[OS] #dmbjdaily (เมิน) เมื่ออู๋เสียไม่สนใจเสี่ยวเกอ! [ผิงเสีย]

[sinnerdarker]

[290 Days Left] เมื่ออู๋เสียไม่สนใจเสี่ยวเกอ! [ผิงเสีย] #DmbjDailly หัวข้อ เมิน By Sinnerdarker



“290 Days Left… until we meet again.”



ชื่อฟิคไร้สาระมาก แต่คือไม่รู้จะใช้อะไรให้คลอบคลุมเนื้อหาทั้งหมด ตอนแรกจะใช้แบบ ของแปลก(ตามมุมมองเสี่ยอ้วน), serve you right!(ตามมุมมองอู๋เสีย), ไม่ชิน(ตามมุมองเสี่ยวเกอ) สุดท้ายแม่งไม่โอเคทั้งสามชื่อเลยถีบไปประจำ Drabble แล้วเขียนชื่อฟิคไร้สาระไปแทน

ฟิคดำเนินเรื่องเร็วมากและสะดุดมาก ขออภัย วันนี้คนเขียนสติแตกเฟลจัด เกือบเขียนไม่ออกแล้ว

+++++++++++++++++++++++++

01 : สถานการณ์จากมุมมองของเสี่ยอ้วน : ของแปลก

วันนี้นายอ้วนเห็นสิ่งที่แปลกที่สุดในโลก

เปล่าหรอก ไม่ใช่เสี่ยวเกอเกิดยิ้มแฉ่งขึ้นมา หรือช่างจ้อเจื้อยแจ้วเจรจาอะไรหรอก นั่นก็ถือเป็นของแปลกตา เห็นแล้วต้องรีบถ่ายรูปไว้แล้วอัดสำรองเยอะๆ เผื่อล้อแม่งให้อายตายในอนาคต แต่ไอ้ที่เห็นเนี่ยมันแปลกเหมือนกัน แต่แปลกแบบน่าเหงื่อตก

คือรู้กันใช่ไหม เสี่ยวเกอแม่งโคตรนิ่ง เปิดปากแต่ละทีถ้าไม่ใช่มีเรื่องอันตรายแม่งก็ต้องมีปัญหา ดังนั้นเสี่ยวเกอเมินเป็นเรื่องปกติ

แต่ตอนนี้ฝ่ายที่เมินดันเป็นเทียนเจินอู๋เสียอ่ะดิ!!

เมินยังไงอ่ะเหรอ? เอางี้นะ คิดตามเสี่ยอ้วน ปกติเทียนเจินพูดมากใช่ไหม(ชู่ว อย่าไปบอกเทียนเจินว่าเสี่ยอ้วนนินทาล่ะ) แล้วเทียนเจินพูดกับเสี่ยวเกอบ่อยมาก บางทีก็พูดกับอากาศจนชินแล้ว นานๆ ที พอเสี่ยวเกอตอบบ้าง เทียนเจินถึงกับต้องมาเล่าให้เสี่ยอ้วนฟังเชียวนะ

แต่ตอนนี้อู๋เสียกลับเป็นฝ่ายเงียบเสียเอง ไม่คุยอะไรกับน้องเสี่ยวเกอซักนิด! ไม่คุยด้วยไม่พอ แทบไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ ทำเหมือนเสี่ยวเกอเป็นอากาศธาตุ เสี่ยอ้วนเห็นแล้วหน้ามืดเหมือนจะเป็นลม

ประเด็นคือน้องเสี่ยวเกอก็ดันไม่สนใจด้วย นั่งเหม่อเอ๋อแดร่กไปวันๆ เหมือนเดิม นายแม่ง สนใจคนอื่นหน่อยดิ๊

คนเมินก็ท่าทางจะไม่คืนดีง่ายๆ คนโดยเมินก็ทำท่าจะไม่ง้อ

วิกฤต! วิกฤตมากๆ

เพื่อแก้วิกฤตนี้ เสี่ยอ้วนเลยต้องดึงเทียนเจินมาคุยด้วย “เทียนเจิน นายแม่งงอนอะไรเสี่ยวเกอวะ ปกติเห็นดูแลเขามากกว่านี้นี่หว่า”

พอได้ยิน เทียนเจินก็ทำหน้าโกรธขึ้นมา “ทำไมฉันต้องไปดูแลคนแบบนั้นด้วยวะนายอ้วน!”

