[OS] กลับมาแล้ว [ผิงเสีย]

by **SilverCloud** Mon 27 Oct 2014, 20:25

Pairing : จางฉี่หลิง x อู๋เสีย
Rate : PG

เวลาที่ผมเห็นคู่รักตามท้องถนน มันทำให้ผมรู้สึกอิจฉาพวกเขาอยู่เสมอ
เดินจับมือกัน พูดคุยหัวร่อต่อกระซิกกัน ชี้ชวนดูเลือกซื้อของใช้ด้วยกันอย่างหวานชื่น
จางฉี่หลิง นายเมินโหยวผิงของผมไปอยู่ที่ไหนกันนะ จะรู้บ้างรึเปล่าว่าอู๋เสียคนนี้คิดถึงนายใจแทบขาดอยู่แล้ว

จากวันนั้นที่เขาหายตัวไปนับๆ ดูก็ปาเข้าไป 10 ปีแล้วสินะ ผมในตอนนี้โตขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้ว
กาลเวลาที่ขึ้นได้เปลี่ยนผมคนเดิม จากเทียนเจินอู๋เสียที่ต้องคอยให้ใครๆ มาปกป้องอยู่เสมอ
ได้กลายเป็นชายหนุ่มที่สมกับเป็นนายน้อยสามแห่งตระกูลอู๋อย่างเต็มภาคภูมิแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยก็คือ

ผมยังคงรอเขาอยู่.....

เฝ้าตั้งตารอคอยให้ใครคนนั้น คนที่มีความสำคัญกับผมมากมายเหลือเกินคนที่ผมแอบเรียกด้วยฉายาที่ผมตั้งขึ้นในใจเสมอ....

'เมินโหยวผิง' นายเรือพ่วงแสนน่าเบื่อที่ไม่ได้น่าเบื่อเลยในสายตาผม ถึงแม้มันจะดูงี่เง่ามากก็ตามกับการที่เอาแต่รอการกลับมาของใครซักคน
ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมารึเปล่าแต่ผมก็เชื่อ....

เชื่อ...ในคำสัญญาในวันนั้นของเรา

จนบางครั้งนายอ้วนชอบแซวว่า ผมชักจะเหมือนสาวน้อยแรกรักเข้าไปทุกทีแถมวันก่อนที่เขามาเยี่ยม เห็นสภาพผม คันปากทนไม่ไหวถึงกับพูดขึ้นมาว่า

'เพราะแบบนี้ไง นายถึงยังไม่ได้แต่งเมียซักที'
ผมหัวเราะ แล้วตอบเขาไปว่า 'เจ้าสาวฉันยังไม่กลับ แล้วฉันจะแต่งได้ไงล่ะ'

นายอ้วนทำหน้าดูถูกผม 'เทียนเจินหนอ เทียนเจิน อย่างนายเนี่ยนะคิดจะแต่งเมียน้องเสี่ยวเกอ ทำตัวเรียบร้อยรอเขามาสู่ขอน่ะถูกต้องแล้ว'
หมายความว่าไง อย่างน้อยผมก็สูงกว่าเสี่ยวเกอนะ ถึงจะแค่เซนต์เดียวก็เถอะ

หลังจากทักทายกันพอหอมปากหอมคอ นายอ้วนรบเร้าให้ผมพาไปเลี้ยงมื้อใหญ่เนื่องในโอกาสอันดีที่ร้านขายของเก่าของเขาที่ปักกิ่งได้เปิดสาขาใหม่
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงด่านายอ้วนไปแล้ว ตัวเองเป็นเถ้าแก่แล้วแท้ๆ ยังจะมาขูดรีดผมอีก
แต่นายอ้วนเองก็ทำอะไรหลายอย่างเพื่อผมมามาก ในกรวยถ้าไม่ได้เขาในหลายๆ ครั้ง ผมคงกลายเป็นบ๊ะจ่างประดับสุสานซักแห่งไปแล้ว

