[OS] #dmbjdaily (Sugar) ปรุงด้วยรัก [AU][ผิงเสีย]

[feyralin]

นายเด็กฝึกงานนี่ แม่งโคตรจะเป็นภาระ

ผมบ่นในใจรอบที่ล้านแปด ขณะชิมเมนูของหวานที่รูปร่างภายนอกแสนเพอร์เฟ็ค แต่รสชาติล้มเหลวรอบที่ล้านแปด

เหมือนนายเรือพ่วงตัวถ่วงนี่เป๊ะ


เรากำลังยืนอยู่ในครัวของหวานของโรงแรมใหญ่ หนึ่งในธุรกิจของสกุลอู๋ที่ปู๋ของผมกุมอำนาจสูงสุดอยู่ มีเตี่ยของผมนั่งเป็นบอร์ดบริหาร อารองเป็นผู้ดูแลส่วนของภัตตาคาร ส่วนอาสามเป็นผู้จัดการใหญ่ควบคุมระบบบริการในโรงแรม

ผมที่เป็นหลานชายคนเดียว ได้รับการคาดหวังว่าต้องเรียนสายบริหารเพื่อมาสืบทอดกิจการครอบครัวต่อ ทว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยปีแรกทำให้ผมค้นพบตัวเองว่าผมอยากทำอะไร


ผมอยากเป็นพาทิเช่..


ทะเลาะกับที่บ้านใหญ่โต ทายาทคนสำคัญของเครือธุรกิจใหญ่จะมาเรียนทำขนมกิ๊กก๊อกได้ยังไง ทั้งโดนกรีดด้วยคมมีดน้ำแข็งจากสายตาอารอง หลบสมุดบัญชีของอาสามที่ปามา สภาพกดดันถึงขีดสุด จนสุดท้ายปัญหาทั้งหมดก็จบลงที่ประโยคเดียวของป๊าผม

“เสี่ยวเสียเลือกทางที่จะมีความสุขที่สุดแล้วใช่มั้ย”

พอผมพยักหน้ารับ ป๊าก็ยิ้มแป้นใจดีแบบเทวรูปในศาลเจ้าให้ ก่อนพูดต่อว่าเป็นพาทิเช่ก็ดี ต่อไปจะได้มาดูแลส่วนคาเฟ่ของโรงแรมเรา พอพี่ใหญ่ของบ้านเห็นดีแบบนั้น ทั้งอารองและอาสามจึงหมดคำค้านยอมปล่อยผมออกไปเผชิญโลกกว้างในที่สุด


ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน ผมที่ไปร่ำเรียนถึงฝรั่งเศสกลับมาทำงานที่โรงแรมในเครือธุรกิจสกุลอู๋ในที่สุด แม้จะเป็นเพียงเชฟขนมเล็กๆในทีมใหญ่ แต่ชีวิตก็มีความสุขดี มีอะไรให้เรียนรู้จากรุ่นพี่เยอะแยะ ผมว่าอารองคิดถูกแล้วแหละที่ไม่ดึงดันจับผมยัดตำแหน่งสูงๆเลย

แต่เพราะอยู่ในตำแหน่งเล็กๆนี่แหละ ทำให้ผมมีเวลาว่างเหลือเฟือกว่ารุ่นพี่หลายๆคน และว่างพอที่จะถูกยัดเยียดภารกิจสำหรับคนมีเวลาว่างให้

เทรนเด็กฝึกงานครับ

เพราะมีรุ่นพี่ในทีมคนหนึ่งต้องลาออกกลับบ้านเกิดตามคำสั่งที่บ้าน ทางภัตตาคารจึงเปิดรับสมัครพาทิเช่คนใหม่ แล้วก็ได้นายเด็กหน้ามึนที่ฝีมือร้ายกาจมาคนหนึ่ง


ร้ายกาจในที่นี้แปลความหมายได้หลายแง่มาก


ในการสอบเข้าครั้งนั้นผมมีโอกาสได้อยู่ดูด้วยในฐานะหลานชายผู้บริหาร แต่เนื่องด้วยตำแหน่งและประสบการณ์จึงไม่มีคะแนนเสียงในการตัดสิน นายเด็กใหม่ใช้สองนิ้วที่ยาวเป็นพิเศษ หยิบจับปรุงแต่งขนมหวานหน้าตาชวนน้ำลายหกออกมามากมาย ด้วยความเร็วน่าทึ่งราวกับเนรมิต ด้วยท่วงท่าราวกับบรรเลงดนตรีบนอากาศ เสียงอุทานอู้อ้าดังระงมในห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ที่ใช้ดัดแปลงเป็นสถานที่สอบ

