#ภาคทิเบต Chapter 01 จุดเริ่มต้น

[anurakbeer]

Chapter 1
จุดเริ่มต้น

การสงบจิตใจลงเพื่อบันทึกเรื่องราวเรื่องนี้ เป็นเรื่องยากมาก ตัวผมขณะนี้ ได้ฝืนสะกดอารมณ์ตนเองไว้ จึงเขียนข้อความประโยคแรกนี้สำเร็จ

เรื่องราวมากมาย เมื่อเกิดขึ้นแล้ว คุณไม่ได้อยากจะบันทึกมันเอาไว้ เพราะคุณรู้ แม้เหตุการณ์ของมันจะคุ้มค่าแก่การบอกเล่าให้ผู้คนรับรู้ แต่ ขณะอยู่ในกระบวนการบันทึกมัน จะทำให้คุณต้องกลับไปผจญกับความเจ็บปวด กระวนกระวาย หวาดระแวงอีกครั้งอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง บางครั้งบางคราว คุณถึงกับย้อนกลับเข้าไปในเหตุการณ์ขณะนั้น มันไม่ใช่ประสบการณ์ที่เป็นสุขแต่อย่างใด

ขณะนี้ คุณจะนึกถึงโชคชะตา เพราะสำหรับผมแล้ว หากผมเกิดในครอบครัวธรรมดา ต่อให้ในจิตใจของผมจะกระหายการเผชิญกับเรื่องพวกนี้แค่ไหน ก็ไม่มีโอกาส แต่ผมกลับเกิดอยู่ในครอบครัวที่พิเศษมากครอบครัวหนึ่ง ต้นกำเนิดของความพิเศษนี้ มาจากปู่ของผม มาจากอาชีพพิเศษของเขา หากนั่นนับเป็นอาชีพหนึ่งแล้วละก็

พูดด้วยภาษาของคนปัจจุบัน ปู่ของผมเป็นโจรขุดสุสานคนหนึ่ง

ในช่วงยุคปี 40-50 ของศตวรรษที่ 20 ละแวกเมืองฉางซา ปู่ของผมเป็นโจรขุดสุสานที่โด่งดัง หรือสิ่งที่คนท้องถิ่นเรียกว่านักขุดดิน เหตุที่ทั้งครอบครัวของเราคุ้นเคยกับเหตุการณ์ช่วงนี้เป็นอย่างดี เพราะภายหลังสถาปนาประเทศจีนใหม่ มีอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง ปู่ผมเป็นผู้ร้ายคนสำคัญในหมายจับของทางการ ดูเหมือนจะถึงยุคปี 60 หมายจับจึงถูกยกเลิก

วีรกรรมของปู่ผมในยุคนั้น ครอบครัวของเราก็รู้เรื่องรายละเอียดไม่มาก เรื่องราวส่วนใหญ่ที่ผมรู้ ต่างล้วนมาจากพวกญาติผู้ใหญ่คุยกันนานๆ ครั้ง หรือแอบฟังการสนทนาระหว่างปู่กับพวกอาๆ ของผม นอกจากเรื่องราวเกี่ยวกับวงศ์ตระกูลของเราแล้ว รายละเอียดการลักลอบขุดสุสานของเขา ปู่แทบจะไม่กล่าวถึงเลย

ผมเข้าใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่า ในใจของปู่ จะต้องซุกซ่อนความลับมากมาย เพราะว่า เรื่องราวขุดขโมยสุสานโบราณเมื่อยุคนั้นมันผ่านพ้นไปนานมากแล้ว ความลับที่ซ่อนลึกแค่ไหน เมื่อผ่านไปครึ่งศตวรรษ ก็ต้องกลายเป็นเรื่องขำขัน นี่ก็คือกฎของกาลเวลา

