[OS] 初恋 (เหลาหย่าง >> อู๋เสีย) [เพิ่มตอนแถมกับคอมมิคประกอบค่ะ]

[Ak_Zokyo]

UPDATE: *เพิ่มตอนแถม+คอมมิคประกอบ(?)ค่ะ*




Title: 初恋

Pairing: 癢邪 (เหลาหย่าง >> อู๋เสีย)

Timeline: Before 2000 (ก่อนเล่ม1 ไม่ต่ำกว่า 2ปี)

*Spoiler Warning: ควรอ่านเล่ม2ให้จบก่อนนะคะ*




-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



[1]


"อาเจียนจ๋า อาลี่จ๋า"


เสียงพูดขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ยนั้นทำเอามือที่กำลังคีบเนื้อผัดพริกเข้าปากของผมชะงัก ท่าทางคนข้างตัวจะเริ่มออกลายหลังจากซัดอู่เหลียงเย่หมดกันไปหลายขวด


ผมไม่รู้ว่าเคยอธิบายถึงเพื่อนซี้กางเกงเดียวกันคนนี้ไปหรือยัง เอาเป็นว่าน่าจะเคย เหลาหย่างกำลังหยิบนาฬิกาข้อมือที่ผมไม่คุ้นนักขึ้นมาลูบอย่างรักใคร่พลางพูดชื่อผู้หญิงไม่ซ้ำจนคนหันมองกันค่อนร้าน


ไอ้อาการเพื่อนเมาพูดจาไม่รู้เรื่องนี่ผมเจอมาหลายครั้ง แต่แบบที่เอาแต่พูดชื่อสาวนี่ยังไม่เคยเห็น ถามไปได้ความว่านาฬิกาเรือนนี้รักแรกของเขาเป็นคนให้มา ผมตบโต๊ะชี้หน้าด่า เพื่อนคนไหนของเหลาหย่างมีหรือผมไม่รู้จัก เพื่อนผู้หญิงนับได้ด้วยมือข้างเดียว ต่อให้ไม่ใช่คนในกลุ่ม เรื่องนี้ไม่เคยผ่านหูผมจะผ่านหูลาที่ไหน โกหกทั้งเพ


ปกติพอได้ยินผมกล่าวหาแบบนี้หมอนี่ต้องเลือดขึ้นหน้า แต่นี่นอกจากจะไม่ด่าสวนแล้วยังก้มหน้าก้มตารำพึงรำพัน รู้สึกผิดสังเกต หรือที่เขาว่าจะเป็นเรื่องจริง แต่เกิดโศกนาฏกรรมไม่น่าเล่าจึงปิดเงียบมาถึงป่านนี้


"สรุปรักแรกของนายชื่ออะไรกันแน่" ผมนึกสนุกก็เลยแซวออกไป คิดไม่ถึงว่าเขาจะชะงักคิดอยู่ครึ่งค่อนวัน หลังจากนั้นก็ปล่อยโฮ บ่นซ้ำไปซ้ำมาว่านานเกินไปจำไม่ได้แล้ว


หากเป็นเรื่องจริง เขาโดนทิ้งก็สมน้ำหน้า ผมหลุดขำลั่น คนมองกันทั่ว หมอนั่นยิ่งรู้สึกอาย ร้องหนักขึ้นอีก


ผมรินเหล้าเพิ่มให้เขา ตบหัวลูบหลังปลอบก่อนโดนตะเพิดออกจากร้าน รู้ทั้งรู้ว่ากำลังฟังคำโม้แต่ก็อดถามต่อไม่ได้ "ลืมชื่อไปแล้วก็ช่างเถอะ อย่างน้อยต้องจำได้สิว่าเป็นคนยังไง"


ได้ผล หมอนั่นหุบปาก จ้องของรักของหวงในมือนิ่งไปครู่นึงราวกับรอยขูดขีดบนสายโลหะนั้นจะย้ายที่เองได้หากไม่จับตามอง ตอนแรกผมคิดว่าตัวเองคงประเมินผิด แม่สาวคนนั้นคงมีความหลังกับเขามากจริงๆ แต่ฟังสิ่งที่เล่าต่อมาแล้วก็เปลี่ยนใจ


