[OS] #dmbjdaily 147 days left "Find" [NC] [pairing??]

[feyralin]

[OS] #dmbjdaily 147 days left : Find ลงย้อนหลังของวันที่ 23.03.2015 นะคะ

Timeline : ครบสิบปีที่ประตูสำริด
Rate: NC17 มั้งนะ

**อธิบายก่อนเริ่มอ่าน**

ฟิคนี้ pairing เสีย x ผิง นะคะ อ่านไม่ผิดค่ะ เสียผิง คู่อู๋เสีย x เมินโหยวผิง

ถ้าใครรับการสลับเรืออย่างรุนแรงไม่ได้ก็ถอยกลับไปตั้งแต่ตอนนี้ได้นะคะ
ร่องน้ำลึกนี้ไม่ใช่ทางที่ท่านควรเดิน

ระหว่างอ่านโปรดระวังหลังและสติของท่านให้ดี...


---


ไม่ได้เจอกันสิบปี เมินโหยวผิงเปลี่ยนไปไม่มากเท่าที่คิด


ใบหน้าหล่อเหลาซูบตอบลง แต่ยังพอมองเค้าหน้าเดิมออก ถูกล้อมกรอบด้วยเรือนผมดำยาวจรดพื้น ปกปิดเรือนร่างผอมเพรียวที่บัดนี้ยิ่งดูบอบบางเมื่อปราศจากกล้ามเนื้อ ส่วนเสื้อผ้าที่เคยสวมไม่รู้ไปอยู่ซะที่ไหน

พอผมเรียกชื่อ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาว่างเปล่า พาให้ผมโมโห ผ่านไปสิบปี แม้กระทั่งเรื่องนี้ก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนรึไง นายจะช่วยแสดงท่าทีว่าดีใจที่เห็นฉันสักนิดก็ไม่ได้


ผมถอดเสื้อโค๊ตยาวของตัวเองออกคลุมให้เขา ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบรับอยู่ดี เห็นเขาไม่หือไม่อือแบบนี้ จากที่คิดๆไว้ว่าจะตอนแรกว่าจะพากลับไปดีๆ ตอนนี้ผมเริ่มบังเกิดความคิดใหม่

"กลับบ้านกัน เสี่ยวเกอ"

ผมกระซิบ พลางก้มตัวลงอุ้มเขาขึ้นในท่าอุ้มเจ้าหญิง นาทีนั้นเองที่แสงในดวงตาของเขาเริ่มมีความเคลื่อนไหว


ผมแค่นเสียงเหอะในใจ ถ้านายแสดงอารมณ์แบบนี้ตั้งแต่แรก ฉันก็ไม่ว่าอะไรแล้ว

แต่ตอนนี้นายทำเถ้าแก่อู๋โมโหแล้วว่ะ..

.
.
.

ตลอดเวลาที่จัดการสะสางธุระหลังลงดิน จางฉี่หลิงถูกผมกักตัวเอาไว้บนตักอย่างจงใจ หมอนั่นมีแอบๆมองผมด้วยท่าทีเหมือนจะแปลกใจบ้าง แต่สุดท้ายก็ยอมนั่งอยู่นิ่งๆโดยไม่ขัดขืน

จากฉางไป๋ซานถึงหังโจว ระยะทางจะว่าไกลก็ไม่ไกล ผมสัมผัสความสงสัยที่ผุดพรายขึ้นทุกทีของคนในอ้อมแขน ยังไงน่ะเหรอ ก็หมอนั่นเหลือบมองสีหน้าของผมบ่อยขึ้นทุกที แต่ผมก็ยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป


อุ้มหมอนั่นที่ตัวอ่อนปวกเปียกเข้าไปในบ้าน ที่จริงสภาพร่างกายของเขาควรได้พักฟื้นยาวๆในโรงพยาบาล แต่พอเห็นสีหน้ามาคุของผม ทั้งขบวนก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยค้าน เสี่ยวฮัวนี่ส่ายหน้าเดินหนีตั้งแต่เห็นท่าอุ้ม กระทั่งนายอ้วนเองยังถอนหายใจ ตบบ่าผมทีนึง

"รักษาสภาพเอวด้วยล่ะเทียนเจิน.."

