[Drabble] #dmbjdaily 47 days left (Rainbow) Spectrum (ผิงเสีย)

[The_Dark_Lady]

ที่มาที่ไปคือภาพนี้



- red : you're my life -

จางฉี่หลิงไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้เป็นของเขา ตั้งแต่รู้ความมาเขาถูกฝึกและฝึก เพื่อเป็นจางฉี่หลิง มีภาระหน้าที่ในการแบกรับภารกิจของตระกูลจาง

สำหรับเขาชื่อและตัวตนนี้ว่างเปล่า มีไว้เพียงเพื่อทำให้ตระกูลจางบรรลุความประสงค์เท่านั้น

ราวกับขีวิตนี้ไม่ใช่ของเขา

จนกระทั่งได้พบกับเด็กคนนั้น หลานชายคนเดียวของสกุลอู๋...

ทั้งที่ดูผ่านๆก็ธรรมดา แต่บรรยากาศที่อีกฝ่ายแผ่ออกมา กลับทำให้รู้สึกเหมือนถูกดึงดูด ด้วยความสดใสและไร้เดียงสา

หัวใจที่ด้านชาเพราะภารกิจที่แบกรับ กระตุกขึ้นเป็นครั้งแรก

เมื่อพบกันอีกครั้งโดยอีกฝ่ายยืนเคียงข้างอู๋ซันเสิ่ง จะร่วมเดินทางไปตำหนักหลู่หวังเจ็ดดารา

เขาสัญญากับตัวเองในใจว่าจะปกป้องคนๆนี้ให้ถึงที่สุด

เพราะอีกฝ่ายเป็นชีวิตของเขา ชีวิตที่เป็นของเขาจริงๆ ไม่ใช่ของตระกูลจาง




- orange : healing -

อู๋เสียนั่งบนเตียงกำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขา ระหว่างกันมีเพียงความเงียบงัน

เขาเสียเลือดไปไม่น้อยในการสะกดผีสาวและฝูงด้วงศพในถ้ำ ร่างกายเหนื่อยล้าจนหมดสติไป...แต่ก็ดีที่อีกฝ่ายยังปลอดภัย

"เสร็จแล้ว..." มือนั้นละออกไปเมื่ออีกฝ่ายพันผ้าพันแผลที่มือเสร็จ ใบหน้านั้นเงยขึ้นมามองเขาแวบหนึ่ง "นายคงจะหิว เดี๋ยวฉันจะไปยกข้าวเข้ามาให้"

ว่าแล้วก็ออกไปแล้วกลับมาพร้อมสำรับกับข้าว เสียงนุ่มๆเอ่ยย้ำให้เขากินตับเข้าไปเยอะๆ ตลอดเวลาก็คอยรินน้ำ รินชามาให้

นับตั้งแต่ขึ้นจากเรือมา เขารู้สึกตัวว่าเป็นอีกฝ่ายที่คอยดูแลเขาตลอด อยากจะบอกว่าไม่จำเป็นต้องทำอะไรมากมายก็ได้

แค่มีอู๋เสียอยู่ใกล้ๆและรู้ว่าอีกฝ่ายปลอดภัยดี ก็เป็นการรักษาที่ดีที่สุด

เขาได้แต่เอ่ยออกไปว่า

"ขอบคุณ"




- Yellow : You're my sunlight -

ชีวิตเขาอยู่กับความมืดมิดมาตลอด

สุสาน ความตาย วิญญาณร้าย จิตใจอันละโมบของคน

ในที่สุดก็ค่อยๆด้านชาและเคยชินต่อความมืดมิดเหล่านั้น

การปรากฏตัวของอู๋เสียในชีวิต สิ่งที่เป็นเสมือนขั้วตรงข้าม ด้วยบุคคลิกอันอบอุ่น อ่อนโยนและไร้เดียงสา

เหมือนแสงอาทิตย์ที่ส่องทะลุลงมาในสุสานใต้ดินอันมืดมิด

ดั่งความหวังและกำลังใจ ดึงดูดคนมากมายให้เข้าหา

เขาเฝ้าภาวนาเมื่ออีกฝ่ายเริ่มเข้ามาพัวพันมากขึ้น

...อย่าให้แสงอาทิตย์นี้ถูกความมืดกลืนกินไป...

และพยายามปกป้องแสงอาทิตย์ของเขาเอาไว้...แม้ด้วยชีวิต




- Green : His Nature -

...อู๋เสียมักชอบยืนนิ่งคิดอะไรคนเดียวเงียบๆ ในขณะคิดก็มักแสดงสีหน้าแปลกๆออกมาบ่อยๆ

เวลาพูดสิ่งที่คิดออกมา ก็ทำให้ใครต่อใครอดรู้สึกไม่ได้ว่าในสมองของคนๆนี้ คิดฟุ้งซ่านออกไปได้กว้างแค่ไหนกัน

แต่เขาก็ชอบนิสัยส่วนนี้ของอีกฝ่าย...

มันทำให้อู๋เสียดูมีชีวิตชีวา เขาชอบที่จะมองสีหน้าขณะคิดของอีกฝ่าย

รู้สึกว่ามันน่ารักน่าเอ็นดู

บางครั้งก็อยากจับอีกฝ่ายมาจูบ เพื่อหยุดกระแสความคิดเหล่านั้น...ทำให้คนขี้ฟุ้งซ่านสนใจเพียงแค่เขา...




