[OS] #dmbjdaily (โคม) เหอฮวาเติง (โคมดอกบัว) [อู๋เสีย] *สปอยเล่มสิบ

[sinnerdarker]

[284 Days Left] (โคม) เหอฮวาเติง (โคมดอกบัว) By  Sinnerdarker



สวัสดีค่ะ ทุกท่าน

วันนี้นังซินมากับฟิคเดลลี่ไร้แพร์ริ่งอีกแล้ว ตูข้าเป็นอัลไลมากไหม 0]=[

ได้ยินคำว่าโคม แว่บแรกนึกถึงหอโคมแดงค่ะ (..) เกือบเผลอแต่ง AU ให้นายน้อยเป็นนายคณิกาแล้ว /ปาดเหงื่อ

แต่เผอิญหาข้อมูลไปข้อมูลมา เราก็กลับมาที่ดราม่าจนได้ /เหม่อ/ หากข้อมูลในเรื่องมีจุดที่ผิดพลาดบอกได้นะคะ แต่บางส่วนที่แก้ไขไม่ได้ เราจะอีดิทแจ้งไว้ตรงนี้เพื่อไม่ให้เข้าใจผิดกัน

ปล.หลังๆ รู้สึกว่าผิงเสียแต่งยาก มันอฟช.เกินไป บางทีเราเลยทุ่มให้แต่ฟิคโหยไห้ คิดถึงกัน ฟิคเรทโยนไปฮัวเฮย /ดีแล้วเหรอเอ็ง

ฟิคนี้ความจริงก็ผิงเสียนะ แอบฮัวเสียด้วย แต่แบบ "มันคือมิตรภาพ!!"

เอาเป็นว่า ขอให้สนุกนะคะ

https://www.youtube.com/watch?v=gW2qjnsflHQ ฟังเพลงนี้ไปด้วนก็ดีค่ะ คนเขียนรู้สึกฟีลมาชอบกล

++++++++++++++++++++++++

วันนี้มีเทศกาล

ถนนหลายเส้นในหังโจวคึกคักไปด้วยผู้คนและเสียงดนตรีรื่นเริง ยามค่ำคืนดูสว่างไสวจากแสงโคมและไฟประดับทั่วเมือง  ผมนั่งดูความคึกคักนั้นจากระเบียงบ้าน ไม่ได้ยินดียินร้ายไปกับมันซักเท่าไร

ความจริงนายอ้วนชวนผมไปดูงานเทศกาลที่ปักกิ่ง แต่ผมปฏิเสธไม่ไป บอกว่าที่หังโจวก็ครึกครื้นเช่นกัน ผมจะอยู่ดูเทศกาลทางนี้ อีกอย่างวันสารทจีนที่บ้านผมมีไหว้บรรพบุรุษ สกุลอู๋ค่อนข้างเคร่งครัด ยังคงประเพณีดั้งเดิมไว้ ยามเช้าไหว้เจ้าที่ด้วยเครื่องคาวหวาน ยามสายไหว้สำรับอาหารแก่บรรพบุรุษ และยามบ่าย เราพากันไปไหว้ผีไร้ญาติที่ศาลเจ้า ด้วยเหตุนี้ วันนี้ทั้งวันที่บ้านใหญ่จึงวุ่นวายมาก แม้แต่อารองที่มีงานยุ่งยังต้องกลับมาช่วยจัดการ ผมเองก็ไม่เว้นเช่นกัน

เราวุ่นวายเช่นนี้กันทุกปี แต่เดิมผมชอบวันสารทจีนมาก เพราะเป็นวันที่ทำให้ได้พบญาติพี่น้องหลายคนซึ่งไม่ได้พบกันนาน เป็นวันรวมญาติดีๆ รองลงมาจากวันตรุษจีน

