[OS] #dmbjdaily (หวัง) บันทึกของนายอ้วนหวัง [นายอ้วน/No Pairing] *สปอลย์เล่มสิบและตอนพิเศษที่พี่เบียร์แปลไว้*

[sinnerdarker]

[288 Days Left] บันทึกของนายอ้วนหวัง (หวัง) By Sinnerdarker [นายอ้วน / No Paring]

“288 Days Left…. Until We Meet Again”

สวัสดีค่ะ วันนี้เปลี่ยนอารมณ์มาพูดถึงเสี่ยอ้วนบ้าง สำหรับซินเสี่ยอ้วนป็นตัวละครที่น่ารักที่สุดในเรื่อง แต่เวลาเขียนฟิคไม่ค่อยมีคนพูดถึง /ร้องไห้แพร่บ/ ไหนๆหัวข้อเดลลี่วันนี้เป็น ”หวัง” เลยมาเล่าเรื่องบางอย่างผ่านสายตาเสี่ยอ้วน บางจุดอาจขัดใจท่านๆ ไปบ้าง ต้องขออภัยด้วย

ตอนแรกจะเขียนให้มุ้งมิ้ง แต่เสือกดราม่าไปแล้ว

ฟิคนี้อยากเชิญท่านชายมาอ่านมาก Y_Y เพราะไม่วาย มีแซวบ้างนิดหน่อยตามประสาเสี่ยอ้วน

ขอให้สนุกนะคะ

++++++++++++++++++++++++++++++

ปกติเสี่ยอ้วนไม่เคยเขียนบันทึก แต่คราวนี้คิดว่าเขียนไว้ซักหน่อยก็ดี อย่างน้อยไปตายห่าในภูเขาก็ยังมีอะไรทิ้งไว้ เพราะการลงกรวยครั้งนี้ไม่มีอะไรรับรองว่าจะรอดกลับมา แต่จะว่าไปทำอาชีพนี้แค่ก้าวขาเข้าไป ก็เหมือนตายไปครึ่งตัวแล้วมั้ง ไม่รู้จะห่วงไปทำไม

สิบปีแล้วนับจากเหตุการณ์ที่หอสกุลจาง เสี่ยอ้วนแม่งไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้คว่ำกรวยอีกครั้ง เออ ควรบอกว่าห้าปีก่อนก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน ใครแม่งจะตรัสรู้ว่าวันดีคืนดี เทียนเจินก็โผล่หัวมาชวนไปทิเบต ไอ้ฉันก็เสือกตามไปไม่ใช้หัวคิด แต่จะทำไงได้ นี่คือเพื่อนตายของฉัน ไอ้เวรตัวไหนในโลกฉันก็ทิ้งได้ แต่ไม่ใช่เทียนเจินอู๋เสีย และไม่ใช่น้องเสี่ยวเกอ

...ถึงคนสุดท้ายนี่ ไปช่วยแม่งก็เหมือนไม่ช่วยก็เหอะ

ฉันเคยชมว่าเทียนเจินปรับตัวเก่ง ความจริงฉันเองก็ใช่ย่อย สุดท้ายหยุนไฉ่ที่รักมากขนาดนั้น...กาลเวลาผ่านไปฉันก็ลืม

ลืมความเศร้าที่สูญเสีย แต่ไม่ลืมว่าเคยรัก และยังคงรัก

เทียนเจินเคยถามตอนกรึ่มๆ ว่าจะแต่งเมียอีกไหม ฉันก็ได้แต่ตอบว่าไม่รู้ ไม่มีใจจะจีบใครแล้ว ไม่แล้วจริงๆ

...เขียนไปชักจะเพ้อเจ้อน้ำเน่า คิดซะว่าไม่ได้พูดแล้วกัน

การลงกรวยครั้งนี้เป็นการเข้าไปซ้ำ เสี่ยอ้วนคิดไปคิดมาแม่งอย่าเรียกลงกรวยเลย เรียกบุกสุสานดีกว่า เพราะเป้าหมายคราวนี้ต่างจากเป้าหมายทั้งปวงที่เคยมีมา

นี่เป็นการเดินทางเพื่อยุติ..ตามที่เทียนเจินพูดอ่ะนะ เสี่ยอ้วนก็มึนๆ ไม่เข้าใจเหมือนกัน เราผ่านการผจญภัยที่ยิ่งใหญ่สองครั้ง ได้ข้อมูลพิลึกพิลั่นมามาก ข้อมูลซึ่งทั้งหลอกลวงและน่าเชื่อถือ ในขณะที่เราต่างร่วงหล่นเข้าไปในวังวนที่เวียนว่ายหมุนวนมามากกว่าพันปีโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ..เชียแม่งใช้ภาษาสวยแล้วขนลุก คือต้องเข้าใจนะ เสี่ยอ้วนลอกคำพูดเทียนเจินมาอีกที ขี้เกียจแปลงเป็นภาษาตัวเองว่ะ ลำบาก

แต่ถึงเทียนเจินจะหาข้ออ้างโคตรยิ่งใหญ่อลังการประมาณว่าฉันจะกอบกู้โลกและช่วยเหลือทุกชีวิต สุดท้ายแล้วเสี่ยอ้วนคิดว่าที่เราไปคราวนี้ก็เพื่อไปรับเสี่ยวเกอออกมาอยู่ดี หลายสิบปีผ่านไปเรายังคงลืมเขาไม่ลง น่าแปลกอยู่เหมือนกัน ที่คนคนหนึ่งจะอยู่ในความทรงจำของใครซักคนได้นานถึงขนาดนี้ พูดแล้วขนลุกว่ะ..

