[OS]Meteor[end] NC18[ฮัวเฮย]

[kuramajoy]

Meteor

Fic บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
คู่ เสี่ยวฮัว x เฮยเสียจื่อ
NC 18
ทำตามรีเควสของคุณเทียร์ที่อยากได้โมเม้หวาน ฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งด้วง
คำเตือนคำผิดเยอะมาก ผิดคาแรกเตอร์ มโนล้านเปอร์เซ็นต์

วันฮาโลวัน...สมัยก่อนมันเป็นวันรำลึกถึงพิธีกรรม ทว่าในสมัยนี้มันกลับถูกดว้ยการละเล่นและงานรื่นเริง

มันก็แค่วันธรรมดาวันหนึ่งที่ผมต้องทำงานเท่านั้น เซี่ยอวี้ฮัวงคือผู้นำคนปัจจุบันมีงานการมากมายที่รอให้ผมต้องจัดการ ผมนั่งอ่าเนอกสารในห้องทำงานทาวเฮาร์ตนเอง รู้สึกว่ายังเหลือกองงานอีกมาก

“คุณชายจะพักสักหน่อยไหมครับ” คนคุ้มกันที่ยืนเคียงข้างผมเอ่ยถามผม ในมือขงเขาถือถาดเหยือกน้ำหวานสีสวย ผมส่ายหน้าก่อนที่จะโบกมือไล่เขา ตอนนี้อยู่ในบ้านผมไม่ต้องการคนคุ้มกัน ผมเอนตัวลงกับพนักพิงของเก้าอี้รู้สึกว่าปวดหลังเล็กน้อย ในจังหวะที่ผมกำลังว่าจะลุกยืดเส้นยืดสายดีไหม เสียงข้อความในโทรศัพย์ดังขึ้นพาให้ผมเอื้อมมือไปหยิบมัน กดเปิดฝาจอมือถือสีชมพูน่ารักก่นที่จะเผลอคีล่ยิ้มเมื่อเห็นว่าใครส่งมา

‘เสี่ยวฮัวนายคงไมไ่ด้ทำงานอยู่หรอกใช่ไหม ขอโทษนะปีนี้ที่ได้อยู่ด้วย’

ถ้อยคำอ่อนหวานของเทียนเจินพาให้ผมหัวเราะ เขาทำให้ผมอารมร์ดีได้เสมอ สิบปีที่ยาวนานได้จบลงแล้ว มือที่เคยจางหายไปของนายน้อยสามได้หวนคืนอีกครั้ง ตอนนี้พวกเขากำลังเที่ยวรอบโลก

‘ไม่เป็นไรขอแค่นายยังเดินได้ก็พอแล้ว’ ผมกดข้อความตอบเขาแม้ว่าเขาจะเป็นรักครั้งแรก เป็นสิ่งที่ผมใฝ่ฝันมาตลอดทว่าเมื่อเห็นเขายิ้มความเจ็บปวดใดๆผมก็ยอมได้ อีกอย่าง....ผมก็ไม่ได้เจ็บปวดเหงาหงอยเพราะพอผมคิดถึงนายน้อยสามทีไรก็พลันเจอตัวยุ่งวุ่นวายทุกครั้ง

‘นี่ๆ คุณชายกลัวผีไหมเอ่ย’ ข้อความจากคนที่ผมอยากถีบยอดหน้าที่สุดเด้งเตือนขึ้นบนมือถือ นายบ้าหรือไงคนคว่ำกรวยเช่นเราถ้ากลัวผีคงไม่ได้ทำงานทำการกันแล้ว ผมเหวี่ยงโทรศัพย์มือถือลงกับโซฟาในห้องทำงาน รู้สึกเหมือนเอกสารตรงหน้าเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เสียงกระพริบจากมือถือดังขึ้นอีกครั้ง ผมไม่สนใจนั่งตรวเจอกสารต่อไป หากแต่เจ้านั่นก็ยังไม่ยอมแพ้ เสียงข้อความดังรัวกระพริบ น่ารำคาญจนผมต้องลุกขึ้น

คิดว่าจะกดปิดมือถือทิ้งดีหรือดทรไปต่อว่าเจ้าคนรำคาญคนัน้นดี ผมยกมือถือฝาพับสีชมพูขึ้นมากดไล่ข้อความที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอ

‘ไงคุณชายทำงานอยู่ละสิ’
‘นี่ๆเบื่ออยู่ใช่ไหมละ ‘
‘คิดถึงฉันไหม -3- จุ๊บๆ’
‘อย่าทำงานหนักเกินไปเดี๋ยวจะปวดหลังไม่มี ฉะกับก้นของผมน๊า’
‘เงียบแบบนี้แสดงว่าบ้าทำงานอยู่แน่เลย ‘
‘คุณชาย จุ๊บๆ คิดถึงน๊า’
‘นี่คุณชาย วันนี้ฮาโลวันนะหยุดทำงานบ้างเถอะนะ ‘
‘ถ้ายังทำงานอยู่อีกจะดดนผีหลอกน๊า แบร่ แบร่ ‘

น่ารำคาญโครตๆ เซี่ยอวี้ฮัวรู้สึกว่าตัวเองได้ทำผิพพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่มอบโทรศัพย์ให้กับเจ้าจอมจุ้น แถมยังสอนวิธีส่งข้อความให้กับมัน ข้อความบ้าบอคอแตกไร้สาระถึงได้ถูกส่งมาเป็นชุดแบบนี้

‘น่ารำคาญ’ ผมกดข้อความส่งไปไม่กี่นาทีมือถือก็ัดงระรัวจนต้องปิด เห็นยังข้อความเหมือนหมอนั่นจะชวนกินข้าว ช่างเถอะ....ยังไงเสียหมอนั่นก็มีคนให้ไปด้วยตั้งเยอะอยู่แล้ว ผมลงนั่งยังโต๊ะตัวเดิมเอนหลังพิงเก้าอี้รู้สึกยังมีงานมากมายที่ยังจัดการไม่เหมด เข็มนาฬิกาหมุนวนไปเรื่อย เพราะผมปิดเครื่องไปแล้วจึงไม่มีเสียงน่ารำคาญของโทรศัพย์ดังขึ้นมาอีก

