[OS]#dmbjdaily 29 days left (Lock)(AU) Mr.Locksmith (ผิงเสีย)(R-18)

[The_Dark_Lady]

(AU) Mr.Locksmith (ผิงเสีย)
Warning โปรดระวังความคิโม่ยไร้สติ







ช่วงนี้อู๋เสียรู้สึกแปลกๆ…

เวลาที่อยู่บ้านเพียงลำพังในยามค่ำคืน เขามักรู้สึกว่ามีคนลอบแอบมองอยู่ แต่พอลองดูจริงๆก็ไม่มีใคร เล่นเอาเขาหลอนอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ว่าเขาทำงานกับพวกของเก่า เรื่องลึกลับก็เจอมาพอสมควรอยู่แล้ว ถ้าจะมาจิตอ่อนกับเรื่องแบบนี้คงเสียชาติเกิดมาเป็นหลานของหมาแก่อู๋แห่งหังโจว เขาจึงปล่อยๆมันไป คิดว่าตัวเองหลอนไปเองมากกว่า

แล้วตกดึกเขามักจะฝัน…


ว่ามีเงาดำก้าวเข้ามาภายในห้อง บดบังแสงจันทร์ที่สาดส่อง ร่างสูงโปร่งนั้นนั่งลงบนเตียงข้างเขาที่นอนอยู่ จรดปลายนิ้วไล้กรอบหน้า คิ้ว เปลือกตา สันจมูก แก้ม บดคลึงริมฝีปากอยู่นานก่อนจะสอดเข้ามาลูบไล้ภายใน เป็นความฝันที่ให้ความรู้สึกเหมือนจริง ยามที่นิ้วนั้นสอดเข้ามา เขาอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก เมื่อเขาถึงที่สุดนิ้วคู่นั้นจะถอนออกไป

สองมือกร้านของเงาดำนั้นพลันเปลี่ยนเป็นลูบไล้ผิวกายเขาแทน ปัดเสื้อนอนที่เขาใส่ให้เปิดออก เค้นคลึงจนให้ความรู้สึกเจ็บแปลบเป็นระยะ ใบหน้าของเงาดำขยับเคล้าเคลียยอดอก ทุกคืนเขาได้ยินเสียงลิ้นเปียกชื้นโลมเลีย บางครั้งก็เป็นเรียวนิ้วบดคลึง คีบเคล้น ให้ความรู้สึกจั๊กจี้ปนเสียวซ่าน ในบางค่ำคืนเขาถึงกับปลดปล่อยออกมา

ทันทีที่เขาปลดปล่อย ความฝันนั้นจะจบลง…


อู๋เสียหงุดหงิดทุกครั้งกับการตื่นมาในยามเช้าแล้วพบว่าตัวเองฝันเปียกจากความฝันเหล่านั้น…

เขาคิดว่าตัวเองคงจะห่างเหินจากการผ่อนคลายมากเกินไป ร่างกายถึงระบายออกด้วยความฝันพิสดารแบบนั้น เขาจึงพยายามออกไปนัดบอด ไปเที่ยวคลับตามที่เพื่อนของเขาชวน หวังจะตกสาวมาซักคนแล้วสนุกกันให้สุดเหวี่ยง

...แต่การเที่ยวหนนั้นพังไม่เป็นท่า เพราะเขารู้สึกหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลาจนเที่ยวไม่สนุก เขารู้สึกเหมือนมีสายตาเย็นๆของใครบางคนมองตามหลังตลอดเวลา จนสุดท้ายสาวๆที่โต๊ะออกอาการรำคาญแล้วออกไปโฉบหาคนอื่น


ตกดึกคืนนั้น...ความฝันเพิ่มระดับความแอดวานซ์ขึ้น…

เงาดำนั้นสอดแทรกช่องทางเบื้องหลังเขาด้วยนิ้ว ขยับคว้านภายในผนัง บดเบียดกดคลึงในส่วนลึก บังคับร่างกายเขาให้ไปถึงจุดสูงสุดโดยไม่แตะต้องเบื้องหลัง ก่อนขยับบดเบียดร่างกายเสียดสีกัน...แล้วอีกฝ่ายก็ปลดปล่อยใส่ต้นขาของเขา

ความฝันให้ความรู้สึกสมจริงจนเขาหวาดหวั่น

...ยิ่งตื่นเช้ามาแล้วพบว่าร่างกายตัวเองยังคงเรียบร้อยดียกเว้นความเหนอะหนะส่วนล่างเขายิ่งหวาดกลัว

เขาเริ่มไม่กล้านอนหลับ...




