[OS] #dmbjdaily 59 days left (Left) ตำแหน่งสำคัญ [ผิงเสีย]

by **feyralin** Fri 19 Jun 2015, 18:25

ไทม์ไลน์เล่ม 7
ฉากงานประมูลค่ะ

---

"ท่านทั้งสาม ท่านฮั่วมาถึงแล้ว เรียนเชิญชั้นบนขอรับ"

ผมใจเต้นตึกตัก ยิ่งมายิ่งเครียด ขณะเดินเรียงแถวกันขึ้นบันได กระทั่งมาหยุดยืนอยู่หน้าบานประตูอันวิจิตร ห้วงความคิดของผมก็ยังไม่หยุดวิ่ง

โดนทางโน้นข่มมาทีนึงแล้ว ผมเอาแต่นึกว่าต้องทำยังไงจึงจะชิงสร้างโอกาสข่มขวัญอีกฝ่ายมาได้สักครั้ง หันมามองทีมตัวเองก็ต้องสลด

นายอ้วนถึงจะพอมีชื่อเสียงในวงการ แต่จะได้เรื่องได้ความรึเปล่านี่ผมยังไม่กล้าคิด เมินโหยวผิง อืม..ถึงตอนลงกรวยหมอนี่จะเป็นยอดฝีมือ แต่ตอนนี้ก็ความจำเสื่อมอยู่ แถมดูจากที่ผ่านมาก็พิสูจน์แล้วว่าทักษะดำรงชีพย่ำแย่ จะให้หวังพึ่งพาโดยให้ออกหน้าเจรจายิ่งทำไม่ได้

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ..

"เอางี้ นายอ้วน นายมายืนทางซ้ายนี่ ให้เสี่ยวเกอยืนทางขวา" ผมกระซิบกระซาบอย่างเร่งด่วน ตาเขม้นมองผ่านฉากกั้นที่ยินเสียงฮั่วเซียนกูดังลอดมา

"บ๊ะ คุณชายอู๋นี้ยังไง มีเลือกซ้ายเลือกขวา จะทางไหนก็ยืนๆไปเถอะน่า หรือนายจะบอกว่าเสี่ยอ้วนคนนี้ไม่คู่ควรจะเป็นมือขวาของนาย ถึงจะแค่หลอกๆก็เถอะ แต่แบบนี้มันอดจะจี๊ดใจไม่ได้นา"

"จี๊ดใจพ่อง นายลองเบิ่งตาดูสภาพนายกับเสี่ยวเกอ ดูซิว่าใครมีสง่าราศีกว่ากัน" ผมชี้พุงที่แทบปลิ้นออกมาจากสูท นายอ้วนรีบยืดตัวตรงแขม่วพุงทันที แต่ครั้นเหลือบมองคนข้างๆที่แม้ยืนอยู่เฉยๆก็แผ่รังสียากเข้าใกล้ก็ยกมือยอมแพ้ เห็นมั้ยล่ะว่าระดับความน่ายำเกรงมันต่างกันจริงๆ

"ไม่เป็นไร..ฉันอยากยืนทางซ้าย"

ฮึ่มแฮ่ใส่กันไปมา กลายเป็นว่าเมินโหยวผิงกลับเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม นายอ้วนก็ยักไหล่แทนคำตอบว่าไม่รู้โว้ย

เออ ช่างเถอะ กะจะให้ยืนตรงตำแหน่งสำคัญเสียหน่อย แต่เจ้าตัวเค้าไม่อยากด้วยก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

---

ทุกวัน ก่อนออกไปดูร้าน นายอ้วนหวังจะตระเตรียมข้าวปลาอาหารให้ จากนั้นทิ้งให้เขานั่งเงียบๆอยู่ที่บ้าน ครั้นอยู่เฉยๆก็กลัวว่าเขาจะไม่มีอะไรทำ เลยเปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้ให้ดู

จางฉี่หลิงมองผ่านภาพเคลื่อนไหวตรงหน้า แต่ห้วงความคิดล่องลอยไปอีกที่หนึ่ง ปล่อยเวลาไหลพ้นไปอีกวัน..

