[Drabble] #dmbjdaily 31 days left (Lipstick) Lipstick Stain (ผิงเสีย)(R-18)

by **The_Dark_Lady** Fri 17 Jul 2015, 01:28

“เสี่ยวเกอ...พอแล้ว…”

อู๋เสียร้องครางเครือ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมีหยาดน้ำคลอหน่วย ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยคราบลิปสติกสีแดงเป็นรูปริมฝีปาก ทั้งบนหน้าผาก แก้มสองข้าง ปลายจมูก ริมฝีปากเปรอะไปด้วยคราบลิปติกดูไม่เป็นรูปร่าง เหมือนกับโดนจูบมานับครั้งไม่ถ้วน ไล่ลงไปยังลำคอ แผ่นอกขาวระหว่างรอยแยกของสาบเสื้อเชิ้ต

ตามเนื้อตามตัว ซึ่งมีเพียงเสื้อเชิ้ตเกาะหัวไหล่หมิ่นเหม่ เต็มไปด้วยรอยลปสติกสีแดงกับรอยคมฟัน…

...ถ้าจะพูดว่าทำไมถึงมาอยู่ในสภาพนี้ได้

คงต้องเริ่มพูดถึงเมื่อวานก่อน

เขาได้รับบัตรเชิญจากเสี่ยวฮัว ให้ลงไปร่วมงานประมูลวัตถุโบราณที่ปักกิ่ง เขาบินไปคนเดียว ทิ้งเมินโหยวผิงอยู่เฝ้าบ้าน

ไปถึงเขาก็เข้าร่วมงานประมูลตามปกติแต่ไม่ต้องตาของอะไรเป็นพิเศษ ใจคิดว่าเสร็จแล้วคงจะตีตั๋วบินกลับหังโจวเลย แต่ไม่นึกว่าจะมี After Party ของงานประมูลต่อ เขาแพ้คำโน้มน้าวของเสี่ยวฮัวเลยอยู่งานเลี้ยงฉลองต่อ

จะด้วยว่าดื่มจัดหรืออะไรก็ตาม...ได้สติอีกทีเขาก็ตื่นขึ้นในห้องของโรงแรมซึ่งเป็นสถานที่จัดงานประมูล…

พอหัวคิดเริ่มปลอดโปร่งเขาก็ลงไปจัดการเคลียร์ที่พักแล้วก็ตรงดิ่งกับมาที่หังโจว

...ระหว่างทางโทรหาเสี่ยวฮัว จึงได้ทราบว่าเจ้าตัวเป็นคนหิ้วเขาขึ้นไปพักบนห้องพักของโรงแรมเองหลังจากเขาเมาหมดสภาพในงานเลี้ยง

ไม่วายโดนบ่นใส่อีกชุดใหญ่ว่าไม่รู้จักประมาณตัวเอง…

เขาได้แต่ขอโทษขอโพยอีกฝ่าย

พอมาถึงที่บ้าน ครั้งแรกที่เห็นคนร่วมบ้านนั่งรออยู่บนโซฟาในห้องมืดๆเขาตกใจจนแทบจะร้อง อดหัวเสียตัวเองเบาๆที่ทำตัวเป็นสามีที่ถูกภรรยาจับได้ว่ากลับบ้านผิดเวลาไปได้

แทบจะทันทีที่เห็นเขา เสี่ยวเกอก็พุ่งเข้าใส่ สูดจมูกฟุดฟิดๆทั่วตัวเขาแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น เขาได้แต่นึกขำในใจที่อีกฝ่ายทำตัวราวกับสุนัขตำรวจ

“มีกลิ่นแปลกๆ…” เจ้าตัวเปิดปากทัก เขาก้มลงดมตัวเอง นอกจากกลิ่นสบู่ของโรงแรมเขาก็ไม่ได้กลิ่นอะไรอีก

“คิดมากน่า…”

อีกฝ่ายตวัดสายตามองเขา ทำเอาขนลุกซู่ ก่อนจะเอ่ยปากไล่ “นายขึ้นไปพักเถอะ…”

เขาทำตามอย่างว่าง่ายเพราะยังเพลียไม่หาย พอขึ้นห้องมาก็สลัดชุดสูทที่ใส่มาตั้งแต่เมื่อคืนออก

วินาทีที่คลี่เสื้อเชิ้ตออกดูเขาเห็นความฉิบหายของตัวเองขึ้นมารางๆ

...ตรงคอเสื้อมีรอยเปื้อนลิปสติกอยู่…

เขากุมขมับพยายามทบทวนความทรงจำ ...เขาไปได้รอยลิปสติกนี่มาได้ยังไง...แถมอยู่ในตำแหน่งที่...นั่นล่ะ

