[OS] ปูกับคนประหลาด (เซี่ยอวี่เฉิน/ Implied เฮยฮัว)

[Ak_Zokyo]

Title: ปูกับคนประหลาด

Implied Paring: 黑花 เฮยฮัว (แต่จะมองว่าไม่มีก็ได้...)

Timeline: ช่วงที่เสี่ยวฮัวยังฝึกอยู่กับปู่เอ้อร์

Note: - ทักษะการผูกและผสมเนต้าประหนึ่งแกทแพทเชื่อมโยงจากสปอยเก้าสกุลและเฉินผีอาซื่อโมเดลลิ่ง(?)

                   - กาวหนักมาก เหตุการณ์ไม่ได้เกิดขึ้นจริงในนิยายแต่อย่างใด



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------







ครั้งแรกที่เซี่ยอวี่เฉินเปิดประตูเจอตาลุงสวมแว่นหนาพอๆกับก้นขวดน้ำ หิ้วปูสดๆวางใส่ตระกร้าที่ท่านอาจารย์สานเองกับมือ ใบหน้างดงามเหมือนเด็กหญิงก็เกือบโดนปูทะเลตัวใหญ่พ่นน้ำใส่ ได้กลิ่นคาวทะเลชัดเจน

ครั้นจะเชิญเข้าบ้าน เตรียมของต้อนรับให้ตามมารยาท มือที่โผล่พ้นชุดนวมก็คว้าคอเด็กน้อยห้ามไว้ พอจะไปตามอาจารย์ให้คนประหลาดก็ส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่ต้องอีก

แม้เสี่ยวเฉินจะเป็นเด็กว่าง่าย แต่ไยจะฟังคำคนแปลกหน้า วิ่งไปบอกเจ้าของบ้านทันที ไม่ทันที่เขาจะอธิบายลักษณะจบดี ปู่เอ้อร์ก็พยักหน้ารับคำ บอกให้ตนจับกรรไกรสานต่องานที่ค้างอยู่แทนยกน้ำชารับแขกอย่างทุกครั้ง


เด็กชายรู้ดี งานสานตระกร้าไม่ใช่สิ่งเร่งด่วนที่หยุดมือไม่ได้ ปู่เอ้อร์หมายความว่านี่เป็นธุระของผู้ใหญ่ ให้รออยู่ อย่าซน


แม้พยักหน้าหนักแน่น แต่ในใจศิษย์ตัวน้อยเต็มไปด้วยความสงสัย และสงสัยมากขึ้นเมื่อถามภายหลังว่าแขกที่แวะเวียนมาในวันครบรอบการจากไปของฮูหยินเอ้อร์คือใคร แล้วได้คำตอบว่าแค่ชาวประมงมีฝีมือคนหนึ่งที่ติดใจในรสบะหมี่หยางชุน


ทายาทตระกูลเซี่ยมั่นใจในสัมผัสของตน คนผู้นั้นมีกลิ่นทะเลติดตัวเจือจางจริง แต่ที่เข้มข้นกว่าคือกลิ่นของดิน


เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลัง....






วันเดียวกันในอีกหนึ่งปีถัดมา นาฬิกาชีวภาพแม่นยำของเด็กชายปลุกเขาให้ตื่นโดยไม่จำเป็นต้องใช้เสียงเรียกใดๆ

วันครบรอบของอาจารย์แม่ วันนี้ของทุกปีจะไม่มีการแสดง ไม่มีการฝึกซ้อม หลังจากช่วยอาจารย์จัดแจงธุระพิธียุ่งยากในช่วงเช้า เด็กชายก็อาสาทำธุระหน้าบ้านเพื่อที่จะเจอใครคนนั้นก่อน


ใบหน้าอ่อนเยาว์ชะโงกออกมา ตระกร้าสีเขียวและแดงยังคงว่างเปล่า



ในฐานะศิษย์ที่ขยันขันแข็ง ร่างเล็กจับไม้กวาดขนาดไม่สมตัวกวาดหน้าบ้านรออย่างใจเย็น