“คุณชายจะรับอะไรไหมครับ”บอดี้การด์ข้างอนกห้องอินเตอร์โฟนโทรศัพย์เครื่องภายในเอ่ยถาม ผมเหลือบมองเวลาจัดการเอกสารเพียงครู่เดียวกลับล่วงเลยเวลามาถึงช่วงหัวค่ำเสียแล้ว ผมเท้าคางกับโต๊ะไม้พลางนึกถึงมือถือของตนเอง

ผมหยิบมือถือบานพับที่วางอยู่ึข้นมาเปิดเครื่องข้อความนับสิบเด้งขึ้นพร้อมกันจนแทบแบตหมด ผมเลื่อนกดดูข้อความล่าสุดก่อนที่จะเผลอคีล่ยิ้ม

‘เอาแต่ทำงานไม่กินข้าวระวังผีจะไปหลอกนะ ‘

“เตรียมอาหารชุดใหญ่ให้ที สำหรับสองที่” ผมกดปุ่มอินเตอร์โฟนปิดลงคิดว่าแม่บ้านคงจะจัดการให้ พร้อมัท้งสั่งพวกบอดี้การด์ให้ดูแลนอกรอบทาวเฮาร์

หมอนั่นกำลังจะมา...

ผมเอนตัวพิงลงกับเบาะหนักทำงานรู้สึกมุมปากกระตุกขึ้นเมื่อถึงผีที่กำลังจะมาหลอก คิดจะแกล้งเซี่ยอวี้ฮัวก็ต้องเตรียมใจเอาไว้ ...จะลงโทษยังไงดีนะ ...

อาแค่คิดก็รู้สึกจะเผลอยิ้มไปเสียแล้ว..

ผมหยิบนาฬิกาพกออกมามองเวลา มันเป็นเวลาสองทุ่มของวันที่ 31 อีกไม่นานก็จะหมดวัน ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม่ลืมที่จะหยิบมือถือสีชมพูไปยังห้องน้ำก่อนที่จะอาบน้ำเปลี่ยนชุด รู้สึกหนาวเล้กน้อยจนต้องสวมเสื้อคลุม

ช่วงนี้เริ่มเข้าเดือนพฤศจิกายน ลมหนาวกำลังพัดมาเป็นช่วงเวลาที่น่านอนที่สุด ผมหยิบเอาของประจำตัวเหน็บไว้ที่กระเป๋ากางเกง ล้มตัวลงบนเตียงก่อนที่ซุกตัวลงในผ้าห่มหลับตาคลายความเหนื่อยล้าทั้งที่ยังไม่ปิดไฟ

ตึก...ตึก.. เสียงเข็มนาฬิกาในห้องร้องจวบจนถึงเวลาสามทุ่ม หูได้ยินเสียงราวกับมีอะไรระเบิดที่ฝั่งซ้าย หลอดไฟนีออนในห้องพลันดับลง แสงสว่างถูกริดรอนไปจากบ้าน ผมขมวดคิ้วรู้สึกว่าอยากจะจับตีผีตัวนั้นให้ตาย

เสียงโทรศัพย์ดังขึ้นระรัวผมหยิบมันกดขึ้นรับก่อนที่จะขมวดคิ้ว
“คุณชายเก้าครับ มีคนพังเบรกเกอร์..”
ให้ตายน่าจับตีก้นเสียให้เข็ด

“ไม่เป็นไร พวกนายไม่ต้องทำอะไร” ผมควบคุมลูกน้องให้อยู่ในความสงบ ได้ยินเสียงก็อกแก๊กดังมาจากข้างหลัง จำได้ว่ามุมข้างหลังต่อจากเตียงคือหน้าต่างบานโต

“หึหึ” เสียงหัวเราะใสดังขึ้น เสียงของเสื้อผ้าเสียดสีกับกระจกก่อนที่จะสัมผัสได้ว่ามีคนกำลังปีนหน้าต่างลงมา ผมตัดสายโทรศัพย์ทิ้งพับมือถือลงในกระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะคลี่ยิ้มเมื่อเงานั้นเข้ามาใกล้

ท่ามกลางความมืดมิด เขาแทบจะกลืนเป้นหนึ่งเดียวกับมัน มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบา โดยไม่รู้ตัวสัมผัสเย็นก็แตะลงที่ปลายแก้มของผม คลอเคลียราวกับถูกใจก่อนที่จะได้ยินเสียงอันคุ้นเคย

“trick or treat”

“หึ” ผมหัวเราะพลันคว้าเอามือข้างนั้น ผีที่มาหลอกผมดูเหมือนจะตกใจไปวูบหนึ่งเขาพลิกตัวหมายจะหนี ผมล้วงเอากระบอกพลองกดต่กมัน แสร้งทำเป็นปล่อยมืออันหนาวเหน็บนั้นก่อนที่จะย่อตัวใช้พลองกวาดพื้น ..ได้ยินเสียงดังตุ๊บพร้อมกับเสียงล้มของข้างของตามมา

“โอ๊ย..อย่าแกล้งสิ” เสียงโอดโอยอันคุ้นเคยดังขึ้น เสียงมือถือของผมดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับแสงสว่างที่เข้าครอบงำบ้านของผมอีกครา ขับไล่ยังความมืดมิดเผยให้เห็นร่างของผู้ปกรุก

เฮยเสียจื่อ นายแว่นดำนั่งพิงชั้นวางของที่ล้มลงขวาง ข้าวของบนชั้นวางร่วงหล่นใส่ร่างของเขา ใบหน้าดูดีนั้นแลบลิ้นใส่ผมราวกับน้อยใจ เรือนร่างสวมส่วนสูงโปร่งอยู่ในชุดเชิ๊ตสีดำ คลุมด้วยผ้าคลุมสีดำสนิท บนใบหน้าประดับด้วยแว่นดำหนา อ้าปากที่มีเขี้ยวปลอมเล้กๆติดเอาไว้ดูน่ารักน่าชัง

“คุณชายใจร้ายที่สุด” แวมไพร์เสียท่าร้อวโอดครวน ปัดฝุ่นตามตัวก่อนที่จะยืนขึ้นเดินเริงร่า สยายผ้าคลุมหมุนตัวหนึ่งรอบโชว์ให้คนเบื้องหน้าดู

“เป็นไงคุณชายฮัว ฉันเหมาะกับบทนี้ไหม” เฮยเสียจื่อเริงร่าเสียจนน่าหมั่นไส้ เขาอ้าปากแลบลิ้น ผมเอื้อมมือไปดีดหน้าผากคนจอมเกเรหนึ่งที อดไม่ไหวที่จะจับมือของเขา

