[OS] แอร์ (เซี่ยจื่อหยาง,อู๋เสีย)

by **cadifa** Thu 11 Jun 2015, 16:09

[OS] แอร์ (เซี่ยจื่อหยาง,อู๋เสีย)

ตอนเที่ยงวันอากาศร้อนจัด แดดเปรี้ยงจนอู๋เสียไม่อยากก้าวเท้าออกจากร้านแม้แต่ก้าวเดียว อู๋เสียปาดเหงื่อนั่งตากพัดลม และถึงแม้ว่าความจริงแล้วเขาจะขี้งกมาก แต่อากาศแบบนี้ก็ชวนให้คิดถึงการซื้อแอร์ซักตัวจริงๆ

ในห้องนี้มีเพียงสองคน เพราะลูกจ้างอย่างหวังเหมิงโดนเจ้านายไล่ไปอยู่หลังร้านเพราะอู๋เสียต้องการความเป็นส่วนตัวกับเพื่อนสนิทของตน

"นี่ เหลาหย่าง นายทำให้อากาศมันเย็นขึ้นหน่อยไม่ได้หรือไง?" เพราะว่าอากาศวันนี้ร้อนเกินจะทนทาน แต่อู๋เสียก็ยังไม่อยากซื้อแอร์มาติดที่ร้านขายวัตถุโบราณของตัวเองอยู่ดี ยังไงเขาก็ไม่ได้อยู่ร้านประจำอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเมื่ออู๋เสียหันไปเจอเพื่อนตัวเองที่ทำลังนอนเอกขเนกอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวอย่างสบายใจแล้วจึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น

เพื่อนที่ว่าคนนั้นลืมตาขึ้นมามองเขา อมยิ้มแล้วกล่าว "นาย...นายเห็นฉันเป็นเครื่องทำความเย็นรึไง นี่จะ...จะใจร้ายเกินไปแล้ว ยัง...ยังไงฉันก็ไม่ยอมเป็นแอร์...แอร์หรือเครื่อง...เครื่องทำความ...ความเย็นส่วนตัวของนายหรอก!"

"ถ้านายปล่อยให้ฉันร้อนแบบนี้ต่างหากที่ใจร้าย จะว่าไปนายพูดดีๆแบบไม่ติดอ่างไม่ได้หรือไงกัน?" อู๋เสียถอนหายใจเล็กๆ "นายก็หน้าตาไม่เลว ถ้าแก้บุคคลิกซักหน่อยคงหาสาวๆได้ไม่ยากเลย"

"หืม...ฉันหน้าตาดีอย่างนั้นหรอ" คราวนี่เซี่ยจื่อหยางลุกขึ้นมานั่งดีๆ

อู๋เสียพูดต่อโดยไม่สังเกตดวงตาแวววาวหลังเลนส์แว่น "ดีสิ นายเห็นฉันเป็นคนชอบพูดมั่วซั่วหรือไง"

เซี่ยจื่อหยางหัวเราะหึหึในสำคออย่างพึงพอใจ "ก็ทำได้ แต่ฉันกลัวนายไม่ชินซะมากกว่า เซี่ยจื่อหยางตัวจริงพูดติดอ่างนี่"

อู๋เสียฟังแล้วก็นั่งนิ่ง เหลาหย่างของเขาเวลาไม่พูดติดอ่างแล้วเท่เกินหน้าเกินตาเขามากไปแล้ว "โอเค นายพูดแบบเดิมเถอะ ฉันไม่ชินจริงๆด้วย..." อู๋เสียคิดพักหนึ่งก่อนพูดต่อ "เหลาหย่าง นายก็คือเซี่ยจื่อหยาง ไม่ใช่คนอื่น ยังเป็นเพื่อนสนิทของฉันนั่นแหละ"

"นั่นสินะ..." เซี่ยจื่อหยางไม่ลงไปนอนแล้ว ส่วนอู๋เสียเริ่มเลื้อยไปมาบ้าง อากาศร้อนทำพิษจริงๆ เถ้าแก่อู๋ไม่มีแรงใจจะไปทำอะไรแล้วนอกจากนั่งตากพัดลม ทว่าโทรศัพท์ส่วนตัวที่เงียบมานานก็ดังขึ้น อู๋เสียคว้ามามองรายชื่อคนที่โทรมาก่อนจะรับสาย และเพราะขี้เกียจ เขาจึงกดลำโพงแล้วโยนมันไว้ข้างๆ

"ฮัลโหล นายอ้วน มีธุระอะไรหรือเปล่า?"

