[Fic](AU) Chapter of The God’s Bronze Tree - Stage I - (อู๋เสีย, เหลาหย่าง)

[The_Dark_Lady]

AU ไฮสคูลนายน้อยติดเกมส์ค่ะ
อ่อ...AU นี้ยังยึดผิงเสียเป็นหลักอยู่นะคะ *ขรึม*


- Stage I -

การพบกันของผมกับเหลาหย่างจบลงที่การตกลงใจว่าจะลงเล่นด่านสำริดร่วมกัน กำหนดการคือเย็นวันศุกร์ ต่างคนต่างเล่นอยู่บ้านอาศัยรวมทีมกันบนระบบออนไลน์ เขาจะส่งโค้ดเข้าด่านมาให้ในวันเล่น

ต้องบอกว่าโชคดีจริงๆที่งานนิทรรศการของอาสามมันเสร็จสิ้นในวันพฤหัสพอดี (แน่นอนว่าผมต้องทำโมเดลกระดาษนั่นเกือบตาย) ไม่งั้นที่นัดกันไว้ได้เป็นอันศูนย์

พอเย็นวันศุกร์ ผมรีบพุ่งกลับบ้านก่อนใคร ไม่แม้แต่จะรอกลับพร้อมกับอารอง อาสาม จากที่ปกติผมจะฆ่าเวลาอยู่โรงเรียนซักพักแล้วค่อยติดรถอาๆกลับบ้าน

พอมาถึงก็เปิดคอมรอ ไม่มีอะไรต้องทำแล้วเพราะคืนก่อนๆหน้า ผมได้อัพเกรดเครื่องเกม ซอฟต์แวร์ ซื้อไอเทมที่จำเป็นพร้อมอัพสกิลที่คิดว่าอาจจะได้ใช้ในการตะลุยด่านลับในครั้งนี้แล้ว

เพราะเหลาหย่างกำชับผมเอาไว้ในตอนท้ายว่าไม่ให้บอกต่อใคร ผมจึงได้แต่เก็บเรื่องไว้เงียบคนเดียว ถึงนายอ้วนจะแอบเหล่ๆอยู่บ้างแต่เขาก็ติดพันกับแม่สาวหยุนไฉ่(และมีลับลมคมนัยบางอย่างกับเพื่อนสาวที่มาช่วยทำโมเดล...เห็นคุยๆกันเรื่องกอซซิบในบอร์ดโรงเรียนที่ผมไม่ได้เข้าอีกเลยหลังเหตุการณ์ละครโรงเรียน) เกินกว่าจะมาใส่ใจคาดคั้นผม

มีหนหนึ่งระหว่างที่นั่งทำโมเดลด้วยกันจางฉี่หลิงมองผมด้วยแววตาประหลาด ผมไม่แน่ใจว่าเขาระแคะระคายอะไรจากท่าทีของผมรึเปล่า เราเคยอยู่ทีมเดียวกัน แถมยังเคยซิงโครกัน เขาจะรู้ความเคลื่อนไหวของผมก็ไม่แปลก แต่โชคดี...ได้ยินที่เขาคุยกับนายอ้วนว่าช่วงนี้ต้องไปทำเควสต์กับนายเฮยเสียจื่อแถมห้อง A กำลังจะมีค่ายติวเข้ม เขาคงไม่ว่างมาวุ่นวายกับผมไปอีกซักพัก

รอไม่นานนัก กล่องแชทในเกมส์ผมก็เด้งข้อความจากยูสเซอร์ชื่อ cc_ziyang

‘ไง...มาเร็วดีนะเหล่าอู๋...’

‘แน่สิ...ไหนล่ะ...รหัสน่ะ’

แล้วบนกล่องแชทก็ปรากฏอักษรภาษาอังกฤษไม่เป็นคำขึ้นมา ผมจดไว้ในใจ เหลาหย่างบอกสูตรสำหรับกรอกรหัสมาอีกประมาณสี่ห้าบรรทัด ผมทำตามที่อีกฝ่ายบอกมา ก่อนที่หน้าจอเกมส์จะกลายเป็นสีดำสนิทเหลือเพียงแค่กล่องแชทและหน้าต่างสถานะประจำตัวเท่านั้น แถมยังกดอะไรไม่ไปอีก

นานอึดใจ ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมจึงฟลัดแชทด่าใส่เหลาหย่าง ข้อความหมุนวนติ้วๆราวกับจะส่งไปไม่ถึง ห่านี่...ไม่ใช่ว่าเอาไวรัสมาปล่อยหรอกนะ…

‘นายจะด่าฉันอีกนานไหมเหล่าอู๋...’

