบ่าเขา พูดปลอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงจนตัวเองยังแปลกใจ “เอาน่าๆ คุณชายตระกูลเซี่ยอย่างนายน่ะ หน้าตาดีจะตาย เสียงก็เพราะ ฉลาดก็ฉลาด แถมยังมีเสน่ห์ทำให้ใครต่อใครเขาหวั่นไหว นายจะเฟลไปทำไมกัน ฉันจะบอกให้นะ นี่ถ้านายเป็นผู้หญิง ฉันก็คงตกหลุมรักไปแล้วล่ะ”


ผมว่าจบก็ยิ้มให้กำลังใจ คาดไม่ถึงว่าเสี่ยวฮัวกลับเงยหน้าขึ้นมามองผม แววตาที่ส่งตรงมานั่นสื่อถึงความรู้สึกที่ผมไม่เคยได้เห็นจากเขามาก่อน


เสี่ยวฮัวเคยบอกกับผมว่า เพื่อไม่ให้เสียใจที่จะต้องทอดทิ้งใครไป เขาจึงมีความผูกพันกับคนอื่นไม่ได้ และผมก็ไม่ได้ว่าอะไรที่เขาจะทำอย่างนั้น (อาจจะมีแค่น้อยใจนิดหน่อย ถึงอย่างไรผมก็ถือว่าเขาเป็นเพื่อนนี่นะ) แต่ตอนนี้สายตานั่นที่ผมเห็นกลับเป็นสิ่งตรงข้ามกับที่เขาเคยพูด เป็นสิ่งตรงข้ามกับที่เขาทำเพื่อป้องกันมันไว้ เป็นสิ่งที่ขัดจากคำสอนของปู่และครูของเขา เพราะมันสั่นระริก เจือไปด้วยความเสียใจ ความสับสน -- และถ้าผมมองไม่ผิด -- ความเจ็บปวด


ผมมองเขา และเขาก็มองผม เป็นชั่ววินาทีที่เงียบงันและอึดอัดใจที่สุดเท่าที่พวกเราเคยใช้ร่วมกัน ผมไม่เข้าใจว่าพูดอะไรผิดไป แต่ในขณะนั้น เขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้


ผมรู้สึกได้ถึงสัมผัสแผ่วเบาบนริมฝีปาก


เปล่าเลย มันไม่ได้จาบจ้วง มันไม่ได้รุกล้ำ เขากลับเพียงแค่ทาบริมฝีปากลงมาเบาๆ ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจแผ่วเบาของเขาบนแก้ม ขนตางอนไสวที่อยู่ชิดริมหน้า และความรู้สึกเจ็บปวดที่เขาถ่ายทอดออกมาจนผมตัวสั่นไหว


และในช่วงเวลาที่ผมสับสนจนถึงขีดสุด เขาก็ผละออกไป


ผมรู้สึกได้ถึงหยดน้ำตาหยดหนึ่งบนใบหน้า เสียงกระซิบที่ผมควรจะไม่ได้ยินท่ามกลางบาร์ที่คนพลุกพล่าน รอยยิ้มแค่นที่ทำให้บรรยากาศของพวกเราสั่นระริก และร่างของเขาที่ลุกจากไป





“เห็นไหมล่ะ ?”




.
.
.
“ความรักของฉัน…ไม่มีทางสมหวังได้เลยใช่ไหม ?”





และผมก็ได้รับรู้ ว่าน้ำตาที่อยู่บนใบหน้านั้น มันไม่ใช่ของผม แต่เป็นของคนที่เพิ่งจะเดินจากไปอย่างไม่เหลียวหลังเมื่อสักครู่ต่างหาก ผมรู้ดี แต่ผมก็ไม่คิดจะปาดมันออกไป









.
.
.
.
.

END ?




.
.
.
.
.

