[AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Prologue

[Xiamouren]

[SF] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Prologue

กรี๊ดดดดด ตะเตือนไตอย่างยิ่งที่เล่นเดลี่เมื่อวานไม่ทันนนนน //ตบตีตารางงาน อย่าแน่นนักเซ่ สลบก่อนปั่นเดลี่เลยเห็นมั๊ยยย T^T

ไม่เป็นไร พล็อตมาแล้ว เราเขียนนอกรอบก็ด๊ายยยยย //ร้องไห้หนักมาก

เรื่องนี้มีหลายตอนนะคะ แล้วแต่ว่าจะงอกออกมาได้กี่คู่ (ขอความกรุณาอย่าไซโคผู้เขียนค่ะ ไม่งั้นอาจจะทะลึ่งงานงอกจริงๆ (ฮา)) กี่สถานการณ์ ดังนั้นหัวเรื่องอาจจะเปลี่ยนจาก SF เป็น FIC ได้ตลอดเวลานะคะ TvT

หมายเหตุ: แพร์ริ่งจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ในตอนต่อๆ ไปนะคะ เช่นตอนนี้เป็นผิงเสีย ตอนต่อไปอาจจะชะแว๊บกลายเป็น 15 หรือเฮยฮัว หรือคู่อื่นๆ... //วิ่งหนีรองเท้าจากตัวละคร// ทุกอย่างสุดแล้วแต่พล็อตค่ะ !!!

หมายเหตุ2: อาจมีการ OOC เกิดขึ้นไม่มากก็น้อยค่ะ

หมายเหตุ3: เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นไม่รู้ ที่พิมพ์ไว้หายหมดเลยค่ะ จะหมดตอนแล้วด้วย //กรี๊ดดังๆ เราต้องมาพิมพ์ใหม่เหรอออออออ

////////////////////////////////////////

ในเมืองฉางซาแห่งนี้ มีโรงเรียนช่างกลสองแห่งตั้งประจันกันมานานแล้ว

หนึ่งอยู่ทางตะวันออก หนึ่งอยู่ทางเหนือ ซึ่งโรงเรียนทางตะวันออกมีกฏประหลาดบางอย่างที่ผู้ก่อตั้งได้บัญญัติเอาไว้เป็นกฏเหล็กถึงผู้สืบทอดของท่าน

"หากเจอพวกทางเหนือ โดยเฉพาะเจ้าพวกแซ่จาง จงรีบหนีให้ไวที่สุด"

ว่ากันว่าก่อนหน้านี้ ผู้อำนวยการคนล่าสุดของโรงเรียนเทคนิคมี่ลั่วถัวซึ่งก็คือท่านอาจารย์ห้าอู๋เหลาโก่วได้ขัดคำสั่งนี้โดยไม่รู้ตัว ไปนั่งคุยตีซี้กับอดีตผู้อำนวยการจางของโรงเรียนเทคนิคย่างซื่อเหลยทางเหนืออยู่นานสองนาน ผลสุดท้ายเป็นอย่างไรไม่มีใครทราบ แต่ในปัจุบันนี้ในเทคนิคมี่ลั่วถัวกลับมีประกาศกฎนี้แปะหราเต็มไปหมด ท่าทางว่าคงเกิดอะไรขึ้นจนท่านผอ. หรือก็คือปู่ของผมต้องเน้นย้ำถึงกฎข้อนี้ของบรรพชนก็เป็นได้

"ผมท่องจนขึ้นใจแล้วน่า..." ลูบลงไปบนใบประกาศแผ่วเบา พึมพำเมื่อนึกถึงเสียงบ่นของคุณปู่ที่ให้ผมท่องมันซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาตั้งแต่ยังเด็ก

ว่ากันว่าจางฉี่หลิง (หรือที่ใครๆ เรียกย่อๆ กันว่ากิเลนโดยเอาชื่อของเขามาเล่นคำเป็นฉายา) ทายาทของเทคนิคย่างซื่อเหลยคนปัจจุบันเป็นคนดุร้าย มีเรื่องต่อยตีที่ไหนไม่เคยเลยที่เขาจะแพ้ เป็นสุดยอดนักเลงแห่งยุคที่มีแต่คนกลัวเกรง แต่ละข่าวลือที่เกี่ยวกับตัวเขาล้วนแล้วแต่พิสดารพันลึกจนผมเองก็ชักจะกลัว... ปู่ครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ กฎประจำตระกูลน่ะผมจะรักษาอย่างดีเลย ไม่เข้าไปยุ่งกับเจ้าหมอนั่นแน่ๆ

ผมคิดเช่นนั้น โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากฎข้อนี้โดนผมแหกเละไปนานแล้ว...

