[Drabble] ดวงตาคู่นั้น [จางฉี่หลิง implied ผิงเสีย]

[feyralin]

ไทม์ไลน์เล่มแรกค่ะ ฉากเดินสวนกัน
(แค่นี้พวกคุณก็ยังจะเอา /แว่วเสียงซัมวัน--แค่กๆ)


---


สิ่งที่แรกเกี่ยวกับคนๆนั้นที่จางฉี่หลิงจำได้คือดวงตาคู่หนึ่ง


ได้ยินข่าวเรื่องดาบโลหะดำโบราณ จางฉี่หลิงรีบตรงมาขอดูของแล้วตกลงราคาซื้อทันที ไม่นึกว่าคนอย่างเถ้าแก่สามแห่งฉางซา กลับรั้งรอขอต่อรองเวลากับเขา อ้างครั้งแล้วครั้งเล่าว่าให้รอหลานชายของตนมาถึงก่อน

แต่เรื่องเร่งด่วนของเขาไม่อาจทอดเวลาได้ จางฉี่หลิงบอกปัดไป ยืนกรานจะตกลงซื้อขายให้ได้ อีกฝ่ายเห็นเขารั้นหัวชนฝาขนาดนั้น คงเกรงว่าจะมีปัญหากับคนของอาซื่อ เลยยินยอมส่งมอบของในที่สุด


ขณะมองคนของทางนั้นห่อดาบดำที่คุ้นตาในความทรงจำ ในใจของเขาสงบลงเล็กน้อย ความนึกคิดจึงล่องลอยไปถึงบุคคลหนึ่งซึ่งทำให้จิ้งจอกมากเล่ห์อย่างอู๋ซันเสิ่งกระวนกระวายได้

หลานชายงั้นหรือ จะเป็นคนอย่างไรกันหนอ


ของก็ได้แล้ว จางฉี่หลิงยกกระเป๋าสัมภาระพร้อมดาบที่ถูกห่อแน่นหนาเล่มนั้นขึ้นสะพายหลัง ไม่ทันจะก้าวพ้นประตูร้าน ก็ได้ยินเสียงตะโกนโต้ตอบกันระหว่างอู๋ซันเสิ่งกับคนข้างล่าง ฟังความดูแล้ว น่าจะเป็นหลานชายคนนั้น

ความสงสัยผุดขึ้นอย่างไร้ที่มา ยามก้าวออกจากประตูร้าน เสี้ยวเวลาที่สวนทางกัน แรงดึงดูดประหลาด ทำให้เขาอดลอบมองหลานชายของอู๋ซันเสิ่งไม่ได้


เสี้ยวหน้าด้านข้างที่ได้มองเพียงแว่บเดียวสั้นๆ เห็นเพียงว่าอีกฝ่ายเป็นชายหนุ่มปกติธรรมดาที่ไม่โดดเด่น หากสิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขาเอาไว้ กลับเป็นดวงตาคู่นั้น

ดวงตากระจ่างใส ไร้ซึ่งเล่ห์เหลี่ยมหรือร่องรอยมลทิน มีเพียงความกระตือรือร้นต่อโลกที่สะท้อนออกมา

เจ้าของดวงตาเช่นนี้ กลับเป็นหลานชายคนเดียวของจิ้งจอกเฒ่าแห่งฉางซา พลันให้รู้สึกย้อนแย้งนัก ต่อไปภายหน้าหากอู๋ซันเสิ่งคิดจะให้คนๆนี้รับสืบทอด คาดว่าจะเป็นหนทางที่ลำบากไม่น้อย


แต่นั่นก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขา


จางฉี่หลิงเดินจากมา ยินบทสนทนาของอาหลานดังผ่านหู ปนเปกับเสียงผู้คนรายรอบ แล้วลอยหายออกไป เช่นเดียวกับเรื่องราวอื่นๆที่เคยพานพบ

ทว่าภาพดวงตาคู่นั้นกลับสลัดออกไปจากความทรงจำไม่ได้ แม้ขึ้นรถไฟมาแล้ว ยามมองเงาภาพตัวเองที่สะท้อนกับกระจกหน้าต่าง กลับกระตุ้นเตือนให้นึกถึงเจ้าของใบหน้าที่แสนธรรมดานั่น