ประตูสำริดเปิดออกมาด้วยลัญจกรหยกในมือของผม


มันเป็นช่วงเวลาที่ผมบรรยายมันออกมาไม่ได้ เปรียบเสมือนคุณร่วงไปในเหวลึก รอคอยที่จะกลับมาออกมาสักวัน คุณจินตนาการเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่ความช่วยเหลือจะมาถึง จินตนาการว่าความช่วยเหลือนั่นจะมาในรูปแบบที่น่าตื่นเต้นแค่ไหน แต่สุดท้าย คุณก็ขึ้นจากเหวมาด้วยวิธีการที่ธรรมดาจนน่าตกใจ และช่วงเวลาที่รอคอยมานานมันเหมือนจะไม่มีค่าเลย ชั่วขณะหนึ่งผมรู้สึกอย่างนั้น จนกระทั่งผมได้เห็นคนคนหนึ่งหลังบานประตู


ผมพลันถลาพุ่งเข้าไป


ผมดีใจ ดีใจจนร้องไห้ เขาคนนั้นเพียงลูบหัวผมเบาๆ ผมรู้ว่ามันน่าอาย แต่คนที่ผมรอคอยมาตลอดก็คือเขา ผมรอมาสิบปี มันช่างเป็นสิบปีที่ยาวนาน ต่อเนื่องกดดันจนผมแทบระเบิดออกมา แต่ผมก็ยังเชื่อมั่น ผมยังรอเขา ผมรอเขา แม้ว่าใครต่อใครจะบอกว่าเขาจะไม่กลับมาแล้วก็ตาม


แต่ในฉับพลันนั้น ผมก็รู้สึก


คนที่รอผมมาตลอด ก็มีอยู่เหมือนกัน


ผมปาดน้ำตา เห็นเสี่ยวฮัวมองมาทางผมด้วยรอยยิ้ม ถึงเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่ผมก็รู้ดี ผมรู้ดี


รู้ดีว่าความเจ็บปวดของการรอ มันมีมากแค่ไหน


ผมหันไปมองเมินโหยวผิง เขาพยักหน้าให้ผม ถึงไม่ต้องพูดอะไร แต่พวกเราก็รู้กันในความเงียบนั้น ผมพลันผละออกจากเขา เดินไปหาเสี่ยวฮัว ผู้ชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีชมพูในวันนั้น เด็กผู้หญิงผู้แสนน่ารักในความทรงจำ


คนที่แสนจะอ่อนโยนตรงหน้านี้


ผมเอื้อมมือไป กอดเข้าที่ตัวของเขา กระชับเข้าไว้แน่นจนสัมผัสได้ถึงไออุ่น เขาพลันเบิกตากว้าง จ้องมาทางผมอย่างงุนงง ก่อนจะตัวสั่นระริก


ราวกับว่าความเข้มแข็งอดทนที่เขามี พังทลายลงมาทั้งหมด


น้ำตาของเขาไหลออกมา หยดลงบนบ่าของผม เหมือนกับในวันนั้นที่บาร์เหล้า เหมือนกับในวันนั้น


เขารอผมมานานมากแล้ว ผมควรจะปล่อยเขาไปเสียที นอกจากผมแล้ว ยังมีคนอีกมากที่พร้อมจะรักเขา ทุ่มเทให้เขา เหมือนกับที่เขาทุ่มเทให้ผม


ผมกระซิบออกมา ท่ามกลางเสียงสะอื้นแผ่วของคนตรงหน้า




“พอแล้วนะเสี่ยวฮัว…”





.
.
.
“พอแล้ว”












.
.
.
.
.
END.





-----------------------------------------------------------------------------------------------------------