จนเมื่อเหล่าคณะกรรมการผู้ทรงเกียรติได้ชิมขนมฝีมือราวสวรรค์สร้างแล้วนั่นแหละ เสียงอุทานชื่นชมจึงเปลี่ยนเป็นเสียงโหยหวนแทน

รถพยาบาลมาถึงในเวลาต่อมา แทบจะมีคนโทรแจ้งตำรวจจับนายหน้ามึนนี่ ฐานก่อการร้ายด้วยอาวุธชีวภาพแล้วด้วยซ้ำ


แต่ไม่รู้ว่าเป็นเคราะห์ร้ายหรือเคราะห์ดี อารองของผมซึ่งเป็นผู้รอดชีวิต(?) เพียงคนเดียวส่งเสียงห้ามเอาไว้ก่อน ในมือของอารอง ถือถ้วยพุดดิ้งสีสันประหลาดซึ่งผมจำได้ว่าเป็นหนึ่งในผลงานสร้างอันอลังการของนายคนนั้นเหมือนกัน

“อันนี้ใช้ได้” ว่าแล้วก็ส่งให้อาสามที่นอนพะงาบกับโต๊ะชิมล้างปาก อาสามที่นอนเหี่ยวเหมือนต้นไม้ขาดน้ำได้ชิมไปหนึ่งคำ ประกายตาก็วาววับขึ้นทันที

“ไอ้หนุ่ม แกได้งานแล้ว” จากคนร่อแร่ใกล้ตาย อาสามกระโดดเด้งดึ๋งไปตบบ่าหนุ่มหน้ามึนคนนั้นทันที “คงต้องขัดเกลากันอีกหน่อย แต่ระยะยาวคุ้มแน่ เอางั้นใช่มั้ย เจ้ารอง”

อารองมองตามอาป๊าของผมที่ถูกหามออกไป ครู่หนึ่งจึงพยักหน้ารับ


หวนคิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้นผมก็สรรเสริญอารองในใจไม่หยุด

เพราะพุดดิ้งถ้วยเดียว ทำให้ผมต้องมาทนชิมของที่ไม่ควรมีไว้ให้สิ่งมีชีวิตกินทุกวัน ทีแรกผมก็นึกว่านายเด็กฝึกงานนี่แกล้งเก็บงำประกาย แบบเด็กใหม่ไม่อยากเด่นเกินหน้าเลยต้องทำเป็นไม่มีฝีมืออะไรงี้ ที่ไหนได้จะผ่านโปรหกเดือนอยู่แล้ว เมนูใหม่สักอย่างก็ยังทำออกมาให้คนกินไม่ได้ อย่าว่าแต่จะสอบผ่านคอร์สบุฟเฟ่ต์เค้กซึ่งเป็นเงื่อนไขหลักของการผ่านงานเลย

ผมกล้ำกลืนเอาสิ่งที่ภายนอกหน้าตาคล้ายชีสเค้กลงไปได้คำเดียว ก็ต้องรีบยกโกโก้เย็นชนิดหวานเข้มข้นมาซดตามทันที โอย..เมื่อกี้เหมือนจะเห็นบรรพบุรุษโบกมือให้จากปลายทางลิบๆเลย


“นี่ เด็กใหม่ เอาจริงๆนะ ฉันไม่รู้ว่านายเรียนจบจากสถาบันพาทิเช่มาได้ยังไง แต่..นายแม่งโคตรไร้พรสวรรค์สิ้นดี ถ้าไม่นับรูปร่างภายนอกที่น่ากินแบบลวงโลกนั่น ฝีมือนายมันก็ยิ่งกว่าห่วยแตก หมาไม่แดก เทให้หมา หมามันยังเดินหนีด้วยซ้ำ”

ความอดทนของผมชักจะสิ้นสุดลงทุกที วันแรกๆก็พอจะติแบบถนอมน้ำใจได้อยู่หรอก แต่นี่มันเกินที่มนุษย์ปกติคนนึงจะรับไหวแล้ว กินของแบบนี้ทุกวัน ประสาทรับรสของผมได้พังสักวันแน่


“...”