ขณะพยายามขบคิดอยู่...ก็มีเสียงเรียกด้านหลัง กระซิบชิดใบหู

“อู๋เสีย…”

เขาสะดุ้งเฮือก หันขวับ จับเสื้อเชิ้ตขยุ้มซ่อนไว้ด้านหลัง

“เสี่ยวเกอ...ทำไมเข้ามาเงียบ ๆ ตกใจหมด…”

อีกฝ่ายไม่ตอบแต่ทอดสายตามองขยุ้มเสื้อเชิ้ตที่เขาเอาไปถือไว้ด้านหลัง

...ก่อนจะใช้ความคล่องแคล่วของตัวเองชิงมันไปจากมือเขา

“นายต้องมีคำอธิบายสำหรับเรื่องพวกนี้…”

นิ้วที่ยาวเป็นพิเศษคีบคอเสื้อเชิ้ตที่มีรอยเปื้อนขึ้นชู ในมืออีกข้างมีแท่งลิปสติกและกระดาษโน้ตอยู่ เขาตรงเข้าไปตะครุบกระดาษโน้ตนั้นมา

- เถ้าแก่อู๋ เมื่อคืนนี้สนุกมาก ขอฝากรอยจูบและลิปสติกแท่งนี้ไว้เป็นที่ระลึก -

เขาอ่านโน้ตแล้วยิ่งมึน เขาไปทำอะไรไว้ล่ะนี่…

“ฉันเมา...ฉัน...จำไม่ได้…”

เขาพูดเสียงอ่อย… ดวงตาของจางฉี่หลิงวาวโรจน์...

...ไม่พูดพร่ำทำเพลง เสี่ยวเกอจับเขาถอดกางเกงสแลคออก เสื้อเชิ้ตเจ้าปัญหาถูกจับใส่ตัวเขาลวกๆ ไม่ติดกระดุมเลยแม้แต่เม็ดเดียว ่อนจะถูกเหวี่ยงลงไปนอนแผ่บนเตียงนอน ร่างโปร่งของจางฉี่หลิงตามมาคร่อมทับ

ใจเขากระตุกเมื่ออีกฝ่ายถลกเสื้อฮู้ดแขนยาวของตัวเองออก หยิบลิปสติกเจ้าปัญหาขึ้นมาทาที่ริมฝีปากสีอมส้มได้รูปนั่น

ก่อนจะระดมจูบลงมาอย่างรุนแรง…

เขาได้แต่นอนระทวย รับจูบรุนแรงที่เหมือนจะฆ่าเขาให้ตายนั่น พอเห็นว่าเขาเริ่มจะหมดลม ริมฝีปากสีแดงจัดนั่นจะเบือนไปประทับบริเวณอื่น ทิ้งทั้งรอยจูบและรอยกัด เปรอะไปทั่วตัว มือคู่นั้นก็ขยำไปตามเนื้อตัวเขาอย่างไม่มีออมแรง ร่างแกร่งด้วยกล้ามเนื้อขยับบดเบียดเสียดสี

...ราวกับจะให้กลิ่นของตัวเองติดตัวเขา กลบกลิ่นอื่นๆ

...กลบกลิ่นของคนอื่น

เขาส่ายหัวกับความคิดไร้สาระของตัวเอง ก่อนจะสะดุ้งเฮือก เมื่อรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณต้นคอ

...จุดเดียวกับที่รอยลิปสติกปริศนาถูกทิ้งไว้...

“เสี่ยวเกอ...พอแล้ว…”

เขาสะอื้นฮัก สัมผัสรุนแรงเหล่านั้น เขาไม่คุ้นชิน เหมือนไม่ใช่เสี่ยวเกอที่เขาเคยรู้จัก

...อีกฝ่ายเคยสัมผัสเขาอย่างอ่อนโยนกว่านี้…

เสี่ยวเกอยืดตัวขึ้น ผละริมฝีปากและมือทั้งคู่ออกจากเนื้อตัวของเขา แต่ขาสองข้างยังคร่อมล็อกร่างเขาเอาไว้

“อู๋เสีย...นี่คือการลงโทษ...จะไม่มีการอ่อนโยนให้หรอกนะ…”