ข้อความของอีกฝ่ายเด้งกลับมา ผมจึงรู้ว่าแชทบอกซ์ยังสามารถใช้งานได้ ไม่ทันจะได้พิมพ์ด่าต่อ หมอนั่นก็สวนกลับมาเสียก่อน

‘เข้าด่านลับก็แบบนี้แหละ...รอมันโหลดอีกซักสิบนาที’

ผมถอนใจ คงทำอะไรไม่ได้นอกจากรอจริงๆ แล้วก็เป็นอย่างที่อีกฝ่ายว่า ไม่นานนักบนหน้าจอก็ปรากฏรูปทิวทัศน์ขึ้นรางๆเป็นป่ารกชัฏมีตัวละครของผมยืนอยู่ ข้างกันนั้นก็มีตัวละครสวมแว่นใส่ต่างหูในชุดรัดกุมพร้อมเป้สะพายหลังและปืนพก

‘นั่นตัวละครของนายเหรอ...’

‘ใช่แล้วล่ะ’

‘ยินดีต้อนรับสู่เขาเศียรงู สเตจหนึ่งของด่านสำริดนะเหล่าอู๋….’

ผมมองข้อความที่เด้งขึ้นมาในแชทบอกซ์ รู้สึกอึดอัดและประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก แต่มาถึงนี่จะให้ถอยกลับ คงโดนอีกฝ่ายเย้ยว่าปอดแหกเป็นแน่ แล้วคนอย่างผม ใครจะหยามก็หยามได้แต่ไม่ใช่กับเพื่อนรักที่เคยใช้กางเกงในร่วมกันคนนี้แน่ ดังนั้น ผมจึงกดแป้นควบคุมให้ตัวละครเดินตามคนที่ผ่านด่านนี้มาก่อนอย่างเหลาหย่างไป

สเตจแรกเป็นอะไรที่เรียบง่ายกว่าที่คาด ภูมิประเทศเป็นแค่ป่าไม้ยืนต้นรกชัฎธรรมดาๆ อาจจะยากต่อการเคลื่อนที่แต่ดูแล้วไม่ค่อยมีสัตว์ร้ายอะไร

ผมนั่งกดแป้น ชมซีจีฉากอย่างรื่นรมย์ จนกระทั่ง แชทบอกซ์เด้งอีกครั้ง

‘ลำบากแล้วล่ะ เหล่าอู๋’

‘มีผู้เล่นคนอื่นอยู่ที่นี่ด้วย เราต้องรีบทำเวลาแล้ว’

‘สเตจสองจำกัดจำนวนผู้เล่นที่จะเข้าไปได้...ถ้าช้าเกินไปก็หมดสิทธิ์’

‘บ้าชะมัด แสดงว่าคนรู้ข่าวเยอะแล้ว จำนวนคนวันนี้เยอะมาก อาจจะต้องต่อสู้ล่ะ’

เห็นข้อความจากเหลาหย่าง ผมก็ตะลึง สกิลของตัวละครผมอย่างดีก็บวกกับพวกมอนสเตอร์ถ้าให้ตีกับผู้เล่นด้วยกันหาทางรอดยาก ไอ้าห่านี่ก็เพิ่งมาบอก ผมรัวนิ้วพิมพ์บอกอีกฝ่าย ก่อนจะกดแป้นควบคุมให้ตัวละครพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

‘งั้นจะโอ้เอ้อยู่ทำไม ก็รีบๆนำไปสิฟระ! จะอยู่รอให้พวกมาบวกหรอ’



หลังจากเกร็งกดปุ่มให้ตัวละครวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตอย่างรวดเร็ว จนนิ้วแทบจะล็อค เหลาหย่างพลันส่งข้อความทักมา ผมผ่อนนิ้วที่กดควบคุม หันไปเคาะแป้นตอบแชท

‘มีอะไร ต้องรีบไม่ใช่เหรอ...’