เอวพ่อง! ไอ้หมอนี่แม่งยิ่งกว่าพยาธิในท้อง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงได้ฉะกันบ้างสักยกสองยกหรอก แต่ตอนนี้ความด้านบนใบหน้าผมอัพเกรดขึ้นแล้ว



"ยินดีต้อนรับกลับบ้าน จางฉี่หลิง" ผมวางเขาไว้บนเตียง ยิ้มให้ ก่อนเดินไปคุ้ยๆหาของในลิ้นชัก

หนึ่งในอุปกรณ์ที่เตรียมไว้เล่นๆ ไม่คิดว่าจะได้ใช้จริง


ตรวนกับโซ่..


เพราะนิสัยชอบเหม่อที่แก้ไม่หาย ก่อนหมอนั่นจะทันรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็ถูกผมใช้ตรวนเหล็กจับล็อกแขนขาไว้กับเตียงแล้ว เสื้อโค๊ตตัวยาวถูกถอดโยนไว้ บนร่างกายของเขาไม่มีสิ่งใดปกปิดไว้อีก..


"จางฉี่หลิงนะจางฉี่หลิง ไหนดูซิว่านายจะทนทำสีหน้าไร้อารมณ์ได้อีกนานแค่ไหน"


ผมลากไล้ปลายนิ้วไปบนใบหน้าของเขา สัมผัสไปทุกอณูก่อนจะไล่ต่อมายังเบื้องล่าง

"อู๋.." จ้วงจูบลงบนริมฝีปากแห้งผาก ดูดกลืนคำพูดของอีกฝ่ายลงไป ได้ยินเสียงโลหะกระทบกันดังขึ้นจากเหนือศีรษะ คาดว่าหมอนั่นจะพยายามดิ้นให้หลุด ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่เป็นผล


สิบปีที่ผ่านมา ทั้งหมดที่ผมทำคือการตามหาความเกี่ยวโยงของเขาบนโลกใบนี้ เรื่องของเขา จะกี่มากน้อยผมก็ตามสืบมาจนหมดแล้ว แต่กลับกัน ตัวตนของผมที่อยู่ในความทรงจำของเขา ได้หยุดชะงักไปตั้งแต่สิบปีก่อน

นายรู้จักฉันน้อยไปแล้ว จางฉี่หลิง


"จุ๊ๆๆ ไม่เอาน่า เสี่ยวเกอ" ผมกระซิบแผ่ว ไล้นิ้วสากกร้าน ลงบนข้อมือบางที่เริ่มปรากฏรอยถลอกของเขา

"นี่คือตรวนที่เถ้าแก่อู๋คนนี้สั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษเชียวนะ แม้แต่นายเอง ก็เอาออกง่ายๆไม่ได้หรอก"

ว่าแล้วก็ยักย้ายริมฝีปากแตะไล่ไปตามเรียวนิ้วที่ยาวเป็นพิเศษ สองนิ้วที่เคยไขได้ทุกกลไกสุสาน จะมีประสาทสัมผัสละเอียดอ่อนเท่าใดกันนะ


เมินโหยวผิงกระถดตัวหนี เห็นได้ชัดว่าถูกกระตุ้นตรงนี้ทำให้เขารู้สึก แต่ก็ยังไม่ยอมแสดงอาการอะไรมากไปกว่านั้น

ผมเดาะลิ้นอย่างขัดใจ ตรงนี้ก็ยังไม่ใช่เหรอ?


นึกย้อนไปถึงสมัยก่อน ตอนนั้นหมอนั่นรังแกร่างกายผมไว้สารพัดแล้วดันหนีหายไปสิบปี คราวนี้แหละผมจะให้เขารับผิดชอบชนิดทบต้นทบดอกแบบอัตราก้าวหน้า


"ตรงนี้รึเปล่า หรือว่าตรงนี้.."


ผมยังคงรุกรานไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างกายของเมินโหยวผิง ไม่สนใจกิริยาดิ้นรนขัดขืนของเขา รอยสักกิเลนแผ่ทะยานไปทั่วแผ่นอกขาวชื้นเหงื่อ ยามอีกฝ่ายหอบหายใจก็แลคล้ายจะเห็นสัตว์เทพตัวนั้นร่ายรำ

"อย่ากลั้นเสียงไว้สิ นายทำแบบนี้ ยิ่งยั่วให้ฉันโมโห" พอเห็นเขาประท้วงด้วยการกัดริมฝีปากไว้ไม่ยอมส่งเสียง ผมก็สอดนิ้วเข้าไป เกี่ยวให้ปากอ้าออก


"คนที่ขัดคำสั่งฉัน ต่อให้เป็นนาย ฉันก็ไม่เอาไว้หรอกนะ"

