[OS] Christmas Day – เหมิงหลี/เหมิงชู่

[_execute_]

Christmas Day – เหมิงหลี/เหมิงชู่
warning - รู้สึกจะหลุดคาร์นิดๆ ฮืออ ขออภัยนะคะ คงต้องเคาะสนิมสักหน่อย แหะๆ





     กลางเมืองวันนี้ ร้านค้าต่างตกแต่งประดับประดา กลิ่นอาหารลอยอบอวล และเสียงดนตรีดังคลอตามทาง เสริมบรรยากาศในวันคริสต์มาสให้ดูอบอุ่นและรื่นเริง
ชายหนุ่มกระชับโค้ชตัวใหญ่สีดำสนิทเพิ่มความอบอุ่นให้ตัวเอง ก่อนจะเร่งฝีเท้าก้าวผ่านสถานที่จัดงานเทศกาลให้เร็วขึ้น เขาไม่มีอารมณ์มารื่นเริงหรือสุขสันต์กับเทศกาลใดๆทั้งนั้น ยิ่งเงยหน้ามาเจอหนุ่มสาวหลายคู่กำลังจู๋จี๋กัน ยิ่งไม่สบอารมณ์ เขาถอนหายใจหนักๆปรับอารมณ์ก่อนจะก้าวเดินออกไปต่อ

     ตอนนี้... นายกำลังทำอะไรอยู่นะ หลีชู่...
     .
     .
     .

     “เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจดังขึ้นเป็นรอบที่ 143 ของวัน ถ้าถามว่าเขารู้ได้ไง คงบอกได้ว่าวันนี้ว่าง... ว่างมากจนนั่งนับว่าตัวเองถอนหายใจไปกี่ครั้งแล้ว ถ้าวันนี้ร้านเปิด เขาคงไปนั่งเล่นไมน์สวีปเปอร์ทุบสถิติตัวเองเล่น หรือไม่ก็ไปก่อกวนเจ้านายกับเถ้าแก่จางให้โดนหักคอนอนโรงพยาบาลสักพัก แต่วันนี้เจ้านายสั่งให้หยุด ถ้าเป็นสมัยก่อนเขาคงดีใจแล้วไปก๊งเหล้ากับเพื่อนฝูง หรือจะไปนั่งดริ๊งกับสาวๆให้สุขใจเล่น แต่หลังจากที่มีเด็กคนหนึ่งเข้ามาในชีวิต เขาก็เลิกพฤติกรรมแบบนั้นไปหมดแล้ว
     นัยน์ตาดำขลับกวาดมองไปทั่วตัวบ้าน ก่อนจะไขกุญแจเปิดประตูหวังว่าจะมีแสงไฟและความอบอุ่นในบ้านเหมือนเมื่อก่อน
มืด... แถมยังหนาวไม่ต่างจากข้างนอกเลย
เขากระตุกยิ้มมุมปากสมเพชตัวเอง ก่อนจะเอือมมือไปเปิดไฟและฮีทเตอร์ ห้องนั่งเล่นเล็กๆที่ปีก่อนๆเขาและคนรักเคยช่วยกันตกแต่งในวันคริสต์มาส ตอนนี้มีเพียงเฟอร์นิเจอร์ ไร้การตกแต่ง บรรยากาศในบ้านอึมครึมกว่าปกติ เสียงดนตรีจากบ้านข้างๆไม่ได้ทำให้บ้านเขารื่นเริงตามไปด้วยเลยสักนิด