เหลาหย่างขอบุหรี่ผมไปมวนหนึ่ง อัดควันเข้าปอด อธิบายตะกุกตะกัก "ถ..ถ้าพูดถึงหน้าตาก็ไม่...ไม่เลว ดี... ดีเลย แต่แม่งหลงตัวเองฉิบ" ได้ยินแบบนั้นคิ้วผมก็กระตุก รู้สึกมีอะไรไม่เข้าท่า สาวหน้าตาดีสติดีที่ไหนจะมาตกหลุมคนไม่เข้าร่องเข้ารอยแบบนี้ จะปั้นน้ำเป็นตัวทั้งทีก็ไม่เนียนเกินไปแล้ว แต่หมอนั่นไม่สนใจ พูดต่อเลื่อนลอยเหมือนพวกตัวเอกช้ำรักที่ชอบพูดคนเดียวในละครทีวี


"นาย... นายต้องคิดไม่ถึงแน่ๆ ถึงฐานะจะต่าง แต่ครอบครัวเราสนิทกัน คนคนนั้นกว้างขวางใจดี... ใจดีกะเขาไปทั่ว แต่กับฉันแล้วเอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง คิดว่าตัวเองมีเงินรู้หนังสือดีแล้วจะทำอะไรก็ได้" ผมสบถในใจ ที่แท้เขาก็ชอบสาวเรียบร้อยแต่ไม่หัวอ่อน รู้หนังสือ สเป็คผิดกับอึ้งย้งน้อยของผมลิบ


เรื่องหน้าตาว่าหนักแล้ว ครอบครัวมีฐานะไม่พอยังฉลาดอีก ยิ่งพูดยิ่งทำใจเชื่อไม่ลงจริงๆ แต่ผมไม่ได้ขัดอะไร ปล่อยเขาพล่ามต่อถึงความสัมพันธ์ไม่ธรรมดาว่าตนร่วมหัวจมท้ายสาวกับคนนั้นหลายหน แต่ปรึกษานัดแนะกันทีไรฝ่ายหญิงมักเป็นคนต้นคิด คอยอยู่เบื้องหลัง ให้เขาเป็นคนลงมือออกหน้าฝ่ายเดียว ถึงคราวพลาดหากถูกจับได้ก็ซวยก่อน ไม่เห็นใจกันสักนิด แต่เวลาดีก็ดีใจหายจริงๆ ความทรงจำในอดีตหวานปนขมจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่


ที่แท้ก็เป็นผู้หญิงร้ายกาจเช่นนี้เอง ไม่แปลกใจที่เหลาหย่างจะเอาไม่อยู่ ผมชักคุ้นลักษณะสาวที่ว่ามาบ้างแล้ว แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก หมอนั่นฟูมฟายต่อหน้าคนตั้งมากผมจึงไม่อยากหักหน้าเขา ปกติถือเรื่องให้เกียรติสตรี ไม่ด่าผู้หญิงแต่ต้องยอมเออออตามน้ำ แอบกัดแม่สาวหน้าตาดีตระกูลสูงนิสัยแย่ในจินตนาการเขาไปยกหนึ่ง ดวงตาหลังกรอบแว่นเลื่อนลอยนั้นเลื่อนกลับมามองผม หัวเราะแหบต่ำ สีหน้าปนขำปนจะร้องไห้ดูน่าเกลียดอย่างยิ่ง กัดฟันซดเหล้าคำโต


ผมนึกว่าเขาจะโม้ต่อหลังเรอออกมา  ที่ไหนได้ บุหรี่ยังไม่ทันหมด หมอนั่นแม่งก็ฟุบลงไปแล้ว มือข้างหนึ่งกวาดตะเกียบที่วางคาไว้ที่ปากชามตกลงไปด้วย


ผมขำ รู้ว่าเขายังไม่หลับ ดันหัวสลึมสะลือไร้เรี่ยวแรงทีหนึ่ง ปากถาม "สรุปพอจะจำชื่อแม่สาวคนนั้นได้รึยัง"


หมอนั่นยังไหวอยู่จริงๆ กลอกตามองผม ยันตัวขึ้นโงนเงนแบบไม่มีสตินัก ตาข้างหนึ่งปรือลงแทบปิด "...................เหล่าอู๋"


