[Fic] (AU) We're dating 1/2 (ผิงเสีย)

[The_Dark_Lady]

เซทไฮสคูลนายน้อยติดเกมส์ (ที่เนื้อหาเกี่ยวกับเกมส์เริ่มหายไปจากเนื้อเรื่อง ; w ; )
เหตุการณ์ต่อเนื่องจาก [Fic]#dmbjdaily 20 days left (Promise)(AU) Forgotten Promise (ผิงเสีย)



หลังจากที่คุยถกเถียงกันผ่านโปรแกรมแชทบนมือถือจนเครื่องแทบค้าง พบว่านายอ้วนกับนายแว่นดำจะมาสมทบกับพวกเราตอนสิบเอ็ดโมง

...แต่ขอโทษเถอะนะ ตอนเท้าพวกผมแตะประตูห้างนี่เพิ่งจะผ่านสิบโมงมาไม่เท่าไรเหอะ…

“จะไปทำอะไรฆ่าเวลารอก่อนดี…”

ผมพึมพำก่อนจะหันหน้าไปทางคนพามาอย่างขอคำปรึกษา...ซึ่งไม่ได้ช่วยอะไรเลย ในเมื่อหมอนั่นเพียงแค่จ้องหน้าผมกลับแล้วระบายยิ้มอ่อนๆไม่พูดไม่จาอะไร

...หยั่งกับจะบอกว่าตามใจนายเถอะ…

ผมจึงได้แต่ถอนใจพลิกข้อมือมองนาฬิกา...แล้วมองแผนผังของห้าง…

“งั้นขอไปร้านหนังสือก่อนก็แล้วกัน…”

ผมพูดขึ้น แม้รู้ดีว่าจะไม่ได้รับเสียงตอบรับ ก่อนจะก้าวดุ่มๆไป แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็โดนคว้ามือเอาไว้แล้วคนที่เอาแต่ยืนนิ่งในตอนแรกก็เดินขึ้นมาตีคู่

ผมมองมือที่ถูกจับไว้ด้วยความงงงวย...อะไรของหมอนี่…

“จะได้ไม่พลัดหลงกัน”

เป็นคำพูดจากอีกฝ่าย ก็ฟังดูมีเหตุผลดีจึงไม่ได้ทักท้วงแล้วปล่อยให้อีกคนจับมือต่อไป ถึงในใจผมจะตงิดๆว่ามันไม่จำเป็นก็เหอะ





แล้วเราก็เดินมาถึงร้านหนังสือ เพราะว่าค่อนข้างเช้าร้านจึงแทบไม่มีคน มีเพียงแต่พวกผมเท่านั้นและแทบจะทันทีที่เดินเข้าไป พนักงานสาวๆในร้านก็พากันหันมองพวกเราเป็นตาเดียว มีสองสามคนเริ่มจับกลุ่มป้องปากซุบซิบพร้อมคอยชำเลืองมองพวกเราเป็นระยะๆ

...เอิ่ม พี่ครับ ทำอะไรไปตามปกติเถอะครับ ไม่ต้องสนอกสนใจพวกผมขนาดนั้นก็ได้

แล้วทำไมจางฉี่หลิงไม่ยอมปล่อยผมซักทีล่ะวะ!

ผมพยายามบิดข้อมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของคนร่างสูงโปร่ง แต่เหมือนมือหมอนี่จะเคลือบกาวเอาไว้พวกเล่นเกาะหนึบไม่ยอมปล่อยเสียที จึงบอกไปว่า

“ฉันจะไปดูหนังสือทางนู้น…” อีกฝ่ายจึงลากแขนพาผมไป

หูแว่วเสียงใครบางคน ‘โอ้ยยยย วันนี้วันดี มีคู่น่ารักมาเดทกันให้เห็นเป็นบุญตาแต่เช้าเลยแกร้…..’

เดทเดิทอะไรกันครับ...นี่เพื่อนกันแมนๆมารอดูหนังครับ…ได้โปรดอย่าคิดไปไกล

ผมจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดเบาๆ ขณะมือหยิบหนังสือจากชั้นมาดู ในที่สุดจางฉี่หลิงก็ปล่อยมือซักที ผมมองร่างสูงโปร่งนั่นเดินดุ่มๆไปทางหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ ทิ้งผมไว้ที่ชั้นตำราเรียนอย่างสงบสุข