เด็กฝึกงานยืนก้มหน้านิ่ง ผมสูดหายใจ พยายามระงับโทสะ พยายามตัดสินอย่างเป็นกลางที่สุด ไม่ใช่ว่าผมไม่สงสารไม่เห็นใจ แต่ผมให้ความเคารพกับงานที่ทำเกินกว่าจะให้อารมณ์มาอยู่เหนือความรู้สึก

หมอนี่..ไม่สมควรได้ใช้ชื่อพาทิเช่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พาทิเช่ประจำโรงแรมของสกุลอู๋


“เด็กฝึกงาน” ผมย้ำสถานะของเขา ก่อนเอ่ยต่อ “พรุ่งนี้เป็นวันทดลองงานวันสุดท้าย โอกาสสุดท้ายของนายแล้ว ถ้ายังทำให้ฉัน..ที่เป็นผู้ดูแล พอใจกับขนมของนายไม่ได้แม้แต่เมนูเดียว ถึงอารองอาสามจะคัดค้านยังไง ฉันก็จะไม่มีทางเซ็นใบผ่านงานให้ ได้ยินชัดแล้วใช่มั้ย?”

เพื่อสวัสดิภาพของวงการทำขนม ผมควรดับฝันของเขาตั้งแต่ครั้งนี้ ถึงจะไม่ได้งานที่นี่ ก็ใช่ว่าหมอนี่จะหมดทางทำมาหากิน รูปร่างหน้าตาอย่างเขา จะให้เป็นดารานายแบบที่ไหนก็ได้ ยืนหล่ออย่างเดียวรับรองดังเปรี้ยงปร้าง ไม่ต้องลำบากมาร่อนแป้ง ละลายเนย นั่งหน้าเตาจนหน้ามันแผล่บแล้วทำขนมที่กินไม่ได้ออกมาหรอก

“รุ่นพี่..” นานแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงหมอนี่ พาเอาผมอึ้งไปชั่วครู่ หัวใจเต้นเป็นจังหวะประหลาด

“อะ..อะไร” ผมตอบกลับไปอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เห็นมือของเขากำแน่น จึงเผลอสะดุ้งตัวนิดนึง


“ขอบคุณที่ดูแล”

ผิดคาด นายเด็กใหม่โค้งตัวให้ผมทีนึง แล้วผละออกไป

เพราะประสาทรับรสที่เพี้ยนบรรลัย ทำให้เด็กฝึกงานได้รับมอบหมายเพียงหน้าที่จัดเตรียมวัตถุดิบเท่านั้น ผมมองเขาจ้องใบส่งของเทียบกับถุงกระสอบที่วางเรียงอยู่ แล้วก็ถอนหายใจ

ห้ามใจอ่อนนะอู๋เสีย..


สี่ทุ่ม ครัวของโรงแรมปิดแล้ว เหลือเวรประจำวันที่ต้องอยู่ทำความสะอาด อยู่เคลียร์ข้าวของต่อ วันนี้ผมอยู่เวรเช็คสต็อก กำลังยืนอยู่ในโกดัง ตรวจดูวัตถุดิบคงเหลือเพื่อคำนวณปริมาณสั่งของสำหรับวันถัดไป

กว่าจะแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อย เวลาก็ปาไปเกือบห้าทุ่ม แสงไฟสว่างจ้า ถูกปิดลงทีละดวง ทีละดวง ตามจำนวนสมาชิกที่ลดลง

ไหนๆก็ดึกป่านนี้แล้ว อาบน้ำเปลี่ยนชุดเลยก็ดี กลับถึงบ้านจะได้นอนเลย ผมเข้าใช้ห้องน้ำพนักงาน ที่ปกติเตรียมไว้เผื่อทำเมนูอะไรแปลกๆจนเลอะเทอะ ส่วนใหญ่เป็นฝั่งของคาวมากกว่า ฝั่งผมไม่ค่อยได้ใช้


