[OS] Young and Beautiful (ผิงเสีย)

[The_Dark_Lady]

I've seen the world
Done it all
Had my cake now
Diamonds, brilliant
And Bel Air now
Hot summer nights, mid July
When you and I were forever wild
The crazy days, city lights
The way you'd play with me like a child

อู๋เสียยืนเหม่อมองท้องฟ้าสีครามสดใส ตัดกับปุยเมฆขาวที่ลอยแซมอยู่ เขายกบุหรี่ที่คีบไว้ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วกลางขึ้นมาสูดเฮือกหนึ่ง ก่อนจะปล่อยควันสีเทาออกมาจากริมฝีปาก

“เถ้าแก่ครับ…”

เสียงลูกน้องจากเบื้องหลัง รสบุหรี่ที่ขมปร่า...ทำให้เขาตระหนักว่ายามนี้ เขาไม่ได้เป็นอู๋เสียคนเดิมที่ไร้เดียงสา อ่อนแอ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแต่กลับเฝ้าอยากรู้อยากเห็นในทุกเรื่องราว เฝ้าไขว่คว้าไล่ตามหาความจริงเหล่านั้น

ในยามนี้...เขาได้รู้ในสิ่งที่อยากรู้แล้ว รู้ในสิ่งที่ควรรู้แล้ว เขาไม่นึกอยากรู้อยากเห็นอะไรอีกแล้วในเรื่องราวที่เคยปริศนาดำมืดในอดีตนั้น

ในยามนี้...เขาแข็งแกร่งขึ้น...ก้าวขึ้นมากุมอำนาจแทนอาสามผู้หายสาบสูญ สร้างฐานและเครือข่ายและอำนาจของตัวเองขึ้นมา จนกระทั่งมีฐานะและหน้าตาในวงการ ผู้คนเกรงใจอยู่ไม่น้อย

ทั้งหมดนี่...เพื่อคนๆหนึ่ง…

ชายที่เคยอยู่เคียงข้างเขายามย่างก้าวค้นหาความจริงอย่างดื้อรั้น

ชายที่จากไปเพียงเพื่อจะปกป้องเวลาของเขา

“ของที่สั่งให้เตรียม...เรียบร้อยแล้วครับ…”

เสียงรายงานนอบน้อม อู๋เสียพยักหน้ารับก่อนจะโบกมือข้างที่ไม่ได้ถือบุหรี่ไล่อีกฝ่ายออกไป

“เดี๋ยว…” พลันนึกขึ้นได้ ปลายสายตาเห็นอีกฝ่ายเดินไปเกือบถึงประตู ชะงักยืนตัวตรงแด่วเมื่อได้ยินเสียงของเขา

...ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่โทนเสียงของเขานั้นเปลี่ยนไป…

“เตรียมของเซ่นด้วย ฉันจะแวะไปสุสานเถ้าแก่พานก่อน...แล้วก็ตามกำหนดเดิม บอกพวกที่เหลือด้วย…”

“ครับ เถ้าแก่...แล้วผมจะจัดการให้…”

เสียงฝีเท้าห่างออกไป แล้วก็ค่อยๆเงียบหายไปในที่สุด

...ในความเงียบงันนั้น ภาพในอดีตค่อยๆไหลมาในสมองเป็นฉากๆ

...คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น



Will you still love me
When I'm no longer young and beautiful?
Will you still love me
When I got nothing but my aching soul?
I know you will, I know you will
I know that you will
Will you still love me when I'm no longer beautiful?

อีกไม่นานเขาจะไปยังที่แห่งนั้น ไปทำตามคำสัญญาที่เคยได้รับปากไว้

...จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง…

แต่ถึงอย่างงั้นบางห้วงในจิตใจของเขาก็สั่นไหว ...เต็มไปด้วยคำถามมากมาย…

ตัวเขาเปลี่ยนแปลงไปมากเหลือเกิน...เปลี่ยนแปลงไปจนแทบไม่เหลือร่องรอยของสมัยก่อน ไม่เพียงแต่ภายนอกที่ผันแปรไปตามเวลา แม้แต่ภายในก็ยังผุกร่อน ถูกดัดแปรไป…

แต่อีกฝ่ายเล่า…

เรื่องราวที่เขาได้รับรู้...ความพิเศษทำให้อีกฝ่ายไม่เคยเปลี่ยน ยิ่งอยู่ในสถานที่แบบนั้นยิ่งน่าจะทำให้กาลเวลาเดินช้าลง