แถมในช่วง 10 ปีมานี้เขาเองก็คอยเกื้อหนุนผมทุกอย่าง
เวลาผมทำตัวเอาแต่ใจ อยากไปคว่ำกรวยที่นู่นที่นั่น เขาก็เป็นคนคอยจัดหาสิ่งของจำเป็น และติดต่อทีมลงกรวยให้
หรือแม้แต่ตอนที่ผมแทบจะเป็นบ้าไปเพราะเรื่องของเสี่ยวเกอ ก็ได้เขาคอยอยู่เคียงข้าง ปลอบใจ ให้กำลังใจจนผมสามารถประคองตัวขึ้นยืนอีกครั้งได้
เพราะฉะนั้น กะอีแค่ข้าวมื้อเดียว เลี้ยงเขาซักหน่อยจะเป็นไรไป อีกอย่าง ถ้าอารองรู้ว่าแค่เลี้ยงข้าวเพื่อนเก่า นายน้อยสามยังไม่มีปัญญาเลี้ยง
ผมคงได้โดนลากตัวกลับบ้านใหญ่ โดนอารองอบรมเรื่องการเป็นผู้นำคนที่ดีอีกแน่

แปะ...

คิดเรื่อยเปื่อยพลันรู้สึกถึงความเย็นแตะต้องยังปลายจมูกโด่ง

อา หิมะเริ่มตกแล้วหรือนี่ ผมเดินใจลอยจนป่านนี้เชียว
ต้องรีบกลับบ้านแล้ว ถึงผมจะไม่ได้อ่อนแอถึงขั้นโดนลมหนวานิดหน่อยก็นอนซม
แต่ก็ไม่ได้พิศมัยการเดินตากหิมะ ท่ามกลางลมหนาวของฤดูเหมันต์หรอกนะ

ร่างบางหมุนตัว เดินย้อนกลับทางเดิมที่ก้าวเดินมา กลมกลืนกับฝูงชนที่ต่างทะยอยกันกลับสู่ที่พักของตน

.................................................................................................................................

กว่าผมจะถึงบ้านฟ้าก็มืดแล้ว มือเท้าของผมเย็นไปหมด ท่าทางฤดูหนาวปีนี้จะหนาวกว่าทุกปีที่ผ่านมา
พรุ่งนี้ผมคงต้องออกไปหาซื้อสะเบียงมาตุนเอาไว้ จะได้ไม่ต้องไปเดินท้าลมหนาวบ่อยๆ

"ถ้าได้ซดน้ำซุปอุ่นๆ ซักถ้วย คงไม่เลวเลย"

รำพันกับตัวเอง พลางนึกถึงซุปหัวปลาที่นายอ้วนเคยทำให้กินยามที่อยู่ในกรวยใต้ทะเลซีซา
รายนั้นดูเป็นคนโผงผางไม่ละเอียดอ่อน แถมยังใจร้อนสุดๆ แต่กลับมีฝีมือทำอาหารเกินคาด
ยิ่งกว่านั้น ทั้งที่เขาจะไม่สนใจก็ได้ แต่กลับคอยใส่ใจผมอยู่เสมอ ในยามที่ไม่มีเสี่ยวเกอ ถ้าไม่มีนายอ้วนอยู่เป็นเพื่อนปลอบใจ ผมคงผ่านมันไปไม่ได้ด้วยตัวคนเดียว

และเพราะมีเขาอยู่ คอยมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ ตัวผม สรรหาของแปลกใหม่มาคอยดึงความสนใจผมจากเรื่องของนายเมิน ผมจึงไม่รู้สึกเหงาเท่าที่ควร
แต่ก็เพราะนิสัยนายอ้วนเป็นแบบนั้น สุดท้ายตอนจบเราเลยมักจะเถียงกันจนกลายเป็นทะเลาะกันงี่เง่าเหมือนเด็กๆ อยู่ทุกครั้งไป

คิดแล้วก็หลุดขำออกมา เมื่อนึกได้ว่าตัวเองแทบจะไม่ได้สนใจนายอ้วนเท่าไหร่เลยนี่หว่า
ตลอดมาผมเอาแต่มองตามแผ่นหลังของคนเพียงคนเดียวอยู่เสมอ ไม่เคยมองดูคนรอบกายตัวเองเลยทั้งๆ ที่ทุกคนเองก็เป็นห่วงผมออกจะขนาดนี้แท้ๆ