ออกจากห้องน้ำมาอีกที ไฟข้างนอกก็แทบจะปิดหมดทุกดวงแล้ว เชี่ยล่ะ นี่เหลือผมเป็นคนสุดท้ายเหรอ? ผมคว้ากระเป๋า รวบข้าวของยัดๆลงไปลวกๆเตรียมเผ่น แต่พอจะพุ่งตัวออกไปยังประตูทางออกพนักงานนั่นแหละ ผมถึงได้เห็นว่ามีแสงไฟลอดออกมาจากประตูห้องครัวที่เปิดแง้มๆไว้

อ้าว? ไม่ใช่ว่าเมื่อกี้ไฟปิดหมดแล้วเหรอ

ผมเดินตามแสงไฟไปอย่างประหลาดใจ สัญชาตญาณบอกให้ผมเบาเสียงฝีเท้าลง มือกระชับกระเป๋าถือล้วงเอาเครื่องช็อตไฟฟ้าที่อาสามให้มาติดตัวเผื่อฉุกเฉิน

เสียงกุกกักดังลอดออกมา ข้างในมีคนจริงด้วย! ขณะที่ผมลังเลว่าจะบุกเข้าไปช็อตไฟ หรือถอยกลับมาแล้วเรียกรปภ.โรงแรมดี ก็มองเห็นร่างคุ้นตาก็แว่บผ่านช่องแคบๆของประตู

เด็กฝึกงาน?

เจ้าเด็กใหม่นั่นกำลังคร่ำเคร่งกับการทำอะไรสักอย่าง ทำเสร็จก็ตักขึ้นชิม ขมวดคิ้วให้กับรสชาติที่ผิดประหลาดเกินมนุษย์ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำใหม่ซ้ำๆ

ผมยืนมองภาพนั้นอยู่เป็นนาน จึงค่อยเดินถอยออกมาเงียบๆ

ห้ามใจอ่อนเด็ดขาดเลยนะอู๋เสีย..


วันนี้เป็นวันตัดสิน

เวลาเริ่มงานผลัดแรกคือตีสาม เวรฝ่ายวัตถุดิบต้องมาเซ็นรับของ เช็ควัตถุดิบจากหลากหลายที่มาว่าได้คุณภาพตามมาตรฐานรึเปล่า ครบตามที่ต้องใช้เมนูประจำวันมั้ย ปกติงานนี้จะหนักไปทางฝ่ายของคาว วัตถุดิบทำขนมจะเริ่มมาส่งจริงๆประมาณตีห้า แต่ถ้าวันไหนมีจัดเลี้ยงใหญ่ๆ ฝ่ายของหวานก็ต้องมาร่วมในภารกิจนี้ตั้งแต่ผลัดแรกเช่นกัน

ตีสามสิบห้านาที ผมมาถึงครัวโรงแรมด้วยสภาพตาลึกโหล จากที่คิดว่าอาบน้ำก่อนจะได้กลับไปนอน กลายเป็นว่าทั้งคืนไม่ได้นอนแม้สักงีบ ส่วนตัวต้นเหตุ กำลังยืนหน้านิ่งรอรับการทดสอบสุดท้ายจากผมอยู่

แม้พยายามทำเป็นไม่สนใจแล้ว แต่สายตาผมก็ยังแอบไพล่ไปเห็นอยู่ดี ว่าเสื้อตัวในของเจ้าเด็กฝึกงานยังเป็นตัวเดียวกับเมื่อวาน ซึ่งหมายความว่า ตั้งแต่ที่ผมเห็นตอนนั้น เขาก็ยังไม่ได้กลับไปนอน..


เด็กฝึกงานเห็นผมมาถึงก็เปิดตู้เย็น เตรียมอะไรกุกกัก ก่อนจะเดินมาเสิร์ฟให้ผมที่นั่งรออยู่

“พานาคอตต้า?” ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เมื่อเห็นสิ่งที่ถูกยกมาวางตรงหน้า ท่าทางเจ้าเด็กใหม่จะจนปัญญาแล้วจริงๆ ถึงกับเลือกเมนูเด็กน้อยที่ใครๆก็ทำได้มาส่งผม

หมอนั่นไม่ตอบ ราดบลูเบอรี่บนหน้าขนมให้เป็นขั้นตอนสุดท้าย แล้วก็ยืนรอนิ่งๆ

เอาวะ อากาศร้อนๆแบบนี้ ทานของเย็นสักหน่อยก็ไม่เลว..


