[Fic] 000 [ผิงเสีย]

[sllee1]

กุกกัก กุกกัก กุกกัก
เสียงค้นข้าวของกระจัดกระจายไปทั่ว ใครคนหนึ่งกำลังวุ่นอยู่กับการยัดสารพัดของกินลงไปในเป้ใบโต
“อู่เสีย นายทำอะไรของนายวะ บ้านรกไปหมดแล้ว”
“ฉันกำลังเตรียมของ”
“เตรียมของ.. ไปไหน”
“ฉางไป๋ซาน”

ผมกำลังวุ่นกับการเตรียมตัวเดินทาง แต่นายอ้วนกลับมากวนผมแต่เช้า พักนี้หมอนี่แวะเวียนมาหาผมบ่อยเป็นพิเศษ จะบอกว่าดีมันก็ดี ตรงที่ผมได้คลายเหงาลงไปบ้าง แต่ดูท่าไอส่วนที่ไม่ดีมันจะมากกว่า อย่างน้อยผมคงไม่ต้องมานั่งหัวเสียแต่เช้าแบบนี้
“ฉางไป๋ซาน นายกำลังเตรียมของไปรับน้องเสี่ยวเกอเรอะ”
“ใช่” ผมตัดบทสั้นๆแต่นายอ้วนก็ยังคงถามเซ้าซี้ต่อ
“แต่นี่มันอีกตั้งหลายวัน แล้วของกินพวกนี้อีกนายจะเอาไปถมฉางไป๋ซานรึไง ทำไมนายหยิบแต่ของกินไปล่ะ ตัวนายก็ไม่ได้ใหญ่ ไม่ยักรู้เดี๋ยวนี้นายจะกินจุขนาดนี้”
“ให้ตายเถอะ ทำไมนายพล่ามไม่หยุดเลยวะ ของกินนี่ฉันเอาไปให้เสี่ยวเกอ แม่งอยู่หลังไอประตูบ้านั่นมาเป็นสิบๆปี ได้กินอะไรรึป่าวก็ไม่รู้”
นายอ้วนคงเริ่มรู้สึกถึงความหงุดหงิดของผม ถึงได้เงียบปากลง เฮ้อ ผมถอนหายใจ แต่อย่างว่านายอ้วนก็เป็นนายอ้วนอยู่วันยังค่ำ เงียบปากได้ไม่เท่าไหร่ก็โพล่งออกมาอีกรอบ
“ไอน้องเสี่ยวเกอน่ะ มันไม่ต้องการของไร้สาระพวกนี้หรอก แม่งอยู่มากี่ร้อยปีไม่ยักกะตาย มันคงอิ่มทิพย์ล่ะมั้ง เตรียมไปก็รังแต่จะเป็นภาระ นายนี่ชอบทำเรื่องเล็กๆให้มันวุ่นวายชะมัด”
ผมล่ะอยากหันไปตบกระหม่อมมันซักป้าบ แต่หันไปนายอ้วนก็เดินรุดๆออกไปจากบ้านแล้ว