ในเมื่อโดนทั้งตัวยังไม่ได้ผล ผมคงต้องใช้ไม้แข็ง ผมปลดผ้าพันคอผืนบางออก มองท่อนล่างที่เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองของหมอนั่น แล้วบรรจงพันผ้าลงไป รัดรอบปลายที่เริ่มปริ่มด้วยหยาดน้ำสีใส

เหอะ..ก็มีอารมณ์ร่วมนี่นา แต่ฉันไม่ให้นายไปถึงง่ายๆหรอก


“เสี่ยวเกอ เห็นว่าบ้านสกุลจางสั่งสอนอะไรมาหลายอย่าง แล้วเรื่องแบบนี้ล่ะได้ลองทำบ้างมั้ย”

เอ่ยกระซิบพลางคลอเคลียริมฝีปากอยู่ข้างหูสักครู่ ก่อนจะป้อนจูบยาวนาน ดูดดึงเอาลมหายใจหมอนั่นมา ระหว่างนั้นก็ค่อยๆลากมืออ้อมไปด้านหลัง ยังช่องทางคับแคบที่ไร้สิ่งปกปิด


ถึงตอนนี้เมินโหยวผิงที่ถูกดึงสติด้วยรอยจูบ เริ่มรู้ชะตากรรมตัวเองและหันมาขัดขืนอีกรอบแล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนักหรอก ในเมื่อทั้งข้อมือข้อเท้าถูกขึงไว้กับสี่มุมเตียง

ผมลงน้ำหนัก ใช้เข่าตรึงร่างบางที่ดิ้นรนจนตรวนโลหะเริ่มกินเข้าไปในเนื้อเอาไว้ ดวงตาที่เคยสงบนิ่ง จับจ้องมาที่ผม ในแววตาเต็มไปด้วยคำถาม


ผมไม่ตอบคำ เพียงหัวเราะ แล้วเข้ารุกรานช่องทางด้านหลังอย่างไม่ผ่อนปรนอีก


เพียงสอดนิ้วแรกเข้าไป ร่างข้างใต้ก็สะดุ้งเฮือก กระตุกตัวเกร็งทันที


“ไม่เอา ฉัน..สกปรก" เมินโหยวผิงค้านเสียงเบา คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน

"สกปรกอะไรล่ะ เสี่ยวเกอ นายไม่เห็นเหรอ ว่าฉันเองก็สกปรกไปทั้งตัวแล้ว" ผมกระชากเสื้อเชิ้ตตัวในออก ปลดอาภรณ์ที่ห่อหุ้มร่างกายออกไปทั้งหมด เผยให้เห็นรอยแผลเป็นที่ได้รับมาตลอดเวลาสิบปี


นัยน์ตาสีดำสนิทจับจ้องยังบาดแผลที่เรียงรายให้เห็นอย่างตกตะลึง จากนั้นจึงย้ายสายตามาจ้องผม ปากอ้าค้างคล้ายจะเอ่ยอะไรออกมา แต่ก็หาคำเอ่ยไม่ได้


"ความผิดนายทั้งนั้น จางฉี่หลิง" นิ้วของผมควานลึกลงไปอีก กดกระตุ้นภายในร่างของเขาไปทั่ว

"นายบอกเองว่าจะอยู่ข้างฉัน แต่นายก็ไม่รักษาสัญญา"


"อะ.." เสียงแผ่วเบา ดังลอดออกมาเพียงครึ่งคำแล้วถูกกลั้นไว้ ผมชะงัก ก่อนกดย้ำลงยังตำแหน่งเดิม จางฉี่หลิงยังคงรักษาท่าทีนิ่งเฉย ทว่าเม็ดเหงื่อเริ่มผุดพรายขึ้นบนใบหน้ารูปสลัก..

เห็นดังนั้นผมจึงควานนิ้วลงไปย้ำๆ เนิบช้าแต่หนักหน่วง กระทั่งความเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าของหมอนั่นชัดเจนจึงหยุด เสียงหอบหายใจดังเคล้ากันในห้องแคบ ไม่รู้เสียงของเขาหรือของผมที่ดังกว่ากัน



ผมยกยิ้มเย็น มองเห็นสีหน้าอันบิดเบี้ยวของตัวเอง สะท้อนบนดวงตาของเขา


"เจอแล้ว.."



---


เขาฟาย(?)อัลไลกันคะเจ้านาย แงงงงงงงงงง ขอสติ ให้กาต่าย

/me ขอโทษที่เมากาวค่ะ ขอโทษค่ะ


สำหรับคนที่เมาเรือ ขออภัยสำหรับความไม่สะดวก...