"อะไร" เหลาหย่างเหมือนจะเปิดปากพูดอะไรต่ออีกแล้วก็งึมงำ ผมเลยต้องเขยิบตัวเข้าไปใกล้ให้ฟังรู้เรื่อง เท่านั้นแหละ คนเมาก็โก่งคอ ปิดปากไม่ทัน อ้วกพุ่งลงโต๊ะ กับแกล้มที่เหลือเป็นอันว่าเสียของ ร้ายที่สุดคือกระเด็นมาโดนเสื้อตัวเก่งของผมด้วย แม่ง... นอกจากต้องขอโทษขอโพยที่ร้านเป็นการใหญ่เเล้ว เห็นแก่ความเป็นเพื่อนผมยังต้องแบกร่างเหม็นเปรี้ยวของเขาฝ่าฝนกลับไปที่บ้าน ไอ้เชี่ยเหลาหย่าง เหตุการณ์นี้ทำให้ผมจำนาฬิกาของดูต่างหน้าคนรักของหมอนั่นได้ไม่มีลืม ทุกครั้งที่เขาเริ่มเพ้อรำพึงรำพันก็เลือกที่จะปล่อยเขาพล่ามไปไม่หยิบมาถามอีกเป็นครั้งที่สอง












-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Talk:

เจอฟิคทำร้ายพ่อคนติดอ่างติดแม่ติดคุกมาเยอะ เลาเลยอยากเขียนอะไรมุ้งมิ้ง(แต่ก็ยังเจ็บลึกเรื่องมันเศร้ารักเขาข้างเดียว)บ้าง  #โถ (ถ้านับว่าไม่ใช่ชื่อจริง เหลาหย่างเป็นคนแรกที่ได้ออกชื่อในเรื่องแทนเหมิงเหมิงเลยนะ! อาถรรพ์นักแสดงที่ออกชื่อบทแรกเหรอพวกนาย #หวังเหมิงเป็นใคร #เหลาหย่างร้องไห้ทำไม /ไม่ได้ออกก็ยังจะพาดพิง)

พูดถึงนิยาย จริงๆคือบรรยากาศแล้วก็หลายเหตุผล เราชอบเล่มสองที่สุดเลยค่ะ ทั้งพล็อตทั้งเหตุการณ์ อาจจะเพราะสองสหายลงกรวยไปด้วยกันมีประสบกาณ์แค่คนละกรวยพอกันไม่มีตัวช่วย พวกนายมันบ้าาา จะรอดมั้ยนี่ระทึกมาก ตัวประหลาดที่เราไม่ชอบแหยงๆที่สุดในเรื่องคือหนอนกู่ในเล่มนี้ ช็อตที่ทำเราสะดุ้งสุดก็อยู่ในเล่มนี้ จริงๆเราเป็นแฟนเกิร์ลเหลาหย่างเลยด้วย ชอบนายมาก แต่เป็นแฟนเกิร์ลขี้แซะที่ถือคติ "รักเหลาหย่าง รังแกเหลาหย่าง" (.......)

น่าเสียดายที่ท่านประมุขให้โอกาสนายมาเท่านี้ แต่ใครจะลืมเราไม่มีทางลืมนายหรอกนะ! เอ็นดูล่ะ! ถือซะว่าบทที่หายไปช่วยอุดพล็อตโฮล เปิดช่องว่างในการมโนไงล่ะ /โป้งชี้ก้อย

ฟิคนี้เกิดมาจากความสงสัยที่ว่า "แฟนคนแรกของเพื่อนซี้กางเกงเดียวกันทำไมนายน้อยถึงไม่รู้จัก(วะ)" แล้วก็มโนเป็นรูปเป็นร่างออกมาแบบนี้ค่ะ 55555555555

ให้แจกแจงก็คือ คิดๆดูแล้ว ถ้าเหลาหย่างมีแฟนคนแรก ไม่โทรมาหาก็ทันทีที่เจอหน้าต้องโม้ให้เหล่าอู๋ฟังไปสามวันสี่คืนแน่ๆ ไม่มีทางที่นายน้อยจะไม่รู้หรอก เลยปักใจฟังธงว่ามุกจำชื่อคนรักไม่ได้เนี่ย เหลาหย่างอำแน่นอน อำเห็นๆ!

