[OS] Lovelorn [เสี่ยวฮัวxอู๋เสีย]

[kaikaizt]

ที่จริง ฟิคนี้เคยลงในบล็อกไปแล้วค่ะ แต่โดนยุให้เอามาลงในนี้ด้วย แงงง๕๕๕๕๕๕๕ /นี่ก็ยุง่ายเกิ๊น

ก็นะ ไหนๆก็เป็นแหล่งชุมนุมของหมู่เฮาชาวด้วง ขอฝากไว้ด้วยคนละกันค่า //////






บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน Fan Fiction


Pairing : เซี่ยอวี่ฮัว x อู๋เสีย

Autohr : Kaikaiz

Lovelorn

จะมีสักกี่คนบนโลกที่คำสัญญาในวัยเยาว์กลายเป็นความจริง



ผมคนนึงล่ะที่ไม่ใช่หนึ่งในนั้น












“หมอนี่เป็นของผม”

เสียงทุ้มติดจะหวานเอ่ยพร้อมเหยียดยิ้มถือดีเต็มที่ แม้ร่างกายสะบักสะบอม แต่ในชุดสวยสง่าของหญิงสาวก็ทำให้คนพูดดูงดงามอยู่ดี นิ้วเรียวชี้ไปที่เมินโหยวผิง คนที่มีฝีมือมากกว่าใครในที่นั้น รอยยิ้มยังคงประดับบนใบหน้า ให้หญิงชราผู้มีอำนาจเต็มที่เลิกคิ้วเล็กน้อย หากไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ

ใบบ้านเก่าของตระกูลฮั่ว คนสองกลุ่มยืนประจันกันราวดูเชิง กลุ่มหนึ่งมีสมาชิกเป็นกองพะเรอ ส่วนอีกกลุ่มมีแค่สาม แต่ก็เป็นสามคนที่ดูจะไม่กลัวอะไรเอาเสียเลย แววตาแข็งกร้าวบ่งชัดถึงสติที่ตื่นตัวเต็มที่ และพร้อมลุยหากมีใครลงมือทำอะไรขึ้นมา

ความเงียบเป็นฝ่ายปกคลุม

ตามด้วยการเจรจา

ทุกอย่างดูเหมือนจะจบลงด้วยดี

โดยตลอดช่วงเวลานั้น ชายหนุ่มผู้ปลอมเป็นสตรีพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่หันไปมองเพื่อนสมัยเด็ก

อู๋เสียที่ลืมเลือนเรื่องราวของเขาไปจนหมด












“ทำไมถึงยกอู๋เสียให้ผม ผมขอคนที่ชื่อเมินโหยวผิง”

เสียงเครียดเอ่ยต่อหญิงชราผู้เพียงถอนใจอย่างอ่อนใจ คิ้วขมวดบนดวงหน้าสวย การลงกรวยครั้งนี้ต้องแยกออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งไปยังหมู่บ้านปาหน่ายอันเป็นที่ตั้งของหอบ้านสกุลจาง อีกกลุ่มซึ่งเขาเป็นผู้รับผิดชอบ จะไปเสฉวน ซึ่ง...ผู้ร่วมงานหลักที่เขาขอต่อท่านย่าไปคือ คนที่มีฝีมือที่สุด แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็น

‘ฉันจะให้หลานของอู๋เหล่าโกวไปกับเธอ’

ทำไม...

“เธอยังไม่รู้จักเค้าดี” ผู้นำตระกูลฮั่วกล่าวขึ้นในที่สุด

ผมรู้จักเค้าดีเลยล่ะ

เสี่ยวฮัวขมวดคิ้วเถียงในใจ

“เค้าจะมีประโยชน์แน่นอน เมื่อถึงเวลาเธอจะเข้าใจเอง”

“.......”

ใครจะไปอยากทำงานกับคนที่เคยขอตัวเองแต่งงาน แต่เจ้าตัวกลับจำอะไรไม่ได้สักอย่าง

อยากค้าน แต่ทำได้เพียงพยักหน้ารับคำ




...อู๋เสีย...