“ทำไมไม่ใส่ถุงมือ” ตอนนี้เข้าสู่ช่วงลมหนาวแม้จะไม่หนาวมากแต่ในยามค่ำคืนแถมเขายังอยู่ข้างนอนมานาน สัมผัสได้จากปลายนิ้วที่เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง

“ก็แบบว่ามันลืมอ๊ะ” คำตอบที่น่าจับตีก้นเสียให้เข็ด นอกจากจะพังเบรดเกอร์ผมไปหนึ่งตัวยังทำข้าวของเสียหาย ผมเหลือบไปมองยังหน้าต่างของห้องนอนย มันปรากฎร่องรอยของการถูกงัด สรุปวันนี้เจ้าผีทำลายข้าวของในบ้านผมตามอำเภอใจ

“คุณชายยังไม่ตอบผมเลย ว่าจะยอมให้ผมหลอกหรือให้ขนมผม” เห็นผมนิ่งไปเขาจึงทักท้วงผมอีกครา นายแว่นกำแก้มป่องได้น่าหมั่นไส้จนผมหยิบไม้พลองขึ้นมากระแทกท้องน้อยให้แวมไพร์ตัวดีล้มลงไปกองกับพื้นตามเดิม

“นายหลอกฉันไมได้หรอก” ผมคีล่ยิ้ม รู้สึกว่าความเงียบเหงาที่ผ่านมาัท้งวันถูกเขาเป่ากระจุยด้วยเวลาไม่กี่นาที … เฮยเสียจื่อแลบลิ้นใส่ผม ราวกับไม่ยอมแพ้ แวมไพร์ตัวดีคลานขึ้นมาแยกเขี้ยวดูแล้วน่าเอาพลองกระทุ้งให้ขจุกอีกรอบ

“เดี๋ยวคุณชาย เขาห้ามทำร้ายร่างกายนะ” เจ้าแวมไพร์จำเป้นกระโดดหนีผมบนเตียงก่อนที่จะวิ่งไปรอบห้อง ราวกับกลัวว่าผมจะเอาพลองกระทุ้งท้องเขาอีกรอบ

“มีกฎนั้นด้วยหรือ ?” ผมเอียงคอกระชับไม้พลองในมือแน่น เฮยเสียจื่อยิ้มแห้งก่อนที่จะยกมือสองข้าง จีบปากจีบคอ

“ยอมแพ้แล้ว ยอมแพ้ ไม่หลอกคุณชายแล้วก็ได้ อย่าทำร้ายแวมไพร์น่าสงสารตัวนี้อีกเลย” นายแว่นถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก อ้าปากดึงเอาเขี้ยวปลอมเล้กในปาดรวบไว้กับชุดคลุมแวมไพร์วางกองไว้มุมห้องเหลือเพียงเสื้อเชิ๊ตสีดำและกางเกงสเลดสีเดียวกัน เท้าเปลือยเปล่าของเขาเดินเข้ามาหาผม

“นายไม่ใส่ถุงมือกับรองเท้ามานานแค่ไหน จะเล่นก็ได้หรอกแต่เคยบอกแล้วไงห้ามทำอะไรเสี่ยง” ผมดถเจ้าคนไม่รักตัวเอง ชอบหาเรื่องมาให้อยู่เรื่อย นิสัยรักสนุกจมลืมนึกถึงอัตรายของเขาพาให้ผมต้องถอนหายใจวันละหลายรอบ ถ้าไม่ติดว่าเขาติดรักอิสระผมคงจับล่ามไว้ที่เตียงตลอด 24 ชั่วโมงให้เข็ด

“แหมใส่รองเท้าปีนขอบหน้าต่างมันไม่ถนักนี่ แถมเข้าห้องคุณชายใส่รองเท้าได้ไง” เฮยเสียจื่อบิดตัวได้แร่ดยิ่งกว่ากระเทยแท้ เห็นสภาพทุเรสทุรังลูกตาผมก็เอาไม้พลองฟาดไปที่เขาอีกรอบ

“แว๊ก อย่าทำร้ายร่างกายสิ คุณชายนี่โครตเอสเลย” น้ำเสียงร่าเริงต่อรอง เขากระโดดหลบไม้พลองผมได้ทันก่อนที่จะเดินวนเข้ามาใกล้

“มีอะไร” ผมเหลือบมองเรือนร่างของคนน่าจับตี ใบหน้าดูดียิ้มพรายก่อนที่จะเอียงคอ ยามที่เรือนร่างของเขาเข้ามาจนเกือบจะแนบชิดผมได้กลิ่นกายหอมกรุ่น กลิ่นที่ราวกับยาเสพติดมันมอมเมาทุกครั้งที่ได้สัมผัส คล้ายกับนิโคติน

“ก็แหม แค่คิดว่าคุณชายใจร้ายจังเลย วันพิเศษทั้งทีเอาแต่เมินฉัน ส่งข้อความไปกี่ครั้งก็ไม่ตอบกลับเลย สนแต่งานฉันก็อยากเรียกร้องขอความสนใจมั่งสิ” เรียวแขนของเขาคล้องมาที่คอของผม เฮยเสียจื่อตัวสูงกว่าผมเล็กน้อย นัยน์ตาสีสวยใต้กรอบแว่นพาให้ผมดึงแว่นของเขาออก มองยังขนตางามงอนเข้าคู่กับนัยน์ตาสีแปลก

ผมชอบนัยน์ตาเรียวคมของเขาเหลือเกิน ..แต่จะไม่มีวันบอกหรอก

“แย๊ก!” นายแว่นร้องราวกับหมูถูกเชือด เจ้าตัวหลับตาปี้ก้มหน้าลงซุกไซร้คอของผมราวกับงูที่ชอบพัวพันรัดคน “คุณชายใจร้าย ก็รู้อยู่ว่าตาฉันแพ้แสงยังจะแกล้งกันอีก คนใจร้ายขี้แกล้ง”

เจ้างูตัวร้ายทำปากยื่นดุแล้วน่าถีบเป็นที่สุด ผมตบกัวมนไปหนึ่วทีไม่วายแถมด้วยการดึงใบหุได้รูปอีกครั้ง ก่อนที่จะปิดสวิชของไฟนีออนกลางห้อง ทิ้งไว้เพียงโคมไฟบนหัวเตียง

“โอ๊ยๆ อย่าแกล้งสิ ทำไมถึงเอาแต่แกล้งฉันกันละ”

ก็นายมันน่าแกล้งยังไงละ..