ขอโทษนะนายอ้วน ไว้ว่างๆ จะซื้อซุปไก่อย่างดีไปฝากละกัน

คิดหมายมาดว่าคราวหน้าจะเป็นฝ่ายบินไปเยี่ยมนายอ้วนที่ปักกิ่งบ้าง จะได้ถือโอกาสให้เขาพาเที่ยวด้วยซะเลย
ผมล้วงหยิบกุญแจขึ้นมากำลังจะไขประตู พลันรู้สึกหนาวสันหลัง
จากประสบการณ์ในการลงกรวยของผมหลายครั้งทำให้สัมผัสได้ว่ามีคนยืนอยู่ข้างหลังผมในระยะประชิด
เจ้านั่นเข้าใกล้ผมขนาดนี้โดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยตั้งแต่เมื่อไหร่กันเพราะมัวแต่เหม่อแน่ๆ เลยถึงได้เสียท่าขนาดนี้ ถ้าเป็นโจรผู้ร้ายขึ้นมาละก็ผมจะรับมือยังไงดี

บ้าจริง...

ผมไม่ใช่นายเมินโหยวผิง หรือพานจื่อซะด้วย
ถ้าเป็นสองคนนั้นล่ะก็คงล้มเจ้าโจรนั่นได้ในกระบวนท่าเดียว หรือต่อให้เป็นนายอ้วนก็คงหาทางรอดให้ตัวเองได้อยู่ดี
ถ้าเกิดมันมีอาวุธขึ้นมาผมคงจบเห่กลายเป็นศพแข็งกลางหิมะแน่คราวนี้ แถมยังไม่ทันจะมีทายาทสืบสกุล ผมก็ทำให้ตระกูลอู๋มาสิ้นสุดที่รุ่นสามซะแล้ว

คิดไปก็ป่วยการณ์ ถึงอย่างไรผมก็เป็นแค่เทียนเจินอู๋เสียอยู่ดี จะไปมีวิชาแบบคนไม่ปกติได้ยังไง
ถ้าผมชิงลงมือก่อน อย่างน้อยก็คงพอถ่วงเวลาหาทางรอดจากเจ้าโจรนั่นได้

ฮึบบ

ผมสูดหายใจเข้าปอด รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมด หันไปซัดหมัดใส่เจ้าโจรนั่นเต็มแรง และแทบจะในทันทีที่ผมเห็นหน้าคนข้างหลังชัดๆ
ตัวผมพลันรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ร่างกายเย็นเฉียบ หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ หมัดที่ปล่อยไปค้างอยู่กลางอากาศก่อนจะปล่อยตกลงข้างตัวอย่างหมดแรง

ใบหน้านิ่งเฉยราวรูปสลักยังคงหล่อเหลาไม่เปลี่ยนแปลง เส้นผมสีดำคลับที่ดูจะยาวขึ้นเล็กน้อยนั่นมีละอองหิมะเกาะอยู่ประปราย
แววตาไร้อารมณ์คู่นั้นทอดมองมาเงียบๆ อย่างที่เคยเป็น

"สะ เสี่ยวเกอ?!"

พระเจ้า...พระเจ้า...

เขากลับมาแล้ว

นายเมินโหยวผิงของผมคนนั้น เขากลับมาหาผมแล้ว

ชั่ววินาทีนั้น สมองผมว่างเปล่า
ทิ้งของในมือลง พุ่งเข้ากอดเขาอย่างไม่กลัวอารองมาเห็นอีกต่อไป
มือนุ่นที่เริ่มสากจากการคว่ำกรวยลูบไล้ใบหน้า สัมผัสถึงไออุ่นจางๆ จากตัวเมินโหยวผิงซึมซาบถึงความมีชีวิตของร่างตรงหน้านี้
ย้ำเตือนตัวเองว่าไม่ได้ฝันไป เขากลับมาแล้วจริงๆ

ผมเคยคิด...

