[Drabble] AU พนักงานเสิร์ฟร้านกาแฟ (ผิงเสีย) #dmbjdaily 56 days left : Apron

[The_Dark_Lady]

AU ร้านกาแฟ
ผิงเสีย
เพิ่งลองแต่งครั้งแรกค่ะ OOC มาก

วันนี้เป็นอีกวันที่อู๋เสียแวะมาที่ร้าน The lost tomb ร้านขนาดปานกลางที่ตกแต่งด้วยสไตล์อันแปลกประหลาดจากร้านกาแฟอื่นๆที่อยู่รอบมหา'ลัย แทนที่จะโปร่งสบาย มีกระถางไม้ดอกไม้ประดับ น่าชวนให้นั่งพักผ่อนหย่อนใจ ร้านนี้กับดูทึบทึม เต็มไปด้วยของเก่าของโบราณ เหมือนร้านขายของเก่ามากกว่าร้านกาแฟ

...แต่ก็นั่นแหละเพราะว่าร้านนี้มีบรรยากาศแบบนั้น เขาเลยสบายใจที่จะนั่งแช่และสั่งของหวานได้ตามใจชอบ ไม่ต้องกังวลกับสายใคร...

อู๋เสียชอบของหวาน แต่ทนไม่ได้กับการเข้าร้านเบเกอรี่หรือร้านกาแฟที่ตกแต่งแบบหวานแหววเพื่อดึงดูดกลุ่มลูกค้าหลักอย่างพวกนักศึกษาสาวๆ แม้แต่ร้านธรรมดาที่มีผู้หญิงอยู่มากเขาก็ยังอึดอัดใจ ร้านนี้มีลูกค้าไม่มากและไม่ค่อยมีผู้หญิงเข้ามา เขาจึงติดใจร้านนี้มาก

อีกอย่างหนึ่ง

แกร๊ง...

เสียงช้อนโลหะ เสียงแก้วกระทบกัน ควันไอน้ำที่พวยพุ่งออกจากเครื่องชงกาแฟ ที่หลังเคานท์เตอร์นั่น เป็นที่อยู่ของคนๆหนึ่ง ชื่อนั้นคือ ‘จางฉี่หลิง’

วันนี้ก็เหมือนเดิมเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำและผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเข้ม

จางฉี่หลิงเป็นบาร์ริสต้าและพนักงานเสิร์ฟของร้าน เป็นผู้ชายที่เย็นชา อีกอย่างคือแทบไม่สนโลก ถ้าไม่นับความคล่องแคล่ว กระฉับกระเฉงในการชงเครื่องดื่ม เขาก็เหม่ออยู่เกือบตลอดเวลา ไม่ทักทายหรือแม้แต่ถามไถ่ลูกค้าที่เดินเข้าร้านมาเลยซักนิด ผิดปกติวิสัยจากพนักงานบริการทั่วๆไปมาก ตอนที่มาร้านนี้ครั้งแรกเพราะถูกอาสามที่แวะมาหาลากมา เขาได้แต่นึกฉงนว่าร้านที่พนักงานเสิร์ฟไม่ต้อนรับแขกขนาดนี้ ยังดำเนินกิจการอยู่ได้ยังไงแถมหมอนี่ยังทำงานอยู่ได้ ยังไม่โดนไล่ออกอีก

อู๋เสียเดินไปนั่งที่นั่งประจำที่อยู่ในมุมหลังชั้นหนังสือ พอวางกระเป๋าเป้แสนหนักที่บรรทุกทั้งคอมพิวเตอร์แลปทอปและชีทเรียนทั้งหลายแหล่ลงบนเก้าอี้แล้ว เขาก็หมุนตัวจะเดินออกไปสั่งออร์เดอร์ที่เคานท์เตอร์

ก็บอกแล้วว่าพนักงานเสิร์ฟของร้านเป็นพวกไม่สนโลก ดังนั้นไอ้เรื่องที่จะเดินมาถามออเดอร์ที่โต๊ะนี่...ไม่มีซะหรอก…

