[OS] คนโง่ทั้งหลาย [ฮัวเสีย/ผิงเสีย/ผิงเฮย/ฮัวเฮย] NC15 สปอยเล่ม 10 + ตอนพิเศษ

[uxmishi]

[OS]  คนโง่ทั้งหลาย



Pairing :: ฮัวเสีย/ผิงเสีย/ผิงเฮย/ฮัวเฮย  
Story by :: CoffeeMate in D









“อือ.....เสี่ยวเกอ”





อู๋เสียเมาหลับอยู่ในอ้อมกอดของผม





เราเดินเท้าเข้ามาในภูเขาหิมะได้ครึ่งทาง  อากาศหนาวจัด  พายุหิมะพัดกระหน่ำไม่ยอมหยุด  จำเป็นต้องหยุดพัก  ไม่ย่างนั้นทั้งคนและของอาจได้รับความเสียหายได้  เหล้ารสแรงถูกแจกจ่ายเพื่อประทังความหนาว  คุณชายสามดื่มเข้าไปเพียงเล็กน้อย  นึกไม่ถึงว่าเขาจะเมา


ผมก้มมองคนที่อยู่ในอ้อมกอด  อู๋เสียหลับตานิ่ง  หัวคิ้วขมวดเหมือนกำลังฝันร้าย  น้ำตาไหลอาบแก้ม  แขนตวัดมากอดผมทั้งที่ยังไม่ยอมลืมตามอง  ปากพร่ำถึงคนที่หายตัวไปเบื้องหลับประตูสำริดนั่นมา 10 ปีไม่หยุด



“เสี่ยวเสีย  ตื่น  ลุกไปนอนดีๆ”



เขาเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ดื่มเหล้าหรือเปล่า  อย่าบอกนะว่านายอ้วนต้องรับมือกับอู๋เสียตอนเมาแบบนี้ตลอด  พอคิดแบบนั้นก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา  ดีเท่าไหร่ที่คนที่นอนกับเขาวันนี้คือผม  ไม่ใช่ลูกน้องคนอื่น



“เสี่ยวเสีย”



ไม่มีคำตอบจากสวรรค์....อู๋เสียเพียงกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น  ซุกตัวเข้ามาในอกผม  พูดซ้ำๆ ว่าอย่าทิ้งเขาไป



ฉันไม่ใช่เสี่ยวเกอของนาย



นี่คือสิ่งที่อยากพูด  แต่พูดไปก็เท่านั้น  อู๋เสียไม่มีสติพอจะรับฟัง  หลักฐานคือนัยน์ตาฉ่ำเยิ้มที่เปิดปรือขึ้น  และถึงแม้จะเห็นหน้าผมแล้ว  เขาก็ยังคงยื่นมือมาแตะที่แก้ม  ดึงรั้งใบหน้าของผมเข้าหา  เรียกร้องจุมพิตด้วยการดูดซับริมฝีปากล่างของผมเบาๆ เหมือนแมวเล็ม  เสียงครางอย่างพึงพอใจของเขา  เนื้อตัวอุ่นๆ ที่เบียดเข้าหา  ลมหายใจและปลายจมูกที่สัมผัสกันทำให้สติสัมปชัญญะทุกอย่างขาดผึง  

พลิกนิดเดียวตัวเขาที่กอดก่ายผมอยู่ก็ร่วงลงไปด้านล่าง  ผมประคองใบหน้าของเขาไว้  กดจูบลงไปให้ลุ่มลึกตามที่ใจปรารถนา  อู๋เสียครางอืออยู่ในลำคอ  ท่าทางเหมือนทรมานแต่ก็ไม่ขัดขืน  คล้องแขนรอบลำคอของผม  เผยอริมฝีปากขึ้นรับจุมพิตแต่โดยดี