'อะไรกัน ไม่มีธุระก็โทรมาไม่ได้รึไงเทียนเจิน ช่วงนี้เสี่ยอ้วนใช้เงินมาไปหน่อย เทียนเจินหากรวยอวบๆให้เสี่ยอ้วนซักที่สิ'

อู๋เสียฟังแล้วตอบโดยไม่ต้องคิด "ไม่ล่ะ ตอนนี้อากาศร้อนจนฉันไม่อยากจะทำอะไรแล้ว"

'ช่ะ! เทียนเจินขี้เกียจขนาดนี้ได้ยังไง เงียบๆแบบนี้อยู่ที่หังโจวใช่ไหม นายรอฉันอยู่ที่ร้านของนายล่ะกัน เดี๋ยวเสี่ยอ้วนจะไปหา' สิ้นเสียงปลายสายก็วางหูไป ทิ้งให้อู๋เสียมองมันอย่างหดหู่

เซี่ยจื่อหยางที่เงียบมานานก็ถามขึ้น "เหล่า...เหล่าอู๋ คนรู้จักนายจะมา?"

อู๋เสียมองเวลา "เพื่อนน่ะ น่าจะอีกสองสามชั่วโมงล่ะมั้ง ฉันงีบก่อนก็แล้วกัน" เขาตอบงึมงำก่อนจะลงไปนอนกองกับเก้าอี้ตัวยาวเลียนแบบเซี่ยจื่อหยาง

ไม่มีใครลุกขึ้นไปปิดพัดลม แต่ทว่ามันกลับปิดเองพร้อมๆกับลมเย็นๆที่พัดเข้ามา เซี่ยจื่อหยางนั่งเท้าคางมองเพื่อนตัวเองที่ตาปรือ คาดว่าอีกไม่นานก็คงหลับแล้ว

จื่อหยางคิดไม่ผิด ไม่ถึงสิบนาทีเหล่าอู๋ก็หลับไปแล้ว เขามองเพื่อนตนที่เลื้อยอยู่บนเก้าอี้ให้ความรู้สึกไม่สบายตัวนักจึงเดินไปจัดท่านอนอีกฝ่ายให้ดีๆพร้อมกับยัดหมอนหนุนเข้าไปให้ ไม่อย่างนั้นพอเจ้าตัวตื่นมาคงจะบ่นว่าปวดคอ

เซี่ยจื่อหยางนั่งมองอู๋เสียหลับ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปหนึ่งชั่วโมงเขาก็ยังไม่ขยับตัวแม้แต่นิด นั่งนิ่งๆเป็นเครื่องทำความเย็นตามที่เจ้าตัวบอกก่อนหน้านี้ จู่ๆเสียงกริ่งก็ดังขึ้นรัวๆจนคนที่หลับขมวดคิ้ว เซี่ยจื่อหยางเดินออกไปเปิดประตู ก่อนจะพบผู้ชายวันกลางคน อ้วนๆคนหนึ่งยืนอยู่ ชายอ้วนมองเขาอย่างงุนงง ไม่ทันจะเอ่ยปากเซี่ยจื่อหยางก็ชิงพูดขึ้นก่อน

"เงียบๆ..." เสียงของเขาเบาไม่ต่างจากเสียงกระซิบ นายอ้วนหวังกระพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจว่าชายตรงหน้านี้เป็นใครและมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร นายอ้วนหวังก้าวเท้าถอยหลังออกมาดูหน้าร้าน

หรือเสี่ยอ้วนจะมาผิดที่? แต่ว่าก็ถูกแล้วนี่นา นี่เป็นร้านของเทียนเจินชัดๆ

"มาหาเหล่าอู๋หรือเปล่า?"

นายอ้วนหวังได้ยินคำถามแผ่วเบา แม้จะงุนงงแต่ก็ลดเสียงตัวเองแล้วตอบกลับ "ฉันมาหาเจ้าของร้าน ฉันเป็นเพื่อนของเขา นายเป็นใคร อู๋เสียอยู่ที่ไหน?"

"ฉันเป็นเพื่อนสนิทของเขา เข้ามาสิ"

ไม่รู้ว่าเสี่ยอ้วนจะคิดไปเองไหมนะ เมื่อกี้ผู้ชายคนนี้ย้ำว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทรึเปล่า กำลังจะบอกว่าตัวเองซี้กับเทียนเจินมากว่าเขางั้นเราะ!

"นายน่ะหรอเพื่อนสนิท ไม่รู้จักเสี่ยอ้วนรึไง รู้หรือเปล่าว่าฉันกับเทียนเจินนะซี้กันแค่ไหน เราไปเสี่ยงตายกันมาตั้งหลายครั้งแล้ว!"

