#ซาไห่ บทนำ 2

[anurakbeer]

ค่ำคืนหนึ่งเมื่อเก้าปีก่อน ชั้นหก แผนกผู้ป่วยในของโรงพยาบาลในสังกัดมหาวิทยาลัยปักกิ่ง แพทย์ฝึกหัดออกตรวจคนไข้ตามห้องตามระเบียบ

ความจริงเธอราวด์วอร์ดช่วงเวลานี้เสร็จแล้ว แต่เหตุที่ยังถือบันทึกการตรวจเดินวนไปมา เพราะบนตึกชั้นนี้มีผู้ป่วยที่พิเศษมากอยู่รายหนึ่ง

ผู้ป่วยคนนี้แซ่จาง เธอสังเกตเห็นเขา ตั้งแต่ผู้ป่วยคนนี้เพิ่งเข้าโรงพยาบาล เพราะเธอเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องยาและการบำบัดผู้ป่วยรายนี้ทุกอย่าง ปกติก็มีคนอื่นมาดูแลเช่นกัน แต่คนที่ดูแลเขา มีราศีที่ต่างกันมาก ซ้ำยังทำตัวลึกลับๆ

ญาติผู้ป่วยทั่วไป มีอาการอยู่ไม่กี่ลักษณะ หากไม่ใช่เครียดหนักเพราะอาการป่วยที่เลวร้ายเกินไป ก็คือมองโลกในแง่ดี พยายามไม่ไปคิดเรื่องอนาคต แต่ไม่ว่าจะเป็นลักษณะไหน แก่นแกนของความใส่ใจ ก็ยังเป็นเรื่องอาการโรคของผู้ป่วย

ผู้ป่วยแซ่จางคนนี้ เหมือนกับสมองถูกกระทบกระเทือนทำให้เกิดปัญหาเรื่องความจำ ขณะที่พวกคนที่มาเยี่ยมเขา ก็เห็นได้ว่ามีแผลเก่าเต็มตัว แต่เธอพบว่า คนพวกนี้รวมทั้งตัวผู้ป่วยเอง วางเฉยกับเรื่องอาการโรคอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะหารือกับพวกเขาแค่ไหน พวกเขาก็ยังสงวนท่าที ระมัดระวังตัว

ขณะที่เธอตรวจร่างกายผู้ป่วยแซ่จางตามขั้นตอน จะได้สัมผัสต้นแขนของเขา ขนาดกล้ามเนื้อของตัวเขาแม้ไม่ใหญ่โตมาก แต่ความหนาแน่นของเส้นใยกล้ามเนื้อ ถึงขั้นมิอาจเข้าใจได้

ต่อให้เป็นกล้ามเนื้อของนักกีฬา ก็ไม่มีทางที่เส้นใยจะมีความหนาแน่นได้ขนาดนี้ นี่เป็นคนที่ดูเหมือนธรรมดาแต่แข็งแรงอย่างยิ่ง กล้ามเนื้อเช่นนี้ไม่สามารถสร้างขึ้นได้จากการฝึกซ้อมธรรมดา อาจารย์ที่ปรึกษาของเธอบอกว่า นี่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นกล้ามเนื้อชนิด "ตามประสงค์" ร่างกายและจิตใจต้องขยับตัวเคลื่อนไหวโดยประสานเป็นหนึ่งเดียวกันเป็นเวลานาน จึงจะเกิดขึ้นได้

เขาเป็นคนที่ทักษะทางร่างกายและสมาธิจิตใจเหนือคน ต่อให้อยู่ในภาวะหลับลึก หากมีคนเข้าใกล้ ก็ยังรู้ตัว และมีสติชัดเจนในทันที

สิ่งที่เธอรู้สึกแปลกใจคือ คนคนนี้มีนิ้วมือสองนิ้วที่ยาวเป็นพิเศษ หากไม่ใช่เพราะถูกบังคับยืดตั้งแต่เด็ก ไม่มีทางเกิดขึ้นได้

