[OS] 開往明天的旅行 Towards Tomorrow’s Journey [ฮัวเสีย] สปอยล์เล่ม 10 + ตอนพิเศษ

[uxmishi]

開往明天的旅行 Towards Tomorrow’s Journey

Pairing :: ฮัวเสีย
Story by :: CoffeeMate in D


Please listen to this song ::












พายุหิมะพัดอยู่สามวันสามคืนจึงหยุด  

เทือกเขาสีขาวอันกว้างใหญ่อลังการเปิดกว้างให้เข้าไปแล้ว  แต่เซี่ยอวี่ฮัวยังคงไม่ขยับเขยื้อน  เขายืนพิงรถ  ก้มหน้าเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่  เวลาผ่านไปนาน....กว่าจะเห็นร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่สภาพค่อนข้างอิดโรยเดินออกมาจากภูเขา  คนที่ตอนขาเข้าเข้าไปสอง  แต่ขากลับกลับออกมาเพียงหนึ่ง  เขาเก็บมือถือลงในกระเป๋า  สาวเท้าเข้าไปไกลจนกระทั่งหยุดยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะเอ่ยทัก


“ไง”  




.
.
.
.
.
.



เหมือนหัวใจยังไม่กลับคืนที่

เขาเงยหน้ามองผมราวกับเป็นคนแปลกหน้า   นัยน์ตาที่เคยเปล่งประกายสดใสอยู่เสมอแห้งผากราวกับปลาตาย ครู่ใหญ่กว่าผมจะมองเห็นจุดแสงแห่งการรับรู้ปรากฏขึ้นในดวงตาคู่นั้น ผมคว้าข้อมือเย็นชืดมากำไว้จนรอบ แค่ออกแรงดึงเบาๆ เขาก็เดินตามมาขึ้นรถอย่างว่าง่าย

เมื่อปิดประตูรถ  ผมเปิดฮีตเตอร์ เอื้อมมือหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่หลังรถคลุมให้กับคนที่เสื้อผ้าเปียกชื้นจากหิมะ  ผมชำเลืองมองใบหน้าด้านข้างของเขา เรือนผมสีน้ำตาลเอนแนบไปกับกระจกรถ น้ำตาของเขาไหลอยู่อย่างเงียบๆ  หากไม่มีสักหนึ่งเสียงของเขาที่ดังออกมาให้ได้ยิน แม้แต่ตอนที่ผมเอื้อมมือไปสตาร์ทรถแล้วก็ตาม




.
.
.
.
.
.







อู๋เสีย......



เขาอาจไม่เคยรู้
แต่ครั้งหนึ่งในชีวิต  ผมเคยเกลียดเขามาก


ผมเกลียดการใช้ชีวิตของเขา  เกลียดสายตาของเขา  เกลียดคำพูดของเขา


ผมเกลียดความซื่อบริสุทธิ์ของเขา....สิ่งที่ผมเองก็เคยมีแต่สูญเสียมันไป  เกลียดที่เขาไม่เคยรู้จักความโหดร้ายของโลก  การชิงดีชิงเด่น  ฆ่าฟันกัน  ความกดดันของคนที่ต้องแบกรับภาระหน้าที่ค้ำจุนตระกูลควบคู่ไปกับการต่อสู้แย่งชิงความเป็นใหญ่ที่ผมต้องเจออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่โหดร้ายนั่น  ผมต้องรับรู้  แต่เขาไม่จำเป็น  มีคนมากมายพร้อมจะกางปีกปกป้องความไร้เดียงสานั้น  ไล่ตั้งแต่เตี่ยของเขาไปจนถึงอู๋เอ้อร์ไป๋คนที่เขาเรียกว่าอารอง  หรืออู๋ซันเสิ่งคนที่เขาเรียกว่าอาสาม  ผมเกลียดอิสระและความรัก....ที่เขามีแต่ผมไม่มี