ต่างกันเพียงปีนี้..ไม่มีอาสามอีกแล้ว

บัดนี้ราตรีเยี่ยมเยือน พระจันทร์สีทองสกาวกลมโตลอยเด่นเหนือน่านฟ้า ทุกคนในบ้านพากันออกไปลอยโคมที่ทะเลสาบซีหู บัดนี้ทะเลดำมืดที่ผมเฝ้ามองอยู่ทุกค่ำคืน จึงเรืองรองไปด้วยแสงเทียนวิบวับสว่างไสว

ความจริงเทศกาลสารทจีนใกล้ถูกลืมเลือนเสียแล้ว ทะเลสาบซีหูก็ไม่ได้สว่างไสวทุกช่วงนี้ของปี ทว่าปีนี้มีการรณรงค์ให้รื้อฟื้นเทศกาลดังกล่าว เมืองหังโจวจึงคึกคักเป็นพิเศษกว่าทุกปี และทำให้ทะเลสาบอันงดงามยิ่งสว่างไสวด้วยโคมดอกบัว

โคมดอกบัวนี้ลอยเพื่อขอพร เพื่อทำบุญ เป็นกุศล ว่ากันว่าแสงเทียนระยิบระยับบนโคมดอกบัวนั้น เปรียบได้กับโคมส่องนำทาง เพื่อไม่ให้เหล่าภูตผีวิญญาณหลงทาง บางครั้งเราก็เรียกการลอยโคมนี้ว่า “ส่องยมโลก”

ผมขอเตี่ยอยู่เฝ้าบ้าน ไม่ได้ออกไปลอยโคมด้วย เพราะหากไปลอยโคมแล้ว ผมจะอดนึกถึงการจากไปของคนหลายคนไม่ได้

ช่วงเวลาเพียงสองปีที่วนเวียนอยู่กับการลงดิน ผมได้เห็นความตายของผู้คนมากมาย ทั้งคนรู้จัก คนไม่รู้จัก คนสนิท คนที่เห็นหน้าค่าตากัน ..และคนที่แสนสำคัญ

การจากลาของคนบางคน ผมยังไม่อาจทำใจยอมรับได้ อาจบอกได้ว่าเมื่อไม่เห็นศพ ผมจึงไม่อาจปักใจเชื่อว่าเขาตาย

การไม่ไปลอยโคมนี้ แท้จริงเป็นการขัดขืนอย่างหนึ่งของผม เป็นการไม่ยอมรับ ว่าได้เสียบุคคลที่รักและผูกพันไปแล้วอย่างไม่อาจหวนคืน

ผมหลุบตาลง รู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว ดังนั้นจึงหลบสายตาออกจากแสงระยิบระยับของทะเลสาบซีหู หลับตาลง พรูลมหายใจยาว และเอนตัวลงกับเก้าอี้หวาย

ฉับพลัน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล?” ผมกรอกเสียงลงไปโทรศัพท์ พลันก็ได้ยินเสียงเสี่ยวฮัวดังเข้ามา

'ได้ยินว่านายไม่ได้ไปลอยโคมกับครอบครัว'

น้ำเสียงที่ดังผ่านมาสงบนิ่ง แฝงความสนุกไว้เล็กน้อย ทว่าทำให้ผมสบายใจ ดังนั้นจึงยิ้มบางแล้วกรอกเสียงลงไป “นายไปได้ข่าวมาจากไหน คุณชายเก้า”

'สายฉันมีอยู่ทั่วไปนั่นแหละ ว่าแต่ทำไมถึงไม่ไปล่ะ'

“คนเต็มไปหมด ฉันไม่ชอบ นายก็รู้ว่าปีนี้หังโจวคึกคักแค่ไหน” ผมตัดสินโกหกไป ไม่มีเหตุผลใดที่ต้องบอกกล่าวความจริง

'..แน่ใจหรือ?'

เขาถามผมกลับราวกับรู้ว่าผมโกหก ดังนั้นผมจึงพรูลมหายใจ เปลี่ยนคำตอบของตน “ฉันแค่ไม่มีอารมณ์ คำตอบนี้รับได้ไหม?”

