#ซาไห่ บทนำ 1

[anurakbeer]

บทนำ 1

ฉันรู้จักกวนเกิน ในงานเลี้ยงน้ำชาของการชุมนุมสองชายฝั่งทะเลครั้งหนึ่งที่เมืองเซี่ยเหมิน เนื้อหาในการชุมนุมฉันลืมไปหมดแล้ว จำได้แต่เพียงว่า มันเป็นงานปาฐกถาเกี่ยวกับเรื่องมรกต เนื้อหาน่าเบื่อมาก ฉันไม่ใช่นักเล่นมรกตที่มุ่งมั่นศรัทธา ที่เริ่มสะสมมัน เป็นเพียงความคิดชั่ววูบ ดังนั้นฉันจึงแอบหลบออกไปตอนพัก คนที่แอบหลบออกไปพร้อมฉันมีจำนวนไม่น้อย เขาคือหนึ่งในนั้น

เราสองคนคุยกันอยู่ในห้องโถงพักผ่อนด้านนอก แล้วจึงรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นนักเขียนเหมือนกัน เพียงแต่ตัวฉันตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นผู้จัดพิมพ์แล้ว ส่วนเขายังอดทนสู้ต่อ

การคุยกันคราวนั้น ถูกคอมาก อาจเป็นเพราะเราต่างมีสิ่งที่เหมือนกันมากเกินไป วัยเด็กที่ไม่สดใสเหมือนกัน การพานพบกับเรื่องที่ต้องจนใจเหมือนกัน ดั่งคำว่า คนที่มีความสุขเหมือนกัน เกิดความ "สั่นพ้องต้องตรงกัน" ไม่สู้คนที่มีความทุกข์เหมือนกัน เราเริ่มเปิดใจให้กันอย่างรวดเร็ว

แน่นอน ฉันก็ไม่ปฏิเสธ ว่าอีกสาเหตุหนึ่งคือกวนเกินมีความเป็นกันเอง ความสุขุมนุ่มลึกและสงบนิ่งขณะขยับตัวเคลื่อนไหว ยากจะทำให้ผู้คนไม่เกิดความรู้สึกดีให้ แต่เสียดายที่ฉันไม่ใช่สาวน้อยอีกแล้ว เสน่ห์เช่นนี้แม้ทำให้ฉันรู้สึกสุขสบาย แต่ไม่อาจทำให้ฉันก้าวไปถึงขั้นชอบเขา

หลังการแยกกันคราวนั้น เรากลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ภายหลังเขาเดินทางไปยังไต้หวัน เขาแทบจะส่งเตี้ยวจงเซา ขนมสอดไส้คัสตาร์ดจากไต้หวันมาให้ฉันทุกๆ สองเดือน ไม่เคยขาด และขอให้ฉันส่งลี่ว์โต้วปิ่ง ขนมสอดไส้ถั่วเขียวของหังโจวไปให้เขาด้วยความถี่เท่ากัน เราจะพยายามเปลี่ยนยี่ห้อทุกครั้ง ไม่ให้ซ้ำกัน จากนั้นก็แลกเปลี่ยนความคิดเห็น

ความสัมพันธ์เช่นนี้ยืนหยัดอยู่สามปี มันทำให้ฉันประทับใจมาก ในสังคมยุคนี้ น้อยคนนักจะยึดมั่นต่อการกระทำเรื่องเรื่องหนึ่ง ซ้ำยังเป็นเวลายาวนานขนาดนี้ ฉันนึกว่าการแลกเปลี่ยนกันเช่นนี้ จะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ แต่ว่า ตั้งแต่สิ้นปีของปีนั้น พัสดุจากเขากลับหยุดหายไปเฉยๆ

นั่นทำให้ฉันค่อนข้างประหลาดใจ ฉันถึงกับสงสัยว่าเขียนหมายเบอร์โทร.ติดต่อหรือชื่อสกุลผิด ทำให้พนักงานส่ง EMS  จัดส่งพัสดุไม่ได้ เดือนนั้นฉันจึงไม่รู้เข้าออกสำนักงานไปรษณีย์กี่เที่ยว แต่ก็ต้องกลับอย่างผิดหวังทุกเที่ยวไป ฉันอยากถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พบว่า ไม่ว่าจะทางอินเทอร์เน็ตและโทรศัพท์ ต่างก็หาตัวเขาไม่เจอ