“เทียนเจินดูโทรมมาก...นี่ไม่ได้นอนมากี่คืนแล้ว…”

นายอ้วนเพื่อนเขาทักขึ้นเมื่อมาเยี่ยมที่ร้าน

“สาม…”

เขาตอบเรียบๆ ซบหน้าลงกับต้นแขน การไม่ได้นอนทำให้เขารู้สึกอ่อนเพลียอย่างมาก ...แต่จะให้นอนเขาก็กลัว

“พาไปเที่ยวแล้วยังฝันร้ายอยู่อีกเหรอ…”

นายอ้วนถามขึ้น เขาเล่าเรื่องฝันแปลกๆให้อีกฝ่ายฟังเป็นคนแรกๆ ไม่กล้าบอกให้ครอบครัวรับรู้เพราะกลัวจะกังวล เป็นห่วงกัน เขาแยกจากบ้านใหญ่มาอยู่คนเดียวตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย แค่รบกวนเรื่องกิจการก็มากพอแล้ว จะเอาปัญหาส่วนตัวไปรบกวนก็ใช่ที่

...แถมยังเป็นปัญหาน่าอายขนาดนี้…

“ฝันร้ายหนักกว่าเดิมด้วย…”

“หะ…”

นายอ้วนอุทานก่อนจะขมวดคิ้ว เจ้าตัวยกมือขึ้นกอดอกแล้วลูบคาง ทำหน้าครุ่นคิด

“นี่มันแปลกๆแล้ว…” แล้วก็หันมาถาม “นายเริ่มฝันร้ายเมื่อไหร่…”

เขาเลิกคิ้ว รู้สึกงงๆที่อยู่ๆก็ถูกถามแต่ก็ตอบไป “สัปดาห์ก่อน…”

“ช่วงนั้น นายได้เจอใครแปลกๆบ้างไหม…”

“คนแปลกๆ…” เขาทวนคำ “ไม่นี่...แต่...เอ๊ะ…” เขานึกอะไรขึ้นมาได้ลางๆ คนๆนั้นจะว่าแปลกก็คงได้แต่คิดว่าไม่น่าจะเกี่ยวกัน

“อะไรเทียนเจิน…”

“เปล่าๆ...สัปดาห์ก่อนฉันเจอคนๆหนึ่งที่ดูแปลกๆจริงๆนั่นหละ...แต่คิดว่าไม่น่าจะเกี่ยวกัน…”

“เล่ามา…”

“หะ…”

“นายอ้วนบอกให้เล่าก็เล่าสิ...รึอยากจะฝันร้ายต่อไปเรื่อยๆ…”

ได้ยินดังนั้นเขาจึงเปิดปาก แม้ยังงุนงงอยู่ก็ตาม “ช่างทำกุญแจน่ะ ...พอดีว่ากุญแจที่ร้านมันเสียเลยเรียกคนมาซ่อม แล้วอาสามก็แนะนำช่างมาคนหนึ่ง ไม่รู้ชื่อจริงเขาชื่ออะไรแต่อาสามบอกให้เรียกเขาว่า เสี่ยวเกอ เป็นคนนิ่งๆ ไม่หือไม่อือ นั่งเงียบเป็นสากกระเบือ แต่ทำงานดีมาก...พอซ่อมกุญแจในร้านเสร็จ ฉันนึกได้ว่าพวกกุญแจลูกบิดในบ้านมันก็เก่าจะพังแหล่ไม่พังแหล่ ไหนๆมีช่างมาแล้ว เปลี่ยนๆไปเลยก็ดี...ฉันก็เลยให้เขาไปทำกุญแจที่บ้าน…”

“แล้วไงต่อ…”