แต่ความเกลียดชังนั่นก็เป็นเพียงแค่เรื่องสมัยเด็ก  

เมื่อโตขึ้น  ผมมีภาระยุ่งยากต้องทำมากกว่าจะมานั่งใส่ใจเรื่องของเขา  ความรู้สึกเกลียดชังจึงค่อยลดลงไปบ้าง  บางครั้งต่อให้บังเอิญเห็นเขาใส่เสื้อนักศึกษากลับมาจากมหาลัยในขณะที่ผมต้องฝึกวิชาอย่างเหน็ดเหนื่อยจนสายตัวแทบขาดก็ไม่ทำให้เกิดความรู้สึกไม่พอใจแต่อย่างใด


เพราะเป็นตระกูลที่เกี่ยวดองกัน  ต่อให้ไม่สนใจจะอยากรู้  เรื่องราวของเขาก็ลอยมาเข้าหูของผมโดยตลอด  ทั้งที่ความรู้สึกไม่พอใจในตัวเขามันเลือนหายไปนานแล้ว  แต่เขาก็สามารถกวนตะกอนเหล่านั้นให้ขุ่นขึ้นมาใหม่ได้ด้วยข่าวคราวการคว่ำกรวยที่ตำหนักหลู่หวังเจ็ดดารา

ผมไม่เคยเข้าใจในตัวอู๋เสีย  เขาสามารถทำอะไรก็ได้  ล้างมือออกจากวงการนี้แล้วไปเป็นเถ้าแก่ร้านขายของเก่าธรรมดา  หรืออาจจะเป็นสถาปนิกตามที่เขาร่ำเรียน  ทั้งที่เขาทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ  แต่กลับกระโจนเข้ามาสู่เส้นทางที่เปื้อนเลือดนี้อย่างโง่เง่าที่สุด

หากอู๋เสียก็ยังคงเป็นอู๋เสีย

ต่อให้ตกอยู่ท่ามกลางสิ่งเลวร้ายแค่ไหนก็ยังมีใครต่อใครคอยปกป้อง  องครักษ์ 2 คนของเขาที่ผมเคยเห็นในงานประมูลนั่นทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีจนน่าขัน  คนหนึ่งคือนายอ้วนหวังนักคลำทอง  ส่วนอีกคนคือยอดฝีมือหน้าตายเมินโหยวผิง  อาจเป็นเพราะการปกป้องดูแลแบบยอมตายแทนได้ของ 2 คนนั่น  อู๋เสียจนยังคงความเป็นเทียนเจิน....ไร้เดียงสาได้จนถึงที่สุดแม้รอบกายจะเปื้อนไปด้วยคราบคาวโลหิตเท่าไหร่ก็ตาม

เพราะความหมั่นไส้ในเรื่องราวเหล่านั้น  เมื่อย้อนกลับมาพบกันอีกครั้งหนึ่ง  เรื่อยไปจนถึงต้องออกเดินทางด้วยกัน  ผมจึงกล่าวกับตนเองว่าจะไม่มีทางทำอะไรเพื่อเขาเด็ดขาด  เมื่อเขาเลือกเดินเส้นทางนี้  ก็สมควรรับรู้รสชาติความโหดร้ายที่เขาอย่างเต็มที่จึงจะถูก



‘เวลาอยู่กับฉัน  นายต้องดูแลตัวเอง’



แม้จะเอ่ยคำพูดพรรค์นั้นออกมา  แต่หลังจากนั้นไม่นานผมก็ค้นพบว่า  ท้ายที่สุดแล้วผมก็กลายเป็นหนึ่งในหมู่ผู้คนที่คอยห้อมล้อมเพื่อปกป้องคุ้มครองเขาอยู่ดี




ปกป้องความไร้เดียงสา.....ที่ถูกทำลายลงจนสิ้นแล้วด้วยน้ำมือของใครบางคน















นับตั้งแต่วันที่ผมรับเขาออกมาจากฉางไป๋ซาน  อู๋เสียไม่เคยร้องไห้อีกเลย  เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน....วิ่งตามบางอย่างที่มองไม่เห็นอยู่ตลอดเวลา  ต่อหน้าเริงร่า  แต่บางเวลาก็จะนิ่งเงียบ  โดยเฉพาะเมื่ออยู่ตามลำพัง  เขามักอิงสะโพกเข้ากับหน้าต่าง  จุดบุหรี่ขึ้นสูบ  ทอดสายตาไปไกล.....แม้ไม่มีจุดหมายชัดเจน  แต่ในใจผมรู้อยู่เสมอว่า  เขากำลังมองหาอะไร