เอ้า อะไรของมันวะเนี่ย “นายจะยังมาพูดอีก ก็ตอนนี้เสี่ยวเกอเสียความจำ เราผลัดกันดูแล นายจะมาเมินไม่คุยกับเขาได้ไงเล่า”

“ถึงฉันเมินหมอนี่ก็ไม่สนอยู่ดี” เทียนเจินกอดอกมองไปทางอื่น

เสี่ยอ้วนเกาหัวตัวเองแกรกๆ  ไอ้เรื่องความด้านชาเป็นก้อนหินของเสี่ยวเกอเนี่ยเทียนเจินน่าจะรู้แล้วปลงแล้วนี่หว่า แล้วนี่แม่งเกิดอะไรขึ้นคนตรงหน้าถึงเกิดงอนตุ๊บป่องเป็นสาวน้อยวัยใสให้ขนลุกเล่นแบบนี้

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น ไหนเล่าให้เสี่ยอ้วนฟังซิ?”

เทียนเจินฟังแล้วนิ่งไป ก่อนจะหันมาทางเขา

“….คืองี้”

++++++++++++++++++++

02 : สถานการณ์จากมุมมองของอู๋เสีย : Serve you right!



“เสี่ยวเกอ นายหิวข้าวไหม”

“……………………..”

“เสี่ยวเกอ นายจะอาบน้ำก่อนหรือกินข้าวก่อน”

“……………………….”

“เสี่ยวเกอ นายร้อนไหม ไอติมเปล่า?”

“………………………”

“เสี่ยวเกอ นอกหน้าต่างแม่งมีอะไรวะ นายจ้องมันจัง”

“………………………”

“เสี่ยวเกอโว้ย! ตอบฉันมันจะตายห่าหรือไง”

คราวนี้ได้ผล เมินโหยวผิงหันมาหาผม ขยับริมฝีปากเอื้อนเอ่ยตอบ

“เงียบเถอะ”

ปึ๊ด!

ผมได้ยินเส้นความอดทนขาดทันที

.

.

“คือนายเข้าใจไหมวะ! ไอ้สิ่งที่ฉันพูดมาก่อนหน้านี้แม่งไม่มีความหมายเลยซักนิด! ไอ้ทีเพียรทักเพียรสนทนาเพียรพูดนี่คือทำหมอนั่นรำคาญสินะ!” ผมปล่อยความอัดอั้นใส่นายอ้วนอย่างสุดทน หลังจากที่วันนี้ก่อสงครามเย็นใส่ก้อนหินจอมไม่สะทกสะท้านจนตัวเองใกล้เดือด “ฉันเลยตัดสินใจ อ๋อได้ ให้เงียบใช่ไหม งั้นเงียบก็ได้! แล้วก็จะไม่สนใจนายด้วย! ให้มันรู้กันไปว่าฉันจะทำแบบหมอนั่นไม่ได้ แม่ง!”

ผมระบายความคับแค้นใจออกไปหมดเปลือกจนเหนื่อยหอบ ส่วนนายอ้วนจ้องผมกะพริบตาปริบๆ ใช้นิ้วก้อยแคะหูแล้วเอามาเป่าก่อนว่าขึ้น “เทียนเจิน เสี่ยอ้วนไม่ได้จะว่าอะไรนะ แต่มันมีความหมายเหรอวะ แบบ เสี่ยวเกอแม่งก็เป็นแบบนั้นอยู่ดี”

นายอ้วนพยักเพยิดไปทางเมินโหยวผิงที่ยังคงนั่งดื่มชาโดยไม่สนพวกผม ผมหันไปมองตามสายตานายอ้วน ก่อนจะถอนหายใจพรืด

