[OS] เทียนดับแสง [พานจื่่อ]

[Vi-o-let]

เทียนดับแสง
Daomu Biji / Grave Robbery Note [OS Fan Fiction]
Rate : PG-13
Pairing: -
*คำเตือน* สปอยเล่มสิบอย่างร้ายแรง





ตั้งแต่ติดตามคนคนหนึ่ง เขามีหน้าที่ทำตามทุกคำสั่งที่ได้รับ

"ดูแลอู๋เสียให้ดี ปกป้องเขา ทั้งตอนที่ฉันอยู่หรือไม่อยู่ก็ตาม"

หากพี่สามไม่เอ่ยปาก นั่นเป็นสิ่งที่เขาสัญญากับตัวเองว่าจะทำ ทำไปโดยไม่ต้องได้รับคำสั่ง

แม้ต้องแลกด้วยชีวิต...







ไอหมอกบดบังทัศนียภาพเบื้องหน้าจนกลายเป็นเพียงภาพอันเลือนลาง

ไม่เพียงเกิดจากหมอก แต่ความมืดมัวนี้ส่วนหนึ่งคงมาจากสัมปชัญญะที่เหลือน้อยนิดของเขาเอง

เขาเค้นหัวเราะให้กับตนเอง เสียงที่ออกมาเป็นเพียงเสียงไอแหบๆ ปนมากับของเหลวสีแดง สิ่งเดียวกับที่เปรอะเปื้อนอยู่ทั่วร่างกาย ท่อนล่างของเขาติดอยู่กับหิน มันคงไม่อาจเรียกว่าอวัยวะของมนุษย์ได้อีกต่อไป ไร้ความรู้สึกไปเสียแล้ว แม้แต่ความเจ็บปวดก็ไม่มี เหมือนกับเส้นประสาทก็ถูกปดขยี้ไม่มีเหลือ

ประสบการณ์กว่าครึ่งชีวิตที่เขาฟันฝ่าเอาตัวรอดมา ใช้ไม่ได้กับหอบ้านสกุลจางแห่งนี้

ผ่านไปนานเท่าไหนแล้วนะ คงไม่กี่ชั่วโมง แต่นานเหลือเกินท่ามกลางความเงียบและอากาศเย็นเยียบ สำหรับเขาเวลาไม่เคยเดินช้าเช่นนี้มาก่อน มันเชื่องช้าเสียจนระลึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาได้อย่างชัดเจน...ทุกรายละเอียด ตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก ตอนไปรบ ครอบคลุมถึงระยะเวลาทั้งหมดที่อุทิศให้กับผู้ชายคนหนึ่ง

ลำคอแห้งผากปนกลิ่นคาวของโลหิตที่อยู่ข้างในทำให้อยากจะขากทิ้ง ทว่าเมื่อทำดังนั้นเสียงถุยก้อนเลือดกลับกลายเป็นเสียงครวญครางแทน

เมื่อนั้นเองเขาได้เห็นอะไรบางอย่าง

เป็นใบหน้าของคนที่นึกถึงอยู่ตลอดทั้งในยามหลับและยามตื่น แม้จะไม่ชัดเจนจากระยะทางที่ไกลและหมอกหนาแน่น แต่เขาก็แน่ใจ เสี้ยวหน้านั้นคุ้นเคยจนจำได้ขึ้นใจ

วูบหนึ่งก้อนอารมณ์บางอย่างแล่นเข้ามา ในตอนนี้เขาอยากมีดาบสักเล่มอยู่ในมือเหลือเกิน เอาไว้ฟันตัวเองออกจากผนังหินบ้าๆ นี้ และถึงต้องใช้
ร่างกายท่อนบนคลานไปก็ตาม ...ก็จะไปหาคนๆ นั้น...

พลันความปรารถนาสูงสุดในใจถูกลบออกไปด้วยตระหนักได้ว่า

นั่นคือนายน้อย

ไฟฉายที่อยู่ติดมือส่องไปยังร่างที่ก้มตัวอยู่

"นายน้อย!"