มือเรียวได้รูปยกขึ้นปาดลิปสติกออกจากริมฝีปาก

...ภาพที่เขาเห็น อีกฝ่ายดูฮอตจนเขาแทบจะขาดใจ

“ฉันจะทำกับนาย…” ดวงตาสีดำสนิททอดมองด้วยแววหมายมาด ขณะลงมือปลดกระดุมและซิปกางเกงตัวเอง รูดรั้งลง ปลดปล่อยตัวตน ลดลงเข้าแทรกหาอย่างรุนแรงรวดเร็วไม่ให้ตั้งตัว “จนกระทั่งกลิ่นของผู้หญิงคนนั้นหมดไปจากตัวนาย แล้วหลือแค่กลิ่นของฉันเท่านั้น...ต่อให้ขอร้องแค่ไหนก็จะไม่หยุด ฉันจะทำไปเรื่อยๆ...จนกว่าฉันจะพอใจ”

จากนั้น เขาได้แต่กรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายถูกบดเบียดแทรกลึก ถูกทำให้ปลดปล่อยนับครั้งไม่ถ้วนจนกระทั่งหมดสติไป

...ก่อนที่ความมืดจะเข้ากลืนกิน… เสี่ยวเกอดูเหมือนจะยังไม่พอใจเอาเสียเลย…

- แถมท้าย -

เสียงโทรศัพท์มือถือของอู๋เสียดังขึ้นท่ามกลางห้องนอนที่เงียบงัน

อู๋เสียสลบไปแล้ว...ทั้งเนื้อทั้งตัวมีรอยลิปสติก รอยฟัน รอยบีบเคล้นเต็มไปหมด...เรียวขาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำสีขุ่น

...แต่เขายังไม่พอใจเลยซักนิด…

จางฉี่หลิงนอนตะแคงมองใบหน้าเหนื่อยอ่อน สองนิ้วที่ยาวเป็นพิเศษลูบไล้หัวไหล่มนไล่ไปตามเรียวแขน

เสียงโทรศัพท์ยังดังต่อเนื่อง เขาจึงเอื้อมไปหยิบมากดรับ...กลัวว่าเสียงจะรบกวนคนที่กำลังหลับไหล

“ฮัลโหล…”

เสียงปลายสายที่ได้ยิน เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นคุณชายสกุลเซี่ยคนนั้น

“นายน้อยสาม…”

“มีอะไร…”

“นายเองเหรอ…”

“...”

“เขาเป็นไงบ้าง…”

“เพลีย...ตอนนี้หลับอยู่…”

“อ่อ..” ปลายสายเงียบไปอึดใจ

“ฝากบอกเขาด้วยละกัน เรื่องรอยจูบ ลิปสติกแล้วก็โน้ตนั่น ฝีมือฉันเอง..เมื่อคืนเล่นดื่มซะเมาจัดเลยกะจะอำเล่นๆซักหน่อย…”

“.....”

“นายคงยังไม่ได้ทำอะไรเขาใช่ไหม…”

เขากดตัดสาย วางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะหัวเตียง กดริมฝีปากจูบเรือมผมนุ่มปลอบประโลมคนที่ทำหน้าเหมือนกำลังฝันร้าย

...ขอโทษที่ทำรุนแรงไป...ถึงเจ้าตัวจะไม่ได้รับรู้ในตอนนี้ก็ตาม…

เขาช้อนร่างปวกเปียกขึ้นอุ้ม เตรียมพาไปทำความสะอาดเนื้อตัวให้อีกฝ่ายได้นอนสบายขึ้น

...เอาไว้ถ้าอีกฝ่ายตื่นมาอีกที...เขาจะทำแบบอ่อนโยนไถ่โทษที่เข้าใจผิดไปก็แล้วกัน

END

กรีดร้องอัดไทม์ไลน์ทวิตและทีมงาน
ได้หัวข้อคิดมานี่ นึกได้แต่เรื่องอิโรติคๆทั้งนั้นเลยค่ะ
แล้วก็เมากาวมาจนถึงจุดนี้
...//นั่งพับเพียบ หมอบกราบขอประทานอภัยจากนายน้อย

by **yakusoku** Fri 17 Jul 2015, 01:41

จางอากงคนขี้หึง เล่นนายน้อยซะอ่วมอรทัยไปเลย นายน้อยคะ สงสัยคงจะเดินไม่ได้อีกนาน อิอิ

by **Charmkao** Fri 17 Jul 2015, 01:50

"...เอาไว้ถ้าอีกฝ่ายตื่นมาอีกที...เขาจะทำแบบอ่อนโยนไถ่โทษที่เข้าใจผิดไปก็แล้วกัน"
^
นี่เป็นการขอโทษแบบไหนกันคะะะะ แง ตบหัวแล้วลูบหลัง แต่เรารู้นะ M แบบอู๋เสียสมยอมและชอบมาก(?) ขอบคุณสำหรับฟิคค่า