ทว่า ปู่ของผมจนกระทั่งเสีย ยังคงปิดปากเงียบกับเรื่องเหล่านี้ ไม่ยินยอมกล่าวถึง นี่เป็นความผิดปกติ พวกเราพูดว่า การปลดเปลื้องความลับ ก็เหมือนการตกของสีย้อม เมื่อกาลเวลาไหลผ่าน มันจะต้องค่อยๆ ขาวขึ้น เปิดเผยตนเองทีละส่วน ต่อแม้ในใจของปู่ จะดื้อดึงแค่ไหน เรื่องราวเมื่อคราวนั้น ก็ต้องปลดปล่อยออกมาจากใจของเขาทีละนิด แต่ทว่า นี่กลับไม่เลย

ในช่วงระหว่างการขุดสุสานของปู่ จะต้องเกิดเรื่องอะไรที่พิเศษมากเป็นแน่ ความสำคัญของเรื่องนั้น ถึงขั้นไม่อาจเจือจางได้ด้วยกาลเวลา

สิ่งที่เพิ่มความมั่นใจให้กับข้อสันนิษฐานของผมคือ คุณปู่ของผมมีคำสั่งเสียที่แปลกประหลาดมากอยู่เรื่องหนึ่ง การตายของปู่ผม แสนจะธรรมดามาก เฉกเช่นคนชราทุกคนที่รู้ว่าตนถึงแก่เวลาแล้ว ขณะที่เขาตาย ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือให้หวาดกลัวสักเท่าไหร่ เขาใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายทั้งหมด ไปกับการสั่งเสีย

คำพูดประโยคแรกของเขา จนบัดนี้ผมก็ยังจดจำขึ้นใจ เขาพูดว่า “ไม่นึกว่าฉันจะได้ตายจริงๆ”

คำพูดประโยคนี้ ไม่มีใครสนใจเป็นพิเศษ รู้สึกเพียงว่าคุณปู่อายุมาก ก่อนตายประสาทฟั่นเฟือน จึงใช้คำผิด

พ่อของผมถอนหายใจ เขารู้ว่าพูดอะไรก็ไม่มีประโยขน์อีกแล้ว พูดเพียงว่า “พวกเราอยู่กันที่นี่ครบ ทั้งผม น้องรอง น้องสาม หลานมันก็อยู่ด้วย”

“ฉันมีเรื่องจะสั่งเสีย” ปู่ผมกล่าว จากคำพูดคำนี้ ก็บ่งชี้ได้ว่า ความจริงคุณปู่มีสติชัดเจน “สิ่งของที่ฉันเหลือทิ้งไว้ ไม่นับว่ามาก แต่งบางส่วนของมันน่าจะมีราคา พวกแกสามพี่น้องเอาไปแบ่งกัน ถ้าลูกๆ บ้านอื่นฉันไม่ไว้ใจ แต่พวกแกสามคน ฉันไว้ใจ”

พ่อผมก็พยักหน้า ปู่พูดต่อไปว่า “เมื่อฉันตายแล้ว ต้องเผาภายในสองชั่วโมง”

คำสั่งเสียนี้ออกจะพิลึกนิดหน่อย แต่ขณะนี้ก็ขัดใจผู้เป็นพ่อไม่ได้ พ่อผมจึงต้องพยักหน้าอีกครั้ง “ตอนเผาศพ พวกแกต้องแน่ใจว่า ภายในรัศมีสามสิบเมตรรอบเตาเผา ไม่มีคนอยู่ ห้ามมองดูภายในเตาเผา” ปู่ผมกล่าวต่อไป

เงื่อนไขนี้ ก็รับปากด้วยเช่นกัน แต่เมื่อปู่ผมพูดจบ คนในบ้านต่างก็แปลกใจ พวกเรารอคอยอย่างสงบ ให้คุณปู่อธิบายเพิ่มเติม หรือพูดต่อ