พลิกดูตำราเรียนที่คิดว่าจะซื้อไว้ไปอ่านสองสามเล่ม จดชื่อหนังสือไว้ในใจ หมายมั่นว่าถ้าคราวหน้าจะมาซื้อไปแล้วขยับไปทางชั้นนวนิยายแนวผจญภัย

อ้าว...คุณอาสาม นักขียนที่ผมตามอยู่ออกเล่มใหม่แล้วหรือนี่…

อดไม่ได้ที่จะหยิบมาพลิกอ่านดู เป็นตอนต่อจากเล่มที่แล้วพอดี ผมจึงไล่อ่านตัวอักษรบนหน้ากระดาษอย่างตั้งใจ

...หากคุณจะไม่รู้ ผมเป็นประเภทที่ถ้าเจอหนังสือที่ถูกใจผมจะจมดิ่งกับมันจนเมินสิ่งรอบข้างไปเสียหมด…

ขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินกับการผจญภัยของตัวละคร คล้ายได้ยินเสียงใครกระซิบอยู่ใกล้ๆด้วยถ้อยคำบางอย่าง ซึ่งผมไม่ได้สนใจ ได้ยินเสียงวี้ดว้ายจากที่ไกลๆ

ผมคร่ำเคร่งกับตัวอักษรตรงหน้า ตัวเอกของอาสามอยู่ในช่วงเป็นตาย ผมไม่มีอารมณ์จะสนใจใครทั้งนั้น ได้แต่เอาใจลุ้นว่าตัวเอกคนนั้นจะฟันฝ่าวิกฤตไปได้รึเปล่า รู้สึกตัวว่ามีคนจับแขนแล้วลากพาไป ขาผมขยับเดินไปตามแรงดึง แต่สายตาและสมาธิยังคงอยู่กับหน้ากระดาษ ได้ยินเสียงนุ่มทุ้มกับเสียงใสๆของพนักงานคุยกัน มีเสียงหัวเราะคิกคักปนมา เสียงตี๊ดยิงบาร์โค้ดผ่านหู ก่อนที่จะถูกลากให้เดินไปต่อ





พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองมานั่งอยู่ที่ร้านบุฟเฟ่ต์ชาบูชื่อดังแล้ว ตรงข้ามมีจางฉี่หลิงนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองอยู่ ผมจึงปิดหนังสือแล้วถามไป

“มองอะไรของนาย…แล้วพามาร้านนี่ทำไม...”

“มองคนบ้าหนังสือ…” อีกฝ่ายเอ่ยยิ้มๆ ผมรู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจแซวแน่ๆก็ได้แต่ร้อนหน้า “นายอ้วยกับเฮยเสียจื่อส่งข้อความมาว่าอยากหาอะไรกินกันก่อน...” คำตอบของอีกฝ่ายขาดช่วงไปเพราะคนผมดำหันไปรับเมนูจากบริกร

“เลยสั่งให้มาจองที่นั่งเอาไว้…” ผมพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าเข้าใจแล้วก่อนจะรับเมนูที่อีกฝ่ายยื่นให้

...มองหนังสือในมืออีกหน ก่อนจะเอ่ยปากถามคนที่มาด้วยกัน

“นี่นายจ่ายเงินให้เหรอ…”

“ก็อู๋เสียเล่นกำไว้ไม่ปล่อย...ก็เลยช่วยไม่ได้…”

ผมจึงวางเมนูลงแล้วพลิกปกจะดูราคา แต่อีกฝ่ายดันรู้ทันยึดมือผมเอาไว้เสียก่อน

“ทำอะไรน่ะ...ปล่อย....จะดูราคา จะได้จ่ายตังค์คืนให้”

“ไม่เอาเงิน…”

“หะ...ไม่ได้ จะติดค้างกันไม่ได้หรอกนะ หนังสือนี่ราคาไม่ใช่น้อยๆ…” ผมบ่นใส่อีกฝ่ายที่ยังยกยิ้มไม่เลิกแถมยังจับมือเอาไว้ไม่ปล่อย เรื่องอะไรที่จะติดหนี้ทั้งๆที่มีจ่าย เกิดหมอนี่จดบัญชีมาทวงตอนไม่มีมิแย่รึ

...อีกอย่างคือผมรู้สึกไม่ค่อยอยากจะติดค้างอะไรกับหมอนี่นัก

“ปล่อยมือเดี๋ยวนี้เลย จะจ่ายเงินคืนให้…”

“ก็บอกว่าไม่เอาเงิน…”

“ทำไม…”

“ซื้อให้เป็นที่ระลึก…”

“ระลึกอะไร…”