ยาแก้เมาเรือ:

[kangaroow]

วิ่งความเข้ามาเม้นท์เสียสติอีกรอบ พรากๆๆๆๆ
นายน้อยยันแตก เสียผิงแบบนี้ดีงามนัก ฮือออ ถึงกับลืมแพร์ริ่งหลักตัวเองไปชั่วขณะ

"สกปรกอะไรล่ะ เสี่ยวเกอ นายไม่เห็นเหรอ ว่าฉันเองก็สกปรกไปทั้งตัวแล้ว" ผมกระชากเสื้อเชิ้ตตัวในออก ปลดอาภรณ์ที่ห่อหุ้มร่างกายออกไปทั้งหมด เผยให้เห็นรอยแผลเป็นที่ได้รับมาตลอดเวลาสิบปี

นัยน์ตาสีดำสนิทจับจ้องยังบาดแผลที่เรียงรายให้เห็นอย่างตกตะลึง จากนั้นจึงย้ายสายตามาจ้องผม ปากอ้าค้างคล้ายจะเอ่ยอะไรออกมา แต่ก็หาคำเอ่ยไม่ได้

"ความผิดนายทั้งนั้น จางฉี่หลิง" นิ้วของผมควานลึกลงไปอีก กดกระตุ้นภายในร่างของเขาไปทั่ว

"นายบอกเองว่าจะอยู่ข้างฉัน แต่นายก็ไม่รักษาสัญญา"

ตัดพ้อ โฮววววว เจ็บ เจ็บแทน เจ็บมาก
ดูนายน้อยเจ็บปวดมาก ตอนที่โชว์แผลตัวเองอ่านแล้วจะร้องไห้
ความไร้เดียงสาในช่วงสิบปีนั้นแปรเปลี่ยนเป็นบาดแผลทั้งบนตัวและในใจ บาดลึกถึงขนาดนี้
อ่านอีกรอบแล้วจะร้องไห้แล้วค่ะคุณหลิน พรากกกกกก

พอมาอ่านอีกที เลยคิดว่าเพราะเป็นนายน้อยด้วยหรือเปล่านะ เสี่ยวเกอถึงไม่ดิ้นขัดขืน
ตั้งแต่ตอนที่อุ้มออกมา ตอนที่นั่งไม่ให้ลงจงจากตัก หรือตอนที่ล่ามโซ่ หรือตอนที่.... ซึก.... T_T
ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ยอมให้ทำถึงขนาดนี้ถ้าเจ้าตัวไม่เต็มใจ แต่นี่คงเพราะเป็นนายน้อย
อาจจะเพราะนิสัยส่วนตัวที่นิ่งเป็นนิจด้วยส่วนหนึ่ง ไว้ใจด้วยส่วนหนึ่ง แล้วก็ไม่อยากขัดขืนด้วยอีกส่วนหนึ่ง...
ิยิ่งตอนเห็นแผลนั่น........... ไม่ไหวแล้วค่ะ น้ำตาจะไหล
ถ้าเป็นเราเราคงอยากจะเบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็นนายน้อยแบบนี้แล้ว ทำใจไม่ได้ เจ็บเกินไป
แผลพวกนั้นเห็นเยอะเกินไป มีเยอะเกินไป พรากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่เพราะว่าสิบปีที่ผ่านมา เสี่ยวเกอก็เป็นคนที่ทำให้นายน้อยต้องรอ ต้องจำ ต้องทำ
มาถึงขนาดนี้การมองการรับรู้ในการกระทำของนายน้อย
เสี่ยวเกอจะคิดว่าเป็นความรับผิดชอบของตัวเองด้วยรึเปล่านะ...
คือต้องอยู่ดูจนสุดท้ายของปลายทาง ในเมื่อก็เป็นคนบอกให้เขารอสิบปี...

