[SF] รักไม่ผิด...ผิดที่เพื่อนรัก [ผิง | เสีย | ฮัว] NC-18+

[mint29368]

เป็นตอนต่อเนื่องจากฟิค 10 YEARS AGOนะคะ


[SF] รักไม่ผิด...ผิดที่เพื่อนรัก [ผิง | เสีย | ฮัว]



     วันนี้อากาศดี ผมตัดสินใจปิดร้านไล่หวังเหมิงกลับบ้าน พาเมินโหยวผิงไปเยี่ยมนายอ้วนที่ปักกิ่งกัน มันเป็นการตัดสินใจที่ปุ๊ปปั๊ปกะทันหัน ไม่ได้คิดล่วงหน้าด้วยซ้ำ แต่นายอ้วนก็ต้อนรับขับสู้พวกเราเป็นอย่างดี


นายอ้วนบอกว่าวันนี้เป็นวันที่อากาศแจ่มใส ฤกษ์ก็งาม ยามก็ดี ไหนๆผมกับเสี่ยวเกอก็มาแล้ว โทรชวนเสี่ยวฮัวมาด้วยดีกว่าจะได้พร้อมหน้าพร้อมตา เขาจะโชว์ฝีมือทำอาหารเลี้ยง


ผมเห็นด้วย นายอ้วนจัดแจงโทรชวน ไม่ได้บอกว่าผมกับเมินโหยวผิงก็อยู่ที่นี่ด้วย ตามประสาคนชอบเล่าอะไรไม่เคลียร์ บอกคนปลายสายแค่ว่ารีบมาถ้าไม่มีอะไรทำ เขาจะทำอาหารเลี้ยง


"เป็นไงบ้างละเทียนเจิน เสี่ยวเกอเลี้ยงง่ายไหม ต้องให้เสี่ยอ้วนแนะนำเคล็ดลับอะไรรึเปล่า" นายอ้วนชวนคุยระหว่างที่ผมนั่งล้างหัวเผือก หัวแห้วทั้งหลายแหล่ ส่วนเขาและเมินโหยวผิงนั่งก่อเตาไฟอยู่ไม่ไกล


"เคล็ดลับบ้าบออะไรของนายล่ะ" ผมแหวใส่ นายอ้วนแม่งพูดจาเหมือนเมินโหยวผิงเป็นสัตว์ในตำนานเลี้ยงดูยากงั้นแหละ ผมเหล่มองเมินโหยวผิง เขานั่งยองๆบนเก้าอี้พัดเตาถ่านอย่างเฉยเมย เหมือนไม่ได้รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่ากำลังอยู่ในหัวข้อสนทนา


"เสี่ยอ้วนจะบอกอะไรให้นะ เลี้ยงเสี่ยวเกอไม่ยาก แค่ให้ความรักความอบอุ่นเขาเยอะๆ อย่างน้อยร้อยปีนี้เขาจะไม่หนีนายไปไหน เสี่ยอ้วนรับประกัน"


"ไม่ต้องมาสอนฉันเลย ตอนนายเอาเขาไปอยู่ด้วย ทิ้งขวางอย่างกับอะไรดี" ผมย้อนคนที่บังอาจทำตัวเป็นกูรูด้านเมินโหยวผิง



"เทียนเจิน นายเอามาเปรียบกันได้ไง ฉันกับเสี่ยวเกอ เราเป็นเพื่อนกัน ดูแลมากไปกว่านี้ไม่ได้  ส่วนนายกับเสี่ยวเกอเป็นอะไรมากกว่านั้นนึกว่าเสี่ยอ้วนไม่รู้หรอ"


ผมอึกอักโต้ตอบอะไรไม่ถูก ไอ้เสี่ยอ้วนแม่งจะรู้มากเกินไปแล้ว ยังไม่ทันจะอ้าปากด่า ร่างของบุคคลที่สามก็เดินเข้ามา


เซี่ยอวี่ฮัวเหมือนไม่ได้เตรียมตัวกับการพบหน้าผม ผมเห็นใบหน้าหวานนั่นกระตุกนิดนึง ก่อนปรับเปลี่ยนเป็นปกติรวดเร็ว ถ้าไม่ตั้งใจสังเกตุคงไม่ทันเห็น แต่ผมตั้งใจสังเกตุเขาดี