ก็ไม่ได้จะว่าอะไรนะ แต่ขบวนรับเสี่ยวเกอเป็นขบวนรับที่ยิ่งใหญ่อลังการมาก ฉันไม่เคยเห็นขบวนขุดสุสานที่มหาศาลเหมือนจะยกพวกรบขนาดนี้มาก่อน แวบหนึ่งเสี่ยอ้วนแม่งเผลอสงสัย นี่ขบวนแห่เจ้าสาวไปส่งให้เจ้าบ่าวทำพิธีหรือขบวนไปขุดสุสานกันแน่

….แฮ่ม! โทษที แซวมันปากไปหน่อย

แต่เพราะอย่างนั้น เสี่ยอ้วนจึงตกใจนิดหน่อย ใครจะไปรู้ ช่วงเวลาสิบปี เปลี่ยนจากคนที่ไม่มีอะไรเลยให้ทรงอำนาจถึงเพียงนี้ได้

ใช่ ใครจะไปรู้ นายน้อยสามแห่งสกุลอู๋ เทียนเจินอู๋เสีย ช่วงเวลาเพียงสิบปี ได้กลายเป็นผู้ที่มีอิทธิพลมหาศาลในวงการขุดดิน ได้รับการยกย่องนับถือเป็นผู้มีอำนาจ ลบภาพชายหนุ่มไร้เดียงสาในอดีตไปจนหมดสิ้น

..ความจริงก็ไม่หมดเสียทีเดียว

ลึกลงไปภายใน เทียนเจินยังคงเหลือความซื่อตรงอยู่บ้าง เพียงแต่มันถูกเปลือกก้อนหินกำบังไว้ เป็นสิ่งที่หากไม่ใกล้ชิดคงไม่อาจรู้ และนานครั้งจึงจะแสดงสัญญาณออกมาผ่านรอยแตกร้าว

เทียนเจินบอกฉันว่าเขาในตอนนี้กลายเป็นก้อนหินไปเสียแล้ว ไม่รู้สึกอะไร สิ่งใดที่ทำให้เจ็บปวดก็ลบมันทิ้งเสีย ตรงจุดนี้ฉันไม่รู้ว่าควรจะด่าหรือบอกว่าพัฒนาดี เพราะก่อนหน้านี้หมอนี่ก็ใช้วิธีหนีความจริง สิ่งใดที่ทำให้เจ็บปวดก็เบือนหน้าหนี ไม่สนใจ ไม่ยุ่งเกี่ยว ปกป้องตัวเองไว้โดยอัติโนมัติ เหมือนกับเมื่อสิบปีก่อน

หากย้อนเวลาไปตอนนั้น ช่วงเวลาที่ฉันยังคงทุกข์ระทมเรื่องหยุนไฉ่จนเหมือนจะพังทลาย หากถามว่าโกรธเคืองไหมที่เพื่อนร่วมเป็นร่วมตายเสือกหายหน้าในยามเศร้าใจ ..แม่งก็เคืองบ้างว่ะ หมายถึงถ้าคิดย้อนกลับไปน่ะนะ แต่ ณ ตอนนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่ามีแรงเคืองรึเปล่า เพราะจะว่าไปฉันไม่มีแรงทำอะไรจริงๆ รู้สึกเหมือนหัวใจถูกเฉือนทิ้ง ความหวังในโลกดับสูญ ไม่มีแรงคิดถึงเทียนเจินด้วยซ้ำว่าแม่งไปถอดหน้ากากพี่สามตอนไหน ปลอดภัยหรือเปล่า จากนั้นเจออะไรบ้าง ลืมด้วยซ้ำว่าเสี่ยวเกอไปตายที่ไหนแล้ว หรือทุกคนรอดชีวิตหรือตายห่ากันหมด

ฉันเองก็คิดถึงแต่เรื่องตัวเองไม่ต่างกัน เพราะงั้นจะไปมีหน้าว่าอะไรเทียนเจิน

หลังจากนั้นอีกปีครึ่ง…รึเปล่าวะ….เสี่ยอ้วนเองก็นับไม่ถูก เทียนเจินก็มาหาที่ปาหน่าย

คำแรกที่พูดออกมาคือคำขอโทษ

เทียนเจินไม่ได้พูดต่อว่าขอโทษเรื่องอะไร แต่เสี่ยอ้วนเข้าใจว่าหมายถึงเรื่องไหน ตอนนั้นยังอึนๆ บ้าง ไม่ค่อยเข้าที่เข้าทาง เลยตอบรับคำไปเงียบๆ

หมอนั่นเห็นฉันเงียบก็ไม่ได้พูดอะไร นั่งพักลงข้างๆ หยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วส่งให้ แล้วเสี่ยอ้วนก็รับมาสูบ

“เป็นไงบ้าง”

“เรื่อยๆ เทียนเจินล่ะ”

“สุขสบายดี”

“เออ ดีแล้ว”

เราสนทนาตอบคำกันสั้นๆ แล้วความเงียบก็กลับมา

ตอนแรกฉันคิดว่าเทียนเจินแค่มาเยี่ยม แต่สีหน้ามันเหม่อลอยมาก เหมือนเหนื่อยล้าหมดแรง เสี่ยอ้วนเหมือนได้กลิ่นธูป เลยถามว่าก่อนมานี่ไปไหนมา ไปวัดล้างซวยมาหรือไง

“เปล่า ไปสุสาน”

“สุสานใคร”

มือที่ประสานกันของเทียนเจินเกร็งขึ้น ก่อนที่จะพึมพำออกมาแผ่วเบา

“…..พี่พาน”