ทว่า หลังจากคุณปู่พูดจบ ก็ไม่พูดอะไรอีก ตาของเขาก็ไม่ปิดลง เพียงมองพวกเราเฉยๆ

คุณปู่เสียในคืนนั้น พ่อผมเป็นลูกกตัญญู ทำตามคำสั่งเสียของคุณปู่ทุกอย่าง เรามุ่งไปฌาปณสถานอย่างรีบร้อน ยัดเงินไปมากจึงแทรกคิวได้ เนื่องจากเป็นการสิ้นลมด้วยดี จึงไม่มีความโศกเศร้ามากเกินไปนัก มีเพียงตอนเผา พวกเราทุกคนจะถูกพ่อและพวกพี่น้อง กันไว้ข้างนอก รอจนเหลือแต่เถ้ากระดูก จึงปล่อยให้เข้าไป ดังนั้น ถึงแม้ทุกคนต่างก็รู้สึกแปลกใจ แต่สาเหตุของเงื่อนไขต่างๆ ที่คุณปู่สั่งเสีย ท้ายที่สุดกลับไม่มีใครรู้

เรื่องเรื่องนี้ ด้วยนิสัยส่วนตัว ผมก็ไม่ได้ลงมือสืบความให้รู้ให้ได้ นานๆ ไปก็ลืม บัดนี้นึกขึ้นได้ ความจริงทุกเรื่องที่กำลังจะเกิด ร่องรอยต่างๆ ปรากฏอยู่ทั่วไปหมดแล้วตั้งแต่ยุคนั้น คนที่ตัวไม่อยู่ในเกม ก็จะไม่รู้อะไรเลยจริงๆ เมื่อเข้าสู่เกม เพียงรื้อฟื้นเล็กน้อย ก็จะพบว่า เบาะแสเงื่อนงำ มีเต็มไปหมด

หลังคุณปู่เสีย คุณพ่อได้รับกิจการมาส่วนหนึ่ง ล้วนแล้วแต่เป็นกิจการที่ขาวสะอาด พ่อผมทำงานสำรวจทางธรณีวิทยามาทั้งชีวิต ไม่รู้เรื่องสมบัติวัตถุโบราณแม้แต่นิด จึงปล่อยร้างไว้ตลอด ภายหลังเห็นว่าผมเรียนจบมหา’ลัยแล้วก็ไม่มีงานทำ จึงยกให้ผมดูแล

การทิ้งร้านให้รกร้าง เกี่ยวข้องกับนิสัยส่วนตัวของคุณพ่อ ผมเป็นวัยรุ่นไฟแรง เมื่อรับช่วงต่อกิจการ ก็ตัดสินใจปรับปรุงอย่างดี ทำให้ใหญ่ ทำให้ดัง ผมชักชวนเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันคนหนึ่ง สองคนเริ่มวางแผนขยายกิจการ ตระเวณออกไปเก็บของดี ปรากฏว่า หลังจากโดนตบตาสี่ครั้งติด ทำให้เงินทุนหมุนเวียนของร้านและบัญชีเงินฝากของเพื่อนสนิทผมต้องสูญ เพื่อนผมเลือกเดินทางเสี่ยง ติดตามลูกพี่ลูกน้องไปขุดสุสานโบราณ ผลก็คือเข้าคุก ผมก็ไม่กล้าบอกกับพ่อแม่ว่าที่ร้านไม่มีเงินแล้ว ยังดีที่หน้าร้านนั้น ครึ่งหนึ่งเป็นคนของตัวเอง เพียงต้องจ่ายค่าเช่าและค่าน้ำค่าไฟของอีกครึ่งหนึ่งก็พอ เดิมทีผมตั้งใจจะคืนหน้าร้านอีกครึ่งไป (ซึ่งท้ายที่สุดก็คืน) แต่เมื่อนึกอีกที ตอนที่ปู่ของผมอยู่ หน้าร้านมีเท่านี้ พ่อผมแม้จะไม่เก่งกาจ อย่างน้อยหน้าร้านก็ไม่หด ตอนนี้มาถึงมือผม จะลดไปครึ่งร้าน รับรองต้องโดนพ่อเฉ่งแน่ๆ