...อีกทั้งยังความทรงจำ

เขาจึงกังวล...ว่าถ้าหากได้พบกันอีกครั้ง อีกฝ่ายจะยังมองเขาด้วยสายตาเช่นเดิมอยู่หรือไม่



Dear lord, when I get to heaven
Please let me bring my man
When he comes tell me that you'll let him in
Father tell me if you can
Oh that grace, oh that body
Oh that face makes me wanna party
He's my sun, he makes me shine like diamonds

เขาดั้นด้นมาจนถึงสถานที่แห่งคำสัญญาได้ในที่สุด การรอคอยในความเงียบงันและมืดมิดยาวนานราวชั่วกัปชั่วกัลป์

อู๋เสียขยับกระชับเสื้อแขนยาวมีฮู้ด...เสื้อของอีกคนที่ทิ้งเอาไว้ระหว่างทาง ซึ่งเขาได้หยิบมาสับเปลี่ยนกับชุดดำน้ำที่ตัวเองใส่มา ร่างกายรู้สึกอุ่นขึ้นเมื่อคล้ายได้กลิ่นที่คุ้นเคยเด่นชัดท่ามกลางกลิ่นอับ

เขาเอนกายรอที่หน้าประตู นายอ้วนพูดถึงเส้นทางที่แยกออกไป เฉลยของสิ่งที่เขาเคยอยากรู้

...แต่ตอนนี้ เขาขอปล่อยวางทุกอย่าง…

...เขาต้องการเพียงแค่คนๆเดียว คนที่ยังอยู่หลังบานประตูนี้เท่านั้น…

ไม่รู้นานเท่าไร เหมือนเขาจะเคลิ้มหลับไปเพราะร่างกายที่อ่อนล้า จนกระทั่ง ได้ยินเสียงที่คุ้นหูและรู้สึกถึงไออุ่นของใครอีกคนมาอยู่เคียงข้าง

ในแสงสว่างเลือนราง...เขาเห็นรอยยิ้มอันหาได้ยาก…

“นายแก่ขึ้นนะ…”

พวกเขาพูดคุยทักทายกันอีกหลายคำ การไม่ได้พบเจอกันยาวนานกว่าสิบปี มีเรื่องมากมายที่อยากจะแลกเปลี่ยนให้รีบรู้พอๆที่อยากจะถามไถ่อีกฝ่าย

แต่ถึงอย่างงั้นสิ่งที่ควรทำอย่างที่สุดก็คือการออกไปจากสถานที่แห่งนี้ ถึงจะเงียบสงบและไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ใช่ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป เอาไว้ออกไปภายนอก ค่อยพูดคุยกันยังไม่สาย

ในความมืดที่มีแสงเพียงเลือนราง...ร่างสูงโปร่งที่เดินไปกับนายอ้วน...ใบหน้าและรูปร่างที่ไม่แปรเปลี่ยนไป รอยยิ้มที่ได้เห็น...ในดวงตาของเขา...ราวกับอีกฝ่ายมีแสงสว่างส่องประกาย

ในใจเขาพลันมีประกายวูบวาบของความรู้สึกบางอย่าง

เขาควบคุมความคิดตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง ค่อยๆรูดปลายแขนเสื้อแขนยาวมีฮู้ดลงมาปกปิดรอยตำหนิบนร่างกายก่อนจะเดินตามคนที่นำหน้าไป



Will you still love me
When I'm no longer young and beautiful?
Will you still love me
When I got nothing but my aching soul?
I know you will, I know you will
I know that you will
Will you still love me when I'm no longer beautiful?
Will you still love me when I'm no longer beautiful?



“อู๋เสีย…”

ในวันหนึ่ง จางฉี่หลิงเอ่ยปากถามขึ้น

“เป็นอะไรรึเปล่า…”

“ไม่ได้เป็นอะไรนี่…”

เขาตอบปัด

ตอนนี้พวกเขาออกมาจากสุสานในหุบเขานั่นแล้ว ออกมากางเต้นท์พักอยู่บริเวณไหล่เขาไกลออกมาจากที่ตั้งสุสานพอควร หยุดพักฟื้นฟูสภาพร่างกาย รอเคลื่อนพลลงจากเทือกเขานี้ต่อไป