“เฮ้ย!” อุทานด้วยความตกใจเมื่อหมุนตัวมาแล้วเจอกับพนักงานเสริฟ์หน้านิ่งยืนทื่อเป็นรูปสักอยู่ตรงทางเข้า

เดินตามมาตั้งแต่ตอนไหน ทำไมถึงไม่รู้ตัว อะไรจะเงียบกริบปานนั้น

ในระหว่างที่เขากำลังงุนงงสับสนอยู่นั้น จางฉี่หลิงก็เดินเข้ามาที่โต๊ะ อู๋เสียจึงได้สังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายถือถาดเสิร์ฟที่มีสตอรว์เบอรรี่ชอร์ตเค้กกับกาแฟคาราเมลมัคคิอาโต้ เมนูที่เขาสั่งเป็นประจำมาด้วย

แต่เขายังไม่ได้สั่ง…

อู๋เสียมึนงง มองอีกฝ่ายวางจานเค้กและแก้วกาแฟลงกับโต๊ะ จนกระทั่งร่างสูงนั้นเดินเข้ามาจูงแขนเขาแล้วดันให้นั่งลงกับโต๊ะ โดยมีเจ้าตัวยืนมองอยู่ข้าง

ชายผ้ากันเปื้อนสีเข้มปลิวสะบัดเบาๆ ตามแรงลมของพัดลมติดเพดานของร้าน อู๋เสียมองภาพนั้นอย่างเหม่อลอย ...โลกจะถล่มรึไงกันนะ จางฉี่หลิงถึงได้ทำตัวเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ดีได้... รู้สึกตัวอีกทีก็มีช้อนตักเค้กยื่นเข้ามาป้อน

...โลกถล่มแล้วจริงๆด้วย…

อู๋เสียคร่ำครวญในใจขณะเคี้ยวชิ้นเค้กและลูกสตรอว์เบอรรี่ที่อีกฝ่ายตักป้อน พอกลืนลงไปก็มีคำใหม่ป้อนมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเค้กหมดชิ้นและมีเสียงกระดิ่งดังขึ้นหน้าร้านว่ามีลูกค้าใหม่เข้ามา

“เสี่ยวเกอ…” เขาเรียกอีกฝ่ายด้วยสรรพนามคนอื่นนิยมที่ใช้เรียกจางฉี่หลิง “ลูกค้ามาแล้วน่ะ…”

อีกฝ่ายไม่ผละไปแต่กลับพูดออกมาว่า “ครีมเลอะ…”

ในตอนนั้น อู๋เสียรู้สึกได้แค่ริมฝีปากของพนักงานเสิร์ฟร้านกาแฟและสัมผัสของเนื้อผ้า ผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเข้มในอุ้งมือ


…
โค้งขออภัย แล้วเฟดออกไปเงียบๆ
ก็ผ้ากันเปื้อนของพนักงานเสิร์ฟร้านกาแฟไง แงงง
#มโนล้วนๆไม่มีอะไรผสม

[Xiamouren]

ประเจิดประเจ้อค่ะบาริสต้าจางงงงง //กรีดร้องอยู่หลังร้าน (เอ๊ะ?) ร้านยังเปิดอยู่นะคะเสี่ยวเกอ ลูกค้ายังเข้ามาอยู่เลยนะเห็นม๊ายยย

อดใจไม่ไหวก็หลังร้านสิคะ มาจุ๊บเรียกลูกค้า (หา...?) อะไรตรงเนนนนน้ !! ด้วงไม่หลงกลหรอกค่ะ !! ไม่!!! //ถือกล้องเดินเข้าร้านอย่างหมายมาด

//ไหนหล่อนบอกว่าหล่อนไม่หลงกล......