ดังนั้นผมจึงฝืนแบกเอาไว้ ชีวิตลำบากมาก ธุรกิจค้าขายวัตถุโบราณ เรื่องรวยข้ามคืนกับจนข้ามคืนนั้นมีให้เห็นบ่อยๆ แต่ต้องมีเงินทุนหมุนเวียน ไม่อย่างนั้น แทนที่จะทำอาชีพนี้ หันไปขายไข่ต้มใบชาจะดีกว่า ซึ่งก็ยังได้อาศัยบารมีของคุณปู่ ทุกๆ เดือนหรือไม่มากก็น้อย จะมีคนเดินทางมาที่ร้านเพราะชื่อเสียง ผมอ้างชื่อของปู่หลอกหากิน ก็ทำรายได้ได้บ้าง ต่อมา ผมก็เจอกับไอ้คนที่ชื่อจินว่านถัง

ตอนแรกจินว่านถังก็มาที่ร้านผมเพราะปู่เช่นกัน เขาเอาผ้าไหมจารึกยุคจ้านกั๋วฉบับหนึ่งมา อยากให้คุณปู่ช่วยตรวจสอบ วีรกรรมของคุณปู่ที่ผมรู้เรื่องแรก ก็คือลอบขุดสุสานศพโลหิตกลางดึกคืนหนึ่งเมื่อหลายสิบปีก่อน สุดท้ายคุณปู่ได้ผ้าไหมจารึกจ้านกั๋วเปื้อนเลือดติดมือกลับมา ขณะที่ปู่ พ่อ และพี่ชายของคุณปู่ ทั้งหมดตายในเหตุการณ์นั้น ผมจึงแขยงเจ้าสิ่งนี้พอสมควร แต่ว่า ผลประกอบการที่ซีดเซียวทำให้ผมเกิดความคิดชั่วร้ายกับผ้าไหมจารึกฉบับนั้นของเขา ผมถ่ายรูปมันไว้ เตรียมทำของลอกเลียนแบบไว้ขาย แต่กลับค้นพบโดยบังเอิญ ว่าผ้าไหมจารึกจ้านกั๋วฉบับนี้ เป็นแผนที่สู่สุสานโบราณแห่งหนึ่ง

ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นกรรมพันธุ์ของโจรขุดสุสาน หรือเป็นเพราะยากจนจนเป็นบ้า ผีห่าซาตานมาดลใจ ผมเข้าร่วมการลักลอบขุดสุสานโบราณครั้งนั้น ในการขุดสุสานคราวนั้น ผมได้เจอกับจางฉี่หลิงเป็นครั้งแรก

เรื่องราวต่อจากนั้น ซับซ้อนซ่อนเงื่อน รวบรวมขึ้นเป็นบันทึกต้องเขียนเป็นตัวอักษรมากกว่าล้านตัว ผมกับจางฉี่หลิง ก็ได้เป็นเพื่อนกัน (นับเป็นเพื่อนจริงๆ หรือเปล่า มาคิดดูตอนนี้ ผมก็รู้สึกเศร้าใจนิดหน่อยเหมือนกัน) พอนานเข้าผมก็พบว่า จางฉี่หลิงคนนี้เป็นเหมือนกับปู่ผม เหมือนจะแบกรับความลับที่พูดไม่ได้เด็ดขาดอยู่อย่างหนึ่งเช่นกัน ซ้ำยัง ผมพบว่าสิ่งที่จางฉี่หลิงแบกไว้ คล้ายกับโยงใยอย่างตัดกันไม่ขาด กับสิ่งที่ปู่ของผมแบกไว้

ผมอดเริ่มสืบค้นเรื่องของเขาไม่ได้ ไม่นานผมก็ต้องตกใจที่พบว่า จางฉี่หลิงคนนี้ มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวของเราตั้งแต่รุ่นคุณปู่แล้ว ในปฏิบัติการบางเรื่องของปู่และอาสามของผม คนคนนี้ต่างเคยปรากฏตัวในฐานะของคนแปลกหน้า

เขากับครอบครัวเราสามชั่วคน มีความเกี่ยวพันกัน และที่น่ากลัวที่สุดคือ ปู่ของผมท่านเสียไปแล้วตั้งหลายปี เขากลับยังมีชีวิตอยู่ในวัยเดียวกันกับผม