TALK. : มันเป็นฟิคบรรยากาศหน่วงๆที่เกิดขึ้นจากเพลง "เธอ" และเพลง "เจ็บแค่ไหนก็ยังรักอยู่" ที่นั่งเพ้อไปกับมิลซังเมื่อกี้นี้ค่ะ (ขอเครดิตไว้ตรงนี้เลยค่ะฮือ T v T)
และอีกส่วนนึงก็มาจากประโยคในมังงะเรื่อง "Girl Friend" ของ อ.มิลค์ โมรินากะนะคะ (คนที่อ่านมาคงรู้เนอะว่าประโยคไหน //ฮา)
ส่วนตัวเราอยากเห็นมุมมองที่นายน้อยมีเสี่ยวฮัวอยู่ในสายตาบ้างค่ะ มันหน่วงมาตั้งแต่อ่านฟิคฮัวเสียของหลายๆท่านแล้ว เสี่ยวฮัวเป็นพระรองที่ชอกช้ำเกินไป ชอกช้ำมาก และเราก็เจ็บตรงที่คนที่เสี่ยวฮัวรัก ไม่เคยจะรู้ตัวและไม่เคยจะ"มองเห็น"เสี่ยวฮัวเลย
ที่จริงแล้วเหตุการณ์ตอนประตูสำริด มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้ค่ะ ที่จริงแล้วมันอาจจะต้องเร่งรีบกว่านั้น ไม่มีเวลามาอ้อยอิ่ง ไม่มีเวลามาดีใจ เพียงแค่เราอยากเห็นช่วงเวลาที่นายน้อยดีใจที่สุด ช่วงเวลาที่นายน้อยรอคอยมาสิบปี อยากให้ช่วงเวลานั้น นายน้อยนึกถึงคนที่สนับสนุนเขาบ้าง คนที่ช่วยเหลือมาตลอด คนที่"ยืนอยู่ตรงนี้ข้างๆนาย" เราอยากแค่นั้น แค่มองเห็นเขาบ้าง แค่นั้นก็พอ
และเราเชื่อว่าคนอ่อนโยนอย่างนายน้อยอู๋เสีย จะต้องทำได้ค่ะ ^ ^
ที่จริงแล้วเรามีสอบวันเสาร์นี้ค่ะ T v T ฮือออ แย่มาก แต่เราเชื่อว่าเวลาที่เราได้มาใช้ร่วมในบอร์ดนี้มันคุ้มค่ามากค่ะ มันอบอุ่นมาก และเราก็รักที่มันเป็นแบบนั้น //ฮา
มันอาจจะเป็นแค่ฟิคเพ้อๆช่วงตีสามของด้วงคนหนึ่ง แต่ความรู้สึกที่เราอยากจะถ่ายทอดออกมามันก็อยู่ในฟิคนี้หมดแล้ว ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ ^ ^
(ทอล์คยาวซะแล้ว คราวหน้าจะลดทอล์คให้น้อยลงค่ะแงงง 55555555555555)




-----

[Ak_Zokyo]

ฟิคนี้ทำเราอยากกอดเสี่ยวฮัวมากๆเลยค่ะ กอดคนดีที่หนึ่งคนนี้แน่นๆเลย ; v ;

อยากพูดกับเสี่ยวฮัวว่ามีความสุขได้แล้ว นายน้อยรู้แล้ว เขาหันกลับมาหานายแล้ว ถึงตานายหันไปหาคนที่รักนายบ้างนะ แต่ก็พูดไม่ออก ....

เพราะมันทำยากใช่มั้ยล่ะ...

เพราะรู้ว่าการรอคอยที่ยาวขนาดนี้มันไม่ได้มีปุ่มสต๊อปที่บอกว่าพอได้แล้วจะหยุดทันที บ้าจริงนายน้อยควรจะรู้ตัวให้เร็วกว่านี้ไม่ใช่มาปล่อยคุณชายเก้าตอนจะสี่สิบนะค้าาาาาา /แต่ต่อให้คุณชายแก่กว่านี้ด้วงตัวนี้ก็ยินดีรับค่ะ /แค่กๆ

อย่างน้อยเขาก็รู้แล้วเนอะ ถึงให้ความรู้สึกที่เหมือนกันไม่ได้แต่รู้แล้ว เข้าใจแล้ว ในที่สุดก็สัมผัสได้แล้ว

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆค่ะ U U,, (ปอลิง.ทำไมรู้สึกว่าฟิคนี้แอบเอนไปทางเสียฮัวนิดๆ คือรู้สึกใจเต้น แอบคิดว่าน่าจะดีเหมือนกันเฉย 555555555555555 เพราะฟิคนี้ให้เห็นอารมณ์ความรู้สึกของเสี่ยวฮัวชัดด้วยมั้งคะ)

[Koume]

เสี่ยวฮัวววว แงงงงงงงงงงงงงQ __ O เดอะลอร์ดออฟเฟรนด์โซน!
บางทีก็ลืมๆไปบ้างก็ได้นะคะนาย เสี่ยวกง เสี่ยวเกอคนใจร้ายนั่...-- *กร๊อบ*
สิบปีที่คอยอยู่ข้างๆนายน้อย พอแล้วนะคะ มาซบเราแทนเถอะค่ะ(...)

