[Fic]คุณหนูตระกูลอู๋'1'

[Fei]

'เธออยากเสี่ยงก็ย่อมได้ แต่ทุกครั้งที่เข้าสุสานก็เหมือนเธอตายไปแล้วครึ่งนึง'คำพูดของอวิ้นอวี้ ลอยไปมาในหัวของฉัน นับตั้งแต่วางสายจากหมอนั่นเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
              อวิ้นอวี้เป็นนักคว่ำกรวยที่มีชื่อเสียงและวิชาพอตัว ฉันไม่รู้ว่าควรนับเขาเป็นเพื่อนหรือเปล่า หมอนี่ประโยชน์ส่วนตนมาก่อนเสมอ เป็นปลาไหลตัวพ่อ เขารักเงินทองยิ่งกว่าชีวิตตัวเองเสียอีก แต่เขาช่วยเหลือฉันหลายครั้งในการทำธุรกิจ คราวก่อนที่ไปดูสินค้าด้วยกัน ฉันเปรยๆกับเขาเรื่องอยากลองคว่ำกรวยด้วยตัวเองบ้าง พอมีแหล่งเข้ามาฉันก็ติดต่อเขาทันที เรื่องนี้ฉันทำอย่างลับๆ ถ้าเตี่ยรู้ ฉันคงโดนขย้ำแน่นอน  เตี่ยให้ฉันทำงาน สอนฉันเรื่องเอาตัวรอดในสุสานบ้างก็จริง ฉันเคยคว่ำกรวยแบบนับครั้งได้ ที่สำคัญไปกับเตี่ย!! ซึ่งแทบจะมีพรมปูทางให้ฉันเข้าไปด้วยซ้ำ -_-*
                บางทีฉันก็ต้องการบินจากกรง อ่านจากบันทึกของเตี่ยทำให้ฉันกระหายอยากจะไปลงกรวยด้วยตัวเอง บางครั้งความอยากรู้อยากเห็นมักจะทำให้เดือดร้อน แต่ยิ่งคุณซ่อนมันยิ่งคุณปฏิเสธมัน มันก็จะยิ่งเรียกร้อง ความกระหายจะทำให้ทรมาน แล้วทำไมเราต้องมานั่งเป็นทุกข์ด้วยล่ะ
เผลอใจไปครู่เดียวฉันก็มาโผล่หมู่บ้านชาวเขาแล้วอวิ้นอวี้เตรียมทุกอย่างไวพร้อมโบกมือเรียกฉันอยู่ที่เพิงร้านค้าแห่งหนึ่ง
                 "เตี่ยเธอคงไม่มาตามเชือดฉันทีหลังนะ"อวิ้นอวี้พูดพลางฉีกยิ้ม เขาเองก็กลัวบารมีเตี่ยฉันอยู่บ้าง แต่อย่างที่บอก หมอนี่รักเงินทองยิ่งกว่าอะไรดี ฉันเคยแซวเขาว่าสักวันเขาคงได้แต่งกับบ๊ะจ่างแน่
พวกเราไม่พูดอะไรอีก ต่างแบกสัมภาระมุ่งสู่หมู่บ้านในป่าชั้นใน ฉันต้องเร่งเรื่องเวลาก่อนที่เรื่องตะไปถึงหูเตี่ย ถึงฉันจะวางแผนดีแค่ไหน แต่ยังฉันก็รู้ว่าเตี่ยต้องรู้เรื่องไม่เร็วก็ช้า ประสบการณ์มันต่างกัน ต่อให้ฉันผ่านการฝึกมาดีแค่ไหนก็เหอะ
                   เราไปถึงหมู่บ้านชั้นในตอนบ่ายๆ นายอวิ้นอวี้สวมบทนักพฤษศาสตร์อย่างแนบเนียน เขาติดต่อพรานนำทาง กว่าจะได้ก็แทบปาดเหงื่อ ชาวบ้านบอกว่าป่าที่พวกเขาจะเข้าไปเป็นป่าอาถรรพ์ ใครเข้าไปน้อยคนจะได้กลับออกมา นายอวิ้นอวี้ฟาดเงินไปก้อนใหญ่ จนได้มาคนนึง
"ถ้างานนี้ไม่คุ้มนะ งานหน้าเลิกคุยเลยดีกว่า"อวิ้นอวี้กระซิบกระซาบกับฉันขณะนั่งนับเงินที่เหลือในกระเป๋า
"นายก็รู้ฉันยังไม่สะดวกใช้เงินตอนนี้ขืนการเงินฉันเคลื่อนไหวแปลกๆเตี่ยฉัน   ได้บินมาหักคอพอดี  นายน่ะไม่กังวลว่าฉันจะไม่ใช้เงินนายใช่ไหม แต่นายกลัวฉันม่องคากรวยแล้วนายจะขาดทุนมากกว่า มันก็เป็นหนทางที่ฉันจะรับประกันได้ว่านายจะไม่ทิ้งฉันไว้กลางทางแบบที่พี่ปั๊ปโปเตโต้ อีกอย่างกรวยดีๆแบบนี้น่ะ สมัยนี้หายากจะตาย เชื่อฉันเถอะงานนี้นายอิ่ม ฉันคุ้ม วิน-วินทั้งสองฝ่าย"ฉันยิ้มในขณะที่นายอวิ้นทำหน้าแขยง
"นี่ถ้าฉันช่วยเธอไม่ได้จริงๆ เธอคงไม่ได้สั่งให้ลูกน้องเตี่ยเธอเก็บฉันตามไปเฝ้ายมบาลเป็นเพื่อนเธอนะ"
"นายมองฉันเป็นคนอย่างนั้นเหรอ" ซึ่งจริงๆฉันก็บอกลูกน้องไว้อย่างนั้นแหละ อีกอย่างถ้าเตี่ยสืบมารู้เข้า หมอนี่ก็ไม่รอดอยู่ดี อันที่จริงอวิ้นอวี้ก็รู้ตัวแหละ แต่ช่วงนี้หมอนี่ร้อนเงิน กรวยดีๆก็โดนตัดหน้าไปหมด อีกอย่างฉันก็ไม่อ่อน ถึงขนาดต้องม่องเท่งคากรวยแน่ๆ ขนาดตอนหนุ่มๆเตี่ยผู้ไร้ประสบการณ์ยังรอดมาแล้วเลย มันไม่ใช่การลงกรวยครั้งแรกของฉันสักหน่อย
               ป่าสองข้างทางเริ่มหนารกขึ้นเรื่อยๆการเดินก็ไม่ง่ายนัก นายอวิ้ันยังคงเป็นนักพฤษาศาสตร์ปลอมๆทำชี้ต้นโน่นต้นนี่ จดบันทึก บ้าง คุยกับพรานบ้าง ซึ่งดูแล้วเสแสร้งสุดๆ หมอนี่หน้าตาไม่เลว บางทีไปเป็นนักแสดงอาจจะรุ่งกว่า
                ฉันดูแผนที่ที่ได้มารู้สึก อีกไม่ไกลเท่าไร จึงส่งสัญญาณบอกอวิ้นอวี้หมอนั่นก็ชี้แจงพรานว่า เราจะกางเต้นท์กันแถวนี้สองสามวัน ให้พรานกลับไปก่อน แล้วค่อยขึ้นมารับ พรานทำหน้าลำบากใจ แต่ด้วยความที่เขาไม่อยากอยู่อยู่แล้ว บวกกับนายอวิ้นอวี้คุยว่าตัวเองเคยฝึกทหารหน่วยพิเศษแถมโชว์ว่าเขาเอาปืนสั้นมาด้วย
"ระวังด้วยนะนาย"พรานพูดก่อนจะจากไป
           พวกเราช่วยกันกางเต้นท์ จัดการสัมภาระส่วนเกิน เตรียมของที่จำเป็นก่อนจะออกเดินสำรวจกันอีกครั้ง
"แถวนี้แหละ"ฉันพูดพลางกวาดตามองแนวพุ่มไม้รกทึบ ก่อนจะสะดุดตากับบางสิ่ง "โอ้! ไม่ต้องออกแรงแล้วล่ะอวี้เกอ"
"อุโมงค์โจรนี่...."นายอวิ้นรีบตรงไปสำรวจ "ยังใหม่ๆอยู่...ห่าอย่าหวังจะตัดหน้า!"
        ว่าแล้วเจ้าตัวก็กระโดดพรวดลงไป ฉันกำลังจะร้องห้าม แต่ก็ไม่ทัน
"อวี้เกอ...."ฉันร้องเรียกเขา พลางมองลงไปในอุโมงค์อันมืดมิด ครู่หนึ่งถึงมีแสงไฟฉายส่องวูบวาบ
          ฉันสัมผัสสัมพื้นอีกครั้งโดยสวัสดิภาพ นายอวิ้นยืนส่องไฟฉายสำรวจอยู่ไม่ไกล เขากำลังดูจิตกรรมฝาผนังนูนต่ำอย่างสนใจ
         "เธอว่าถ้าแงะพวกมันออกไปขายจะได้สักเท่าไร
         "เก็บอาการหน่อย ฉันเหมือนเห็นลูกตานายเป็นแบงค์

