[Drabble] All Alone with you (ผิงเสีย)

by **The_Dark_Lady** Sun 05 Jul 2015, 16:54

There can't be anyway I can love someone
I've been told I'm incapable of
And yet, I find myself wanting to be ...So love...
ไม่อาจจะมอบความรักให้ใครได้
ถูกพร่ำบอกอยู่เสมอว่าไม่สามารถจะรักใครได้
แต่แล้วก็พบว่าตัวเองยังคงอยากจะได้รับความรัก
อยากเป็นที่รักของใครซักคนเหลือเกิน

เพื่อภารกิจของตระกูลจาง เขาถูกเลี้ยงให้เติบโตมาในนามของจางฉี่หลิง การครองชื่อของจางฉี่หลิงไม่ใช่เรื่องที่น่าดีใจเลยสำหรับเขา ในความทรงจำอันเลือนราง เขาถูกพรากจากแม่แท้ ถูกฝึกฝนและต้องเรียนรู้สิ่งต่างๆอย่างหนักหน่วงเพื่อที่จะเป็นจางฉี่หลิง

ในบรรดาคำสอนมากมาย บ่อยครั้งเขาถูกย้ำเตือนว่าในภารกิจ เขาไม่อาจจะมีความรู้สึกใดใด…

โดยเฉพาะอย่างยิ่งความรัก… เพราะความรักนั้นทำให้ไม่อาจจะตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดเป็นอารมณ์ซึ่งจะนำมาพาซึ่งความอ่อนไหวและอ่อนแอ…

...อันไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับตระกูลจาง

แต่ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลจางไม่อาจจะสอนเขาให้ตัดขาดจากความรักได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เขายังคงอยากจะได้รับความรัก…

เขารู้สึกถึงข้อนี้ในตอนที่ดั้นด้นไปถึงทิเบตเพื่อพบร่างของแม่แท้ๆของตัวเอง

...แต่กว่าเขาจะรู้ตัวจริงๆก็เป็นเวลาที่สายเกิน

สามวันอันเงียบงันได้ผ่านพ้นไป

Even if the future stays the same
The same yesterday -- There, always
There isn't anywhere that we can go to
We stuck here - you and me...
แม้พรุ่งนี้จะเป็นเช่นเดิม เช่นเดียวกับที่เคยเป็นในวันวานตลอดกาล
แต่เราสองคนก็ไม่อาจจะเดินทางไปยังที่แห่งใดได้ ทั้งเธอและฉัน

เขายังมีชีวิตอยู่ แต่เป็นชีวิตที่อยู่เพื่อภารกิจของตระกูลจาง ไม่หลงเหลือสิ่งใดที่เชื่อมโยงเขาเอาไว้กับโลกนี้ ไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบันหรืออนาคต ไม่มีความหมายหรือความแตกต่างในสามคำนี้สำหรับเขา

จนกระทั่งได้พบคนๆนั้น...คนที่เป็นเหมือนดวงอาทิตย์อันสดใส ...อู๋เสีย…

ถึงกระนั้นกลับกลายเป็นว่า เขาลากอีกฝ่ายเข้ามาพัวพันในชะตากรรมอันซับซ้อนและยุ่งเหยิงของตระกูลจางและสกุลใหญ่ที่เหลือ

สุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะสละตัวเองไปอยู่หลังประตูแทนอีกฝ่าย เพราะคิดทบทวนดูแล้ว...นอกจากวิธีนี้ก็ไม่มีอย่างอื่นที่จะทำได้อีก…

นึกไม่ถึงว่าการเลือกมาลาอีกฝ่าย...จะทำให้ได้พบว่า สิ่งที่เขาตัดสินใจกลายเป็นสิ่งที่ทำร้ายอู๋เสียทางอ้อม…

ในการจากลาเพื่อไปอยู่หลังประตูบานนั้น...เขาสังหรณ์ใจว่าอู๋เสียจะกักขังหัวใจตัวเองไว้ที่ตรงนั้น ที่ที่เขาจากไป...เฝ้าโทษตัวเองอยู่เช่นนั้น...