ใช่ครับ ผมคืออู๋เสีย ทายาทรุ่นต่อไปของโรงเรียนแห่งนี้ แต่ในขณะนี้ผมก็ยังเป็นนักเรียนคนหนึ่งอยู่นั่นแหละนะ

มีใครสักคนเอาวิทยุมาเปิดดังลั่นนอกรั้วโรงเรียนอีกแล้ว ครั้งนี้เป็นเสียงเปียโนหวานๆ แฮะ... ผมไม่นึกแปลกใจหรอก เพราะเจ้าหมอนี่ก็คนเดิมๆ นั่นแหละ ... สิบโมงเช้าและห้าโมงเย็นของแต่ละวัน ไอ้หมอนี่ต้องมาเปิดวิทยุต่อไมโครโฟนร้องเพลงเหมือนขอทานตาบอดเพื่อจีบเพื่อนผมทุกที

"ประธานเซี่ยครับ หมอนั่นมาอีกแล้ว !!!"

นั่น เสียงดังมาแว่วๆ จากทางอาคารเรียน มีใครสักคนเรียกเสี่ยวฮัวแล้วสินะ

รุ่นพี่นี่ก็อีกคน สองสามปีแล้วยังไม่เข็ดเสียทีสิน่า

เฮยเสียจื่อ นักเรียนปีสุดท้ายคนหนึ่งของเทคนิคย่างซื่อเหลย... ที่ไม่รู้ประสาทกลับไปแล้วหรือเปล่าไม่รู้ โดนเสี่ยวฮัวเพื่อนคนสวยของผมไล่เตะก้านคอเปิดเปิงกลับสถาบันไปไม่รู้กี่รอบก็ยังจะกลับมาแบบนี้ได้ตลอด บางวันถึงกับมาทั้งๆ ที่บนตัวยังมีเฝือก... ถ้าผมไม่ติดว่ากฎเหล็กของตระกูลคือห้ามไปยุ่งกับเจ้าพวกสถาบันนี้ ผมคงลงไปขอดื่มคารวะในความพยายามของหมอนี่สักจอก (น้ำผลไม้) แล้วล่ะนะ

ไกลๆ ได้ยินเสียงใครสักคนวิ่งมา ผมไม่เสียเวลาเดาก็รู้ว่านั่นคือเพื่อนของผมเอง ไม่มีเสียงห้ามปรามใดๆ จากรอบข้างเว้นเพียงเสียงหัวเราะคิกคักของซิ่วซิ่ว คุณหนูฮั่วเพื่อนสนิทของผมอีกคน อันที่จริงผมก็แอบหวังว่าเสี่ยวฮัวจะวิ่งมาทันเวลา----

ชิบหาย เสียงร้องเพลงอุบาทว์นั่นดังขึ้นแล้ว !!

ใครก็ได้เอาไอ้คุณรุ่นพี่เฮยนี่ไปเรียนร้องเพลงมาใหม่ที !! ถือว่าเทคนิคมี่ลั่วถัวขอร้อง !!!

...เสียแรงมาจีบนักร้องคนงามของเราจริงๆ...