“แล้วจะให้ฉันทำไงวะนายอ้วน กักเก็บความทรมานไว้ในอกไม่ต่อต้านเรอะ” ผมโอดครวญ

“แล้วทำยังกะที่ทำอยู่ตอนนี้แม่งมีประสิทธิภาพมากอ่ะ” นายอ้วนด่ากลับ

“ไม่รู้ล่ะ อย่างน้อยวันนี้ทั้งวันหัวเด็ดตีนขาดก็จะไม่คุย ไม่สนใจหมอนั่น พรุ่งนี้ถ้าหายโกรธค่อยว่ากัน” ผมบอกนายอ้วน ลากหมอนี่กลับไปที่โต๊ะ แล้วก็นั่งกินอาหารสนทนากันไปทั้งๆ ที่เมินโหยวผิงยังเงียบอยู่อย่างนั้น

วันนั้นทั้งวันผมไม่สนใจเมินโหยวผิงจริงๆ ไม่เข้าไปคุยกับเขา ไม่สนใจว่าเขาจะทำอะไร ผมเมินเขาหนักมาก แต่จะว่าไปแล้วเขาคงไม่รู้สึกอะไร ในเมื่อปกติเมินโหยวผิงก็ไม่เคยสนใจอยากจะปฏิสัมพันธ์กับผมอยู่แล้ว

ยิ่งเมินเขาผมยิ่งรู้สึกเหนื่อย นี่ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่ ไปเตะก้อนหินแล้วก็บอกมันว่านายทำร้ายฉัน ฉันจะไม่คุยกับนาย แล้วก็ทำเป็นงอนเหมือนคนบ้าใส่ก้อนหินที่ไม่รู้สึกรู้สาเนี่ยนะ?

แต่วันนี้ผมโกรธจริงๆ ถึงจะคลายลงแล้วก็ยังหงุดหงิด ผมจึงตัดสินใจจะไม่สนใจเขาไปพักใหญ่ๆ จนกว่าตัวเองจะทนไม่ไหว ต้องกลับไปพูดคุยกับก้อนหินเป็นคนบ้าตามเดิม

ทั้งอย่างนั้น ก่อนนายอ้วนจะกลับบ้าน เขากลับบอกผมว่าเมินโหยวผิงมองตามผมเหมือนหมารอเจ้านาย ทุกครั้งที่ผมหันไปทางอื่น เขาจะมองผม แต่พอผมมองเขาบ้าง เขากลับหันไปจ้องมองนอกหน้าต่างต่อ แถมยิ่งเวลาผ่านไปดวงตาคู่นั้นยิ่งดูหงอยหนักขึ้นเรื่อยๆ เหมือนหมาโดนทิ้ง

“บางทีแผนเอาคืนนายอาจจะได้ผลว่ะเทียนเจิน”นายอ้วนพูดทิ้งท้าย ยิ้มมีเลศนัย ตบไหล่ผม ก่อนจะจากไป

++++++++++++++++++++++++++++++++

03 : สถานการณ์จากมุมมองของเมินโหยวผิง : ไม่ชิน



เขาไม่ชิน

ไม่ชินอย่างมาก

วันนี้เขาใช้ชีวิตเช่นเดิม นั่งเงียบอยู่เฉยๆ ในบ้านของอู๋เสีย

แต่วันนี้อู๋เสียแปลกมาก ไม่เข้ามาหาเขาแม้ซักครั้ง ไม่เรียก และไม่พูดคุยด้วย

ปกติแล้ว อู๋เสียจะเข้ามาคุยกับเขาเสมอ ไม่ก็เรียกเขาให้ทำอะไรบางอย่าง ปรกติเขามักไม่ตอบ เพราะไม่เห็นว่าจำเป็นต้องตอบ แต่ว่าไม่ได้รำคาญ จึงไม่ได้พูดอะไร มีแต่เมื่อวานที่ขอให้เงียบ เพราะกลัวว่าอู๋เสียจะเจ็บคอเสียก่อน และเขาเองไม่คิดจะตอบ ไม่อยากให้พูดโดยเปล่าประโยชน์

