[Fic]#dmbjdaily 10 days left (Xie Ziyang) (AU) Strange Reunion

by **The_Dark_Lady** Fri 07 Aug 2015, 22:13

เซทเดียวกับไฮสคูลนายน้อยติดเกมส์ค่ะ . w .

ผมมีเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทกันมากอยู่คนหนึ่ง เรียกว่าโตมาด้วยกัน เคยกระทั่งใส่กางเกงในตัวเดียวกันด้วยซ้ำ เรียนโรงเรียนเดียวกันห้องเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาลจนถึงชั้นมัธยมต้น เพียงแต่ด้วยเหตุจำเป็นทางครอบครัวบางอย่าง พอขึ้นมัธยมปลาย หมอนั่นเลยจำเป็นต้องย้ายไปเรียนโรงเรียนเทคนิคต่างเมือง

ชื่อจริงของหมอนั่นผมก็เลือนๆไปแล้วเพราะไม่เคยใช้เรียกซักที จะจำได้ก็แต่ ‘เหลาหย่าง’ อันเป็นคำที่ผมใช้เรียกแทนตัวเพื่อนคนนี้ตลอดมาเท่านั้น

...เห็นที่นั่งในโรงหนังที่ว่างเปล่า อดไม่ได้ที่จะนึกถึงหมอนั่น ถ้าหากรู้ก็คงจะขอที่นั่งจากนายแว่นไม่ก็จางฉี่หลิงแล้วโทรชวนอีกฝ่ายมาเจอกันซักครั้ง…

หลังจากเรื่องวุ่นวายที่โรงหนัง ผมก็เลือนๆความคิดถึงเพื่อนเก่าคนนี้ไป ไม่คาดว่าตกดึกวันนั้นจะได้รับโทรศัพท์จากคนไกล

ผมซึ่งเข้านอนไปได้แปปนึง หยิบโทรศัพท์ซึ่งส่งเสียงร้องพร้อมโชว์เบอร์โทรเข้าที่ไม่คุ้นตาบนหน้าจอมากดรับ ด้วยน้ำเสียงสะบัดนิดๆ

‘ฮัลโหล...นั่นใคร...’

ปลายสายตอบมาเสียงตะกุกตะกัก ‘ละ...ละ...เหล่าอู๋...นะ...นะ...นี่ฉันเองนะ’

ผมขมวดคิ้ว ‘ฉันไหน...ไม่รู้จัก...’

‘นี่เซี่ยจื่อหยาง...เพื่อนนายไง! นี่ฉันย้ายโรงเรียนไปปีเดียว จำเพื่อนไม่ได้แล้วเหรอ...’

‘เซี่ยจื่อหยางไหน...’ ผมงึมงำ ก่อนจะร้องอ๋อขึ้นมาตาสว่างในทันที ‘เหลาหย่าง...’

‘จะ...จำได้แล้วสินะ...’

‘คราวหน้าก็บอกสิวะ...มาฉันเองใครจะไปรู้...’ ผมบ่นใส่อีกฝ่ายไปนิดหน่อย ‘แล้วนึกยังไงถึงได้โทรมา...’

‘คะ...คิดถึงน่ะ...’ ผมนั่งใบ้แดกไปอึดใจ ‘ละ...ล้อเล่นน่ะ...ยะ...อย่าเพิ่งกดวางสายนะ...’

‘เล่นเชี่ยไรไม่รู้เรื่อง...ไอ้ห่านี่...’

‘ความจริงมีเรื่องอยากให้ช่วยนิดหน่อย...’ อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงอึกอัก ‘เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปหา...’