ต้นฤดูใบไม้ร่วง.....30 สิงหาคม  เมินโหยวผิงทิ้งเขาไป

4 กันยายน  เขาถามผมว่าอนาคตอยู่ที่ไหน






เป็นห่วงเธอที่ยังไม่อาจหลุดพ้นจากบ่วงของความคิดถึง
เขาพาเธอผ่านประสบการณ์ท่องเที่ยวที่ยากจะลืม  แต่สุดท้ายกลับทิ้งเธอไป
เธอเข้ามาอาศัยรถฉันอย่างไร้เรี่ยวแรง
ร้องไห้พร้อมมองดูกระจกที่เปียกปอนด้วยน้ำฝน
เธอเอ่ยถามฉัน.....ความรักนั้นอยู่ที่ใด






ใช้ทั้งชีวิต.....แลกกับสิบปีที่ไร้เดียงสาของอู๋เสีย



นั่นเป็นวิธีการปกป้องคนสำคัญของเมินโหยวผิง  ผมรู้ดี  แต่ 10 ปีที่หายตัวไป  ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรในประตูสำริดนั่น  คนที่ถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลังล่ะ  ใครจะเป็นคนดูแล






อู๋เสียหันกลับมาเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้  มีเพียงไม่กี่คนที่กล้าขัดคำสั่งได้ในเวลาที่นายน้อยสามเอ่ยปากว่าต้องการอยู่ตามลำพัง  ผมเอื้อมมือไปดึงบุหรี่ออกจากมือของเขา  อู๋เสียหันมองแต่ไม่ได้เอ่ยปากว่าอะไร


ลมแรง....อากาศหนาว  

ไหล่ของเขาที่สัมผัสกับไหล่ผมสั่นน้อยๆ   ผมเอื้อมมือไปสัมผัสมือเขา  ปลายนิ้วเย็นเฉียบจนน่ากลัวทั้งที่ครั้งหนึ่งมันเคยอุ่น   ผมกระชับฝ่ามือเขาเอาไว้แน่น  เรียกชื่อเขาเบาๆ



“เสี่ยวเสีย”



มือเย็นเฉียบค่อยๆ กระชับมือผมตอบ  แม้ไม่มีน้ำตา  แต่ผมรู้สึกราวกับว่าเขากำลังร้องไห้แทบขาดใจ







นี่เป็นการเดินทางสู่วันพรุ่งนี้.....
ติดตามฉันไป ครั้งนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหลงทางหรือทุกข์ใจ
วันวานเป็นเพียงทิวทัศน์ในกระจกมองหลัง ภาพเงาที่หายไปอย่างง่ายดายหลังเลี้ยวผ่านทางโค้ง
เปลี่ยนให้ฉันได้พาเธอไปเก็บเกี่ยวความทรงจำใหม่เถิด


จุดหมายปลายทางที่เธออยากไปที่สุด
เหลือระยะทางที่ไกลเท่าไหร่ ?
แม้จะรู้สึกเหนื่อยก็ไม่เป็นไร ฉันหยุดพักเติมความกล้าให้เต็มระหว่างทางได้
อย่าถามถึงจุดหมายปลายทางเลย
ให้ฉันเป็นฝ่ายพาเธอไป
ความจริงแล้วความรักนั้นอยู่ใกล้เหลือเกิน.....


ความสุขของเธออยู่ที่ฉันเอง.






.
.
.
.
.




ผมวางโทรศัพท์ลงหลังจากเขาตัดสาย  รอบกายเต็มไปด้วยยอดฝีมือที่คัดมาเป็นอย่างดีนับร้อย  คาราวานรถยาวเหยียด  พร้อมออกเดินทางทันทีที่ถึงเวลา  




10  ปี.....
วันนี้มาถึงในที่สุด




ไม่จำเป็นต้องออกเดินไปเพียงลำพังอีกแล้ว  ปล่อยให้ผมได้ช่วยสอดมือประคองหัวใจที่แตกร้าวนั้นเถอะ  หากมันว่างเปล่า ผมจะเติมให้มันเต็ม หากเหน็บหนาว ผมจะโอบกอดไว้ มือที่เย็นเฉียบคู่นั้นผมจะเป็นคนทำให้อุ่น จะไม่มีวันที่มือของเขาจะเย็นกว่ามือคู่นี้ของผมอีกต่อไป