มาวันนี้ อู๋เสียไม่คุยกับเขา ไม่สนใจ ไม่ยิ้มให้ ไม่คุยด้วย หรือหัวเราะอยู่ข้างๆ

เขาไม่ชิน

และไม่ชอบ

แม้จะไม่ได้พูดคุย ทว่าจางฉี่หลิงชอบให้อู๋เสียอยู่ข้างๆ เพราะทำให้สบายใจ ทว่าวันนี้เจ้าตัวกลับไม่ยอมมาอยู่ข้างๆ ทั้งที่เขาเฝ้ารอ และคอยมองอยู่ตลอด

ผ่านยามเที่ยงไปก็แล้ว ผ่านยามเย็นไปก็แล้ว อู๋เสียก็ยังคงเมินเขา ไม่ยอมเข้ามาใกล้ ไม่ยอมพูดคุย ทำเหมือนเขาไม่ได้ยืนตรงนี้ เรื่องนั้นทำให้เขาไม่สบายใจ เหมือนมีตะกอนหมุนวน

รู้สึกขัดใจอย่างมาก

“เสี่ยวเกอ นายยอมง้อเทียนเจินหน่อยเหอะ คราวนี้สงสัยแม่งงอนจริงว่ะ” นายอ้วนหวังกระซิบบอกเขาระหว่างที่อู๋เสียไม่อยู่ และเขาเองเงียบไปตามเคย

เขาทำให้อู๋เสียโกรธหรือ เพราะอะไรกัน

แต่ที่อู๋เสียไม่เข้ามาหาเขา ก็เพราะโกรธอย่างนั้นหรือ

จางฉี่หลิงไม่แน่ใจว่าตนถูกโกรธเรื่องอะไร แต่เขาอยากให้อีกฝ่ายหายโกรธเสียที

“ทำยังไง?”

“หืม?”

“ง้อ ต้องทำยังไง”

นายอ้วนหันขวับมามองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะหรี่นัยน์ตาลง ยิ้มกริ่มแล้วบอกเขา “มา! เสี่ยอ้วนจะสอนเอง รับรอง แป๊บเดียวหายงอน”

++++++++++++++++++++++++++

04 : สถานการณ์จากมุมมองของอู๋เสีย(อีกครั้ง) : ยอมให้ก็ได้..



ผมยังคงนึกถึงคำพูดของนายอ้วน อะไรคือแผนการได้ผล ..เมินโหยวผิงทำหน้าหงอยจริงหรือ ผมไม่อยากเชื่อซักเท่าไหร่

ผมปิดไฟหน้าบ้านและไฟห้องครัว เตรียมจะอาบน้ำเข้านอน ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเห็นเมินโหยวผิงยืนนิ่งอยู่ที่หน้าห้อง และหันมาเมื่อมองเห็นผม

“เสี่ยวเกอ! ตกใจห….”ผมเกือบอุทานใส่เขา ก่อนจะเงียบไป นึกได้ว่ายังโกรธเขาอยู่ ดังนั้นผมจึงเดินเลี่ยงออกมา เอื้อมมือไปเปิดประตูเพื่อเข้าห้องตน

.

.

.

“ขอโทษ..ยกโทษให้ได้ไหม?”