วันเดินทาง
ผมกำลังเตรียมข้าวของใส่ในรถนายอ้วนก็มาถึงทันที หมอนั่นกล่าวทักทายผมเหมือนทุกครั้ง แล้วก็เดินไปหยิบของที่ท้ายรถของตัวเอง ผมรอนายอ้วนหยิบของอยู่นานก็ยังไม่เสร็จ จนผมเริ่มหงุดหงิด ผมกำลังจะไปตามนายอ้วนก็หยิบกระเป๋าใบยักษ์ออกมา ให้ตายเถอะ มันเก็บของไปอยู่แทนเสี่ยวเกออีกสิบปีรึไง
กระเป๋านั่นใหญ่ยิ่งกว่าตัวของนายอ้วนเสียอีก ไหนจะใบเล็กใบน้อยที่หิ้วสอยห้อยตามมาอีก ผมเริ่มจะหัวเสียเข้าแล้วจริงๆ
“นายแบกของอะไรมาเยอะแยะวะ”
“ของจำเป็นในการเดินทางทั้งนั้น นายจะไปรู้อะไร ออกเดินทางไกลย่อมต้องเตรียมตัว”
นายอ้วนกำลังหอบกระเป๋านั้นไปใส่ในรถผม แต่ผมคว้าไว้ซะก่อน
“อู่เสีย น นาย ทำอะไร”
“ฉันขอดูหน่อย”
“ไม่ได้ อย่ามาแตะต้องเชียวนา เกิดทำของเสียหายขึ้นมา ชิบหายแน่ หลีกๆๆ”
ผมไม่ฟังคำที่นายอ้วนพล่าม เดินเข้าไปกระชากกระเป๋าจากมือนายอ้วนมา แต่นายอ้วนก็กอดกระเป๋าไว้ซะแน่น ยึดยื้อกันอยู่นาน นายอ้วนก็ยังไม่ยอมปล่อย
มันยิ่งทำให้ผมสงสัยว่าของข้างในคืออะไรกันแน่ ต้องไม่ใช่เครื่องมือการเดินทางอย่างที่บอกไว้แน่ๆ
ผมรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายกระชากกระเป๋าออกมา “ให้ตาย ปล่อยสิโว้ยยย”

แควกกกกก

เสียงกระเป๋าขาด ทันใดนั้นของที่อัดแน่นอยู่ข้างในก็หล่นทะลักออกมา บอกตามตรง ตอนนั้นผมไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี ในตอนนั้นราวกับผมกำลังเป็น*“เปี้ยนเหลี่ยนหวัง”ผมรู้สึกถึงความยุ่งเหยิงของใบหน้า ราวกับในหนึ่งวินาทีนั้นผมเปลี่ยนอารมณ์ไปซักสิบอารมณ์เห็นจะได้
คุณคงจะไม่เชื่อ สิ่งที่หล่นออกมาจากกระเป๋านายอ้วน คือ ของกินกองพะเนิน คราวนี้ต่อให้ถมฉางไป๋ซานจนเต็มแล้วยังคงถมทะเลสาปสวรรค์ได้อีก
ผมมองหน้านายอ้วนพลันแสยะยิ้ม แต่นายอ้วนก็ชิงหัวเราะตัดหน้าผมไปซะก่อน พลางกล่าวสิ่งหนึ่งออกมา
“ฉันกลัวน้องเสี่ยวเกอหิวน่ะ แม่งอยู่ในนั้นตั้งสิบปี ได้กินอะไรรึป่าวก็ไม่รู้เนอะ 555”
หึ ไอ้อ้วนแม่งตายยยย

ตอนเสริมพิเศษ เดินทางสู่ฉางไป๋ซาน พาร์ทเสี่ยอ้วน
    ผมออกมาจากบ้านอู่เสียได้ซักครู่ ท้องผมมันก็ร้องครวญครางหาอาหาร ผมไม่รอช้าเดินไปยังซุปเปอร์ที่อยู่ไม่ไกล แต่ที่ผมออกมาจากบ้านอู่เสียไม่ใช่เพราะหิวซะทีเดียว ไอหิวมันก็ส่วนหนึ่ง แต่เหตุผลหลักก็เพราะไอ้หมอนั่นมันเอาแต่สนใจจัดข้าวของไปฉางไป๋ซาน กับเสี่ยอ้วนที่ลงทุนแวะมาหามันตั้งแต่ไก่โห่ มันกลับไม่เหลียวแลซักนิด แค่ผมชวนคุยนิดๆหน่อยๆก็ต้องมาหงุดหงิดใส่ด้วย ให้ตาย หงุดหงิดชะมัด
ผมจ้ำอ้าวเข้าไปยังซุปเปอร์ก่อนจะสั่งไก่ทอดมากินให้หายโมโห ผมกินไปสายตาก็เหลือบไปเห็นของกินมากมาย พลันนึกถึงคำที่อู่เสียพูด
“ของกินนี่ฉันเอาไปให้เสี่ยวเกอ แม่งอยู่หลังไอประตูบ้านั่นมาเป็นสิบๆปี ได้กินอะไรรึป่าวก็ไม่รู้” อืม น่าคิดแฮะ
แต่ก็ช่างแม่งเหอะ อู่เสียเตรียมไปให้ซะเยอะขนาดนั้น กินไปอีกสิบชาติก็คงไม่หมด ผมส่ายหัวสลัดเอาความคิดไร้สาระออกไป