จุดหมายปลายทางของเขา  ไม่ว่ามันอยู่ที่ไหน หนทางจะยาวไกลเพียงใด ผมจะเป็นคนพาไปเอง








“ออกเดินทางได้  ปลายทางของเราคือฉางไป๋ซาน”








ความสุขของนายอยู่ที่ไหน...
ให้ฉันเป็นฝ่ายพานายไป






ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น







เพราะการทำให้นายมีความสุข.....คือจุดหมายปลายทางของฉันเอง







END





++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เอาจนได้ ฟฟฟฟ ทำอะไรลงไปก็ไม่รู้ ได้ข่าวว่าการบ้านของพรุ่งนี้ยังไม่ได้ทำ Speech ก็ยังไม่ได้ท่อง งานการมากมายกองเป็นภูเขา  แต่ฮัวเสียก็ก๊าวจนทนไม่ไหวจริงๆค่ะ TT ฮืออออออออออ

ฟิคเต้ามู่เรื่องแรกในชีวิต  ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ m(_ _)m

ขอบคุณคำแปลเพลงจาก yinru@Thaifans ค่ะ

[meirong2810]

เหม่ยไปด้วยยยยยยย เหม่ยจะไปฉางไป๋ซานกับเสี่ยวฮัวเเละนายน้อยยยยย
ไปเพื่อขอตบตีนายเมินซักทีสองทีเเล้วค่อยกลับ
//ไปทำเพื่อ????

[Narakas]

ฟหกดฟหกดฟหกด

แอออออออ เสี่ยวฮัวนี่พระรองจริงๆ แงงงงงงงงงงงงง

[karnalone]

เสี่ยวฮัวคะ...คุณชายเก้า...คุณเป็นคนที่มีใจที่ยิ่งใหญ่มาก มากจริงๆ

คือแบบอ่านแล้วมันรู้สึกถึงความเศร้าแต่สุขที่เก็บไว้เงียบๆ ของเสี่ยวฮัว

เป็นคนที่แสดงทำทุกอย่างตรงข้ามกับคำพูด คำว่า"ฉันช่วยนายได้แค่นี้จริงๆ"ของคุณชายมันมหาศาลมาก เสียใจแทนที่อู๋เสียไม่เห็นสิ่งนี้เพราะในสายตาหมอนั่นมีแต่จางฉี่หลิง

ทำโดยปริปาก เฝ้าอดทนรอไม่รู้เท่าไหร่ รอทั้งๆ ที่ไม่มีโอกาส แค่ให้ตัวเองมีความสำคัญต่ออีกคนก็นับว่าดีมากแล้ว  ฟิคนี้สื่อให้เรารู้สึกว่าเสี่ยวฮัวรู้สึกแบบนี้จริงๆ ค่ะ

รอสิบปีว่ายาวนาน..แล้วคนที่รอมานานกว่านั้นล่ะ จะทรมานขนาดไหนกัน

ชอบประโยค "จะไม่มีวันที่มือของเขาจะเย็นกว่ามือของผมคู่นี้อีกต่อไป"

ชอบมาก ให้อารมณ์ไม่ว่ายังไงก็จะกางปีกปกป้องคนๆ นี้จนสุดความสามารถ 

โอ๊ย ฟิคนี้ทำเอาบ้าฮัวเสียหนักกว่าเดิมไปอีกหลายขั้นค่ะ ชอบฟีลนี้่ของเสี่ยวฮัวมาก มันใช่มากๆ แต่งนะคะ จะติดตามค่ะ

[ami.de.alamode]

แต่งได้ดีมากค่ะ มากที่สุด ฮืออออ T__T
ปากก็บอกให้เสี่ยวเสียดูแลตัวเอง แต่เอาเข้าจริงก็นายดูแลหัวใจของเสี่ยวเสียด้วย
แล้วใครจะปกป้องหัวใจคุณชายเก้า T__T โอยยเจ็บปวด
เพราะการทำให้นายมีความสุข.....คือจุดหมายปลายทางของฉันเอง ชอบประโยคนี้มากค่ะ