“ก็ไม่ยังไง เขาก็ไปเปลี่ยนกุญแจที่บ้านให้ ตอนแรกก็กะเปลี่ยนแค่ไม่กี่ที่...แต่เขาแนะนำว่าควรเปลี่ยนใหม่ทั้งบ้าน ฉันก็เลยตามเลย เขานัดมาทำให้วันถัดมา ฉันก็อยู่บ้านรอ วันถัดมาเขาก็มาเปลี่ยนให้จนเสร็จ ส่งมอบลูกกุญแจ จ่ายค่าจ้าง จบ...แยกย้าย…”

“นายรู้ที่มาที่ไปของช่างทำกุญแจคนนี้ไหม…”

“ไม่อ่ะ...อาสามแนะนำมา...น่าจะไว้ใจได้ ฉันเลยไม่ได้สืบค้นอะไรมาก…”

“นายนี่มัน…” นายอ้วนถอนหายใจ เขาอดไม่ได้ที่จะถลึงตาใส่ ท่าทีแบบนั้นมันอะไรกัน แต่อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรต่อกลับเปลี่ยนเรื่องพูดแทน

“ฉันคิดว่าที่นายฝันร้าย...อาจจะไม่ใช่ฝันร้าย…”

“หะ…”

“มาพิสูจน์กัน…”

นายอ้วนพูดขึ้นแล้วนั่งลงสาธยายแผนการยาวเหยียดของตัวเอง โดยที่เขาได้แต่นั่งฟังตาปริบๆ

.
.
.
.
.

ไม่มีเวลาแล้ว

ร่างสูงโปร่งในเสื้อฮู้ดสีดำซึ่งยืนนิ่งอยู่ในตรอกแคบๆข้างร้านขายของเก่าของอู๋เสียพึมพำ

...อีกฝ่ายเริ่มรู้ตัวแล้วแถมยังมีคนอื่นเข้ามาสอด

ไม่มีเวลาแล้ว

ชายคนนั้นได้แต่คิดในใจ ขณะแอบฟังเสียงสนทนาของคนทั้งสองที่อยู่ในร้าน

...สงสัยคงต้องทำให้จบภายในคืนนี้

ร่างโปร่งที่คลุมฮู้ดสีดำ สะบัดตัวหันหลังกลับแล้วเดินหายไปในตรอกอย่างรวดเร็ว

.
.
.
.
.

สุดท้าย อู๋เสียก็ต้องทำตามแผนการที่นายอ้วนวางไว้อย่างเสียไม่ได้เพราะความอยากรู้อยากเห็นว่าความฝันนั่นแท้จริงแล้วคืออะไร

...ข้อสันนิษฐานของนายอ้วนที่ว่ามีคนย่องเข้าหาเขาในยามค่ำคืนทำให้เขาขนลุก แต่เขาไม่อาจจะทำอะไรได้นอกจาก พิสูจน์มัน



แผนการคือ คืนนี้นายอ้วนจะซุ่มอยู่ในรถนอกรั้วบ้าน แผนการคือให้เขาแกล้งทำเป็นหลับดู ซึ่งถ้ามีคนย่องเข้าหา เขาจะรู้และกดโทรฉุกเฉินเรียกนายอ้วน เขายกกุญแจสำรองให้อีกฝ่ายไปเผื่อมีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่นายอ้วนคาดเดา อีกฝ่ายจะได้เข้ามาช่วย

ถ้ามันเป็นแค่ฝันร้ายเพราะความฟุ้งซ่านของเขา มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น...และเขาควรไปเข้าพบจิตแพทย์

เขาหวัง...ขอให้มันเป็นเพียงฝันร้ายตื่นหนึ่ง…




เขาดับไฟนอน รออยู่นาน จนแทบจะเคลิ้มหลับเพราะร่างกายอ่อนเพลียหลังจากถ่างตาตื่น ไม่หลับไม่นอนอยู่สามวันเพราะกลัวความฝัน แต่เขากลับได้ยินเสียงลั่นของกลอนลูกบิด

เขาหรี่ตามอง เห็นบานประตูเปิดออกในแสงสว่างรางๆ แสร้งหลับตาปี๋ รู้สึกถึงใครบางคนขยับเข้าใกล้แต่แทบไม่ได้ยินเสียงฝีเท้า