ราวหนึ่งชั่วธูป ร่างคนไม่คุ้นเคยก็ปรากฏอยู่ริมรั้ว มองซ้ายมองขวาสลับกับกระดาษมีรอยยับพับทบในมือเหมือนตรวจสอบให้แน่ใจ ท่าทางไม่ใช่คนในท้องที่

คนคนนี้มีแว่นกันแดดสีดำสนิทนั้นบดบังไปครึ่งหน้าเลยเดาอายุลำบาก แต่เสื้อผ้ากับท่าทางยังหนุ่มแน่น แตกต่างกับคนที่เขารออยู่อย่างสิ้นเชิง



เด็กชายอวี่เฉินร้องอ๊ะออกมาคำหนึ่ง


ในมือคนคนนี้มีปู....





"บ้านเถ้าแก่เอ้อร์รึเปล่าคุณหนู" ที่สุดแล้วอีกฝ่ายก็ก้าวเข้ามาด้านใน แย้มยิ้มกว้างอย่างเป็นกันเอง เช่นเดียวกับคนอื่น คงคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงในแรกพบ

แม้จะมีท่าทีเป็นมิตร กระนั้นการปิดบังใบหน้านั่นก็ทำให้เด็กชายไม่วางใจ ถือไม้กวาดขวางระหว่างตนกับคนแปลกหน้าไว้ "ลุงคนเก่าล่ะ?"

"สรุปว่าใช่สินะ เถ้าแก่อยู่ไหม?"

"ไม่เอา พี่ชายตอบมาก่อนสิ" เด็กชายทำจมูกรั้น ตาเป็นประกายดื้อดึง  เสียงเล็กอยู่แล้วดัดสูงอีกนิด แสดงให้คนอื่นคิดว่าเป็นเด็กหญิงวัยกำลังซนอย่างแนบเนียนตามการฝึกฝน

คนคนนั้นเหมือนชะงักใส่คำเรียกไป ก่อนจะหัวเราะเบาๆ "เขาติดธุระ ก็เลยให้ 'พี่ชาย'มาแทน"

แต่ท่าทางนั้นก็ยังน่าสงสัยเกินกว่าจะต้อนรับ เด็กชายถือไม้กวาดเดินออกมาขวางท่าทางเอาจริงเอาจัง "พี่ชายถอดแว่นก่อนสิ แล้วจะให้เข้าไป"

"ไม่ได้แฮะ ถ้าพี่ชายถอดแว่นจะมีแสงเลเซอร์พุ่งออกมา บ้านเถ้าแก่เสียหายหมด"

"เห็นว่าเป็นเด็กจะหลอกแต่งเรื่องไร้สาระได้? ดูถูกกันเกินไปแล้ว"

"ไม่รับมุกกันเลย เด็กที่นี่ไม่ได้อ่านการ์ตูนฝรั่งกันเลยสินะ" คนแปลกหน้าโคลงหัวไหวไหล่ ไม่ถือสาท่าทีไม่เป็นมิตรของเด็กน้อย ก่อนจะย่อตัวลงนั่งยองให้อยู่ระดับเดียวกัน



"คุณหนู มีชื่อไหม?"

เซี่ยอวี่เฉินตัวน้อยมุ่นคิ้วเมื่อได้ยินคำถาม ไม่ใช่ชื่ออะไร แต่เป็นมีชื่อไหม


คนพิลึก


ปู่เขาเคยสอนไว้เรื่องที่ต้องระวังถ้าจะบอกชื่อจริงกับใคร ส่วนพ่อบอกให้ท่านอาจารย์ตั้งอีกชื่อให้เขา แต่นั่นก็ยังไม่ถึงเวลา หรือไม่ท่านอาจารย์คงยังไม่มีชื่อที่เหมาะสมในใจ

เด็กชายนิ่งไปซักพักก่อนคิดหาคำเรียก...



