[Fic] ชีวิตนี้รักได้เพียงคนเดียว-1 [หย่างเสีย]

by **cadifa** Mon 13 Apr 2015, 10:37

[Fic] ชีวิตนี้รักได้เพียงคนเดียว-1 [หย่างเสีย]

หนึ่งชีวิตของเซี่ยจื่อหยางไม่ได้มีความหมายมากมายอะไร ทุกๆวันจดบันทึกแทบทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนแม้จะเป็นเรื่องเดิมๆ แพราะตัวเขารู้ดี อีกไม่นานก็จะลืมเลือนไป หากไม่จดไว้แล้วคงจำอะไรไม่ได้

เสียงปากกาตวัดลงไปบนหน้ากระดาษแผ่นสุดท้ายของสมุดบันทึกเล่มที่สิบแล้วนำไปเก็บอย่างดี เพราะรู้ว่าตนจะต้องนำมันมาอ่านอีกแน่ๆ

เขาเดินออกมา เจอผู้เป็นมารดานั่งหลับอยู่ที่โซฟา ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มบางเบา เดินไปหยิบผ้าไปห่มให้อย่างแผ่วเบาด้วยกลัวว่าจะรบกวนการพักผ่อน เขามองสภาพบ้านที่ทรุดโทรมแล้วมองมารดา ตัวเขาอยู่อย่างไรก็ได้ แต่มารดาของเขาไม่ใช่

เร็วๆนี้จื่อหยางคิดจะซื้อบ้านใหม่ที่สุขสบายกว่าหลังเดิม มีทุกอย่างให้ครบครัน เขาคิดเรื่องนี้มาหลายรอบแล้ว เขาต้องการเงินอีกสี่ล้านหยวน...

ตัวเลขนี้คุ้นๆ นึกได้ว่าตนเองก็เคยต้องการเงินสี่ล้านมานานแล้ว เพียงแต่จำไม่ได้ เซี่ยจื่อหยางเดินกลับไปอ่านสมุดบันทึกของตนอีกครั้ง อ่านไปสองเล่มจึงรู้ว่าตนเองเคยใช้เรื่องเงินสี่ล้านไปหลอกให้อู๋เสียมาคว่ำกรวยกับเขา

ตอนนี้เขาหวังว่าเหล่าอู๋จะสบายดี

จื่อหยางครุ่นคิด ถ้าต้องการเงินล้าน เขาก็ต้องไปคว่ำกรวย... จื่อหยางกำมือตนเองแน่นแล้วค่อยๆคลายออก ทันใดนั้นกลิ่นอายสำริดโบราณฟุ้งกระจาย หากเขาจะไปคว่ำกรวยที่อื่นเพียงลำพัง ตัวเขามีแค่กิ่งสำริดโบราณไม่ได้แล้ว อย่างน้อยๆต้องกลับไปที่นั้นซักครั้ง หากเป็นเช่นนี้จึงจะปลอดภัยกว่า

+++++

“เฮ้ เทียนเจิน งานนี้ง่ายจริงๆ ไปด้วยกันเถอะ!” เสี่ยอ้วนตะโกนบอกหน้าตาตื่นเต้น ผมหันไปมองอย่างระอา คิดๆดูแล้วก็น่าจะง่ายจริงๆ

เสี่ยวฮัวได้แผนที่ของสุสานโบราณมาใบหนึ่ง แผนที่สลับซับซ้อนชนิดที่น่าปวดหัว ดูแล้วก็รู้เลยว่าของข้างในมีค่ามหาศาล คาดการณ์ว่าเป็นสุสานของขุนนางคนใหญ่คนโตที่รักในทรัพย์สมบัติมากมาย ก่อนตายสร้างสุสานไว้ใหญ่โต แถมเป็นที่ที่ฮวยจุ้ยดี แม้ไม่ได้มากเหมือนกษัตริย์ชนชั้นสูงแต่สำหรับขุนนางนับว่าจะหาได้ดีขนาดนี้นั้นยากมากมายจริงๆ เจ้าของสุสานหวงสมบัติมาก จากการคาดเดาคาดว่าข้างในไม่ได้มีตัวประหลาดหรือผีแม่ย่า แต่มีกลไลป้องกันผู้บุกรุกจำนวนมหาศาล

เสี่ยอ้วนบอกว่ว่าตนไปเซอร์เวย์ดูมาแล้ว ใกล้ๆกับเมืองซีอาน แถมยังดูแล้วน่าจะมีสุสานจริงๆซะด้วยสิ

ผมมองเสี่ยอ้วนที่กระตือรือร้น เสี่ยวเกอที่นั่งเงียบๆมองมาทางผมและคุณชายเซี่ยที่ยืนยิ้มพิงกำแพงอยู่

อืม...ตอนนี้เริ่มเอนเอียงแล้วนะ...

คว่ำกรวยครั้งนี้มีเสี่ยวฮัวนำ เสี่ยอ้วนตาม และนายเมินที่ไม่รู้ว่าเสี่ยอ้วนไปลากมาได้อย่างไร ฝีมือระดับนี้อย่างไรก็ไม่จอดหรือแห้วกลางทางแน่นอน เสี่ยอ้วนบอกผมอยากให้ไปกันแค่สี่คนเท่านั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ กลัวคนมากจะแบ่งของไม่ถนัด

อย่ามาจ้องอย่างนี้สิ เอาจริงๆน่ะอยากไปแล้วนะ...

ผมมองลวดลายประหลาดบนแผนที่ รู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาดเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ถึงจะบอกว่าเป็นเส้นทางต่างๆที่ผมกลับรู้สึกไม่ดีขึ้นมา เส้นพวกนี้เหมือนงูตัวน้อยที่ไม่น่าเอ็นดูนับไม่ถ้วนคดเคี้ยวไปมา...

สุดท้ายแล้วเสี่ยวฮัวที่ปิดปากมานานก็เอ่ยขึ้น “อาเฮียน้อยกลัวก็บอก”

“โอเค ฉันไป!”

เวรเอ้ย พูดออกไปแล้วไง!

+++++++++
ทำไมสั้น-