“นายมันกวนตีน ยียวนกวนประสาทก็สมควรโดนแล้ว” พอได้ยินผมพูดเฮยเสียจื่อก็ทรุกตัวลงไปนั่งพับเพียบเสแสร้งร่ไห้ ท่าทางราวกับนางเอกผู้น่าสงสารที่โดนแม่เลี้ยงใจร้ายรังแก

“ซิกใช้ซี่ ฉันมันดอกไม้ริมทางที่คุณชายฮัวเด็ดแล้วทอดทิ้ง พอได้จนหนำใจก็ไม่สนใจ บอกมานะจะนอกใจฉันไปหาใหม่ใช่ไหม!”

“เพ้อเจ้อ” ผมถีบมันไปอีกสองครั้ง เฮยเสียจื่อกลิ้งตัวหลบลถกขึ้นมายืนแลบลิ้นใส่ผมได้น่าถีบสุดๆ

“แหมคุณชายอ๊ะ ไม่คิดจะเลี้ยงขนมให้ผมมั่งเลยหรือ ถึงจะหลอกไม่สำเร็จแต่ผมก็ทำแล้วนะ” ผมหัวเราะกับคำพูดของเขา มองยังใบหน้าซีดขาวตัดด้วยสีดำดูโดดเด่น

สวย...

เฮยเสียจื่อชอบชมว่าผมเหมือนนางฟ้า เทพธิดา สวยงามยิ่งกว่าอิสตรีทั้งโลก แต่ผมเองว่าเขานั่นละที่สวย ไม่ใช่สวยเหมือนอิสตรี แต่เป็นความงดงามที่ราวกับอัญมณี ... ใต้กรอบแว่นสีดำที่บดบังนั้นซุกซ่อนความงดงามของอัฯมณีเลอค่าที่มีเพียงผมที่ได้เห็นมัน

“ก็ได้ ไหนๆนายก็มาแล้ว” ผมหยิบโทรศัพยืโทรบอกแม่บ้านให้นำอาหารเข้ามาท่ามกลางเสียงหัวเราะขงจ้าตัวแสบ

“ว่าแล้วคุณชายใจดีออก ไม่มีทางทิ้งผมได้หรอก” เจ้าตัวดีเดินวนไปรอบห้องพลางหัวเราะ ราวกับนกรู้ว่าถ้าหยุดอยู่กับที่โดนผมเอาไม้พลองกระทุ้งแน่

“ก็นั่นสินะ เป้นของทำพิเศษเืพ่อนายเลยนะ” ผมคีล่ยิ้มร้ายกาจ เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้างูที่เลื้อยเล่นรอบห้องก็หยุดเดืน ทำสีหน้าราวกับเจอเรื่องร้ายมาทั้งชีวิต

“คุณชายยิ่มแบบนี้ ฉันว่า ตอนนี้ขอกลับบ้านเลบได้ไหม” ไม่ว่าเปล่าร่างโปร่งเกาะหน้าต่างบานเดิมเหมือนจะรีบหนีกลับบ้าน

มาทำลายบ้านคนอื่นขนาดนี้คิดว่าจะปล่อยให้กลับไปได้หรือไร

ผมคว้าหลังคอของเจ้างูที่กำลังจะหนีลากลงมาที่พื้นห้อง เหวี่ยงลงบนเตียงนุ่ม เจ้างูทำหน้าซีกเซียวคลานบนเตียง ผมขยับตัวลงไปคร่อมมันใช้ไม้พลองกดลงที่ลำคอ เฮยเสียจื่อไอออกมาหนึ่งทีก่อนที่จะขยับตัวอย่างยากลำบาก

“คุณชาย จะให้มีเซ้กสือย่างเร่าร้อนนะได้ sm ก็ได้แต่ทำไมเหมือนฉันได้กลิ่นของหวานเลยละ”

“คิดมากไปเอง” ผมเหยียดยยิ้มสดใส พาให้คนใต้ร่างเคลิบเคลิ้ม เฮยเสียจื่อชอบใบหน้าของผมเป็นที่สุด ยามที่ผมคลี่ยิ้มหวานหยดย้อยเขาจะหยุดอยู่กับที่ราวกับลุ่มหลง ..

เป้นครั้งแรกที่ผมคิดว่าหน้าตาตัวเองมีประโบชน์เหลือเกิน อย่างน้อยมันก็ทำให้จับเจ้างูได้ตัวหนึ่งอย่างดิ้นไม่หลุด

ผมเอื้อมมือไปยังหัวเตียงคว้าเอาของเล่นที่เตรียมไว้เพื่อเขาึข้นมา คว้าข้อมือเย็นเฉียบคล้องลงกับลสัมผัสของโลหะ

“เอ๋” เฮยเสียจื่อสะดุ้งยามที่ผิวกายแตะกับความเยือกเย็นของโลหะกว่าจะรู้ตัวมือของเขาทั้งสองข้างก็ถูกรั้งขึ้นหัวเตียง

แกร๊ก!  เสียงกุยแจลงล็อก เสียดสีกับโซ่ของมันดังขึ้นในห้องเงียบสงบ เฮยเสียจื่อยิ้มแห้งเมื่อเงยหน้าขึ้นมองมือตนเอง

“คุณชายเก้ารสนิยมเปลี่ยนไปนะ”นายแว่นทำปากยื่น บิดตัวอยู่บนผ้าปูที่นอนสีแดงสด ตัดเข้ากับสีผิวของเขา ผมเอื้อมมือไปปลดกระดุมท่ามลางสายตาเย้ายวนที่ปรายตามองข7้นมาหาผม ริมฝีปากบางเลียปากตัวเอง ราวกับรอคอย…

“วันนี้จะกี่รอบดีดีละ หรือจะให้ฉันขึ้นไปขยับตัวอยู่บนตักนายก็ได้นะ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะของพวกเราสองคน ผมละมือจากเจ้างูที่เย้ายวนเดินไปเปิดประตูรับอาหาร แม่บ้านรู้หน้าที่ดีเมื่อยกเค้กฟักทองก้อนโตให้ผมเธอก้ปิดประตูรีบจากไปในแทบจะทันที

“คุณชายเก้าวันนี้จะฆ่าผมสินะครับ” เสียงหวานประท้วงเมื่อเห็นผมถือเค้กฟักทองสองชั้น