ทีแรกฉันคิดว่า เขาซ่อนตัวอยู่ในในเมืองใหญ่ที่แอัด อีกทั้งความกดดันในเรื่องงาน นี่เป็นลูกเล่นที่คนทำงานยุคนี้ชอบใช้กัน แต่สองเดือนติดต่อกัน ยังคงไม่มีข่าวคราว ในช่วงเวลานี้ ฉันจึงได้ข่าวจากเพื่อนชาวไต้หวันคนหหนึ่ง บอกว่าเขาลาออกจากงานทุกอย่างในไต้หวันตั้งแต่เดือนเมษายนของปีนั้น  มีคนเห็นเขาเดินทางออกจากบ้าน แล้วไม่กลับมาอีกเลย ตอนนั้นเขาจ่ายค่าเช่าบ้านล่วงหนน้าหลายเดือน ขณะที่เพื่อนของเขาเข้าไปในบ้านเขา เครื่องคอมพิวเตอร์ของเขาเปิดทิ้งไว้เจ็ดแปดเดือนแล้ว ทว่า ในนั้นไม่มีข้อมูลและซอฟต์แวร์ใดๆ เลย ทางตำรวจตรวจสอบแล้ว บอกว่าคอมพิวเตอร์เครื่องนั้นแทบไม่ต่างไปจากตอนซื้อมาใหม่ๆ ไม่เพียงแค่เครื่องคอมพิวเตอร์เท่านั้น สิ่งของทุกอย่างในบ้าน ก็แทบไม่เคยถูกใช้งานมาก่อน นั่นหมายความว่า คนอื่นคิดว่าเขาพักอยู่ที่นี่ อาศัยอยู่ในนี้ แต่ความจริงเขาไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาก่อนเลย

ถ้าอย่างนั้น ทำไมเขาต้องเสียเงินจ่ายค่าเช่าบ้านที่ตนไม่เข้าไปอยู่ด้วย ช่วงเวลาที่เขาอยู่ในไต้หวัน เขาพักอยู่ที่ไหนกันแน่

ไม่มีใครรู้

บัดนี้ เขาไปที่ไหน ก็ไร้เบาะแส เขาหายสาบสูญไปเฉยๆ

ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับเขากันแน่ ทั้งเป็นห่วงแต่แล้วก็รู้สึกหมดหนทาง จากความสัมพันธ์ของฉันกับเขา ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรให้ทำไปมากกว่านี้ ทำได้เพียงคอยฟังข่าวพลางสวดภาวนาให้เขาเงียบๆ จากนั้น ฉันสืบถามข่าวคราวของเขาจากคนในวงการ จนรู้ว่ากวนเกินเป็นเพียงนามปากกาของเขาเท่านั้น ชื่อจริงของเขา ถึงกับไม่เคยมีใครรู้

คนที่ดูเหมือนเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง เมื่อหายตัวไป กลับไม่ทิ้งเบาะแสร่องรอยใดๆ ไว้เลยแม้แต่น้อย นี่ทำให้ฉันประหลาดใจจริงๆ

แต่ว่า ฉันก็ลืมเรื่องนี้ไปสิ้นอย่างรวดเร็ว เพราะแม้จะมีความพิศวงงงงวยแค่ไหน ความเกี่ยวข้องของคนคนนี้กับวงจรชีวิตของฉัน ก็มีไม่มาก

เดิมทีนึกว่าเรื่องจะจบเพียงเท่านี้ แต่ไม่นึกว่า ครึ่งปีต่อมา ฉันพลันได้รับกล่องพัสดุใบโตจากเขา พัสดุถูกส่งออกมาเมื่อไม่กี่วันก่อน ข้างในเป็นขนมเตี้ยวจงเซาหกกล่องใหญ่กับบันทึกปึกหนา

ฉันดีใจแทบบ้า รีบโทรศัพท์หาเขา แต่พบว่าเบอร์โทรศัพท์ถูกยกเลิกแล้ว

ฉันรู้สึกประหลาดใจ หยิบกระดาษต้นฉบับขึ้นมา ขณะนี้เอง ซอกกระดาษพวกนั้น ก็มีเม็ดทรายละเอียดร่วงตกลงมา