ตอนที่ได้ยินแบบนั้นครั้งแรก ฉันรู้สึกชาไปทั้งตัว หลังจากนั้นเทียนเจินเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าหลุดปากพูดอะไรออกมา จึงลุกขึ้นขอตัวกลับ แต่ฉันยอมให้แม่งกลับไม่ได้ ดึงตัวให้ลงมาคุยกัน

เทียนเจินมีนิสัยเสียอย่างหนึ่ง คือหนีความเจ็บปวด การหนีคือการไม่พูดถึง แต่การหนีไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้น สุดท้ายก็ต้องกลับมาเผชิญหน้าอยู่ดี เสี่ยอ้วนเลยให้แม่งเผชิญหน้ามันที่นี่ ตรงนี้ ขอให้เทียนเจินพูดทุกอย่างออกมา

เหมือนกับเขื่อนที่พังทลาย เทียนเจินเล่าให้ฉันทุกอย่าง เรื่องที่เห็นได้เห็นหน้าเฮียพานเป็นคนสุดท้าย เรื่องที่น้องเสี่ยวเกอมาบอกลา(เชี่ยแม่งบอกลาแต่เทียนเจิน เห็นหัวตูบ้างไหม แต่ดีแล้วไม่มาบอกลา พอคิดว่าต้องวิ่งตามตูดแม่งไปแล้วขนลุก ให้เทียนเจินไล่ตูดไปคนเดียวพอ) รวมทั้งเรื่องปริศนามากมายที่ได้รับคำเฉลยจากบุคคลปริศนาที่อาศัยในท่อ

พอได้ฟังแบบนี้ ก็คิดว่าตอนนั้นเทียนเจินเองคงหนักหนาพอกัน เหนื่อยล้าจนอาจทนไม่ไหว ตอนนั้นดีแล้วที่เทียนเจินไม่ได้อยู่ด้วยตอนที่หยุนไฉ่จากไป ไม่งั้นเราสองคนคงพังทลายกันทั้งคู่

เรื่องเฮียพานนั้นกระทบฉันหนักอยู่เช่นกัน ไม่นึกว่าเขาจะต้องเผชิญชะตากรรมแบบนั้น แม้จะจากไปอย่างทรงเกียรติสมเป็นลูกผู้ชาย ความตายของคนใกล้ชิดก็ยังเป็นเรื่องหนักหนา เมื่อหวนนึกถึงกี่ครั้งก็อยากขอบคุณเทียนเจิน หากรับรู้เรื่องความตายของเฮียพานในขณะที่เพิ่งเสียหยุนไฉไป ฉันอาจไม่ดีขึ้นเร็วเช่นนี้ หรืออาจไม่มีวันดีขึ้นอีกเลย

แล้วเทียนเจินที่แบกรับความตายของเฮียพานไว้แต้เพียงผู้เดียว บัดนี้รู้สึกเช่นไร

เทียนเจินนั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆ ขอบตาแดงเหมือนจะร้องไห้

“นายแม่งโอเคไหมวะ?”

“โอ…เค”

เสียงที่ตอบมาแม่งสั่นมาก โอเคบ้านเอ็งสิเทียนเจิน ตอนนี้หมอนี่กำลังเผชิญหน้ากับสิ่งที่หนีมานาน ตอกย้ำทั้งความผิดพลาดและสิ่งที่แบกรับ

ที่ผ่านมาแม่งทำเป็นไม่รับรู้ ทำเป็นลืม พอเล่าให้ฉันฟัง ก็คงเหมือนกลับไปที่จุดนั้นอีกครั้ง เผชิญหน้าความทรมานอีกครั้ง

“ฉันแม่งเลว” เอ้า เสือกด่าตัวเองอีก “ฉันมันเห็นแก่ตัว ไมได้อยู่ข้างนายตอนที่นายต้องการ หนีกลับไปโดยทิ้งทุกอย่างไว้ สนใจแต่เรื่องตัวเอง! ขนาดเรื่องพี่พานฉันยังไม่เศร้า ฉันเคลียร์เรื่องของเขา ทำสุสานให้เขา น้ำตาซักหยดยังไม่มี ตอนนั้นฉันนึกถึงแต่ตัวเอง ดีใจที่ได้ชีวิตตัวเองกลับมา เชี่ยแม่ง..เลวฉิบหาย”

“แล้วที่เสือกร้องไห้อยู่ตอนนี้คืออะไร”

“จะไปรู้เรอะ!” เทียนเจินหันมาตวาดใส่ฉัน แต่ตอนนี้น้ำหูน้ำตาเริ่มไหลออกมาแล้ว

“เออ ร้องออกมาให้หมด ร้องออกมา ร้องเป็นเด็กบ้าน้ำมูกไหลเลย” เสี่ยอ้วนตบไหล่เทียนเจินไปรอบดังอั๊ก จากนั้นแม่งก็คู้ตัวลงไปสั่น ไม่รู้ว่าร้องไห้จริงรึเปล่าเพราะไม่เห็น แต่คงร้องไห้เพราะตัวสั่นมาก แล้วตอนเงยหน้าขึ้นมาก็หน้าแดงตาแดงไปหมดเหมือนเด็ก เสี่ยอ้วนเลยแซวไปว่านี่ตกลงคนที่แฟนตายแม่งเสี่ยอ้วนหรือมันกันแน่

เทียนเจินเลยหัวเราะขมใส่แห้งๆ

วันนั้นเราเมาหัวราน้ำกัน พูดเรื่องเก่า เหมือนกลับไปยังอดีตวันวานที่ต่างยังไม่มีรอยร้าวในใจ

หลังจากวันนั้น อะไรหลายอย่างค่อนข้างปลอดโปร่ง ฉันยังคงทำไร่ทำสวนอยู่ที่ปาหน่าย เทียนเจินก็ใช้ชีวิตของตัวเองที่หังโจว นานครั้งจึงจะนัดพบกัน จนกระทั่งห้าปีก่อน เทียนเจินแม่งมาลากไปทิเบต จากนั้นชีวิตฉันก็กลับไปที่วังวนเดิมอีกครั้ง