นับจากวันนั้น หลังจากพวกเราไปรับเมินโหยวผิงที่ฉางไป๋ซาน มีเพียงผมกับนายอ้วนที่ลงไป ส่วนตัวเขารออยู่ด้านบน เมื่อพวกเรากลับขึ้นมาพร้อมเมินโหยวผิง ท่าทีของเสี่ยวฮัวก็เปลี่ยนไป เขาแยกไปเมื่อพวกเราถึงสถานีรถไฟโดยไม่กล่าวลา


หลังจากนั้นผมพยายามโทรติดต่อ แต่เขาก็ไม่รับสาย พอเป็นนายอ้วนกลับโทรคุยกับเขาได้อย่างง่ายดาย ผมคงไม่ได้คิดไปเองไปแล้ว ว่าเสี่ยวฮัวกำลังหลีกเลี่ยงจากผม  


และเพราะในส่วนของคนก่อเตาถ่านมีเพียงพอแล้ว เสี่ยวฮัวจึงต้องมาช่วยทางผมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ยังมีหัวแห้ว หัวเผือก อีกหลายหัวอยู่ในถุงที่ยังไม่ได้ล้าง


เขานั่งลงตรงข้ามผมโดยไม่พูดอะไร เราช่วยกันล้างพวกมันจนหมด เหลือก็แต่ให้นายอ้วนเอาไปทำอาหาร


"ฉันลืมหยิบเนื้อออกมาจากตู้เย็น นายช่วยเข้าไปหยิบทีสิเทียนเจิน" นายอ้วนว่า ผมกำลังจะลุกแล้ว แต่ก็ช้าไปกว่าอีกคน


"ฉันไปเอง" เสี่ยวฮัวอาสา ลุกขึ้นหมุนตัวเดินเข้าไปในบ้าน


ผมลังเลอยู่ครู่หนึง นึกไม่ชอบบรรยกาศแบบนี้เลย เสี่ยวฮัวมีปัญหาอะไรก็ควรจะคุยกันให้รู้เรื่อง ผมไม่สบายใจเลยที่เขาเป็นแบบนี้ จึงตัดสินใจลุกเดินตามเข้าไป


เหมือนเขารู้ตัวว่าผมจะต้องเดินตามเข้ามา หรือไม่เขาก็ตั้งใจให้ผมตามมาตั้งแต่แรกแล้ว ถึงได้ยืนกอดอกพิงผนังอย่างรอคอย


"นายเป็นอะไรเสี่ยวฮัว พูดกับฉันมาตรงๆได้ไหม" ผมเข้าประเด็นทันที ไม่ลีลาโอ้เอ้ หรือคิดจะเล่นสงครามชิงไหวชิงพริบกับเขา


"อู๋เสีย นายได้เขาคืนมาแล้ว จะสนใจทำไมว่าฉันจะเป็นอะไร" เขาคลี่ยิ้มพราย ดวงตาที่มองมาก่อประกายวิบวับให้รู้สึกหวาดระแวง แต่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัว


"ต้องสนใจสิ นายเป็นเพื่อนฉัน ทำเพื่อฉันขนาดนี้ ในวันที่ฉันมีความสุขแล้ว ฉันก็อยากเห็นนายมีความสุข" ผมพูดด้วยใบหน้าที่จริงจังกว่าครั้งไหนๆ แต่คนฟังกลับหัวเราะ โน้มหน้าเข้ามาใกล้


"ทำเพื่อนายตั้งมาก ยังเป็นได้แค่เพื่อน ความสุขฉันนายไม่มีปัญญาให้ได้หรอก อู๋เสีย"


"หมายความว่ายังไง" ผมถาม คล้ายจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ หรือผมเข้าใจแล้วแต่ไม่อยากยอมรับความเข้าใจนี้ก็ไม่รู้


"นายนี่เทียนเจินสมฉายาจริงๆนะ" เสี่ยวฮัวยิ้ม แต่ดวงตากลับฉายแววเศร้าจนผมใจหาย



"ต่อไปนี้ อยู่ให้ห่างจากฉันจะดีกว่า"



ผมอึ้งกับคำพูดของเขา เหมือนกลัวเสี่ยวฮัวจะอันตธานหายไปต่อหน้าถึงได้เอื้อมมือไปกุมมือเขาเอาไว้