อีกฝ่ายโน้มหน้าเข้ามาชิด กระซิบกระซาบด้วยรอยยิ้ม “ที่ระลึกว่าได้มาเที่ยวด้วยกันครั้งแรก…”

ผมอ้าปากหวอ รู้สึกเหมือนมีอะไรในหัวระเบิดดังบึ้ม ใบหน้าร้อนผ่าวๆ ถ้อยคำที่เตรียมจะพูดติดขัดอยู่ในลำคอ

“พวกเขามาพอดี…”

เจ้าตัวคนพูดนั่นก็ทำหน้าตาปกติเสมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น นัยน์ตาสีดำมมองออกไปทางประตูร้าน ผมมองตามจึงได้เห็นว่าเพื่อนๆของพวกเรามาถึงแล้วเห็นนายอ้วนและนายแว่นดำเฮยเสียจื่อเด่นมาแต่ไกล ก่อนร่างสูงโปร่งนั้นจะขยับลุกขึ้นให้คนอื่นได้นั่ง

...ซึ่งเจ้าตัวก็ย้ายมานั่งข้างผมแทน



“ไง...มากันแต่เช้าเลย”้

เสียงนายอ้วนทักขึ้น ทันทีที่เจ้าตัวหย่อนตูดลงนั่ง ใบหน้ายิ้มกริ่ม

...ยิ้มหาพ่อง…

“หมอนี่สิ...ไปรับที่บ้านแต่เช้า…”

ผมได้แต่บุ้ยปากไปทางจางฉี่หลิง ที่พอเริ่มมีคนมาก็เข้าสู่โหมดไร้เสียง “...ก็เลยพากันมา”

“แหม่...เขามีไปรงไปรับกันด้วย…เสี่ยวเกอคนนี้นี่สองมาตรฐาน...ทีอู๋เสียล่ะไปรับถึงบ้าน...”

“นั่นสินะครับ…”

แหม่ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนายอ้วนกับนายแว่นดำนี่… ผมได้แต่นึกค่อนในใจ ไม่อาจจะหาถ้อยคำไปฉะกับสองคนนี้ได้ พอเบือนหน้าหนีก็หันไปเห็นใครอีกคนที่มาด้วย

“อ้าว...เสี่ยวฮัว...มายังไง…”

“พอดีคนแถวนี้ชวนมาน่ะ...เห็นว่าว่างแล้วนายก็มา...เลยยอมมาด้วย”

คุณชายตระกูลเซี่ยคนนี้เป็นญาติห่างๆกัน เคยสนิทสนมด้วยสมัยเด็กแต่ห่างไปตอนสมัยเรียน เพิ่งได้มาเจอกันอีกครั้งตอนเรียนมัธยมปลายนี้เอง วันนี้มาในชุดเสื้อเชิ้ตสีชมพูพับแขนถึงข้อศอกกับกางเกงยีนส์สบายๆ อีกฝ่ายแย้มยิ้มบางๆขณะตอบพลางเหล่ตาไปทางนายแว่นดำ ผมจึงรู้ได้ทันทีว่าเสี่ยวฮัวคงได้ตั๋วจากหมอนี่ อดคิดอยู่ในใจไม่ได้ว่านับตั้งแต่เล่นละครด้วยกันตอนงานโรงเรียน ดูเสี่ยวฮัวจะสนิทสนมกับนายแว่นดำมากขึ้นเป็นพิเศษ...

เพราะว่าครุ่นคิดเรื่องของสองคนนั่น พอคนอื่นๆที่นายอ้วนกับนายแว่นดำพามาด้วยร้องทักทาย ผมจึงได้แต่ผงกหัวรับอย่างอึนๆ จนกระทั่งจางฉี่หลิงสะกิดแขนแล้วคีบขนมจีบป้อนให้ ก่อนเจ้าตัวจะหันไปคีบเนื้อจากปิ่นโตโยนใส่หม้อชาบู(ซึ่งผมไม่รู้เลยว่าเขาเอามาตั้ง ตั้งแต่เมื่อไร)

ผมถอนหายใจ ช่างมันเถอะ...แล้วยักไหล่เลิกคิด หยิบตะเกียบ ช่วยจางฉี่หลิงเอาของกินลงหม้อชาบู…


...แล้วมหกรรมซัดชาบูก็เริ่มต้นขึ้น...