ส่วนชื่อฟิคคือคำว่า 初恋 (อ่านว่า ชู เลี่ยน) ภาษาจีนแปลว่ารักแรกแหละค่ะ ตรงตัวที่สุด / v \,,

ไม่ได้แตะแฟนฟิคมานานมากกกกก นับๆดูแล้วราวๆ5ปีนับจากเรื่องสุดท้าย (น่าจะเป็นรีบอร์น) พอกลับมาเขียนมุมมองตัวละครคนอื่นที่ไม่ใช่ออริจินอลของตัวเองกลายเป็นเรื่องท้าทายที่ต้องทำการบ้าน+ขัดสนิมกันเยอะเลย ถ้าชอบกันจะดีใจมากเลยค่ะ ; v ;

[Ak_Zokyo]

(แถม)







[2]



เซี่ยจื่อหยางไม่ใช่คนหัวดี แต่ก็ไม่ได้ขี้ลืมนัก...







สองสามวันก่อนเหล่าอู๋เพื่อนรักไปทำธุระแถวฉางซา คราวนี้คงได้ของดีเลยโทรมานัดกินข้าวเสียงตื่น บอกว่ากลับมาถึงจะเลี้ยงทั้งเนื้อทั้งเหล้าให้เต็มคราบ

เหลือเวลาว่างอีกพักใหญ่กว่าจะถึงเวลานัด ชายหนุ่มนั่งเปลี่ยวๆไม่รู้จะทำอะไรเลยจัดของบนโต๊ะที่ไม่ได้เก็บมานานให้เข้าที่ ปรากฏว่าเจอกล่องขนาดเล็กกว่าฝ่ามือซุกตัวอยู่ใต้ลิ้นชัก ข้างในเป็นนาฬิกาข้อมือเสียบด้วยกระดาษพับสีฉูดฉาด พอเปิดดูก็เห็นข้อความ 'สุขสันต์วันเกิด' เขียนด้วยปากกาหมึกซึม ลายมือหวัดๆรีบๆแต่ก็สวยกว่าที่ตนเขียนมากนัก


เขาจำลายมือนั้นได้ทันที พอดีกับที่โทรศัพท์ดัง ปลายสายเร่งว่าจะกลับมาเร็วกว่ากำหนด ให้ออกไปได้เลยจึงเผลอหยิบมันติดมือใส่กระเป๋าออกมาด้วย


ตอนแรกตัวเขาก็ลืมของชิ้นนั้นไปสนิท กระทั่งเหล้าหมดไปหลายขวด ควานมือล้วงหาบุหรี่เลยรู้สึกถึงความเย็นของโลหะ สมองมึนงงด้วยฤทธิ์สุราจึงแจ่มชัดขึ้น อยากลองทดสอบอะไรหน่อย





"อาเจียนจ๋า อาลี่จ๋า"


เขาโพล่งขึ้นมาขณะอีกฝ่ายพักกินกับแกล้ม ล้วงนาฬิกาขึ้นมาชมพลางพูดชื่อผู้หญิงพลาง ตอนที่คิดว่าตนไล่ชื่อจีนที่รู้ครบรึยัง เรียกชื่อสาวฝรั่งซักคนจะดีไหมนะ เหล่าอู๋ก็พึมพำ 'อะไรของมัน' แล้วชะโงกมามอง ผิวปากหวือ




"ดูดีมีราคา ไม่เลวๆ ของชิ้นนี้ดูมีความหลัง นายไปได้มาจากไหน?"


เซี่ยจื่อหยางรู้สึกถึงเสียงดัง'วิ้ง'ในหัว ดัง.... แต่ไม่มาก


ความรู้สึกคล้ายโดนตบฉาดใหญ่แต่ยกมือป้องไว้ก่อนแล้ว





หมอนั่นแม่งลืมสนิทว่าตัวเองเป็นคน ‘ให้’




นิสัยของเหล่าอู๋ มั่นใจว่าตอนนั้นคงนึกได้ระหว่างทางว่าเป็นวันเกิดเขาเลยเดินเข้าร้านแถวนั้นแล้วก็ชี้แบบที่ดูเข้าท่ามั่วๆมาซักเรือน ได้เห็นของจริงข้างในหรือเปล่าก็ไม่รู้