ง่ายนิดเดียวที่จะไปต่อจนสุดทาง  อู๋เสียในตอนนี้ไร้ซึ่งสติโดยสิ้นเชิง  รอยจูบลึกซึ้งจุดเปลวไฟในตัวนายน้อยสามจนติด  ส่วนเปลวไฟในตัวผมนั้นถูกจุดติดก่อนหน้านี้มาเนิ่นนานแล้ว  แม้อ้อมกอดนี้จะเปิดทางให้ผมเข้าหา  แต่ในที่สุดแล้วผมกลับตัดสินใจหยุดทุกอย่างลง  



“นอนเสีย  อย่าซ่า  พรุ่งนี้เราต้องเดินทางกันอีกไกล”



อู๋เสียหอบหายใจหนัก  ฤทธิ์เหล้าทำให้เขาคุมสติแทบไม่ได้อยู่แล้ว  เมื่อถูกฝ่ามือของผมบังคับให้ปิดตาลง  อู๋เสียก็สลบเหมือดไปในเวลาไม่กี่นาที  ผมก้มลงมองคนในอ้อมแขน  ริมฝีปากหมอนี่บวมช้ำและแดงก่ำ  เป็นมันวาวด้วยหยดน้ำที่เราร่วมแลกเปลี่ยนกัน  ลำคอมีรอยแดงอยู่หลายจุด  เสื้อผ้าของเราเตรียมไว้เพื่อผจญความหนาวจึงหนาและมีหลายชั้น  เมื่อใส่ครบชุดแล้วจะไม่มีใครมองเห็น  แต่จุดแต้มเหล่านี้คงอยู่ได้ 2-3 วันก่อนจะจางหาย  ผมไม่แน่ใจว่าเมื่อเจอหน้าเมินโหยวผิง  ร่องรอยเหล่านี้จะยังคงอยู่หรือไม่  หากอู๋เสียรู้เข้าว่าผมเป็นคนทำร่องรอยนี้บนตัวเขา  คงจะโวยวายน่าดู  ถือเอาเสียว่านั่นเป็นรางวัลสำหรับความอดทนของผมก็แล้วกัน  


ผมห่มผ้าเขาให้อุ่น  ตัดสินใจมุดเต้นท์ออกมาด้านนอก  พายุหิมะสงบลงนานแล้ว  อากาศบนเขาตอนกลางคืนหนาวมาก  แต่ก็เรียกสติได้ดีกว่าที่แคบๆ ด้านในที่มีไออุ่นกับกลิ่นหอมของเขาลอยอวลเต็มไปหมด






เมื่อเดินออกมาก็พบเข้ากับคนๆ หนึ่ง






หมอนี่เป็นคนลึกลับ  แต่มีฝีมือสูง  สวมแว่นดำปกปิดใบหน้าและมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประทับอยู่บนริมฝีปากแทบจะตลอดเวลา  เมื่อได้ยินเสียงผม  นายบอดดำหันมามองหน้า  แสงเรืองรองจากเตาไร้ควันผสานกับแสงจันทร์ที่ส่องลงบนหิมะทำให้มองเห็นใบหน้าของเขาได้ค่อนข้างชัด  เมื่อเห็นหน้าผม  หมอนั่นก็กระตุกยิ้มทันที



“มีโอกาสแล้ว  ทำไมไม่ทำ”



หากคนอื่นเป็นคนถาม  ผมคงนึกสงสัยว่ารู้ได้อย่างไร  เต้นท์ปิดมิดชิด  ไฟฉายก็ไม่ได้ถูกเปิดใช้  แต่คนๆ นี้หูและตาดีเป็นพิเศษ  คงเดาเหตุการณ์ได้จากบทสนทนาที่ได้ยินผมกับอู๋เสียคุยกัน  เส้นอารมณ์ของผมเหมือนถูกดีด  ไม่มีแก่ใจแม้แต่จะยิ้มตอบตามมารยาท  เสียงที่เอ่ยตอบเขาทั้งห้วนและสั้น



“ไม่ใช่เรื่องของนาย”



