[OS]Parody-Au fic ซินเดอเรลล่าคว่ำกรวย [Allเสีย/ผิงเสีย]

[Narakas]

ฟิค parody - ซินเดอเรลล่าคว่ำกรวย
pairing - allเสีย (เมน-ผิงเสีย)
สิ่งที่มี - มุกตลก มุกแป้ก ความเสื่อม คาแรคเตอร์มั่วซั่ว
สิ่งที่ไม่มี - สาระ
คำเตือน - เหมาะสำหรับคนว่างมากๆ คนที่ไม่ว่างกรุณาอย่าอ่าน เพราะอาจเป็นการเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์...อนึ่ง ฟิคนี้หาสาระมิดั้ยยย...
หมายเหตุ - ไม่ต้องใช้จักรยานในการอ่าน เด็กและสตรีมีอาการคันควรไปหายาทาให้หายคันก่อนอ่าน ‪#‎โดนตบ‬

//ก็อปในเฟซมาทั้งดุ้น ลงในเฟซอย่างเดียวคิดไปคิดมาลงนี่ด้วยแล้วกัน ฟฟฟฟฟ ปั่นกระทู้ค่ะ


กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ที่บ้านหลังหนึ่งอันมีแม่และลูกสาวสามคนอยู่ด้วยกัน คนแม่นั้นชื่ออู๋ซั่นเสิ่ง ลูกสาวคนโตชื่อพานจื่อ ลูกสาวคนรองชื่ออ้วนหวัง และมีน้องสาวคนเล็กชื่ออู๋เสีย...

"เดี๋ยว...ฉันว่าเรื่องนี้มันไม่ถูกต้อง" อู๋เสียกล่าวขึ้น

"ไม่ถูกต้องอะไรหรือ น้องเล็ก" อ้วนหวัง พี่รองร่างท้วมในชุดกระโปรงสีเหลืองถามขึ้น อู๋เสียเห็นแล้วเบือนหน้าหนีทันที ก่อนจะกุมขมับแล้วพูดต่อ

"ก็รู้ว่าไอ้คนแต่งมันอยากจะคลายเครียด แต่ทำไมมันต้องเอาพวกเรามายำใหญ่อะไรแบบนี้ด้วย ซินเดอเรลล่าเรอะ! รสนิยมเห่ยซะไม่มี!!"

อ่ะจ่ะอุ้ย...คนแต่งจุกเบาๆ

"นายน้อย อดทนหน่อย เนื้อเรื่องซินเดเรลล่าเราก็รู้จักกันดีอยู่แล้ว มันก็เหมือนๆเดิม แค่ไปงานเต้นรำ พบรักเจ้าชาย ดำเนินเรื่องแป๊บเดียวเดี๋ยวก็จบ" พานจื่อ พี่คนโตตัวสูงร่างแกร่งในชุดกระโปรงสีเขียวเอ่ยปลอบ

อู๋เสียแทบอยากจะมุดดินขุดอุโมงค์โจรหนีลงกรวยให้รู้แล้วรู้รอดอย่างรับไม่ได้กับสภาพที่เป็นอยู่ เพราะนอกจากผู้ชายสูงร้อยแปดสิบเอ็ดเซ็นต์อย่างเขาต้องมาอยู่ในชุดกระโปรงสีแดงแปร๊ดที่ชวนปวดใจ แล้วยังต้องมาแสดงเป็นน้องสาวคนสุดท้องที่เป็นนางเอกของเรื่องอีก...

...ว่าแต่ไอ้คนแต่ง เอ็งคิดสีชุดได้ไงเนี่ย!!!

"พี่พาน พี่ก็พูดได้สิ พี่ไม่ใช่คนที่ต้องไปพบรักกับ'เจ้าชาย' นี่!!" อู๋เสียพูดอย่างโมโห ทำท่าเหมือนจะฉีกกระโปรงสีแดงที่ใส่อยู่ออก

ผัวะ!

ฝ่ามืออรหันต์ตบลงบนหัวของอู๋เสีย แม้จะไม่แรงนัก แต่ก็ทำให้อู๋เสียหน้าคว่ำ

"โอ๊ย..." เขาหันไปมองเจ้าของมือก็พบว่าเป็นแม่...เอ๊ย อาของตน "อาตบผมทำไม!!"