แม้ผมจะเชื่อว่าเขาไม่มีเจตนาร้ายต่อผม แต่ว่า คนคนนี้คือใครกันแน่ จุดมุ่งหมายของเขาคืออะไร มันคือบ้านสกุลอู๋เราบุกเข้าไปในมวลปริศนาของเขา หรือเขาต่างหากที่วนเวียนอยู่รายรอบบ้านสกุลอู๋เรา ไม่มีใครรู้

เขาเหมือนกับปู่ผม แบกความลับหนึ่งไว้ ความลับพวกนั้น เป็นเรื่องเดียวกันหรือเปล่า

ผมยิ่งไม่รู้

แต่เหตุใดปู่ผมจึงมีคำสั่งเสียแปลกๆ พวกนั้น ผมกลับค่อยๆ พบคำตอบ จากเหตุการณ์เหล่านี้ เรื่องราวเหนือความคาดหมายมากมายที่คนรุ่นปู่กระทำ แผนชั่วอันน่าสะพรึงกลัวที่ตกลงไป ค่อยๆ ลอยขึ้นเหนือผิวน้ำ

เรื่องราวเรื่องนั้น สิ้นสุดลงแล้ว ตอนจบของเรื่อง จางฉี่หลิงนำเอาความลับของเขาหายตัวไป ผมนึกว่าผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว แต่กลับพบว่า ความจริงทุกสิ่งที่เกี่ยวกับตัวเขา ยังคงเป็นปริศนา

ผมไม่รู้ว่า ใช่หรือไม่หลังจากที่ผมมีลูกแล้ว ในชั่วชีวิตของลูกผม คนคนนี้จะปรากฏตัวอีกหรือไม่ ด้วยใบหน้าของชายหนุ่มนั้น แต่ที่ผมแน่ใจก็คือ ไม่ว่าคนคนนี้จะแบกความลับใดๆ ไว้ ไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกับตระกูลผมหรือไม่ ผมก็อยากให้ทุกสิ่งสิ้นสุดลง ก่อนชีวิตของผมจะสิ้นสุด

ผมอยากพบเขาอีกครั้ง เพื่อรู้ความลับของเขา



Talk
ไม่มีเวลาตรวจทานซ้ำเลย ฝากด้วยนะครับ
คิดถึงสำนวนนายน้อยนะ ^^

[schneewittchen]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!
คิดถึงสำนวนนายน้อยเหมือนกันค่ะ อยากรู้ภาคนี้จะมีอะไรฮาๆอีกรึเปล่า เพราะเหมือนซาไห่จะได้น้องหลีไปช่วยตบมุขยันเลยทีเดียว55555555

ขอบคุณนะคะ^^

[murasaki]

ดราม่านะคะพ่อคุณ แอบเศร้าประโยคนี้นายน้อยจัง เค้าไปเพราะว่าเค้าเห็นนายน้อยสำคัญเชี่อมโยงกับตัวตนเพียงหนึ่งเดียวของเค้านะคะ
เค้าต้องเห็นนายน้อยเป็นเพื่อนแน่ๆ หรืออาจจะมากกว่าแค่กๆๆ ดังนั้นไม่ต้องแอบเศร้านะ

เราคิดว่านายน้อยต้องเลิกตามเค้าคนนี้ก่อนนะคะถึงจะมีมีเวลาไปหาเมีย 5555 ตอนนี้ไอความคิดที่ว่าถ้าสักวันมีลูกเค้าจะยังอยู่มั้ยอ่ะพับไปก่อน
อิฉันเห็นนายน้อยต๊ามตามเค้าผู้นั้นขนาดนี้จนอายุล่วงเลยขึ้นทุกวันๆ ตัดใจที่จะหาเมียแล้วเป็นเจ้าสาวแทนเถอะ แค่กๆๆๆ
ปริศนากำลังก่อตัวแล้ววว ชอบภาคนี้จริงๆเพราะมีห่วงคำนึงของนายน้อยที่มีต่อเสียวเกอเยอะอิฉันสุขใจเหลือเกิน แอบเหงาๆหน่วงๆ
ผมอยากพบเขาอีกครั้ง เพื่อรู้ความลับของเขา โอยด้วงก็อยากให้คุณได้พบกันไวๆๆๆๆ ฮื่อออออ
ปล.เม้นท์เพ้ออย่างเดียวเลย ขอบคุณคุณเบียร์ที่แปลค่ะสุขมากเลยยยย