     “นี่คุณ!!.. เถ้าแก่หวัง!! หวังเหมิงงงงง!! หยิบดาวตรงนั้นมาให้ผมที” เสียงใสตะโกนเรียกให้คนที่นั่งสับพงกอยู่หยิบของมาให้ เขาเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่ยืนบนเก้าอี้ ก่อนจะเดินเอื่อยๆไปหยิบของตามคำสั่ง ด้วยความที่เขาประหยัดพลังงานจนเดินช้าเกินไปหรืออย่างไร คนตัวเล็กจึงตะโกนเร่งเขาอีกรอบ ไม่นานนัก ราวๆสองนาทีได้ เขาเดินกลับมาที่ต้นคริสต์มาสและยื่นดาวดวงใหญ่ให้อีกคนวางไว้บนยอด
     “ระวังด้วยล่ะหลีชู่ เดี๋ยวล้...” ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี เจ้าของชื่อก็ล้มหงายหลังมาทางเขาอย่างพอดิบพอดี
     “อั่ก!.. โอ้ยยย” ศอกของอีกคนกระแทกเข้าที่หน้าท้องอย่างแรงจนหวังเหมิงร้องลั่น หลีชู่เหมือนจะรู้ตัวจึงรีบลุกแล้วขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ยิ่งเห็นคนตัวโตงอตัวเหมือนเจ็บมากก็ยิ่งกังวล ไม่ใช่ว่าเขาศอกจนซี่โครงแตกไปแล้วเหรอ
     “ไหวไหม นี่คุณ.. ไปโรง’บาลไหม โอ้ยยย ให้ตายสิ คนแก่กระดูกบางเอ๊ยยย” หลีชู่มองซ้ายมองขวาหาโทรศัพท์ ก่อนจะชะงักเมื่อคนเจ็บคว้าข้อมือเขาลงไปนอนทับซะงั้น
     “นี่!! … ไม่เจ็บเหรอ”
     “เจ็บ.. เจ็บมากด้วย ถ้ามีคนจุ๊บอาจจะหายเจ็บก็ได้นะ”
     ...ให้ตายสิ เขาไม่ชินเถ้าแก่หวังเสี่ยวๆแบบนี้เลย
     แก้มใสแดงระเรื่อพร้อมง้างมือฟาดใส่ไหล่อีกคนอย่างไม่อ้อมแรง ตั้งใจให้อีกคนเข้าโรง’บาลจริงๆไปเลย
     “ฉันเจ็บนะ หยุดตีได้แล้ว” คนตีไม่มีท่าทีว่าจะหยุด คนถูกตีก็ระบมไปหมด
     “จะไม่หยุดใช่ไหม...”
     “ไม่! ทำไม จะทำอะไรผม ผมสู้คนน— อุ๊บบ” ริมฝีปากบางถูกปิดด้วยฝีมืออีกคน เสียงประทวงในลำคอดังขึ้นมาก่อนจะเงียบหายไป

     นั่นเป็นคริสต์มาสปีแรกที่พวกเราได้อยู่ด้วยกัน เขาหลุบตาลง
     
     ถ้าตอนนี้นายยังอยู่ด้วยกัน... พวกเราคงมีความสุขกันมากสินะ
     
     หวังเหมิงเดินไปห้องครัว เก็บอาหารที่เพิ่งซื้อมาไว้ในตู้เย็น มองไปรอบๆก่อนจะตกลงสู่ภวังค์ความทรงจำอีกครั้ง


     “ผมอยากกินเค้ก” มือที่เขียนเช็คบัญชีชะงัก แล้วยกขึ้นดันแว่นกรอบหนาให้เข้าที่ เลิกคิ้วมองคู่สนทนาอย่างงงวย
     “วันคริสต์มาสเข้ากินเค้กกันเหรอ? ไม่ใช่ว่ากินไก่งวง??”
     “เชยมาก สมัยนี้เทศกาลไหนเขาก็กินเค้กกันหมดนั่นแหละ ป่ะ ออกไปซื้อแป้งมาทำเค้กกัน” ไม่ต้องรอฟังคำค้าน หลีชู่เดินอ้อมโต๊ะไปลากคนที่ต้องปั่นงานออกมาจากเก้าอี้
     “หลีชู่.. เดี๋ยวก่อน.. งาน...”
     “คุณขี้เกียจเอง ดันดองงานไว้ปั่นในวันสุดท้าย บ้า นี่วันหยุดนะ ไม่ต้องทำเลย ปล่อยให้เถ้าแก่อู๋หักเงินเดือนไปเลย” ไม่ว่าเปล่า หลีชู่หยิบเสื้อโค้ทผ้าพันคอให้เสร็จสรรพ
     แล้วทั้งสองคนจับมือกันเดินออกไปเลือกซื้อของมาทำเค้ก
     .
     .
     ตั้งใจว่าจะปั่นงานแท้ๆ ปลายปีนั้นเขาโดนงดโบนัสทั้งหมด แถมเงินเดือนก็โดนหักไปเกือบครึ่ง แต่ได้เห็นอีกคนใส่ผ้ากันเปื้อนน่ารักๆแบบนั้นก็ถือว่าคุ้มอยู่นะ แม้สุดท้ายจะทำเค้กไม่สำเร็จก็เถอะ คิดไปเขาก็แค่นหัวเราะฝืดๆออกมา