ผู้ป่วยคนนี้เงียบขรึมพูดน้อย แววตาฟุ้งคว้างเพราะความจำเสื่อม ต่อผู้ป่วยคนนี้ นอกเหนือจากความสงสัยใคร่รู้แล้ว เหลียงวานคล้ายกับมีความผูกพันประหลาดบางอย่างเกินมา ทุกวันหลังการราวด์วอร์ด เธอมักเข้ามาที่ห้องผู้ป่วยห้องนี้ เพื่อดูเขาอีกครั้งเป็นคนสุดท้าย

วันนี้ก็เช่นกัน ชายอ้วนที่คอยเฝ้าผู้ป่วยคนนี้ไม่อยู่ ผู้ป่วยนอนเอนหลัง ไม่รู้ว่าหลับไปหรือเปล่า เธอเดินเข้าไปในห้อง มองดูป้ายชื่อผู้ป่วยโดยอัตโนมัติ แล้วเดินตรงเข้าหา ตั้งใจจะตรวจดูม่านตา

ขณะนี้เอง เธอได้ยินเสียงผู้ป่วย ที่อยู่ๆ ก็พูดขึ้นมาคำหนึ่ง

ผู้ป่วยคนนี้มีนิสัยการนอนที่ประหลาดอย่างหนึ่ง เขาไม่นอนยาวเหมือนคนทั่วไป การนอนของเขาจะกระจัดกระจาย บ่อยครั้งขณะที่ผู้อื่นไม่สังเกต เขาก็หลับไปแล้ว การนอนเช่นนี้ ช่วยให้เขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ตรงช่องว่างขณะที่ต้องจดจ่อสมาธิสูงสุด แต่ก็เป็นการทำร้ายสมองมากเช่นกัน ดังนั้น ภายหลังที่เขาเข้าโรงพยาบาล แพทย์จึงให้ยากดประสาทกับเขา

ต่อมาแพทย์พบว่า ยากดประสาทออกฤทธิ์ไม่ดีนักต่อคนคนนี้เช่นกัน จึงใช้ยาสูตรผสมอีกชนิดหนึ่ง จึงค่อยๆ เห็นผล และนี่ก็เป็นวิธีการรักษาหลักต่อผู้ป่วยคนนี้ด้วยเช่นกัน

ภายหลังที่ใช้วิธีการนี้ ผู้ป่วยเริ่มนอนหลับเป็นเวลานานขึ้น และเริ่มพูดละเมอ แพทย์เข้าใจว่านี่เป็นอาการที่ความจำเริ่มฟื้น

แต่คำละเมอของเขาจะไร้ความหมาย ฟังไม่ได้ศัพท์ ส่วนมากตีความไม่ได้

มีเพียงคำคำนี้ แพทย์ฝึกหัดเหลียงวาน ได้ยินชัดเจน

คำพูดคำนี้ฟังทีแรกแล้วประหลาดมาก เธอขบคิดเล็กน้อย ก้มศีรษะลง ขณะนี้เอง ผู้ป่วยพูดซ้ำประโยคเดิมอีกครั้ง ชัดถ้อยชัดคำมากเช่นกัน

เหลียงวานตอนแรกไม่ได้ใส่ใจ แต่เพราะตัวคำพูดมันแปลกดี เธอจึงจำได้ทันที แล้วออกจากห้องไป

ค่ำคืนหนึ่งเมื่อเก้าปีก่อน เกิดเหตุการณ์นี้อย่างเงียบเชียบไร้สุ้มเสียง ไม่มีใครรู้ว่า การคลาดกับถ้อยคำประโยคนี้ ได้เพิ่มอุปสรรคและหมอกอำพรางให้กับการแก้มวลปริศนาของเรื่องราวทั้งหมดมากมายแค่ไหน ข้อมูลอันเป็นกุญแจสำคัญของแก่นแกนความลับหนึ่ง คลาดกันกับผู้คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมดในคราวนั้นไปเช่นนี้เอง




