[OS] ก้าวเล็กๆ [ผิงเสีย]

[kaikaizt]

Pairing : ผิงเสีย

Author : Kaikaiz

“ ก้าวเล็กๆ ”

รอบกายมืดสลัว มีเพียงแสงจันทราส่องเข้ามาทางหน้าต่างที่พอให้ความสว่างเห็นว่าอะไรเป็นอะไร

แว่วเสียงนายอ้วนคุยกับใครสักคนด้านนอก คงเป็นเมินโหยวผิง เจ้าคนที่ถนัดอยู่ในโลกของตัวเองมากกว่าสนทนาประสามนุษย์

ระแนงไม้บนเพดานดูอึมครึม ให้ความรู้สึกหนักๆกดทับที่อก ยิ่งพอคิดว่าต่อจากนี้เราอาจต้องเจอกับอะไรบ้าง ยิ่งพาลให้นอนไม่หลับ

ผมไม่ต้องเฝ้ายาม(อีกแล้ว) และแม้จะเหนื่อยมาก แต่การนอนในกระท่อมผุๆที่ไม่คุ้นเคยตามลำพังคนเดียว บวกกับมีแมลงอะไรไม่รู้มาบินหึ่งๆใกล้ๆ มิหนำซ้ำยังมียุงกัด มันก็พาลให้หลับตาไม่ลง

ประตูห้องเปิดออก แสงจากกองไฟที่นายอ้วนจุดสว่างวูบเข้ามา ก่อนจะหายไปเมื่อเงาทะมึนที่ก้าวเข้ามาผิดประตูลง

ผมเห็นว่าเป็นใครแล้วก็โล่งอก

เมินโหยวผิง

การปรากฏตัวของคนคนนี้ผ่อนน้ำหนักให้สิ่งที่กดทับในใจได้เสมอ

ประกายตาสีดำสนิทคู่เย็นชาปรายมองผม เลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าผมยังไม่หลับ แต่ก็ไม่คิดถามไถ่อะไรตามนิสัย

เวรเฝ้ายามของเขาคือครึ่งคืนแรก ส่วนนายอ้วนเพิ่งตื่นออกไปผลัดเวร ไม่รู้หลับสบายไปได้ยังไง

เขาสาวเท้าไปนอนที่เตียงอีกฟาก ความจริงก็ห่างจากเตียงแคบๆที่ผมนอนอยู่แค่สามฟุตได้ แต่ดูเหมือนตัวผมจะอยู่นอกระยะทำงานของเลือดเขา เพราะเจ้าแมลงบ้าพวกนี้ยังคงตอมผมอยู่ไม่ห่าง นายอ้วนข้างนอกไม่น่าจะเป็นอะไรเพราะมีควันไฟไล่ ผมนี่สิ ไฟก็ไม่มี เลือดก็ไม่ได้เป็นยากันยุง คันแขนขาไปหมดแล้ว

ฉับพลัน ความคิดบ้าๆก็แล่นวาบผ่านหัวผม

ซึ่ง... จะว่าไปแล้วก็ไม่บ้าเสียทีเดียว

"เมินโหยวผิง"

ผมรู้ว่าเขายังไม่หลับ

แต่ถึงหลับ ก็คงลืมตาทันทีที่เรียก

ผมนอนตะแคงไปทางเขา แสงจันทร์ทำให้เห็นว่าเขาก็มองผมอยู่เหมือนกัน นี่ทำให้กระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่ผมก็ตัดสินใจพูดต่อ

"ฉันนอนไม่หลับ ยุงมันเยอะ คือว่า.." ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยจบ ฝ่ายนั้นก็หยิบมีดออกมาจากใต้หมอน พร้อมถลกแขนเสื้อ ผมอ้าปากคัาง ร้องห้ามแทบไม่ทัน

"หยุดก่อน!!! จะทำอะไรของนาย?!!" อยู่ดีๆคิดจะเอาเลือดมาป้ายกันรึไง!?

เขาหยุดตามที่ผมบอกก็จริง ทว่าสีหน้าฉายแววสงสัย คงไม่เข้าใจว่าแล้วผมจะเอายังไง

เสี่ยวเกอหนอเสี่ยวเกอ เกือบได้แผลโดยไม่จำเป็นเพราะผมซะงั้น

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่

หลุบตาลงครู่หนึ่ง แล้วสบตาเขา

นี่เป็นคำขอที่ชั่วชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าจะหลุดออกจากปากผม

"คือว่า... ขอฉันไปนอนกับนายได้ไหม"

ผม...กำลังขอนอนกับผู้ชาย ถึงจะไม่ใช่ในแง่นั้นก็เถอะ แต่ไม่รู้เมินโหยวผิงจะคิดอย่างไร