จะรอฟิคต่อไปนะคะ

[uglygirl]

โฮฮฮฮ เสี่ยวฮัว
ยินยอมที่จะโดดเดี่ยวเพื่อเห็นอู๋เสียมีความสุข
ยอมที่จะเป็นคนพาอู๋เสียไปส่ง และเฝ้ามองให้เค้าเดินจากไปงั้นเหรอ?
แต่ถึงแบบนั้น ก็ยังพร้อมที่จะกุมมือไว้ในวันที่มือของอู๋เสียว่างเปล่าสินะ
ฮือออออ

[Naitear]

เสี่ยวฮัวววววววววววววววววว T_______________T

อ่านแล้วฟีลใช่มากจริงๆค่ะ ส่วนตัวรู้สึกว่ามันก็ต้องมีบ้างที่เสี่ยวฮัวจะอิจฉานายน้อยที่รอบข้างมีใครอยู่มากมาย ในขณะที่ตัวเองแทบไม่มีใครเลย สูญเสียความไร้เดียงสาไปจนหมด ถึงจะเกลียด ถึงจะอิจฉายังไง แต่สุดท้ายแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะปกป้องนายน้อยไว้อยู่ดี (ก็ผูกพันกันมาตั้งแต่เด็กอ่ะเนอะ แง)

แต่ฟีลที่เสี่ยวฮัวอดทนรอนายน้อยทั้งๆที่ไม่เคยจะอยู่ในสายตานายน้อยเลยนี่มันจุกจริงๆค่ะ (เมนเสี่ยวฮัวจุกมาก ฮือ) ถึงสุดท้ายเสี่ยวฮัวตัดสินใจที่จะปกป้องอู๋เสียไว้แม้มือตัวเองจะเย็นแค่ไหนก็ตาม แต่จะมีใครทำให้มือเสี่ยวฮัวหายเย็นซะทีล่ะ ; - ; แงแงแง

ติดตามพี่เมทมาตั้งแต่ฟิคอาคาฟุริแล้วค่ะ //ฮา ตอนเห็นพี่ลงฟิคฮัวเสียก็ร้องเฮ!! รีบวิ่งมาอ่านเลย 555555555555

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ > w <

[Mill]

โอ๊ยยยยย ไม่ไหวแล้วค่ะ ; ;
น้ำตาจะคลอเอา ฮืออ เจ็บปวดเหลือเกิน

ชอบความรู้สึกที่เคยเกลียดนายน้อยของเสี่ยวฮัวจังเลยค่ะ
เสี่ยวฮัวที่ไม่พูดอะไร แต่คอยอยู่ดูแลมาตลอดเวลาที่เหลืออยู่
และจะเป็นอย่างนั้นต่อไปแม้ในใจจะรู้ดีก็ตาม...
ไหนจะมือที่คอยยื่นมาหาเสมอนั่นอีก
นี่มันเศร้าเกินไปแล้วค่ะะ แม่ยกเสี่ยวฮัวใจจะขาดดดด
เขียนได้ดีจังเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ U U

[leralalita]

ย้าาา T T )o เสี่ยวฮัววววว โอ้ยพ่อคนดีคนซึนของสังคมม ฮือออ

เจ็บปวดลึกๆในใจแทนจังค่ะแง ทั้งๆที่นายเองก็คงรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาไม่ต่างจากคนอื่นเลยแท้ๆ แต่นายเลือกทางที่จะเดินไปกับเขา นายเลือกที่จะยอมไม่ร้อง และอยู่กับเขาเวลาเขาร้อง
อย่าบอกนะว่านายจะยอมเก็บน้ำตาไว้เองน่ะ! น่าตีตูดให้ลายจริงๆ ;; ดื้อเงียบเหรอเรา เขาบอกอยากอยู่เงียบๆคนเดียวแต่นายก็เลือกที่จะขัดแล้วเดินเอาไปอยู่ด้วย ฟกสวงว

เสี่ยวฮัววว สิบปีที่อยู่ข้างๆเขา สุดท้ายต้องพาเขาไปส่งถึงที่ ล แล้วที่บอกว่า "จะไม่มีวันที่มือของเขา จะเย็นกว่ามือของผมคู่นี้อีกต่อไป" นั่นมัน ฮือฮือฮืออ ไม่ว่ายังไงก็จะคอยดูแลปกป้องให้ได้สินะ