เขานึกถึงนายอ้วนเลื่อนมือคลำหาโทรศัพท์ที่เขาเอาวางไว้ข้างตัวใต้ผ้าห่ม

แต่คนที่เข้ามาเหมือนจะรู้ทัน ผ้าห่มที่คลุมตัวเขาถูกสะบัดออกมือสองข้างถูกจับตรึงเหนือศีรษะ…

เขาเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แทบจะหวีดร้องออกมาเมื่อเห็นใบหน้าของคนๆหนึ่งในระยะประชิด

“นะ...นาย…”

อีกฝ่ายปรายตามองนิ่ง รวบมือเขาสองข้างด้วยมือข้างเดียว อู๋เสียพยายามจะบิดออกแต่มือนี้กลับแข็งแรงกว่าที่คาดไว้ ได้แต่มองอีกฝ่ายเอามือที่ว่างหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดู

ในความมืด...มีเพียงแสงสว่างจากหน้ามือถือซึ่งโชว์ว่ากำลังโทรออกหานายอ้วน แสงสีขาวอมฟ้าส่องใบหน้าคมสันที่ขาวซีดล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีดำซอยสั้นของเสี่ยวเกอ...ช่างทำกุญแจคนนั้น ใบหน้าดูดีซึ่งมักจะมีแต่แววเฉยเมยวันนี้แลดูประหลาดไป ยิ่งมีแสงนวลส่องเน้นใบหน้าแบบนี้ ยิ่งดูหลอนจนชวนขนลุก

“เสี่ยวเกอ…”

เขาเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่ว ข้อมือถูกจับยึดไว้แน่นจนเริ่มเจ็บ

“ถ้าหวังจะให้เขามาช่วย...นายคิดผิด…” เสี่ยวเกอพูดเรียบๆด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ แต่นัยน์ตาสีดำกลับเปล่งประกายประหลาด อู๋เสียรู้สึกได้ว่าร่างกายกำลังสั่นด้วยความหวาดกลัวต่อสายตานั้น “...กุญแจสำรองชุดนั้น เป็นของปลอม”

“นาย…” เขาอุทาน ในหัวหมุนติ้วด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย สุดท้ายกลั่นออกมาได้แค่คำว่า “ทำไม…”

“เพราะฉันคลั่งไคล้ในตัวนาย…” อีกฝ่ายกระซิบด้วยเสียงแหบพร่า มือซึ่งมีสองนิ้วยาวอย่างผิดปกติวางมือถือเขาลง ใบหน้านั้นลดลงมาที่ลำคอของเขา

ก่อนเขาจะสัมผัสได้ถึงเรียวลิ้มเปียกชื้นไล้เลียตามแนวข้างลำคอของเขา ไล้ละจนถึงกระดูกไหปลาร้าที่โผล่พ้นเสื้อนอน สลับกับความรู้สึกเจ็บแปลบจากคมฟันขบกัดและแรงดูดดุนของริมฝีปากได้รูป

ขนเขาลุกชันทั่วทั้งตัว ยกขาหมายจะฟาดเข้าที่กลางลำตัวให้อีกฝ่ายกระเด็นออกไป แต่ฝ่ายนั้นรู้ทัน มือซึ่งลูบไล้ช่วงเอวก็เปลี่ยนมาจับขาเขาเอาไว้ ยึดให้เกาะเหนี่ยวที่สะโพกของอีกฝ่ายก่อนร่างสูงโปร่งนั้นจะขยับตัวเข้าแทรกกลางหว่างขาของเขา

“อย่า…” อีกฝ่ายปรามเสียงต่ำ แต่เขาไม่สนใจฟัง สบโอกาสที่คนด้านบนเผลอคลายมือลงนิดหน่อย สะบัดมือสองข้างออกจากพันธนาการ กำหมัดแน่นแล้วซัดผลัวะเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลานั่น

เขาคิดว่าต่อยไปเต็มแรงจนน่าจะทำให้อีกฝ่ายเซออกไปได้แต่แรงหมัดเพียงแค่ทำให้ใบหน้าของเสี่ยวเกอสะบัดไปด้านข้างเท่านั้น ตัวของอีกฝ่ายยังคงแทรกอยู่ตรงหว่างขาเขานิ่ง มือข้างหนึ่งยังคงยึดขาเขาไว้แน่น