อู๋ซั่นเสิ่งยืนนิ่งๆ มองอู๋เสีย วินาทีนั้นอู๋เสียรู้สึกได้ว่าเขาเพิ่งเคยเห็นอาตัวเองโกรธขนาดนี้เป็นคนั้งแรก อู๋เสียรู้สึกว่าอาของตนช่างน่ากลัว...

...ถ้าไม่ติดว่าอากำลังใส่ชุดกระโปรงสีน้ำตาลอยู่อ่ะนะ...

"พะ...พี่สาม..." พานจื่อพูดตะกุกตะกักอยู่ในอาการตาค้างเหมือนกับกำลังช็อค ในขณะที่นายอ้วนอุดปากตัวเองหันหน้าหนีแล้วร่างท้วมๆก็สั่นสะท้าน

"ฮะฮะ...อุ๊บ!" อู๋เสียทำแบบเดียวกับนายอ้วน อุดปากตัวเองเพื่อไม่ให้หลุดหัวเราะออกมาแต่ก็ทำได้ยากยิ่ง จนโดนอาตัวเองตบหัวอีกสองที

"นายอ้วน พานจื่อ! รีบเอาไอ้เจ้านี่ไปหาเจ้าชายแล้วทำให้เรื่องมันจบซะ! อู๋เสีย เพราะแกแท้ๆเลยเชียว ไอ้คนแต่งถึงลากฉันมาร่วมเป็นตัวละครในเรื่องนี้ด้วย!" พูดจบอู๋ซั่นเสิ่งก็ถกกระโปรงเดินจากไป

"ก๊ากกกกกกกกกกกกก ฮ่าฮ่าฮ่า" นายอ้วนและอู๋เสียหัวเราะลั่นออกมาพร้อมกัน ขณะที่พานจื่อยังคงตะลึงตาค้าง สติยังไม่กลับจนนายอ้วนเข้าไปกอดคอ

"เฮ้ย อย่าช็อคไปเลยน่ามันก็แค่เรื่องขำๆ ก๊ากกกกก"

"...ไม่ได้..." พานจื่อพึมพำเบาๆ อู๋เสียได้ยินจึงถาม "พี่พานพูดว่าอะไรนะ?"

"ยัง...ไม่ได้ถ่ายรูปเลย! พี่สามมมมมม!!" ว่าแล้วก็ถกกระโปรงวิ่งหายไปทางเดียวกับอู๋ซั่นเสิ่ง เหลือนายอ้วนกับอู๋เสียที่ยืนมองกันตาปริบๆ แล้วทำเป็นลืมเรื่องเมื่อกี้ไปซะ

"แล้วไงต่อ จบเรื่องแค่นี้เลยไม่ได้เรอะ" อู๋เสียพูดขึ้น

"ไม่ดีนะน้องเล็ก พี่ว่าไอ้คนแต่งเนี่ยมันไม่หยุดแค่นี้หรอก ต้องให้นายได้ลงเอยกับเจ้าชายก่อนถึงจะพอใจ"

"บ้าชิบ! บ้านคนแต่งอยู่ไหน ฉันจะไปบึ้มบ้านมัน!!"

(อุ้ย...สะดุ้ง)

"ถ้าน้องเล็กอยากให้เรื่องจบไวๆ งั้นเดี๋ยวพี่จัดการให้ ไม่ต้องห่วงนะ" นายอ้วนพูดแล้วยิ้มอย่างมั่นใจให้อู๋เสียที่ทำหน้าหงิก อู๋เสียจึงพูดขอบคุณ

"ขอบใจนะนายอ้วน" อู๋เสียจับใหล่นายอ้วนแน่น "แล้วเมือไหร่เอ็งตะเลิกเรียกฉันว่าน้องเล็กๆ สักทีฟะ! ขนลุกเฟ้ยยยย!!!"