อุ่ก ผมดูถูกความบรรลัยของฝีมือหมอนี่มากเกินไป

ตักเข้าปากไปหนึ่งคำแล้วก็แทบบ้วนทิ้ง อา.. ความหวานเปรี้ยวเผ็ดเค็มมันที่มารวมตัวกันในของหวานถ้วยเดียว รสชาติแบบนี้ควรเรียกว่าอะไรดี กว่าจะหลับหูหลับตากลืนลงคอไปได้ วิญญาณของผมก็แทบจะหลุดออกจากร่าง

พอกันที!!



“จางฉี่หลิง นายจะได้เรื่องได้ความสักครั้งไม่ได้รึไง พาทิเช่ที่ไหนทำขนมง่ายๆออกมาให้อร่อยก็ยังทำไม่ได้ ฉันควรไล่--”

“เรียกแล้ว..”

“หืม..” จู่ๆบทพูดก็ถูกตัดตอนทำเอาผมงงๆ อะไร ใครเรียกอะไรยังไง พอเห็นผมยังงง เขาก็เอ่ยต่อ


“รุ่นพี่เรียกชื่อผม”

เด็กฝึกงานยกมุมปากเล็กน้อยเป็นรอยยิ้ม แม้จะเป็นยิ้มแสนจืดจางแทบดูไม่ออก แต่เมื่อประดับบนใบหน้าหล่อเหลาอย่างร้ายกาจของเจ้าเด็กนี่ กลับกลายเป็นอาวุธจู่โจมระยะประชิดซะได้


นะ..นายนี่ควรไปเป็นดารา นายแบบ นักร้อง อะไรก็ได้ มาเป็นพาทิเช่นี่โคตรเสียของ!

ผมย้ำความคิดเดิมที่ลอยเข้ามาในหัว ขณะนับหนึ่งถึงสิบ ท่องชื่อขนมตั้งแต่ A-Z เพื่อรวบรวมสติที่แตกกระจาย


“ขอโทษที่ทำให้รุ่นพี่ต้องทนกินของไม่อร่อย” นายเด็กหน้ามึนส่งน้ำผลไม้ให้ผมล้างปาก โดยที่ยังโปรยรอยยิ้มกระแทกใจต่อไป

“พอจะรับการขอโทษครั้งสุดท้ายจากผมได้รึเปล่า” ขณะที่ผมยังอึ้งเหมือนไม่มีวันหายอึ้งอยู่ เด็กฝึกงาน..จางฉี่หลิงก็เดินไปเปิดตู้เย็นอีกครั้ง

คราวนี้ไม่ใช่พานาคอตต้าที่เกือบทำให้ผมได้ไปทัวร์ปรโลกตั้งแต่คำแรก แต่เป็น..


"Japanese Soufflé Cheesecake"

เสียงทุ้มเอ่ยแนะนำเมนู “เวลาแช่ให้เซตตัวน้อยไปหน่อย แต่ผมทาแยมแอพริคอทก่อนแช่แล้ว คงไม่แห้งเกินไป เชิญครับ”

ผมมองถ้วยทอปปิ้งตรงหน้า กีวี บลูเบอร์รี่ สตรอวเบอร์รี่ เหลือบไปเห็นถ้วยพานาคอตต้าข้างๆแล้วให้นึกแหยงผลไม้ตระกูลเบอร์รี่ขึ้นมา จึงหยิบกีวีมาโปะหน้า แล้วเริ่มกินอย่างทำใจว่าจะไปเยือนโลกหน้าแล้วครึ่งตัว

เดี๋ยวๆๆ

ความหอมหวานที่ผสมรวมกันอย่างลงตัวของครีม นม และวานิลลา อบอวลไปทั่วปากทันทีที่สัมผัสปุ่มรับรส เมื่อบดเนื้อเค้กลงคลุกเคล้ากับลิ้น รสเปรี้ยวของชีสก็แทรกเข้ามาจางๆ เข้ากันเหมาะเจาะกับกีวี ให้รสชาติสดชื่น


ดวงตาของผมเบิกกว้างขึ้นอย่างผิดคาด ทำไมมัน..


