[Fic] สิ่งเล็กๆที่เชื่อมโลก3 [เมินโหยวผิง+อู่เสีย+เสี่ยอ้วน]+OC

by **natsume** Wed 18 Feb 2015, 00:32

Title : สิ่งเล็กๆที่เชื่อมโลก
Fandom : 盗墓笔记 [บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน]
Pairing : เมินโหยวผิง x อู๋เสีย [ผิงเสีย] (เมนคู่นี้ แต่เสี่ยวเกอนี่โผล่มาแค่ชื่อจริงๆ)
Rate : PG
Timeline : หลังเล่มสิบ และภาคธิเบต (นายน้อยไปตามหาอดีตเสี่ยวเกอมาแล้วค่ะ)

ตอนก่อนหน้า
[Fic] สิ่งเล็กๆที่เชื่อมโลก ตอนแรก
[Fic] สิ่งเล็กๆที่เชื่อมโลก ตอน2

**Spoiler Warning**

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[3]

ผมยืนอยู่หน้าประตูบ้านตระกูลตัวเองที่ไม่ได้กลับมานานหลายเดือน พร้อมกับยัยหนูและนายอ้วน

คือ...บอกให้อยู่ที่ร้านนะจะตามกันมาทำไม?

อันที่จริงก็แค่เสี่ยวเหลียนคนเดียวที่งอแงจะตามมาให้ได้ สุดท้ายเลยต้องมากันหมด อย่าได้คิดเชียวล่ะว่ายายหนูนี่จะงอแงเหมือนเด็กหกขวบทั่วๆไป คุณคิดผิดแล้ว ระดับมันต่างกว่ากันเยอะ เริ่มจากการงอนไม่พูดไม่จา ทำตัวนิ่งเป็นหิน เกาะผมแน่นไม่ยอมปล่อย คุยด้วยไม่ตอบ เมินกันซะอย่างนั้น คุ้นๆมั้ย?

ใช่ อาการเดียวกับคนพ่อนั่นแหละ!

สุดท้ายเพื่อให้เมินน้อยเลิกทำตัวดื้อเงียบ ผมเลยต้องพามาด้วยจนได้

“เข้าไปแล้วนายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ตกลงนะ?” ผมส่งสายตาให้นายอ้วน เขาพยักหน้าน้อยๆแล้วยักไหล่ อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ และแน่นอนว่าคำถามแรกคงไม่พ้นคำถามที่ว่ายัยหนูเป็นลูกใคร

ก่อนจะทันได้เอื้อมมือไปจับประตูบ้าน คนข้างในก็เปิดพรวดออกมาเสียก่อน แถมไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่เขาไม่อยากมากที่สุดเป็นอันดับหนึ่งนั่นแหละ

อารอง!

“เด็กนั่นลูกใคร” ตามมาด้วยคำถามยิงตรงเป้าชนิดที่ผมยังไม่ทันได้เตรียมใจตอบเลยแม้แต่น้อย ดวงตาคมกริบของอารองก็ตวัดผ่านไปจ้องยัยหนูเสียแล้ว ผมกลั้นใจหากนับถึงถึงสามแล้วเด็กหญิงไม่ร้องแสดงว่าเชื้อหมอนั่นแรงมาก

หนึ่ง...สอง...สาม...

ไม่ร้องเว้ยเฮ้ย!

ท่าทางเสี่ยวเหลียนจะจิตแข็งเหมือนคนเป็นพ่อ(ตกลงมติเป็นที่เรียบร้อยว่าพ่อแน่ๆ)ไม่น้อย เพราะเธอทำเพียงแค่กำชายเสื้อผมแน่นกว่าเดิมเท่านั้น นอกนั้นไม่มีอะไรผิดปกติ แม้จะเจอสายตากินเลือดกินเนื้อของอารองเข้าไปก็ตาม ส่วนนายอ้วนรายนั้นยกมือไหว้ปลกๆทักทายเสร็จแล้วลี้ภัยมาอยู่หลังผมทันที

“เสี่ยวเสีย...”

“ครับ...” เพราะน้ำเสียงที่กดต่ำเรื่อยๆเหมือนกำลังข่มอารมณ์ของอารอง ทำให้ผมเลือกที่จะเปิดปากบอกดีๆแบบไม่ต้องคิดให้มาก

“อารอเข้าไปฟังพร้อมเตี่ยกับม๊าเลยก็ได้ครับ ผมตั้งใจจะมาบอกทุกคนอยู่พอดี” ได้ยินแบบนั้นอารองถึงได้ยอมถอยกลับไปแต่โดยดี พอได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของนายอ้วนจากด้านหลังผมก็อดไม่ได้ที่จะแขวะเขา

“ไม่ช่วยกันเลยนะ”

“ก็นายบอกเสี่ยอ้วนเองว่าห้ามพูดอะไร” ทีอย่างนี้ล่ะรักษาสัญญาดีไม่มีบิดพลิ้ว

“เอาวะ เป็นไงเป็นกัน” คือก็รู้อยู่หรอกว่ามันไม่มีอะไร แต่ก็อดกลัวการซักไม่ได้อยู่ดี

แต่เพื่อเสี่ยวเหลียน (ว่าที่)เตี่ยยอมทนก็ได้ครับ!