- Turquoise Blue : magic -

ในขณะที่เขาและคนรอบข้างของอู๋เสีย มองว่าอีกฝ่ายสมควรถูกกันเอาไว้ข้างหลัง ไม่ควรดึงเข้ามาพัวพันในเรื่องนี้

...อู๋เสียก็มักจะทำอะไรในสิ่งที่คาดไม่ถึงเสมอ

แม้จะเต็มไปด้วยความกังวล แต่ความดื้อรั้นนั้นเกินกว่าใครจะขัดขวางได้

อีกทั้งตัวของอู๋เสียนั้นราวกับมีเวทย์มนต์อยู่

ทุกๆการผจญภัย แม้จะผ่านมาอย่างยากลำบาก ต้องสูญเสียอะไรไปไม่น้อย แต่ถึงกระนั้นอู๋เสียมักจะผ่านมันมาได้และตั้งตัวใหม่ได้ทุกครั้ง

หนหนึ่ง...ในถ้ำที่เต็มไปด้วยมี่ลั่วถัว นายอ้วนบาดเจ็บสาหัส หมดสติ ตัวเขาเจ็บจนถอดใจคิดจะตายอยู่แล้ว หวังให้อีกฝ่ายหนีเอาตัวรอดไปได้

ตื่นมาอีกพบว่าอู๋เสียกัดฟันลากทั้งเขาและนายอ้วนออกมาจากถ้ำนั้นจนได้

...เขาจึงได้เข้าใจว่าเวทย์มนต์ของอู๋เสียนั้นแท้จริง...คือ การพยายามจนถึงที่สุดโดยไม่ถอดใจ...

เป็นสิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายมีชีวิตรอดตลอดมา...

เขาไม่เคยนึกมีปัญหา ซ้ำยังดีใจที่อู๋เสียเข้มแข็งได้ถึงขนาดนี้

...จนกระทั่ง เขาได้สบสายตาของอู๋เสียบนเนินเขาฉางไป๋ซาน...

ความดื้อรั้นที่เหมือนเวทย์มนต์นั้นได้กลายเป็นปัญหาทำให้เขาไม่อาจตัดใจไปหลังประตูบานนั้นได้อย่างเด็ดขาด




- Indigo : Serenity -

ในขณะที่จิตใจและสมองวุ่นวายสับสนจากการสูญเสียความทรงจำ

ช่วงเวลาที่สุขสงบที่สุดสำหรับเขา คือการมีอู๋เสียในอ้อมกอด

เฝ้ามองคนที่หลับใหล ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่ามีคนย่องเข้าหา

จางฉี่หลิงกระชับแขนที่โอบกอดร่างโปร่ง จรดริมฝีปากลงบนเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน

"หือ..." อีกฝ่ายปรือตาขึ้น เขาคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะโวยวายที่เขาเข้ามารบกวน แต่ริมฝีปากนั้นกลับคลี่ยิ้ม "เสี่ยวเกอ..."

เขายกมือขึ้นลูบไล้เส้นผมอีกฝ่ายเบาๆ ในสมองรู้สึกมึนงงแต่หัวใจนั้นรู้สึกสงบและคุ้นเคย

"หลับเถอะ..." พูดออกไป เหมือนปฏิกิริยาอัตโนมัติ เป็นความคุ้นชินจากเมื่อนานแสนนาน เขารู้ได้ด้วยตัวเอง

ดวงตานั้นหลับลง ใบหน้านั้นเป็นสุข

เขาค่อยๆปิดดวงตาของตัวเองลงตาม




- Violet : Spirit -

ในความมืดมิดนี้ สิ่งเดียวที่ทำให้เขายังมีแรงใจในการคงสติอยู่

...ก็คือใบหน้าของอู๋เสีย...

ถึงจะโหดร้ายกัยอีกฝ่าย แต่เขาก็ตัดสินใจแล้วอย่างแน่วแน่

ชีวิตของเขาสิบปีหลังบานประตูนี...เพื่อแลกกับช่วงเวลาสิบปีอันเป็นอิสระและไร้เดียงสาของอีกฝ่าย

เขาจึงอดทนอยู่

...เฝ้ารอเวลาที่จะได้พบกับใบหน้านั้นอีกครั้ง



END


...//ลูบหน้า
เขียนสองแดรบเบิ้ลในวันเดียว ไม่บ้าจริงทำไม่ได้ค่ะ
ไอเดียของแดรบเบิ้ลเหลาหย่างมาก่อน แต่เริ่มเขียนแดรบเบิ้ลนี้ก่อน และเป็นแดรบเบิ้ลเหลาหย่างที่เสร็จก่อน
เหนืออื่นใดคือเขียนใส่ในกูเกิ้ลดอคส์เสร็จตั้งแต่บ่าย (แล้วบ่ายมีควิซ ฟฟฟ หนังสือไม่อ่าน ปั่นเดลี่ก่อน)
เพิ่งเอามาลงเพราะในมือถือมันก็อปแปะไม่ได้ ; w ;
หลุดคาร์ เมากาวก็ขออภัยด้วยค่ะ

[Rozenkreuz]

อื้ม ความหมายของสเป็คตรัมที่ต่างออกไปเยอะเลยครับ
ต่อจากนี้พอเห็นเจ็ดเฉดสีนี้คงนึกถึงนายน้อยและเสี่ยวเกอ
ฮืออออ //กัดผ้าเช็ดโต๊ะ

[yakusoku]

ในใจของจางฉี่หลิงมีแต่อู๋เสียคนเดียว

[schneewittchen]

กรี๊ดดดดดดดดดด!!! ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!
เราชอบมุมมองแบบนี้ที่สุดเลยค่ะ จางอากงคนปากแข็ง แต่ทุกการกระทำรู้มั้ยว่านายทำเพื่อผู้ชายคนเดียว มองแต่คนคนเดียว (เสี่ยอ้วนถามว่า แล้วฉันล่ะ?)

[mama moosap]

ฮรุ่มมมมมม ชอบมากค่ะ อ่านๆไปนี่เขินเเทนนายน้อยเลยค่ะ ><