[OS] Halloween [ผิงเสีย]

[Cathareen]

....ฮาโลวีน....


เทศกาลที่ทุกปีผมจะมองอย่างเดียว แต่ไม่เข้าร่วมด้วย


ไม่ว่าที่ไหนก็จะมีหัวฟักทอง โครงกระดูก ผีน้อยสีขาว ใยแมงมุมตกแต่งประดับประดาไปทั่ว









....ปกติผมไม่สนใจวันที่31ตุลาคมนี่หรอก เพียงแค่ปีนี้เดินผ่านร้านขายของ แล้วโดนเจ้าของร้านพูดโน้มน้าวให้ซื้อฟักทองในราคาที่ถูกมากๆเลยเผลอซื้อมาสามหัว แล้วพอดีก็ว่างๆอยู่ เลยเอามานั่งแกะแค่นั้นเอง...


จริงๆนะ....








ผมมองดูฟักทองสามลูกตรงหน้าอย่างอดภูมิใจนิดๆไม่ได้


หัวฟักทองตรงกลางใส่แว่นสี่เหลี่ยม หน้าตาดูเป็นมิตรกว่าลูกทางขวา ซึ่งปากแสยะเบี้ยวไปหน่อยเนื่องจากคนแกะเผลอออกแรงมากไป


และหัวทางซ้ายซึ่งหน้าตาเฉยเมยอย่างยิ่ง มีแค่ตาจุดๆกับปากขีดเดียวเป็นเส้นตรง







....เสี่ยวเกอจะชอบไหมนะ...


คิดแล้วก็ยืนมองฟักทองสามเกลอทั้งสามอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะรู้สึกว่าตากลมเย็นนานเกินไปหน่อยแล้วจึงกลับเข้าไปในบ้าน เริ่มทำอาหารเย็น


...จะว่าไป ทำไมวันนี้เสี่ยวเกอกลับช้าจัง...


อาหารก็เสร็จแล้ว นาฬิกาบอกเวลาหนึ่งทุ่ม


ตอนเช้าเสี่ยวเกอทิ้งโน้ตบออกว่าจะไปทำธุระ บางทีธุระนั่นอาจจะยังไม่เสร็จล่ะมั้ง....


เมื่อหาฝามาครอบอาหารไว้เรียบร้อย ผมก็ย้ายตัวเองไปที่ห้องนั่งเล่น เปิดทีวีดูระหว่างรอเขากลับมา










ไม่นึกว่าตัวเองจะเผลอหลับไป แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด








ความคิดแวบแรกคือไฟคงดับ ผมขยับตัวนั่งตรง กระพริบตาสองสามทีปรับสายตา


..ถ้าไฟดับต้องไปดูตู้ไฟ สับสวิทช์ลงให้หมด..


ผมไม่แน่ใจนักว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน พอคิดจะหยิบมือถือมาดูเวลาและใช้เป็นไฟฉายส่องทางกลับพบว่าไม่อยู่กับตัว

..ลืมไว้บนโต๊ะกินข้าวมั้ง?


ถ้าลุกขึ้นจากโซฟา หันขวา เดินตรงก็จะถึงห้องครัว


ผมยื่นมือออกไป ป้องกันตัวเองเผลอเดินชน





หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว สี่ก้าว ห้าก้าว






ปลายนิ้วแตะเข้ากับบานประตูที่คุ้นเคยทำให้โล่งใจขึ้นไม่น้อย แต่ยามชักมือกลับจะเอื้อมไปบิดลูกบิด ผมรู้สึกได้ว่าที่มือเหมือนติดอะไรเหนียวๆมาด้วย


ถึงตอนนี้จมูกได้กลิ่นคาวแปลกๆ ลองยกมือขึ้นดมก็จำได้ไม่ผิดว่านี่คือกลิ่นเลือด


เลือด?


ขนทั่วตัวลุกชันขึ้นมาทันที พร้อมความตกใจที่พุ่งวาบ






ทำไมถึงมีเลือดป้ายอยู่ที่ประตูครัว






ระหว่างที่ผมหลับ มีใครแกล้งมาป้ายไว้ รวมถึงดับไฟ ตั้งใจจะแกล้งผมให้เข้ากับเทศกาลปล่อยผีนี่?