"ไม่มีทางอื่นเลยหรอ" ผมถาม


"ถ้านายยอมจูบกับฉันสักหนึ่งนาที ฉันอาจจะยอมกลับไปเป็นเหมือนเดิมก็ได้ นายกล้ารึเปล่าล่ะอู๋เสีย" เขาท้า ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ ทำเขาชะงักไปเหมือนกับไม่คิดว่าผมจะยอมตกลง


"ไม่ใช่จุ๊บแบบเด็กๆนะเทียนเจิน ฉันต้องการจูบแบบผู้ใหญ่" เขาสบประหม่าผม


"ฉันรู้ ฉันเคยจูบ"


"กับใคร บอกฉันได้ไหม" เขาถามอย่างสนใจขณะสอดแขนรอบเอวผม


"เสี่ยวเกอ"



สิ้นคำพูดใบหน้าหวานก็ฉกวูบลงมา เสี่ยวฮัวตักตวงเร่งเร้าอย่างดูดดื่ม ผมจูบเขาตอบ เขาใช้ลิ้นสอดเข้ามาเกี่ยวกระหวัดลิ้นผม ผมไม่รู้สึกรังเกียดรสจูบของเสี่ยวฮัว แต่แน่นอนว่ามันไม่ได้ทำให้ผมมีอารมณ์อ่อนไหวใดๆเช่นกัน แตกต่างจากตอนที่จูบกับเมินโหยวผิง เขายอมถอนริมฝีปากออกเมื่อครบหนึ่งนาที ทิ้งท้ายด้วยการกดจูบที่มุมปากผมแล้วจากนั้นเขาก็ถอยห่าง เว้นระยะเหมือนผมเป็นของร้อน


เสี่ยวฮัวเป็นคนรูปร่างเพรียว สูงโปร่งสง่างาม เตี้ยกว่าเมินโหยวผิงเล็กน้อย แล้วก็บางกว่าผม แต่เหตุการณ์เมื่อกี้ ถ้าเขาไม่เป็นฝ่ายยอมปล่อย ผมแน่ใจว่าคงดิ้นจากเขาไม่หลุด


"ทำตามสัญญาของนายด้วย" ผมทวน มองใบหน้าที่พึงพอใจของคุณชายเก้า


"ตอนแรกคิดว่าแค่ครั้งเดียวคงพอ แต่นายรสชาติดีกว่าที่ฉันคิดไว้ ฉันชักจะติดใจนึกอิจฉาเสี่ยวเกอแล้วสิ" เขาพูดใช้นิ้วเรียวยาวแตะริมฝีปากของตัวเอง


"ฉันไม่ผิดสัญญาหรอก ฉันเป็นทาสนายแล้ว นายน้อยต้องการอะไร ฉันจะปฏิเสธได้อย่างไร" เสี่ยวฮัวแย้มรอยยิ้มหวานงดงาม






.



.




หลังจากเรื่องทุกอย่างจบลง ผมกับเสี่ยวฮัวเดินออกมาพร้อมกัน เสี่ยวฮัวถือถุงเนื้อตามมาด้านหลัง


ผมสังเกตุเห็นความผิดปกติทันที


"เสี่ยวเกอหายไปไหน" ผมถามนายอ้วนที่ยืนควงตะหลิวกะทะอยู่คนเดียว บริเวณรอบๆไม่มีวี่แววของเมินโหยวผิง




"อ้าว ก็เสี่ยวเกอเดินตามพวกนายเข้าไป นี่บ้านฉันกว้างถึงขนาดทำให้พวกนายพลัดหลงกันเลยหรอ"



นาทีนั้นหัวใจผมเต้นแรง ร่างทั้งร่างพลันชาดิก


ผมตั้งสติรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน เดินหาจนทั่วบ้าน ก็ไม่พบวี่แววของเขา


เมินโหยวผิงหายไปแล้ว


ผมทรุดตัวลงผิงที่ขอบประตูอย่างคนหมดสิ้นแล้วซึ่งทุกสิ่ง ทำเอานายอ้วนตกใจ


"เฮ่ เทียนเจิน นายอย่าเพิ่งเป็นลมเป็นแล้งไป เสี่ยวเกออาจจะออกไปช็อปปิ้งในตลาดก็ได้"