ว่าเสร็จแล้วก็ชิงวางสายไป ทิ้งผมนั่งเอ๋อแดกเพราะพวกแม่งไม่ยอมบอกนัดให้ชัดเจนว่าจะมาเมื่อไร ยังไง จะนัดเจอกันที่ไหน...ผมนิ่งอยู่อย่างงั้นพักใหญ่ ก่อนจะ...ช่างแม่ง พรุ่งนี้เดี๋ยวพวกก็โทรหาเอง...แล้วก็ล้มตัวนอน

คาดไม่ถึงว่าวันถัดมาอีกฝ่ายจะมายืนรอถึงหน้าโรงเรียนตั้งแต่บ่ายสาม เด็กนักเรียนพากันซุบซิบให้รึ่ม ชุดเครื่องแบบโรงเรียนเทคนิคเด่นน้อยเสียที่ไหน แถมหมอนี่ยังหน้าตาวอนบาทาเป็นทุนอยู่แล้วด้วย

ผมจึงไม่มีทางเลือกนอกจากดอดไปหาอารองแล้วกระซิบขอออกนอกโรงเรียนก่อนเวลา โชคดีที่คาบที่เหลือเป็นคาบเสรี อารองจึงยอมให้ผมออกมาได้ง่ายๆ

...อีกอย่างเป็นเพราะผมขอออกไปเคลียร์ สิ่งที่กำลังเป็นปัญหาหน้าประตูให้อานั่นแหละนะ

“วะ...หวัดดี...ละ...เหล่าอู๋…”

“ไม่ต้องมาหวัดดง หวัดดีเลยเชี่ยนี่...จะมาก็ไม่นัดไม่บอกก่อนล่วงหน้า...เกือบจะเจออารองฉันเชิญไปคุยในห้องปกครองแล้วไหมล่ะ…”

“ขะ...ขอโทษ…”

“ช่างเหอะ...อยู่หน้าโรงเรียนนานไปไม่ดี เราไปหาที่คุยกันที่อื่นดีกว่า…”

ไม่รอให้หมอนั่นได้ทักท้วง ผมจัดการลากข้อมืออีกฝ่ายให้เดินตามในทันที โดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่ร้านของหวานหน้าโรงเรียน

ทันทีที่จับบ่าอีกฝ่ายแล้วกดให้นั่งลงในร้านได้ ผมก็เดินไปนั่งปุตรงที่นั่งตรงกันข้าม ปากก็ร้องสั่งอาซ้อของร้าน

“เอาเค้กช็อคโกแลตชิ้นหนึ่งกับกระทิงแดงปั่นครับ…” แล้วหันมาถาม “แล้วนายล่ะ…”

“เอาแค่น้ำปั่นก็พอ...เหมือนนาย…”

ผมพยักหน้ารับร้องสั่งอาซ้อว่าเอาน้ำปั่นอีกแก้ว ก่อนจะหันหน้ามาถาม

“แล้วตกลงเรื่องที่อยากจะให้ช่วย...มันคืออะไร…”

“มันอาจจะเป็นเรื่องที่ออกจะไร้สาระนิดหน่อยสำหรับนายนะ…” เหลาหย่างเกริ่นด้วยท่าทีอึดอัด “นายรู้จักเกมส์ The Lost Tomb ไหม…”

ผมเบ้ปากใส่ “ฉันเล่นมาตั้งแต่เบต้าแล้วเถอะ…”

“งั้นฉันคงจะพูดได้ง่ายหน่อย” อีกฝ่ายถอนใจโล่งอกพลางเอานิ้วดันแว่นตากรอบเหลี่ยมให้เข้าที่ก่อนจะเลื่อนไปชี้ที่ติ่งหูของตัวเอง “นายดูต่างหูฉันนะ…”

ผมจ้องมองต่างหูของอีกฝ่าย รู้ว่าหมอนี่เจาะหูตั้งแต่ตอนม.ต้นแล้ว ผมเป็นคนไปส่งเขาที่ร้านด้วยซ้ำ แต่คราวนี้แปลกไปติ่งหูนั่นมีต่างหูรูปกระดิ่งสำริดหกด้านอยู่ จากที่ปกติหมอนี่จะใส่เป็นหมุดสีดำ

...ที่สำคัญ…

“คล้ายกับกับดักกระดิ่งภาพหลอนในเกมส์เลย…”

“ใช่ไหมล่ะ…”

“นายคลั่งเกมส์ถึงขนาดสั่งทำต่างหูเลยเรอะ...แต่รสนิยมแย่ชะมัด กับดักเนี่ยนะ…”