การเติบโตของคนมักเกิดขึ้นขณะไม่รู้ตัว ฉันไม่ได้ปรารถนาให้กลายเป็นเช่นขณะนี้ แต่ บางครั้งการตัดสินใจของตนเองยังทำให้ตนเองต้องสะดุ้ง ฉันไม่ใช้เล่ห์เหลี่ยมไปเผชิญกับทุกสิ่งที่ฉันควรเผชิญ แต่พวกเขากลับใช้เล่ห์เหลี่ยมสูงสุดคาดคะเนทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไม่ใช่ตนเอง แต่เป็นสายตาของผู้คน---อู๋เสีย

[TeddyHem]

ชัดเจนมากเมิน !!!!! = [] =

[netsunokaze]

เมินโหยวผิงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อร๊ายยยยยย พูดว่าอะไรคะ พูดว่าอะรายยยย *เขย่าจอ*

แง๊ หมอแอบแต๊ะอั๋งเสี่ยวเกออ่ะ หมออ่ะ *สลับร่างกับหมอ* T////T #บ้า

ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ รอตอนต่อไป 55555

[Mayao]

มาแล้วววววว ขอขอบคุณคุณเบียร์มากๆคร่าาาาาา //เสี่ยวเกอโหดมากกกกกก สมกับเป็นจางฉี่หลิง 555555555

[Malangporyim]

พ่นเลือดปู้ดดดดดดดดดดดด ใส่บทที่สอง

พรากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ฟหกด่าส่ฟาส่วสหฟด่าสฟเ่สวาฟววววววววววววววววววววววววววววววววว

แม่จ๋า

แง

ขอบคุณคุณเบียร์มากนะคะ แง

/เดินแบบโชกกาวโซเซโดนปล้นสติไป

[Oatokungz]

ขอบคุณครับ

[DarkAki]

กะ...กะ กรีดร้องงงงงงง

กล้ามเนื้อของเสี่ยวเกอ กล้ามแขนของเสี่ยวเกอออออออออ

ฮืออออออ ขอไปเป็นนางพยาบาลที่นั้นได้ม๊ายย

ว่าแต่ เสี่ยวเกอขาาาาา ละเมอว่าหยังอ่าาา ด้วงอยากเผือกด้วนะ

ขอบคุณคุณเบียร์มากค่ะ ที่สาดกล้ามแน่นๆมาให้อ่าน

[Dreamy]

หึยยยยยยยยยย สุดยอดมากค่ะ บทบรรยายกล้ามแขนนนนน -.,- #โดนตรบ
อยากเป็นหมอดูแลมากเลยค่ะ จะนั่งเฝ้าทั้งวัน อูววววว #แว่วเสียงปืน

[felinbeauty]

กรี้ดดดดดด อยากกลายร่างเป็นคุณหมอออออ กล้ามเนื้อของเสี่ยวเกอออออ *0*

ขอบคุณมากค่ะ

[nimosyne]

เป็นบทนำที่ร้ายกาจมาก โง่ยยยยยยยยยยยยยยย
เหมือนคุณหมอเป็นผู้กุมความลับของตอนนี้เลย
กล้ามเนื้อที่ดีย์ บรรยายซะอยากพิสูจน์เลย #ผิด
ว่าแต่เสี่ยวละเมออะไรออกมา มันต้องไม่ธรรมดา
ทิ้งปมอีกแล้ว ยังจับจุดไม่ได้เลย

ขอบคุณนะคะที่แปลมาให้อ่านกัน ^^

[Eli-kun]

อยากรู้มากเลยนะเนี่ยว่าเสี่ยวเกอละเมอว่าอะไร ถ้าละเมอว่าไม่มีเวลาแล้วจะโกรธมาก 555555555

คนเขียนชอบสร้างปริศนามาให้อยากรู้อยู่เรื่อย ประจำเลย จะมีเฉลยมั้ยอ่า

กล้ามแขนเสี่ยวเกอ น่าซบจังค่ะ นี่สินะกำไรเล็กๆน้อยจากการเป็นหมอ

อยากจิไปสิงร่างคุณหมอเหลียงวาน กัดผ้าเช็ดหน้า

[Yuwadee Wana]

ขอบคุณสำหรับคำแปลค่ะ

[hnee]