หัวใจผมเต้นตึกตัก ลุ้นกับคำตอบของเขา ที่ไม่รู้จะตอบรึเปล่า อย่างหมอนี่บางทีอาจจะล้มตัวนอนต่อ ไม่สนใจผมไปเลยก็ได้ คิดแล้วก็หวั่นใจ ช้อนตามองอีกทีปรากฎว่าเสี่ยวเกอเก็บมีดไปแล้ว และกำลังขยับตัวชิดไปด้านหนึ่งของเตียงแคบๆที่ควรจะนอนได้แค่คนเดียวนั่น ราวกับพื้นที่ว่างข้างตัวเขาเป็นของผม

ผมอ้าปากค้าง

ไม่คิดว่าจะได้คำตอบกลับมาในลักษณะนี้ จนเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ

เขาชะงักเล็กน้อยกับเสียงหัวเราะของผม คงงุนงงว่ามีอะไรน่าขำ ในข้อนี้ผมก็ตอบตัวเองไม่ได้ รู้แต่มุมปากมันกระตุกยิ้มไม่หยุด แล้วก็หอบหมอนไปนอนข้างๆเขา

ง่ายดายอย่างน่าแปลกใจ คนที่ไม่น่าชอบให้ใครเข้าใกล้อย่างเสี่ยวเกอ กลับขยับที่ให้ผมนอนข้างๆโดยไม่ปริปากพูดอะไรเสียอย่างนั้น

ผมวางหมอนของตัวเองชิดติดกับหมอนของเสี่ยวเกอ ก่อนล้มตัวลงนอน สังเกตว่านัยน์ตาคู่เรียบเฉยนั่นมองผมทุกการกระทำ จนเห็นว่าผมนอนได้ที่แล้ว เปลือกตาจึงค่อยหลับลง

การที่ผู้ชายตัวโตๆสองคนนอนเบียดเตียงเดียวกัน แม้ไม่ถึงกับอึดอัด แต่ก็ไม่สะดวกพลิกตัว

ถึงอย่างนั้น หัวใจของผมกลับสงบลงอย่างประหลาด

ทั้งที่เมื่อครู่คิดวุ่นวายมากมาย ทว่าเพียงคนข้างๆก้าวเข้ามา ความคิดว้าวุ่นเป็นอันตกตะกอน มันยังไม่หายไปไหนหรอก ผมรู้ เพียงแต่มันจะไม่ฟุ้งขึ้นมาจนน้ำขุ่นมัวเมื่อมีเสี่ยวเกออยู่ใกล้

สัมผัสได้ถึงไออุ่นจากร่างข้างเคียง

แพขนตาหลับพริ้ม ผิวขาวจัดในชุดสีเข้มทำให้เขาดูเหมือนเรืองแสงอยู่น้อยๆจากการสะท้อนของแสงจันทร์

เหมือนกับว่า เขาเป็นภูตในเทพนิยาย ที่พร้อมจะหายตัวไปได้ทุกเมื่อ

ผิดกันที่คนมักไม่รู้ยามภูตหายตัวไปพร้อมกับแสงอาทิตย์ แต่ผมจะรู้...หากเขาหายไป

ตอนกล่าวเช่นนี้เขาส่ายหัวให้ผม

ผมไม่ได้ถามออกไปว่าทำไม

มาคิดดูแล้ว ตอนนั้นผมอาจกลัวคำตอบของเขา หรือผมอาจจะรู้อยู่ลึกๆ ว่าตัวเสี่ยวเกอเองก็ไม่มีคำตอบให้ผมเช่นกัน

ท่ามกลางห้วงคิดที่เต็มไปด้วยเรื่องของเสี่ยวเกอ สติสัมปชัญญะของผมค่อยลอยห่างไปทีละนิด ก่อนจะมืดดับลง











เมินโหยวผิงลืมตาขึ้นกลางดึก และขยับแขนไปตามสัญชาตญาณ

ดวงตาคู่คมมองเพื่อนร่วมเตียงที่ไม่เคยมีมาก่อนด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ฉาบด้วยความเย็นชา

อู๋เสียนอนดิ้นเกือบตกเตียง

นี่ถ้าเขาไม่ตื่นมาคว้าไว้เพราะรู้สึกได้อีกฝ่ายคงตกลงไปหัวโขกพื้นแล้ว

ขณะครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดี หากปล่อยไว้ดังเดิมอีกฝ่ายต้องดิ้นตกอีกแน่ หรือจะให้ใครสักคนไปนอนอีกเตียงก็ดูจะผิดวัตถุประสงค์ในตอนแรก

วินาทีที่คิดว่าการเอาเลือดแตะลงบนตัวอู๋เสียแล้วแยกกันนอนคงเป็นวิธีที่ดีที่สุด คนที่เขาคว้าตัวไว้พลันพึมพำบางสิ่งแผ่วเบา

บางสิ่งที่ทำให้คนตัดสินใจเด็ดขาดเสมอต้องนิ่งไป

"อือ.. เสี่ยวเกอ.....อย่า...หายไปอีก....."