“ชะ...ใช่ซะที่ไหนล่ะเฟ้ย…”

เหลาหย่างตะโกนใส่หน้าดำหน้าแดง ผมที่แหย่อีกฝ่ายเล่นแต่ได้รีแอคชั่นขนาดนี้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิก

“ละ...เหล่าอู๋...อย่าล้อกันสิ…”

“ขอโทษๆ…”

เป็นเวลาเดียวกับที่ของหวานมาเสิร์ฟ ผมหันไปขอบคุณอาซ้อก่อนจะกลับมาเค้นถาม

“แล้วตกลงไอ้ต่างหูกับเกมส์นั่น มันเกี่ยวอะไรกัน…”

“นายเคยได้ยินเรื่องด่านสำริดไหม..”

ผมส่ายหัว “สิ่งของเกี่ยวกับสำริดในเกมส์เท่าที่ฉันรู้จักก็มีแค่กระดิ่งกับดักกับประตูสำริด…”

“นายนี่...ได้เล่นเบต้าซะเปล่า…”

ได้ยินอีกฝ่ายว่ามาอย่างงั้น ผมนี่แทบอยากจะลุกขึ้นแล้วเดินหนีแต่เหลาหย่างรู้ทันคว้ามือผมเอาไว้ก่อน

“จะ...ใจเย็นน่า...เหล่าอู๋…ฉันไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกนายนะ...”

อีกฝ่ายหัวเราะแหะๆ ก่อนจะเลื่อนแก้วกระทิงแดงปั่นให้ หยิบเค้กไปตัดแบ่งเป็นชิ้นพอดีคำให้ เตรียมจะยกป้อนให้ผมแล้วแต่ไม่รู้ว่าทำไมดันเปลี่ยนใจวางช้อนลงแล้วเลื่อนจานเค้กมาให้ผมแทน พลางฉีกยิ้มแหย

เหลาหย่างบริการให้ขนาดนี้ ไอ้ผมจะทำเมินต่อก็กลัวเสียน้ำใจ จึงหยิบช้อนจ้วงเค้กเข้าปาก

“เอ้า...ว่ามา…”

“ด่านสำริดเป็นด่านพิเศษ...ทางเข้าด่านเป็นความลับ มีแค่กลุ่มผู้เล่นที่ได้รหัสเท่านั้นถึงจะเข้าไปได้ ในบอร์ดผู้เล่น lost tomb ร่ำลือกันว่าถ้าเสร็จสิ้นด่านนี้...จะได้รางวัลพิเศษจากสตาฟ…”

อีกฝ่ายพักยกซดกระทิงแดงปั่นก่อนจะเล่าต่อ “...รหัสสามารถส่งต่อในหมู่ผู้เล่นได้ แต่น้อยคนจะส่งให้กันเพราะรางวัลพิเศษที่ว่าเนี่ย มีคนประกาศขอซื้อต่อในบอร์ด ให้ราคาตั้งหลายพัน…”

ผมตาโต...เรื่องเงินอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับผม แต่ไอ้ไอเทมพิเศษที่ว่านั่น…ทำเอาผมอยากรู้ว่ามันพิเศษขนาดไหนคนถึงอยากซื้อต่อโดยตั้งราคาขนาดนั้น

...อดจะเหลือบมองต่างหูของเหลาหย่างไม่ได้…

อีกฝ่ายหัวเราะราวกับจะรู้ทัน “ไม่ใช่เจ้านี่หรอกน่า...ไอ้นี่แค่ของที่ระลึกหลังผ่านสเตจสอง…”

“หะ…” ผมอุทาน...“ด่านนี้มีกี่สเตจกัน…”

“สาม…” ผมร้องอ๋อ...แค่สองเสตจยังให้ของมีราคาขนาดนี้ ของรางวัลสำหรับคนที่ผ่านครบสามเสตจจะถึงขนาดมีคนขอประกาศซื้อต่อหลายพันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“นี่เป็นเหตุผลที่ฉันมาหานายวันนี้…”