ผมเหยีดยยิ้มเย็นชา เฮยเสียจื่อเกลียดของหวานเป็นที่สุก แค่เค้กชิ้นเดียวก็ทำให้เขาพะอืดพะอมจนฟุบคาโตะ แต่นี่เป้นเค้กราวสามปอนส์

“นายมาหลอกเพื่อขอขนมฉันไม่ใช่หรือ” ผมวางเค้กไว้ข้างเตียง นอกจากเค้กก้อนโตแม่บ้านยังนำลูกอมรูปค้างคาวใส่ตระกร้ามาวางไว้อย่างรู้งาน

“ฉันก็พูดเล่นไปงั้นละ คุณชายอย่าถือสา” เจ้างูตัวโตทำหน้าซีด มือของมันขยับแต่อนิจจากุญฐแจมือที่มันถูกล่ามเอาไว้นั้นแน่หนาเกินไป ต่อให้เป็นเสี่ยวเกอผู้มากพลังก้ยังต้องใช้เวลา

“ไม่ได้ ฉันเป็นคนทำจริงจัง ไม่เลี้ยงนายให้อดยากแน่ นายเพิ่งจะบอกว่าฉันไม่ใช่สนใจนายมิใช่หรือ ?”ผมแกล้งมันรู้ดีว่ามันเกลียดของหวานที่สุด มือหยิบเอาลูกอมรูปค้างคาวขึ้นมาเข้าปากตัวเอง ลิ้นช่มเลียรสหวานในปากเสีนจนลูกละลายไปบางส่วนผมจึงโน้มตัวจูบยังริมฝีปากช่างจ้อของคนเบื้องล่าง ลิ้นหวานพัวพันหาความรุ่มร้อนในปากของเจ้างู บังคับดันเอาลูกอมรสหวานเข้าปากเฮยเสียจื่อ

นายแว่นดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ตัวผม เห็นท่าทีขัดขืนน่ารักแบบนี้ผมจึงเลียไปตามโพรงปากมอบย้อนยังตัวตนของเขาให้หวานล้ำ ป้อนลูกอมรสหวานก่อนที่จะละริมฝีปากทอดทิ้งหยาดหยดน้ำใสเป็นสาย

“อร่อยไหมละ” ผ้าเลียริมฝีปากตัวเองรู้สึกถึงความหวานหอมในลำคอ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมก็ได้อมลูกอมชนิดนี้มาก่อนกลับไม่รู้สึกว่ามันหวาดได้ถึงเพียงนี้

หรือเพราะอมผ่านปากนายแว่นกันนะ...

“อืออ...” นายแว่นครางเขาทำท่าเหมือนอยากจะคายมันออกแต่เมื่อเห็นสายตาดุของผมก็ยินยอมอมต่อไปอย่างโดยดี ใบหน้าขาวซุกลงกับหมอนนุ่มท่าทางเหมือนทรมานเหลือแสน

น้อยๆหน่อยอย่าโอเวอร์แอดติ้ง..นี่มันแค่ลูกอมเม็ดเดียว

“คุณชายเก้า กินเค้กไม่ไหวนะ” เจ้างูตัวร้ายขอต่อรอง นัยน์ตาสีสวยช้อนขึ้นราวกับจะออดอ้อนเห็นท่าทีของเขาแล้วผมก้ใจอ่อน คลี่รอยยิ้มปีศาจขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

“ก็ได้ งั้นฉันจะกินเอง” ผมเอื้อมทือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีดำสนิทของเขาออก ก่อนที่จะลูบไล้ยังลำคอระหง ลากไล้มายังไหปลาร้าได้รุป เรื่อยลงมายังเนินอกที่เริ่มชูชันเคล้นคลึงเพียงครู่เดียวหัวนมของเขากลับแข็งเป็นไต ผมกลั่นแกล้งโดนมิยอมแตะต้องมันลากไปไปสู่ท้องน้อย นิ้วชี้วนเวียนก่อนที่จะปลดเข็มขัดอย่างเชื้องช้า แตะลงยังเป้ากางเกงที่เริ่มนูนขึ้น

“มักมาก” ผมต่อว่าเขาแต่นายแว่นกลับยิ้ม บิดตัวราวกับเชื้อเชิญ ดูเขาสิ....นายเป็นซะแบบนี้แล้วฉันจะปล่อยไปได้ยังไง เจ้างูตัวร้ายที่เชิญชวนผมให้บ้าคลั่งตลอดเวลา

[kuramajoy]