'พอไหว' เขาตอบกลับมา คล้ายกับแท้จริงก็ไม่ได้ใส่ใจคำตอบของผมเท่าไหร่ บางทีคงเพียงอยากแกล้งผมเท่านั้น 'แต่ว่านะ เสี่ยวเสีย ฉันคิดว่านายควรจะไปลอยโคมอธิษฐาน'


“อธิษฐาน?”

'นายอยากให้เขากลับมาไม่ใช่หรือ?'

พอได้ยินผมก็เกร็งไปทั้งตัว รู้สึกชา

บางครั้งผมก็คิด เหตุใดเสี่ยวฮัวจึงรู้ใจผมนัก ไม่สิ..ไมเพียงเสี่ยวฮัว นายอ้วนเองก็เช่นกัน พวกเขามักรู้ในสิ่งที่ผมไม่บอก ราวกับอ่านใจผมได้ บางครั้ง..ก็รู้ก่อนที่ตัวผมเองจะรู้สึกถึงเองเสียอีก

ความปวดหนึบทำให้ผมตาลาย ผมพยายามจะไม่นึกถึงมันเสมอมา บัดนี้เมื่อมีคนกระตุกถึงความคิดนั้น ก็รู้สึกราวกับขอบตาจะร้อนผ่าวขึ้นมา

“...คำอธิษฐานบางอย่างก็ยากจะสมปรารถนา” ผมบอกเขาเสียงพร่า ก้อนสะอึกเลื่อนจุกลำคอจนออกเสียงลำบาก

'แต่บางครั้งคำอธิษฐานก็ทำให้มีหวัง' เขาเอ่ยบอกผม 'ฉันโทรมาบอกแค่นี้ ขอให้นายโชคดี คุณชายสาม'

เขาพูดแค่นั้น แล้ววางหูไป ผมจ้องมองโทรศัพท์อยู่นาน ก่อนจะเอนตัวกับเก้าอี้หวายอีกครั้งอย่างหมดเรี่ยวแรง

ผมนิ่งไปนาน แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้น หยิบเสื้อผ้าออกมาแต่งตัว โทรบอกคนที่บ้านว่าผมจะไปลอยโคมด้วย และจะล๊อกบ้านไว้ จากนั้นก็หยิบโคมที่ม๊าเตรียมไว้ให้ผม ขับรถออกไปยังทะเลสาบซีหู

เมื่อไปถึง ผมเลือกมุมที่คนไม่พลุกพล่านมากนักแล้วจอดรถไว้ บริเวณนั้นค่อนข้างห่างไกลบ้านเรือน มีผู้คนบางตาเหลือเกิน และมุมนี้ อาจเรียกได้ว่าเป็นมุมที่แสงสว่างเรืองรองริบหรี่มากที่สุด

ผมประคองโคมดอกบัวออกมาจากรถ โคมอันนี้ผู้หญิงที่บ้านผมช่วยกันทำ บอบบาง งดงาม บริสุทธิ์ สมกับเป็นไฟส่องนำทาง

ไม่รู้ทำไม ผมรู้สึกว่าตัวเองบ้ามาก ผมตัดสินใจจะไม่ออกมาลอยโคมเพราะเจ็บปวด แต่สุดท้ายก็ออกมาลอยโคมเพื่อคำอธิษฐานอันโง่เขลา

สิบปีงั้นหรือ..ยาวนานเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าตนจะแข็งแกร่งพอกับการรอคอยครั้งนี้ไหม

ผมหลุบตาลงก่อนสูดลมหายใจลึก มือควานในกระเป๋ากางเกงหยิบไฟแช๊คขึ้นมาจุดเทียนในโคมลอย แสงเทียนระริกไหวพลันสว่างวาบ กระทบกับผิวดอกบัวประดิษฐ์บอบบาง ส่องสว่างไสวอย่างอ่อนโยน

