[One Shot](+Original Character) Her - Pan Zi (พานจื่อ)(สปอยล์เล่ม7-10)

[kagahika]

[Dao Mu Bi Ji-Fanfiction] [One Shot] Her - Pan Zi (+Original Character)

Story: KagaHika

Note: สาวน้อยในเรื่องเป็นออริจินัลคาแรคเตอร์ของเราเองค่ะ   แรงรักเฮียพานทำให้เขียนฟิคนี้ขึ้นมา   ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหลุดกรอบเฮียพานไปหรือเปล่า   แต่ก็คิดว่าอย่างน้อยๆ เฮียก็น่าจะมีมุมนี้แอบซ่อนเอาไว้เหมือนกัน   สุดท้ายนี้ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ

---


เธอเป็นผู้หญิงที่เห็นได้ชัดเจนว่าอยู่ในรอยต่อของเด็กสาวและหญิงสาว


ใบหน้าของเธออ่อนเยาว์ดูเด็กกว่าอายุจริงทว่ามักจะแสดงท่าทีเรียบเฉยไม่ยิ้มแย้ม   แว่นตากรอบดำทรงเหลี่ยมทำให้ดูดุผิดกับนิสัยจริงๆ รูปร่างจัดว่าสมส่วน   แม้ในหมู่ผู้หญิงด้วยกันจะถือว่าค่อนข้างสูง   แต่เมื่อเราอยู่ใกล้กันผมก็พลันรู้สึกว่าเธอตัวเล็กกว่าความเป็นจริงอยู่เสมอ


ผิวขาว   แก้มป่อง   ดวงตาสีเข้ม   ริมฝีปากอิ่มเต็ม   และช่วงไหล่แคบมนที่ซุกตัวอยู่ใต้เสื้อผ้าสีเข้มเหมือนเด็กผู้ชาย   เส้นผมของเธอเป็นสีดำปนร่องรอยของแดดที่ลามเลียจนกลายเป็นสีน้ำตาล   ผมเส้นเล็กละเอียดหยิกธรรมชาติอย่างที่จัดทรงได้ยาก   จะเป็นลอนก็ไม่เป็น   จะเหยียดตรงก็ไม่ใช่   ครึ่งๆ กลางๆ แลดูกระเซอะกระเซิงเหมือนคนไม่ได้หวีผม   ถึงจะบ่นอยู่เรื่อยๆ แต่เธอก็ยังรักษาเส้นผมของตัวเองปล่อยให้ยาวจรดเอวอยู่ดี


เวลาที่เราพบกันเธอมักจะรวบผมเอาไว้   ครึ่งศีรษะบ้าง   รวบหลวมๆ ไว้ที่ท้ายทอยบ้าง   บางครั้งก็รวบเอียงไว้ที่ไหล่ข้างใดข้างหนึ่ง   บางครั้งก็ถักเป็นเปีย   และน้อยครั้งมากที่จะปล่อยสยาย


...มันดูไม่เรียบร้อยน่ะ   เดี๋ยวคนเขาจะคิดว่าไม่ได้หวีผมมา...


เธอให้เหตุผลเช่นนั้นด้วยรอยยิ้มและผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ


ความสัมพันธ์ของเราเป็นสิ่งที่เลือนรางและยากจะอธิบาย   เธออายุน้อยกว่าผมเป็นรอบหรือบางทีอาจจะมากกว่านั้น   เธออยู่ในที่สว่างและผมอยู่ในที่มืด   เธอร่ำเรียนมหาวิทยาลัยมีความรู้ในขณะที่ผมไม่   ถ้าหากวันนั้นเธอไม่ติดสอยห้อยตามอาจารย์มาที่ร้านของพี่สาม   ชาตินี้เราก็คงไม่มีวันได้โคจรมาพบกันเป็นแน่


ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรตอนที่เจอเธอครั้งแรก   ผู้หญิงหน้าตาบึ้งตึงท่าทางเย็นชาไม่มีอะไรโดดเด่น   แต่งตัวทะมัดทะแมงเหมือนเด็กผู้ชาย   ผมรวบเป็นหางม้าแต่ยังยาวจรดเอวดูเกะกะสายตา   ระหว่างที่บทสนทนาของการซื้อขายดำเนินไปก็เอาแต่เดินวนรอบร้านมองสินค้าด้วยความเงียบ   ตอนนั้นผมคิดแค่ว่าเธอเป็นลูกค้าขาจรคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามาแล้วก็จะผ่านออกไปเหมือนคนอื่นๆ


แต่ผมคิดผิด


เมื่อการซื้อขายจบลง   อาจารย์ของเธอไปทำธุระที่อื่นต่อและเธอต้องรับหน้าที่ในการขนของพวกนั้นกลับ   เพราะปริมาณที่มากประจวบกับเป็นเวลาย่ำค่ำ   อาจารย์ของเธอจึงออกความเห็นสิ้นคิดด้วยการเพิ่มเงินให้และขอให้พี่สามจัดคนไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย   พี่สามต้องการเอาใจลูกค้ามือเติบและหน้าที่เด็กส่งของก็กลายมาเป็นหน้าที่ของลูกน้องคนสนิทอย่างไอ้พานจื่อคนนี้