耀㵀㟃ึ ถ้าฉันมักมากคนที่ตอบสนองความต้องการอย่างคุณชายก็ไม่ต่างกันไม่ใช่หรือครับ” เจ้างูคลี่ยิ้มเชิญชวน ราวกับมารร้ายที่คอยฉุดมนุษย์ให้ตกลงสู่ความมืดมิด ผมเหยีดยยิ้มลูบไล้ร่างกายเย็นเฉียบของเขา ปลดกางเกงสีดำเหวี่ยงทิ้งไปมุมห้อง นิ้วลากวนยังด้านในขาอ่อนไม่ยอมแตะยังแก่นกลางลำตัวที่ชูชัน
“คนขี้แกล้ง” นายแว่นต่อความผม ใบหน้าดูดีประดับด้วยรอยยิ้มพรายจนน่าซัดสักหมัด ผมก้มลงไปปิดริมฝีปากคนดื้อดึงก่อนที่จะผละออกมาหยิบเอาจานเค้กใช้มือหยิบก้อนเค้กมาส่วนหนึ่งป้านครีมลงบนหน้าอกของเขา
สัมัสเย็นพร้อมกับกลิ่นหวานที่ลอยขึ้นมาทำให้เจ้างูดิ้นไปสักผัสทว่าในยามที่นิ้วของผมปาดครีมลงยังยังท้อนน้อย โครขาอ่อน และลากไล้ครอบคลุมยังแก่นกายของเขาเจ้างูที่เคยดิ้นพล่านกลับสมยอม ร่างกายกระตุกเกร็จตามจังหวะรัก ผมครอบครองแก่นกายชูชันนั้นด้วยฝ่ามือร้อน รวบรั้งรูดด้วยครีมของเค้ก
“คุณ..ชาย..ไม่กินนะ” นัยน์ตาสีสวยช้อนขึ้นมองผมราวกับเว้าวอน ริมฝีปากสีชมพูขยับเ่ยอย่างเชื่องช้า ใบหน้างามกัดฟันราวกับสะกัดกลั้นยังเสียงครวนครางในยามที่ส่วนอ่อนไหวถูกครอบครอง เรือนร่างสั่นสะท้านตามความหวาบหวามยามเร่าร้อน
“แล้วใครใช้ให้นายกิน คนที่กินนะคืดฉัน” ผมคลี่ยิ้มก่อนที่จะปาดเอาครีมหวานละเลงบนเรือนร่างคนเกลียดของหวาน เฮยเสียจื่อร้องครางในยามที่ปลายนิ้วของผมกดลงยังแก่นกายของเขา ครูดรั้งปรนเปรอยังอารมณ์ที่รุนแรง
“ไม่..ใช่..จาน อื้อ..” นายแว่นดำประท้วงสถานะของตัวเอง ผมจึงจับมันจูบปิดปาก มืออีกข้างควัดเอาก้อนเค้กกดลงไปยังช่องทางคับแคบ ครีมเหนอะเหนอะละเลงไปทั่วเรือนร่างสีขาว สีของฟักทองสีส้มตัดกับผิวกายของเขาแลดูโดดเด่น ผมอ้าปากเลียลำคอขบกัดแต่งแต้มร่องรอยแห่งรสสวาท
“อา... แบบนี้ก็ใส่เสื้อคอเปิดไมไ่ด้แล้วสิ”
“นายเคยแคร์ด้วยหรือ ?” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทิ้งร่องรอยไว้บนเรือนร่างของเขาจนเต็มที่ เฮยเสียจื่อหัวเราะก่อนที่จะแลบลิ้นยียวน ผมจึงปาดก้อนเค้กกดเข้าไปในโพรงสีชมพูอบอุ่น กระทุ้งเข้าไปยังส่วนลึกของร่างกายเบื้องล่าง ร่างภายใต้กระตุกด้วยความเสียวซ่านคว่มอ่อนนุ่มโอบล้อมตอดนิ้วผม มืออีกข้างที่กอบกำแก่นกายของเขากลับร้อนขึ้น
“อ๊ะ..อือ..ก็..ไม่” เสียงตอบขาดห้วงด้วยอารมณ์ดังขึ้น ผมเร่งเร้าจังหวะกอบกำยังแท่งกายร้อนผ่าวรูดรั้งนำพาให้เขาไปถึงสวรรค์ เฮยเสียจื่อกระตุกร่างกายแอ่นแผ่นหลังก่อนที่จะหอบหายใจ นัยน์ตาหลับพริ้ม ลืมตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้ามองมายังผม
เขายังต้องการ..ต้องการความเร่าร้อนมากกว่านี้
“มีอะไร” ผมยั่วเย้าทั้งที่รู้ถึงความหมายของนัยน์ตานั้น เฮยเสียจื่อคีล่ยิ้มยั่วยวนเลียริมฝีปากตนเอง
“คุณชากยก็รู้ ..ต้องการตัวตนของนายยังไงละ” เจ้างูตัวร้ายขยับยิ้มยั่ว ทำปากจู๋ราวกับเรียกร้องความสนใจ ลิ้นนุ่มเลียริมฝีปากกระหาย..
“มักมาก” ผมต่อว่าเขาก่อนที่จะเสียดแทงนิ้วลงในความอ่อนนุ่ม ปาดเอาเนื้อเค้กแทรกสอดเข้าไปในช่องทางคับแคบท่ามกลางเสียงครวนครางหวาน ความนุ่มนวลหอมหวานเสียจนคนเกลียดของหวานประท้วง
“อีะ..พอแล้ว” เสียงโซ่เสียดสีกับเนื้อดังขึ้น ผมเหลือบมองยังเจ้างูที่กระตุกโซ่ราวกับทนไม่ไหว อดไม่ได้ที่จะเลียยังพวงแก้มใส
“ไม่ปล่อยหรอกนะ” ผมก้มลงกระซิบข้างหูของเด็กดื้อดึง
ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน
“หึ..” เฮยเสียจื่อหัวเราะ ช้อนตาขึ้นมองเหยียดยยิ้มกว้าง ขยิบตา“ต้องบอกว่าจะไม่ทิ้งต่างหากละ ...นายเอาฉันมาแล้วต้องเลี้ยงไปให้ตลอดสิเจ้านาย”
“ตอบได้ดี” ผมคีล่ยิ้มเอื้อมมือปาดยังครีมของเค้ก นิ้วแทรกสอดเข้าไปในช่องโพรงปากอุ่น ลิ้นนุ่มของเจ้างูโลมเลียผมราวกับแท่งขนมหวาน ลิ้นสีชมพูของมุนดูดดุนนิ้ว นัยน์ตาคู่าวยเหลือบมอง ยั่วยวน
แบบนี้มันให้ท่ากันชัดๆ
“เร็วสิครับคุณชาย” คำอ้อนวอนของมันดังขึ้นราวกับจะเร่งเร้า ผมยกขาอ่อนของคนมักมากขึ้นพากบ่า ก้มลงใช้ลิ้นเลียยังเค้กที่แทรกสอดลงไปในช่องทางอ่อนนุ่ม
