[OS]#dmbjdaily the waiting is over : 带我回家 (Take me home)

[The_Dark_Lady]

Inspiration from Song "Home" by Gabrielle Aplin



I’m a phoenix in the water
A fish that’s learnt to fly
And I’ve always been a daughter
But feathers are meant for the sky
So I’m wishing, wishing further
For the excitement to arrive
It’s just I’d rather be causing the chaos
Than laying at the sharp end of this knife

...เขาที่ถูกเลี้ยงมาให้เป็นคนธรรมดา อยู่ในครอบครัวที่ธรรมดา มีพ่อแม่ที่ธรรมดา แตกต่างจากญาติพี่น้อง คุณปู่ คุณอาทั้งสองที่ไม่ธรรมดา ทำให้เขารู้สึกโหยหาบางสิ่งบางอย่าง

บางเหตุการณ์ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น การผจญภัย...เพื่อเติมสีสันในชีวิตอันจืดชืดของเขา…

สุดท้ายแล้ว ในวันนั้น...เขาเลือกทางเดินที่เปลี่ยนชีวิตตัวเองไปตลอดกาลโดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อไร...ตอนที่ยอมดูตัวคัดลอกจารึกผ้าไหมให้ตาแก่ฟันทอง ตอนที่เลือกจะถ่ายรูปเก็บไว้ ตอนที่เอามันไปให้อาสามแลกกับการขอติดตามอีกฝ่าย

...หรือตอนที่เดินสวนกับคนๆนั้น…

ผู้ชายที่เปลี่ยนแปลงชีวิตเขาไปตลอดกาล



With every small disaster
I’ll let the waters still
Take me away to some place real

...เขาปล่อยตัวเองไปตามกระแสแห่งโชคชะตา

ถูกนำพาไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นต่อปริศนาอันดำมืดในอดีต

เฝ้าไขว่คว้าหาเบาะแสและร่องรอยของเรื่องราวเหล่านั้น ทั้งๆที่ตัวเขาไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวพัน

เขาสร้างความลำบากให้กับตัวเองมากมาย

หลายรอยแผล หลากความทรงจำอันเจ็บปวด ถูกทาบทับบนร่างกายและจิตวิญญาณของเขา

แต่ถึงอย่างงั้น...เพื่อที่จะได้พบเจอกับคนๆนั้น

เขาได้ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างที่มี



‘Cause they say home is where your heart is set in stone
Is where you go when you’re alone
Is where you go to rest your bones
It’s not just where you lay your head
It’s not just where you make your bed
As long as we’re together, does it matter where we go
Home home home home

เคยมีคำกล่าวว่า บ้านไม่ใช่เพียงแต่สถานที่ ไม่ใช่แค่ที่ใช้ซุกหัวนอนหรือใช้เป็นที่อยู่

...แต่บ้านอาจจะหมายถึงสถานที่หรือคน ที่สามารถทำให้จิตใจรู้สึกมั่นคง ที่เป็นที่ไว้วางใจ ที่อยู่เคียงข้างแล้วสามารถพักผ่อนได้อย่างสบายใจ…

เขามีบ้านเป็นของตัวเองในเมืองหังโจว สถานที่ที่เขาใช้ชีวิต ใช้ซุกหัวนอน ใช้เป็นที่อยู่ ใช้เป็นที่พักผ่อนกายและใจในยามเสร็จจากงานหรือกลับจากคว่ำกรวย

แต่ทว่าในยามที่ผจญอันตราย...สำหรับเขา...จางฉี่หลิงคือบ้าน คือป้อมปราการที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคย ให้ความมั่นคง ให้ความสบายใจ…

...ตราบเท่าที่มีอีกฝ่ายอยู่เคียงข้างกัน เขามั่นใจว่าตัวเองจะปลอดภัย...

...เขาไม่เคยบอกให้อีกฝ่ายรู้…

แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้ให้ตายก็บอกออกไปไม่ได้แน่ๆ…

จนกระทั่ง ที่อีกฝ่ายจากไป...เพื่อที่จะปกป้องเขา…

“...ฉันทบทวนดูความเกี่ยวโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย”

กว่าที่เขาจะเข้าใจความหมายในคำร่ำลา...ก็เกือบจะสายเกินไป...