ชอบที่บอกว่าเคยเกลียดมากเลยค่ะ TT ถึงแม้จะบอกว่าเกลียด แต่เหตุผลหลายอย่างนั้นมันทำให้รู้สึกเอ็นดูว่าทั้งเกลียดทั้งห่วงรึเปล่านะ

แง ขอบคุณสำหรับฟิคมากๆนะค้า ;////; /โป้งชี้ก้อย

[ginijiro]

เสี่ยวฮัวดูแลนายน้อยดีมาก ถึงจะรู้ว่าทำไปเท่าไหร่นายน้อย
ก็ยังมองหาแต่นายเมินสินะคะ
ดีเกินไปแล้วนะคะเสี่ยวฮัว...
เขียนแต่งได้อารมณ์มากเลยค่ะ

[meanato]

เสี่ยวฮัว นายหล่อมาก
ถ้าเสี่ยวเกอไม่กลับมาล่ะก็---

[tear]

คุณช๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฮืออออออออ คุณชายเป็นคนที่ยืนรออยู่ด้านหลังนายน้อยเสมอ

แม้ไม่อาจอยู่เคียงข้างแต่ก็จะคอยพยุงอยู่ด้านหลังเงียบๆ

ต่อให้ความรู้สึกจะไม่ได้รับการตอบแทน คุณชายก็จะยังอยู่ตรงนั้น ; ;

รักคุณชาย ฮือออออออ

[kaikaizt]

เพราะการทำให้นายมีความสุข.....คือจุดหมายปลายทางของฉันเอง

//น้ำตาร่วง แงงงๆๆๆๆ นายน้อยสาม หันมามองคุณชายเก้าทีเถอะค่ะ

ฮืออ แต่คงยากมากจริงๆที่นายน้อยจะมองใครได้. ก็คุณเมินเล่นทำกับนายน้อยอย่างนั้น

เสี่ยวฮัวรู้ แต่ก็ยัง... ฮือออ

[aathewolf]

อ่านแล้วร้องไห้ได้จริงๆ

เป็นฟิคที่ดีมาก ออกตัวไว้ก่อนว่าข้าพเจ้าจิ้นคสพ.ของสองคนนี้ต่างออกไปจากนี้นะ แต่อ่านแล้วฟิคนี้ดึงข้าพเจ้าไปได้ ให้เชื่อได้ว่าเสี่ยวฮัวในโลกนี้คนหนึ่ง คิดแบบนี้จริงๆ ฟิคที่ทำได้แบบนี้คือสุดยอดเลยค่ะ ; ;

จะไม่มีวันที่มือของเขาจะเย็นกว่ามือคู่นี้ของผมอีกต่อไป
ประโยคนี้สวยงามมากค่ะ สวยงามชัดเจนจนไม่รู้จะบรรยายยังไง อ่านแล้วใจสั่น เป็นชอทที่ทำให้ร้องไห้เลย ข้าพเจ้านั่งมองมันอยู่นานมาก เหมือนกับมองเห็นเสี่ยวฮัวที่นั่งยิ้มจางๆตรงนั้น จับมือนายน้อยเอาไว้ ระหว่างพวกเขา ไม่มีคำพูดอะไร

ประคับประคองจากวันที่เจ็บปวด สุดท้ายส่งคืนให้ไป บอกตรงๆนะเสี่ยวฮัว ฉันไม่รู้ว่านายทำได้ยังไงจริงๆ

รักนายนะเสี่ยวฮัว พระรองคนดี

ขอบคุณสำหรับฟิคเยี่ยมๆอีกเรื่องจ้า

[MaJAY]

เสี่ยวฮัวเป็นพระรองที่สุดยอดมากเลยค่ะ ไม่พูดความรู้สึกตัวเองออกไป แต่การกระทำแสดงออกหมด เทหมดหน้าตัก ไม่หวังได้รับกลับคืน ฟฟฟหกกดดด่าวงง อารมณ์นี้คือเจ็บปวดมากกก แต่ก็สวยงามมากๆเลยค่ะ T T