คนคนนี้ก็เป็นแบบนี้



เหตุการณ์ต่อจากนั้นเซียจื่อหยางจำได้บ้างไม่ได้บ้าง คลับคล้ายคลับคลาว่าตนปากกล้าขึ้นมาเพราะอู่เหลียงเย่ แล้วแม่มก็อู่เหลียงเย่อีกนั่นแหละที่ทำทุกอย่างพังครืน เมาอ้วกเละเทะ


เปิดโอกาสให้ตัวเอง แล้วก็ขุดหลุมฝังตัวเองในวันเดียวกัน เป็นอันจบประเด็น


เพราะหลังจากครั้งนั้น ไม่ว่าเขาจะเผลอเมาเปิดเรื่องนี้กี่หนอีกฝ่ายก็ไม่ถามซักไซร้อีก ปล่อยให้เขาพล่ามอยู่คนเดียว ไม่เปิดโอกาสให้ซักครั้ง ไม่... ไม่อีกเลย....

[Ak_Zokyo]

>>ภาพใหญ่ค่ะ<<

[Koume]

5555555555555555555555555555
ลั่นบ้านเลย โธ่วววววววว เหลาหย่างงงงงงงงง
นาย..นายยย โธ่ๆๆๆ .... ถ้ากล้ารวบหัวรวบหางก็หมดเรื่องแล้ว
นายน้อยนี่เทียนเจินจริงๆ คิดซะว่าเป็นคำสาปตระกูลเซี่ยเลยต้องมาเจออู๋เสียนะคะ(....)

/คอมเม้นท์นี้ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากหัวเราะแล้วยืนสงบนิ่งสามวินาทีค่ะ
รักนะพ่ออัลไซเมอร์ ฮือ5555

[Malangporyim]

ขอกรี๊ดใส่เรือหย่างเสียหน่อยค่า กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กร๊๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด *โบกพู่ปอมปอมวิ่งไปรอบๆ เรือ ship หาย*

นิสัยของเหล่าอู๋ มั่นใจว่าตอนนั้นคงนึกได้ระหว่างทางว่าเป็นวันเกิดเขาเลยเดินเข้าร้านแถวนั้นแล้วก็ชี้แบบที่ดูเข้าท่ามั่วๆมาซักเรือน ได้เห็นของจริงข้างในหรือเปล่าก็ไม่รู้

5555555555555555555555555555555555555555555555555
เป็นรักแรกที่ใช้ไม่ได้เลย! *เลียนแบบถ้อยคำศิษย์พี่ที่ปรากฏในบลอค*

แง ตอนแถม ตอนพิเศษ ตลกจัด 555555555555 สงสารรรรรรรรรรรรรรรรรรรร โฮฮฮฮ (นี่สงสารจริงๆ นะ รัวเลข 5 ใส่นี่สงสารจริงๆนะ เชื่อสิ!)

คอมิคแถมก็ตลกกกก ซื่อบื้ออออ เทียนเจินซื่อบื้อออออ *ทุบโต๊ะปั่กๆๆๆๆ* แง นั่งเคี้ยวตุ้ยๆๆๆ โฮ
ถ้านายไม่เทียนเจินใส่เหลาหย่างก็อาจจะไม่ต้องเมาประชดชีวิตจนอ้วกเละก็ได้นะค้าาา เทียนเจินค้าาาาา 55555

อัคคุงเขียนคู่นี้ออกมาน่ารักมุ้งมิ้งมากเลยค่ะ ท่ามกลางสภาพเรืออับปางอุดมดราม่าด้วยอัตราส่วนการอกหักเข้มข้นกว่าผิงเสียเรือนี้ *เหม่อมองไปแทบไม่เห็นแสง* ชื่นชมจริงๆ ที่เขียนอะไรออกมามุ้งมิ้งได้ สุดยอด~ d(=A=b+

[aathewolf]

คือต้องบอกว่า เพราะเป็นเทียนเจินจริงๆน่ะนะ...
เป็นคนอื่นฟังแค่นี้เขารู้กันไปชาตินึงแล้ว

ไม่รู้จะขำหรือจะอาดูรนายดีอ่ะหวังเหมิง รักแรกของนายโคตรใช้ไม่ได้ แงงงงง

จะว่าไปเทียนเจินขี้ลืมขนาดนี้ ความรู้สึกก็ช้า ทำไม๊ทำไมมีแต่คนหลงเสน่ห์

ตระกูลอู๋ต้องเล่นคุณไสยแน่ๆ....