ผมค่อยๆ เดินไปที่ริมน้ำ วางฐานดอกบัวเรี่ยกับผิวระยิบระยับแผ่วเบา ขณะนั้นนึกภายในใจ ขอให้แสงเทียนนี้ส่องนำทาง เหล่าผู้คนที่ผมรู้จักและได้จากไปแล้ว ขอให้พวกเขาได้เดินไปในเส้นทางที่ดี โลกที่ดี ขอให้มีความสุข ขอให้มีชัย

นั่นเป็นสิ่งที่ผมซึ่งยังมีชีวิตอยู่พอจะทำได้

ก่อนที่จะปล่อยมือ ผมเผลออธิษฐาน หากแม้ว่าคำอธิษฐานนี้จะมีความหมาย ก็ขอให้สิบปีนี้ ผมแข็งแกร่งพอจะผ่านมันไปได้ และขอให้ในอนาคตเบื้องหน้านั้น เขายังคงรอคอยผมให้ไปพบเจอ เฉกเช่นที่ให้สัญญาไว้

ความจริงแล้ว ผมรู้สึกว่าคำสัญญานั้นช่างไร้ค่า เขาไม่เคยคาดหวังว่าผมจะไปหา แต่สุดท้ายแล้วในเมื่อเขามอบสิ่งเชื่อมโยงไว้ให้ผม ผมก็จะสาวมันไปหาเขา และจะพบกันอีกครั้งให้จงได้

ผมสูดลมหายใจลึก ปล่อยโคมให้ล่องลอยไปกับกระแสน้ำ รำลึกถึงการจากไปของบุคคลแสนสำคัญ ยอมรับเอาไว้..ก่อนที่พรุ่งนี้ ผมจะลืมเลือนไป ทำเป็นไม่เห็นความจริงเช่นเดิม

เพื่อประคองดวงใจของตน

ผมมองโคมลอยที่ล่องกระแสน้ำลอยห่างออกไป ก่อนจะเดินกลับไปที่รถ และขับกลับบ้าน


ทิ้งความหวังลมๆ แล้งๆ ให้ลอยไปกับโคมดอกบัว

.

.

.

"284 Days Left .... Until We meet Again"

END

ทุกท่าน

บุคคลแสนสำคัญไม่ได้หมายความถึงคนเดียวนะคะ /บอกไว้ก่อน /เผื่อใครนึกว่าซินลำเอียง

ไม่ไดแปะแพรร์ริ่งอ่ะ แต่รู้แหละมันมีกลิ่นอาย ใครรู้สึกว่าแปะแพร์ริ่งเหอะบอกได้นะก๊ะ ฮือ


ขอบคุณแหล่งอ้างอิง : http://www.manager.co.th/China/ViewNews.aspx?NewsID=9470000045277
http://www2.manager.co.th/mwebboard/listComment.aspx?QNumber=203932&Mbrowse=33

[susuwatari]

พรากๆๆ พอขึ้นว่าบุคคลสำคัญชื่อเฮียพานก็วิ่งนำหน้ามา
มาค่ะอู๋เสีย มาซบอกวิลก่อนก็ได้นะคะ /โดนซินถีบออกไปจากฟิค
วันนี้วิลจะไปลอยกระทงช่วยอธิษฐานนะคะอู๋เสีย/เกี่ยวรึเปล่า แฮ่

[Feran.FS]

//น้ำตาไหลพรากๆ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เรื่องมันเศร้าอ่ะ แงงงงงง //ซับ


ถถถถ เทียนเจินเอ๋ยเทียนเจิน นายจะรู้ไหมน่ะว่าคนที่อุตส่าห์โทรมาเตือนจะเจ็บปวดมากกว่าขนาดไหน?