โต๊ะกลมถูกยกมาไว้กลางห้องนั่งเล่นพร้อมเก้าอี้อีกหกตัวสำหรับหกคน สายตาของครอบครัวผมกดดันให้ผมพูดอะไรออกมาสักอย่าง แต่ผมพูดตรงนี้คงจะไม่ได้ในเมื่อเสี่ยวเหลียนยังยืนอยู่ตรงนี้ ลงท้ายนายอ้วนก็เอ่ยทำลายบรรยากาศอึดอัดนี้ขึ้น

“ไหนๆเรื่องนี้มันก็ควรจะคุยกันแค่ในครอบครัวนายนะเทียนเจิน เดี๋ยวเสี่ยอ้วนพาเสี่ยวเหลียนไปนั่งเล่นที่สวนรอก็แล้วกัน” เด็กน้อยเบิกตาโตขึ้นทันทีที่หมอนั่นยกตัวเธอขึ้น มือเล็กๆคว้าชายเสื้อผมไปกำไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

เอาแล้วไง...มาตรการดื้อเงียบฉบับเมินน้อย...

“เสี่ยวเหลียน...ไปรอข้างนอกนะครับ ตกลงมั้ย?” เมื่อคืนก่อนนอนเราคุยกันนิดหน่อยเรื่องที่ว่าผมชอบเสี่ยวเหลียนน้อย และเธอก็ชอบผม เธอบอกว่าตัวเองไม่รู้จักพ่อเพราะงั้นจะขอเรียกผมว่าพ่อ ผมตอบตกลงแทบจะทันที เพราะตั้งใจว่าจะรับเธอมาเลี้ยงอยู่แล้ว และดูเหมือนเด็กน้อยจะเริ่มทำใจได้แล้วว่าแม่ทิ้งเธอ

“อาป๊า...” เธอพึมพำเสียงแผ่ว ไม่ยอมปล่อยเสื้อ ผมรีบแกะมือเธอออกเมื่ออารองส่งสายตามาอีกครั้งแล้วเอี้ยวตัวไปกระซิบข้างหู

“ป๊าจะคุยกับอากงอาม่าเรื่องเสี่ยวเหลียนนะ แต่เสี่ยวเหลียนต้องเป็นเด็กดีไปรอป๊าข้างนอกนะครับ”

“แต่...คนแก่ใส่แว่นตรงนั้นจะรังแกอาป๊า...” เวร... อารองกลายร่างเป็นยักษ์มารไปแล้วในสายตาเสี่ยวเหลียนน้อย นี่เธอไม่ได้กลัว แต่เป็นห่วงผมรึเนี่ย ช่างน่ารักจริงๆลูกสาวผม (เริ่มมโนว่าตัวเองเป็นพ่อเต็มตัว)

“ป๊าไม่เป็นไรครับ เสี่ยวเหลียนไปรอป๊าข้างนอกกับลุงอ้วน ตกลงนะครับ” พอผมยืนยันอย่างนั้นเธอก็พยักหน้ารับแล้วเกาะไหล่ให้นายอ้วนอุ้มออกไปแต่โดยดี ส่วนผมพอหันหน้ากลับมาก็ต้องเผชิญกับสายตาคำถามถึงสี่คู่ และก็เป็นอารองอีกนั่นแหละที่เปิดปากก่อน

“เด็กนั่นลูกใคร”

“ผมกำลังตามหาแม่เด็กอยู่ครับ”

“เมื่อกี้ฉันได้ยินมันเรียกแกว่า ‘ป๊า’ ถ้าหูฉันไม่ฝาด” ยังหูไวเหมือนเดิมนะครับอารอง เตี่ยกับม๊าผมไม่เห็นจะมีใครได้ยินเลย ก่อนอารองจะส่งคำถามซักมาอีกชุด คุณย่าที่นั่งอยู่ข้างๆก็เคาะพัดลงกับโต๊ะเสียก่อน

“ให้เสี่ยวเสียอธิบายให้จบก่อนเออร์ไป๋ อย่าเพิ่งซัก” ขอบคุณครับย่า ไม่งั้นผมคงพูดได้ไม่จบสักที