เมื่อตั้งสติได้ผมก็สงบลง นึกในใจว่าห้ามกลัวเด็ดขาด ไม่งั้นไอ้คนที่จัดฉากแกล้งนี่จะได้ใจ ผมต้องทำให้เจ้านั่นหน้าแตกให้ได้


เช็ดเลือดกับขากางเกงสองสามที ก่อนจะเปิดประตูอย่างมุ่งมั่น


ปรากฏว่าประตูล็อค



...ไอ้เชี่ยนี่แม่ง...ให้จับตัวได้ก่อนเถอะ


ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็เหลือทางออกจากบ้านคือประตูหน้า


ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ กลับหลังหันเดินไปทางประตูหน้า


เพราะเดินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จึงค่อนข้างมั่นใจว่าจะไม่เผลอไปเตะอะไร

แต่กลับพบว่าโดนวางกับดักไว้อีก






เท้าเหยียบโดนอะไรบางอย่างนุ่มๆจนเผลอสะดุ้งสุดตัว


..เชี่ยแม่ง อะไรวะ..


ผมกำมือแน่น คิดถึงสัมผัสเมื่อกี้ดีๆอีกครั้ง


..นุ่มๆ แต่แบนๆติดพื้น?


ผ้า?


ลองเหยียดเท้าออกไปแตะอีกที ความรู้สึกที่ส่งผ่านมาทำให้มั่นใจยิ่งขึ้น


ผ้าเส้นเล็กยาวนี่....จะต้องเป็นกับดักอย่างหนึ่ง


ถ้านายอ้วนเป็นคนทำละก็ คงจะวางกองไว้เฉยๆ หวังให้ผมสะดุดล้ม หรือไม่ข้างหน้าก็มีหุ่นมัมมี่ปลอม เอาไว้หลอกให้ผมตกใจ


ถ้าเสี่ยวฮัวเป็นคนทำละก็ อาจจะคาดว่าผมจะสาวผ้านี่มาดูว่ามีอะไร ที่ปลายอีกด้านอาจจะเป็นของน่ากลัวๆที่ทำให้ตกใจ หรือไม่ก็ซ่อนอะไรไว้ในกองผ้าให้ตกใจเล่น


ถ้าเสี่ยวเกอเป็นคนทำ...........





ไม่สิ เสี่ยวเกอไม่ทำอะไรงี่เง่าอย่างนี้หรอก!


อีกอย่างเสี่ยวฮัวก็คงไม่ว่างมากขนาดจะมาจัดบ้านผีสิงเซอร์ไพรส์ผม


เพราะฉะนั้น....คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้จะต้องเป็นนายอ้วนแน่นอน!


..หนอย แค่คราวที่แล้วลืมเอากระเป๋าตังไปด้วย แล้วให้ช่วยออกค่าอาหารก่อน ต่อมาก็งานยุ่งจนลืมคืนถึงกับต้องทวงเงินด้วยวิธีนี้เรอะ!


เมื่อมั่นใจว่าใครเป็นคนทำ ความกลัวก็หายไปเหมือนไม่เคยมีมาก่อน


ผมพ่นลมหายใจแรงๆระบายความหงุดหงิด ก่อนจะกระโดดก้าวยาวๆข้ามจุดที่น่าจะเป็นกองผ้า


เท้าทั้งสองแตะสัมผัสพื้นผิวที่คุ้นเคยอีกครั้ง จากนั้นก็ตัดสินใจวิ่งพุ่งออกไปโดยใช้ไหล่นำหน้า


..กระแทกประตูบ้านออกไปข้างนอกก็สิ้นเรื่อง!






กึง! พลั่ก! วูบ!


“เหวอ!!”


มันเกิดขึ้นเร็วมาก ผมไม่ทันได้ตั้งตัวอะไร รู้สึกหมุนตลบสองสามทีก็พบว่าตัวเองห้อยต่องแต่งอยู่กลางอากาศ โดนผ้าหลายเส้นรัดจนขยับตัวไม่ได้


..น นี่ก็ออกจะเกินไปหน่อยมั้งนายอ้วน!





เมื่อกี้มีผ้าเส้นหนึ่งขึงตึงไว้ระดับหน้าแข้ง ผมวิ่งสะดุดมันจนล้มคว้ำ แต่ล้มโดนผ้าที่ขึงตึงไว้อีกหลายเส้นเลยไม่กระแทกพื้น แต่จากนั้นก็โดนผ้าพวกนั้นก็พันรัดยุ่งเหยิงอีท่าไหนไม่รู้ กลายเป็นห้อยต่องแต่งกลางอากาศ ขยับตัวไม่ได้


..แม่งไม่กลัวผ้ารัดคอผมตายเรอะ!