     เวลาล่วงเลยมาเกือบสี่ทุ่ม เขาอาบน้ำเตรียมเข้านอน เวลาแบบนี้รีบๆนอนรีบๆผ่านวันแบบนี้ไปเถอะ อยู่คนเดียวในเทศกาลแบบนี้มันเหงามากเลยนะ
สายตาพลับเหลือบไปเห็นดวงจันทร์ดวงกลมโตสว่างไสวไปทั่วท้องฟ้า วันนี้เป็นคืนจันทร์เต็มดวง ซึ่งนานๆทีจะมีในวันคริสต์มาสเสียด้วย

     “นี่... ถ้ามีพระจันทร์เต็มดวงในวันคริสต์มาส มันคงจะดีมากเลยเนอะ แสงไฟจากบ้านก็สว่าง แสงจันทร์ก็สว่าง คุณคิดแบบนั้นไหม?” หวังเหมิงละสายตาจากท้องฟ้า หันกลับมามองคนข้างๆตัว
“ถ้าเป็นแบบนั้น... ” เขาหยุดพูดเหมือนกำลังครุ่นคิด สายตามองครึ่งเสี้ยวหน้าของคนข้างๆ
“ฉันจะเห็นนายชัดขึ้นด้วยใช่ไหม” หลีชู่เลิกคิ้วก่อนจะค่อยคลี่ยิ้มบางหันกลับมาให้หวังเหมิง
     “ตอนนี้คุณยังไม่เห็นผมอีกเหรอ? ถ้างั้น...” สองมือเย็นยกขึ้นแนบแก้มอีกฝ่ายก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้
     “เห็นผมหรือยัง?” หวังเหมิงยกยิ้มก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
     “งั้น...” พูดพลางขยับเข้าไปใกล้อีก “ใกล้แบบนี้ !”
     “ยังไม่เห็นเลย” หวังเหมิงพูดพลางหัวเราะเบาๆก่อนจะเป็นฝ่ายขยับเข้าไปใกล้เอง แล้วประกบริมฝีปากบาง เขาทำเพียงแตะไม่มีการรุกล้ำใดๆ แต่ความนุ่มนวลที่เขามอบให้ก็เพียงพอให้อีกคนยิ้มกว้างออกมา
     “ผมจะอยู่ข้างๆคุณตลอดไป จนกว่าคุณมองเห็นผมเลย”
     .
     .
     ไหนว่าจะอยู่ข้างๆกันตลอดไปไง... คนตัวสูงนอนขดตัวในผ้าห่ม วันนี้มันหนาวมากกว่าวันไหนๆเลย มันหนาวที่หัวใจผ้าห่มก็ทำให้มันอุ่นไม่ได้เลย


     RING~~~♪♫

     คนที่นอนอยู่ลุกพรวดขึ้นมาตะปบโทรศัพท์มือถือก่อนจะสไลด์หน้าจอกดรับอย่างรวดเร็ว เสียงคุ้นหูเจื้อยแจวดังออกมา เขายิ้มกว้างออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