To dear God...
Is it fine to ask where you have gone?
And yet there's no answer, huh?
I guess that's so...
That’s so...?
พระผู้เป็นเจ้า...
จะเป็นอะไรหรือไม่ถ้าฉันจะถามว่าท่านหายไปไหน
แต่คงไม่มีคำตอบ ใช่ไหม?
ฉันเข้าใจแล้วว่าเป็นเช่นนี้นี่เอง...
แบบนี้นี่เองสินะ

ในระหว่างที่หลังบานประตูสำริดที่เต็มไปด้วยความมืดมิดแลความเงียบงัน เขาทำได้เพียงเฝ้านับเสียงหยดน้ำต่างนาฬิกา เขาไม่ใช่คนที่เชื่อถือในพระเจ้า แต่บ่อยครั้ง...เขาอดไม่ได้ที่จะถามหา

แม้จะรู้ดีว่าไม่มีวันได้รับเสียงตอบรับ…

...ทำไมโชคชะตาของเขากับอู๋เสียจึงเป็นเช่นนี้

...อู๋เสียจะยังคงสบายดีไหม

...อู๋เสีย…

นานเข้า...เสียงที่เคยเรียกหาพระเจ้าก็เปลี่ยนเป็นชื่อของคนที่เขาคำนึงหา

...เฝ้าคอยเวลาที่จะได้พบกันอีกครั้ง…

"I'm still here."
You'll never walk alone I'm always there with you
And here, I carry on
The sins had plagued you
And as we walk along
That road that lacks of road
Together now...
"ฉันยังอยู่ตรงนี้..."
เธอจะไม่มีวันเดินออกไปอย่างเดียวดาย เพราะฉันจะอยู่ที่นั่นกับเธอเสมอ
ไม่ว่าความผิดบาปใดๆฉันก็จะขอแบกรับมันเอาไว้ให้
เราจะก้าวเดินไปด้วยกันแม้ในถนนซึ่งไร้หนทางให้ก้าวต่อ
ด้วยกันกับเธอ นับแต่นี้ไป

“ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว…ฉันมารับนายกลับแล้ว”

เสียงที่แสนคิดถึงดังเข้าในโสตประสาต เขาหรี่ตาต่อแสงสว่างจ้าที่ไม่เคยได้เห็นเสียนาน อีกฝ่ายโผเข้ามากอดเขาเอาไว้ด้วยร่างกายที่สั่นเทา

เขาจับต้องร่างกายของอีกฝ่าย เมื่อดวงตาหายพร่าก็ขยับออกประคองหน้าอีกฝ่ายขึ้นมาพินิจ

...ช่วงเวลาสิบปี…เปลี่ยนอู๋เสียของเขาไปมากเหลือเกิน

การก้าวเดินตามลำพังเพื่อฟันฝ่าโชคชะตาของอีกฝ่ายคงไม่ได้ง่ายดายนัก อู๋เสียมีรอยแผลเป็นประดับร่างกายอยู่หลายแห่ง ฝ่ามือที่เคยนิ่มก็หยาบกร้านมากขึ้น ดวงตาที่เคยเป็นประกายสดใส มีแววหม่นหมองเจือปน

“ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว…”

เขาเอ่ยตอบ นับแต่นี้ไปเขาจะอยู่เคียงข้างอู๋เสียและจะก้าวเดินไปด้วยกัน

...ต่อให้เป็นหนทางที่แสนยากลำบากก็ตาม

You'll never walk alone I'm always there with you
And here, I carry on
The sins had plagued you
And as we walk along
That road that lacks of road
Together now…
เธอจะไม่มีวันเดินออกไปอย่างเดียวดาย เพราะฉันจะอยู่ที่นั่นกับเธอเสมอ
ไม่ว่าความผิดบาปใดๆฉันก็จะขอแบกรับมันเอาไว้ให้
เราจะก้าวเดินไปด้วยกันแม้ในถนนซึ่งไร้หนทางให้ก้าวต่อ
ด้วยกันกับเธอ นับแต่นี้ไป