ฮือออ บทนี้มีเสี่ยวเกอ! ช่างนำพาความคิดถึงมาให้อย่างร้ายกาจ ปริศนาหลุดปากมาตอนละเมอ คุณหมอได้ยินแต่ไม่ได้ใส่ใจจึงไม่ได้ส่งต่อข้อความนั้น ปริศนาจึงยังคงคลาดแคล้วไปทั้งอย่างนั้น

บทความด้านล่างนั่นคืออะไร? หมายถึงอาเสีย? หมายถึงเสี่ยวเกอ? กล่าวสิ่งเหล่านั้นต่อใครกัน? ความในใจของผู้ใดกันแน่? มาแบบลอยๆก็เลยทำเอาทางนี้ลอยๆตาม ไม่สามารถปักใจฟันธงได้จริงๆ 5555

[ballo0ns]

ผู้ชายคนนี้นี่มากับปริศนาทุกครั้งเลยจริงๆนะคะ
ออกแค่นิดเดียว ด้วงตีปีกกันพรึ่บ ชายอ้วนคนนั้นยังจำเป็นอยู่ไหม 5555555

ขอบคุณคุณเบียร์ค่าา ><

[Erh]

เพิ่งเห็นตอนนี้ กระตุ้นต่อมเผือกอย่างแรง นายเมินละเมอว่าอะไรอะ
แล้วตกลงไม่มีใครได้รู้คำละเมอของนายเมินเหรอ เหลียงวานไม่ได้บอกนายน้อยใช่ปะ
เรื่องก็เลยไม่ได้จบง่ายๆ เพราะประโยคละเมอเป็นหนึ่งในกุญแจไขปริศนางี้ปะ
โอยยย ซาไห่รีบๆรวมเล่มเถอะ

ว่าแต่เก้าปีก่อนนี่คือก่อนนายเมินเจอนายน้อย หรือหลังขึ้นฉางไป๋ซานล่ะเนี่ย

[butterflyinlove]

ขอบคุณค่ะ

[sagacity191]

เสี่ยวเกอคนเก่ง come back แล้วใช่มั้ย
คิดถึงเธอมากกกกก

ขอบคุณค่ะ

[temslaw]

เมินพูดมาไรอะ

โอ๊ยยยยยยยยยยยย


ไม่เฉลยเหรอ

[oilypicca]

ความลับจากปากเธอ!!
แล้วจะมีใครได้รู้ไหมว่าคำนั้นคืออะไร

[nightsza]

อยากจับกล้ามแขนนั่นมั่งจังเลย แปลงร่างเป็นพยาบาลแปป อยากรู้ว่าพูดว่าอะไร

[prince501]

นายเมินเป็นอะไร และพูดอะไร อยากรู้มากมาย ประเด็นคือนี่มันเนื้อเรื่องก่อนหรือหลังภาคแรก???????

[FunnyLee]

คำพูดอาร๊ายยยย ทำให้เกิดเรื่องได้ขนาดนี้ สมเป็นเมินโหยวผิงจริงๆ

[Rozenkreuz]

ต่อมเผือกคันยิบๆ ละเมออัลไลลลลลล //มโนแบบไม่ดูบริบทว่าชื่อนายน้อยสินะ ถถถถ //โดนชาร์จฟาด
ปริศนาเต็มไปหมด แต่ที่น่าสนใจที่สุดคือกล้ามเนื้อแขนเสี่ยวเกอ!! นี่อยากจะเข้าไปลูบๆคลำๆพิสูจน์กล้ามเนื้อท้องมากกว่า---- //โดนบิดคอหลุด

[meanato]

อะ...เเอบเเต๊ะอั๋งเสี่ยวเกอ...//ที่เสี่ยอ้วนไม่อยู่ คงไปซื้อกางเกงในลูกเจี๊ยบให้เเน่ๆ555+

[Nlm1122]

บ่อยครั้งขณะที่ผู้อื่นไม่สังเกต เขาก็หลับไปแล้ว 

แสดงว่าที่เหม่อบ่อยๆนี่บางทีอาจจะหลับอยู่ก็ได้สินะคะ 555