...และบีบเค้นเต็มแรง จนเขาเผลอร้องครางออกมาด้วยความเจ็บ เมื่ออีกฝ่ายหันหน้ากลับมา มุมปากมีของเหลวสีแดงสดหยดลงมาอันน่าจะเป็นผลจากแรงหมัดของเขา ใบหน้าหล่อเหลาที่เขาเคยนึกชมตอนพบกันครั้งแรกว่าดูดีเกินจะเป็นแค่ช่างซ่อมกุญแจธรรมดาเรียบตึง แววตาเป็นประกายวาววับ ขณะยกหลังมือขึ้นเช็ดเลือด

“ฉันไม่อยากจะทำแบบนี้เลย...แต่นายรั้นเกินไปแล้ว…”

เสี่ยวเกอคนนั้นเอ่ยเสียงเรียบ เขาเสียวสันหลังวาบ ตื่นตะลึงจนได้แต่นอนนิ่ง ขณะมองอีกฝ่ายควักเอาสิ่งของชิ้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลัง

.
.
.
.
.

นายอ้วนสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา เขาเผลอหลับไปขณะที่ดำเนินแผนการพิสูจน์ความจริงที่วางเอาไว้กับนายน้อยสาม
พอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นดู ก็พบว่ามีสายโทรเข้าสายหนึ่งเป็นของอู๋เสีย

เขากระเด้งตัวขึ้นนั่ง ลนลานคว้ากุญแจสำรองที่เอามาจากอีกฝ่าย วิ่งห้อไปที่หน้าบ้านอู๋เสียซึ่งปิดไฟเงียบสนิท

...แต่กุญแจกลับไม่สามารถไขได้

ในใจนายอ้วนร้อนรน เป็นห่วงกังวล...สิ่งที่เขาหวั่นกลัวกลายเป็นจริงแล้ว มีคนพยายามปองร้ายอู๋เสียอยู่จริงๆ ถึงจะไม่ใช่การหมายชีวิตแต่ก็น่าหวาดกลัวพอๆกัน

เขามือไม้สั่นขณะหยิบโทรศัพท์โทรเข้าเครื่องของอู๋เสีย…

เขาภาวนาให้อีกฝ่ายรับสาย หวังว่าเขาคิดมากไปเอง อู๋เสียอาจจะแค่เผลอนอนดิ้นไปโดนโทรศัพท์…

รออยู่อึดใจ เขาจึงได้ยินเสียงสัญญาณตอบรับ ตามมาด้วยเสียงของเพื่อนของเขา กล้ามเนื้อที่เขม็งเกลียวจึงค่อยคลายตัวลง

“นะ...นายอ้วน…” เสียงของอู๋เสียดังมาจากปลายสาย เจือเสียงหอบหายใจ เขาฟังแล้วรู้สึกประหลาด

“อู๋เสีย...เป็นอะไรรึเปล่า...มีอะไรเกิดขึ้น…”

“เป็นเขา...เขารู้…”

เสียงจากปลายสายทำให้นายอ้วนตัวชาวาบ เสียงเสียดสีแผ่วเบาและเสียงครางที่เล็ดลอดเข้ามาในโทรศัพท์บ่งบอกชัดเจนว่าสิ่งที่เขาหวาดกลัวเกิดขึ้นแล้ว และเขาไม่สามารถช่วยเหลือเพื่อนสนิทไว้ได้ทัน

“เขาปลอมกุญแจ…”

เสียงของอู๋เสียขาดหาย แล้วถูกแทนที่ด้วยอีกเสียงหนึ่ง

“กลับไปซะ…” น้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงแววข่มขู่คุกคาม

เสียงสะอื้นที่แทรกเข้ามาทำให้นายอ้วนลังเลใจ

“ฉันจะไม่ทำอะไรรุนแรง ฉันไม่ได้มุ่งร้ายหรือหมายชีวิตเขา ขอให้นายวางใจ...อย่าแจ้งตำรวจ ถ้านายไม่อยากให้เพื่อนกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่ง...หลังจากนี้แล้วฉันจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเอง…”