ตกเย็นนายอ้วนบังคับขู่เข็ญให้อู๋เสียไปอาบน้ำแต่งองค์ทรงเครื่องเพื่อไปงานเลี้ยงเต้นรำตามพล็อตที่ได้วางไว้ (เดี๋ยวนะ) อู๋เสียงอแงไม่ยอมไปลูกเดียวจนนายอ้วนบ่น

"เทียนเจิน นายก็ดูคนแต่งแม่งสิ ถ้านายไม่ลงเอยกับเจ้าชายมันก็ไม่เลิกแต่งหรอก ถ้าอยากให้เรื่องจบไวๆก็รีบๆเข้าสิ"

"หน็อย แล้วใครบอกฟะว่าจะจัดการให้!" อู๋เสียที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำบ่นกระปอดกระแปด

"ก็นี่ไง ฉันจะจัดนายใส่พานไปถวายเจ้าชายให้ไง" นายอ้วนบอกแล้วไม่สนใจคำด่าจากอู๋เสีย หันไปทางประตูห้อง ยิ้มกว้างแล้วพูดเสียงดัง "ท่านนางฟ้าใจดีออกมาช่วยซินเดอเรลล่าหน่อยเร้ว!!"

อู๋เสียตะลึงพรึงเพริดหันไปทางประตูที่กำลังเปิดออกทันที

"เสี่ยวฮัว!?" อู๋เสียร้องขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

นางฟ้าที่นายอ้วนว่าสวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูเดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องในเครื่องแบบสีดำ และถือกระเป๋าสีดำมาด้วยใบหนึ่ง เสี่ยวฮัวหยุดยืนอยู่หน้าอู๋เสีย ส่งรอยยิ้มงดงามให้ก่อนจะเข้าไปกอด

"อื้ม...หอมจัง" เสี่ยวฮัวหอมลงบนซอกคอของอู๋เสียทำเอาอู๋เสียขนลุก

"เฮ้ย! เสี่ยวฮัว นายทำอะไรเนี่ย!" อู๋เสียพยายามผลักเสี่ยวฮัวออก "แล้วไหงนายมาเป็นนางฟ้าใจดีได้ล่ะเฮ้ย!"

เสี่ยวฮัวยังคงยิ้มกว้าง "คนแต่งอวยฉัน ก็เลยยกบทนี้ให้ไง ถึงฉันอยากจะเล่นบทเจ้าชายมากกว่าก็เถอะ แต่ช่วยไม่ได้นี่นะ ฉันมันเรือเล็ก สู้เรือรบเกราะเหล็กติดขีปนาวุธไม่ไหวหรอก" พูดจบเสี่ยวฮัวก็ส่ายหน้าอย่างจนใจ

"เรือรบบ้าบออะไรของนาย เพี้ยนตามคนแต่งไปแล้วรึไง!"

"เอาเถอะๆ รีบๆเดินเรื่องจะได้รีบจบ" นายอ้วนเข้ามาขัด แล้วหันไปพูดกับเสี่ยวฮัว "นางฟ้าใจดี เสกชุดออกมาให้ซินเดอเรลล่าไปงานเต้นรำหน่อยสิ"

เสี่ยวฮัวยิ้มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้อู๋เสียกลับรู้สึกเย็นยะเยือกวูบวาบสันหลังแปลกๆ แล้วในขณะที่มองดูเสี่ยวฮัวหยิบ'ชุด'ออกมาจากกระเป๋าสีดำ อู๋เสียก็ยิ่งรู้สึกอยากจะไปบึ้มบ้านคนแต่งซะเดี๋ยวนั้น เรื่องจะได้จบสักที

"สะ...เสี่ยวฮัว...นายล้อเล่นใช่มั้ย...ฮะ ฮะ ฮะ...ฉันไม่ขำด้วยนะ!" อู๋เสียหน้าซีดเผือด พูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆ มองเสี่ยวฮัวไล่คนอื่นออกไป แล้วถือ 'ชุด' เดินยิ้มแป้นเข้ามาใกล้

"อู๋เสีย...ดูสิ ฉันว่าชุดนี้มันเหมาะกับนายจะตาย จะล้อเล่นได้ไงกัน"

"ไม่! ฉันไม่ใส่!!" อู๋เสียพูดเสียงดังพลางก้าวถอยหลัง "ให้เจอผีแม่ย่า บ๊ะจ่าง ผีดิบยังดีกว่าต้องใส่ชุดบ้าๆนั่น!"