เรื่องราวเช้านี้ยังคงจบที่เสี่ยวฮัวกระโดดถีบขาคู่ใส่คอนายนักศึกษาแว่นดำคนนั้นเหมือนเดิม ก่อนที่จะโทรเรียกคนรู้จักที่อยู่เทคนิคย่างซื่อเหลยมาหิ้วกลับไปด้วยประโยคเดิมๆ ว่า "ช่วยมาตะครุบเพื่อนนักเรียนโรคจิตโดดเรียนของพวกคุณกลับไปเก็บที" เสี่ยวฮัวก็ยังคงเป็นเสี่ยวฮัว มีหูตากว้างขวาง เส้นสายล้ำลึก ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ล้วนหาความสะดวกสบายได้ไม่ยาก ผู้คนถึงได้แอบเรียกเขาลับหลังว่าเป็นองค์หญิงของที่นี่

จบเรื่องของเสี่ยวฮัว กลับมาเรื่องของผมกันบ้าง

แม้ว่าจะกลับมาเรียนกันตามปกติหลังจากผ่านพ้นเรื่องกระทืบรุ่นพี่ต่างสถาบันประจำวันไปได้ แต่สายตาของผมก็ยังมองออกไปที่นอกหน้าต่าง จ้องมองไปที่รั้วของโรงเรียน ที่ที่ผมพบหมอนั่น...

สามวันแล้วที่หมอนั่นไม่ปรากฏตัว

ก่อนหน้านี้ปีหนึ่งมีข่าวนักศึกษามหาวิทยาลัยสองแห่งนัดกันมาตีกันครั้งใหญ่มากแถวๆ โรงเรียนผม แต่ไม่พ้นโดนตำรวจจับได้ทำให้ชื่อเสียงของโรงเรียนผมไม่ย่ำแย่ลงไปกว่านี้ ผมเดินช่วยอารองตรวจตราความเรียบร้อยของโรงเรียน ก็ได้เจอกับเจ้าหมอนั่นโดยบังเอิญ

เชื่อผมเถอะ ถ้าไอ้หมอนี่เป็นนักเรียนของเทคนิคมี่ลั่วถัวนะ... หนุ่มๆ ทุกคนต้องร้องไห้ด้วยความหมดหวังจีบหญิงเป็นแน่ (ที่จริงก็ผมด้วย)

เส้นผมสีดำที่ท่าจะไม่ได้ตัดนานไปหน่อยเลยออกจะปรกหน้าปรกตาไปบ้างแต่ก็ไม่ได้ทำให้หมอนี่ดูขี้เหร่ขึ้นสักนิด ดวงตาสีดำคมกริบคู่นั้น... บุคลิกท่าทางที่ขนาดผมเป็นผู้ชายยังรู้สึกได้ว่า ‘แม่งเท่ชิบหาย’...

หมอนี่ไม่รู้เป็นดารานายแบบมาจากไหน ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่ามานอนอืดอยู่อีกฟากของรั้วโรงเรียนปู่ผม เสื้อผ้าเป็นชุดไปรเวทขาดวิ่น เลือดกับแผลเต็มตัว แต่ยังหายใจและที่สำคัญคือน่าจะยังมีสติครบถ้วน ดูจากการที่พี่แกนอนหายใจทิ้งมองผมเดินลาดตระเวนหน้าตาเฉย ไม่ส่งเสียงรบกวนกันสักคำจนผมหันกลับมาเจอพี่แกเองนั่นแหละ

"เฮ้ย!? เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" ผมอุทานด้วยความตกใจ รีบวิ่งออกนอกประตูมาดูอาการ หมอนี่อาจจะเป็นชาวบ้านธรรมดาที่มาโดนลูกหลงจากการต่อยตีกัน ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ผมในฐานะมนุษย์และเจ้าถิ่นแถวนี้ก็ไม่ควรเพิกเฉย

แต่ใครจะนึกว่าไอ้หมอนั่นดันเมินใส่ผมซะงั้น ผมถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ เอาแต่มองผมอยู่นั่นแหละ!

เชี่ยแม่ม ! ขนาดเขียนตัวหนังสือคุยกันยังไม่ยอมเขียน หมอนี่นอกจากใบ้ยังบื้ออีกเหรอ?!

...ผมตั้งชื่อหมอนี่ว่าเมินโหยวผิงในใจอย่างเลี่ยงไม่ได้  

"เลือดเต็มไปหมดเลย ไปโรงพยาบาลไหวไหม?"

"....."

"นี่นายนอนอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย?"

"....."