คนที่อยู่ในความทรงจำของเขา กับคนที่อยู่ต่อหน้าเขา แทบไม่เปลี่ยนไปเลยในความรู้สึก

รอยยิ้มสดใสในความทรงจำคล้ายจะผุดขึ้นมา

‘เสี่ยวฮัว ถ้าโตขึ้นแล้วเสี่ยวฮัวยังรักฉันคนเดียวอยู่ เรามาแต่งงานกันนะ’

เป็นคำขอแสนแปลกเหลือเกินสำหรับตัวเขาในวัยเยาว์

จำไม่ได้แล้วว่าตนตอบอะไรกลับไป

รู้เพียงหัวใจในยามนั้น พองฟูจนเหมือนจะลอยได้

แต่ก็แค่นั้น

ความตายของคนตระกูลเขาพรากเกือบทุกสิ่งในชีวิตไป รวมถึงความสัมพันธ์ในวัยเยาว์ พวกเขาไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน นานมาก ต่างฝ่ายต่างมีชีวิตของตัวเองโดยไม่ได้นึกถึงเรื่องของอีกฝ่ายเลย แต่เมื่อกลับมาเจอกันอีกครั้ง เซี่ยอวี่ฮัวรู้สึกเหมือนได้ยินเสียง ติ๊ก..ต่อก...

เข็มนาฬิกาที่หยุดไปในตอนนั้น กลับมาเดิน

แต่นาฬิกาที่เดินต่อ คงมีเพียงของเขาเรือนเดียว

ส่วนของอีกฝ่าย...

แค่นยิ้มในทีกับหน้าจอโทรศัพท์ ไม่ได้ขำอะไรในเกม หากขำตัวเอง

นาฬิกาของอู๋เสีย อู๋เสียยกให้คนอื่นไปแล้ว

คนอื่นที่ไม่ใช่เขา












เมื่อถึงเวลาจะเข้าใจ... เป็นคำพูดที่เป็นจริงเสมอ ถึงแม้ตอนโดนพูดใส่จะรู้สึกเหมือนกำลังโดนหลอกก็ตาม

“ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านย่าถึงให้นายมากับฉัน”

อีกฝ่ายหน้าหงิกทันที คงสัมผัสได้ถึงความนัยที่ว่าตอนแรกเขาไม่ได้อยากมากับตน

“นายนี่เชื่อฟังท่านย่าฮั่วจริงๆนะ”

“แล้วนายไม่?” เสี่ยวฮัวย้อนกลั้วหัวเราะ

อู๋เสียชักสีหน้า บ่นพึมพำคำสบถ เหมือนเด็กน้อยเวลาไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งทำให้ความขันระคนเอ็นดูญาติผู้พี่ชัดเจนขึ้นในใจ

อายุก็ป่านนี้แล้ว อ่อนต่อโลก ใสซื่อ ไร้เดียงสาขนาดนี้ได้ยังไง กับโลกที่เขาโตมาทำให้นึกไม่ออกเลยว่าอีกฝ่ายโตมาแบบไหน และทั้งที่รู้ว่าฝีมือตัวเองห่วย ก็ยังจะอุตส่าห์กระโจนเข้ามาในวังวนนี้ที่ไม่ว่าดูอย่างไรก็ไม่มีวันพบจุดจบที่ดีได้

กระนั้นเขาก็เข้าใจ ทั้งที่ไม่ได้อยากเข้าใจ

ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันในถ้ำ เวลาที่คิดว่าเขาไม่เห็น อีกฝ่ายมักจะเหม่อเสมอ

เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดถึงใคร

มันชัดเจนเสมอในแววตา

ดวงตาคู่สวยหลุบลง ความปวดหนึบในอกแผ่ขึ้นมาทั้งที่พยายามมองข้าม

“นายน้อยสาม...”

เจ้าของชื่อหันมาตามเสียงเรียก หันมายิ้มถามว่ามีอะไร

ริมฝีปากกำลังจะเอ่ยหยอกเรื่องนายคนพูดน้อยของคนตรงหน้าเสียหน่อย ทว่าหางตากลับเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ และพาให้ใจไม่ดี

หินเล็กๆก้อนหนึ่งติดอยู่ตรงนั้น

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง หยิบหินที่ขัดกลไกออกมา แล้วชิ้นส่วนที่ห้าที่ไม่คิดว่าจะมีก็เลื่อนออกมาให้คำใบ้ครบสมบูรณ์ จากนั้นก็เป็นรายการสติแตกของอู๋เสีย

ใบหน้าซีดเผือดอย่างคนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีกระตุกหัวใจเขาวูบ

ความเป็นห่วงลึกล้ำฉายชัดในประกายตา ห่วงอย่างมากมายที่สุดเท่าที่คนคนหนึ่งจะมีได้ และมันมีใครคนคนนั้น

คนที่ไม่ใช่เขา

ไม่เคยใช่

และไม่มีวัน...