So when I’m ready to be bolder
And my cuts have healed with time
Comfort will rest on my shoulder
And I’ll bury my future behind
I’ll always keep you with me
You’ll be always on my mind
But there’s a shining in the shadows
I’ll never know unless I try

การปล่อยมือจากอีกฝ่าย การถูกทิ้งไว้เพียงลำพังบนเทือกเขาฉางไป๋ซาน การเฝ้ามองคนๆหนึ่งจากไปเพื่อแบกรับหน้าที่ที่เป็นของตัวเอง...ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บปวด…

แต่ถึงอย่างงั้น...เขาก็ไม่อาจทำให้ความตั้งใจของอีกฝ่ายเสียเปล่าไปได้…

เวลาสิบปี...เขาได้พยายาม เฝ้าไขว่คว้าหาหนทาง หาร่องรอยที่จะไปถึงตัวอีกฝ่าย…

แม้ว่ามันจะหมายถึงการละเลยต่อความคาดหวังของครอบครัวของเขา...การละทิ้งอนาคตที่เรียบง่ายและอาจจะเป็นสุขกว่านี้…

เวลาสิบปี...ไม่อาจปฏิเสธว่าไม่ลำบาก...หลายครั้งที่เกือบจะเอาชีวิตไปทิ้ง…

แต่ใบหน้าของอีกฝ่าย ทุกสิ่งทุกอย่างของคนนั้น คือแรงผลักดันที่ทำให้เขายังคงเดินหน้าต่อ

ถึงจะเป็นปลายทางที่มืดมน...หากซักน้อยนิด ที่มีความหวังที่จะเอื้อมมือไปถึงคนที่เขาเฝ้าคอย เขาจะฝ่าไป…

ต่อให้ต้องสูญเสียหรือต้องสละสิ่งใดทิ้งไปก็ตาม...



‘Cause they say home is where your heart is set in stone
Is where you go when you’re alone
Is where you go to rest your bones
It’s not just where you lay your head
It’s not just where you make your bed
As long as we’re together, does it matter where we go
Home home home home

...หลังจากนี้ คงถึงเวลาที่เขาจะได้นำพาอีกฝ่ายกลับมายังบ้าน…

ถึงเวลาของเขาบ้าง...ที่จะได้เป็น ‘บ้าน’ ให้อีกฝ่ายพึ่งพิง



‘Cause they say home is where your heart is set in stone
Is where you go when you’re alone
Is where you go to rest your bones
It’s not just where you lay your head
It’s not just where you make your bed
As long as we’re together, does it matter where we go
Home home home home


นานแล้วที่จางฉี่หลิงได้แต่ร่อนเร่พเนจรไปตามที่ต่างๆ

ในความทรงจำที่ขาดหาย...เขาเคยมีบ้านสกุลจางที่เลี้ยงดูและฝึกฝนเขามาตั้งแต่ยังไม่รู้ความ

...แต่สถานที่นั้น...ไม่เคยให้ความรู้สึกของความเป็นบ้าน…

เป็นสถานที่ที่ยิ่งอยู่ก็รังแต่ทำให้หัวใจหนาวเหน็บเย็นชาเพราะทุกๆคนถูกปลูกฝังให้เห็นความสำคัญของภารกิจเหนืออื่นใด…

พอทำงานได้...ขาก็เลือกจะร่อนเร่ออกไปขุดสุสานในมี่ต่างๆมากกว่า

...ในห่วงสำนึกอันเลือนราง...ความรู้สึกที่อบอุ่นที่สุด...ก็คงจะมีแค่ยามที่ได้อยู่กับร่างอันไม่เคลื่อนไหวของคนเป็นแม่…

สามวันแห่งความเงียบงัน...เป็นช่วงเวลาอันแสนสั้น…
จนกระทั่งได้พบ ได้ผูกพันธ์...