คนที่อยู่ฟากนั้นตอบกลับมา ฟังน้ำเสียงและดูจากท่าที ดูเหมือนยังไม่ได้รับอันตรายร้ายแรงใดๆ

ดีแล้ว

โต้ตอบกันอยู่หลายประโยค กระทั่งเขายังแปลกใจที่ตนเองยังเหลือเรี่ยวแรงถึงขนาดนี้ เรื่องบุหรี่ทำให้เขาหัวเราะออกมา นายน้อยก็ยังคงเป็นนายน้อย แม้ว่าภายนอกจะเป็นอีกคนหนึ่งอยู่ก็ตาม

เขารับปืนที่โยนมา และทดสอบยิงครั้งแรกได้อย่างไม่ติดขัด ขอให้เป็นปืน เขาสามารถใช้ได้ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของตนเอง นานมาแล้วที่เขาพูดได้อย่างเต็มปากว่าตนเองจับปืนถนัดยิ่งกว่าจับตะเกียบกินข้าวเสียอีก

ต่อจากนี้ เป็นความภูมิใจสุดท้ายที่เขาจะได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้

เขาบอกให้นายน้อยเดินหน้าต่อไป แล้วก็ร้องเพลง เป็นหนึ่งในไม่กี่เพลงที่จำเนื้อร้องได้ หรี่ตายิงกระสุนไปยังกระดิ่งอย่างแม่นยำโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมาก เพราะการกระทำทั้งหมดมาจากส่วนลึกของสัญชาตญาณที่สั่งสมมา

เขาหัวเราะ แต่นัยน์ตานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึก...แน่วแน่...โหยหา...ทว่าไม่มีเศษเสี้ยวของความเสียใจ

กระดิ่งที่จำนวนหลายสิบกลายเป็นผุยผง...

ก่อนที่กระสุนนัดสุดท้ายจะพุ่งเข้าเป้าหมาย ไม่คลาดเคลื่อนแม้แต่นิดเดียว...




"นายน้อย มีพานจื่ออยู่ทั้งคน มีหรือจะให้นายน้อยต้องเดือดร้อน"



สวรรค์คงไม่ต้อนรับเขา มือที่เปื้อนเลือดจนล้างไม่ออกคู่นี้คงต้องผลักบานประตูแห่งนรก

คำวิงวอนหนเดียวและหนสุดท้ายในชีวิต

สถานที่ต่อจากนี้...จะเป็นที่ไหนเขาไม่สน

ถ้าที่นั่นมีพี่สาม...

เทียนเผาไหม้มานาน แสงไฟริบหรี่ แต่ยังคงส่องสว่าง...

เขาเลือกจะสาดน้ำไปยังเทียนของตนเอง จนมันดับลง

ไม่จำเป็นอีกต่อไป

เพราะแสงสว่างหนึ่งเดียวของเขา รอให้มุ่งไปหาอยู่ ณ ปลายทาง

------------------------------------------------------------------------------------------------
เคยเอาลงบล็อกมาแล้ว แต่มาลงในนี้อีกที จะได้อยู่รวมๆ กัน

หัวข้อ 'เทียน' คิดถึงเฮียพานขึ้นมาทันทีเลยค่ะ ฉากนี้เป็นฉากแรกและฉากเดียวที่น้ำตาไหลออกมาจริงๆ (ฉากบาดตับอื่นๆ ยังแค่ขอบตาร้อนๆ)

รักพานจื่อนะ ;_______;

[Yuwadee Wana]

ฮือออออออออออออออออออออออ
เฮียพานนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เฮียจะอยู่ในใจเราตลอดไป

[zerin]

ฮืออ อ่านฟิคฉากนี้ทีไรน้ำตาจะไหลทุกเรื่องเลยค่ะ T T พี่พานนนน

[siladon]

แงงงงง เฮียพานขา ; ^ ;
เฮียจะอยู่ในใจของพวกเราตลอดไปนะคะ
ฮืออออ เราชอบประโยคนี้มากเลยค่ะ อย่างน้อยก็ดูจากไปอย่างมีหวังและหมดห่วงจริงๆ
รักเฮียนะคะ

เพราะแสงสว่างหนึ่งเดียวของเขา รอให้มุ่งไปหาอยู่ ณ ปลายทาง[/right]

[Koume]

พี่พานนนนนนนนนนน แงงงง
Q __ O เป็นฉากฆ่าด้วงจริงๆค่ะ ฮือ อ่านทีไรก็ต้องลงไปดิ้นกับพื้น *ซับ*

[Feran.FS]

3
เทียนเผาไหม้มานาน แสงไฟริบหรี่ แต่ยังคงส่องสว่าง...

เขาเลือกจะสาดน้ำไปยังเทียนของตนเอง จนมันดับลง

ไม่จำเป็นอีกต่อไป

เพราะแสงสว่างหนึ่งเดียวของเขา รอให้มุ่งไปหาอยู่ ณ ปลายทาง

เจอท่อนนี้บ่อน้ำตาแตกเลยค่ะ

เฮียพานเป็นตัวละครที่ทำให้ร้องไห้ได้เสมอ(หลังอ่านเล่ม10)จริงๆค่ะ