แล้วสายก็ถูกตัดไป…

นายอ้วนยืนนิ่งอยู่หน้าประตูบ้านเนิ่นนาน ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ควรจะทำตามที่ผู้ชายคนนั้นบอก อยู่เฉยๆ รับรู้ว่าเพื่อนถูกช่างทำกุญแจโรคจิตช่วงชิงพรหมจรรย์ไปแล้วปล่อยให้เขาไปจัดการเรื่องกันเอาเอง หรือจะโทรแจ้งตำรวจซึ่งเสี่ยงต่อความอับอายขายขี้หน้ายันหลานบวชของเพื่อนตัวเอง

...จนกระทั่งแว่วเสียงหนึ่งจากชั้นบนของบ้าน นายอ้วนจึงเผ่นออกจากที่นั่นโดยไม่เหลียวหลัง

ในใจอดไม่ได้ที่จะนึก...อู๋ซันเสิ่งผู้หวงหลานยังกับอะไรดีคนนั้นรู้ตัวหรือเปล่าว่าชักศึกเข้าหาหลานตัวเองเสียแล้ว

.
.
.
.
.


จางฉี่หลิงมองร่างขาวเนียนที่ถูกเปิดเปลือยอยู่เบื้องหน้าด้วยความกระหาย ยกขาเรียวซึ่งถูกรัดไว้ด้วยปลอกหนังสีดำทีมีเชือกผูกรั้งกับขาเตียงขึ้นประทับจูบ


ในที่สุด เขาก็พบคนที่เหมือนกับแม่กุญแจ...กระตุ้นให้เขา กุญแจของเขาอยากจะไขตัวตนของอีกฝ่าย เปิดตัวตนของอีฝ่ายออกมาให้หมด

เขาทำงานให้อู๋ซันเสิ่งมาได้ซักพักแล้ว ชายคนนั้นเป็นเจ้าของธุรกิจค้าขายวัตถุโบราณซึ่งมีเบื้องลึกเบื้องหลังไม่ธรรมดาเพราะตระกูลอู๋นั้นแท้จริงแล้วเป็นตระกูลโจรลักโขมยของเก่า ทั้งจากสุสานและจากพิพิธภัณฑ์ เขาซึ่งมีความชำนาญในด้านกลไกล็อก กุญแจต่างๆจึงถูกฝ่ายนั้นดึงตัวมาเป็นพวก

เรื่องมันเริ่มจากเขาถูกอู๋ซันเสิ่งเรียกใช้ด้วยเรื่องที่เขามองว่าไร้สาระ คือการทำหน้าที่เป็นช่างซ่อมกุญแจ เนื่องจากกุญแจในร้านขายของของหลานชายมีปัญหา

แต่พอได้พบกับหลานชายคนที่ว่า เรื่องที่เขาคิดว่าไร้สาระก็เปลี่ยนไป...หลานชายสกุลอู๋คนนี้ช่างดูสงบเสงี่ยม ไร้คราบของความเป็นคนตระกูลอู๋โดยสิ้นเชิง แต่เมื่อได้ใกล้ชิดจึงรู้ว่าลึกๆภายใน คนๆนี้เก็บซ่อนความรู้สึกนึกคิดอะไรหลายๆอย่างเอาไว้มากมายเลยทีเดียว สังเกตได้ว่าอู๋เสียคนนี้มักชอบมีสีหน้าครุ่นคิด บางครั้งก็แสดงสีหน้าแปลกๆยามเมื่ออยู่คนเดียวลำพัง

...เขาเริ่มปรารถนาจะเห็นตัวตนที่อีกฝ่ายเก็บงำเอาไว้

และโอกาสก็หล่นลงบนตัก เมื่ออู๋เสียพึงพอใจในงานของเขาและร้องขอให้เขาไปเปลี่ยนกุญแจที่บ้าน

อู๋ซันเสิ่งดูไม่พอใจนัก แต่ก็ขัดหลานชายคนเดียวไม่ได้ อันที่จริงตั้งแต่ก่อนเริ่มงานอีกฝ่ายก็เกริ่นๆเอาไว้แล้วว่าอย่าพยายามเข้าไปยุ่มย่ามหรือเผยอะไรให้กับหลานชายเขานัก