"ไม่เป็นไรน่า แค่นี้เอง ชุดนี้ฉันเลือกเองกับมือเลยนะ" เสี่ยวฮัวก้าวเข้าไปใกล้เรื่อยๆ จนอู๋เสียถอยร่นไปชนเตียงอย่างหมดหนทาง

"น่า...มามะ เดี๋ยวฉันช่วยใส่ให้..." เสี่ยวฮัวขยับเข้าใกล้อู๋เสียที่ล้มลงบนเตียง อู๋เสียทำหน้าตื่นในขณะที่เสี่ยวฮัวโน้มตัวเข้ามาใกล้ แล้วร้องลั่น

"ไม่!! ให้ตายฉันก็ไม่ใส่'กี่เพ้า'นั่นเด็ดขาด! ม่ายยยยยยยยยย!!!"



ในที่สุด ซินเดอเรลล่าอู๋เสียก็ต้องยอมใส่ชุดกี่เพ้าอย่างจนใจโดยมีนางฟ้าใจดีคอยถ่ายรูปเก็บไว้ทุกช็อตทุกมุม

"เสี่ยวฮัว หยุดถ่ายได้แล้ว!" อู๋เสียทั้งโกรธทั้งอาย ยังคงน้ำตาปริ่มอยู่ที่หางตาหลังจากโดนจับใส่ชุดกี่เพ้ารวมด้วยเข้าคอร์สกำจัดขนหน้าแข้งเสร็จสรรพ จนตอนนี้เรียวขาของเจ้าตัวขาวผ่องสะอาดสะอ้านน่าดูชม

ไอ้กี่เพ้านี่แม่งจะแหวกสูงไปถึงไหนฟะ! อู๋เสียด่าในใจ

"อู๋เสีย ถ้านายไม่อยากเจอเจ้าชายขนาดนั้นให้ฉันฉุดนายกลางเรื่องดีไหม?” เสี่ยวฮัวพูดขึ้นอย่างเสียดาย “จะผิงเสียหรือฮัวเสีย คนแต่งก็อวยทั้งนั้น แต่งเรื่องหักมุมบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก"

"หักมุมบ้าอะไรของนาย!"

"เอาเถอะๆ " นายอ้วนออกมาขัดอีกรอบ "ใกล้ได้เวลาแล้ว เทียนเจิน รถพร้อมแล้วรีบไปเร็วเข้า"

นายอ้วนดันตัวอู๋เสียที่ยังหงุดหงิดออกมานอกบ้านซึ่งมีรถสามล้อถีบจอดรออยู่...

"เดี๋ยว...ทำไมเป็นสามล้อ" อู๋เสียเงิบ แล้วเมื่อเห็นคนถีบสามล้อกับคนนั่งอยู่ด้านหลังก็ยิ่งเงิบเข้าไปอีก "หวังเหมิง! นายแว่น! ทำไมเป็นพวกนาย!!"

"กี่เพ้าเหมาะกับคุณนะนายน้อย" นายแว่นดำทักแล้วยิ้มให้ แต่อู๋เสียพลันรู้สึกขนลุกขึ้นมาจึงเบือนหน้าหนีหันไปหาหวังเหมิง คนถีบสามล้อที่กำลังอ้าปากค้างน้ำลายยืดแทน

หวังเหมิงเมื่อเห็นเจ้านายตนมองอย่างคาดคั้นก็ยกมือขึ้นเกาหัวแบบเขินๆ พร้อมพูดว่า "พอดีคนแต่งเค้าบอกว่าถ้ามาเป็นคนถีบสามล้อให้ในเรื่องนี้จะแต่งฟิคเหมิงเสียให้น่ะครับ"

ฟิคบ้าฟิคบออะไร! ไอ้คนแต่ง! จบเรื่องนี้บ้านเอ็งบึ้มแน่!!

(แอบสั่ลเงียบๆ)

อู๋เสียรู้สึกพ่ายแพ้โดยสมบูรณ์ แม้แต่ลูกจ้างก็ยังโดนซื้อตัวด้วยฟิคอะไรก็ไม่รู้

"รีบไปกันเถอะนายน้อย เดี๋ยวผมเป็นบอดี้การ์ดให้" นายแว่นพูดแล้วส่งมือให้ อู๋เสียจึงต้องยื่นมือคว้าไว้แล้วขึ้นไปนั่งกับนายแว่นอย่างจำใจ

"เทียนเจิน! เรื่องใกล้จะจบแล้ว พยายามเข้านะ!" นายอ้วนโบกผ้าเช็ดหน้าสั่งลาขณะที่หวังเหมิงเริ่มถีบรถออกไป