[Fei]

"ก็แค่ถาม ฉันไม่งกขนาดนั้นหรอก"
       ฉันไม่ได้สนใจอวิ้นอวี้อีก ที่ผนังถูกสลักเป็นเรื่องราวของการบูชางู ตัวงูถูกสลักอย่างประนีต มิน่าล่ะ หมอนั่นถึงถามมูลค่ามัน ตาถึงเหมือนกันนี่หว่า-_-
     "เจ้าของสุสานคงเป็นเมดูซ่าสินะ ฮ่าๆ ท่าทางก่อนตายคงจะชอบเลี้ยงงู แต่คงมีตังค์น่าดู"
    "ฉันว่า...นายพูดถูกนะ"ฉันพูดพลางสะกิดให้เขาดูรูปเขียนอันซีดจางที่มุมหนึ่งของทางเดินความมืดทำให้ในแวบแรกที่ฉันส่องไฟฉายผ่านนึกว่าคนจริงๆ แต่ด้วยความเก่าจนบางส่วนหลุดลอกทำให้ฉันพอดูออก มันเป็นรูปของผู้หญิงซึ่งผมของเธอเป็นงูตัวเล็กๆน่าขยะแขยง ผิดกับใบหน้าสะสวย แววตาหวานซึ้งจับจ้องคนมองเธอ คล้ายยิ้มเยอะบางอย่าง
          ...........
#ฝากด้วยนร้าทุกท่าน (^/\^)

[Zeth]

ยัยหนูเอ๋ย...โดนเตี่ยอู๋จัดการแหง...