...แต่เขาไม่สน

เขาโน้มน้าวให้อู๋เสียเปลี่ยนกุญแจใหม่ทั้งบ้านและเพราะว่าตัวเขาเป็นช่าง จึงเก็บกุญแจสำรองของบ้านหลังนี้ไว้ที่ตัวเองชุดหนึ่ง ให้กุญแจจริงกับอู๋เสียแล้วก็กุญแจสำรองปลอมอีกชุดหนึ่ง

หลังจากวันนั้นก็เป็นเขาย่องเข้าหาอีกฝ่ายมาตลอด…

ตอนแรกก็แค่อยากมองเฉยๆ แต่มือดันเผลอไปลวนลามร่างนิ่มๆนั่นเสียได้ ยิ่งเห็นใบหน้าเคลิบเคลิ้มยามที่เขาสัมผัส ใบหน้าเย้ายวนยามถูกกระตุ้นให้ถึงจุดสูงสุดของคนไร้สติแต่กลับมีปฏิกิริยาตอบสนองได้น่ารักเขายิ่งเตลิด แต่ยังดีที่เขายังยั้งตัวเองไว้ได้ทัน ไม่ได้ล่วงเกินอีกฝ่ายจนถึงที่สุด จัดการกลบเกลื่อนร่องรอยของตัวเอง ทำให้เหมือนว่าอีกฝ่ายแค่ฝันไป

เส้นความอดทนเขาค่อยๆถูกบั่นทอนลงเมื่ออู๋เสียพยายามหนีจากเขาด้วยการไปหาหญิงสาว เขาตามสะกดรอยก่อกวนจนอู๋เสียไม่มีสมาธิ ตอนดึกก็เข้าไปกลั่นแกล้งร่างกายที่น่าปรารถนานี้ ใจจริงคิดอยากจะเล่นกับร่างกายนี้ไปเรื่อยๆจนเริ่มคุ้นชิน แล้วเขาจึงจะไขกุญแจ แต่การพยายามหนีเขาด้วยการไม่หลับไม่นอนแถมยังดึงเอาคนอื่นมาช่วยแบบนี้ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ

...คราวนี้ถึงอีกฝ่ายจะไม่ชิน เขาก็จะไขตัวตนอีกฝ่ายออกมา เปิดเปลือยทุกส่วน เข้าสัมผัสในส่วนที่ลึกที่สุด ตีตราร่างกายนี้และครอบครองเป็นเจ้าของ

ทำให้แม่กุญแจอู๋เสียนี้คุ้นชินต่อการสัมผัสลูกกุญแจของจางฉี่หลิง…



“ปล่อย…” เสียงหวานครางเครือ ผสานกับเสียงกุญแจมือกระทบเหล็กหัวเตียง

เพราะในตอนแรกอู๋เสียขัดขืน...เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจับอีกฝ่ายตรึงกับเตียงด้วยกุญแจมือและปลอกรัดหนัง

อู๋เสียนั้นถูกล็อกอยู่ด้วยความหวาดหวั่น

...เขามอบจุมพิตแตะแต้มร่างกาย มอบสัมผัสที่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่มีต่ออีกฝ่าย ไขเอาตัวตนอันเย้ายวนของอีกฝ่ายออกมาอย่างช้าๆ เปิดล็อกจิตใจอันหวาดหวั่นด้วยความวาบหวามอย่างใจเย็น

เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากอันแห้งผากของตัวเอง มองดวงตาสีน้ำตาลฉ่ำน้ำ ใบหน้าน่ารักแดงซ่าน ร่างกายขาวเนียนที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อเพราะเลือดสูบฉีด มีรอยขบกัดและรอยตีตราสีแดงจัดแตะแต้มตามร่างกาย คราบของเหลวขุ่นขาวเปรอะตรงหว่างขา และหน้าท้องราบ