ดาราพร่างพรายระยิบระยับบนนภาราตรีกาล

การคว่ำกรวยครั้งนี้ มีแต่คนมากฝีมือลงพื้นที่ด้วยตัวเอง เห็นได้ชัดเลยว่าอะไรก็ตามที่รออยู่ต้องมีลากเลือด

คุณชายเก้ายืนพิงต้นไม้มองท้องฟ้า จากตรงนี้ไกลออกไปเล็กน้อยเป็นกองไฟที่อู๋เสียกับเมินโหยวผิงนั่งคุยกันอยู่ ชายหนุ่มมองภาพนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุบตาลง

ทว่าคนที่ไม่รู้มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่พลันเอ่ยขึ้นเบาๆ

“ถ้าอยากให้เค้าจำได้ เล่าให้ฟังไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ คุณชายฮัว?”

ดวงตาคู่สวยตวัดมองผู้พูด หมอนี่รู้เรื่องของเขามากน้อยแค่ไหน ชอบพูดเหมือนรู้อะไรดีนัก อาจสืบมาจนรู้จริงๆ หรือเพียงบลั๊ฟเผื่อเขาหลุดอะไรออกไป เซี่ยอวี่ฮัวไม่แน่ใจ ด้วยความรู้สึกซ่อนอยู่หลังกรอบแว่นสีดำจนบดบังทุกสิ่งสิ้น

อีกฝ่ายยืนฮัมเพลงในลำคอราวสบายอกสบายใจ

คนเป็นผู้นำตระกูลเก้าถอนหายใจ

ภาพที่นัยน์ตาหวานระยับจับจ้องอยู่คือผู้ชายสองคนที่คุยกันเบาๆ ไกลออกไปตามลำพัง คนหนึ่งนิ่งฟังเงียบๆ ตอบรับบ้างเป็นบางครั้ง ทำเหมือนไม่ใส่ใจทั้งที่ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นมองรอยยิ้มของคู่สนทนาตลอดเวลา

รอยยิ้มที่คนคนนั้นไม่เคยยิ้มให้เขาแบบนั้น

แววตาที่คนคนนั้นใช้มองเจ้าของเรือนผมสีดำมันบอกทุกอย่างหมดแล้ว

อวี่ฮัวหัวเราะเบาๆ

“ถึงเขาจะจำได้ก็ไม่มีประโยชน์”

รอยยิ้มเจือเศร้าปรากฏขึ้น

“เพราะงั้น ลืมไปนั่นแหละ ดีแล้ว”










END



+++++++++++++++++++++++++


เรารักเสี่ยวฮัวมากนะ ฮือออ ชอบที่สุดในเรื่องเลย คุณชายเก้าคนงามของบ่าว บิโชเน็นกินเนื้อ แม่นางชิงอี น้องนางฮวาตั้น

[uxmishi]

มาดันนนนนนนนนนนน

บิโชเน็นกินเนื้อช่างเลอค่าาาาาาาาา TAT โฮรววววววววววววววว

ชอบท่อนนี้มากเป็นพิเศษ

"เข็มนาฬิกาที่หยุดไปในตอนนั้น กลับมาเดิน

แต่นาฬิกาที่เดินต่อ คงมีเพียงของเขาเรือนเดียว

ส่วนของอีกฝ่าย...

แค่นยิ้มในทีกับหน้าจอโทรศัพท์ ไม่ได้ขำอะไรในเกม หากขำตัวเอง

นาฬิกาของอู๋เสีย อู๋เสียยกให้คนอื่นไปแล้ว"

เห็นภาพมาก ทั้งๆที่เคยขอเค้าแต่งงานแท้ๆ ไม่รับผิดชอบคำพูดตัวเองเลยยยยยยยย นายน้อยสามนี่น่าจับมาฟาดให้ก้นลายนัก ฮือออออ ;_______;

รักเสี่ยวฮัวน้าาาาาา อยากเห็นนายสมหวังกับนายน้อยบ้าง แต่ก็คงจะยาก ฮือออออ ไม่เป็นไรนะ อู๋เสียไม่สนใจ แต่อย่างน้อยนายก็ยังมีเรานะ ฮือๆ