ผมส่ายหน้า ไม่รู้จะบอกกับนายอ้วนอย่างไร


เขาต้องเห็นผมจูบกับเสี่ยวฮัว


"ฉันจะออกไปตาม เขาคงยังไปได้ไม่ไกล" เสี่ยวฮัวว่าก่อนจะรีบวิ่งออกไป


ผมนั่งรออยู่ที่เดิม เหมือนคนวิญญานออกจากร่าง นายอ้วนนั่งพูดปลอบอยู่ข้างๆแต่เสียงเหล่านั้นไม่ได้ไหลเข้าหูผม จนเสี่ยวฮัวกลับมาเพียงคนเดียว เป็นเหมือนเครื่องยืนยันว่าเขาไปแล้วจริงๆ


คนอย่างเมินโหยวผิง หากจะหนีหายไป ใครก็ไม่อาจตามเขาเจอ


วันที่เป็นฤกษ์งามยามดีในวันนั้น กลายเป็นวันแห่งหายนะไปในทันที เสี่ยวฮัวพาผมกลับบ้าน นายอ้วนทำอาหารใส่กล่องให้ผมเอากลับไปด้วยมากมาย แต่ผมไม่มีกะจิตกะใจจะกิน


ผมรู้สึกเป็นห่วง เหมือนแม่ที่ทำลูกตัวเล็กๆหาย เมินโหยวผิงไม่มีเงินติดตัว ผมเคยบังคับให้เขาพกแล้ว แต่เขาก็ส่ายหน้าปฏิเสธ ถ้าเขาคิดจะหนีไปจากผม อย่างน้อยผมก็อยากแน่ใจว่าเขามีที่พักที่ปลอดภัย ได้กินอาหารอิ่มท้อง


"เขาไม่เป็นไรหรอกอู๋เสีย เสี่ยวเกอไม่ใช่คนอ่อนแอ อีกไม่นานเขาก็กลับมา" เสี่ยวฮัวปลอบ บีบมือผมไว้ พอเขาเห็นว่ามันเย็นเชียบจึงช่วยถูให้อุ่น


"เขาคงเห็นเราจูบกัน" ผมแค่นยิ้มมองเสี่ยวฮัวที่นั่งอยู่ตรงหน้า ผมได้เขากลับมา แต่ผมต้องเสียเมินโหยวผิงไป


"ฉันจะไม่ขอโทษหรอกนะอู๋เสีย เรื่องจูบนั่น"


"ฉันก็ไม่ได้ต้องการคำขอโทษ"


"ให้ย้อนเวลาไปอีกกี่ครั้ง ฉันก็อยากจูบนาย แค่หนึ่งนาทีก็พอล่อเลี้ยงหัวใจฉันไปตลอดชีวิต"



คำพูดของเขา ผมรู้สึกว่ามันเป็นคำบอกเล่าที่แสนเศร้า ผมไม่อาจพูดอะไรได้ ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี เราทั้งคู่ต่างเงียบกันสักพัก จนผมเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมา


"ขอโทษนะเสี่ยวฮัว"


"ขอโทษฉันเรื่องอะไร"


"ที่รู้สึกกับนายมากไปกว่านี้ไม่ได้" ผมทาบมือลงที่อกซ้ายของตัวเอง "ในนี้มันมีแต่เขาคนนั้นเต็มไปหมดแล้ว ไม่เหลือที่ว่างพอให้ใครอีก และถ้าเขากลับมา ฉันจะบอกเขา"


ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้จินตนาการไว้ว่าเสี่ยวฮัวจะทำหน้ายังไงกับความในใจที่ได้ยิน แต่ก็ไม่นึกว่าเขาจะยิ้มรับ


"ฉันให้อภัย" เขาบอกกับผมเช่นนั้น แล้วก็ขอตัวกลับ ผมเดินไปส่งเขาที่หน้าบ้าน มีรถเก๋งสีดำมาจอดรอเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้



กลับเข้ามาในห้องนอน ความกังวลใจเริ่มกลับเข้ามาครอบงำอีกหน ผมออกไปยืนที่ริมระเบียง มองดูท้องฟ้ามืดมิด บางทีเมินโหยวผิงก็อาจมองอยู่เหมือนกัน นี่เป็นการกระทำที่ทำให้ผมรู้สึกเชื่อมโยงถึงเขาได้


