[Fic]คุณหนูตระกูลอู๋'5'' (จบ)

[Fei]

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน....
      ร่างสูงคุ้นตาแหงนมองฟ้าอย่างไร้ความหมาย ผมในตอนนี้พัฒนาฝีเท้ากว่าเดิมเยอะ แต่ผมก็ไม่สามารถเข้าใกล้คนผู้นั้นได้ในระยะประชิดเสียที เขาหันมาพร้อมกับมีดสั้นในมือ...เมื่อเห็นว่าเป็นผม เขาชะงักไป ดวงตาสีดำไหววูบวาบอย่างประหลาด...
     เมินโหยวผิงดูมีอายุขึ้น ถ้าผมไม่ใช่มนุษย์หน้าเด็กแล้วล่ะก็ ด้วยอายุของผมตอนนี้เราคงไม่ต่างกับพ่อลูกมากนัก นับเป็นวาสนาที่สวรรค์ยังเห็นใจผมอยู่บ้าง
    "นาย...แก่ขึ้นนะ"ผมนึกขำตัวเองที่เอาคำพูดเขามาใช้ เมินโหยวผิงก็ยังยืนนิ่งอยู่เหมือนเดิม ในขณะที่ผมมองเขาแทบจะทุกซอกทุกมุม หมอนี่แก่ขึ้นจริงๆด้วย ถึงคนตระกูลจางจะแก่ช้า แต่ก็แก่เป็นสินะ
   "นายจะไม่เชิญฉันเข้าบ้านหน่อยเหรอ?...บ้านนายน่ารักดีนี่ มิน่าล่ะถึงไม่ยอมอยู่กับฉัน"พอนึกถึงเรื่องนี้ผมก็อดเหน็บเขาไม่ได้ "แล้วไปแต่งงานมีลูกตอนไหน ไม่เห็นชวนฉันกับนายอ้วนเลย"ผมพูดพลางชี้ประตูบ้าน เมื่อเขายังเงียบก็เอาเป็นว่าเขาอนุญาตก็แล้วกัน
  "อู๋เสีย...."
  "ทำไมนายไม่ยอมส่งข่าวอะไรบ้าง พวกเราเป็นห่วงนายนะ.."ผมพูดพลางมองนั่นนี่ภายในบ้านของเขา มันเป็นบ้านไม้ที่เรียบง่ายไม่ได้หรูหราแต่ก็ดูมั่นคงทีเดียว แน่นอนว่าดีกว่าบ้านของเขาที่ปาหน่ายเยอะ เมินโหยวผิงคิดจะตั้งรกรากที่นี่จริงๆสินะ
  "อู๋เสีย..."เขาเดินมาขวางผม ใบหน้าของเขานิ่งสนิท คิ้วคู่งามขมวดเขาหากัน "นายมาทำไม?"
  "ห้ะ.." นั่นสิ...ผมดั้นด้นตามหาเขาทำไม? แค่ผมรู้ว่าเขาไม่ตายก็พอแล้วนี่ ผมกำลังทำอะไรอยู่?
  "ฉันคิดว่านายตายไปแล้ว...ขอบคุณเรื่องหลิงเอ๋อร์"
  "ฉันแค่บังเอิญผ่านไป ไม่ต้องรู้สึกติดค้าง อู๋เสีย นาย...กลับไปเถอะ"
  "จางฉี่หลิง!"จู่ๆความรู้สึกโกรธก็พุ่งพรวดขึ้นมา ทำไมเขาต้องผลักไสผม ตอนนี้ผมไม่ใช่ตัวถ่วงของเขาเสียหน่อย ผมก็แค่อยากให้เขากลับไป ผมแค่อยากมีเขาอยู่ข้างๆมันเห็นแก่ตัวมากเลยเหรอ?...นั่นสิ อู๋เสีย นายเล่นอะไรอยู่ นายควรปล่อยให้เขามีชีวิตของตัวเอง
   "ฉัน...นายกลับไปอยู่กับฉันไม่ได้เหรอ? ฉันรู้ว่ามันฟังดูเห็นแก่ตัว แต่..แต่ว่า...ฉัน....."
  มีคนเคยพูดว่า บางครั้งคนเราก็ไคว่คว้าสิ่งที่ตัวเองปราถนาโดยไม่เลือกวิธี ไม่สนว่าตัวเองจะดูโง่ จะดูเห็นแก่ตัวเพียงไร...ขอแค่ได้มาก็พอแล้ว
    "ฉันกลับไปไม่ได้"
    "ทำไม? เพราะลูกเมียนายหรือ?...นาย...ฉัน.."ผมอึกอัก บางทีผมก็อยากจะเป็นเด็กร้องไห้โวยวายจะเอาของตรงหน้าโดยไม่มีเหตุผล ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องการเขา ผมแค่อยากมีเขาอยู่ข้างๆ...บางทีผมอาจจะเริ่มแก่แล้ว พอคนมีอายุมากขึ้น นิสัยก็จะเริ่มกลับไปเหมือนตอนเด็ก ผมเป็นคนไร้เหตุผลงอแงเอาแต่ใจไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน บางทีตัวตนที่เป็นเทียนเจินกำลังกลับมา(แต่ผมคิดว่าผมคงกำลังเป็นจูนิเบียวมากกว่า)