[kazahana]

"ผมไม่รู้ว่า ใช่หรือไม่หลังจากที่ผมมีลูกแล้ว" <<< ไม่ได้อะไรหรอกนะคะนายน้อย.... แต่หาแฟนให้ได้ก่อนไหมคะ=w=!
ผมอยากพบเขาอีกครั้ง เพื่อรู้ความลับของเขา <<< กำลีงจะซึ้งถ้าไม่ต่อประโยคหลังว่าอยากรู้ความลับเขา 55555

[sleepyzz]

ในการขุดสุสานคราวนั้น ผมได้เจอกับจางฉี่หลิงเป็นครั้งแรก

เหมือนไดอารี่เล่าเรื่องตอนเจอกับแฟนครั้งแรก ----แค่กๆๆๆๆๆๆ //พลั่กกก ใครปาสมุดบันทึกมา!!!!

คิดถึงนายน้อยยย ฮือออออออ ขอบคุณมากๆนะคะ

[carrotkun]

โอ๊ย นายน้อยยย เมียนายยังไม่มีเลยจะคิดไปจนมีลูกแล้ว แง คิดแบบนั้นแต่จริงๆก็แค่น้อยใจเมินโหยวผิงแหละนะ /ตบบ่านายน้อย/

ฮึ่มมมมมมม ทิเบตมาจนได้ นี่ต้องทิ้งงานแล้ววิ่งมาอ่านเลยค่ะฟหกด ขอบคุณที่มาแปลนะคะคุณเบียร์

[kangaroow]

อา... คิดถึงสำนวนนายน้อยจริง ๆ นั่นแหละค่ะ
เป็นบันทึกเกริ่นนำเท้าความก่อนจะถึงเรื่องข้างในสินะคะ

คำพูดประโยคแรกของเขา จนบัดนี้ผมก็ยังจดจำขึ้นใจ เขาพูดว่า “ไม่นึกว่าฉันจะได้ตายจริงๆ”

ประโยคนี้ติดใจเรามากค่ะ ฮือๆๆๆ
ต้องเจอเรื่องอะไรบ้างถึงได้พูดประโยคนี้ออกมา ปู่อู๋ของหนูว ;w;

ขอบคุณคุณเบียร์นะคะ ซิกๆๆๆ
จะรอตามปฏิบัติการตามผู้ช--- *แค่ก* ตามรอยปริศนาของนายน้อยต่อค่ะ

[Yuwadee Wana]

ขอบคุณค่ะ คิดถึงสำนวนนายน้อยเหมือนกันค่ะ

[Malangporyim]

ไปแต่งงานกันไป
ฮือ


ฮือ


ฮือ


ฮืออออออออออออออออออออ /ปาสำริดใส่ประโยคสุดท้ายนายน้อยอย่างก้าวร้าว


ฮือออออออออ

ขอบคุณสำหรับแปลค่ะ รอซื้อทิเบตเหมือนกันนะคะ โฮ

[DuongHuen]

เอาแล้วไง! ปู่ตายตั้งนานแล้ว แต่ยังมีชีวิตอยู่ต่อ.. มาสไตล์ #เหลาหย่าง เลย
อาาา.... ขนลุก!