ขั้วสุดท้ายหลังบานประตูนี่อะไร ทำให้คนตั้งเยอะแยะต้องเจ็บปวดขนาดนี้ ร้ายกาจนัก T_T
ฮรืออออ เม้นท์เพ้อเจ้อมาก พราก ไม่ไหวแล้ว //กำกาวแน่นมาก
คุณกาต่ายทิ้งระเบิดรุนแรงมากค่ะ พรากกกกกกกก ; 7 ; เสียผิงที่ดีย์ ที่ดีย์

[Malangporyim]

ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ มันเป็นเสียผิงที่ดียยยย์

เม้นต์อะไรที่อยากเม้นต์ใส่ทวีตไปหมดแล้วอ่าาา ;;; 7 ;;; ตอนนี้นึกไม่ออกแล้วว่าจะพูดอะไร พูดเรื่องมุมมองตัวเองแทนได้มะ 555

คือปกติเราชิปสลับได้นะ (แต่เขียนเองไม่ได้) แต่เราก็มีเงื่อนไขในใจหลายอย่างแหละ กว่าจะอ่านฟิครีบะกับเรือหลักตัวเอง ซึ่งบางเรื่องก็อ่านแล้วปล่อยผ่านไป หรือบางเรื่องก็อ่านผ่านได้ด้วยการบิดฟีลเตอร์แอบโกงจูนให้มันเป็นเรือเรานิดๆ (กร๊าก) คือฟิครีบะนั้นต้องดีมากจริงๆ ถึงจะพาเราสลับไปด้วยความบันเทิงได้ ซึ่งฟิคนี้ทำได้!

แงงงงง คืออาจจะเพราะด้วยความที่คนเขียนเป็นผิงเสีย ที่รู้ไส้รู้พุงผิงเสียด้วยกันจนทะลุปรุโปร่งแล้วมั้ง บวกกับคุณภาพงานตามมาตรฐานคุณหลิน ที่กาวแบบเนต้าแน่นมาตลอด เลยสามารถหยิบจุดเด่นของผิงเสียมาริบะเป็นเสียผิงให้ออกมาสมจริงมากๆ ได้

แบบที่เราพูดไปบ่อยๆ แหละค่ะ อย่างนายน้อยอดทน ที่ปูทางมาตั้งแต่ฟิคก่อนหน้าทั้งหลายของคุณหลิน ซึ่งมันเป็นสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นได้จริงในอฟช. นายน้อยที่อดทน ฝ่าฟันทุกอย่าง แล้วเสี่ยวเกอก็ยังงงงงจะนิ่ง ทำตัวอิ๊กนอร์ จนทำให้นายน้อยระเบิดกลายเป็นยัน เลยทำให้ฉากยันของนายน้อยเสียผิงเรื่องนี้สมจริงมากๆ ดูมีเหตุผลรองรับอะค่ะ แง คือส่วนตัวในฐานะผิงเสีย จะแอบคิดมาตลอดว่าหลายโดหลายฟิค ชอบลดสเตตัสผิงผิง ให้อยู่ในฐานะด้อยกว่าอู๋เสียนิดๆ เพื่อที่จะเขียนให้เป็นเสียผิงได้ เช่นใส่ ABO ลงไป หรือทำให้โดนยา หรือเล่นมุกความจำเสื่อม ไรงี้ ซึ่งฟิคเรื่องนี้ไม่ได้ไปแตะจุดนั้นเลย แต่สามารถเขียนให้เป็นเสียผิงต่อไปได้แบบโคตรโฟลว ไม่ขัดตาเลย ถือว่าสุดยอดมากค่ะ

หรือแม้กระทั่งจุดโมเอะ ท่าไม้ตายของผิงเสีย ที่หลายฟิคใช้เชิดหน้าชูตาเป็นอาวุธ อย่าง "สองนิ้วที่ยาวเป็นพิเศษ" ของเสี่ยวเกอ คุณหลินก็ดึงจุดที่ "ใช้ไขกลไกสุสาน" มาตีแผ่ (?) ว่า มันอาจจะมีสัมผัสละเอียดอ่อน! เหยดดด คือเราไม่เคยคิดมุมนี้เลยค่ะ ดึงอาวุธที่ใช้ทะลวง (ทะลวงอัลไร) ของผิงเสีย ไปเป็นจุดอ่อนของพี่เมินในเสียผิงได้ พออ่านแล้วก็รู้สึกเห็นด้วยตามไปด้วย ฮือ จริงด้วยข่าาาาา สองนิ้วที่ใช้รับสัมผัสได้เนี่ย มันต้องเซนซิทีฟมากๆ แน่เลยข่าาาาา เป็นไปได้จริงๆ ด้วยข่าาาาา โคตรไม่ธรรมดา เรือสั่นเลยค่ะ (แม้มาคิดดูทีหลังแล้ว รับสัมผัสกับใช้ทะลวงอาจจะคนละฟังก์ชั่นกัน เราจะขอเชื่อต่อไปนะคะว่าเป็นสองนิ้วสุดแกร่ง หนาทั้ง Atk และ Def ต่อไป T A T แง เกาะเรือเราไว้ยยย์)