   "ฉันมีเหตุผลของฉัน นายควรกลับไปหาคนรัก ครอบครัวของนายอู๋เสีย"
   "ซูเม่ยหรือ...ถ้าอย่างนั้นนายคงต้องฆ่าฉันแล้วล่ะ"ภาพหญิงสาวสดใสผุดขึ้นมาในหัวผม "ซูเม่ยน่ะ แม้ในวันที่จากไป เธอก็ยังยิ้มให้ฉัน ทั้งๆที่ฉันไม่เคยให้เธอได้มากกว่าความเป็นพี่ชาย เราทั้งคู่ต่างก็แบกภาระร่วมกัน คนบางคนก็ไม่สามารถเดินตามเสียงหัวใจได้ตลอด เพราะคำว่าหน้าที่ บางทีมันก็ทำให้เราแหลกสลาย...
   ใครๆก็บอกว่าฉันให้ความสำคัญแต่กับนาย ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม บางทีฉันก็ทำอะไรแปลกๆ ที่พอย้อนมองกลับมามันไร้สาระสิ้นดี...เวลาอยู่กับนาย จางฉี่หลิง..นายทำให้ฉันไร้เหตุผล แต่มันดูเหมือนว่าฉันได้ทำตามใจตัวเองนะ.."จู่ๆผมพูดยาวราวกับอัดอั้นมานาน เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลมันทำให้ผมต้องทำลายชีวิตของผู้หญิงคนนึง แต่ซูเม่ยก็เข้าใจเพราะเราต่างคนก็ไม่สามารถปัดความรับผิดชอบได้ เธอป่วยกระเสาะกระแสะตั้งแต่เด็ก การที่เธอได้เเต่งงานมีครอบครัว มีลูกๆที่น่ารักก็ถือมันคุ้มแล้ว เธอไม่ต้องการอะไรอีก ต่างจากผมที่เอาแต่โหยหา วิ่งไล่ตามคนๆนึง ทั้งๆที่เขาอาจจะไม่เคยมองย้อนมาเลยด้วยซ้ำ
      ทำไมผมรู้สึกคนแก่ที่กำลังระบายความในใจให้ลูกหลานฟัง...ผมคงอายุเยอะแล้วจริงๆ แม้หน้าจะเด็ก แต่ใครเล่าจะฝืนสังขารได้
  "ถือว่าฉันไม่เคยมาที่นี่...ขอโทษที่มาก่อกวน แต่เห็นนายอยู่ดีมีสุขฉันก็พอใจแล้ว ลาก่อน..จางฉี่หลิง"
  ผมพูดพร้อมกับหันไปที่ประตู ผมอยากจะรีบไปให้พ้นๆ ก่อนผมจะเปลี่ยนใจสั่งลูกน้องขึ้นมาไล่จับเขา ผมอยากจะเอาโซ่ล่ามเขาไว้จริงๆนะ ทำไมผมถึงมีความคิดแบบนี้ได้ล่ะ คงเพราะผมหมกมุ่นกับเรื่องของเขามากเกินไป จนชีวิตทั้งชีวิตของผมผูกติดกับเขาไปแล้ว มันก็เหมือนปมเชือกยุ่งๆ คงอีกนานกว่าจะแก้ออก
 "อู๋เสีย..."
 "จาง...นาย..."ผมอึกอัก เพราะเมินโหยวผิงกำลังสวมกอดผมจากทางด้านหลัง ให้ตายเถอะหน้าผมร้อนไปถึงหูแล้วมั้ง หัวใจก็เต้นแรง เฮ้ยๆ ผมไม่ใช่สาวแรกรุ่นซะหน่อย
  "อู๋เสีย นายรักฉันหรือเปล่า?..."
  ห้องทั้งห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงหวีดหวิวของสายลมข้างนอก ผมรู้สึกว่าเมินโหยวผิงถอนหายใจเบาๆก่อนจะคลายอ้อมแขนออก ซึ่งผมกลับรั้งมันไว้....
  "ไม่รู้...จะไปรู้ได้ไง...ถ้ารักแล้วยังไง ไม่รักแล้วยังไง...ฉันก็แค่อยากให้นายอยู่ข้างๆ ถ้าเป็นไปได้ก็เอาเชือกผูกไว้เลยจะดีกว่า..."
  "ใจนายเต้นแรง.."
  "..."
  "เสี่ยวหลิงไม่ใช่ลูกฉัน..."
  "..."
  "ฉันไม่เคยแต่งงาน..."
  "..."
  "ฉันไม่เคยมีใคร...ที่ฉันหนีนายมา..."
  "..."
  "เพราะฉันทนเห็นนายเป็นของคนอื่นไม่ได้..."
  "...จางฉี่หลิง.."
  "อู๋เสีย...เรารักกันได้ไหม..."