"เสี่ยวเฉิน"

"....แค่ก!"



ลมหายใจของคนแปลกหน้าสะดุดเหมือนสำลักอากาศ หันหน้าไปอีกทาง ไหล่สั่นน้อยๆ เพิ่มความงงงวยปนตกใจให้เด็กน้อยจนต้องสืบเท้าถอยหลัง

"อา เสี่ยวเฉิน เสี่ยวเฉิน.." ริมฝีปากนั้นยิ้มประหลาดเหมือนกลั้นหัวเราะเต็มแก่ ร่างสูงล้วงกระเป๋าอยู่พักใหญ่ ก่อนจะดึงมือออกมาพร้อมห่อลูกกวาดเสียบไม้สีหวาน ย่อตัวลง ส่งให้เด็กชาย "เสี่ยวเฉินกินขนมไหม?"

เซี่ยอวี่เฉินมองขนมในมืออีกฝ่ายตาไม่กระพริบแล้วส่ายหน้า


"อร่อยนา?"


เมื่อถูกส่ายหน้าใส่อีกครั้ง พี่ชายสวมแว่นดำก็ทำปากยื่นอย่างผิดหวัง ไหวไหล่ หดมือกลับไปแกะห่ออมยิ้มเสียเองพลางว่า "ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วละคุณหนู"  


ยิ่งพูดด้วยก็ยิ่งแปลกใจ คนคนนี้ไม่ได้มีธุระกับปู่เอ้อร์หรอกหรือ


แม้ไม่เห็นดวงตาหลังกระจกสีเข้ม แต่เซี่ยอวี่เฉินตัวน้อยก็รู้สึกได้ว่าคนถามกำลังจ้องมา รอคำตอบอย่างจริงจัง ไม่ใช่คุยเล่นเพื่อฆ่าเวลาอย่างเดียว



"อายุ--"  แล้วคำตอบก็ถูกสกัดด้วยวัตถุกลม ลูกกวาดสีสวยที่ควรอยู่ในมือคนตรงหน้าถูกดันเข้าปากเล็กๆด้วยการเคลื่อนไหวเกินกว่าสายตาเยาว์วัยจะตามทัน

เด็กน้อยเบิกตากว้าง รสชาติหวานอมเปรี้ยวแผ่กระจายไปทั่วลิ้น


ของหวานจัดมีผลต่อลำคอ นั่นหมายถึงการเปล่งเสียง เด็กน้อยไม่อนุญาตให้ตนเองกินของแบบนั้นบ่อยเกินความจำเป็น แต่รสอ่อนของผลไม้นี้ถูกใจเขาอยู่ไม่น้อย



ไม่ทันจะดึงของแปลกปลอมที่ถูกยัดเยียดให้ออกจากปาก สัมผัสอุ่นจะแตะลงบนศีรษะ  "ข้าเรียกเจ้านานแล้วไม่เห็นเลยออกมาดู ที่แท้ก็มีแขก"

เจ้าของบ้านวัยชราก้าวเข้ามาอยู่ด้านหลังอย่างไร้สุ่มเสียง เด็กชายสะดุ้งจะดึงอมยิ้มออกจากกระพุ้งแก้มกลมๆ ทว่าฝ่ามือยับย่นตามวัยจับไว้คล้ายจะบอกว่าไม่เป็นไร


ใบหน้าน่ารักเหมือนเด็กหญิงเงยมอง


คล้ายจะเห็นประกายโล่งใจในดวงตาที่เห็นโลกมามากนั้น...