กุญแจของเขาถูกโอบล้อมด้วยร่องหลืบของแม่กุญแจอันอุ่นุ่มและรัดแน่น จางฉี่หลิงขยับสะโพกสองสามครั้ง ร่างข้างใต้แอ่นโค้งขึ้นด้วยความรัญจวนใจที่ได้รับ ริมฝีปากจิ้มลิ้มครวญเสียงหวาน ไม่เหลือท่าทีต่อต้านในตอนแรก

...เขาปลดกุญแจมือให้อีกฝ่าย ตามด้วยปลอกหนัง

ของพวกนี้ไม่จำเป็นแล้ว ...แม่กุญแจที่ปิดตายถูกเปิดออกต่อหน้าเขาแล้ว

เขาโถมกายเข้าหาอู๋เสีย มองแขนเรียวขาวอ่อนแรงโอบรับเขา เรียวขาที่อ้าออกกว้างรับตัวตนของเขาไว้โดยไม่ผลักไส

ขอเขาเพลิดเพลินกับการไขกุญแจอันน่าหลงใหลนี้อีกซักพักก็แล้วกัน...จางฉี่หลิงคิดขณะใช้ปลายนิ้วลูบไล้ผิวสีข้างนิ่มมือของคนใต้ร่าง

...แล้วเขาค่อยไปรบกับคุณอาขี้หวงคนนั้นเพื่อให้ได้แม่กุญแจคนนี้มาอยู่ในครอบครองอย่างสมบูรณ์…



END


Locksmith แปลว่าช่างทำกุญแจค่ะ
...หาศัพท์เกี่ยวกับ Lock แล้วไปเจอ
แล้วจู่ๆก็อยากเขียนคิโม่ยจางฉี่หลิงขึ้นมา...ก็เลยกลายเป็นพลอตแบบนี้ แบบที่คุณช่างทำกุญแจแอบสตอล์กลูกค้า
แต่จนตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่ายังโรคจิตไม่พอ//อีห่านี่...
...เดลี่ช่วงนี้มีแต่หัวข้อที่ชวนให้จิตแตกเหลือเกินค่ะ...//หรือความจริงแล้วอีนี่ควรวางถุงกาวลงแล้วตั้งสติก่อน?

[yakusoku]

เสียวเกอเป็นสโตรกเกอร์โรคจิต ชอบอ่ะค่าาา อยากให้มีต่อจัง

[Cathareen]

//q// อะเฮื้อะะะะะ แอร็ยยยยยยยยยยยยยย
ฟีลดาร์กๆ ฮือว โม่ยดีค่ะ /ซับ

[Rozenkreuz]

อ่านแล้วนึกถึงคดีข่มขืนที่เคยอ่านเลยครับ
เป็นเคสผู้ชายฝรั่งหน้าตาดีหลายคดี ที่เป็นนักข่มขืนต่อเนื่อง ทั้งๆที่มีผู้ต้องสงสัยพร้อม ตำรวจมั่นใจว่าน่าจะเป็นคนร้าย แต่จับไม่ได้เพราะไม่มีคนแจ้งความ ถถถถ

คนใบ้จางแอดวานส์กลายเป็นคนโรคจิตจางซะแล้ว
เปลี่ยนจ็อบแล้วดาร์คขึ้นนะ ง้ากกกกกกก ผมชอบบบบบ
คือหน้าตาดีอะไรก็ง่าย ถถถถถถ

ไขกุญแจ.. ไขกุญแจ ไขกุญแจ ไขกุญ--- //พรวดดดดดดด
ล็อคสมิทจางงงงงงงงงงง นายเฟติชแม่กุญแจสิน้าาาาา ฟ้าคคค //นายน้อยสรุปก็ยอมเพราะแพ้หน้าตาเสี่ยวเกอชิมิ ฟฟฟฟฟ

[poypoy]

โรคจิตเจ้าขาเอ๊ยยยยยยยยยย โรคจิตตตตตตตตต
แอร๊ยยยยยยย นายน้อย กลัวแทนนายน้อย //มือถือกล้องอยู่มุมห้อง
เสี่ยวเกอนายมันอากงตัวร้ายยยยยย

[HaiSaka]

คิโม่ยสุดๆไปเลยยยย ได้เห็นนายจางรัวแกนายน้อยแบบนี้รู้สึกฟินดีจริงๆ//ไอ้โรคจิต!!!