“อืม อันนี้หยิบมาแล้วยังวะ หรือจะเอาซุปไก่ดี แต่โสมก็บำรุงกำลังอยู่ ขาหมูกระป๋องท่าจะดีเสริมไขมัน.........” ให้ตาย ผมคิดว่าจะสลัดเรื่องไร้สาระนั่นทิ้งได้แล้วเชียว
แต่ตอนนี้ผมกลับมายืนอยู่หน้าโซนอาหาร แถมเข็นรถเข็นที่มีของกินกองพะเนิน ผมมองซุปไก่กับปลากระป๋องในมือ
“ไม่ ไม่ ไม่ ต้องไม่ใช่แบบนี้ เก็บๆๆ เอาไปเก็บให้หมด เสี่ยอ้วนจะทำขายหน้าไม่ได้” ผมสบถพลางเอาของเก็บเข้าที่ แต่แล้วผมก็หยิบของใส่ลงรถเข็นอีกรอบ
ผมทำวนไปวนมาอย่างนี้เป็นร้อยรอบ ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังประสาทกิน คนรอบๆเริ่มมองมาทางผม บ้าเอ้ย ผมตัดสินใจโกยของบนเชลทั้งหมดลงรถเข็น

แน่นอนตอนนี้ของกินเหล่านั้นก็มากองอยู่ในห้องผมเรียบร้อย
อ้ากก กล้วยฉาบน้ำเต้าทอง หอยลายสามสหาย มันบดเนื้อหมา ไก่กรอบอุ้งตีนหมี ผมอยากจะบ้า
แม่ง ตอนโกยก็ไม่ทันได้ดู ตอนนี้ผมคงบ้าไปแล้วจริงๆ ผมจะกล้าขนของพวกนี้ไปได้ยังไง
................................................................................................................
***  “เปี้ยนเหลี่ยนหวัง”ก็คือราชาเปลี่ยนหน้ากาก

Talk: เห็นเสี่ยอ้วนอย่างนั้นก็เถอะ เสี่ยก็ห่วงของเสี่ยนา

[yakusoku]

เสี่ยอ้วนกับนายน้อยจัดเต็มเลยสินะคะ555

[meanato]

เสี่ยเขาน่ารักค่ะ ปากว่าอย่างเเต่ใจจริงก็รักเพื่อน
ไม่งั้นสามเหลี่ยมเหล็กก็ไม่ใช่สามเหลี่ยมเหล็ก

[Luckey.B]

ถถถถ เสี่ยอ้วน ไม่ได้น้อยหน้านายน้อยเลย ฮาๆๆๆ จัดเต็มมาก

[Rozenkreuz]

พูดงั้นงี้ ตัวเองก็ห่วงล่ะสิ ถถถ
เสี่ยน่าร้าก
อู๋เสียอารมณ์เหมือนภรรยาห่วงซะมีจะไม่มีกิน แต่อารมณ์เสี่ยเหมือนห่วงลูกหลานกับท้องตัวเอง ฮา

[The_Dark_Lady]

สามเหลี่ยมเหล็กนี่น่ารัก...ถึงจะกัดกันบ้างอะไรบ้างก็เถอะนะ
เสี่ยอ้วนซึนนี่ก็ไม่เลวเลย //ขยำพุงเสี่ย

[poypoy]

เกรงว่าคนในประตูสำริดจะไม่ได้กิน แต่สองคนที่แบกไปน่าจะเป็นคนกินมากกว่า 555