บางทีก็เหมือนคนบ้า เสี่ยอ้วนยังไม่เข้าใจตัวเอง ใช้ชีวิตสงบสุขก็ดีแล้ว ไม่รู้จะโดดกลับเข้าไปวังวนเก่าทำไม หรือพวกคนในวงการคว่ำกรวยแม่งต้องสาป ลองหยั่งเท้าลงมาแล้ว ไม่มีวันออกไปได้ชั่วชีวิต

แต่หากย้อนกลับไปแล้วให้เลือก เสี่ยอ้วนก็คงไปกับเทียนเจินแม่งอยู่ดี

โอเค ย้อนอดีตเสียนาน เสียมารยาทดึงกลับมาหน่อยเสียก็ดี เรื่องทุกข์โศกผ่านไปแล้วช่างมัน ฉันเพียงอยากเล่าให้ฟัง เพราะการเก็บไว้เป็นเรื่องงี่เง่า ไม่ใช่สไตล์ของเทพบุตรสุดหล่ออย่างเสี่ยอ้วน

สิบปีผ่านมาแล้ว อู๋เสียพัฒนาตัวเองไปในทางที่ดีหรือไม่นั้นไม่มีใครบอกได้ เขาทิ้งตัวตนในอดีตไว้เบื้องหลังแล้วอย่างแท้จริง ดิ่งลงไปคลุกอยู่กับปริศนามหาศาล ชักจูงผู้คนมากมายเข้ามาในเส้นทางของตน ทั้งในทางที่ดีและไม่ดี

บางครั้งเสี่ยอ้วนยังคิด เทียนเจินแม่งมาพร้อมดวงที่ทำให้คนรักคนหลงชัดๆ หรือสกุลอู๋แม่งเป็นแบบนี้ทั้งตระกูล มีเสน่ห์ให้คนพร้อมรับใช้อย่างถวายหัว (ไม่ได้พาดพิงใครนะ จริงๆ)

….เสี่ยอ้วนเขียนมาแบบนี้ก็คิดถึงตัวเองแวบหนึ่ง แม่ง ไม่ใช่ฉันก็อยู่ในวังวนนี้นะ..แต่ฉันช่วยเพราะเป็นเพื่อนตายโว้ย! ไม่ได้อยากรับใช้ คนอื่นหลงเสน่ห์ไปก็ช่างหัวแม่งแล้วกัน

สุดท้ายผ่านอะไรแบบนั้นมา เทียนเจินเก็เคร่งขรึมเป็นผู้ใหญ่ขึ้น นิ่งเงียบ ทรงอำนาจ บางครั้งเมื่อฉันเรียกไปว่าเทียนเจินจึงโดนสบถใส่ บอกว่าแก่จะตายลงโลงขนาดนี้แล้วยังจะเสือกเรียกเทียนเจินอยู่อีกหรือ

ฉันเลยบอกไปว่าจะเป็นไรไป ให้มีใครจำความเทียนเจินนายไว้บ้างก็ดี นั่นเป็นสิ่งที่นายควรรักษาไว้

หลังจากนั้นเทียนเจินก็ไม่บ่นเรื่องคำเรียกของเสี่ยอ้วนอีก

คืนก่อนที่เราจะออกจากหังโจว เราคุยเรื่องเก่ากัน คุยเรื่องขุดดินสมัยก่อน คุยเรื่องกางเกงในลูกเจี๊ยบเสี่ยวเกอ (เทียนเจินถึงกับพ่นเหล้าเกาะโต๊ะกลั้นขำ แม่งแผนสำเร็จว่ะ ขอบคุณตัวฉันตอนนั้นที่ซื้อกางเกงในลูกเจี๊ยบมาให้น้องเสี่ยวเกอใส่ ไชโย!) คุยว่าก่อนออกจากหังโจวจะไปทำอะไร จะไปเส้นทางไหน

ตอนนั้นไม่รู้ทำไม ฉันจึงถามออกไป

“นายว่าเสี่ยวเกอแม่งยังรอเราอยู่เหรอวะ” ฉันอดสงสัยไม่ได้ เลยถามออกไป เสี่ยวเกอไม่เคยฟังคำของใคร ถึงแม้ว่าสิบปีก่อนจะให้คำสัญญาไว้ แต่สิบปีมานี้ถูกหลอกลวงให้ปั่นป่วนหลายเรื่องเหลือเกิน บางครั้งก็ชักไม่อยากเชื่อใจใครแล้ว

“…ฉันก็ได้แต่หวัง”

หวังอย่างนั้นหรือ..เสี่ยอ้วนทั้งรักทั้งเกลียดคำนี้ฉิบหาย  เพราะแม่งเป็นคำมักง่ายให้เรายึดเกี่ยว แต่ไม่มีค่าอะไรนอกจากทำให้ประคองตัวเองไปได้

แต่เอาเถอะ เมื่อเทียนเจินว่างั้นก็ว่าตามกัน ฉันจะร่วมหวังไปด้วย เพราะเสี่ยอ้วนก็ยังหวังให้เราสามคนมาอยู่พร้อมหน้าเช่นกัน

ไม่รู้หากได้เจอหน้ากัน จะเป็นช่นไร เสี่ยวเกออาจโดนฉันกับเทียนเจินต่อยคนละหมัดสองหมัด แต่แม่งเสี่ยวเกอต้องหลบได้ไม่ก็หักคอพวกเราก่อนแหงม ขี้โกงฉิบหาย ใครใช้ให้น้องเสี่ยวเกอแข็งแกร่งขนาดนั้นวะ!