"อู๋เสีย แล้วเจอกันฟิคเรื่องหน้านะ" เสี่ยวฮัวที่ยังคงถ่ายรูปไม่หยุดตะโกนบอก

"จบเรื่องนี้ฉันจะไปเผาบ้านไอ้คนแต่ง! ฉันไม่อยากเจอพวกนายแล้ว! ลาขาด!!" อู๋เสียตะโกนตอบ

กว่าอู๋เสียจะมาถึงที่ปราสาทของเจ้าชายก็ปาไปค่อนคืนแล้ว เพราะอู๋เสียบอกว่าต่อให้ตายก็จะไม่ยอมนั่งใส่ชุดกี่เพ้านั่งสามล้อผ่านเข้าเมืองแน่ หวังเหมิงจึงต้องอ้อมไปใช้เส้นทางนอกเมืองแทน

"นายน้อย เร็วๆเข้า อีกเดี๋ยวก็จะเที่ยงคืนแล้วนะ" นายแว่นกระโดดลงจากรถแล้วเร่งอู๋เสียเมื่อสามล้อจอดลงหน้าปราสาท

"รู้แล้วน่า! จะรีบไปไหน ยังไม่เที่ยงคืนสักหน่อย" อู๋เสียถกชายชุดกี่เพ้าที่เกะกะขึ้นแล้วค่อยๆ ก้าวลงมาอย่างเฉื่อยๆ จนนายแว่นรู้สึกไม่ทันใจ จึงเข้าไปรวบตัวแล้วอุ้มลงจากรถทันที

"เหวอ!!" อู๋เสียร้องเสียงหลงกอดคอนายแว่นด้วยความตกใจ

ดูเหมือนนายแว่นจะชอบใจจึงไม่ยอมปล่อยอู๋เสียลง แล้วเดินอุ้มอู๋เสียเข้าไปในปราสาทผ่านทหารยามที่ทำหน้าเหลอหลา ตกใจ ไปจนถึงยิ้มแปลกๆ จนอู๋เสียอับอาย ทั้งร้องทั้งดิ้นให้ปล่อยแต่นายแว่นไม่สะทกสะท้าน ทั้งยังยิ้มร่าหัวเราะชอบใจอีกต่างหาก

จนกระทั่งถึงท้องพระโรงกว้างใหญ่ บรรดาพระบรมวงศานุวงศ์ตระกูลจางทั้งหลายแหล่ที่กำลังเต้นรำดื่มฉลองกินเลี้ยงกันอยู่ในงาน เมื่อเห็นนายแว่นแบกอู๋เสียเดินเข้ามาก็พากันเงียบแล้วจ้องมองเป็นตาเดียว อู๋เสียตัวแข็งทื่อขณะที่นายแว่นปล่อยเขาลง รู้สึกแข้งขาสั่นไปหมด

“เจ้าชายจาง ฉันพาซินเดอเรลล่ามาส่งแล้ว!” นายแว่นพูดเสียงดัง แล้วมองไปรอบๆ ไม่สนใจสายตาบรรดาเชื้อพระวงศ์ตระกูลจางคนอื่น

“นายมาสาย” เสียงนิ่งๆ ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเจ้าชายจางฉี่หลิงเบื้องหน้า

“ถึงจะเดาได้ก็เถอะ...แต่ทำไมต้องเป็นนายด้วย เสี่ยวเกอ!” อู๋เสียถามขึ้น แต่คนตรงหน้าแค่มองตอบนิ่งๆ แล้วอู๋เสียก็รู้สึกเหมือนสายตาของเขากำลังบอกว่า ‘นายก็รู้ไม่ใช่หรอ ว่าคนแต่งอวยผิงเสีย’

แล้วทำไมนายถึงยอมมาแสดงเป็นเจ้าชายไร้สาระแบบนี้ล่ะฟะ! อู๋เสียโวยในใจ

จากนั้นจางฉี่หลิงก็ยื่นมือมาหา แต่อู๋เสียทำหน้ามึนงงไม่เข้าใจ

“เต้นรำไงนายน้อย ซินเดอเรลล่ากับเจ้าชายต้องเต้นรำด้วยกัน” นายแว่นที่ยังยืนอยู่ข้างๆ บอกพร้อมดันหลังให้อู๋เสียเดินเข้าไปหาจางฉี่หลิง