“อีะ..ดะ.งเดี๋ยว..แบบีน้มัน...อืมมม” เสียงครางระงมดังขึ้นยามที่ลิ้นของผมสอดแทรกเข้าไปกลืนกินยังก้อนเค้ก ผมเลียริมฝีปาก เรือนร่างภายใต้สะท้านไหวเสียดสีไปกับผ้าปูที่นอนยับย่น
“อ๊า..อา..เซี่ยอวี้ฮัว” เจ้างูตัวดีร่ำร้องชื่อจริงของผมในที่สุด แสดงว่ามันเริ่มจะทนไม่ไหวเสียแล้ว ผมคีล่ยิ้มละออกจากช่องทางนุ่ม แทรกนิ้วเข้าไปแทนที่งอนิ้วครูดรั้งผนังอ่อนบางแตะต้องยังจุดกระตุ้นอารมณ์
ร่างกายของเขาผมรู้ดีที่สุดว่าตรงไหนควรจัดการเช่นไร ร่างของงูกบิดตัวราวกับเชิญชวน ริมฝีปากพร่ำเพ้อถึงแต่ชื่อของผม นัยน์ตาสีสวยทอประกายแห่งความปรถนา เนินอกสีเชอรี่ชูชัน ร่างกายงามเปรอะไปด้วยครีมข้นของความปรถนาคละเคล้ากับครีมหวานสีสดของเค้ก
“บอกแล้วไงว่าฉันจะกินเค้กเอง” ผมจูบมอบรสชาติของเค้กหวานให้กับเจ้างู มันอ้าปากยอมรับแต่โดยดีในยามที่บทรักเริ่มต้นขึ้นไม่ว่าจะทำอะไรเฮยเสียจื่อก็ไม่ขัดขืน แม้มันจะเป้นของหวานที่เขาเกลียดก็ตามที
“อือ... แบบนี้ก็ให้ฉันกินอยู่ดี” คนถูกป้อนประท้วง นัยน์ตาพร่ามัวไปด้วยอารมณ์ที่ขึ้นสูง ร่างกายภายใต้ขยับแนบชิดเข้ามา ลมหายใจของเขาระเส่าพาให้ผมคีล่ยิ้ม “ขอร้องละ..คุณชาย”
“ขอร้องให้มันน่ารักกว่านี้สิ” ผมจงใจสอดแทรกนิ้วเข้าไปกระตึ้นยังช่องทางคับแคบสีสวย ง้างมันออกเรียกเสียงหวีดร้องของเขา เฮยเสียจื่อหอบหายใจยื่นหน้าขึ้นมาจูบแก้มผม เลียยังซอกคอ
“ขอร้องละครับ ช่วยเติมเต็มผมที ช่วยเสียบเข้ามาในตัวผมที”
ผมหัวเราะกับคำเว้าวอน แกล้งทำเป็นไม่สนใจอยู่ครู่หนึ่งจนโดยนัยน์ตาคู่สวยมองอย่างค้อนจึงหยักไหล่เอื้อมมือไปปลดกุญมือแจพร้อมทั้งดันตัวแทรดสอดเข้าไปในช่องทางชุ่มชื้นเสียจนมิดด้าม
“อ๊ะ.. อื้อ..” เรียวแขนสอดคล้องเข้ายังลำคอของผม เจ้างูรัดแน่นพัวพัน ราวกับจะไม่ยอมให้ผมจากไปไหน นัยน์ตาของเขาหลุบลง ซบใบหน้าลงกับไหล่ของผม ครางระงมด้วยความเสียวส่าน
“อ๊า..ดะ..” ผมจงใจถอนกายออกมาอย่างเชื่องช้า ก่อนที่จะกระแทกเข้าไปสุดแรง ร่างกายใต้ร่างเคลื่อนไหวตามจังหวะที่ผมเป็นผุ้นำ ผมจูบเขา เราแลกจูบอันเร่าร้อนอีกครั้งท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเผ็ดร้อน
“อือ..” ความอ่อนนุ่มของเฮยเสียจื่อรัดผมเอาไว้แน่นจนต้องครางออกมาทุกครั้งที่กลับเข้าไปในกายของเขา ปมสอดแทรกเข้าไปยังส่วนลึกที่สุด รู้สึกดีเสียจนแทบปลดปล่อย ความร้อนยังคงระอุอยู่ในร่างกายของเราทั้งสองคน
“เซี่ยอวี้ฮัว” เจ้างูจอมเอาแต่ใจเรียกร้องอีกครั้งผมคีล่ยิ้มก่อนที่จะโอบรัดมันเอาไว้ เลียยังครีมที่เปรอะเปื้อนที่ลำคอระหงของเขา จูบประทับลงยังริมฝีปากสีสด ความร้อนของผมแทรกสอดกระแทกถี่ เราเร่งจังหวะของบทรักผมเอื้อมมือไปปลุกปั่นยังความปรถนาของเขาบรรเลงอารมณ์ที่ถาโถมไปพร้อมกัน
ฟังเสียงครางของเขาผมว่ามันก็น่าฟังเสียยิ่งกว่าเพลงงิ้ว ..
“เฮยเสียจื่อ” ผมจูบยังหน้าผากชื้อนเหงื่อเจ้างูคีล่ยิ้มในยามที่จวนจะไป ฝ่ามือนุ่มรัดผมไว้แน่นพอกับช่วงล่างของเขาที่ตอดรัดผม สะโพกของเจ้างูกระแทกเข้ามาทุกคราที่มกระแทกเขา ยั่วยวนเสียจนผมทานทนไม่ไหว รั้งร่างกายเขากอดเอาไว้ก่อนที่จะกระแทกหนักๆเป็นครั้งสุดท้าย ปลดปล่อยหยาดยหดของกามรมณ์ออกมาพร้อมกับเขาที่ปลดปล่อยเป็นครั้งที่สอง
เสียงหอบหายใจพร้อมกับกลิ่นหวานจนชวนมึนหัวคละเคล้ากับน้ำกามที่เปรอะไปด้วย ผมเอื้อมมือไปหยิบเค้กที่ยังเหลืออยู่เกินครึ่งบนชามคลี่ยิ้ม
“เฮยเสียจื่อ ฉันยังกินเค้กไม่หมด”
หากเป็นคนอื่นคงจะตอบปฎิเสธ แต่เจ้างูมักมากกลับคลี่ยิ้มยั่วยวน ส่งสายตาให้ผม
“หึหึ จะกินถึงรุ่งสางก็ได้นะ ..ฉันเกลียดเค้กแต่ถ้าได้กินกับคุณชาย ฉันคิดว่าคงกินมันได้จนหมดก้อนแน่ๆ”
ดูเอาสิ..เขาก็เป็นเสียแบบนี้ แล้วจะให้ผมไปไหนได้
ผมจูบที่จมูกโด่งสันของเขา กดฝังรอยจูบไว้บนแก้มนุ่มเจ้างูหัวเราะคิกคักโอบกอดผม จูบเบาๆที่แก้มผมกลับ สุดท้ายก็โดนงูพัวพันเสียจนถอนตัวไม่ได้