“อร่อย..” คำชมหลุดออกจากปากทันทีอย่างไม่ขัดเขิน ดีผมก็บอกว่าดีแหละ พอได้ยินคำชม เจ้าเด็กหน้ามึนก็แปลงร่างเป็นเด็กหน้าเป็นทันที

“ชอบมั้ยครับ”

“อื้อๆ” ผมพยักหน้ารัวๆ พลางจ้วงกินต่อ เนื้อชูเฟลออกมากำลังดีไม่หนักไม่ร่วนจนเกินไป จะให้กินเล่นเป็นของว่างหรือกินแทนมื้อเช้าทั้งก้อนเลยก็ยังได้!


“ชอบเค้ก?”

“อือ”


“ชอบกีวี่?”

“อือ อร่อยหมดแหละ”


“ชอบผม?”

“อือ นั่นก็ชะ--ห๊ะ?” ผมพลันสำลักกับคำถามประหลาดที่ไม่เข้าพวก เห็นผมไอจนหน้าดำหน้าแดง ตัวต้นเหตุก็รินน้ำส่งให้

“ผมก็ชอบรุ่นพี่เหมือนกันนะครับ”

เดี๋ยววววว!?!


หะ..ให้ตาย ผมมองคนอ่อนกว่าพูดคำพูดหวานเลี่ยนออกมาอย่างหน้าตาเฉยแล้วก็รู้สึกทำหน้าไม่ถูก แล้วเดี๋ยวนะ!

“ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าฉันชอบนาย” ผมไอค่อกแค่กอีกรอบ สำลักจนปอดจะพังอยู่แล้ว

“รุ่นพี่พูด” นัยน์ตาสีดำลึกล้ำช้อนขึ้นมองผม “หรือรุ่นพี่เกลียดผม”


แม่งงงงงง

ไอ้เด็กหน้ามึนพูดน้อยตลอดหกเดือนนั่นไปไหน แล้วไอ้เด็กหน้าเป็นตรงหน้าผมนี่ใคร

“เดี๋ยว..เดี๋ยวก่อน นายใจเย็นๆนะเด็กฝึกงา--”

“จางฉี่หลิง” เชี่ยขัดผมอีกแล้ว กว่าผมจะรวบรวมสติพูดได้มันลำบากนะเฟ้ย แต่ดูเหมือนเด็กตรงหน้าจะตีความสีหน้าอยากกินหัวคนของผมผิดเลยพล่ามต่อไม่หยุด แถมยังขยับมาใกล้ได้อีก

“เรียกชื่อผมสิครับรุ่นพี่..”


น็อคเอาท์!

งานนี้แพ้แบบไม่ต้องนับครับ ลองมาเจอเสียงนุ่มๆ หน้าหล่อๆอย่างหมอนี่มาเรียกรุ่นพี่ รุ่นพี่ ข้างหูอย่างผมสิ ใครทนได้ก็ทนไป ผมไม่ไหวแล้วโว๊ยยยยยยย


“จางฉี่หลิง!”

รวบรวมแรงบ้าครั้งสุดท้ายได้ผมก็ผุดลุกขึ้น เตรียมประกาศกร้าวแสดงจุดยืนของรุ่นพี่..

“นายสอบผ่าน ยินดีต้อนรับอย่างเป็นทางการนะ บาย!”


ที่ไหนเล่า! ผมมันก็ขี้ขลาดแบบนี้แหละ จะให้บอกได้ยังไง ว่าผมรอวันจะเอ่ยคำนี้ออกมานานแค่ไหนแล้ว

พูดแล้วก็เผ่นออกไปตั้งสติ จะนั่งหน้าแดงต่อให้เจ้าเด็กนั่นได้ใจเหรอ!


จางฉี่หลิงส่ายหน้าเบาๆให้กับท่าทางลุกลี้ลุกลนของรุ่นพี่

น่ารัก..เหมือนกระต่ายตัวน้อยที่เขาเลี้ยงเอาไว้ เขาตั้งชื่อมันว่าเสี่ยวเสีย ยิ่งดูไปก็ยิ่งเหมือนกันจริงๆ ที่ถึงจะดูเป็นมิตร แต่พอเผลอแหย่มากไปหน่อยก็เผ่นหนีไปซะไกล จากนั้นก็ระวังตัวแจอยู่นาน กว่าจะยอมให้เข้าใกล้อีกรอบ


คราวนี้จะปล่อยไปก่อนนะครับ..รุ่นพี่

เพราะผมมีเวลาเหลือเฟือ..