จู่ๆผู้ชายคนนี้ก็มองเสี่ยอ้วนด้วยความเย็นชาจากหางตา น้ำเสียงแฝงความไม่พอใจราวกับผู้ฟังนั้นเป็นคนชั่วช้าทำเรื่องร้ายแรงมาไม่มีผิด "ฉันบอกว่าเงียบๆ...เหล่าอู๋หลับอยู่"

วินาทีนี้เสี่ยอ้วนพบว่าตัวเองพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง ใบ้จะกิน...ผู้ชายคนนี้นี่...

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในร้านก็เห็นอู๋เสียนอนบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวพร้อมหมอนและผ้าห่ม แวบแรกนายอ้วนหวังก็ยังรู้สึกเย็นสบายดีหรอก แต่ว่าอู๋เสียติดเครื่องปรับอากาศตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

อากาศภายในร้านเย็นสบายต่างกับข้างนอกลิบลับ รู้อย่างนี้เสี่ยอ้วนมาแช่ที่นี่นานแล้ว นายอ้วนหวังคิดในใจ

เซี่ยจื่อหยางเดินไปนั่งเก้าอี้มองอู๋เสียตามเดิม ทิ้งให้ผู้มาใหม่ยืนอยู่อย่างนั้น

นายอ้วนหวังเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ก่อนหน้านี้แค่เขาส่งเสียงดังหน่อยก็ได้สายตาพิฆาตมาแล้ว อย่าพูดถึงการปลุกเทียนเจินตอนนี้เลย เสี่ยอ้วนยังอยากมีชีวิตอยู่ยืนยาว เพราะฉะนั้นตอนนี้จึงยอมยืนเงียบๆแต่โดยดี

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปก็แล้ว หนึ่งชั่วโมงผ่านไปก็แล้ว อู๋เสียยังหลับสนิท เพราะไม่มีเก้าอี้ให้นั่ง ผู้ที่ยืนอยู่ก็ยืนอยู่อย่างนั้น จะให้เขาลงไปนั่งกับพื้นก็ใช่ที่ แต่ตอนนี้เสี่ยอ้วนขาชาไปหมดแล้ว ในตอนที่กำลังจะลงไปนั่งที่พื้นนั่นเอง คนที่หลับสนิทถึงขยับตัว ส่งเสียงในลำคอเบาๆ

อู๋เสียตื่นมาก็บิดขี้เกียจ จากนั้นก็หาววอด หลับสบายจริงๆ ตอนนี้เองอู๋เสียถึงพบว่าก่อนหน้านี้เขาหนุนหมอนและห่มผ้าอยู่ เขามองนาฬิกาพบว่าเวลาผ่านไปสองชั่วโมงกว่า

อากาศเย็นสบายแบบนี้ไม่แปลกเลยที่เขาจะหลับสนิท อู๋เสียหันไปมองคนที่นั่งมองเขาอยู่แล้วยิ้มกว้างพร้อมหลุดเสียงหัวเราะแผ่วเบา

เซี่ยจื่อหยางยักไหล่ พร้อมกับพูดขึ้น "คนรู้จักนายมาหาน่ะ"

เมื่อเซี่ยจื่อหยางพูดขึ้นอู๋เสียถึงรู้ว่ายังมีอีกคนอยู่ด้วย เขาหันไปทักทายนายอ้วนหวัง

"นายเพิ่งมาถึงหรอ?"

"ชั่วโมงนึงแล้ว เทียนเจินก็หลับซะสนิท ใครจะกล้าปลุกกัน" แน่นอนว่ามีผู้ชายคนนั้นอยู่ เขาจึงไม่กล้าปลุก

ว่าแล้วนายอ้วนก็คล้องคออู๋เสียแล้วกระซิบถาม "เฮ้ๆ ผู้ชายคนนั้นใครน่ะ...เพื่อนซี้เทียนเจินรึเปล่า ก่อนหน้านี้ไม่เคยแนะนำกันเลย"

อู๋เสียได้ยินเขาบอกแล้วก็เลิกคิ้ว หันไปมองเซี่ยจื่อหยางแล้วหัวเราะในลำคอไม่ตอบ

"ว่าแต่นายติดแอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ยี่ห้อไหนดีแนะนำกันบ้าง"

อู๋เสียยิ้มกว้างกระซิบบ้าง

"แนะนำไม่ได้หรอก แอร์ส่วนตัวน่ะ..."

*********