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ แงงง *ฟืดฟาด*

[kampe]

เสี่ยวฮัว ฮืออออออออออออออ
สงสารอ่ะ พ่อคนดีของน้อง

[MinMin]

อยากตีนายน้อยยยยยยยยยยย

"พอแล้ว" บ้าอะไรบ้าอะไรล่ะคะ แงงงงงงงงงงงงงงง

ชอกช้ำระกำใจที่สุดเลยยยยยยยยยย โฮววววววววววว

[uxmishi]

ร้องไห้แต่เช้า ;________;

ความรักนี่มันเจ็บปวดจริงๆค่ะ เมทน้ำตาไหลพร้อมเสี่ยวฮัว  ร่วมรับรู้ความเจ็บปวดไปด้วยจริงๆ  

ทั้งแต่งและอ่านฟิคฮัวเสียมาก็หลายเรื่อง ทุกเรื่องมีความรู้สึกเหมือนคุณ Naitear ตลอดเลยค่ะ  อยากให้นายน้อยรู้บ้าง  อยากให้หันกลับมา  แต่ก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้  และเรื่องนี้ก็ไม่มีใครผิดทั้งนั้น มันเป็นธรรมดาของมนุษย์ที่จะมองตรงไปข้างหน้า ไม่มีใครหันกลับมาหรอก  ทั้งที่รู้ดี  แต่ก็ยังคงเฝ้ารอ

น้ำตาของเสี่ยวฮัวตอนที่นายน้อยหันมากอดคงมีทั้งความเจ็บปวดและสุขสม ที่นายน้อยบอกว่าพอแล้วนั่น  เมทอ่านแล้วก็ร้องไห้ค่ะ  มันเป็นคำพูดที่บอกว่าทุกอย่างจะจบลง...จบลงจริงๆ  ทั้งที่ความรู้สึกนี้ทรมานเรามาเนิ่นนาน  แต่ในวินาทีที่มันจะจบลง เรากลับไม่อยากปล่อยมันไป

พูดง่ายแต่ทำยาก

เพียงคำพูดเดียวของนายน้อยไม่อาจปลดปล่อยเสี่ยวฮัวออกไปจากบ่วงรักได้หรอกค่ะ  10 ปีเชียวนะ 10 ปีที่รักและรอ  ถ้าการตัดใจทำได้ง่ายขนาดนั้น  คงไม่มีใครต้องทรมานเพราะความรัก

เมื่อมีความรักย่อมเป็นธรรมดาที่จะมีความหวัง  แต่จริงๆแล้วความหวังนี่ล่ะค่ะ  คือสิ่งที่เลวร้ายที่สุด  ความหวังเหมือนนิโคตินในมวนบุหรี่  มันทำให้เรามีความสุข  มันทำให้เราสูบบุหรี่ต่ออีกเรื่อยๆ  แม้รูปข้างซองจะโชว์หราให้เห็นอยู่แล้วว่าหากฝืนสูบต่อไป  สุดท้ายเราจะตายอย่างไร

เสี่ยวฮัวติดบุหรี่แล้ว  ติดมาเป็น 10 ปี  ต่อให้เลิกตอนนี้อวัยวะภายในก็คงเสียหายจนแทบใช้งานไม่ได้แล้วล่ะค่ะ  แม้ในใจจะปรารถนาให้เขาเป็นอิสระแต่ก็รู้ดีว่าคงเป็นไปได้ยาก  สิ่งเดียวที่อาจพอทำให้เสี่ยวฮัวมีความสุขได้บ้าง  ดูจะมีเหลืออยู่ก็แค่รอยยิ้มของนายน้อยเท่านั้น  จางฉี่หลิงออกมาจากประตูสำริดแล้ว  จากนี้ไปต้องดูแลอู๋เสียให้ดีๆนะ ;_______; โปรดระลึกเอาไว้เสมอว่า อู๋เสียของนายสำคัญต่อใครอีกคนมากเหลือเกิน

คอมเม้นท์เวิ่นเว้อมาก เพิ่งตื่นมาแล้วก็อ่านเรื่องนี้เลย สติยังไม่เข้าที่เข้าทางเท่าไหร่ ฮือออออ ขอบคุณนะคะสำหรับฟิคดีๆ  รักฮัวเสียมากๆ  จะอยู่เคียงข้างคุณชายเก้าต่อไปแม้เป็นได้แค่พระรองนะ ;______;

[Mill]

ไม่ไหวแล้วค่ะ ไม่ไหวแล้ว T____T น้ำตาไหลเลย
มันไม่ใช่เศร้าจนน้ำตาไหลเหมือนเรื่องอื่นๆค่ะ แต่มันดีใจมากต่างหาก
ใช่ เราก็เฝ้ารอเวลานี้อยู่เหมือนกัน วันที่นายน้อยจะรับรู้ วันที่นายน้อยจะหันมา
คือไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตอนนี้ยังไง คงเป็น "ในที่สุด" นี่ล่ะค่ะ