นายบอดดำหัวเราะในลำคอแต่ไม่โต้ตอบอะไร  หันไปสนใจเตาไร้ควันที่วางอยู่ตรงหน้าต่อ  ผมรู้สึกหัวเสียเล็กน้อย  เรื่องของผมกับอู๋เสีย  ผมไม่ปรารถนาจะให้ใครรับรู้  ความรู้สึกของผมแม้แต่นายอ้วนยังไม่ระแคะระคาย  แต่อีกใจหนึ่งก็แอบโล่งอก  รู้สึกโชคดีที่คนที่อยู่ข้างนอกในตอนนี้เป็นเขา  เพราะผมรู้ดีว่านายบอดดำนี่จะไม่เอาเรื่องคืนนี้ไปบอกใคร เพราะมันก็มีชนักติดหลังไม่ต่างกัน



รักเขาข้างเดียว....



ผมไม่รู้ว่าเรื่องของหมอนี่กับเมินโหยวผิงเริ่มต้นขึ้นเมื่อไหร่หรืออย่างไร  และไม่สนใจที่จะค้นหาคำตอบ  แต่แปลกใจนิดหน่อยที่ว่าผ่านไปแล้ว 10 ปี  หมอนี่ที่มีข่าวคราวว่าออกเดินทางคว่ำกรวยไปเรื่อยทั่วแผ่นดินจีนกลับย้อนกลับมาอีกครั้งทันทีที่ได้ยินข่าวการเดินทางไปฉางไป๋ซานครั้งนี้  ทั้งที่รู้ดีว่าเจ้าของความคิดคือใคร  ไปเพื่ออะไร  และอู๋เสียมีความสำคัญอย่างไรกับเมินโหยวผิง  

คนฉลาดอย่างนายบอดดำย่อมรู้ดีอยู่แล้วว่าเมื่อคนใบ้จางออกมาจากประตูสำริด  คนแรกและคนเดียวที่หมอนั่นจะมองหาคือใคร  แต่ก็ยังยอมมาเข้าร่วมการเดินทางที่อาจจะมีแต่ขาไปไม่มีขากลับ  ทรัพย์สินเงินทางก็อาจไม่ได้ติดมือ  แต่เขาก็ยังยินดีไป


บางทีเหตุผลของเขาคงเหมือนกันกับผม  ผู้ซึ่งติดตามอู๋เสียเข้าสู่การเดินทางในครั้งนี้ทั้งที่รู้ดีว่าอาจไม่ได้อะไรติดมือกลับไปเลยก็ตามเช่นกัน




เมื่อเห็นผมยังคงจ้อง  เฮยเสียจื่อก็ลุกขึ้นยืนปัดหิมะแล้วเดินเข้ามาใกล้   จนกระทั่งหมอนั่นหยุดยืนอยู่ตรงหน้า  ยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอแล้วผมก็ยังไม่ไหวติง  ใบหน้าตนที่สะท้อนอยู่ในเลนส์แว่นนั้นดูเหมือนไม่ใช่ตัวผมเลย

เขาจับจ้องริมฝีปากที่ยังคงแดงช้ำของผมอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้  กดจูบลงไปเบาๆ   คลึงเคล้า  ดูดดึง  เร่าร้อนจนเกือบจะคล้ายจูบในเต้นท์เมื่อครู่นี้  ต่างกันตรงที่มันไม่ทำให้เกิดความรู้สึกใดๆ  รสจูบที่ไร้ความหมาย....จืดยิ่งกว่าหิมะ

เมื่อริมฝีปากของเราผละออกจากกัน  เขาก็กระตุกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง




“เซี่ยอวี่ฮัว  คุณมันโง่”

“นายเองก็ไม่ต่าง”




กลีบปากที่กระตุกยิ้มคลี่ออกเป็นรอยยิ้มกว้าง  บ่งบอกให้รู้ว่าเขาเองก็เห็นด้วยกับคำพูดของผมเช่นกัน