"เฉินผีอาซื่อฝากธุระมากับคุณหรือ" เสียงนุ่มลึกที่ไม่ลดความน่าฟังตามสังขารเอ่ยถาม คนนั่งคุยกับเด็กน้อยจนเมื่อครู่ยืดตัวขึ้น วางปูสดๆหลายตัวกับสมุนไพรกำหนึ่งลงในตระกร้า

"เถ้าแก่คงได้ยินข่าว ช่วงนี้ไม่เหมาะที่เขาจะออกหน้า ก็เลยฝากสิ่งนี้มา"

"ฝากบอกเด็กอวดดีนั่นด้วยว่าหากลำบากนักก็ไม่จำเป็น" เอ้อร์เย่วหงขยับยิ้มให้ผู้มาเยือนตามมารยาท "เขาเองก็รู้นิสัยนางดีว่าคงไม่อยากกินปูขนาดเอาชีวิตลูกชายมาเสี่ยง"

คนแปลกหน้ายิ้มเห็นฟันรับ "ถ้าไม่ลืมละก็นะ"



ลูกชาย? เฉินผีอาซื่อ?



เด็กน้อยที่ยืนคั่นกลางระหว่างทั้งสองจดจำถ้อยคำสำคัญไว้

ชื่อนี้คุ้นหู  หากกลับไปถามท่านปู่ เขาอาจจะได้คำตอบ





เด็กชายเป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนาอีกครั้งเมื่อแขกแปลกหน้าหันมากดมุมปากยิ้มให้ "ไปก่อนนะน้องสาว เอ๊ะ ไม่สิ..." เซี่ยอวี่เฉินมองทันรอยยิ้มกรุ้มกริ่มนั้นแวบหนึ่ง ก่อนชายเสื้อสีชมพูยาวเกือบถึงเข่าจะถูกตลบขึ้นหยอกๆ ไวเกินกว่าเด็กน้อยจะหลบหรือปิดทัน แว่วเสียงผิวปากหยอกเย้า

"....น้องชาย ถ้าอยากเล่นเป็นเด็กผู้หญิง อย่าไปแนะนำตัวกับใครว่า 'เสี่ยวเฉิน' อีกล่ะ" ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางประตูรั้ว ทิ้งให้เด็กชายหน้าขึ้นสีกัดฟันขยุ้มชายเสื้อโดยมีเสียงหัวเราะเบาๆของอาจารย์ไล่หลังไป


....คนคนนี้พิลึกมากจริงๆด้วย





------------------------------------------------------------------------------------------------

โมเอะพ้อยท์ของตอนนี้อยู่ที่เด็กน้อยหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มแต่ชื่อแมนมากกกกกกกค่ะ /หัวเราะ อะไรนะมีเราโมเอะคนเดียว? แง เสี่ยวเฉินน่ารักออก

ส่วนคอนเสปท์ ไม่มีแพร์ริ่ง แต่ขายมันสองเรือเลยค่ะ ///////// *เขิง

แต่งค้างไว้นานมาก มากๆ เคยสปอยไว้ในทวิตด้วย เนียนรวมไว้หลายเดลี่เลยค่ะทั้งลอลลี่ป๊อป พี่ชาย น้องชาย น้องสาว แล้วอะไรบ้างอีกจำไม่ได้แล้ว 555555

คิดพล็อตไว้ตั้งแต่ที่คุณแพรวโคนันสปอยซาไห่มาใหโมเอะว่าสองคนนี้เคยเจอกัน ถึงจากเนต้าจะไม่โชตะแต่เราก็หาช่องว่างผูกให้เจอสาวน้อยฮัวๆตัวเท่าเอวได้ (เครดิทคำนี้ by: พี่เวล @velvetronica ค่ะ บรรยายสาว-- เอ้ย หนุ่มน้อยไว้โมเอะนักๆ)

ไม่ได้แจวนานแต่ก็ขุดมาฉลองเนต้าตอนพิเศษ (ที่มีบรรทัดเดียวแต่ก๊าวแสงพุ่งมาก) ขอบคุณที่อ่านถึงบรรทัดนี้นะคะ

[enlil]