ผลักดันให้คนที่ตัวเองรักไปถึงจุดหมาย หลุดพ้นความทรมาน ยอมให้เป็นตัวเองที่เจ็บปวด

แต่อ่านไปอ่านมานี่แอบคิดว่า เสี่ยวฮัวอาจจะพอใจที่เป็นแบบนี้ก็ได้ เป็นคนที่คอยดูแลอู๋เสีย เพราะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางเปลี่ยนความรู้สึกของอู๋เสียได้เลยยอมรับบทนี้ แค่ดด้ใกล้ชิดดูแลเขาผลักดันเขาไปข้างหน้าก็พอแล้วใช่มั้ยเสี่ยวฮัววว

บางอารมณ์อยากยกอู๋เสียให้เสี่ยวฮัวไปซะ พระเอกเมินเกิน แต่พระรองไม่เคยเมินนายน้อยนะ Y Y

[Dreamy]

ฮืออออออออออออ ฟิคนี้สสื่อความรู้สึกของเสี่ยวฮัวออกมาได้ดีมากเลย เหมือนรู้สึกได้ถึงความรักของเสี่ยวฮัวที่มีให้นายน้อย ให้ความรู้สึกเหงา อบอุ่นแล้วก็เศร้า เสี่ยวฮัวนี่พระรองชัดๆ พระรองผู้แสนดีที่คอยประคับประคองดูแลนายน้อยตั้งสิบปีแทนเสี่ยวเกอ แอร๊ ชอบฟิคมากเลยค่ะ ;3;

[Starsong]

ชอบตรงที่เสี่ยวฮัวเคยเกลียดเคยอิจฉาอู๋เสียในความไร้เดียงสาแบบนี้จังค่ะ แบบมันก็เป็นสิ่งที่ตัวเองเคยมีเหมือนกันแท้ๆแต่ก็สูญเสียไป ในช่วงเวลาที่ตัวเองต้องทุกข์ยากลำบากแต่อีกคนกลับไม่ต้องรับรู้อะไรเลย ถึงไม่อยากสนใจไม่อยากรับรู้ยังไงก็ยังได้รู้ข่าวกันอยู่ดี จะเหม็นขี้หน้าก็สมควรแล้วจริงๆเนอะคะ ;;v;;

แต่พอได้เจอ ได้มีโอกาสสัมผัสถึงตัวตนเค้าจริงๆ ก็ได้เข้าใจว่าทำไมใครๆถึงได้คอยดูแลปกป้องเค้ากันถึงขนาดนี้สินะคะ แสงสว่างที่อบอุ่นอ่อนโยน ความไร้เดียงสามองโลกในแง่ดีที่ตัวเองสูญเสียไป แต่ก็อยากให้เค้ายังคงรักษาเอาไว้ อาจเคยทุกข์ใจในเส้นทางที่ตัวเองต้องเดินแต่เมื่อเวลาผ่านไปก็เข้าใจและรับมันได้ แต่ก็ไม่อยากให้อู๋เสียต้องเป็นเหมือนอย่างตัวเอง คอยดูแลอยู่ห่างๆทั้งที่สายตาเค้ามองไปที่อีกคนนึงตลอดเวลา ถึงจะคอยอยู่เคียงข้างยังไงสุดท้ายก็ทำได้แค่ในช่วง10ปีที่รอเสี่ยวเกอเท่านั้นเอง



โอ้ยยย เพ้อมากค่ะ ชอบความอบอุ่นของคู่ผิงเสียมาก แต่ก็ชอบเสี่ยวฮัวที่เป็นแบบนี้มากๆๆเหมือนกัน ทั้งเจ็บ ทั้งขมขื่น แต่มันก็เป็นความปรารถนาดีต่อคนสำคัญในรูปแบบนึงเหมือนกัน ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่ได้อยู่ในใจเค้าก็ตาม ;;__;;

//อยากบอกว่าเห็นชื่อเมทซังแล้วถึงกับกรีดร้องเลย ดีใจเหลือเกินที่ได้อ่านฟิคเต้ามู่ของเมทซังด้วย ประทับใจมากมายมาตั้งแต่อากาฟุริแล้วค่า ฮือออ TTvTT