ปล. ชอบตรงที่พี่ซินบอกว่า คู่ผิงเสียมัน อฟช มากๆเลยล่ะค่าาา แอร๊ยยยยยยยยยยยยย

[sinnerdarker]

พรากๆๆ พอขึ้นว่าบุคคลสำคัญชื่อเฮียพานก็วิ่งนำหน้ามา
มาค่ะอู๋เสีย มาซบอกวิลก่อนก็ได้นะคะ /โดนซินถีบออกไปจากฟิค
วันนี้วิลจะไปลอยกระทงช่วยอธิษฐานนะคะอู๋เสีย/เกี่ยวรึเปล่า แฮ่

ซินไม่ถีบหรอก แต่ระวังคนที่เขาทำงานอยู่หลังประตูสำริดจะมาหักคอเอานะ AvA

//น้ำตาไหลพรากๆ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เรื่องมันเศร้าอ่ะ แงงงงงง //ซับ


ถถถถ เทียนเจินเอ๋ยเทียนเจิน นายจะรู้ไหมน่ะว่าคนที่อุตส่าห์โทรมาเตือนจะเจ็บปวดมากกว่าขนาดไหน?


ปล. ชอบตรงที่พี่ซินบอกว่า คู่ผิงเสียมัน อฟช มากๆเลยล่ะค่าาา แอร๊ยยยยยยยยยยยยย

น้องรัก...พี่โคตรสงสารเสี่ยวฮัว แต่คนที่จะโทรมาได้มีแค่เสี่ยวฮัว เพราะนายอ้วนไม่โทรมาเตือนแน่ๆ การตัดสินใจใดๆ เทียนเจินต้องทำเอง แต่ถ้าไม่ไหว เสี่ยอ้วนจะรับปรึกษา ปลดเปลื้องความทุกข์ให้

A_A ทำเอาพี่ลังเลว่าตูควรจักจ่าหัวว่าผิงเสียไหม แต่แบบ แง จะว่าไปพี่จ่าว่า Drabble ทำไมฟระ มันยาวเกิน Drabble ไปโขเลยนะเนี่ย /ราวๆสองหน้าเอสี่

[Ak_Zokyo]

ปล.หลังๆ รู้สึกว่าผิงเสียแต่งยาก มันอฟช.เกินไป บางทีเราเลยทุ่มให้แต่ฟิคโหยไห้ คิดถึงกัน ฟิคเรทโยนไปฮัวเฮย /ดีแล้วเหรอเอ็ง

ดีค่--- /อะแฮ่ม/........ พอความสัมพันธ์มันอฟช.แล้วจะหาช่องว่างที่ให้เขียนในไทม์ไลน์ปัจจุบันมันก็ยากเนอะ แต่ทุกคนน่าจะมองความสัมพันธ์นี้ ทั้งเรื่องอนาคตไม่เหมือนกันอยู่แล้ว เรารออ่านความสัมพันธ์ของสองคนนี้ในมุมของคุณซินอีกนะคะ ถึงเป็นฟิคไร้แพรร์ริ่งแต่เราคิดว่าคุณซินเขียนในมุมมองหลายๆคนได้ดีมากเลยล่ะค่ะ > <,,

โอเค ในเมื่อคุณซินไม่ได้จั่วหัวแพรร์ริ่ง เราจะคอมเม้นท์โดนถอดฟิลเตอร์ออกนะคะ แม้จะได้กลิ่ยอายนิดๆแต่จริงๆมิตรภาพของพวกเขามันก็ประมาณนี้อยู่แล้วน่ะน่ะ /อะแฮ่ม

การจากลาของคนบางคน ผมยังไม่อาจทำใจยอมรับได้ อาจบอกได้ว่าเมื่อไม่เห็นศพ ผมจึงไม่อาจปักใจเชื่อว่าเขาตาย

นึกถึงเฮียพาน น้าเหวินจิ่น อาสาม ใครหลายๆคนที่ไม่ได้เห็นศพ ไม่ได้บอกว่าตาย แค่ไม่ได้เจอกันอีกแล้วค่ะ เข้าใจนายน้อยนะ แบบนี้มันหน่วงกว่าเห็นศพกันจะๆอีก ถึงพอเวลาผ่านไปเราจะยอมรับได้ก็เถอะ