“...ฉันทบทวนดูความเกี่ยวโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย”

เป็นสิ่งที่เขาได้บอกกับอีกฝ่ายไป ในตอนที่ตัดสินใจจะเข้าไปยังหลังประตู เพื่อปกป้องความลับนั่นเอาไว้…

...ความจริงแล้วสิ่งสำคัญที่เขาคิดจะปกป้องไม่ใช่ความลับหลังประตู สิ่งนั่นไม่ได้สลักสำคัญเลยเมื่อเทียบกับคนที่ยืนตรงหน้า…

...เขาอยากจะปกป้องคนๆนี้เอาไว้…

ในใจอดตกตะลึงไม่ได้ ไม่คาดคิดว่าความคิดคำนึงและความรู้สึกที่เขามีต่ออีกฝ่ายจะรุนแรงขนาดนี้…

เขาเลือกที่จะผลุนผลันออกมา...แต่ถึงอย่างงั้นอู๋เสียก็เป็นคนที่ดื้อด้านและมุ่งมั่นกว่าที่คิด…

อีกฝ่ายตามเขามาจนถึงฉางไป๋ซาน…

...เขาจึงยอมแพ้

เขาอาจมีฝีมือมากกว่า แต่เขาดื้อดึงได้ไม่เท่าอู๋เสีย ถ้าหากยังยื้อกันอยู่แบบนี้...คนที่จะเป็นอันตรายก็คืออีกฝ่าย

“ฉันเป็นจางฉี่หลิงคนสุดท้ายของบ้านสกุลจางแล้ว วันเวลาที่เหลือทั้งหมดนับจากนี้ ฉันต้องเป็นคนปกป้องมันเองแต่ว่าในเมื่อนายมาถึงนี่ ฉันก็ขอบอกนาย อีกสิบปีให้หลัง หากนายยังจำฉันได้ นายสามารถเปิดประตูสำริดบานยักษ์นี้ รับช่วงต่อจากฉัน”

เขาเล่าสิ่งที่จะคลายความสงสัยให้อีกฝ่ายฟัง มอบลัญจกรผีเอาไว้ให้อีกฝ่าย...แล้วเดินจากมา

...เขาไม่ได้คิดให้อีกฝ่ายยึดถือคำพูดที่เขาทิ้งไว้จริงจัง…

...แต่ส่วนลึกก็อดไม่ได้ที่จะภาวนา…

‘เมื่อครบสิบปี ช่วยมารับฉันกลับออกไปทีเถอะนะ กลับไปบ้านของเรา’

ในความเงียบงันหลังบานประตูเขาเฝ้าขบคิด

...อีกฝ่ายจะยังจำได้ไหม…

...เมื่อวันแห่งคำสัญญามาถึง อีกฝ่ายจะมาจริงๆหรือเปล่า…

...อ้อมแขนของอีกฝ่ายจะยังเปิดให้แก่เขา ยอมรับเขาเอาไว้ดังเช่นที่เคยหรือเปล่า…


ดังนั้น เขาจึงดีใจจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ยามเมื่อประตูโลหะสูงใหญ่เปิดออก เผยให้เห็นร่างโปร่งที่เติบโตขึ้นจากเมื่อครั้งที่จากกันในเสื้อผ้าเดิมของเขา นอนทอดกายหลับใหลรออยู่หน้าบานประตูนี้

...คนที่จะเป็นบ้านของเขา…

...คนที่จะเป็นทุกอย่างของเขาหลังจากนี้ไป…

มาอยู่ที่นี่แล้ว...เขาตระหนักดี...อีกฝ่ายมา...เพื่อเขา…


"ไปกันเถอะ"




END


วันชอตนี้คือเพลง+กาว+เนต้าปั่นผสมกันค่ะ...
หนีสเตจของเหลาหย่างมากาวผิงเสีย...แย่มาก...
ความจริงก็กาวล้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ไทม์ไลน์ทวิตแทบจะระเบิด
ถ้าไม่ได้เรียนนี้เรียกว่า จ้องทวิตกันตลอดเวลาเลยทีเดียว
เล่นเอาวันนี้กาวเบลอทั้งวัน เบลอลืมทำการบ้าน เบลอวันบรีฟแลป
...ยังดีที่ได้ปั่นเอยูตอนนึง

[yakusoku]

ฮือ น้ำตาจะไหล กลับบ้านกันนะเสี่ยวเกอ

[poypoy]

บ้านของเราาาาาาาาาาาา! ฮืออออออ มันดีตรงนี้นี่เอง

[Rozenkreuz]

อืม สงสัยว่าต้องเล่นทวิตแล้วจริงๆ //เป็นเรื่องโคตรลำบากใจของคนเกลียดโซเชียลมีเดีย
งืมมมมมมม อบอุ่นหัวใจเน้อ ผู้ชายสองคนบอกว่าตัวเองจะเป็นบ้านให้กันและกัน คุคุคุ //ก้มหลบดาบและสมุดบัญชี