…แต่ถ้าได้ลากตัวเขากลับออกมาได้ก็คุ้มค่าล่ะมั้ง

ไม่รู้เทียนเจินหวังอะไรไว้ตอนนี้ นอกจากหวังจะได้พบเสี่ยวเกอเขาคงหวังให้เรื่องทุกอย่างจบลง หยุดวังวนกว่าพันปีด้วยหัวใจลูกผู้ชายผู้มีความรับผิดชอบ ส่วนฉันน่ะหรือ

แค่ได้วันเวลาที่นั่งก๊งเหล้ากันสามคนกลับมาก็คุ้มค่าแล้ว

เสี่ยอ้วนหวังแค่นั้น

บันทึกนี้ยาวเหลือเกิน ตอนแรกจะบันทึกไว้ให้เฮฮาปาร์ตี้จิงกะเบล แต่ท่าทางจะเครียดไปเยอะ ขอโทษคนที่มาอ่านด้วยแล้วกัน แต่ถ้าจะร้องไห้ก็อย่าทำหยดใส่บันทึกเสี่ยอ้วนล่ะ อ้อ แต่ถ้าเป็นน้ำตาสาวงามเสี่ยอ้วนยอม อย่าทำน้ำมูกหยดใส่ก็พอ มันสกปรก



ปล. ลายมือเสี่ยอ้วนสวยใช่ไหมล่ะ

นายอ้วนหวัง

ลายมืออู๋เสีย : ลายมือสวยบ้านนายดิ อ่านยากยิ่งกว่าไก่เขี่ย

ลายมือนายอ้วน : เชี่ยแม่ง!! เทียนเจินแอบอ่านบันทึกเสี่ยอ้วน นิสัยเสีย!!

ลายมืออู๋เสีย : ก็เสือกเล่าว่าฉันร้องไห้งอแงเหมือนเด็กบ้า นายอ้วนแม่ง! มาเคลียร์กันเดี๋ยวนี้!

*หลังจากนี้เป็นการทะเลาะกันผ่านตัวอักษรที่ยุ่งเหยิง*

END

[anurakbeer]

ทีแรกผมก็ตีโจทย์ไว้อย่างนี้เลย จับนายอ้วนมาเขียนบันทึก แต่สุดท้ายยอมแพ้ แฮ่ๆ

ป.ล.
เห็นว่าถ้าไม่ใส่แพร์ริ่งจะปลอดภัยสำหรับสายนอร์มอล จึงตามเข้ามาคร้าบ

[casey]

เสี่ยอ้วนเป็นผู้ชายอบอุ่นนะคะ YwY
ผ่านเรื่องราวมามากมาย ขอแค่ได้นั่งก๊งเหล้า อยู่กันพร้อมหน้าก็พอใจแล้ว

[sinnerdarker]

ทีแรกผมก็ตีโจทย์ไว้อย่างนี้เลย จับนายอ้วนมาเขียนบันทึก แต่สุดท้ายยอมแพ้ แฮ่ๆ

ป.ล.
เห็นว่าถ้าไม่ใส่แพร์ริ่งจะปลอดภัยสำหรับสายนอร์มอล จึงตามเข้ามาคร้าบ

ขอบคุณค่าพี่เบียร์~~~~~~ กำลังหวังอยากได้คอมเมนต์จากฟากหนุ่มๆอยู่ค่ะ โฮวววว ขอบคุณที่เป็นคนแรกค่าาาา

เสี่ยอ้วนเป็นผู้ชายอบอุ่นนะคะ YwY
ผ่านเรื่องราวมามากมาย ขอแค่ได้นั่งก๊งเหล้า อยู่กันพร้อมหน้าก็พอใจแล้ว

รู้สึกเสี่ยอาจจะคิดแค่นั้นจริงๆ ขอผู้ชชายคนนี้เป็นสามีได้ไมหคะ /รักเสี่ยหลงเสี่ยอยากได้เสี่ยเป็นสามีค่ะ

[aathewolf]

/เข้ามาอ่านน้ำตาจะไหล

เจอเสี่ยอ้วนในช่วงเวลาที่หายไปแล้ว ; w ;

สงสัยอยู่นานเหมือนกัน ช่วงเวลาหลังจากจบเล่มสิบตอนนั้น เสี่ยอ้วนเป็นยังไงบ้าง ตอนนั้นอู๋เสียก็หนีหายไปจัดการธุระปะปังอะไรมากมาย (และไล่ตามใครบางคนไปเป็นหนังอินเดีย) เราจะไม่แซะนายก็ได้ว่าทิ้งเพื่อนที่ชอกช้ำไว้ที่ปาหน่ายไม่สนใจดูแล แต่พอมาอ่านตอนนี้ก็เข้าใจนะ ทั้งสองคนนี้ ตอนนั้นเอง เรื่องของตนเองก็แทบจะแบกไม่ไหวแล้ว ถ้าเกาะกันไปคงพากันจม เวลาแบบนี้...บางทีก็ต้องการเวลาให้ต่างฝ่ายต่างไปจัดการจิตใจกัน

สิบปีต่อมา ชอบการที่เสี่ยอ้วนยังเรียกอู๋เสียว่าเทียนเจินค่ะ ถึงแม้เวลาจะผ่านไป อะไรๆก็เปลี่ยนไปแล้ว ใครบางคนก็เปลี่ยนตัวเองเป็นก้อนหิน แต่การที่มีใครยังจำได้ ว่ารากเหง้าของเราที่แท้เป็นอย่างไร ณ เวลาที่แม้แต่เรายังอาจจะลืมตนเองไปแล้ว มันเป็นความรู้สึกอิ่มๆและทำให้ใจสงบได้จริงๆ
(ส่วนเรื่องว่าเราจะจำใครได้แบบนั้น หรือลืมเพื่อนสมัยเด็กกางเกงตัวเดียวกันไปแล้วนั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง << ก็ว่าจะไม่แซะแล้วนะ...)