อ่านแล้วหน่วง เศร้าพอซึมๆ เศร้าไม่สุด จะสุขก็ไม่ใช่ เพราะไอ้คำร้ายกาจอย่างความหวังนี่แหละ (นึกถึงบันทึกของเสี่ยอ้วนที่คุณซินเคยเขียนก็ให้ความรู้สึกแบบนี้เหมือนกันค่ะ แต่อันนั้นเป็นมุมมองของเสี่ยถึงพอขำๆเหมือนคนแก-- *แค่ก* ผู้ใหญ่เล่าเรื่องเก่าให้ฟัง พอแสบๆคันๆ แต่พอเป็นมุมของนายน้อยที่ผ่านวันนั้นไปไม่นานเป็นร้องยิ้มขื่นๆเคล้าตาแดงๆ)

เราชอบวิธีการพูดที่เสี่ยวฮัวโทรมาจังเลยค่ะ ตัดฟิลเตอร์ออกก็รู้สึกว่าถึงเค้าจะพูดว่าอย่างงั้นอย่างงี้ แต่คุณชายเก้านี่เป็นเพื่อนที่ดีจังเลยน้า ให้คำแนะนำได้ตรงจุดแล้วก็ไม่ได้โอ๋เพื่อนคนนี้มากเกินไปด้วย วันนี้เราไม่ได้ไปลอยโคมที่ไหน ขอเกาะโคมบัวของนายน้อยอธิฐานไปด้วยแล้วกันค่ะ หนึ่งสิบปีนี้ที่นายน้อยไม่ได้หยุดอยู่เฉยๆต้องทำอะไรได้แน่นอน

เขาไม่เคยคาดหวังว่าผมจะไปหา แต่สุดท้ายแล้วในเมื่อเขามอบสิ่งเชื่อมโยงไว้ให้ผม ผมก็จะสาวมันไปหาเขา และจะพบกันอีกครั้งให้จงได้

ชอบท่อนนี้ที่สุดเลยค่ะ <3

[meirong2810]

น้ำตาไหลพรากๆเลยค่ะ ฮือออออออ นายน้อยคะเหม่ยจะช่วยอธิษฐานอีกเเรงนะคะ เค้าจะได้กลับมาถึงจะเป็นไปได้ยากมากเหลือเกิน.... /น้ำตาเอ่อไหล

สงสารเสี่ยวฮัวเจ็บเเต่ต้องทน...

สุดท้ายนี้รักอาสามนะคะ รักมากกกก คิดถึงมากๆเลยนะคะ ฮึก... ฮือออออ /ร้องไห้โฮ

[Yuwadee Wana]

เศร้าอ่ะ เข้าใจนายน้อยว่าทำไมไม่ไปลอยโคม เพราะมันคือการไม่ยอมรับว่าพวกเค้าได้จากไปแล้ว ดังคำกล่าวที่ว่า อยู่ต้องพบตัว ตายต้องพบศพ ในเมื่อไม่พบทั้งตัวทั้งศพ ก็ได้แต่หวังว่าพวกเค้าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกนี้ และสักวันหนึ่งจะได้พบกัน


อยากให้แต่ง AU อู๋เสียเป็นนางคณิกาแหะ แบบยอดชาย(?)ขายศิลปะไม่ขายตัว แล้วมีคุณชายทั้งหลายมาแย่งชิงตัว ท่าทางจะมันส์ไม่ใช่น้อย

[natsume]

อยากเข้าไปกอดนายน้อยแน่นๆจังค่ะ

อ่านแล้วมีความรู้สึกว่าไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี นายน้อยก็ไม่มีวันเปลี่ยนแน่นอนค่ะ

นายน้อยที่น่ารักของเหล่าด้วงงงงงงงงงง