[aathewolf]

ว่าจะแก้ข้อความบน แต่คิดอีกที ทิ้งไว้ดีกว่า ขอโทษนะหวังเหมิง เอ้ย เหลาหย่าง แม่ยกนายเขียนชื่อนายผิด 5555555555

[Mill]

โฮฮฮฮฮ เราขำคอมิคค่ะ ; 7 ; 555555

ตอนที่อ่านในบล็อกก็เจ็บแทนเหลาหย่างแล้ว
มาเจอตอนต่ออีก โฮ้ยย เหลาหย่างงงงงง
(แอบขำพี่เอเอเขียนชื่อผิด แง5555)

[SilverCloud]

โถว เหลาหย่างผู้น่าสงสาร ขนาดนั้นแล้วเจ้าตัวเค้ายังไม่รู้ตัวอีก ท่าทางรักแรกคนนี้คงต้องแห้วต่อไปแล้วล่ะ//ตบบ่า

[FateKiRi]

เหลาหย่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๋นะ แต่ขอขำนิดนึง...
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมชีวิตนายมันน่าเศร้าแบบนี้ //ตบบ่า

นายน้อยก็อีกคน...อย่างว่าแหละเพราะว่าเป็นนายน้อยด้วย
ถ้าเป็นคนอื่นเขารู้ตัวไปแล้ว!!
ยิ่งในคอมมิคยิ่งฮา โธ่! พ่อคุณ (เราตัดสินใจไม่ถูกเลยว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี)

ใครไม่รักฉันรักนายนะเหลาหย่าง-w-

[meanato]

รู้สึกสงสารเหล่าหยางทันที

[Feran.FS]

//หลับตาร้องไห้ตามประสาเหลาหย่าง'sแฟนเกิร์ล(?)

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ รักแรกช่างชอกช้ำ นายน้อย นายมันซื่อบื้อออออออออออออ บ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

//เนียนกอดปลอบเหลาหย่าง #ผิด

[Naitear]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด ///// w \\\\\ เพิ่งจะได้มีเวลามานั่งไล่อ่านฟิคแล้วก็มาเจอฟิคนี้ของอัคคุงค่ะ ฟหกดหฟหกกฟฟฟห โฮววววววว #สครีมไม่เป็นภาษา

ชอบฟีลลิ่งหย่างเสียนี้มากเลยค่ะะ (//ฮืออออ) นายหย่างช่างอาภัพ แต่ก็โทษเทียนเจินไม่ได้เนอะเพราะเขาไม่เคยสังเกตเห็นเลย Y - Y] (แอบตบบ่าคนตระกูลเซี่ยอีกคน << นี่ก็โยง) เจ็บตรงที่ของสำคัญของเหลาหย่างดันเป็นของที่คนให้ดันลืมค่ะ ทั้งที่เราเห็นว่าของที่เขาให้มามันสำคัญอ่ะเนอะ เจอแบบนี้มันช่างชอกช้ำระกำใจนัก /แง

โอยอ่านฟิคนี้แล้วกระโดดขึ้นเรือหย่างเสียมากๆค่ะ ฮือออ พ่อคนอาภัพ สู้ๆนะนาย *โบกธงไปมา* รูปประกอบก็น่ารักมากเลยค่ะะ //สครีมม

ขอบคุณสำหรับฟิค+รูปนะคะะ รอติดตามผลงานต่อไปค่ะะ //ฮาา

[natsume]

ผมนิลั่นเลย...
#เหลาหย่างร้องไห้ทำไม 555555555

เดาไม่ผิดเลยจริงๆ อ่านพาร์ทแรกจบแล้วมันทแม่งๆ

เหลาหย่างแม่มพูดถึงนายน้อยเห็นๆ โดยเฉพาะไอ้ หลงตัวเอง หน้าตาก็ดี แล้วก็รู้หนังสือ

พออ่านพาร์ทสองกับคอมมิคนี่ลั่นเลย 5555