---


นายมีเวลาเหลือเฟือ แต่กาต่ายไม่มีเวลาแล้วอ่อน

36 days leftฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

[pokeru]

แออออออ //// v ////
พ่อเด็กฝึกหัดร้ายกาจมากค่ะแงงง ยี้ ทำตัวอ้อยมาก หลอกถามว่าชอบด้วยแงงงงงง
ไม่รู้ทำไม แต่พอคิดว่าเป็นหยางฉี่หลิงแล้วมันฟหกด่าสวมาก แอออ โซก๊าววววว/ x \))

[Rozenkreuz]

ง้อววววววววววว ง้าววววววววววววว งื้อวววววววววววว
ไม่หวายแล้วววว จิตายแบ่ววววว เด็กฝึกงานหน้ามึนสุดหล่อออออ
ต่อให้ชิมจนไปเยี่ยมโลกหน้าก็พอใจแล้ว ชีวิตมีความสุข เง้อววววว
สรุปนายจะทำดีๆก็ได้ แต่แกล้งกวนอู๋เสียเล่นช้ะ? 5555

[poypoy]

นึกภาพหยางฉี่หลิงแล้วมัน โอ๊ยยยยย อยากกินเค้กก

[tipapa]

โอยยย คุณหลินฮือออ อ่านไปยิ้มไปแก้มแทบแตกแล้ว น่ารักมากจริงๆๆ นี่สารภาพเลนว่าเสี่ยวเกอเวอร์ชั่นนี้มันแกะปลอมหยางหยางชัดๆ โอ้ยย นิ่งๆ เงียบๆ หงอๆ เป็นเด็กฝึกงานน่าเอ็นดู แต่พอพี่เผลอ(?) มันรุกซะงั้นอะ ร้านกาจ ร้ายกาจมากๆ หมั่นมากแงง โม่ยแท้ แงงง /ราดด้วยน้ำเชื่อมร้อนหนืด

ชอบรายละเอียดเกี่ยวกับขนม/ห้องครัวของหวานนั่นจังค่ะ เป็นเอยูที่เป็นธรรมชาติอะ ไม่ติดขัดหรือรู้สึกถูกยัดเยียดเนื้อหาอะ ประมาณ ก็โรงแรมสกุลอู๋จริงๆ องง แต่พ้มอาดูรอารองอาสามมากค่ะ ระดับอารองแล้วยังเกือบพลีชีพ 55555555 ฝีมือจางฉี่หลิงช่างร้ายกาจ อาป๊าก็น่ารักกก เสี่ยวเสียเลือกทางที่มีความสุขแล้วใช่ไหมลูก น่ารักมากๆๆ

อือ เกลียดจฉล.จังเลยค่ะ รุ่นพี่เรียกชื่อผม เรียกชื่อผมสิครับ จางฉี่หลิง โอ๊ยยอืออ

[The_Dark_Lady]

เด็กฝึกหัดร้ายกาจนัก...นี่ทำของแย่ๆเพราะอยากให้ติแล้วเรียกชื่อหรอม...ยี้...
แล้วอะไรคือหลอกประเหลาะถาม อู๋เสียก็นะ ชอบชอบชอบ ตกหลุมพรางเด็กมันเลยเห็นไหม งุมมมม
ตาพาทิเช่นี่สำคัญนัก!
หมั่นไส้แรง ดูทำหน้ามึนๆสิ ดูตอนรุกนั่นสิ...อยากจะท้าตบแย่งตัวพาทิเช่อู๋เสียละเกิลลล//เดี๋ยว

หมือนเคยอ่านแล้ว แต่อ่านอีกก็ยังชอบค่ะ แงงง อยากให้มีต่อเบาๆ ไอ้เวลาที่เหลือเยอะแยะนั่นน่ะค่ะ...

[yakusoku]

ง้อวววว เสี่ยวเกอร้ายกาจ จงใจสินะ จงใจสุดๆ ร้ายกาจจริงๆ