"แล้ว... อย่างน้อยก็ชื่อแซ่ บอกกันก่อนได้ไหม ให้แนะนำตัวก่อนก็ได้ ฉันอู๋เสีย รีบบอกมาเถอะฉันจะได้แจ้งชื่อผู้ป่วยกับทางโรงพยาบาลถูก! ไม่เอาไปตอกตุ๊กตาวูดูสาปแช่งแบบในการ์ตูนหรอกน่า!!"

"....."

"ว้อยยยยยยย พูดอะไรบ้างสิโว๊ย เขียนก็ได้ถ้าเป็นใบ้น่ะ!!"

"ไม่ใช่เรื่องของนาย..."

...ทุกท่านครับ ผมควรฟิวส์ขาดใช่ไหม?

แต่สรุปวันนั้นผมก็หิ้วเจ้าใบ้กวนประสาทนั่นไปโรงพยาบาลอยู่ดี... ตอนนั้นทุกคนที่โรงพยาบาลตกใจมาก มองผมสลับกับเมินโหยวผิงไม่หยุด คุณหมอเฉินเหวินจิ่นที่อาสามตามจีบอยู่นานสองนานเหมือนพยายามจะพูดบางอย่างแต่แล้วก็ไม่ได้พูด ผมล่ะสงสัยจริงๆ ว่าพวกเขารู้อะไรเกี่ยวกับหมอนี่หรือเปล่า

หลังการรักษาผ่านไป จากนั้นหมอนั่นก็ชอบมาเกาะรั้วที่เดิมมองเข้ามาในโรงเรียนครับ มาทุกวัน ไม่รู้ในเทคนิคมี่ลั่วถัวมีอะไรให้มองนอกจากต้นไม้ในสวนกับเจ้าซันชุ่นติงของคุณปู่ที่ชอบออกมาวิ่งเล่น เห่าบ๊อกแบ๊กไล่จับแมลงปอไปวันๆ... ที่น่าสังเกตคือหมอนี่จะปลาสนาการหายไปทันทีถ้าซันชุ่นติงจะออกมาวิ่งเล่น ไม่รู้กลัวสุนัข บังเอิญ หรือมีญาณวิเศษอะไรหรือเปล่า

บางทีมาแค่ห้านาที บางทีมาเป็นชั่วโมงๆ ... ผมลงไปนั่งคุยด้วยบ้างนะตามแต่เวลาจะอำนวย คนนึงอยู่ในรั้ว อีกคนอยู่นอกรั้ว หมอนั่นก็จะเอาแต่เงียบฟังอยู่อย่างนั้นเหมือนคนใบ้ จนผมชินกับนิสัยหมอนั่นได้แล้วนี่แหละ

เมินโหยวผิงหายไปสามวัน หวังว่าหมอนั่นจะไม่ได้ไปหาเรื่องนอนจมกองเลือดที่ไหนอีกนะ...

ไม่รู้เพราะมานั่งคุย(ฝ่ายเดียว)กันนานหรือเปล่า ทำให้ผมอดเป็นห่วงหมอนี่ไม่ได้

"เทียนเจิน? เหม่ออีกแล้วเหรอ?" มือใหญ่ข้างหนึ่งโบกผ่านสายตาผม บังทัศนียภาพและความคิดของผมจนมิด ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่านั่นก็เพื่อนสนิทอีกคนของผม นายอ้วนหวังที่เป็นจุดศูนย์รวมความฮาของชั้นเรียน มีหมอนี่อยู่ทุกคนผ่อนคลายสบายใจ... ผมเองก็ด้วย "เหม่อมองอะไรนักหนาเนี่ย คาบอังกฤษจะเริ่มแล้วนะ ยิ่งเรียนไม่รู้เรื่องอยู่ไม่ใช่เรอะ? เกรดตกขึ้นมาว่าเสี่ยอ้วนไม่ได้ ไปปรับความเข้าใจกับอารองนายเองนา..."

ครับ... อารองผมสอนภาษาอังกฤษ วิชาที่ผมห่วยแตกที่สุดวิชาหนึ่งครับ...