เพราะต่างหิวกันมา ทุกคนจึงตั้งหน้าตั้งตากินอย่างไม่สนใจใคร ผมเองก็แทบแย่งไม่ทัน ยังดีที่จางฉี่หลิงที่นั่งข้างๆคอยคีบนู่นคีบนี่มาให้ ผมจึงได้กินบ้าง


แล้วช่วงจ่ายตังค์ก็มาถึง…


“คนละ…” เป็นเสี่ยวฮัวซึ่งกดมือถือหารราคาที่รวมส่วนลดและโปรโมชั่นของร้านร้องบอกจำนวนเงินที่ต้องจ่าย ผมเองก็เตรียมหยิบกระเป๋าตังค์ตัวเองขึ้นมาจ่ายโดยไม่อิดออด…ถ้าไม่ติดว่า

“อู๋เสีย/อาเฮีย...เดี๋ยวจ่ายให้” เป็นจางฉี่หลิงกับเสี่ยวฮัวร้องขัดไว้ ก่อนเสี่ยวฮัวจะหันขวับไปเขม่นตาใส่จางฉี่หลิง

ผมรู้สึกว่าบรรยากาศบนโต๊ะมันชักจะเริ่มอึดอัดแปลกๆ




-------- 1/2 --------



เดี๋ยวจะแต่งครึ่งหลังมาต่อนะคะ ; w ;
คิดว่าน่าจะมีคนรอฉากเดทตั้งแต่วันอาทิตย์ที่แล้ว...//ใครรอหล่อนกัน
ด้วยเหตุติดขัดหลายๆประการ และความฝืดของสมองคนเขียน//ก็คือกำลังหมดมุขเขียนไม่ออก
ก็เลยมาเอาวันนี้ (แถมยังไม่ครบอีกตะหาก ; w ; )
ก็คิดเอาไว้คร่าวๆแล้วว่าจะเกิดอะไรต่อไป แต่รู้สึกเขียนไม่ออกแรง (วิถีสโลว์ไลฟ์ในตจว.ทำพิษแล้วข่ะ)
ถ้าตอนนี้ไม่สนุกก็ไม่ต้องแปลกใจค่ะ ขอโทษคนที่คาดหวังและรออ่านด้วย
ครึ่งหลังจะพยายามทำให้ดีขึ้นค่ะ

[yakusoku]

กรี๊ดดด เสี่ยวฮัวกับนายจางจะทำศึกแย่งอู๋เสียแล้วค่าาา ตื่นเต้นๆ

[Rozenkreuz]

*บรึ้มตามนายน้อย*
เสี่ยวเกอคนนี้สองมาตรฐานนนนน ถถถถถถ
ด้วงอิจฉา อิจฉาาาาา พนักงานในร้านนนนน ได้ยินได้เห็นอะไรบ้างตอบ!! *เขย่าๆๆๆ*
แล้วไอ้ตีเนียนจูงมือ กระซิบกระซาบข้างหู คีบขนมจีบป้อนถึงปากนี่มันอัลไลลลลลลล เสี่ยวเกอชัดเจนขนาดนี้ มาเพื่อนกันแมนๆอะไรของเอ็งฮะเทียนเจิน
ผมพยายามชะเง้อมองหาด้วง อยู่ไหนนะ ด้วงอู๋ผมดำยาวคนนั้น แค่กๆ
ฝากอัพโหลดวิดีโอลงบอร์ดผิงเสียด้ว--- //โดนพลองกระหน่ำฟาด

[Cathareen]

//w// อ๊ายยยยย ชอบฉากในร้านหนังสือจังค่ะะะะะ
แง คิดภาพตอนเสี่ยวเกอลากนายน้อยที่กำลังตั้งใจอ่านไปจ่ายเงิน น่ารักกกก

อู้ว ต่อไปจะต้องมีฉากในโรงหนังแน่ๆเลยใช่ไหมคะ =//w//=

[mama moosap]

[quote=นี่เพื่อนกันแมนๆมารอดูหนังครับ…ได้โปรดอย่าคิดไปไกล"][/quote]

แมนๆมาดูหนัง...มองคำนี้เเรงมาก
นายอย่ามาอ้างมิตรภาพเเถวนี้สิ...ใครๆเขาก็ดูออก
แต่เเหม อาเฮียดีจังนะ หนังสือก็มีคนซื้อให้ จะกินก็มีคนจ่าย ทางนี้อิจฉาหนักมาก

[FunnyLee]

หึหึหึหึหึ ดูท่าทางจางฉี่หลิงจะมีคู่แข่งแล้วสิ สู้ๆนะเราเชียนายเต็มที่

[meanato]

ตายล่ะ...กิ๊กเก่า...กับเเฟนใหม่//ผิดล่ั