เผลอกลั้นหายใจ

ไม่รู้ภายใต้เปลือกตาที่ปิดสนิทนั่นฝันเห็นสิ่งใด

พนันได้ว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขา

ดวงหน้าที่เรียบเฉยเสมอยุ่งนิดๆอย่างที่ต่อให้มีคนมาจ้องก็ไม่มีทางสังเกตเห็น

ไม่มีใครรู้หรอก ถ้าฉันหายไป

ตัวฉันที่ไม่รู้เกี่ยวข้องกับโลกใบนี้อย่างไร.. สำคัญตรงไหนว่าจะอยู่หรือจะไป

แต่นายกลับ..

กลับ...

มองใบหน้าของคนที่หลับไม่รู้เรื่องอีกครั้ง ก่อนหลับตาลงครู่หนึ่ง แล้วลืมขึ้นมองดังเดิม

คราวนี้เป็นแววตาของคนที่ตัดสินใจได้ว่าควรจะทำอะไร










อืม... อุ่น

แปลก เช้ามืดน่าจะหนาวสิ

แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่น

กลิ่นอายบางอย่างที่พาให้สบายใจลอยวนอยู่ใกล้ๆ ราวกับถูกอะไรบางอย่างนั้นโอบล้อมไว้

ผมค่อยๆลืมตา กะพริบถี่ๆ แสงยังไม่ถึงกับสาดเข้ามาในห้อง แต่ก็เริ่มสว่าง ดวงอาทิตย์คงยังไม่พ้นขอบฟ้าดี

แต่แล้วขณะกำลังจะบิดขี้เกียจ เป็นต้องชะงักกึก เมื่อร่างกายขยับดังที่ใจต้องการไม่ได้

คราวนี้ผมสำรวจตัวเองแล้วถึงกับหาคำพูดไม่เจอ

เสี่ยวเกอกอดผม

หน้าผมอยู่ตรงแผงอกเขาพอดี หมอนผม..ไม่ ไม่ใช่หมอนแล้ว ที่ผมหนุนอยู่นี่แขนเสี่ยวเกอแน่ๆ ผมงงไปหมด ขณะเดียวกันก็เริ่มรู้สึกร้อนมากกว่าจะอุ่น

เป็นอ้อมแขนที่ไม่แน่นจนอึดอัด แต่ก็ไม่ได้คลายจนเหมือนปล่อยปละ

ผม.. ทวนกับตัวเองอีกที โอเค เสี่ยวเกอกอดผมอยู่ กอดผมนอน แต่ทำไมล่ะ เขาหนาวหรือก็ไม่น่าจะใช่ จะว่าเขาติดหมอนข้างยิ่งเป็นไปไม่ได้ ปกติหมอนี่กอดอกนั่งหลับยังได้ ถ้างั้น ทำไม...

"เมื่อคืนนายดิ้นตกเตียง ฉันเลยต้องกอดนายไว้"

น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นเหนือศีรษะ ผมเงยมองพรวด แล้วก็สบเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิทคู่เย็นชา

ทว่าประกายเย็นชาคู่นั้นแปลกไป แปลกไปตรงไหนก็อธิบายไม่ถูก มันยังเรียบนิ่ง ราวกับบ่อน้ำลึกที่มองไม่เห็นก้นบ่อเช่นเคย หากไม่ได้ไร้ความรู้สึกใดๆเจือปนอีกแล้ว กระนั้นก็ยังอ่านยาก

อะไรบางอย่างในตัวผมไหววูบ

ลมหายใจอุ่นๆของเสี่ยวเกอจะไล้แก้ม เรียกเลือดลมสูบฉีดพร้อมกับเรียกสติผมให้รู้ตัวว่าหน้าเราอยู่ใกล้กันแค่ไหนจนต้องลุกพรวด

รู้สึกได้เลยว่าหน้าตัวเองแดงมาก ผมห้อยขาลงข้างเตียง หันหลังให้คนที่ค่อยๆชันกายตามขึ้นมา และทั้งที่มันไม่น่าจะมีอะไร แต่ผมพบว่าตัวเองทำใจหันไปมองเสี่ยวเกอตอนนี้ไม่ไหว

ทำไม

ได้ไง

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วผ่อนออก

เริ่มจะรวบรวมสติที่แตกไปหน่อยๆได้ ผมลุกขึ้นจะเดินไปเตียงตัวเอง

"ทีหลัง..."