“เต้นรำเรอะ! ไม่เอาอะ!” อู๋เสียถอยหนีทันที นายแว่นก็ทั้งดึง ทั้งดัน ทั้งลากจะให้เขาเดินเข้าไปหาจางฉี่หลิงให้ได้ ยื้อยุดฉุดกระชากกันซักพักนายแว่นก็เหงื่อตก ไม่คิดว่านายน้อยสามจะดื้อรั้นขนาดนี้

"ขอโทษนะนายน้อย แต่เรื่องนี้คนแต่งเป็นคนคิดนะ ผมไม่เกี่ยว” นายแว่นพูดจบก็อ้อมไปด้านหลังอู๋เสีย ดันเขาให้หันหน้าไปหาเจ้าชายจางฉี่หลิงที่ยืนรอนานแล้ว ก่อนจะ...

ถีบอู๋เสียจนกระเด็น!

ผัวะ!

อู๋เสียร้องออกมาคำหนึ่งแล้วร่างกายก็พุ่งไปข้างหน้าตามแรงส่ง(ถีบ)อย่างควบคุมไม่ได้ ก่อนจะชนกับอกของจางฉี่หลิงที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้น

“ไม่มีเวลาแล้ว” จางฉี่หลิงพูดขึ้นแล้วโอบเอวอู๋เสียพาไปยังฟลอร์เต้นรำทันที

อู๋เสียได้แต่เงอะงะ ที่กลางฟลอร์มีเพียงเขากับจางฉี่หลิง อีกทั้งจางฉี่หลิงยังใส่ชุดเสื้อคอจีนสีแดงดูเข้ากั๊นเข้ากันกับกี่เพ้าของเขาอีกต่างหาก จึงทำให้กลายเป็นจุดเด่นของงานทันที

แว่วๆ ได้ยินเสียบรรดาพระประยูรญาติตระกูลจางเอ่ยชมว่าเป็นคู่กิ่งทองใบหยกอีกต่างหาก...

เอาเข้าไป...ไอ้ฟิคล้อเลียนเรื่องเนี้ย...

ขณะเต้นรำแบบเงอะๆ งะๆ ที่ดูเหมือนจางฉี่หลิงเป็นคนคอยลากอู๋เสียเดินวนรอบฟลอร์เสียมากกว่า อู๋เสียก็คิดนู่นคิดนี่จนเกือบจะปลงกับไอ้คนแต่งซะแล้ว เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก้องกังวานไปทั่วปราสาท

ก๊อง...ก๊อง...ก๊อง...

“นายน้อยวิ่งสิ! นายน้อย วิ่ง!!” นายแว่นดำที่ยังอยู่(อีกเรอะ!)ตะโกนบอก อู๋เสียยังคงเอ๋อเพราะมัวนึกคุ้นประโยคที่นายแว่นตะโกน รู้สึกคลับคล้ายเหมือนจะเคยได้ยินจากโฆษณาทางโทรทัศน์ จนนายแว่นต้องพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็วแล้วฉุดอู๋เสียวิ่งไป

อู๋เสียเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าถ้าเสียงนาฬิกาดังนั่นหมายถึงเวลาเที่ยงคืน ที่ตามเนื้อเรื่องแล้วซินเดอเรลล่าต้องวิ่งหนีเจ้าชายก่อนที่เวทมนตร์จะสลายไป

แต่ฟิคเรื่องนี้มันไม่มีเวทมนตร์มาเกี่ยวไม่ใช่เรอะ!

อู๋เสียโดนลากให้วิ่ง จึงต้องวิ่งต่อไปอย่างช่วยไม่ได้ เหลือบมองไปด้านหลัง ตามบทแล้วเจ้าชายต้องวิ่งตามมาห่างๆ แล้วสุดท้ายก็จะตามซินเดอเรลล่าไม่...

“ทันเว้ยยยย!!! เสี่ยวเกอวิ่งตามมาทันแล้วนายแว่น!!!” อู๋เสียตะโกนร้องอย่างตื่นตระหนก จางฉี่หลิงถือดาบวิ่งก้าวขายาวๆ ตามมาติดๆ จนอู๋เสียอดเสียวสันหลังวาบไม่ได้

แล้วนายจะถือดาบมาทำไม ไอ้บ้าเมินโหยวผิง!!