55555 ผ้ากันเปื้อนวินจริงๆ ค่า แต่ตอนแรกเราดันสมองลั่น จิ้นไปว่าเสี่ยวเกอใส่ผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลลายลูกเจี๊ยบ.....

//ไม่มีโอกาสได้เม้นต่อเนื่องจากดาบดำปริศนาได้ลอยมาปักหัว

[yakusoku]

นี่มันโรแมนติกสุดๆเลยค่าาา เสี่ยวเกอทำไมไม่ไปทำหลังร้านค่า ลูกค้าเข้าร้านมาคงตะลึงแน่นอน
เห็นภาพสุดติ่งกระดิ่งแมวในร้านกาแฟ เป็นอิชั้นนี่จะรีบอัดวิดิโอไว้เลยค่าาา//โดนเสี่ยวเกอฆ่าตาย

[hnee]

อาเสียจีบติดโดยไม่ต้องทำอะไร แค่มากินบ่อยๆเท่านั้นก็พอ 55555

[The_Dark_Lady]

55555 ผ้ากันเปื้อนวินจริงๆ ค่า แต่ตอนแรกเราดันสมองลั่นจิ้นไปว่าเสี่ยวเกอใส่ผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลลายลูกเจี๊ยบ.....

ขอบคุณที่ชอบค่ะ แงงง ผ้ากันเปื้อนเรานึกถึงแบบ Coffee Prince อ่ะค่ะ ตอนแรกก็คิดถึงอะไรมุ้งมิ้งๆเหมือนกันแต่พอดูหน้าจางฉี่หลิงแล้วก็...

นี่มันโรแมนติกสุดๆเลยค่าาา เสี่ยวเกอทำไมไม่ไปทำหลังร้านค่า ลูกค้าเข้าร้านมาคงตะลึงแน่นอน
เห็นภาพสุดติ่งกระดิ่งแมวในร้านกาแฟ เป็นอิชั้นนี่จะรีบอัดวิดิโอไว้เลยค่าาา//โดนเสี่ยวเกอฆ่าตาย

อู่เสียเลือกนั่งมุมอับค่ะ มีชั้นหนังสือบังอยู่ อาจจะเห็นเป็นภาพเงาตะคุ่มๆ ว่า พนักงานเสิร์ฟกำลังทำอะไรบางอย่างกับลูกค้า //จะแก้ตัวทำไมให้ทุเรศกว่าเดิม
ถ้าเป็นบริเวณที่คนผ่านไปผ่านมาเยอะ บาริสต้าจางไม่กล้าหรอกค่ะ เขาขี้อาย//...เหรอ

อาเสียจีบติดโดยไม่ต้องทำอะไร แค่มากินบ่อยๆเท่านั้นก็พอ 55555

เห็นหน้ากันทุกวัน แถมมานั่งกินเค้กกับเครื่องดื่มที่เขาทำด้วยสีหน้าที่มีความสุข
บาริสต้าต้องมีหวั่นไหวแหละค่ะ 555 //แถสีข้างหลุด

ความจริงได้แรงบันดาลใจส่วนหนึ่งมาจาก Love and Reticence ของ Bohra Naono ค่ะ เรื่องนั้นก็เคะไปกินอาหารที่ร้านเมะบ่อยมาก จนเมะจำได้แล้วตกหลุมรัก ฟฟฟฟ

[mama moosap]

เดี๋ยวนะๆ ลูกค้ามา พวกนายไปไล่(?)ลูกค้าออกก่อนสิค่อยต่อ! // ไม่ใช่ล่ะ!
คุณบาริสต้าเห็นลูกค้าหน้าตาโมเอะมานั่งแล้วอดใจไม่ไหวหรอคะ ><

[Rozenkreuz]

ครับ
กาแฟกับผ้ากันเปื้อน..//จมกองเลือดตายหน้าร้าน
พบซากด้วงปริศนาระบุเผ่าพันธุ์ไม่ได้ อ่อก