ฟิคนี้ภาษาดีมาก และเขียนได้เสี่ยอ้วนมาก ประเด็นย่อยแต่ละอันน่ารักมากค่ะ แงงง ทั้งเรื่องที่เสี่ยอ้วนแซะตัวเองว่าเขียนภาษาสวยแล้วขนลุก ทั้งเรื่องงอนอู๋เสีย เรื่องของเฮียพาน เรื่องที่สกุลอู๋มีแต่คนรักคนหลง(5555) เรื่องแห่ขันหมาก เหมือนรวมทุกอย่างที่อยากให้เสี่ยแกพูดมาอยู่ที่นี่ได้เลย XD

เสี่ยอ้วนเป็นคนอบอุ่น ฟิคนี้ก็อบอุ่นในสไตล์แบบของแก คนอ่านก็อ่านไปหัวเราะไปน้ำตาไหลไป ยิ้มไปค่ะ

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆนะคะ XD

[kukuri]

ฟิคน่ารักมากๆ เลยค่ะ เสี่ยอ้วนของหนูเขียนบันทึกได้ซึ้งและฮามาก

มีแอบแซวเทียนเจินเป็นระยะ แต่ที่ทำไปก็เพื่อเทียนเจิน คงไม่อยากให้เพื่อนคนนี้ต้องเศร้าเสียใจอีก

ปล. เห็นภาพเสี่ยอ้วนกับนายน้อยกำลังแย่งปากกาเลยค่ะ 5555

[Saji]

(ตามมาจากทวิตคุณหมาเอ) เก็บทุกเม็ดจริงๆค่ะฟิคนี้ ;w;) รู้สึกได้ถึงความคิดถึงของเสี่ยอ้วนเลยว่า ถึงสามคนนี้จะห่างกันยังไงแต่ในใจแล้วทั้งสามคนยังมีอะไรที่เชื่อมกันอยู่(กางเกงในลายลูกเจี้ยบ //ไม่ใช่)

ปล.จู่ๆให้คิดว่าเสี่ยอ้วนมาเขียนบันทึกรู้สึกจักจี้หัวใจชะมัดเลยค่ะ (ฮา)

[TanatOs_018]

เป็นฟิคที่อ่านแล้วรู้สึกถึงหลากหลายอารมณ์ปนกันไปมาเลยค่ะ
ทั้งเศร้านิดๆแต่ก็อบอุ่นไปด้วย อีกแย่างคือมันเสี่ยอ้วนมากๆเลยค่ะ น่ารักมาก ขำมาก
ดีใจจริงๆที่มีคนเขียนฟิคในมุมมองเสี่ยบ้าง ><

ชอบที่เสี่ยอ้วนยังเรียกนายน้อยว่าเทียนเจินมากเลยค่ะ แล้วก็เหตุผลที่เสี่ยบอกด้วย
การที่สามารถจะเป็นตัวเองได้กับใครซักคนมันเป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยค่ะ แล้วคนนั้นต้องเป็นเสี่ยอ้วยนี่แหล่ะ ; w ;
เรื่องช่วงหยุนไฉ่ตายนี่พอได้มาคิดอีกทีแล้วก็จริงนะ ตอนนั้นต่างคนต่างก็แทบจะแบกรับเรื่องของตัวเองไม่ไหวเลย
ถ้าต้องมาแบกรับอะไรร่วมกันอีกคงพากันพังลงไปเรื่อยๆแน่ โฮฮฮฮฮฮ พอมาอ่านฟิคนี้แล้วเข้าใจขึ้นมามากมายเลยค่ะ ชอบมากเลยจริงๆ

มีเสน่ห์ให้คนพร้อมรับใช้อย่างถวายหัว (ไม่ได้พาดพิงใครนะ จริงๆ) << อ่านถึงตรงนี้แล้วขำมาก ฮืออออออออออ เสี่ยคะะะะะะ แซะทุกคนเลยใช่มั้ย สมเป็นเสี่ยจริงๆ

ความหวังของเสี่ยอ้วนที่บอกว่าแค่ได้นั่งก๊งเหล้ากันสามคนก็พอแล้วนี่มันช่างเรียบง่ายแต่อบอุ่นมากเลยค่ะ เสี่ยก็เป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่ได้หวังอะไรยิ่งใหญ่ แต่ขอแค่ชีวิตที่มีความสุขกับเพื่อนๆเท่านั้น รู้สึกได้ถึงสิ่งนี้ขึ้นมาเลยค่ะ รักสามคนนี้มากจริงๆ อยากจะเห็นสามคนนี้ได้นั่งกินเหล้ากันพร้อมหน้าจริงๆค่ะ

ยิ่งอ่านฟิคนี้ยิ่งรักเสี่ยอ้วนขึ้นมาอีกเยอะเลยค่ะ

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆนะคะ ><

[Malangporyim]

ในขณะที่เราต่างร่วงหล่นเข้าไปในวังวนที่เวียนว่ายหมุนวนมามากกว่าพันปีโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ..เชียแม่งใช้ภาษาสวยแล้วขนลุก คือต้องเข้าใจนะ เสี่ยอ้วนลอกคำพูดเทียนเจินมาอีกที ขี้เกียจแปลงเป็นภาษาตัวเองว่ะ ลำบาก