เมินโหยวผิงกล่าวพร้อมโอบผมจากด้านหลัง เขากอดผมเบามาก ดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย จากนั้นก็ซบใบหน้าลงกับไหล่ผม เส้นผมสีดำของเขาคลอเคลียไหล่อยู่ที่ไหล่ ทำให้รู้สึกขนลุกอย่างประหลาด

ผมยืนนิ่ง หัวใจเต้นรัว ไม่นึกว่าเขาจะเป็นฝ่ายขอโทษก่อน แต่ความดื้อด้านในใจผมยังคงรั้งไม่ให้ผมยกโทษให้เขาง่ายๆ ปากผมจึงพาลกล่าวเสียงแข็ง

“ปล่อย ฉันจะเข้าห้อง”

ถึงจะบอกว่าเสียงแข็ง แต่ที่จริงมันสั่นมาก เพราะผมชักรู้สึกว่าร้อนและชาไปทั้งตัวแล้วเพราะความเขิน

ผมคิดว่าเขาจะปล่อยในทันที แต่ปรากฏว่าเขายิ่งรัดแน่นขึ้น ซุกหน้าลงกับคอผมหนักกว่าเก่า

“ยกโทษให้ได้ไหม?”

เสียงเขางึมงำอยู่ข้างหูผม ทุ่มต่ำ หงอยเหงา เป็นอะไรที่หาฟังได้ยากจากคนคนนี้

ผมรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว เจ้าตัวดื้อด้านในใจพลันปลิวหายเพียงเพราะคำพูดอีกฝ่าย รู้สึกหายโกรธเขาเป็นปลิดทิ้ง

ผมสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นจึงหันหน้าไปหาเมินโหยวผิง พอดีกับที่เขาเงยหน้าขึ้นจากไหล่ผม จ้องผมกลับด้วยแววตาที่เหมือน..ลูกหมา

อืม เหมือนจริงๆ ด้วย

เราจดจ้องกันนานมาก ดูเหมือนเขาเองก็เฝ้ารอคำตอบจากผม ยิ่งจ้องผมยิ่งรู้สึกว่าวันนี้หมอนี่น่ารักมาก เลยพึมพำออกไปแผ่วเบา

“….ยกโทษให้ก็ได้”

ผมบอกเสียงอ่อน จูบหน้าผากเขาเบาๆ “แต่คราวหน้าคราวหลังอย่าเสือกมาทำเป็นรำคาญฉันอีกนะเว้ย! คราวหน้าไม่ง้อง่ายๆแบบนี้หรอก ปล่อยได้แล้ว!”

“..ฉันไม่เคยรำคาญนาย” เขาเอ่ยตอบผม ก่อนจะก้มลงจูบผมอย่างหนักหน่วงจนผมหูอื้อตาลาย

“ได้ไหม..?”

“อะไร?”

“คืนนี้..?”

แค่ได้ยินแค่นั้นหน้าผมก็แดงซ่าน รู้ดีถึงความหมายของเขา คืนดีได้ไม่เท่าไหร่ก็จะขออย่างอื่นเพิ่ม ได้คืบจะเอาศอก เมินโหยวผิงแม่งได้ใจไปแล้ว!!

แต่พอเห็นหน้าเขา ใจผมก็เสือกอ่อนยวบซะได้

…ทำไมถึงใจอ่อนขนาดนี้หนอเรา

แต่เอาเถอะ ในเมื่อเขายอมอ่อนให้ มาง้อผมก่อนแบบนี้ จะยอมให้รางวัลซักครั้งก็ได้!!

ผมไม่ได้ตอบเขาว่าได้ไหม แค่ยกแขนขึ้นโอบรอบคอ ดึงเขาลงมาจูบ

จากนั้น..ก็ปล่อยให้อารมณ์มันพาไปแล้วกัน

END

[Feran.FS]

บร้าาาาาาาาา ณ จุดๆนี้ คำเดียวเลย เสี่ยวเกอบร้าาาาาาา

อ่านแล้วเขินดี ชอบบบบ 5555

[leralalita]

อ๊าาา ;/////;
ชอบตรงที่เสี่ยวเกอทำเป็นไม่มองค่ะ ฮืออ นายนี่มัน! ฟกฟหฟหวส
แบบ เขามองทางอื่นนายก็หันมองเขา แต่พอเขาหันไปมองนายกลับทำเมินเหมือนเดิมซะงั้นแน่ะ แงงงง/////
แล้วตอนง้อก็น่ารักเกินไปแล้วน้า! เสี่ยอ้วนสอนอะไรคะะ 5555555555 โฮฮ เสี่ยวเกอคนซื่อ รู้ไหมคนอย่างนายน้อยถ้าไม่พูดด้วยก็ไม่เข้าใจหรอกนะ กลัวเขาเจ็บคอก็บอกเลยสิ! ฮุ่ย
น่ารักจังเลยค่ะะหฟหกาว////