หลานชายคนนั้น..ไม่เจอกันอีกน่าจะดีกว่า


---
END
---


ยอมแพ้แล้ว เจอบทสัมภาษณ์หยางหยางสาดกาวใส่ จฉล.นายมันฟฟฟฟ
รับไม้พายมาแจวต่ออย่างว่าง่าย ลาก่อยสติ O]=[

ไม่ได้เขียนผิงเสียอันคัต(?) ซะนาน
พอไล่อ่านของเดิมๆแล้วรู้สึกชวนให้คิดถึงจังน้า อะไรแบบนี้

เขียนอะไรไม่รู้เรื่อง /มุดกลับถังกาว

[Malangporyim]

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ แฮ่ก เราชอบเซ็ตผิงเสียอันคัตคุณหลินนะคะ *บีบๆ*

ฮือ ฉากเดินสวน ที่ดี มีแฟนอาร์ตเยอะแยะมาก แต่กลับมีฟิคไม่เยอะเนอะ แปลกดี (อาจจะเพราะอฟช.ชงจนไม่รู้จะเล่นอะไรกันแล้วมั้ง) พอมีหยางมาเติมกาวนี่แบบ โฮ้ยยย

จางฉี่หลิง!

นายเป็นคนแบบนี้เองเหรอ! แงงงง โมเอะสุดตับ

เราชอบคาร์จางฉี่หลิงแบบนี้ค่ะ มีความนึกคิด มีอารมณ์กวนๆ มองคนนั้นคนนี้ก็มีคอมเม้นต์เป็นของตัวเองบ้าง แต่ไม่ได้พูดออกมา (ไม่จำเป็นต้องพูด) ถึงได้รักอู๋เสียเป็นยังไงล่ะ /กำเดารดถังกาว

หลานชายคนนั้น..ไม่เจอกันอีกน่าจะดีกว่า

เราชอบท่อนนี้ๆๆๆ ฮือ มันช่าง "ใช้ทั้งชีวิตเพื่อรักษาความเทียนเจินอู๋เสียดีจริงๆ" แฮ่ ฮาก โฮก อ่านแล้วนึกถึงเล่มแรกกับเล่มสิบปนๆ กัน อิ๊ ใครจะไปคิดว่าสุดท้ายคนที่สวนกันวันนั้นจะเป็นพรหมลิขิตที่ชักพาเธอมาอยู่ข้างกายอะเน้อ ♥♥♥

ปล. แว่วเสียง "แค่นี้พวกคุณก็ยังจะเอา" ด้วยคน *แค่กๆ*

[Eli-kun]

อ่านเรื่องนี้ในทวิตตั้งแต่เมื่อวาน ขอมาเม้นต์ในนี้ละกันน้า
อาสามคุณพยายามจะเป็นพ่อสื่อให้หลานชายหรือคะ ถึงได้พยายามยื้อยุดคนใบ้จางใหญ่เลย หุหุ คุณอาทำดี
ครั้งแรกที่ได้พบกัน น่าเสียดายแววตาใสซื่อของเทียนเจินเหมือนกันนะ ตอนนี้ยังใสๆอยู่เลย ใสถึงขนาดเคยดึงดูดจางฉี่หลิงได้แท้ๆ

[yakusoku]

กรี๊ดดดดเลยค่า แค่ฉากเดินสวนกันที่เราไม่ทันจิ้นก็สามารถแต่งฟิคออกมาโรแมนติก
ขนาดนี้ได้ //กอดคนแต่งรัวๆเลยค่าา

[The_Dark_Lady]

พรหม(อาสาม)บันดาลชักพา...//โดนตบ
แรงดึงดูดอะไร แววตาอะไร... ตกหลุมรักแรกพบก็ว่ามา //ดาบดำบิน
แล้วอะไรคือ หลานชายคนนั้น..ไม่เจอกันอีกน่าจะดีกว่า โอ้ยยยย สุดท้ายก็ผูกติดกับเขาถึงขั้นยอมแลกสิบปีเลยไม่ใช่เรอะ ...ตาเมินคนซึนคูล