[OS] #dmbjdaily : จุดโคมฟ้า "Mine"

[onihazard]

#dmbjdaily 74 days left : จุดโคมฟ้า

-สปอยล์เนื้อหาบางส่วนในเล่ม 7-




Mine


หลังจากโคมไฟทรงกลมคลุมด้วยผ้าสีเขียววางลงบนโต๊ะข้างที่นั่งอู๋เสีย ภายในงานมีเสียงปรบมือกึกก้อง บริกรในห้องหยิบโคมนั้นไปแขวนที่เสาต้นหนึ่ง สัญลักษณ์นี้เป็นสิ่งที่บ่งบอกว่า ไม่ว่าวันนี้ยอดการประมูลจะเป็นเท่าไหร่ก็ตาม คนที่ปิดการประมูลและได้ “สิ่งนั้น” เป็นเจ้าของมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น คือผู้จุดโคมฟ้า นายน้อยแห่งสกุลอู๋ ผู้กำลังนั่งตัวตรง จ้องมองไปยังสิ่งที่นำมาประมูลวันนี้อย่างไม่ละสายตา มันอยู่ในตู้กระจกขนาดใหญ่ซึ่งล้อมด้วยโซ่อีกชั้น

เขาจะไม่ยอมให้ใครได้ “สิ่งนั้น” ไปเด็ดขาด ไม่ว่าต้องแลกด้วยสมบัติทั้งตระกูล หรือเขาต้องเป็นหนี้ตลอดชาติก็ตาม

ราคาประมูลทะยานสูงขึ้นตามเสียงกระดิ่งที่สั่นระงมจากรอบทิศ ด้วยสรรพคุณของ “สิ่งนั้น” ไม่ว่าใครก็อยากได้มาครอบครอง โดยเฉพาะเหล่าผู้ขุดสุสานที่ต้องการ “อำนาจบางอย่าง” ไว้ต่อการกับผีร้าย แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้อู๋เสียลงทุนจุดโคมฟ้าในวันนี้ ไม่รู้ว่าทางบ้านเขาจะว่ายังไงบ้างที่ลูกชายคนเดียวของตระกูลเอาสมบัติมาผลาญเช่นนี้ แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็อยากได้สิ่งนั้นจริง ๆ แม้จะต้องเสียแขนหรือขาไปซักข้าง เขาก็ยอม

พิธีกรสาวสวยในชุดกี่เพ้าขานรับราคาประมูลที่เพิ่มขึ้นใกล้หลักร้อยล้านเข้าไปทุกที อู๋เสียยังคงนั่งนิ่ง ดวงตากลมสองข้างสงบและเยือกเย็น ขออย่าให้ราคาสูงเกินสองเท่าของตอนนี้เลย ไม่งั้นเขาอาจต้องพึ่งสมบัติสกุลเซี่ยด้วย ลำพังตอนนี้อู๋เสียติดหนี้เสี่ยวฮัวตั้งไม่รู้เท่าไหร่ แม้คุณชายเก้าจะไม่คิดดอก แต่จะให้หน้าด้านยืมอีกจำนวนไม่น้อยก็รู้สึกจะมากไป

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงสั่นกระดิ่งก็เงียบลง อู๋เสียคิดว่าน่าจะมีคนเสนอราคาเพิ่มอีก แต่ดูเหมือนว่าจู่ ๆ บรรยากาศในงานประมูลนั้นราวกับโดนแช่แข็ง ความเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจาก “สิ่งนั้น” ที่อยู่ตรงกลางเวที พิธีกรสาวเองคงสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างจึงรีบแจ้งปิดยอดในที่สุด อู๋เสียปาดเหงื่อบนหน้าผากเบา ๆ พอคำนวณเงินที่ต้องจ่ายแล้ว คงเป็นหนี้ไปอีก 20-30 ปี แต่เขาไม่สนใจหรอก ให้ได้สิ่งนั้นมาครอบครองเป็นพอ