นี่เป็นครั้งแรก ที่ฉันได้เห็น “ซาไห่”

ในบันทึกเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับทะเลทราย ระบุแนวที่แน่ชัดได้ยาก แล้วฉันก็นั่งอยู่ข้างกล่องพัสดุใบนั้น กินเตี้ยวจงเซาไปพลาง อ่านไปพลางจนจบ เมื่ออ่านจบ ฉันก็แน่ใจแล้วว่า มันจะเป็นงานเขียนบันทึกการเดินทางที่ยอดเยี่ยม เพราะขณะที่ฉันกลับออกมาจากนิยาย ถึงกับรู้สึกกระหายน้ำถึงที่สุด แม้แต่รูจมูกยังเหมือนเจือด้วยกลิ่นของทะเลทราย

ฉันอยากถามเขาว่า บันทึกเกี่ยวกับทะเลทรายฉบับนี้ เป็นบันทึกจากทะเลทรายจริงๆ หรือ หรือว่าเขาได้เดินทางไปยังทะเลทรายพิศวงที่เขาเขียนขึ้นมาผืนนั้นจริงๆ แต่แน่ใจได้ว่า ไม่มีทางได้คำตอบแล้ว

ถ้าอย่างนั้น เม็ดทรายพวกนี้มาจากไหนกันล่ะ หรือว่าจะร่วงหล่นออกมา จากโลกที่เม็ดทรายสีเหลืองท่วมท้น ที่ตัวอักษรของเขาเนรมิตขึ้นนั่น ดูเหมือนฉันต้องเชื่ออย่างนั้นเพียงอย่างเดียว

นี่เป็นครั้งสุดท้าย ที่บุรุษผู้มีนามว่ากวนเกิน ปรากฏตัวอยู่บนโลก หลังจากนั้น ไม่ว่าจะเป็นรอบตัวฉัน หรือในวงการ ก็ไม่ปรากฏชื่อชื่อนี้อีกเลย


Talk:
ระหว่างหาข้อมูล พบว่าต้นฉบับในเว็บกับต้นฉบับตัวเล่มต่างกันหลายอย่าง
ทีแรกตั้งใจแปลแต่ต้นฉบับในเว็บ แต่คิดไปคิดมา ไม่อยากทำงานสองรอบสามรอบ เดี๋ยวตอนเก็บงานจะยุ่ง
จึงแปลจากเล่มมา แต่ไม่ได้ลบฉบับในเว็บในลิงค์เก่านะครับ เอาเป็นว่าเป็นเคสสตั๊ดดี้ ดูว่า ก่อน-หลัง ของนิยายเรื่องหนึ่ง มัน "บิด" ยังไงได้บ้าง (บิดตัวขาดเลยทีเดียว)

จากนั้นก็ลืมอันโน้นซะนะ

[Malangporyim]

แง~ เราทราบคร่าวๆ ว่าซาไห่ออนเว็บกับในหนังสือไม่เหมือนกัน (น่าจะทิเบตด้วย) แต่ไม่คิดว่าจะต่างกันขนาดนี้!

บิดไปคนละทิศเลยจริงๆ!

แอบสารภาพ เรานึกว่าคุณเบียร์ทราบอยู่แล้วด้วยล่ะค่ะ ตอนอ่านตอนที่แล้ว นึกว่าเป็นอันที่ใช้จริงไปวูบ เพราะตอนงมเองเราก็ง่อยๆ แบบไม่รู้จีนไร เลยดูเองไม่ออกด้วยซ้ำว่าต่างกัน กร๊าก แง 5555 ไม่เป็นไร เราจะลืมมันไปซะค่ะ /สะกดจิตตัวเอง

ฮรึกๆ รออ่านตอนต่อไปค่ะ แอร๊ย ♥♥ ขอบคุณมากนะคะ คุณนักแปลใจดี

อา.. แล้วก็...

ไม่อยากทำงานสองรอบสามรอบ เดี๋ยวตอนเก็บงานจะยุ่ง

ฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิ แปลว่าคุณเบียร์จะเป็นผู้แปลซาไห่แน่นอนแล้วสินะคะ
ดีค่ะดี ดีงาม โฮะๆ ^q^

Spoiler:

[mage]

สะ...สลับตัวคนบรรยายกันซะงั้นเลย /ตกใจ

พออ่านแล้วรู้สึกเหมือนเป็นนิยายสองเรื่องที่คู่ขนานกันเลยค่ะ อ่านแล้วตัวเองชอบอันนี้มากกว่าอันเก่า แอบดีใจที่เปลี่ยนค่ะ (หรือเพราะเป็นจากมุมมองของผู้หญิงกันนะ?)