อากาศคืนนี้หนาวจนผมต้องยอมหมุนตัวกลับเข้าไปในห้อง แต่เมื่อหมุนตัวกลับไป ผมกลับเห็นเขา ยืนมองผมอยู่ตรงนั้น ยืนอยู่ที่ปลายเตียง ใบหน้าเรียบเฉยของเขาเร่งให้ผมถลาเข้าไปโถมตัวกอดเขาจนเขาเสียหลักล้มลงบนเตียงโดยมีตัวผมทับอยู่ด้านบน


"เสี่ยวเกอ นายหายไปไหนมา" ผมถามเสียงสั่นเครือ เงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา แน่นอนว่าเขาไม่ตอบ กลับย้อนถามผมด้วยอีกคำถาม


"นายมีอะไรจะบอกฉัน"


คำถามของเขาทำให้ผมแน่ใจว่าเขาได้ยินที่ผมกับเสี่ยวฮัวคุยกัน เขาไม่ได้ไปไหน แต่อยู่รอบๆผมตลอด


ผมมองตาเขา ใช้มือทาบบนแก้มเขาเพื่อที่จะสัมผัสความอบอุ่น เมินโหยวผิงสบตาผม เขานิ่งอย่างสงบรอคอยสิ่งที่ผมจะบอก


"ฉันรักนาย อย่าหายไปจากฉันอีกนะ นายอาจไม่ได้เป็นของโลกใบนี้ แต่นายเป็นของฉันจางฉี่หลิง" สิ้นคำสารภาพ ร่างของผมก็ถูกพลิกให้นอนอนอยู่ใต้ร่างเขา ตามด้วยรสสัมผัสนุ่มนวลประทับลงที่ริมฝีปาก


ผมเพิ่งจะรู้ว่าเมินโหยวผิงจูบผมก็เมื่อเขาสอดลิ้นเข้ามาแล้ว ผมสอดแขนโอบรอบคอเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสื้อผ้าหลุดออกไปจากตัวเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีเราทั้งคู่ก็เปลือยเปล่า ผมสัมผัสผิวกายอุ่นของเขา รอยสักรูปกิเลนของเมินโหยวผิงปรากฏขึ้นช้าๆจนเข้มจัด มันเด่นชัดที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น


ผมแหกแข้งขาออกกว้างตามสัญชาตญาณ สองนิ้วที่ยาวเป็นพิเศษของเขาที่เคยใช้สำรวจถ้ำ บัดนี้นำมาใช้สำรวจภายในตัวของผมเอง แม้แต่ตอนทำกันแบบนี้ หน้าของเขายังคงนิ่งเหมือนรูปสลักที่ผมเจอที่วัดทิเบต ผมไม่อยากอยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายกับกำลังจะมีอะไรกับรูปสลักหินเมินโหยวผิงจึงเอื้อมมือไปจับแท่งเนื้อแข็งขืนของเขา แล้วรูดขึ้นลงให้แบบเดียวกับที่ผู้ชายทุกคนต้องเคยทำให้ตัวเอง แต่ไม่นึกว่าจะทำให้เมินโหยวผิงเนื้อตัวอ่อนเปลี้ยซบหน้าลงกับอกผมทันที


"นายไม่เคยช่วยตัวเองเลยหรอเสี่ยวเกอ" ผมถามยิ้มๆ การรับรู้ดังกล่าวทำให้รู้สึกว่าเขาน่ารักจนอยากดึงเขามากอดให้คลายความหมั่นเขี้ยว "แล้วแบบนี้นายจะทำได้หรอ หรือจะให้ฉะ..."


ความแข็งขืนที่สอดเข้ามาภายในตัวทำให้ผมเอ่ยได้ไม่จบประโยค รวมทั้งเป็นคำตอบของคำถามสบประมาทของผมเมื่อครู่ด้วย ความใหญ่โตของเมินโหยวผิง บวกกับนี่ก็เป็นครั้งแรกของผมเช่นกันทำให้เราขยับได้อย่างลำบาก ผมโน้มหน้าเขาลงมาจูบเพื่อให้ลืมความเจ็บเสียดที่ช่วงล่าง เขากระแทกกายเข้าหาผมเบาๆเป็นจังหวะเนิบช้าอย่างค่อยเป็นค่อยไปจนอารมณ์ของพวกเราผลักดันให้จังหวะเนิบช้าเปลี่ยนเป็นถี่กระชั้น ร้อนระอุแทบไม่เหลือช่องว่างใดๆ