ยกจอกเหล้าขึ้นดื่มให้กับเหล่าคนโง่ทั้งหลาย



ลมหนาวพัดผ่าน   คงเล่าขานเรื่องราวความโง่ของผมและเขาให้ระบือไกลไปอีกตราบนานเท่านาน  






END



+++++++++++++++++++++++++++++++++


คนแกร๊งเขาเข้าใจกันดี .________.
เรื่องนี้ Pairing เยอะ  เรียกได้ว่าหว่านแหดักเรือทุกลำ ฟฟฟ
รักคู่ไหน ชอบคู่ไหน เชิญอวยกันได้ตามแต่จิตศรัทธาค่ะ =w=b

[kukuri]

รักสี่เส้า เราสี่คน ความรักนี้จะดำเนินไปทางไหนกันแน่

เมทซังเขียนฟิคได้จุกมากเลยค่ะ จุกที่ใจจนแน่นไปหมด สงสารที่สุดคือคุณชายเก้า เสี่ยวฮัวรักเข้าข้างเดียวแล้วยังยอมทุ่มเทปกป้องเค้าอีก

ส่วนนายแว่นดำ ถึงจะดูกะล่อนไม่จริงจังกับใครแต่ก็ยังปักใจรักใครคนหนึ่ง

สุดท้ายนายน้อยเองจะรู้มั้ยว่าตนเองได้รับความรักมากกว่าใคร เขียนไปเขียนมาเริ่มสับสนตนเอง

ชอบฟิคมากๆ เลยค่ะ

[kaikaizt]

น้ามตาาาาา แงงงงง เสี่ยวฮัวคนงามของบ่าวววว ฮือ

สุภาพบุรุษตระกูลเก้าจริงๆ (อย่างน้อยก็ในสายตาด้วงคนนี้) รักเค้า แต่พูดไม่ได้ แต่ก็ยังเลิกรักไม่ได้ ฮือ มีโอกาสแล้วแต่ก็หยุดตัวเอง รักขนาดนั้นเลย จะบ้าตายตามเสี่ยวฮัวไป อยู่กับอู๋เสียตลอดคงรู้สึกเหมือนโดนปั่นหัวนิดๆตลอด ทั้งที่ปกติตัวเองเป็นคนปั่นหัวคนอื่น

รักคุณชายเก้านะคะะะ

ส่วนนายแว่นดำ... /ตบบ่า

[SilverCloud]

ในเมื่อแอบรักเขาแล้วไม่เวิร์กก็หันมารักกันเองเถอะค่ะ ด้วงแนะนำ ฟฟฟฟฟ

[Feran.FS]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ //ด้วงโดนดัก

ร้าวรานค่ะ ร้าวรานนนนนนนนนนนนนนนนน

แต่จะว่าไป...คนอกหักสองคนเจอกันมักจะสปาร์คเนอะ <3

[tear]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เสี่ยวฮัวววววววววว คุณชายทนได้ด้วยอ่ะ ไม่รู้ว่าต้องอดทนขนาดไหน ถึงจะไม่ทำร้ายคนสำคัญที่สุดได้ คุณชายช่างแสนดี ฮือออออออ ; ; เจ็บนักมาทางนี้นะคะด้วงจะปลอบเอง #โดนพลองอัด

แอบดีดนายแว่นสองที

[hnee]

เหล่าสหายผู้เป็นรักข้างเดียวเอ๋ย ขอให้พวกเจ้ารักษาแผลใจซึ่งกันและกันเถอะ ปล่อยให้ผู้เป็นรักได้สมหวังหลังจากรอคอยกันมายาวนานนับ 10 ปี แบบนี้แล้วก็เท่ากับว่าทุกคนวินๆด้วยกันทั้งนั้น

[meanato]

ทุกคนย่อมเป็นคนโง่ในเรื่องความรักทั้งนั้น ถึงจะรู้ทั้งรู้แต่ก็ยังยอมโง่ต่อไป