แน่นอนว่าแทบจะทันทีที่กลับคืนสู่แสงสว่าง อู๋เสียปลีกตัวจากเสี่ยวเกอ เรียกหาลูกน้องให้วุ่น ทำตัวให้วุ่นวายและอยู่ในสายตาของคนที่เขาควรจะอยู่ด้วยตลอดเวลาให้น้อยที่สุด ก่อนจะกลับมาอีกครั้งในเสื้อผ้าซึ่งปิดผิวกายมิดชิดตั้งแต่คอลงไป

“นายกำลังกลัวอะไร…”

“ฉันกลัวอะไร…”

“อู๋เสีย…” อีกฝ่ายที่นั่งอยูในเต้นท์ กลับคืนสู่ความเป็นเสี่ยวเกอผู้ปราดเปรียวเพราะเขาเพิ่งจัดการผมเผ้าให้อีกฝ่ายไปหมาดๆ ดวงหน้าเกลี้ยงเกลานั้นเงยหน้าขึ้นมองเขา ซึ่งยืนอยู่หน้าเต้นท์

“อย่าปิดบัง…”

เขานึกกระตุกในใจ…ได้แต่ยืนอึกอักอยู่พักใหญ่…

...รู้ตัวอีกที มืออันสั่นระริกที่ถูกห่อหุ้มด้วยถุงมือหนังก็ถูกอีกฝ่ายดึงไปเกาะกุมไว้

“อย่า…”

เขาร้องขึ้นเมื่อมือซึ่งมีสองนิ้วยาวเป็นพิเศษเตรียมจะถอดถุงมือเขาออก

...ซ้ำนัยน์ตาคมปลาบนั้น ยังจับจ้องมาที่เสื้อโค้ตตัวยาวสีน้ำตาลอ่อนของเขาอีกด้วย

“นายไม่อยากเห็นหรอก…”

“ทำไม…”

เขานึกถอนใจ เมื่อคนตรงหน้าดูจะเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้เหลือเกิน

“อู๋เสีย...นายคือความเชื่อมโยงเดียวของฉันกับโลกใบนี้...ถ้านายปิดกั้นฉัน...ฉันจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร…”

เป็นคำพูดนั้นเองที่ทำให้เขายอมอ่อนใจ

มือที่สั่นไหว ไม่อาจควบคุมการขยับได้ดังใจ พยายามอยู่สองสามหน เขาจึงหมดความอดทนแล้วใช้ฟันช่วยดึงถุงมือออก การขยับยกแขน ทำให้ชายเสื้อขยับเผยอ...

ดวงตาที่เบิกกว้างเล็กน้อยนั่น บ่งบอกชัดเจน…

“รู้แล้วใช่ไหม...ว่าทำไมถึงไม่อยากให้เห็น…”

อีกฝ่ายส่ายหน้าไปมาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาฉุดแขนเขาเอาไว้...แล้วลากเข้าเต้นท์ในฉับพลัน

อู๋เสียมึนงงกับการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว รู้ตัวอีกที เขาก็นอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้นเต้นท์ มีร่างของคนที่เพิ่งออกจากประตูสำริดคร่อมอยู่ด้านบน

นิ้วเรียวซึ่งมีความยาวผิดแปลก ไล่ปลดกระดุมคอเสื้อเชิ้ต ดวงตาสีดำวาวโรจน์ขึ้นวูบหนึ่ง ก่อนปลายนิ้วนั้นจะแตะลงยังผิวเนื้อ

...ซึ่งมีรอยแผลเป็นทาบทับอยู่เป็นแนวยาว…

อีกฝ่ายไล่ปลดกระดุมเม็ดที่เหลือ กวาดมองผิวเนื้อที่ปรากฏต่อสายตา ก่อนจะไล่ดึงทึ้งออกทีละชิ้นๆ

อู๋เสียขัดขืนในตอนแรกๆ แต่ที่สุดแล้วเขาก็ไม่อาจจะขัดใจคนที่รั้นจะดูร่างกายเขาให้ได้ สุดท้าย เขาจึงอยู่ในสภาพเกือบเปล่าเปลือย เหลือเพียงชั้นในตัวเดียว ถูกจับจ้องด้วยดวงตาสีดำสนิท

...ซึ่งไม่อาจจะคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่

จะรังเกียจไหม

จะผิดหวังไหม

จะรู้สึกแบบไหนกันแน่

ความหวาดหวั่นในอก ยิ่งทำให้รู้สึกเย็นเยียบ ยามเมื่อลมหนาวพัดลอดมากระทบผิวกาย...จนกระทั่ง เรือนร่างสั่นระริก