[yakusoku]

โธ่ นายน้อยหาเมียให้ได้ก่อนเถอะคะ อีกเรื่องอยากเจอเสี่ยวเกอเพื่ออยากรู้ความลับเนี่ยนะ

[annminki]

ผู้หญิงที่จะมาเป็นเมียนายน้อยนี่.....ตายไปแร้วใช่มั้ย


ไม่น่ารอดผู้หญิงที่เกี่ยวกับนายน้อยนี่ตายทกคน

อาจเพราะจี่หลิงคนนี้หรือป่าวววว

[scuroluce]

อ่านมาทั้งตอน ไม่พูดชื่อ "เพื่อนสนิทคนนึง" เลย แต่ "จางฉี่หลิง" นี่ชัดเจนทุกบรรทัด ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

อ่านไปแล้วก็แอบเศร้าตามนิดหน่อยเหมือนกันเวลาพูดถึงเสี่ยวเกอนะคะ (นี่บันทึกสุสานหรือบันทึกรัก?) แต่เสี่ยวเกอก็ต้องเห็นนายน้อยเป็นเพื่อนด้วยแน่ๆ ถึงขนาดเข้าประตูไปแทนเป็นสิบๆ ปีเชียวนะคะ!!!

ไม่ได้จะว่าอะไรนะนายน้อย แต่ก่อนจะมีลูก ปล่อยวางจากพี่เมินแล้วไปหาเมียก่อนดีไหมคะ 55555555555555555555555555


"ผมอยากพบเขาอีกครั้ง เพื่อรู้ความลับของเขา"... และจะไม่ปล่อยเขาไปไหนอี---- แค่กๆ ด้วงดมกาวค่ะขออภัย

[The_Dark_Lady]

รู้สึกน้อยใจแทนเหลาหย่างเบาๆ
อู๋เสียคนขี้ลำเอียง ฮรุ่มมมม
กร๊าวววว เนต้าคุณปู่ คุณปู่ไปเจออะไรมาน้อออ ถึงขนาดรำพันได้ว่าตัวเองได้ตายแล้ว ฮรืออออ

คิดถึงสำนวนของนายนว้อยยยย
แต่ว่าตะไมรู้สึกเหมือนบันทึกรั---แค่ก
นี่มันควรเป็นบันทึกการเดินทางใช่มะ...

[falenda]

นายน้อยได้ข่าวว่าแค่คุยกับผู้หญิงก็หน้าแดงแล้วนี่
เรื่องมีลูกเนี่ย เราว่าอยากยิ่งกว่ารู้ความลับเสี่ยวเกออีกนะ

[riprim]

ผมได้เจอกับจางฉี่หลิงเป็นครั้งแรก >>> (T^T)
นายน้อย เสี่ยอ้วนก็เป็นเพื่อนรักเพื่อนตายนา แต่ในบทพูดถึงแต่เสี่ยวเกอนะนี่
จิตใจจดจ่ออยู่ถึงคนเดียวเลยสินะ ถถถถ แบบนี้ไม่ให้จิ้นได้ยังไงกัน
บันทึกรักนายน้อยตะกูลขุดสุสาน แค่กๆ #ด้วงเมากาวหนักมาก

[prince501]

กรี้ดดดดดดดด นายน้อยสไตล์คัมแบ็ค บันทึกตัดพ้อเสี่ยวเก่อใช่มั้ยตอบ 555 นายเมินต้องเห็นนายน้อยเป็นเพื่อนสิไม่งั้นจะเข้าประตูไปแทนทำไมละ นายน้อยอย่างเพิ่งนอยด์นะ ถถถถถถถถถ

[panadda_au]

คิดถึงสำนวนแบบนี้แหละ สำนวนของนายน้อยยยยยยย

[FunnyLee]

ใจของนายน้อยมีแต่เสี่ยวเกอจริงๆนะไม่ว่าจะทำอะไรใจก็คิดถึงแต่เสี่ยวเกอ 5555 มโนไกลจริงๆ
แสดงว่าภาคทิเบตมาก่อนภาคซาไห่แน่ๆเลยค่ะ

[Rozenkreuz]

เขาไม่ได้มองนายเป็นเพื่อน เป็นว่าที่ภรรยาในอนาคตต่างหาก
อู๋เสียพูดจาไม่ดี มีลูกมีเลิกอะไรกัน สามีอยู่นู้นไง แค่กๆๆ
ชื่อเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันไม่มีเอ่ยนาม ชื่อคนที่เจอหน้ากันครั้งแรกพร้อมกันอย่างเสี่ยอ้วนไม่มีกล่าวถึง แต่จางฉี่หลิงนี่ชัดเจนทุกบรรทัด ถถถถถ