ว่าท้ายที่สุดแล้ว ต่อให้จางฉี่หลิงจะเหลือเพียงเถ้ากระดูกกลับมาหาผม... ผมก็จะรอ

แต่ตอนนี้

ในขณะนี้

จางฉี่หลิงคนนั้น ได้มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว....

น้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด

คำพูดนับร้อยนับพันที่ผมเตรียมเอาไว้ มาตอนนี้กลับหายไปหมดสิ้น
ริมฝีปากสั่นระริก ตื่นเต้นจนไม่สามารถเรียบเรียงถ้อยคำใดๆ ออกมาได้ เข้าใจแล้วว่าคำว่าความสุขมันจุกอกจนพูดไม่ออกมันเป็นยังไง

นับแต่ตอนที่ผมได้เห็นหน้าเขา ความรู้สึกของผมมันเปี่ยมล้นขึ้นมา...

"อู๋เสีย ฉันกลับมาแล้ว"

....เพียงแค่นี้...ก็พอแล้ว...

เฮือก!!

"เสี่ยวเกอ?"

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในกลางดึกของคืนหนึ่งในฤดูหนาว ประตูบานตรงหน้ายังคงปิดสนิทอยู่เช่นเดียวกับก่อนหน้าหลังจากที่ผมกลับจากในเมือง

ไม่มีใครอยู่ที่นี่นอกจากตัวผม

น้ำตารินไหลออกมา...

.....ทุกอย่างที่เกิดขึ้น แค่เพียงผมฝันไป.....

Fin.

by **Fenrir** Thu 30 Oct 2014, 11:23

อยากเข้าไปปลอบนายน้อย แต่หน้าที่นั้นควรเป็นของนายคนบ้าที่หายไป10ปีมากกว่า.....

by **Feran.FS** Fri 31 Oct 2014, 23:18

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ จบได้วางระเบิดด้วงมากเลยค่ะ!!!!

by **justpn04** Sun 02 Nov 2014, 00:47

ฮือออ ตะไมจบแบบนี้คะ ตะไม เจ็บปวดดด TwT

by **leralalita** Sun 02 Nov 2014, 01:26

นายน้อยคงคิดถึงมากๆเลยเนาะ ถึงจะได้ยินคำว่ากลับมาแล้วที่อยากฟัง แต่นั่นก็เป็นเพียงความฝันโฮฮ
นายน้อยยย ไม่เอาไม่ร้องนะคะ ;; /กอดปลอบ
มันทำให้เห็นว่าความคิดถึงมันทรมานมากเลย ดูสิพอเจอก็โผเข้ากอดแล้ว ฮืออ////
ไม่รู้ทำไมค่ะ แอบคิดว่าคงมีหลายๆครั้งที่นายน้อยสะดุ้งตื่นเพราะฝันถึงแบบนี้ แล้วก็ร้องไห้อยู่คนเดียวกลางดึก แอออ /ไมมมม่
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ ;///;

by **SilverCloud** Sun 02 Nov 2014, 12:19

แวบมาตอบคอมเม้นของทุกท่าน ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องแรกของบันทึกฯของเรานะคะ //กราบบ

Fenrir
กว่าอีตานั่นจะกลับมา นายน้อยคงร้องจนไม่มีน้ำตาแล้ว เพราะฉะนั้นด้วงอย่างเราต้องฉวยโอกาสตอนนี้เข้าไปปลอ--- #โดนคีบไส้

Feran.FS
ลั้ลลา นานๆทีก็อยากดราม่าบ้างอะไรบ้างค่ะ

justpn04
เห็นโดจินสั้นเลยแต่งให้จบแบบนี้น่ะค่ะ ตอนแต่งบีบหัวใจด้วงมาก สงสารนายน้อย ฮืออ TT

leralalita
ตั้งแต่วันที่เสี่ยวเกอจากไป เราก็คิดว่านายน้อยคงไม่ได้นอนเต็มอิ่มซักคืนหรอกค่ะ เพราะแค่หลับตาลง ความปรารถนาส่วนลึกในจิตใจก็จะทำให้ฝันว่าเสี่ยวเกอกลับมาแล้วอยู่เสมอ แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมาทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง จิตใจของนายน้อยคงบอบช้ำน่าดู