‘มานี่ๆ ฉันเก็บได้ของดี เป็นไอเทมที่รุ่นพี่ฉันดรอปทิ้งเอาไว้เมื่อวันก่อน...’

‘อ้อ...ฉันลืมบอกนายไปสินะ ว่าในด่านนี้ ไอเทมของผู้เล่นที่ตายในด่านจะถูกดรอปทิ้งไว้น่ะ...’

ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบจากคำบอกเล่าผ่านกล่องแชท หวังว่าตัวเองจะไม่ต้องทิ้งไอเทมไว้ในด่านนี้

ผมไม่ได้กดบังคับให้ตัวละครขยับไปไหน ดังนั้น เธิร์ดมาสเตอร์ของผมจึงยืนนิ่ง เฝ้ามองตัวละครของเหลาหย่างก้มๆเงยๆทำอะไรบางอย่างกับโคนต้นไทร

‘เจอแล้ว...’

เหลาหย่างเขียนขึ้นมาในแชทบอกซ์ ในมุมหนึ่งมีป๊อบอัพปรากฏขึ้นมา ‘cc_ziyang got  กิ่งสำริด’

‘นี่น่ะ ของดีเชียวนะ ในบอร์ดร่ำลือกันว่าเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่อยู่ในสเตจสามล่ะ คงประกาศประมูลขายได้ไม่น้อย’

เห็นไอเทมที่อยู่ในมืออีกฝ่าย ผมนึกสนอกสนใจขึ้นมาทันที อยากจะรู้ว่าในสเตจสามนั่น มันมีอะไรอยู่กันแน่

‘งั้นแสดงว่ารุ่นพี่นายไปถึงสเตจสามแล้วสิ...แล้วเขาไม่ได้บอกอะไรเลยเหรอ’

...อย่างทริค ผมนึกอยู่ในใจไม่ได้พิมพ์ออกไป หากรุ่นพี่ของหมอนั่นเคยไปถึงจนสเตจสุดท้ายน่าจะรู้อะไรดีๆบ้างแหละ

‘อย่าเอ็ดไปนะ...’

‘คนที่ไปถึงสเตจสุดท้าย...ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงได้ถูกระบบเก็บตัวหายเงียบไปทุกคนเลย’

‘รุ่นพี่ฉันเอง...พอบอกว่าไปถึงสเตจสามแล้ว วันต่อมาตัวละครของเขาก็หายไป ตัวเขาเองก็ไม่ไปเรียนด้วยล่ะ’

‘มีข่าวลือว่าเป็นเพราะคำสาปด่านลับด้วย....’


มองตัวอักษรที่เด้งขึ้นมาเป็นแถบๆ ผมรู้สึกเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ใจผมก็ปลอบตัวเองว่าคงเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า รุ่นพี่คนนั้นอาจจะพิชิตด่านได้เลยเบื่อเลิกเล่นไป แล้วที่ไม่มาเรียนก็อาจจะเพราะบังเอิญไม่สบายก็ได้

ผมบอกสิ่งที่ผมคิดผ่านแชทบอกซ์ ปลอบใจเพื่อนที่ดูเหมือนจะสติแตกไปเล็กน้อย

ไอ้ห่านี่ลากผมมายังมาเป็นภาระลำบากให้อีก

'ไปต่อได้แล้ว'

ผมแชทไปกระตุ้น ตัวละครของอีกฝ่ายจึงได้ยอมขยับไปข้างหน้าเสียที

ไม่นานนักภูมประเทศก็เปลี่ยนไป จากที่มองในหน้าจอ ป่ารกเชื่อมเข้าสู่ขุนเขาสูงชัน

ผมบังคับตัวละครให้เดินสำรวจ แต่ด้านหน้าล้วนแล้วเป็นภูเขาซึ่งไม่สามารถบังคับให้ตัวละครเดินไปได้ มีเพียงหนทางเดียวที่จะเดินไปได้คือช่องแคบระหว่างหุบเขา

'ไม่มีทางอื่นหรอกเหล่าอู๋ นี่เป็นจุดเชคพอยต์ ทางเข้าของstage ที่สองยังไงล่ะ'

ผมขมวดคิ้วใส่ข้อความที่อีกฝ่ายส่งมา นี่คือทางเจ้าเสตจสอง แต่ทำไมดูเงียบกว่าที่คิด หมอนี่บอกว่าผู้เล่นต้องแย่งชิงกันเจ้าไม่ใช่หรือ ที่นี่ควรจะมีสมรภูมิอันดุเดือดสิ...