ทั้งหมดมวลนี้ เราคิดว่าผิงเสียสายผลิตหลายๆ คนก็เคร่งเนต้ากันอยู่แล้ว พอเจอการเทิร์นเรือที่โคตรสมเหตุสมผล ไม่แปลกเลยค่ะที่เรือจะสั่น จนเกิดเหตุการณ์รวมมิตรคืนสู่เหย้าในคืนนั้นในที่สุด (แม้สุดท้ายคนร้ายจะเป็นเราเอง แงงงงงงงงงงง ล้องห้ายหนักมาก 555 แต่ขอบคุณนะคะ ภาพวาดของเราเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดฟิคดีๆ แบบนี้ อีกทั้งยังส่งผลให้คุณรูนเข็นฟิคออกมา แล้วยังมีงานคืนสู่เหย้า โบ้ม ยอมรับว่าแอบดีใจค่ะ อิภาพเพ้อเจ้ออยากได้อาคุนใส่ตะกร้ามันมาไกลถึงเพียงนี้ 55555)

คือมันดีค่ะ มันดียยย์ ส่วนจุดที่นายน้อยบอกว่าตัวเองสกปรก พอดีตอนอ่านเรามัวแต่ทึ่งกับสองนิ้วของเสียผิง จนไม่ทันตั้งสติค่ะ 5555 ไม่ได้รู้เลยว่าตรงนั้นตั้งใจสื่อ แง ขอโทษนะคะ 5555555 แต่ว่าอ่านแล้วก็ทัชค่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่าเป็นเหตุเป็นผล อ่านแล้วเข้าข้างนายน้อยนะคะ อืมๆ แผลทั้งหมดนี้ก็เพราะเอ็งนั่นแหละ ไม่แปลกใจเลยที่นายน้อยจะเดือดดาลได้ขนาดนี้ 

แต่ที่อ่านก็มีติดใจ และคิดว่ามีตอนต่อแน่ๆ ก็เพราะเสี่ยวเกอยอมนี่แหละค่ะ คือเถียงแบบอ่อนอกอ่อนใจ ประหยัดถ้อยคำ แต่ไม่แข็งกร้าวเลย ก็เลยคิดว่าเสี่ยวเกอต้องมีอะไรในใจแน่ๆ ตอนอ่านฟิคจบ ก็คิดว่า มีต่อๆ แน่! (แถมแอบหวังให้คัดท้ายเรือกลับด้วย)

ซึ่งก็ (น่าจะ) มีจริงๆ (ใช่มั้ย?) และได้อ่านเวอร์ชั่นตอนต่อของคุณรูนที่ทำออกมาดีไม่แพ้กันด้วย เจ๋งมากจริงๆ ค่ะ ขอคารวะ ขอบคุณสำหรับเสียผิงที่ดีค่ะ

[Rozenkreuz]

แดรกจุด เพราะพูดไม่ออก ฮืออออออออออออ
มันดีย์ มันเยี่ยม ผมชอบ
เอาจริงๆนะ อ่านเต้ามู่ครั้งแรก ผมจิ้นเสียผิงครับ ไม่ได้คิดถึงผิงเสียมาก่อนเลย จนมานั่งหาฟิคอ่านถึงได้เห็นว่า อ้าว ฟิคคนไทยแม่มแต่งผิงเสียเหรอ อะไรแบบนี้

แอบงงไปหลายวันเลย 5555 

อาจจะเป็นเพราะผมไม่ได้วิเคราะห์ personalities ของนายน้อยให้ดีก่อนจิ้น
เพราะเมนหลักผมคือเสี่ยวเกอ Only one มากๆ คือคนอื่นก็ชอบ แต่ผมยอมฆ่าตัวละครทุกตัวเพื่อเสี่ยวเกอเลยเอ้า
ตอนอ่านเลยจับไปแค่ตัวเสี่ยวเกอ มองยังไงก็รู้สึกว่าเสี่ยวเกอ (ที่มโนใส่หน้าหยางหยางลงไป) นี่โคตรสเป็คผม ก็เลยไม่ได้คิดเลยว่าเสี่ยวเกอนี่เป็นรุกในรูทคนอื่น ถถถถถถถ

ในที่สุดก็เจอสักทีนะเสียผิง หายากอะไรแบบนี้ฟระะะะ