คือคุ้มค่าแล้วกับสิบปี กับการเฝ้ารอ กับอ้อมกอดที่ได้รับตรงนั้น คำพูดประโยคนั้น
แง นายน้อยบ้าบ้าบ้า มาบอกให้ตัดใจง่ายๆแบบนั้นได้ยังไงกันเล่า!
ตอนที่บอกว่าเหมือนพังทลายตรงนั้นเราก็แทบร้องไห้ออกมาพร้อมเสี่ยวฮัวเลยจริงๆ
ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ ฮือออออ ไว้เรามาเพ้อกันอีกค่ะๆ ดีงาม ; v ;
สอบวันเสาร์ก็พยายามเข้านะคะะะ สู้ๆๆ XD

[karnalone]

อยากร้องไห้กับเสี่ยวฮัว  นายน้อยทำไมไม่รู้เร็วกว่านั้นคะ สงสารเสี่ยวฮัว

ก็รู้อยู่หรอกว่าเสี่ยวฮัวเป็นพระรอง  ยังไงบทเสี่ยวฮัวก็ไม่มีทางเปิดโอกาสให้ทำอย่างอื่นได้จากมองและช่วยอยู่ข้างๆ

แต่ว่าเราก็อยากเห็นเสี่ยวฮัวมีความสุข

ตอนนายน้อยมากอดแล้วบอกพอนั่น น้ำตาเราแทบไหล มันจะพอได้ยังไง เสี่ยวฮัวรอนายน้อยมาเกินสิบปีแล้วนะ จะให้พอเลยมันก็ทำไม่ได้หรอก 

แต่เรื่องอย่างนี้มันไม่มีใครผิดทั้งนั้น  สงสารค่ะ

ยังไงซะเสี่ยวฮัวก็ยังคงอยู่ข้างนายน้อยต่อไปแน่ๆ แต่คงใช้เวลาหน่อยกว่าจะเปลี่ยนสถานะ ความสุขของนายน้อยก็คือความสุขของเสี่ยวฮัวนะ  เพราะงั้นนายน้อยต้องมีความสุขมากๆ นะ

คำว่า "ฉันช่วยได้แค่นี้" ของคุณชายเก้ามันมหาศาลมาก อยู่เคียงข้างคอยมอง ไม่ก้าวเข้ามายุ่ง

เม้นท์ได้เพ้อเจ้อมาก บวกกับเพิ่งตื่นมันเลยเพ้อได้ที่  ชอบฟิคเรื่องนี้มากเลยค่ะ

[Fenrir]

คำว่า"พอแล้ว"ของนายน้อย สำหรับเสี่ยวฮัวมันเหมือนเป็นกุญแจที่ปลดพันธนาการทุกอย่างที่รัดรึงเวลาของเสี่ยวฮัวไม่ให้เดินหน้าเลยนะคะ

แม้ว่ากุญแจที่ว่าจะปลดโซ่ออกได้เพียงเส้นเล็กๆเส้นหนึ่ง จากโซ่หนามากมายที่พันใจเสี่ยวฮัวไว้จนแทบไม่เหลือช่องว่างก็ตาม...

บางทีการร้องไห้ออกมาอย่างหมดใจอาจเป็นสิ่งหนึ่งที่เยียวยาเสี่ยวฮัวก็ได้...สักนิดก็ยังดี

[Rainxx_fon]

นี่.. นี่.. ท่านเนียร์คะ..
ทำเราน้ำตาไหล แง้ T[[[[[[]]]]]]T
โหยย พอดีเปิดเพลง 'เจ็บแค่ไหนก็ยังรักอยู่' ประกอบไปด้วย อ่านไปด้วย นี่จิ๊ดเลยอ่า ฮืออ
ยิ่งประโยค 'เห็นไหมล่ะ?' โอ้ย มันจิ๊ดด้วยใจจริงๆ T[]T
แล้วมาตอนท้ายนี่ดาเมจอีก.. พอได้แล้ว.. โฮ่ T----T
เสี่ยวฮัวน่าสงสารแง้... ทำไมมันเจ็บแบบนี้ ฮืออ