[Duke_of_Florence]

นะ น่ารัก นี่มันน่ารักเกินไปแล้ว อ่านแล้วบิดตัวไปมา
นานๆทีจะเห็นอู๋เสียงอนเสี่ยวเกอ แต่งอนได้แป๊บเดียวเอง 555
เสี่ยวเกอง้อได้น่ารักมาก แอบนึกภาพตอนเสี่ยวเกอมาง้อ นึกถึงแววตาแบบนั้นที่มองอู๋เสียแล้วเขินตามเลย พอง้อเสร็จแล้วขออย่างอื่นต่อด้วยเลยสินะ เสี่ยวเกอช่างร้ายกาจ
รักเสี่ยอ้วนด้วยนะ สองคนนี่เวลามีปัญหากันเสี่ยอ้วนจะคอยช่วยตลอด เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆค่ะ

[Naitear]

เป็นฟิคที่บรรยายได้น่ารักมากค่ะะะ ฟฟฟฟฟฟฟ อ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลยย แอร๊ U//v//U

ชอบตอน 'เงียบเถอะ' มากค่ะ ฮามาก 5555555555555 ถึงจะดูใจร้ายกับนายน้อยก็เถอะ แต่ที่เสี่ยวเกอตอบแบบนั้นเพราะเป็นห่วงนะ โอ๋นะ แงง

นายอ้วนกู๊ดจ๊อบ!! ทำดีมากค่ะ!! จนถึงตอนนี้เริ่มรับรู้ได้แล้วว่าแกนนำเรือผิงเสียที่แท้ก็คือนายอ้วนนี่เอง /กร๊าก แต่การที่นายอ้วนช่างสังเกตมันก็ดีมากๆค่ะ! ได้เห็นถึงความห่วงใยที่เสี่ยวเกอมีให้นายน้อย กับความใส่ใจที่นายน้อยมีให้เสี่ยวเกอ ฮี่ฮี่

มุขสายตาออดอ้อนน้องหมาแล้วขอต่อทั้งคืนนี่ให้เต็มสิบค่ะ! แปะโป้ง!! มันคือเคล็ดวิชาประจำตระกูลจาง!!!

ขอบคุณสำหรับฟิคฟินๆน่ารักนะคะ > w < //ฮาาา

[meanato]

นั่งเหม่อเอ๋อแดร่กไปวันๆ เสี่ยอ้วนกล้ามากนะ
แต่นายน้อยงอนได้น่ารักพอๆกับตอนเสี่ยวเกอง้อเลย

[Rainxx_fon]

อ่านแล้วนั่งบิดไปบิดมา.. น่ารักมากเลยค่ะ แง้ T/////T
คิดอยู่ว่าถ้าวันนีงนายน้อยเกิดเมินหรือไม่สนใจเสี่ยวเกอขึ้นมาจะเป็นไง? ในที่สุดก็มีคนสนองนี้ดดดให้แล้ววววว

ออกมาน่ารักมากกก เสี่ยวเกอถ้าจะง้อแบบนี้ นายน้อยคงอยากจะงอนบ่อยๆ #โดดกระซวก
สนุกมากค่าา จะติดตามนะค้า

[justpn04]

อยากจะจับเสี่ยวเกอมาหยิก (แก้ม) พ่อคุณ ซึนนักนะ ซึนจนได้เรื่อง
รู้สึกเหมือนนายน้อยค่ะ ณ จุดนี้ การกระทำ serves him right มาก ฟฟฟฟฟฟฟฟ
แต่จบได้สวยมาก ฟินมากเลยค่าาาาา