ผมออกแรงดิ้นรนอยู่ซักพักก็เหนื่อยหอบ คิดจะตะโกนเรียกใครมาช่วย แต่แถวนี้ก็คงไม่มีใครนอกจากตัวการจัดฉาก ถ้าตะโกนขอความช่วยเหลือก็จะเสียหน้ามาก


...ว่าไปผ้าพวกนี้มันเย็นมากเลยแฮะ...


ทั้งๆที่โดนพันทั้งตัวควรจะรู้สึกร้อน ตอนนี้กลับรู้สึกหนาวขึ้นมา แล้วก็รู้สึกว่าผ้ามันชื้นๆชอบกล


สัมผัสแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีนัก ถ้าเปลี่ยนจากผ้าเป็นเส้นด้ายผมคงจะขวัญกระเจิงเข้าจริงๆ


ผมขยับคออย่างอึดอัดสองสามที แล้วก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแปลกไป


ตอนแรกที่คอผมไม่มีอะไร แต่ตอนนี้ดันมีเส้นอะไรเล็กๆรัดอยู่เบาๆ


..ม มาได้ยังไง..


ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อ ผืนผ้าสองสามเส้นก็เริ่มขยับ แรงสั่นสะเทือนบางเบาจากปลายอีกฝากให้ความรู้สึกเหมือนตอนแมงมุมขยับอยู่บนใยของมัน





บางสิ่งกำลังเข้าใกล้มาทางด้านหลัง





คน? บ้าแล้ว ถ้าเป็นคน ผ้าจะต้องรับน้ำหนักมากจนรัดผมแน่น แต่นี่มันแทบไม่เปลี่ยนไปเลย มีเพียงการสั่นของเส้นผ้าเท่านั้น แล้วก็ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าด้วย


แมงมุม? ม แมงมุมยักษ์?


ผมนิ่งแข็งตัวเป็นหิน กลั้นหายใจเป็นระยะอย่างหวาดเสียว


รู้สึกได้ว่าสิ่งนั้นเคลื่อนมาจนถึงข้างหลังของผม







จากนั้นลมหายใจเย็นๆก็เป่ารดบนต้นคอ






ขนคอลุกพรึบขึ้นมาทันที


...น นี่แม่งไม่ใช่แมงมุม...


หรือจะเป็นคน แต่ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าซะหน่อย แล้วเสียงขยับของเสื้อผ้าก็ไม่มี มีแต่การสั่นบางเบาของเส้นผ้าที่รัดตัวผมไว้


สมองเริ่มคิดถึงเรื่องเลวร้ายขึ้นมาทันที


...ชิบหาย....หรือจะเป็น......ผี....



จังหวะนี้เส้นอะไรเล็กๆเย็นๆก็แตะใบหน้าผม เริ่มคืบคลานไปทั่วอย่างช้าๆ


สมองผมร้องวี้ สติสตังกระเจิงทันทีพร้อมกับความกลัวที่พุ่งถึงขีดสุด


“อ๊ากกกกกกก!!”






ไอ้เหี้ย!! ผีแม่ย่า!!


ผมดิ้นปัดป่ายอย่างบ้าคลั่ง ร้องตะโกนสุดชีวิต ไม่นึกว่าจะทำให้มันตกใจเหมือนกันจนถอยห่างหายไปดื้อๆ จากนั้นผ้าทั้งหมดก็ร่วงลง ทำให้ผมหล่นกระแทกพื้น โชคดีที่อยู่สูงจากพื้นไม่มากจึงเจ็บเพียงเล็กน้อย








สิ่งที่ตามมาหลังการกระแทกคือเสียงเปิดประตูและแสงไฟ


ไม่ใช่แสงไฟสว่างขาวจากหลอดไฟ แต่เป็นแสงไฟสีส้มคล้ายแสงเทียน


ผมพลิกตัวกลับไปดู เห็นใครบางคนเปิดประตูบ้านเข้ามา ในมือขวามีตะเกียงส่องแสง


เขาใส่ชุดคลุมสีดำทั้งตัวเหมือนกับยมทูต แสงไฟส่องเห็นเสี้ยวหน้าที่ดูน่าสะพรึงกลัว


ผมที่พึ่งเผชิญเรื่องขวัญผวามาไม่มีสติคิดอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ตอนนี้กลัวไปหมดทุกอย่างแล้ว รีบถอยกระดึ้บหนีเหมือนหนอนรัวๆ


ชายคนนั้นเห็นผมหนี ก็เดินเข้ามาเหยียบปลายผ้าไว้จนผมถอยต่อไม่ไป


เขาค่อยๆวางตะเกียงลงบนพื้น แล้วหยิบบางสิ่งออกมาจากข้างหลัง





แสงเทียนสะท้อนใบเคียวคมปลาบ พาให้ใจผมร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม


ผมยังไม่ได้แต่งงานเลย! แม้แต่มือสาวก็ไม่เคยจับแต่ต้องตายแล้วเหรอ!


สมองผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว ดิ้นก็ดิ้นไม่หลุด ตอนนั้นได้แต่ร้องตะโกนขึ้นมาคำหนึ่ง


“เสี่ยวเกอช่วยด้วย!!”


จากนั้นก็หลับตาปี๋ลูกเดียว






สัมผัสได้ว่าคนในชุดคลุมนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคุกเข่าลงข้างๆ


เขาจับๆตัวผมแล้วผ้าที่รัดตัวอยู่ก็คลายออก


ผมลืมตาขึ้น เห็นเขากำลังใช้กรรไกรตัดพวกมันออกทีละเส้น


หลังจากตัดออกจนหมดแล้ว เขาก็ประคองผมนั่ง ดึงผ้าที่คลุมหัวตัวเองออก


แสงสีส้มส่องให้เห็นใบหน้านิ่งเรียบที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง


“ส เสี่ยวเกอ”


“นายเจ็บตรงไหนรึเปล่า”


ผมส่ายหน้า นั่งบื้องงๆอยู่พักหนึ่ง หลังสมองกลับมาใช้งานได้แล้ว ความโกรธก็เริ่มพุ่งขึ้นเป็นริ้ว


ผมถามเขาเสียงแข็ง


“.....นายทำทั้งหมดนี่แกล้งฉันงั้นเหรอ”


เสี่ยวเกอสบตาผม ก่อนจะพูดอธิบาย


“ฉันเจอเฮยเสียจื่อในเมือง....เขาบอกว่านายชอบทำอะไรตามเทศกาล....เลยเสนอให้ฉันทำแบบนี้กับนาย”


เขาเงียบไปอีกครู่หนึ่ง


“ฉันนึกว่านายน่าจะชอบ....อะไรตื่นเต้นบ้าง....”


ผมฟังแล้วเอามือตบหน้าผากตัวเอง




ไอ้แว่นดำเฮงซวย!! แม่งหลอกเสี่ยวเกอให้ทำอะไรไร้สาระ! ชอบอะไรตื่นเต้นพ่อง!




ผมมองหน้าเสี่ยวเกอ ทุบไหล่เขาหลายๆทีพลางด่าเสียงดัง


“แล้วนายก็เชื่อไอ้หมอนั่นน่ะนะ! นายคิดเหรอว่าฉันจะชอบอะไรแบบนี้น่ะ!”


“ถ้าฉันหัวใจวายตายขึ้นมาจะทำยังไง! นายไม่กลัวฉันหกล้มคอหักตายใช่ไหม!”


“....ขอโทษ”


ด่าได้สองสามประโยค เจอนายคนน่าต่อยพูดขอโทษเสียงแผ่ว ผมก็ด่าต่อไม่ลง


เสี่ยวเกอเห็นผมเงียบก็รั้งตัวผมเข้าไปกอด ซุกหน้ากับไหล่นิ่ง


...เดี๋ยวนี้หัดง้อแบบนี้ด้วยเรอะ..


ผมถอนหายใจ พอคิดว่าเขาทำพวกนี้ให้ผมเพราะคิดว่าผมน่าจะชอบ ความโกรธทั้งหมดก็หายวับไปในพริบตา






“ขอโทษ....ฉันไม่นึกว่านายจะกลัวขนาดนี้”


“นายก็รู้ว่าฉันกลัวผีแม่ย่าที่สุด เอาอะไรแบบนั้นมาเล่นซะสมจริง ฉันไม่กลัวก็แปลกแล้ว”


“?”


“แม่ง โดยเฉพาะเส้นผมเปียกๆ นายก็รู้ว่าฉันเกลียดที่สุด ยังเอามาเล่นอีก”


“อู๋เสีย”


เสี่ยวเกอจับไหล่ผมหมับ ทำหน้าตาจริงจังขึ้นมา


“อะไร”


“ฉันไม่ได้ทำ”


“ห้ะ??”