แง อ่านถึงตรงนี้แล้วขำพรวดเลยค่ะ อยากตบบ่าเสี่ยอว้น เสี่ยอ้วนน่าร๊าก~

  เรื่องที่น้องเสี่ยวเกอมาบอกลา(เชี่ยแม่งบอกลาแต่เทียนเจิน เห็นหัวตูบ้างไหม แต่ดีแล้วไม่มาบอกลา พอคิดว่าต้องวิ่งตามตูดแม่งไปแล้วขนลุก ให้เทียนเจินไล่ตูดไปคนเดียวพอ)

แง ขำตรงนี้ๆๆๆ ชอบ 55555 ให้เทียนเจินไล่ตูดคนเดียวพอ แง ประทับใจวาทะเสี่ยมาก


โอยยยย เรื่องพี่พาน เกือบลืมไปสนิทเลยว่านายน้อยยังไม่ได้บอกเสี่ย แง เอามาคอมพลีทในฟิคนี้ได้ดีมากค่ะ อ่านแล้วเจ็บจี๊ดแทรกมาเลย (จากที่ตะกี้ขำเสี่ยแซวบ่าวสาวอยู่ อั่กกกก เจ็บหนักตามเทียนเจินไปอีกคน)

เขียนเสี่ยได้เหมือนเสี่ยมากเลยค่ะ โฮฮฮ น่ารัก เสี่ยอ้ะ น่าระอะ!! *ตีพุงๆๆๆ เสี่ยรัว*

เราชอบท่อนนี้มากค่ะ

สิบปีผ่านมาแล้ว อู๋เสียพัฒนาตัวเองไปในทางที่ดีหรือไม่นั้นไม่มีใครบอกได้ เขาทิ้งตัวตนในอดีตไว้เบื้องหลังแล้วอย่างแท้จริง ดิ่งลงไปคลุกอยู่กับปริศนามหาศาล ชักจูงผู้คนมากมายเข้ามาในเส้นทางของตน ทั้งในทางที่ดีและไม่ดี

อ่านแล้วแบบ ฮือ สมเป็นเสี่ยอ้วนมาก เสี่ยอ้วนที่เคารพการตัดสินใจของเทียนเจิน เสี่ยอ้วนที่คอยอยู่ข้างๆ ตบๆ ตีๆ ด่าๆ บ้าง แต่ก็อยู่ข้างๆ แล้วเฝ้าดูเงียบๆ ยอมรับการตัดสินใจนั้นและพร้อมช่วยเหลือ โฮ คนดีศรีสังคมจริงๆ ค่ะเสี่ย *ยกนิ้วให้*

ฉันเลยบอกไปว่าจะเป็นไรไป ให้มีใครจำความเทียนเจินนายไว้บ้างก็ดี นั่นเป็นสิ่งที่นายควรรักษาไว้

หลังจากนั้นเทียนเจินก็ไม่บ่นเรื่องคำเรียกของเสี่ยอ้วนอีก

อ่ากกกก ท่อนนี้คือเจ็บ คัน ชา เหมือนโดนตบ แต่ตบสไตล์เสี่ย อ่าคคคค เสี่ยน่ารัก (นี่จะกลายเป็นคอมเม้นต์รัวอวยเสี่ยไปแล้วสินะ 555 แง ก็เสี่ยน่ารักจริงๆ ; v ; )

ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆ นะคะ อ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความรักในตัวเสี่ยอ้วนของผู้เขียนเลยค่ะ ยอดไปเลย = v =)b+

[ozakaoxygenz]

น้ำตาไหลค่ะ T_T จริงๆก็ไหลตั้งแต่กลางเรื่อง
รู้สึกแบบ โอ้ย เสี่ยอ้วน ถ้าไม่ใช่นายนี่ไม่ได้เห็นนายน้อยในมุมนี้หรอกนะ ฮือ

คิดอยู่ว่านายน้อยคงเก็บเรื่องพี่พานไว้ไม่ได้ แต่ก็นึกไม่ถึงว่าจะยาวนานถึงสิบปี
ก่อนหน้านี้อู๋เสียก็พังทลายมากพอแล้ว พี่พานเสีย เสี่ยวเกอจากไป หวังอ้วนยังจมอยู่ในความซึมเศร้าอีก TT___TT มันหนักหนามากกกกกกกก
แต่ผ่านมาได้ขนาดนี้ นายน้อยเก่งขึ้นแล้วนะ!

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆค่ะ

[Narakas]

ตามมาจิ้มในนี้อีกที

แอร๊ ไม่มีปุ่มไลค์ ถถถถ

[tear]

กระดึ้บมาเม้นในนี้มั่ง

เสี่ยอ้วนนนนนนน น้องซินหาคู่ให้เสี่ยอ้วนทีย์ จะจิ้นอ้วนพาน เฮียพานก็กลับไปหาอาสามแล้วแง้

เขียนอ้วนซินดีมั้ย คริๆๆๆ

[sinnerdarker]

กระดึ้บมาเม้นในนี้มั่ง

เสี่ยอ้วนนนนนนน น้องซินหาคู่ให้เสี่ยอ้วนทีย์ จะจิ้นอ้วนพาน เฮียพานก็กลับไปหาอาสามแล้วแง้

เขียนอ้วนซินดีมั้ย คริๆๆๆ

พี่เทียร์โปรดอย่าท้า นังซินอาจเขียนจริง ยาวด้วย YlllllY  /ชูป้ายคนอยากเป็นนายหญิงสกุลหวัง

ถึงทุกท่านในนี้ นังซินมีความสุขมาก ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ค่ะ ปริ่มเปรมเหลือจะกล่าวได้ //คนเขียนฟินตาย

ปั่นงานเสร็จจะมาตอบเมนท์นะฮับ

[leralalita]