ผมพิมพ์ถามไปตามที่คิด ก่อนจะได้ อีโมติคอนหัวเราะร่ามา

'นายคิดมากไปแล้ว พวกนั้นอาจจะสู้กันตายอยู่ข้างนอก ไม่ก็เข้าไปแล้วอย่ามัวโอ้เอ้อยู่เลย ประเดี๋ยวด่านจะปิดเสียก่อน'

ถึงในใจจะนึกสังหรณ์ไม่ดีเต็มไปหมด แต่ถึงอย่างงั้น ผมก็ไม่อาจจะโต้แย้งอะไรได้ จึงบังคับตัวละครตัวเองเดินตามตัวละครของหมอนั่นเข้าไปในช่องเขา


- Check point: เจี๋ยจื่อโกว -

ตัวอักษรที่ปรากฏบนหน้าจอยิ่งทำให้ใจระส่ำ ฉากบนหน้าจอมีแสงรำไร แต่กดจนเดินเข้าไปถึงครึ่งหนึ่งยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมจึงค่อยๆผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก

แต่พริบตาเดียว...ศตรูร้ายกาจอย่างหนึ่งในเกมส์ก็ปรากฏตัวออกมาเป็นฝูง…

...ลิง…

ผมได้สบถลั่นในใจ ...ว่าแล้วเชียว… ก่อนจะกดแป้นมือเป็นระวิง ลิงพวกนี้ในเกมส์ถูกออกแบบมาให้ดูธรรมดา ไม่ได้น่ากลัวอย่างมอนฯอื่นอย่าง ด้วงศพ ศพโลหิตหรือผีแม่ย่า แต่ถึงอย่างงั้น เจ้าพวกนี้นั้นดุร้ายและบ้าดีเดือดมาก เจอะกันที ไม่มีที่จะไม่เสียเลือดเนื้อ

ผมมองหาตัวที่เป็นจ่าฝูง ...ในตัวผมตอนนี้ไม่มีอะไรพอที่จะเป็นอาวุธได้ แถมเจ้าพวกนี้ไม่ใช้มอนฯที่จะใช้สกิลเลือดของผมปราบได้ ในขณะที่กำลังขบคิดหาทาง ฟลัดแชทจากเหลาหย่างก็เด้งรัวๆ ผมรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างมาก

ผมบังคับตัวละครให้หยิบท่อนไม้ที่อยู่ในฉากขึ้นมาแล้วซัดผลัวะไปที่ตัวที่น่าจะเป็นจ่าฝูง ซึ่งผมก็มองไม่ผิด หลังจากซัดไปเหล่าลิงในเกมส์ก็พากันถอยกรู

‘เหล่าอู๋...กระเป๋าฉัน...’

ผมส่ายหัวกับแชทที่เด้งขึ้นมา พิมพ์ตอบกลับไป ‘ถ้าจะไปเอาคืน คงต้องบวกกับลิงพวกนั้นซึ่งตอนนี้คงมีแต่ตาย ถือซะว่าเป็นค่าผ่านทางก็แล้วกัน...’

‘เอางั้นก็ได้’

ผมอดยิ้มไม่ได้ เหมือนได้ยินเสียงพูดติดอ่างของเขาดังออกมาจากข้อความที่ได้อ่าน ...เหลาหย่างเอ๊ยยย นายแม่งเคยผ่านสเตจสองนี่แล้วจริงๆเหรอฟะ ราศรีแม่งไม่ให้เอาซะเลย…



เหล่าลิงหายไปหมดแล้ว ผมกับเหลาหย่างพากันเดินหน้าต่อ ก่อนจะพบกับลูกศรชี้อยู่ไม่ไกลนัก

เร่งรุดเข้าไปไกลก็ตกใจแทบร้องลั่น...ซากคน!