เมื่อกลับมาใช้ชีวิตยังโลกภายนอก เขาได้ค้นพบว่าอู๋เสียเปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ …

และรับรู้ถึงความผิดบาปที่กดทับในใจของอีกฝ่าย

เรื่องในอดีตช่วงที่เขาอยู่หลังประตูสำริด เจ้าตัวเป็นคนเล่าให้เขาฟังด้วยตัวเอง...ซึ่งเขาก็พอจะเดาได้ จากปัจจุบันที่เจ้าตัวมีอิทธิพลมากขึ้นในทางฉางซา...กว่าจะก่อร่างสร้างตัวมาจนถึงจุดนี้ มืออีกฝ่ายคงจะเปื้อนเลือดไปไม่น้อย

นอกจากนี้ ยังมีหลายชีวิตที่สูญเสียไป ในระหว่างการเดินทางเพื่อค้นหาตัวตนของเขา

อู๋เสียเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังด้วยสีหน้านิ่งสงบ แต่แววตาไหวระริก...เขารับรู้ได้ว่าถึงจะทำตัวเหมือนไม่สนใจแต่อีกฝ่ายยังรู้สึกผิดบาปอยู่เสมอ อีกทั้งยังมีความกลัว…

“ฉันจะปล่อยนายไปใช้ชีวิตตามอิสระ...ขอแค่ติดต่อกันมาบ้างก็พอ…”

อู๋เสียพูดขึ้น ซึ่งเขาก็ส่ายหน้าปฏิเสธ เขามองอีกฝ่ายลนลาน พยายามเกลี้ยกล่อมเขาไม่ให้เอาชีวิตตัวเองไปผูกติดกับอีกฝ่าย…

“...ไม่ต้องกลัว มือของฉันเคยเปื้อนเลือดมามากกว่านาย ฉันจะอยู่กับนาย...ช่วยนายแบกรับความรู้สึกนั่นเอาไว้…”

เขาพูดออกไปเช่นนั้น ขยับโอบร่างที่สั่นระริกไว้ในอ้อมกอด กดริมฝีปากจูบเส้นผมอีกฝ่ายพลางลูบไล้แผ่นหลังเป็นการปลอบประโลม

"I'm always with you"
“ฉันจะอยู่กับเธอเสมอ...”

END

พรุ่งนี้มีควิซ...ยังจะมีอารมณ์มาปั่นแดรบเบิ้ล... ฟฟฟฟฟ
พอดีนั่งฟังเพลงโคฟเวอร์อนิเมในเพลย์ลิสต์แล้วเจอเพลงนี้
---ท่อนแรกนี่มันเหมาะกับจางอากงจริงๆ
มึนๆเมาๆไปหน่อยค่ะ แล้วก็อาจจะอ่านไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะว่าคำแปลนี่ดำน้ำเอาเอง แถมยังตัดจบห้วนๆอีก ถถถถ

by **mama moosap** Sun 05 Jul 2015, 17:37

“ฉันจะปล่อยนายไปใช้ชีวิตตามอิสระ...ขอแค่ติดต่อกันมาบ้างก็พอ…” << ประโยคนี้เจ็บลึกๆค่ะ เหมือนอู๋เสียจะรับตัวเองไม่ได้เลยจะปล่อยเสี่ยวเกอไปเลยอ่ะ

“...ไม่ต้องกลัว มือของฉันเคยเปื้อนเลือดมามากกว่านาย ฉันจะอยู่กับนาย...ช่วยนายแบกรับความรู้สึกนั่นเอาไว้…” << เสี่ยวเกอนายเเมนมาก T^T

ชอบฟิคอารมณ์นี้มากค่ะ จะเจ็บก็ไม่เจ็บ จะสุขก็ไม่สุข