[SilverCloud]

โอ๊ยยย อะไรจะง้อได้น่ารักปานนี้ละพ่อคุณ นายน้อยถึงกับเหลวยวบเลยทีเดียว แต่อะไรคือง้อเสร็จขออย่างอื่นต่อเลยคะเสี่ยวเกอ นายอ้วนแนะนำอะไรให้นายมาเนี่ย

[sagacity191]

ก็เข้าใจอู๋เสียนะ
ฉันก็พูด เอาใจใส่ทุกอย่าง นายก็เฉย ไม่รู้รับรู้ถึงกันบ้างรึป่าว
แต่พี่เมินก็เป็รอย่างงี้มานานแล้ว
คงแก้ยากกกอะ

[FateKiRi]

น่าร๊ากกกกกกกกกกก><
ชอบทุกโมเม้นท์เลยค่ะ
ตอนนายอ้วยกับนายน้อยคุยกันก็ดูมุ้งมิ้งๆน่ารักดี
แต่ตอนเสี่ยวเกอนี่แบบ เขินค่ะ-////-

[kaew_nya]

แอร๊ยยยยยยย
แบบว่าๆ...
ตอนอ่านช่วงต้นๆนี่เข้าข้างนายน้อยมากเลยค่ะ
แอบสมน้ำหน้าเสี่ยวเกอ นิ่งดีนัก โดนงอนเลยเป็นไงล่ะ

แต่พอนายเมินเขามาง้อเท่านั้นแหละค่ะ
บ้าจริงงงงง มาขอโทษ มาอ้อนๆ ยกโทษให้ได้ไหม อะไรกันเล่า
น่ารักเกินไปแล้ว โฮรวววววว

[gaaraclub]

นึกหน้าเสี่ยวเกอออกเลยค่ะ หมาหงอยยยยย ทำไมนั่ลลั้กอย่างงี้ โฮรกกกก *คำรามเป็นด้วงก้าวร้าว*

[Yuwadee Wana]

อร้ายยยยยยยยย >///////< เขิลลลลลล

อ่านแล้วเมนเรือหลัก ผิงเสีย กลับมาในทันใด หลังไปอยู่เรือเล็ก แพน้อยมาพักใหญ่

ฟินมากค่ะ ขอบอก นายน้อยสุดจะมุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้งมาก

เสี่ยวเกอก็สุดจะทึ่มเหลือเกิน

งานนี้ยกความดีให้เสี่ยอ้วนนะคะ อิอิ

[ennewiis]

กรี๊ดดดดด เสี่ยวเกอคนบ้า! อ้อนแบบนี้เป็นใครก็ยอมิยู่แล้วล่ะค่ะ
นายน้อยยิ่งใจอ่อน ไม่ยอมให้ถีบนายอ้วนเลยอ่ะ! #นายอ้วนบอกตูเกี่ยวอะไร
เคยคิดมาตลอดว่าถ้านายน้อยเมินบ้างจะเป็นยังไง คงน่ากลัวจริงๆ ค่ะ คนไม่เคยเมินมาทำนิ่งใส่ แสดงอาการผิดปกติ ส่วนอีกคนก็พูดน้อยจนเข้าใจกันผิด ถ้าไม่ได้เสี่ยอ้วนสองคนนี้จะทำอะไรได้บ้าง ฟฟฟฟฟฟฟ
สรุปเรื่องนี้รักนายอ้วนที่สุดเลย ทำดีมากค่ะ /////////

[nuu_baitoey]

เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ อยากง้อเค้าแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เสี่ยวเกอหนอเสี่ยวเกอ~~

[Rozenkreuz]

อ้ะๆ ที่อ่านไปในเด็กดี
ตามมาเม้นคร้าบบบบ
ชอบฟิคของคุณซินมากเลย อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
เสี่ยวเกอน่าร้ากกก อยากง้อแต่ง้อไม่เป็น ถถถ น่าฟัดมั่กกก

[Zeth]

เขิน >///<