"อ๊ะ เสี่ยวเกอ แรงอีก" ผมสั่งเสียงกระเซ่า เหงื่อผุดพรายเต็มเนื้อตัว นิ้วเท้าจิกเกร็งกับฝูกเตียง ร่างกายไหวโยนขึ้นลงตามแรงกระทำ


"รัก...รักอู๋เสีย..." เมินโหยวผิงพูดในขณะที่กระแทกสะโพกใส่ผมไม่หยุด


เมื่อพูดคำนั้น เขาเหมือนทารกหัดพูด ลิ้นไม่แข็งแรง ราวกับเป็นครั้งแรกในชีวิตอันยาวนานของเขา ที่ได้เปล่งเสียงเป็นคำๆนั้นออกมา ผมน้ำตาไหล


ผมไม่เคยหวังจะได้ยินคำบอกรักจากปากเขา ต่อให้ชั่วชีวิตนี้เขาไม่บอกรักผมสักคำ ผมก็จะรักเขาตลอดไป แต่เมื่อได้ยินแล้ว ผมรู้สึกเต็มตื้นหัวใจอย่างอธิบายไม่ถูก


เมินโหยวผิงยึดสะโพกผมไว้มั่นเพื่อให้รับแรงกระแทกหนักหน่วงเมื่ออารมณ์ของพวกเราใกล้ถึงขีดสุด ไม่นานเขาก็เกร็งกระตุกไปทั้งร่าง ปลดปล่อยอนาคตตระกูลจางเข้ามาในตัวผมมากมาย ผมเองก็ปลดปล่อยอนาคตตระกูลอู๋บนหน้าท้องเขาเช่นกัน ดูท่าสองตระกูลจะสิ้นสุดที่เตียงเราแล้ว ผมนึกในใจอย่างนึกขัน


เราจูบกันอีกครั้ง ผมกอดเขาแน่นเหมือนปลิงไม่ให้ห่างกายสักวินาที เมินโหยวผิงก็ยอมนอนนิ่งๆให้ผมกอดอยู่อย่างนั้นเหมือนไม่นึกรำคาญใดๆ


"นายห้ามหายหัวไปไหนอีกแล้วนะ นายเป็นของฉันแล้ว ถ้าจะไปไหนก็เอาฉันไปด้วย หรือถ้าไม่คิดจะพาฉันไปด้วย ก็ฆ่าฉันทิ้งก่อน" ผมพูดอาจฟังดูตลก แต่ผมหมายความจริงตามนั้นทุกประการ


เขาโอบแขนกอดผม ใบหน้าเรียบนิ่งจ้องผมอย่างครุ่นคิดก่อนเอ่ย


" ทุกสิ่งในชีวิตฉัน อดีต และอนาคต ความเชื่อมโยงหนึ่งเดียวของฉันกับโลกใบนี้... ก็คือนายอู๋เสีย ฉันไม่จำเป็นต้องตามหาอีกแล้ว ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้ว"


เขาพูดเหมือนดั่งคำมั่นสัญญา และผมก็แน่ใจว่าเมินโหยวผิงจะไม่มีวันทำผิดคำพูด ผมยิ้มแล้วกระชับอ้อมกอดแนบแน่น ซุกใบหน้าลงกับอกเขาหลับตาเข้าสู่นิทราอย่างเป็นสุขที่สุดในชีวิต



END.

[Rozenkreuz]

.......................
คือว่า.... นายน้อยหลุดคาร์แบบกู่ไม่กลับเลยครับ....
เหย คือไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกหรืออะไรนะ แต่มัน.. ง่ายไปไหมครับ? ขอจูบแล้วก็ให้ ง่ายๆ? เฮ้ยคืองง
มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรอ่ะนะ แต่แบบ... ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำป่ะ? มีแฟน(รึเปล่า)คือก็เหมือนจะลงเอยกับเสี่ยวเกอด้วยดีแล้ว เอิ่ม ไม่รู้สิ มุมมองความรักของแต่ละคนต่างกันมั้ง....

[ืnao]

ชอบฉากตอนเสี่ยวเกอบอกว่า รักอู๋เสีย มากเลยค่ะ คำพูดน้อยแต่จริงจัง (อะไรจริงจัง?) 555

[yakusoku]

ชอบประโยคอนาคตตระกูลจาง กับตระกูลอู๋ ใช้คำน่ารักดี

[ด้วงผิงเสีย]

กรี๊ดดดดดดดด มากค่ะ