“ขอบคุณครับย่า... คืองี้นะครับ” ผมเล่าเรื่องที่ผมได้พบกับเธอให้ทุกคนฟังโดยข้ามรายละเอียดสำคัญเรื่องที่ผมกับนายอ้วนสงสัยว่าเสี่ยวเหลียนเป็นลูกของเมินโหยวผิงไป และตบท้ายด้วยการบอกเตี่ยกับม๊าว่าผมอยากจะรับเลี้ยงเสี่ยวเหลียนถ้าหากว่าเธอไม่สามารถกลับไปอยู่กับแม่ได้อีก

“หมายความว่าตอนนี้หลานพยายามพาเด็กกลับไปคืนแม่เขาอยู่งั้นรึ?”

“ครับ ผมคิดว่าตัวเสี่ยวเหลียนก็คงอยากจะเจอแม่อีกครั้ง เธอคงไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงทิ้งเธอน่ะครับ” แม้ว่าจะต้องพบความเจ็บปวดหากไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ก็ตาม แต่ผมคิดว่ายังไงก็ต้องพาไปพบให้ได้

เพราะสัญญาเอาไว้แล้ว

“เสี่ยวเสียทำถูกแล้วล่ะ... ส่วนปัญหาหลังจากนั้น ถ้าแม่เขาไม่สามารถรับลูกกลับไปดูแลได้ เตี่ยกับม๊าก็ไม่ขัดข้องหรอกนะ เด็กคนนั้นก็น่ารักดี คล้ายกับเสี่ยวเสียตอนเด็กเลย” อย่างที่คิดเตี่ยกับม๊าผมเป็นคนง่ายๆ ถ้าบอกไปตรงๆต้องเข้าใจแน่ๆ แต่ที่ส่งสายตาเคลือบแคลงใจมาไม่หยุดตอนนี้เห็นจะมีแต่อารองคนเดียวเท่านั้น

“ย่าก็เห็นด้วย แต่ถ้ารับเข้าตระกูลเราก็อย่าลืมทำตามธรรมเนียมให้ถูกต้องล่ะ”

“ครับคุณย่า” ผมยิ้มรับ ก่อนที่ทุกคนจะพากันแยกย้าย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวพ้นธรณีประตูเสียงอารองก็ดังขึ้นข้างหลังในระยะประชิด

“แล้วแกไม่ถามสักคำเลยรึว่าพ่อของเด็กนั่นเป็นใคร?”

“โธ่อารอง...ก็เด็กเขาบอกแล้วไงว่าไม่รู้จักพ่อตั้งแต่เกิดน่ะ” ผมรู้สึกหนาวสันหลังขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือตอบกลับไป

“แต่ฉันว่า แกมองหน้าเด็กนั่นก็น่าจะรู้นะว่าใครเป็นพ่อมัน แววตาชัดซะขนาดนั้น” นึกแล้ว...อารองมองแวบแรกคงเห็นสายตาที่ไม่เหมือนเด็กของเสี่ยวเหลียนเข้า ซึ่งมันตรงเป๊ะกับคนที่แกไม่ชอบหน้าพอดี

“ผมไม่รู้ครับ” ผมตอบเลี่ยงๆแล้วเดินออกมาทันที เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เด็กน้อยวิ่งพรวดพราดเข้ามา

“อาป๊า!” เธอกระโดดเกาะผมแน่น หันหน้าไปมองอารองด้วยแววตาที่ไม่ไว้ใจอย่างยิ่ง ผมเลยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆแล้วลูบหัวเธอ

“คนๆนั้นจะเป็นคุณปู่รองของเสี่ยวเหลียนนะ เขาเป็นอาของป๊าเอง ไม่น่ากลัวหรอกครับ” เสี่ยวเหลียนน้อยของผมขมวดคิ้ว ท่าทางแบบนั้นดูน่ารักน่าชัง ผมหมั่นเขี้ยวเลยดึงแก้มเธอเล่น แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งกับเสียงอารอง

“หน้าเหมือนแกหยั่งกะพิมพ์เดียวกันแต่ตากับนี่สัยแบบนี้มัน... นี่แกคงไม่ได้...” อาพูดค้างแค่นั้นแล้วเงียบไป

“อาจะพูดอะไร ผมไม่ได้ไปทำใครท้องนะ” สายตาใต้กรอบแว่นของอารองหรี่ลงอย่างจับผิด ผมรู้เขาคงอยากถามประโยคอื่นมากกว่า

ไม่ใช่ ‘แกไปทำใครท้อง’ แต่เป็น ‘แกไปท้องกับใครมา’

จะบ้าเรอะ!!