เมื่อพี่สามสั่งมาว่าให้บริการให้ดี   ลูกน้องที่ดีอย่างพานจื่อก็ทำตามอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง   แม้ว่าจะรู้สึกเหมือนนั่งรถมากับก้อนน้ำแข็งเดินได้ที่เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา   ทว่านั่นก็นับเป็นเรื่องดี   ผมเองก็ไม่ชอบผู้หญิงที่เอาแต่ส่งเสียงแหลมๆ น่ารำคาญทั้งวันเหมือนกัน   แต่เงียบเกินไปอย่างเธอก็ชวนให้คิดว่าเป็นใบ้หรือเปล่า   ถึงอย่างนั้นผมก็ทำหน้าที่เด็กส่งของที่ดี   ช่วยเธอขนของลงจนหมดและวนรถไปส่งเธอที่หน้าทางเข้าหอพักเป็นการตบท้าย


ตอนที่เธอก้าวลงจากรถและหันมายิ้มขอบคุณนั่นเองที่ทำให้ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น   แต่ยังคงคิดว่าเธอเป็นแค่ลูกค้าขาจรคนหนึ่ง   และคนอย่างเราก็คงไม่โคจรมาพบกันอีกเป็นครั้งที่สอง


แม้ไม่อยากจะเชื่อ   แต่ความบังเอิญที่มีอยู่จริงก็เกิดขึ้นกับผู้ชายที่ชื่อพานจื่ออีกครั้ง   จากความบังเอิญที่ได้ พบกัน   ก็กลายเป็นเจตนาของผมที่พาตัวเองไปพบกับเธออีกครั้ง   ...และอีกครั้ง


ความสัมพันธ์ของเราเป็นสิ่งที่เลือนรางและยากจะอธิบาย   เราพบกันเดือนละครั้งหรือสองครั้งเป็นอย่างมาก   ในรูปแบบที่เหมือนบังเอิญได้เจอมากกว่าจะนัดหมายกันออกมาพบปะ   ...บางทีแม้แต่ตอนนี้เธออาจจะยังเข้าใจว่าการพบเจอทุกครั้งของเราเป็นเรื่องบังเอิญก็เป็นได้


การเป็นคนรู้จักของเรานั้นช่างผิวเผินและไร้จุดหมาย   เวลาที่พบกันเพียงได้นั่งจิบน้ำชาคุยกันหรือกินข้าวด้วยกันสักมื้อก็ถือเป็นโชคใหญ่หลวง   ...แค่เดือนละครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มซื่อๆ ของผู้หญิงคนนั้นก็เพียงพอแล้ว


ตอนที่นายน้อยไล่ให้ผมไปแต่งเมียสักคนนั้น   ใบหน้าของเธอลอยผ่านเข้ามาในหัว   แต่เพราะสำนึกที่ยังพอมีอยู่บ้างทำให้ผมรั้งตัวเองเอาไว้   แม้จะไม่เคยเอ่ยปาก   แต่คนอย่างผมก็สำนึกตัวดีว่าไม่ควรจะดึงคนที่มีอนาคตสดใสอย่างเธอลงมาเกลือกกลั้วกับชีวิตที่ขลุกอยู่ข้างคูคลองของตัวเอง   ...แค่คิดก็ไม่ควรแล้ว


ครั้งสุดท้ายที่ผมได้พบเธอนั้น   เธอปล่อยผมสยายใส่กระโปรงสีน้ำเงินแต่งหน้าบางเบา   รอยยิ้มสดใสประดับอยู่บนริมฝีปากยามเรียกเป็นคำพี่พาน   ไถ่ถามว่าผมเป็นอย่างไรบ้างและยังสบายดีอยู่ไหม   โลกทั้งใบที่มืดมนเพราะพี่สามหายสาบสูญกลับสว่างไสวขึ้นมาวูบหนึ่ง   แสงของเธอสว่างจ้าจนสมองของผมพร่าเบลอไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้าง   กว่าจะได้สติก็ตอนที่หันหลังเดินจากมาแล้ว


ท่ามกลางความมืดภายในถ้ำนั้น   ผมเหนี่ยวไกปืนเป่ากระดิ่งหกเหลี่ยมอย่างเยือกเย็นแม้ดวงตาจะพร่าลาย   รู้สึกอยากดูดบุหรี่แต่ก็จนใจที่นายน้อยดันพาซื่อโยนส่งไฟแช็กและบุหรี่มาให้จุดเอง   ความหนาวไล่ขึ้นมาเรื่อยๆ พร้อมกับประสาทสัมผัสอย่างอื่นๆ ที่ค่อนเลือนรางไป   ยังขยับปากร้องเป็นเพลงตอนที่จ่อปากกระบอกปืนไว้ข้างขมับ   ภาพของสาวน้อยผมสยายในกระโปรงสีน้ำเงินคนนั้นยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำจนผมรู้สึกเจ็บปวด


...ผมไม่เคยมีโอกาสบอกว่ายามที่เส้นผมสยายล้อมกรอบใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเธอนั้นงดงามเพียงใด


หน้าที่ของพานจื่อในโลกนี้จบลงตั้งแต่พี่สามหายไป   ได้แต่หวังว่าผมจะได้พบกับเขาในโลกหลังความตาย   รออยู่ในนั้นสักห้าหกสิบปีอาจจะได้เจอผู้หญิงคนนั้น   พอถึงตอนนั้นผมคงมีโอกาสพูดสิ่งที่ไม่เคยได้พูดออกไปอีกครั้ง  


ผมออกแรงเหนี่ยวไกปืน   เสียงมัจจุราชแผดก้องเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง


- End -

[ทาสแมวผู้บ้าวาย]

ฮืออออ เฮียพานนนนน เศร้า...

[Feran.FS]

//เข้ามากรีดร้อง

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เฮียพานนนนนนนนนนนนน แงงงงงงงงงงงง