อ่านแล้วบรรลุขึ้นมาทันที ประวัติติดตัวแดงของร้านมันเป็นมาแบบนี้นี่เองน่อ 5555

[Luckey.B]

คุณปู่คะ “ไม่นึกว่าฉันจะได้ตายจริงๆ”นี่หมายความว่าไงคะ อยากรู้นะคะ

ถถถ นายน้อยเป็นเพื่อนกันรึเปล่าไม่รู้ รู้แต่นายน้อยเป็นสิ่งเชื่อมโยงพอยอดชายนายจางไว้กับโลกใบนี้นะคะ
เอิ่มมม...ส่วนเรื่องมีลูกนี้ อย่าพึ่งเอ่ยถึงเลยคะ หาสาวให้ได้ก่อนดีกว่า ฮาๆๆๆๆ

"ผมอยากพบเขาอีกครั้ง เพื่อรู้ความลับของเขา" กรี๊ดสิคะ กรี๊ด รออะไรอยู่(ด้วงเมากาว)
นี่ก็นั่งลุ้นตัวโก่งเหมือนกัน อยากให้นายน้อยได้เจอพ่อเมิน ฮริ้งงงง
ด้วงเริ่มเมากาวหนักคะ ขอไปกินน้ำขิงแก้เมาสักถ้วยก่อนละ

[hnee]

ขอแซวหน่อย

"ใช่หรือไม่หลังจากที่ผมมีลูกแล้ว ในชั่วชีวิตของลูกผม" <--- อาเสียเธอจะได้มีลูกจริงๆเหรอ? เธอไล่ตามเสี่ยวเกอตลอดเวลา จนจะเลยวัยหนุ่มเป็นวัยกลางคน เธอคิดจะมีเมียมีลูกตอนอายุเท่าไหร่ดี?

ธิเบตมาแล้ว ปริศนาก็วิ่งมาแล้วเพียบ ตอนนี้ยังนึกเม้นต์ไรไม่ออก มันค้างในใจไปหมดเลย ว่าแต่อาเสียจ๋า เพื่อนสนิทเธอร่วมลงทุนจนเจ๊งไปตามๆกัน เธอไม่ควรลืมชื่อเขานะ =_=

[meanato]

นายน้อยเจ้าคะ...หาเมียให้ได้ก่อนเถอะค่ะ ถ้าคิดถึงเเต่ผู้ชายอย่างนี้ผ่านไป20ปีก็หาไม่ได้//

[nightsza]

เพื่อนสนิทนายน้อยเสียใจแย่แล้ว ไม่ออกชื่อเลยสักคำ แต่จางฉี่หลิงชัดทุกประโยค

[arshura09]

มันอาจเป็นชะตากรรมของเหล่าผู้ขุดสุสาน
การพบพานอันลึกลับซับซ้อน
การตกตะกอนของความลับที่ยิ่งรับรู้ก็ยิ่งมีอะไรให้หาเรื่อยไป

จางฉีหลิง ผู้ได้รับหน้าที่ให้รักษาความลับ
อู๋เสีย เด็กผู้ได้รับมรดกจากรุ่นเก่ามาถือไว้
กับหน้าที่ที่ต้องรับมาอย่างไม่ตั้งใจ
แต่ก็ไม่อาจละทิ้งผู้ข้ามกาลเวลาอย่างจางฉีหลิงได้

ความลับที่รุ่นก่อนไม่อาจเล่าสืบต่อไป
คือความจริงที่เขาต้องค้นหาต่อไป
จนรุ่นลูกรุ่นหลาน....

แต่เอาจริงๆเถอะค่ะนายน้อย....
คิดว่าจะมีไหมล่ะคะ ยึดติดกับจางฉีหลิงขนาดนี้น่ะค่ะ ถถถถ

ยินดีต้อนรับนายน้อยอู๋เสียกลับคืนวงการค่ะ