อีกฝ่ายทำหน้าเคร่งขรึม “ฉันเห็นข่าวนายเป็นหนึ่งในทีมที่มีคะแนนอันดับหนึ่งในแคมเปญก่อนหน้า ที่แจกของรางวัล...นายจะช่วยรวมทีมกับฉันลุยด่านสำริดจนผ่านสามสเตจได้ไหม…”

“ทำไมนายถึงต้องจริงจังกับการผ่านด่านนั่นขนาดนั้น…” ผมอดไม่ได้ที่จะสงสัย

อีกฝ่ายยิ้มขื่น “ฉันร้อนเงินนิดหน่อยน่ะ...อยากจะได้ไอเทมพิเศษของสเตจสุดท้ายนั่นไปขายต่อ…”

ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ตั้งแต่พ่อของหมอนี่เสียไป เศรษฐกิจของครอบครัวนี้ก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก เหลาหย่างอยู่กับแม่แค่สองคนแถมคุณป้ามีแค่รายได้จากการเย็บผ้า การเงินขัดข้องไม่ใช่เรื่องแปลก

“โอเค...ฉันจะช่วยนาย…”

ไหนๆเพื่อนเก่าแก่มาขอให้ช่วยทั้งที

...อีกอย่างหนึ่ง ผมอยากจะลองดีกับด่านสำริดนี่ด้วยแหละ

TBC.

เพิ่งบอกไปแหมบๆว่าอาจจะยังไม่ต่อ
แต่หัวข้อเดลี่เป็นตากิ่งปุ๊บ...หัวเรานึกถึงการเอาตากิ่งมาใส่จักรวาลนายน้อยติดเกมส์ในทันที
เคยเกริ่นถึงเพื่อนเก่าในตอน We're dating ตอนนี้เขามาแล้ว ...
ตอนแรกจะเขียนให้จบเลย แต่ที่พลอตที่วางไว้ในหัวยาวเกิน เลยตัดตอนก่อนเดี๋ยวไม่ทันส่ง
จะเรียกว่าเป็นภาคของตากิ่งก็ได้ค่ะ
ได้บทเยอะกว่าคนอื่นเพราะเรา adore ตากิ่งเป็นพิเศษ เราชอบผช.ใส่แว่น ใส่ต่างหู//แต่ยืนยันเรือหลักเรายังผิงเสียนะคะ
ตอนต่อไปวางไว้ว่าเป็นเรื่องราวการตะลุยเกมส์ด่านสำริด ซึ่งในตอนสุดท้ายอู๋เสียจะได้รับไอเทมที่ทำให้เขาต้องทึ่งค่ะ
//ทิ้งท้ายเป็นคลิกเบทเลยทีเดียว 55555

by **yakusoku** Fri 07 Aug 2015, 22:56

กรี๊ดดด เหลาหย่างมีบทแล้ว อยากรู้จังว่าของรางวัลจะเป็นอะไร

by **Rozenkreuz** Sat 08 Aug 2015, 00:36

อ๊ากกก ทำผมจิตตกแทบตาย ว่าแต่งฉากเดทไปทีนี่มายด์เลดี้อาจจะสละเรือทิ้งแล้ว //กระโดดกอดขาฮือ
เรื่องเกมมาแล้ว ด่านสำริดของพี่จืดจาง เย่
งี้ต้องเรียกเสี่ยวเกอไปช่วยด้วยสินายน้อย ถถถถถถถถ

ไม่ต้องเดาให้มากความ มายืนรอหน้า รร แถมเป็นเหตุให้อู๋เสียโดดเรียนไปจูงมือถึงหน้าประตู แค่นี้ออร่าจางอากงก็แผ่ซ่านแล้วมั้ง นี่อัลไลลลล มาทำตัวเป็นทาสปรนนิบัติป้อนเค้ก เดี๋ยวเจอดาบดำบินออกมาจากเกม //เสี่ยวเกอทำหน้าทะมึน //เดี๋ยวเถอะจะเจอบอสลับเมินโหยวผิงแห่งประตูสำริดที่สเตจสาม