นายยังเป็นเทียนเจินของเสี่ยนะอู๋เสีย ; w ; )

ง่า ชอบที่เสี่ยยังเรียกเทียนเจินมากเลยค่ะ มันให้อารมณ์ประมาณ.. อื้ม คิดถึงน่ะ แล้วการที่อ่านไปเจอเสี่ยแซะไปเรื่อยๆนี่ก็อดขำไม่ได้ 55555555 โฮ ทั้งขบวนขันหมาก เสี่ยค้า ถึงจะเศร้า แต่เพราะมีเสี่ยนะบันทึกนี้เลยหัวเราะได้

เสี่ยบอกบันทึกอันนี้เครียดไปหน่อย ถึงอย่างนั้นคงยิ้มทั้งน้ำตากันทั้งนั้นแหละค่ะ เนาะๆ
คิดว่าอู๋เสียตอนมาอ่านจนจบก็น้ำตาซึมเหมือนกัน แต่ก็ยังเขียนแซะเสี่ยลงไปต่อ โฮ55555 ลายมือสวยจนขนลุก ซึ่งเทียนเจินอู๋เสียนั้นบอกว่ายิ่งกว่าไก่เขี่ย.. คาดว่าการต่อสู้ผ่านตัวอักษรมันต้องระห่ำแน่ๆ (ในเรื่องของลายมือ..)

ชอบมากเลยค่ะ XD เสี่ยน่ารักเสมอเลยจริงๆ

[FateKiRi]

ทำไมรู้สึกมีความสุขกับการอ่านบันทึกนายอ้วนขนาดนี้
มันเป็นอะไรที่ทำให้ต้องระบายยิ้มออกมา เป็นยิ้มบางๆที่รู้สึกอบอุ่นมากๆ
นายอ้วนนนนนนนน นนนนนนนน
นายทำให้เราได้เห็นอีกมุมมองหนึ่งของนายน้อยเหมือนกัน
ทุกอย่างสมกับเป็นนายอ้วยมากๆ มันไม่มีอะไรซับซ้อนมากมายเลย
ฮืออออออ ชอบฟิคนี้

[Yuwadee Wana]

มาอ่านอีกรอบชอบตรงที่นายน้อยเหมือนได้กลับมาเปิดใจกับเสี่ยอ้วน และตอบความขัดข้องใจของด้วงที่นายน้อยเหมือนจะทิ้งเสี่ยไว้ที่ปาหน่ายเหมือนไม่ใยดี แต่จริง ๆ นายน้อยก็เจ็บปวดเหมือนกัน แต่สุดท้ายเสี่ยอ้วนกลับต้องมาปลอบนายน้อยแทน ซึ่งใจกับมิตรภาพของเสี่ยอ้วนมากมาย เสี่ยอ้วนใจนายแม่มหล่อว่ะ

[winterautumnsummerrain]

สนุกมากค่ะ ความสัมพันธ์ของนายน้อยกับนายอ้วนก็เลอค่า
มันช่างสนุก ฮา เศร้า คะเคล้ากันไปในคราวเดียวกัน
เยี่ยม

[SayWindy]

นายอ้วน นายนี่มันพระเอกจริงๆ โฮกกกกกกกกก
อบอุ่นสุดๆ ////

[natsume]

สมแล้วที่คุณหนานบอกไว้ว่าเสี่ยเป็นสามีที่ดีได้อยู่คนเดียว (ส่วนอีกสองคนสาววายจับจิ้นไปซะฉิบ...) 555555

อ่านบันทึกเสี่ยแล้วอบอุ่นเบาๆ

เหล่าด้วงรักเสี่ยน้า ไม่มีเสี่ยนี่ขำไม่ออกเลยล่ะ (เพราะมันจะกลายเป็นจิ้นแหลกแทน //ผิด)

//ขย้ำพุงเสี่ย

[Starsong]

ว้ายๆๆๆ คุณซินแต่งบันทึกของเสี่ยอ้วนด้วย!!! กรี๊ดสามตลบ!
รักเสี่ยอ้วนนะคะแต่ไม่ค่อยได้เจอในฟิคอื่นๆเลย มาฟิคนี้เสี่ยได้เป็นพระเอกเต็มขั้น ดีใจจังค่ะ ><
“ไอ้เวรตัวไหนในโลกฉันก็ทิ้งได้ แต่ไม่ใช่เทียนเจินอู๋เสีย และไม่ใช่น้องเสี่ยวเกอ” เจอประโยคนี้เข้าน้ำตาแทบไหลเลย เสี่ยอ้วนหล่อมากแมนมากจริงๆ แกงค์สามเหลี่ยมเหล็กจงเจริญญ เฮฮฮ~~~
เรื่องหยุนไฉ่ผ่านมาจนถึงตอนนี้เราก็ยังเชื่อว่าเสี่ยอ้วนยังไม่ลืมหรอกนะ ยังคงจำความรักที่มีได้ แต่ความเศร้าคงคลายไปมากแล้วล่ะ //ถึงล่าสุดจะแอบเห็นว่าไปแอบจีบสาวอื่นๆนะ แต่ยังไงๆหยุนไฉ่ก็ยังคงเป็นความทรงจำที่ดีของเสี่ยอยู่ใช่มั้ยคะ ;v;

ตอนที่ได้เจอนายน้อยหลังจากผ่านมาครึ่งปีเสี่ยก็ทำเราประทับใจอีกแล้ว บาดแผลของตัวเองก็ยังไม่หาย แต่เสี่ยก็ยังห่วงแผลของนายน้อย คอยดูแลคอยให้กำลังใจกันเหมือนเดิม ยิ่งอ่านยิ่งรักเสี่ยจริงๆค่ะ