   "ฉันจะแจ้งจับแกข้อหาพรากผู้เยาว์"เตี่ยจ้องหน้านายเมินน้อยเขม็ง ก่อนจะบอกให้ลูกน้อยโทรปรึกษาทนาย
   "เตี่ยจางคะ ช่วยหลิงเอ๋อร์ด้วย..."ฉันส่งสายตาวิงวอนไปทางเตี่ยจางที่เพิ่งเดินเข้ามา เขาหันไปมองหน้าอู๋เสียสลับกับนายเมินน้อยข้างๆฉัน
   "ขอโทษด้วยเสวี่ย แต่ฉันต้องให้อู๋เสียตัดสินใจ"
   "โถ่!เสี่ยวเกอ อะไรจะยอมคุณนายจางขนาด...โอ้ย!เชี่ยนี่!"สมุดบัญชีเล่มหนึ่งประทับลงบนหน้าลุงอ้วนอย่างแม่นยำ ก่อนที่เตี่ยจะลงไม้ลงมือไปมากกว่านี้ เตี่ยจางจึงไปดึงเขาไว้ จริงๆตั้งแต่เตี่ยจางกลับมา ฉันก็รู้สึกว่าเตี่ยอู๋เปลี่ยนไป ใจร้อนมากขึ้น ขี้น้อยใจ รู้สึกเหมือนฮอร์ผู้หญิงเตี่ยพลุ่งพล่านยังไงก็ไม่รู้-_-
   "เชี่ยอ้วน!ฉันจะฟ้องร้องนายข้อหาสมรู้ร่วมคิดด้วย!"
   "เถ้าแก่อู๋ ผมมาสู่ขอดีๆแล้วคุณยังดึงดันแบบนี้ ผมคงจะต้องพาหลิงเอ๋อร์หนีขึ้นฉางไป๋ซานนะครับ แล้วผมจะพาหลานมาขอขมา"
   "นายเลี้ยงหมอนั่นมายังไงเนี่ย!"เตี่ยหันไปพาลใส่เตี่ยจางเฉย-0-
   "จางน้อยจริงๆด้วยว่ะ"ลุงอ้วนหัวเราะพลางลูบหัวตัวเองป้อยๆ บัญชีเมื่อครู่เล่มก็ไม่ใช่เล็กๆเลยนะ
   "เอะอะอะไรกันแต่เช้า...นายนั่นเอง...อย่าคิดจะมายุ่งกับหลิงเอ๋อร์...."พี่เหยียนโผล่ออกมาจากห้องนอน สภาพเขาราวกับเพิ่งไปผ่านสงครามอะไรมมาสักอย่าง ใบหน้าอิดโรยนั่นอีก
  "เสี่ยวเหยียน...มีอะไร.."คนที่โผล่ตามออกมาไม่ใช่ใครที่ไหน นายอวิ้นนั่นเอง ว่าแต่ทำไมเขาถึงออกมาจากห้องพี่เหยียนล่ะ สภาพก็สะบักสะบอมพอกัน
  "เสี่ยวเหยียน!..."เตี่ยอู๋ดูจะช็อคมากกว่าใครเพื่อน เขามองลูกชายตัวเองตาปริบๆไม่มีคำพูดใดๆทั้งสิ้น ทั้งบ้านมีเพียงเสียงหัวเราะของลุงอ้วน เตี่ยจางยิ้มมุมปากก่อนจะดึงแขนเตี่ยอู๋ ซึ่งเตี่ยตอบสนองด้วยแก้มที่แดงเป็นลูกตำลึง
  "หลิงเอ๋อร์ เสี่ยวเสวี่ย เสี่ยอ้วนว่า พวกเราออกไปกินขนมกันดีกว่า ที่ไม่ใช่ที่ของเราแล้วล่ะ หึๆ"
....
........จบดีกว่าจร้า........
..............


.......................
...............



..............................
.......................


...................................
.........................



...................................
.....................




.....................................
.......

[Zeth]

โถ่ๆ ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาทั้งคู่แล้วมาม๊าเสีย