ผมเอามือทาบอก แล้วลูบลงช้าๆปลอบขวัญตัวเอง เพ่งมองดีอีกครั้งจึงพบว่าเป็นเพียงหินสลัก

...เชี่ยเอ๊ยเล่นเกมส์นี้มาตั้งนานนมกะอีแค่หินสลักรูปคนมาทำขวัญอ่อน…

อดไม่ได้ที่จะด่าตัวเองในใจ

‘ฉันจำได้แล้ว...’

เหลาหย่างส่งข้อความมาในแชทบอกซ์

ผมกำลังจะถามกลับว่าจำอะไรได้ ตัวละครของเหล่าหย่างก็วุ่นวายตรงหินรูปคนนั้นซักครู่

‘cc_ziyang got  ไพจื่อเหลียว’

ไอ้ห่านี่ดรอปไอเทมได้อีกแล้ว...ผมสบถในใจ ดูหมอนี่จะมีโชคเหลือเกินเก็บนู่นนี่ได้หลายอย่างแล้ว นึกอยากจะถามเหมือนกันว่าไอ้ไพจื่อเหลียวนี่คืออะไรแต่พอเห็นรูปภาพที่ขึ้นมาประกอบแล้วก็ได้แต่ร้องอ๋อ

...มันคือปืนสั้นแบบประดิษฐ์เอง ไอเทมอาวุธที่มีอานุภาพร้ายแรงในระยะใกล้...

นึกอิจฉาที่อีกฝ่ายเก็บของดีได้ ไม่ทันได้ระวัง แผ่นหินด้านล่างก็เลื่อนออก ปรากฏให้เห็นบ่อน้ำสีเข้ม

...แล้วตัวละครของผมกับเหลาหย่างก็ถูกดูดเข้าไป...


TBC.
Chapter of The God’s Bronze Tree  - Stage II -


ตอนแรกว่าจะแต่งรวดเดียวสามสเตจอยู่หรอกค่ะ แต่ตันมาก/ร้องไห้
ยิ่งช่วงวันชาติ เจอกาวในทวิตไปรัวๆนี่แทบจะลืมไปเลยว่าจะแต่งยังไง/หลบกิ่งสำริด
กลัวว่าจะมีคนรออ่านนาน/ใครรอหล่อนกัน/ก็เลยเอาสเตจหนึ่งมาลงก่อน ประเดี๋ยวจะทยอยแต่งสเตจอื่นมาลง
บวกกับเปิดเทอมแล้ว.../สูดยาดม/เทอมนี้เบาๆค่ะ แค่ชนเพดานหน่วยกิตสูงสุดที่มหา'ลัยอนุญาตให้ลงปกติ/สูดยาดมอีกเฮือก/
สปีดอะไรก็จะช้าลงกว่าปกติไปนิดหน่อย...
แต่ Chapter of The God’s Bronze Tree จะต้องจบในสเตจที่สามแน่นอนค่ะ
ถ้าเป็นไปได้ก็คงจะจบภายในสัปดาห์นี้ /มองเปเปอร์ที่อาจารย์สั่ง การบ้านและเอกสารแลปอ่อน...

[yakusoku]

สนุกมากค่า ว่าแต่เหลาหย่างแอบวางแผนอะไรรึเปล่านะ

[Luckey.B]

เหลาหย่างคะ นายจำอะไรไม่ได้แล้วใช่ไม๊
เอ๊ แล้วรุ่นพี่ที่หายไป ไปไหนนะ หรือจริงๆเหล่าหยางก็ลืม
รอคะ แต่วันนี้เราเมากาวมากจริงเหมือนกันนะคะ วันชาติเนี่ย ฮาๆๆ

[Rozenkreuz]

แว่นจืดจาง เอ็งหลอกล่อนายน้อยสามของเสี่ยวเกอไปทำอะไรห้ะ!!
หนอย อ่านแล้วหมั่นไส้
ขนาดเสี่ยวเกอยังไม่เคยมีบทกระหนุงกระหนิงบิดคอบ๊ะจ่างจุดไฟเผาผีแม่ย่าในเกมสองต่อสองกับนายน้อยเลยนะเฟร้ยยย ฮรึ่มมมม

[Cathareen]

อู้วววววว //w// น่าตื่นเต้นจังค่ะ ติดตามๆ