ผมทำหน้างง


เสี่ยวเกอลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว วิ่งไปทางหลังบ้าน ไฟที่ดับไปนานเปิดพรึบขึ้นมา แล้วเขาก็วิ่งกลับมาหาผม


เขาดึงผมลุกขึ้น ชี้ไปทางห้องครัว


“ทั้งหมดที่ฉันทำ คือป้ายเลือดบนประตูครัวกับล็อคมัน”


จากนั้นชี้กองผ้าที่อยู่บนพื้น


“กองผ้านี่เฮยเสียจื่อเป็นคนทำ แต่เขาแค่กองมันไว้บนพื้นเฉยๆ”


สุดท้ายชี้ตัวเอง


“ฉันแต่งชุดนี้ รอนายอยู่ข้างนอก.....มีแค่นี้”


ผมฟังแล้วใจหายวาบ แข้งขาอ่อนแรงจนเสี่ยวเกอต้องช่วยพยุงไว้


ผมสูดลมหายใจ พูดกับเขาเสียงสั่น


“ต แต่ตอนฉันวิ่งมา..ผ้าพวกนี้มันขึงตึงอยู่เต็มไปหมด ฉันล้มแล้วก็โดนพันไว้จนขยับไม่ได้”


“ล แล้วก็...ก ก็....”


ลมหายใจนั่นไม่มีทางเป็นของปลอมไปได้ ผมยกมือขึ้นลูบหลังคอตัวเอง ยังมีน้ำเย็นเหนียวๆติดอยู่เป็นหลักฐาน


สองนิ้วที่ยาวเป็นพิเศษแตะหลังคอผมตาม เสี่ยวเกอขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองรอบๆ


ผมเกาะแขนเขาแน่นโดยอัตโนมัติ


“นายอยู่นี่ ฉันจะไปตรวจดู”


“ม ไม่เอา! ฉันไปด้วย!”


“.....”






หลังจากนั้นผมก็เกาะเสี่ยวเกอเหมือนโคอาล่าตลอดเวลา จะเข้าห้องน้ำก็ลากเขาเข้าไปด้วย เขาจะเข้าห้องน้ำผมก็ตามเข้าไปด้วย





ตอนสำรวจรอบบ้าน เขาบอกผมว่าสัมผัสถึงร่องรอยของผีแม่ย่าได้จริงๆ ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง


ผมกลอกตาไปมาก็คิดไม่ออกเหมือนกัน แต่ในเมื่อมันไม่ได้อยู่ในบ้านแล้วก็คงไม่เป็นไร


“อาจจะเป็นอาถรรพ์วันฮาโลวีนล่ะมั้ง....ยังไม่มีใครมาถาม Trick or Treat กับฉันแท้ๆ ทำไมต้องโดนหลอกด้วย”


บ่นงึมงำๆต่ออีกพักก็ได้ยินเสียงเสี่ยวเกอพูดขึ้น


“Trick or Treat.....”


ผมหันขวับไปมองเขา จิ้มอกแรงๆสองสามที


“พอเลย นายยังไม่ทันถามฉันก็วางแผนแกล้งแล้ว”


“.....”







เห็นเสี่ยวเกอยังรู้สึกผิดอยู่ผมก็ถอนหายใจ เลื่อนมือที่เกาะแขนลงไปจับมือเขา


“.....ปีหน้าอย่าลืมถามก็แล้วกัน”


เขากระชับมือเข้า ก่อนจะพึมพำในลำคอพร้อมรอยยิ้มจาง


“อืม”





END


********************************************

ไม่ได้แต่งผิงเสียนานมาก รู้สึกผิดคาร์ไปไม่น้อย ขอโทษนะคะ

@w@ จริงๆคือไม่ได้แต่งฟิคมาซักพักแล้ว 5555 แง ชื่อฟิคก็คิดไม่ออก เอาฮาโลวีนมันดื้อๆ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

[yakusoku]

ชอบมากค่าา ผีแม่ย่ามาหานายน้อยได้ไงนิ เหมือนจงใจมาหลอกนายน้อยเลย

[Rozenkreuz]

เสี่ยวเก๊อออ น่าร้ากกกก เชื่อคน(เฮยๆ)ง่ายจริ๊งงง
ว่าแต่งานเทศกาลของยุโรป ผีแม่ย่าก็อยากร่วมด้วย 555