"อย่างกับนายเรียนรู้เรื่องตายอ่ะ !" ผมแลบลิ้นใส่นายอ้วน เราหัวเราะกันลั่นห้องแล้วผมก็โดนเขายีหัวจนยุ่งเหมือนเคย

โดยที่ในตอนนั้น... ผมไม่ได้รู้เลยว่าเรื่องราวที่ผมได้ทำไว้ก่อนหน้านี้ กับเรื่องราวต่อๆ มาจะเชื่อมโยงเข้าหากัน กลายเป็นโซ่ล่ามคอกิเลนบางตนในภายหน้า...

//////////////////////////////////////////
แงงงงง เจ็บแรงงงงงง จากนี้จะไม่พิมพ์ฟิคในบอร์ดโดยตรงแล้วค่าาาาา !! //หนีบอร์ดมาพึ่ง MSWord
บทนำย้าวยาว //เบลอมองที่ตาลายพิมพ์ไปนะ... ยังบอกไม่ได้ค่ะว่าตอนต่อไปมาเมื่อไหร่ เจอกันเมื่อเราออกมาจากถังกาวแล้วกันนะคะ...
จากที่เห็น ตอนหน้าน่าจะยังเป็นผิงเสียอยู่ค่ะ !!
//กราบทุกท่านหากฟิคนี้ทำให้ท่านมึนงง ขออภัยค่าเราเมาเอง ถถถถถ

[yakusoku]

กรี๊ดดด กิเลนจางโดนนายน้อยมัดหัวใจไว้แล้วค่าา นายน้อยก็เทียนเจินเหมือนเดิม ติดตามต่อนะคะ

[schneewittchen]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!! ถ้าไม่ต่อจะโยนด้วงศพสายพันธุ์สติชใส่แล้วนะคะ!!!!!!!!!!!

[Xiamouren]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!  ถ้าไม่ต่อจะโยนด้วงศพสายพันธุ์สติชใส่แล้วนะคะ!!!!!!!!!!!

กรี๊ดดด เม้นนี้น่ากลัวมากจนต้องตอบ ต่ออ่ะต่อแน่ค่า แต่ยังบอกไม่ได้ว่าจะตอนไหน พลังกาวแรงเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละค่า แงงงง

กรี๊ดดด กิเลนจางโดนนายน้อยมัดหัวใจไว้แล้วค่าา นายน้อยก็เทียนเจินเหมือนเดิม ติดตามต่อนะคะ

ขอบคุณค่าาาา เจอกันอีกครั้งเมื่อตารางงานบางลงค่า ฮืออออ //มองงานแรงมาก

[The_Dark_Lady]

เทียนเจินเด็กเทคนิค...ขอแทะหน่อย...//โดนตบ
เด็กเทคนิคมุ้งมิ้งมาก อยากคารวะด้วยจอกน้ำผลไม้ งืออออ น่ารัก
อะไรคือกฏหนีคนสกุลจางคะ ...เรื่องนี้ปู่อู๋ต้องมาให้คำตอบ โดนปู่จางทำอะไรไว้เหรอคะ //แค่ก

ลองพิมพ์ไว้ในเอกสาร Google Docs ก่อนเอามาลงบอร์ดสิคะ ตัว Google Docs มันจะเซฟอัตโนมัติให้เราตลอด สะดวกมากเลยค่ะ

[natsume]

อยากบอกท่านประธานเซี่ยว่า "ฆ่ามันเถอะค่ะ จะได้ไม่เป็นภาระต่อลูกหลาน"

โอย...แว่นเพี้ยน เฮียแดรกอะไรเข้าไปถึงได้ร้องเสียงหลงขนาดน้าน 5555555555

โถๆ เทคนิดมี่ลั่วถัว = =" อีกโรงน่าจะชื่อ วิทยาลัยบ๊ะจ่างนะ

ผมนี่จะลั่นให้ = ="

[Rozenkreuz]

ถถถถถถ
มาต่อไวๆครับ ขอให้วันเมากาวรอบหน้ามาถึงในไม่ช้า ฮ่าๆ
ปู่อู๋โดนปู่จางทำอะไรเหรอครับ ต่อมเผือกนี่คันยุบยิบเลย //ค่อกๆๆ