     (แมรี่คริสต์มาสสสส ~)
     “อืม.. แมรี่คริสต์มาส”
     (อยู่คนเดียวไม่ได้ร้องไห้ใช่ไหม) น้ำเสียงติดตลกเอ่ยถาม
     “หึ... นายสิจะร้องไห้ ไม่มีนายก็สบายดี ไม่ต้องมาเก็บกวาดของตกแต่งด้วย”
     (ใจร้ายมากอ่ะคุณ นี่ผมอุตส่าห์สละเวลาอันมีค่าโทรมาเลยนะ!! น้อยใจจัง งั้นปิดเทอมนี้ผมไม่กลับแล้ว)
     “โอ๋ๆ... แค่หยอกเล่นหน่อยเดียวเอง ใจจริงคิดถึงจะตาย” เขาหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเสวนาความเป็นอยู่อีกคนไปเรื่อยๆ
     “คิดถึงมากเลยนะ” เสียงติดจะทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรับรู้มันหรือเปล่า
     (ผมก็คิดถึง... ถ้าไม่ติดว่าผมติดโปรเจคไฟนอลอยู่คงบินกลับไปหาแล้วเนี้ย)
     “วันหยุด จะทำงานทำไม”
     (ประโยคนี้คุ้นๆนะครับคุณหวัง) เจ้าของชื่อหัวเราะเบาๆ
     “กลับมาจีนเมื่อไหร่ก็บอกละ ตั้งใจทำงานไปเถอะ รีบๆจบรีบๆมาอยู่ด้วยกันได้แล้ว”
     (คร้าบๆ คุณพ่ออออ แต่...ผมชักจะติดใจบรรยากาศที่สวิสต์แล้วนะ อยู่ตลอดไปเลยดีไหมน้า~)
     “อย่าพูดเป็นเล่นไป ถ้านายอยู่นั่นจริงฉันจะขายบ้านหลังนี้แล้วตามไปอยู่กับนายเลย” ปลายสายไม่พูดอะไรเพียงแต่หัวเราะกลับมาเท่านั้น
     (ผมไปปั่นโปรเจคต่อละ ราตรีสวัสดิ์นะครับ)
     “อืม... ตั้งใจทำงานล่ะ พักผ่อนให้เพียงพอด้วย”
     (คร้าบบบ วางละนะครับ แมรี่คริสต์มาสีกครั้งครับ แล้วก็.... คิดถึงนะ) หวังเหมิงนอนยิ้มกับโทรศัพท์ ปลายสายตัดไปแล้ว แต่เข้ายังได้ยินคำสุดท้ายก้องอยู่ในหัว ถึงปีนี้จะอยู่คนเดียว แต่ผมว่า... มันก็ไม่เหงาขนาดนั้นหรอกเนอะ

-------------------------------------------------------------------------------

อิ___________อิ ทันด้วย เย้~~~~~~~~~~~~~~ ฮูเร่~~~~~~ หายไปนานเลย ไม่ได้แต่งนานเลย กลับมาแจวๆเรือยางบ้างค่ะ 55555555555555555555555555555 แมรี่คริสต์มาสนะคะ มีความสุขกันมากๆนะคะ~~

/อ่าา ไม่ถนัดแต่งแนวนี้จริงๆเลย รู้สึกหลุดๆคาร์ด้วย ฮืออออ ขออภัยอีกครั้งค่ะะะะ

[Xyxear]

แง้งงงฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
น่ารักกกกแงงงงงงงง แงงงงง แงงงงงงง
เถ้าแก่เอาซะดราม่าเลยตอนแรกๆ55555 จริงเป็นตาแก่ขี้เหงาเฉยๆ ก๊ากกกกกกกก
น้องไปเรียนเดี๋ยวก็กลับนะ เอาซะเหมือนโดนทิ้งงง แงงงงง
หวังเหมิงขี้น้อยใจน่ารักหง่าาาา เดะต้องคอยเอาใจตาแก่นี่หน่อยนะะะ5555
ยิ่งกระดูกบางอีก 5555555

แงงง ไม่คิดว่าจะมีคนแต่งเรือยางค่ะ ขอบคุณมากๆแง้งง เรือผีสุดๆ T////T
ขำปนเอ็นดูหวังเหมิง5555
ไว้แต่งคู่นี้อีกนะคะ อิอิอิอิอิ