พอเขาเกริ่น ผมก็ชะงัก

"ถ้ายุงกัด นายมานอนกับฉันอีกก็ได้ ไม่ได้ยุ่งยากอะไร"

เขาพูดโดยไม่ได้มองผม แต่ผมหันขวับไปอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตน

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายามน้ันแสดงสีหน้าอย่างไรออกไป ไม่รู้ด้วยว่าตาฝาดหรือเปล่า แต่ผมเหมือนจะเห็นมุมปากเสี่ยวเกอยกยิ้มน้อยๆ

ในหัวผมตีกันยุ่ง

ตอบรับอืออืมในลำคอไปอย่างมึนเบลอ

ฉับพลันทันใด ประตูเปิดผาง นายอ้วนยืนจังก้าสีหน้าบอกบุญไม่รับ

"ไปกินข้าวกันได้แล้ว!! เดี๋ยวต้องเข้าป่าซีอานไม่รู้จะมีอาหารดีๆกินกันอีกรึเปล่า นี่ดีนะเสี่ยอ้วนตาไวเห็นบ้านผุๆนี่ ไม่งั้นไม่รู้เมื่อคืนจะนอนที่ไหนในเมืองเล็กๆที่ไม่มีโรงแรมนี่ แย่จริงๆ"

ผมเอ๋อไปแวบหนึ่ง ก่อนจะร้องอ้อเมื่อนึกได้ว่าเรายังอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ต้องมีร้านอาหารกันมั่งล่ะ เมื่อหันไปพบว่าเมินโหยวผิงจัดการตัวเองเสร็จแล้ว เหลือผมที่ยังยืนกอดหมอนอยู่ นายอ้วนเร่งยิกๆให้ผมต้องทิ้งเรื่องเมื่อครู่ทิ้งไปก่อน







แต่ถึงจะพับอะไรอย่างอื่นเก็บไปได้...




รอยยิ้มของเสี่ยวเกอ...หายาก ควรค่าแก่การรักษา







นั่นคือสิ่งที่ชั่วชีวิตนี้ ผมคงไม่มีวันสลัดออกจากหัวพ้น












END.




++++++++++++++++++++++++++++



ไหนๆก็ยกฮัวเสียมาแล้ว เลยยกผิงเสียมาด้วย เพื่อความเท่าเทียม /เดี๋ยวนะ ใช่เหรอ๕๕๕๕

[Feran.FS]

//ด้วงตัวนี้กระอักความหวานตายแล้วค่าาาาาาาาาาา

น่าร๊ากกกกกกกกกกกก น่ารักเกินไปแล้วน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

โอ๊ยยย ยิ้มไม่หุบเลยค่าา

[Berry _]

แม่ขาาาาาาาาาา ผู้ชายนอนกอดกันทำไมหนูฟินคะะะะะะะะะะะะ
น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
เมินโหยวผิงอบอุ่นดีเนอะคะ ฮือออ
เป็นนายน้อยก็คงอบอุ่นวาบมาทันที ดีใจแบบลิงโลดด้วย
อุ่นจนตาด้วงร้อนเลยค่ะะะะ
ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารกัๆ นะคะ

[Rainxx_fon]

ฮือออ ฟินมากเลยค่าาา #บิน
เสี่ยวเกอสารพัดประโยชน์สินะคะนายน้อยย ทั้งไบกอนกันยุง.. ปราบผีดิบ ไหนจะอกอุ่นๆให้ซบบ =///=
ฮืออ น่ารักมากๆค่ะ ชอบบบบ

[Fenrir]

ยิ้มด้วย เสี่ยวเกอยิ้มด้วยยยย!!!!

//นอนตายตาหลับ

[Narakas]

เคยอ่านแล้ว ตามมาเม้นค่าาา

ชอบมากกกก

[hnee]

การตัดสินใจของเสี่ยวเกอนับว่ายิ่งใหญ่สร้างสรรค์เหลือเกิน แม่ยกสำลักความฟินที่ล้นทะลักแทบไม่ทัน อาเสียมีที่นอนให้อุ่นใจฉบับพกพาแล้วนะ อิอิๆๆๆ

[sinnerdarker]

//กระอักความหวานตายตามคนหน้าๆ ไป// กรี๊ดดดด เลอค่าค่ะเลอค่าา กอดแน่นๆนะต๊ะ นอนด้วยกันทุกคืนยิ่งดี แงงงงง นายน้อยน่ารัก ไปขอนอนกะเค้าเฉยยยย ตานี่ก็ยอมให้นอนด้วยซะงั้นน

[ennewiis]

ด้วงขอศิโรราบให้ท่านเมินค่ะ
ทำไมทำตัวน่ารักแบบนี้ กะให้หวานตายไปข้างเลยใช่มั้ยยยย
นายน้อยของเรานี่ก็อ้อนเสียเหลือเกินนะคะ ขอนอนด้วยนี่มันดาเมจจิตใจนัก! เค้าเขินนะเนี่ย ///////