ขอบคุณสำหรับแปลมากๆ นะคะคุณเบียร์ (>///<)

---

มีพิมพ์ผิดนิดนึงค่ะ เดาว่าเพราะแก้จากอันเก่า เลยแก้สรรพนามไม่ครบ

Spoiler:

[anurakbeer]

ขอบคุณมากครับ เพราะเอาบทเก่ามาแก้น่ะครับ ^^

[Cathareen]

//w// ขอบคุณมากเลยค่ะ!

ว่าแต่มันต่างกันซะเยอะเลย แอบตกใจ

ขอบคุณมากนะค้าคุณเบียร์

[Mayao]

ขอบคุณคุณเบียร์มากนะคะ จริงๆแล้วมันไม่เหมือนกันนี่เอง

[Oatokungz]

ขอบคุณครับ

[nimosyne]

เหมือนจะสลับคนบบรยายจากผู้ชายเป็นผู้หญิง
เค้าโครงคือชายหญิงสองคนที่ติดต่อกันมาตลอด
คนนึงหายไปไร้ร่องรอยกลับมาแค่จดหมายกับเม็ดทราย
แต่อันเก่าให้คุณผู้หญิงไปผจญทะเลทรายนี่โหดร้ายนะ
แต่รู้สึกว่าเราชอบอันเก่ามากกว่า เอ๊ะ 555555555

ขอบคุณคุณเบียร์สำหรับทรานส์ค่ะ ^^

[Yuwadee Wana]

ขอบคุณคุณเบียร์สำหรับคำแปลค่ะ ต้นฉบับในเว็บกับของจริง ต่างกันขนาดนี้เชียว
อ่านทีแรกนึกว่าโลกคู่ขนานซะอีก เล่นเอาต้องเปิดตอนเก่าย้อนอ่านอีกรอบเลยทีเดียว

[hnee]

ขอบคุณมากเลยค่ะที่แปลซาไห่ เรายังไม่ได้อ่านอันก่อนหน้า เริ่มต้นจากอันนี้เลย ก็เอาอันนี้ก่อนแล้วกัน แค่บทนำก็พาเราตื่นเต้นแล้วเนี่ย ^^

[Silver Fish]

เปิดเรื่องมาก็ลุ้นแล้วววววว ขอบคุณมาเลยค่ะที่แปลให้อ่าน

[chickys3]

ขอบคุณค่ะ ไม่ได้อ่านตอนเก่ามาเหมือนกัน แอบงงเล็กน้อย

[butterflyinlove]

ขอบคุณค่ะที่แปลให้อ่านต่อ

[sagacity191]

โอ๊ะ ตอนก่อนหน้านี้เป็นผู้ชาย
ตอนนี้เป็นผู้หญิงจะเป็นเช่นไรต่อไปเนี่ย


ขอบคุณนะคะ

[nightsza]

ขอบคุณมากๆค่ะ

[prince501]

เปลี่ยนคนบรรยายจากชายเป็นหญิง เอิ่มมมม อารมณ์มันต่างกันเยอะเลยคะ และเรื่องต่อจากนี้จะเป็นไงหนอ ต้องไปอ่านตอนต่อไปแล้ว ฟิ้ววววววว

[Rozenkreuz]

ก็ว่าทำไมอ่านแล้วงง คิดว่าจำผิด 55555
สลับตัวคนเอาเลยรึครับ //บิดไส้ไหลเลยนิ ฟฟๆ

[arshura09]

บิดเปลี่ยนขั้วจนเหมือนหนังคนละม้วนเลยทีเดียวค่ะ
สรุป กวนเกินในตอนก่อนกลับกลายเป็นไร้ตัวตนเสียเอง
แถมยังเป็นปริศนาแม้แต่การมาของซาไห่ที่ยิ่งสลับซับซอนยิ่งขึ้น
แท้จริงการเร้นกายของกวนเกิน เพราะต้นกำเนิดนั้นด้วยหรือไม่กันนะ
ติดตามต่อค่ะ