ไม่รอให้อู๋เสียถามก็ได้คำตอบทันที จางฉี่หลิงยกดาบประจำตัวขึ้นทั้งฝักก่อนจะสะบัดแขนเหวี่ยงดาบพุ่งตรงมา

ผัวะ!!

อู๋เสียชะงักกึก หันกลับไปมองด้านหน้า นายแว่นค่อยๆ ปล่อยมือที่ฉุดเขาเอาไว้แล้วจากนั้นก็พูดเสียงแผ่วเบา

“อะ...I...will...sur...vi...ve...”

ตึง!

แล้วก็ล้มลงไปกองกับพื้น สลบเหมือด

เอื๊อก!

อู๋เสียกลืนน้ำลายอย่างสยอง หันหลังกลับไปก็เห็นจางฉี่หลิงค่อยๆ เปลี่ยนจากวิ่งเป็นเดินเข้ามาหาเขาแทน เมื่อเห็นภาพนั้นร่างกายขยับไปโดยอัตโนมัติ อู๋เสียออกวิ่งอีกครั้งแต่จางฉี่หลิงก็กระโดดมาดักหน้า ขวางทางไม่ให้เขาผ่าน

เฮ้ย...ตามเนื้อเรื่องเจ้าชายมันต้องวิ่งตามไม่ทันไม่ใช่เรอะ! แล้วเอ็งจะมายืนขวางฉันทำกรวยอะไร ไอ้บ้าเมินโหยวผิง!!

อู๋เสียตะโกนร้องในใจ ตัวสั่นขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ แล้วก็พลันนึกได้ว่าซินเดอเรลล่าต้องทิ้งรองเท้าไว้ให้เจ้าชาย ถ้าเขาทิ้งรองเท้าให้บ้างหมอนี่ก็คงจะยอมถอย

อู๋เสียถอดรองเท้า แล้วรอดู...

...จางฉี่หลิงยังยืนนิ่งไม่ขยับ

อู๋เสียถอดรองเท้าอีกข้าง แล้วยืนกอดอก...

...จางฉี่หลิงยังคงยืนจ้องเขาไม่วางตา

อู๋เสียขมวดคิ้ว หยิบรองเท้าขึ้นมาแล้วยื่นให้คนตรงหน้า...

...จางฉี่หลิงทำหน้างงนิดหน่อย แต่ก็ยังคงยืนนิ่ง

“โว้ยยย!! แล้วนายจะมายืนจ้องฉันทำไมล่ะ ตามบทนายต้องเก็บรองเท้าไปเซ่!!” อู๋เสียหมดความอดทน ลืมตัวตะโกนออกมาแล้วสะบัดแขนปาสิ่งที่อยู่ในมือใส่

แปะ

รองเท้าสีแดงคู่งามประทับลงบนหน้าของเจ้าชายจางฉี่หลิงอย่างสวยงามแล้วตกลงพื้น...

อู๋เสียพลันขนลุกชันขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นจางฉี่หลิงขยับสาวเท้าเข้ามาใกล้ อู๋เสียตัวสั่นแล้วเอ่ยปากขอโทษอย่างตะกุกตะกัก

“สะ...เสี่ยวเกอ...ฉะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ นายขวางทางฉันเองนะ! บทมันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ!”

จางฉี่หลิงหยุดยืนเบื้องหน้าอู๋เสีย พูดว่า “นี่แหละ บทฉัน” แล้วก็คว้าตัวอู๋เสียอุ้มขึ้นพาดบ่าเดินกลับเข้าไปในปราสาท

“อะไรนะ! บทอะไรของนาย! เดี๋ยวสิ! นี่นายจะพาฉันไปไหน! ปล่อยนะ!!” อู๋เสียร้องตะโกนและดิ้น จางฉี่หลิงกอดรัดวงแขนแน่นขึ้น ไม่พูดอะไร มุ่งหน้าตรงดิ่งไปยังห้องบรรทมอย่างเดียว

ต่อจากนั้นนั่นแหละ ถึงจะเป็นบทบาทที่แท้จริงของเขา

.

แล้วซินเดอเรลล่าอู๋เสีย กับเจ้าชายจางฉี่หลิงก็ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข(เหรอ?)