สุดท้ายกว่าจะได้กลับบ้านก็ค่ำแล้ว ความจริงควรจะกลับได้ตั้งนานแล้วถ้าเตี่ยกับม๊าผมไม่รั้งไว้ แถมดูท่าจะเห่อหลานคนใหม่ไม่น้อยเลยทีเดียว ด้วยความที่หน้าตาเหมือนผม สีผมเดียวกัน แต่เป็นเด็กผู้หญิง ม๊าที่เคยอยากได้ลูกสาวมากถึงกับออกปากว่าอยากให้ผมย้ายกลับมาอยู่บ้านใหญ่ เพื่อที่จะได้เห็นหลานทุกวัน คุณย่าเองก็ดูจะชอบเสี่ยวเหลียนมาก เพราะยัยหนูเป็นเด็กที่สอนอะไรก็นิ่งฟัง พยักหน้าเงียบๆหรือตอบรับเพียงเท่านั้น นอกจากนี้ยังมีสัมมาคารวะ เอาใจคุณย่าทวดไปเต็มๆ ท่านยกกำไลข้อมือทองอันเล็กให้เป็นของรับขวัญเหลนอีกต่างหาก

ส่วนนายอ้วนที่ตอนอยู่บ้านผมเอาแต่ทำหน้ากระอักกระอ่วน พอกลับถึงบ้านก็หัวเราะเยาะผมเสียลั่นกับความเกร็งในวันนี้ ทั้งๆที่ตัวเองก็เกร็งไม่แพ้กัน ผมโทรหาเสี่ยวฮัวถามความคืบหน้าและได้ความว่าพรุ่งนี้ให้เจอกันที่ทะเลสาปซีหู บ้านที่ต้องไปอยู่ไม่ไกลจากร้านผมมากเท่าไรนัก จากนั้นผมจึงอาบน้ำอาบท่าเตรียมพาเสี่ยวเหลียนเข้านอน ก่อนนอนนายอ้วนเล่านิทานเรื่องดาวลูกไก่ให้ยัยหนูฟัง เรานั่งกันอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เด็กน้อยกอดหมอนลูกเจี๊ยบผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้นรวมทั้งผมและนายอ้วนด้วย

เช้าวันต่อมา เสี่ยวฮัวมาหาในชุดสูทเต็มยศกับเชิ้ตสีชมพูอันเป็นเอกลักษณ์ ผมเลยต้องจำใจเอาสูทของตัวเองออกมาใส่ด้วยเพราะคุณชายเก้าบอกมาว่าสถานที่จะไปนี้จำเป็นต้องแต่งตัวเป็นทางการ

“เสี่ยวเหลียน...อยากเจอคุณแม่มั้ย?” ผมถามเด็กน้อยที่มาอยู่ด้วยกันหลายวันแล้ว เธอพยักหน้าแล้วกำมือผมแน่นราวกับจะขอความกล้า ผมจึงพยายามยิ้มให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เสี่ยวเหลียน... ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เสี่ยวเหลียนยังมีอาป๊า มีลุงอ้วน มีน้าเซี่ยนะครับ เพราะฉะนั้นเสี่ยวเหลียนไม่ต้องกลัวนะ” มือหนาของนายอ้วนลูบหัวหลานเบาๆ ก่อนที่เขาจะพูดบ้าง

“เหลียนเอ๋อร์คนเก่งของลุงอ้วน วันนี้สวยที่สุดเลย ไม่ต้องห่วงนะ ลุงอ้วนกับป๊าของเหลียนเอ๋อร์จะปกป้องหนูเอง”

“เดี๋ยวๆ! อู๋เสียไปเป็นอาป๊าตั้งแต่เมื่อไหร่?” ทั้งผมทั้งนายอ้วนพร้อมใจกันเมินคำถามนั้นของเสี่ยวฮัวและพากันจูงมือเสี่ยวเหลียนออกเดินแทน

“อาเฮีย...” คุณชายเก้ากดเสียงต่ำแล้วดึงคอเสื้อผม ผมเลยยกนิ้วชี้ขึ้นให้เป็นเชิงเงียบ

“ไว้กลับมาแล้วจะเล่าให้ฟัง นายนำเถอะ บ้านที่เราต้องไปอยู่ไหนล่ะ?”

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

โอย... หายไปนาน... ปวดไหล่ T^T ตบกับทีสิทอยู่ค่ะ...

ตอนแรกว่าจะเฉลยเรื่องเสี่ยวเหลียน ไปๆมาๆได้แค่ฝากเนื้อฝากตัวกับสกุลอู๋เท่านั้นเอง...

ตอนหน้าค่ะตอนหน้า... ไม่นานเกินรอนะ!