กรี๊ดดดดดดดดดดด น่ารักมากๆเลยค่ะ
งื้อ เอ็นดูเสี่ยวเฉิน
พี่ชายทำไมกวนจังคะ อย่ามากรุ้มกริ่มใส่เด็กน้อยนะ พรากผู้เยาว์หราาาาาาาาาา

อยากฟัดเสี่ยวเฉินจังเลย แงงงง
ปีต่อไปจะรอเจอพี่ชายใส่แว่นเหมือนที่รอคุณลุงรึเปล่าน้าา

[Malangporyim]

ฮว่ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อัคคุงงงงง เลาอ่านแว่นดำอัคคุงแล้วเลาอายยยย แงงงงงงงง อายแว่นดำตัวเอง หล่อไม่สู้ แงงงงงง /เลื้อยไปมาอย่างเสียจริต

ฮือออออ
โดนหลอกมึนไปด้วยว่ารู้ได้ไงว่าเป็นผู้ชาย ที่แท้ก็ตอนถามชื่อนี่เอง แง ก็ว่าขำอะไร พรือๆๆๆๆๆๆๆ โมเอะตามไปแล้ว โมเอะตามไปแล้วววว

แง มันดี๊ดีอะอัคคู๊งงงงงงงงงงงงงง เอาอีกๆๆๆ *เขย่าโต๊ะ* แงแงแงแง ชอบมาก


ซื่ออากงก็โมเอะ แง้ งุ้งงิ้งงิ้งงุ้ง ปู่เอ้อร์ก็เท่มาก โอ๊ย แง เสี่ยวฮัว แค้นนี้ยังไม่สายโตขึ้นก็ไปวัดสกิลกับพี่แกอีกเลยค่ะๆๆๆๆ แงแงแง


เสี่ยวเฉินโมวเอร้้้้้ /เขย่าโต๊ะอีก

[poppycage]

เสี่ยวเฉิน♥♥♥♥♥ ^ q ^ โอ้ย โมเอ้ววววว ร้ายนิดๆได้น่ารักมว๊าก

พี่ชายพิลึกลวนลามเด็ก พี่ชายต้องรับผิดชอบด้วยนะ *กร๊ากกกกก*

ช่องว่างของเจ้ามันบรรเจิดมาก เลาชอบใจมาก คือมันน่ารักมากอ่ะ แล้วไม่รู้สึกขัดเลยด้วย

[Duke_of_Florence]

เสี่ยวเฉินน่ารักมากเลยค่า อยากน้วยเด็ก
ถึงแม้จะเป็นคนน่าสงสัย แต่ทำไมเรารู้สึกเรื่องนี้นายแว่นดำเท่จัง smart guy หุหุ
อยากอ่านฟิคเฮยฮัวของไทยดีๆมานานแล้ว ส่วนใหญ่เจอแต่ฮัวเฮย
ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ ภาพประกอบสวยดี

[polarzmw]

นายแว่นพิลึกคะ อย่าเอาลูกอมมาล่อเด็กสิคะ~
อ่านแล้วเราชอบปู่เอ้อร์มากเลยค่ะ ยิ่งตอนที่บอก
"ฝากบอกเด็กอวดดีนั่นด้วยว่าหากลำบากนักก็ไม่จำเป็น"
"ฝากบอกเด็กอวดดีนั่นด้วยว่าหากลำบากนักก็ไม่จำเป็น" "เขาเองก็รู้นิสัยนางดีว่าคงไม่อยากกินปูขนาดเอาชีวิตลูกชายมาเสี่ยง" ฮรุ่มมมมม รู้สึกเหมือนปู่ยังห่วงอาซื่ออยู่แต่เอาชื่อฮูหยินมาบังหน้าเลยค่ะ เป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนดีจังน้า

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ

[sha]

ทำไมอ่านแล้วกรี๊ดแว่นคลุง โอ้ยยย ทำตัวน่ารักเกินไปแล้ว อยากเป็นเด็กที่พี่ยัดลูกอมใส่ปากจัง (เดี๋ยว ๆๆ)