อู๋เสียเดินลงไปด้านล่างเพื่อจัดการซื้อขายให้เสร็จสิ้น เขาหันไปพยักหน้าทีนึง ชายชุดดำที่ยืนอยู่ด้านหลังก็หยิบกระเป๋าใส่เงินใบโตมายื่นให้ หลังจากปล่อยให้ผู้จัดการประมูลนับเงิน อู๋เสียเดินตรงไปที่กลางเวที ตู้กระจกขนาดใหญ่ถูกยกออกพร้อมโซ่ที่กั้นขึงเอาไว้ แต่ยังมีโซ่เส้นหนึ่งโยงไปยึดที่ “สิ่งนั้น” อู๋เสียจับปลายโซ่ขึ้นมาแล้วดึงเข้าหาตัว

...ในที่สุด “สิ่งนั้น” ก็เป็นของเขา...

ร่างของชายหนุ่มในชุดดำทั้งตัวนั่งอยู่บนพื้นกลางเวที สายตาไม่ได้จับจ้องอยู่ที่จุดใด ที่คอของเขามีปลอกสีทองโยงกับโซ่เส้นบางแต่แข็งแรง ปลายโซ่ด้านหนึ่งอยู่ในมืออู๋เสีย ผู้ชนะการประมูลด้วยการจุดโคมฟ้าครั้งนี้นั่งลงตรงหน้าเขา ใช้มือข้างหนึ่งจับใบหน้าให้หันมาสบตาด้วย

“จางฉี่หลิงคนสุดท้ายของประวัติศาสตร์ จะต้องเป็นของอู๋เสียเพียงผู้เดียวเท่านั้น”

สิ่งนั้นไม่ตอบโต้คำพูดเด็ดขาดของอู๋เสีย ดวงตาเหม่อลอยไร้จุดโฟกัส แต่อู๋เสียเชื่อมันว่าตัวเองสามารถทำให้สิ่งนั้น ไม่สิ คนคนนี้สามารถกลับมามีชีวิตชีวาได้อีกครั้ง


..เพราะจางฉี่หลิงเป็นของเขาแล้ว..


-จบ-





เป็นตอนที่ลงทุนขุดเต้ามู่ตอนจุดโคมฟ้ามาอ่านใหม่อีกรอบ แถมจำไม่ได้ว่าอยู่เล่มไหนอีก ขุดจนตาลาย
แต่งสนองนี้ดตัวเองล้วนๆ ไม่มีอะไรมาก แค่อยากเห็นนายน้อยสามโชว์รวยประมูลเสี่ยวเกอมาจากงาน ด้วยเงินเป็นภูเขา 555 (ได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่อง No money)
ส่วนหลังจากนั้น เหตุการณ์จะเป็นยังไง ไม่ได้คิดค่ะ ปล่อยมันเป็นไป let it go (หืม?)

ปล.ถึงส่งเดลี่บ่อย(เหรอ)ก็ไม่ใช่ว่างนะ แต่งานยุ่งแล้วชอบหนีความจริง จินตนาการฟุ้งซ่าน แต่งฟิคระบายซะเลย ขอบคุณบอร์ดนี้ที่ทำให้มีที่ระบายออกมาเป็นฟิคค่ะ แล้วก็ขอบคุณที่มีคน(ยอม)อ่านด้วยค่ะ 5555 //โค้ง 90 องศา
ปลล. ลองส่งเดลี่ทางทวิต ติดแท็ก #dmbjdaily แล้วแต่พอลอง search จากแท็กแล้วหาทวิตตัวเองไม่เจอ เพราะฉะนั้น ตามอ่านจากในบอร์ดก็แล้วกันเนอะ

[yakusoku]

และแล้วจางฉี่หลิงก็มีชีวิตชีวาได้เพราะนายน้อยอู๋เสียจริงๆ
โดยแลกกับการที่นายน้อยต้องเจ็บเอวไปตลอดหลายเดือน//ห๊ะ

[temslaw]

อร๊ายยยยยยยยย บรรเจิดมากคะ

ทุ่มแบบหมดตัวแถมหัวใจเลยนะหนิ