.

เอวัง (ตัดจบเงี้ยอ่ะนะ?)

.

.

“ไอ้คนแต่ง! ถ้าฉันออกไปจากที่นี่ได้ บ้านเอ็งบึ้มแน่!! ว้ากกกกกกกกก!!!”



จบเหอะ...


------------
แกล้งตาย เป็นฟิค Parody เรื่องแรก และแต่งในโทรศัพท์ครั้งแรกด้วยค่ะ จิ้มๆ พิมพ์ นึกอะไรออกก็เขียนม่างเลย ไม่ลบไม่เพิ่มไม่เติมไม่ปรับอะไรเท่าไหร่เลยออกมาเป็นแบบนี้ lllOrz

ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านค่ะ

[meanato]

“ไอ้คนแต่ง! ถ้าฉันออกไปจากที่นี่ได้ บ้านเอ็งบึ้มแน่!! ว้ากกกกกกกกก!!!”
ขอไปบึ้มบ้านคนแต่งดวยคน ทำไมไม่มีฉากบทบาทที่แท้จริงของเสี่ยวเกอด้วยล่ะ

[patri_perry]

ขำก๊ากเลยค่ะ5555555555555

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ :3

[Narakas]

“ไอ้คนแต่ง! ถ้าฉันออกไปจากที่นี่ได้ บ้านเอ็งบึ้มแน่!! ว้ากกกกกกกกก!!!”
ขอไปบึ้มบ้านคนแต่งดวยคน ทำไมไม่มีฉากบทบาทที่แท้จริงของเสี่ยวเกอด้วยล่ะ

เม้นนี้น่ากลัวค่ะ //สั่ล
เรื่องบทของเสี่ยวเกอเอาไว้ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตนะคะ อิอิ

[fay_13]

ข... ขำตายแล้ว จากที่เครียดๆ ถึงกับหายเครียดทันใดเลย ขอบคุณสำหรับฟิคคลายเครียดเรื่องนี้นะคะ ชาบูๆ คนแต่ง

[SilverCloud]

เสี่ยวเกอทำเนียนนอกบทสินะคะ ในใจคงคิด 'รอตามหาจากรองเท้ากว่าจะเจอกว่าจะได้กิน?มันช้าไป ไม่มีเวลาแล้ว'

[Feran.FS]

//ลั่นสิคะ ลั่นนนนน ขำไปแล้วในเฟซ มาตามขำในนี้ต่อ ฮาาาาาาาาาาา โถเสี่ยวเกอ...

ปล.รออ่านเหมิงเสียนะคะ ถึงจะไม่ชิพก็เถอะ ฮาาาาาา

[tear]

เพราะคนแต่งอวยฉัน >>> ชอบประโยคนี้ที่สุด ถถถถถถถถถถถ ขอนางฟ้าคนนี้กลับบ้านได้ไหม

[Yuwadee Wana]

อนาถ นายแว่นชะมัด ว่าแต่จะไม่แต่งต่อเหรอ อารมณ์ซุกอยู่ใต้เตียงเจ้าชายอะไรอย่างเนี้ย เหอ เหอ

[gaaraclub]

ทำไมรู้สึกชอบภาษาแบบนี้มากเลยค่ะ 5555555 ขำที่แบบแต่ละคนรู้ตัวด้วย
โดยเฉพาะคุณชาย เรือน้อยไม่อาจสู้เรือรบ 555555 โออ๋นะ

[faliona01]

ยินดีด้วยคะคนเเต่ง บ้านคุณบึ้มไปแล้ว....

และบ้านฉันก็บึ้มตามไปด้วยเนี้ยละค๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

บึ้ม!!!!!!!!!!!!!!!

บึ้มไปเลยไหมละค๊า!!!! 555555555555555555

ฮาหงายเงิบ เสี่ยวเกอ จัดหนักๆนะลูก! เดี๋ยวตั้งกล้องแปป
กรั๊กๆๆๆๆๆๆ

[Dreamy]

โอย ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ นั่งขำจนเพื่อนหาว่าบ้า 55555555
ขำตั้งแต่เริ่มเรื่องให้ใส่กระโปรงจนตอนจบเสี่ยวเกอเล่นนอกบทนี่เงิบเลยครัช ฟฟฟ