เขายกแขนกอดตัวเอง พลิกนอนตะแคงขดคุดคู้ พยายามหนีจากสายตาอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนจะไม่ได้รับความร่วมมือ เมื่อออีกฝ่ายพยายามตรึงร่างกายเขาให้อยู่ในท่วงท่าที่เปิดเผยร่างกายให้อีกฝ่ายเห็นอย่างเด่นชัดที่สุด…

เขาดิ้นรน กระทั่งลงมือกับอีกฝ่ายไปหลายที ก่อนจะสงบลง เมื่อคนที่อยู่ข้างบนยอมปล่อย

“ไม่เป็นไร…”

น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น สองมือสอดเข้าใต้ร่าง ดึงตัวเขาเข้ากอดแนบอก

“ต่อให้เปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน นายจะยังคงเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงฉันกับโลกใบนี้เสมอ…”

คำพูดนั้น ทำให้เขาชะงักนิ่ง…ก่อนจะยกมือขึ้นอย่างลังเลใจ

“ฉันได้ยิน...ที่นายพูดกับนายอ้วนแล้ว…”

อู๋เสียชะงักมือที่ยกค้างไว้กลางอากาศ

“อย่าปล่อยฉันไปไหนเลยนะ...ให้ฉันอยู่กับนาย ไปจนกว่าจะถึงวันที่นายสิ้นลมหายใจ…”

คำพูดที่ได้ยินนั้น ทำให้เขาสะท้านในอก มือที่ยกค้างสอดประสานเหนือร่างของอีกฝ่าย พยายามกอดเอาไว้ให้แน่นที่สุด

...โดยที่ไม่รู้สึกตัว น้ำอุ่นๆก็ไหลออกมาจากนัยน์ตา


Will you still love me when I'm not young and beautiful?



END


วันชอตจากเพลงค่ะ
อินสไปร์จากทรานส์ในทวิตของคุณเบียร์กับคนอื่นๆ
แล้วก็เพลง Young and Beautiful ของ Lana del Rey ค่ะ
เอาจริงคือตั้งแต่อ่าน “นายแก่ขึ้นนะ…” ของเสี่ยวเกอ ก็นึกภาพนายน้อยสามร้องเพลงนี้ใส่เสี่ยวเกอมาตลอด//โดนนายน้อยถีบ
บวกกับภาพชุดพิเศษสิบปีของเกมส์นี่ยิ่งกร๊าวววว โค้ตยาว ถุงมือหนัง...แม่คะ หนูอยากได้เขา//หลบดาบดำ
มึนๆอึนๆไปหน่อย ต้องขอโทษจริงๆค่ะ แงงง
- ส่วนเอยู บทเหลาหย่าง ยังไม่ต่อนะคะ แงงง ใครก็ได้สรุปเหตุการ์ณตามลำดับของต้นไม้เทพเจ้าให้เราทีค่ะ -
PS.พรุ่งนี้เจอกันงาน DMBJ ONLY ค่ะ ; )

[meanato]

มานั่งอ่านระหว่างรอเข้างานค่ะ....ในที่สุดก็ได้เจอกันเเล้ว~ ตอนเเรกแอบคิดว่าเสี่ยวเกอจิปล้ำนายน้อยเพราะไม่ได้เจอกันมานาน><(ไม่ได้หื่นนนนร

[sudarat689]

“ต่อให้เปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน นายจะยังคงเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงฉันกับโลกใบนี้เสมอ…”
ชอบบรรทัดนี้ค่ะ เหมือนสื่อความรู้สึกออกมาจริงๆเลย...

คิดถึงเดลี่ค่ะ คิดถึงทุกอย่างเลย ไปงานมาวันนี้ก็วิ่งไม่ทันสองบูธ ฮือ

[Rozenkreuz]

ง่า ทำไมน้ำตาจะไหล //ไม่ได้เศร้านะ แต่หน่วงๆ
งืออออ นายน้อยภาคสิบปีของเกมที่ดีย์ เห็นแล้วแทบจะเปลี่ยนเมนเลยทีเดี--- //โดนปาเห็ดใส่

[Cathareen]

;;;w;;; แงงง เพลงนี้!! เข้ามากค่ะ ฮืออออ
YwY แงงง ดีค่ะดีจังงงง

[Luckey.B]

ซึ้ง....ปริ่ม ร้องไห้ ฮรืออออ
ประโยคสุดท้ายที่เสี่ยวเกอพูดมันโดนใจจริงค่ะ

[yakusoku]

น้ำตาจะไหล เราจะรักกันไปจนแก่เถ้า