"ทำไมต้องสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายล่ะ"

"ที่ต้องเป็นข้างซ้าย เพราะหัวใจของคุณอยู่ข้างนี้ มือนี้เป็นสิ่งที่เชื่อมต่อกับหัวใจได้ใกล้กว่าอีกข้าง เมื่อผมสวมแหวนลงไปก็เหมือนได้เชื่อมหัวใจของเราให้ใกล้ยิ่งขึ้น"

จู่ๆบทสนทนาดังกล่าวก็แทรกเข้ามาในห้วงความคิดอย่างไม่มีที่มาที่ไป จางฉี่หลิงกระพริบตาหนึ่งที คล้ายเพิ่งตื่นจากฝัน ดวงตาที่ว่างเปล่าค่อยจับมองภาพเคลื่อนไหวบนจอตรงหน้า รู้สึกว่าน่าสนใจขึ้นเล็กน้อย

ข้างซ้ายคือใกล้หัวใจงั้นเหรอ..

คำพูดนี้ถูกสลักลงในความนึกคิดของเขาอย่างไม่รู้ตัว ครั้นคนๆนั้นบอกให้เขาย้ายฟากไปยืนด้านขวา เขาจึงยืนกรานจะอยู่ฝั่งเดิม

ข้างซ้าย..ข้างๆหัวใจ

อยู่ใกล้กันแบบนี้จะเข้าใจสิ่งที่อยู่ในนั้นได้บ้างรึเปล่านะ

ระหว่างการประมูล สายตาของจางฉี่หลิงมองจับที่คนตรงหน้า

อู๋เสียนั่งไหล่แข็งเกร็ง ดูเหมือนจะกำลังกดดันถึงขีดสุด เขาจ้องมอง รับรู้ แต่ไม่อาจเข้าใจ

ครั้นเห็นใบหน้าที่ฉายรอยยิ้มอยู่เสมอนั้นยิ่งซีดลงเรื่อยๆ แววตาล่องลอยคล้ายจะหล่นวูบลงไปเมื่อใดก็ได้ เขาจึงตัดสินใจยื่นมือออกไป วางลงบนบ่าที่สั่นไหวนั้น

อู๋เสียสะดุ้งน้อยๆเหมือนได้สติ เห็นดังนั้นแล้วจางฉี่หลิงจึงเบือนหน้าออกไปทางอื่น หลีกเลี่ยงที่จะสบตา ทว่ายังรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังมองมา บรรยากาศคล้ายเจือด้วยคำถาม

ในใจเขาเองก็มีคำถามอยู่

ถึงจะบอกว่าเป็นเพื่อนกัน ตนเคยช่วยชีวิตอีกฝ่ายเอาไว้หลายครั้ง แต่ด้วยเหตุผลนั้นถึงขั้นต้องทุ่มเทเอาตัวเองเข้าเสี่ยงขนาดนี้ ผลที่ได้มันคุ้มกันหรือ

ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเอาซะเลย

ใช่..เหตุผลแค่นั้น เขาเองนึกคลางแคลงอีกฝ่าย แต่ทำไมตนจึงยอมเชื่อใจคนๆนี้ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งที่อะไรในหัวยังไม่กระจ่างชัดสักอย่าง แต่ชื่อ "อู๋เสีย" นี้กลับค่อยๆปลุกตะกอนที่นอนก้นในความทรงจำขึ้นมา

คิดว่าสำหรับ "จางฉี่หลิง" แล้ว ตัวตนของอู๋เสียคงอยู่ในตำแหน่งพิเศษไม่น้อย

มือที่วางค้างอยู่บนไหล่ ออกแรงบีบลงไปแทนคำตอบ ขณะเดียวกันก็ลอบมองสำรวจลู่ทางเผื่อเกิดเหตุคับขัน

ไม่ต้องห่วง...

ทั้งสิ่งที่อยู่ในอกข้างซ้าย ทั้งร่างกายที่สั่นเทานี้ เขาจะปกป้องให้เอง

---
END
---

หงิง ระหว่างเดินทางจู่ๆฉากนี้ก็งอกขึ้นมา เลยต้องงัวเงียรีบลุกขึ้นมาจิ้มแล้วนอนต่อ อาจมีที่งงๆบ้างนะคะ

ช่วงนี้ต้องเดินสายอีกแล้ว กลับมาสลบ ไม่ก็วาร์ปตลอด ตอนเริ่มทำงานใหม่ๆยังไม่เดี้ยงง่ายๆขนาดนี้เลย ทำให้รู้ว่าสังขารไม่เที่ยงจริงๆค่ะ อ่อก O<-<

ที่จริงคือวันก่อนเพิ่งดูหูซ้ายมา อะไรแบบ..ซ้ายๆคือใกล้หัวใจเลยติดในหัวมาก พอเจอหัวข้อเดลี่คือสะกิดถังกาวค่าา ต้องระบายออก ฮรอลลลล

59 days left (แล้วนะ.....)