แย่จังเลย ทั้งที่ยังเหลืองานค้างอีกมากมายแต่ทว่า ผมกลับกินเค้กก้อนนี้จนหมดก้อน..
เขานี่ชอบทำให้ตารางงานของผมรวนเหลือเกิน... ช่วยไมไ่ด้คิดจะเลี้ยงแล้วจะทิ้งสัตว์เลี้ยงกลางทางก็ไม่ใช่นิสัยของผมเสียด้วยสิ สุดท้ายก็ได้แต่รับกรรมละเล่นไปกับเจ้างูมักมาก
ผมมองยังเตียงนอนที่เปรอะไปทั้งครีมจากเค้ก และอสุจิแล้วก็พลันคลี่ยิ้ม ..ดุท่าคงได้เวลาขึ้นเงินเดือนแม่บ้านแล้วสิ
+++++++++++++++++
เสียงเพลงแผ่วเบาดังขึ้นท่ามกลางนินทรารมณ์อันแสนเงียบสงบ ขัดขวางการนอนเสียจนต้องพลิกตัว ทว่ายามที่แขนตบลงยังพื้นที่ของที่นอนผมถึงได้รู้สึกตัวว่ามีของาย
ใช่ เจ้างูที่นอนกอดก่ายผมอยู่พลันหายไป ผมนอนนิ่งอยู่ราวห้านาทีก่อนที่จะลุกขึ้นมองออกไปยังรอบห้อง นี่ไม่ใช่ห้องของผมแต่เป็นห้องรับแขกที่ผมเตรียมเอาไว้เผื่อฉุกเฉิดไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เอามาใช้เพราะห้องตัวเองเลอะไปทั้งเลือด น้ำกามและเค้กสีสวยเช่นนี้
เสียงฮัมเพลงแผ่วเบาดังขึ้นจากทิศของระเบียงผมสวมกางเกง คว้าเสื้อเชิ๊ตสีชมพูก่อนลุกขึ้นเสยปอยผมที่ปรกหน้าเห็นเรือนร่างขาวซีดสวมใส่เพียงเสื้อเชิ๊ตสีดำตัวเอง เรียวขาเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำอสุจิ ไหลลงมาตามผิวกาง
“จะแต่งตัวให้ดีกว่านี้ไม่ได้หรือ” ผมต่อว่าเขามองสภาพเย้ายวนเสียจนน่าจัดให้อีกรอบ เฮยเสียจื่อหัวเราะพลางพิงกับระเบียงเหล้ก เงยหน้ามองยังดวงดาราบนฟากฟ้า
“นี่คุณชายวันนี้เขาว่าจะมีดาวตกละ” เท้าเปล่าเปลือยของเจ้างูขยับเดินเข้ามาหาผม ชายเสื้อเชิ๊ตสีดำสนิทปิดก้นแทบไม่มิดพาให้ผมตบหัวเขาไปที เจ้างูหัวเราะพลางโบกมือขอยอมแพ้ “ช่วยไมไ่ด้คุณชายโยนกางเกงผมทิ้งไปไหนไม่รู้”
“เสื้อคลุมก็มี อย่างน้อยก็ไปอาบน้ำก่อน” ผมเหลือบมองยังคราบเปรอะเปื้อนที่เป้นของผมอยู่บนเรือนร่างของผม เจ้างูยิ้มยียวนก่อนที่จะชี้ขึ้นไปยังท้องฟ้า
“ไม่เอาเดี๋ยวพลาด ...”
“ดาวตกนะหรือ ?”ผมเงยหน้าึข้นมองยังท้องห้าที่ประดับด้วยดวงดาวส่องแสงมากมาย
“ใช่แล้ว นี่คุณชายรู้ไหมเขาว่ากันว่าถ้าอธิฐานขอพรกับดาวตกจะสมหวังละ” ท่าทางของเขาดี้ด้าราวกับปลากระดี่ได้น้ำ นัยน์ตาสีสวยที่ไร้แว่นเงยหน้าขึ้นมองฟากฟ้าที่มืดมิด มีเพียงแต่ยามกลางคืนเท่าที่จะไม่มีแสงอาทิตย์มาทำให้เขาต้องหลบซ่อน
เจ้างูเป็นโรคตาแพ้แสงไม่สามารถสู้กับแสงได้แต่ซุกซ่อนตัวตนหลบเร้นยังความสว่างสดใส
“หือ” เรื่องความเชื่อนั้นผมรู้มาก่อนอยู่แล้วแต่ประเด้นที่ติดใจก็คือ “นายขอมากี่ครั้งแล้ว”
“ทุกครั้งเลย” นายแว่นคลี่ยิ้มเศร้าสร้อย ผมเดินไปพิงรั้วเหล็กกับเขาเงยหน้าึข้นมองหากห้าผืนเดียวกัน อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับยังปลายนิ้วที่เย็นเฉียบนั้น
“บอกแล้วให้ใส่ถุงมือ”
“หึหึ “เมื่อได้ยินผมต่อว่าเขาก็หัวเราะ ปลายนิ้วสอดประสานเข้ามา กำผมเอาไว้แน่นราวกับออดอ้อน ..
“ทำแบบนี้นายต้องเป็นหวัดแน่” มือที่ผมจับอยู่ันเย็นเหลือเกิน ทว่าเมื่อผมค่อยมอบความอบอุ่นให้มันก็พลันแปรเปลี่ยน ..ร้อนขึ้นเรื่อยๆตามอุณหภูมิร่างกายของเราที่ถ่ายทอดให้กันและกัน
“เขาว่าคนบ้าจะไม่เป็นหวัดนะคุณชาย” เฮยเสียจื่อโน้มตัวลงมาคลอเคลียแก้มของผม เห็นมันขี้อ้อนแบบนี้ผมก็ใจอ่อนยอมยืนอยู่กับมันชั่วครู่
“คุณชายจะขออะไรหรือ ?” นัยน์ตาสีสวยมองสอดส่ายราวกับรอดาวตก ...บ้าเอ้ยนายอายุจนเป็นควายไถนาได้แล้วยังจะทำเป็นสาวน้อยได้อีก
“ไม่ขอ..” ผมกระชับความอุ่นในมือเอาไว้แน่น...เจ้างูทำปากยื่นเมื่อเห็นคำตอบผม
“คุณชายจะไม่ขอจริงๆหรือ เป็นโอกาสทั้งที” เจ้างูเบ้ปากก่อนที่จะคลี่ยิ้ม “เห็นเขาว่าจะมีสองดวงละงั้นดวงหนึ่งผมจะขอให้คุณชายมีความสุข ส่วนอีกดวงก็ขอให้ฉันมีความสุขนะ”
เห็นท่าทีดี้ด๊าของเขาผมก็ขมวดคิ้ว เหลือบไปเห็นยังแสงจากดาวตก เฮยเสียจื่อเงยหน้าอ้าปากผมกรพชากคอเสื้อของเขาลงมาจูบยังริมฝีปากสีสด ลากไล้พวงแก้มขาวนวล ก่อนที่จะแทรกสอดลิ้นเข้าไปช่วงชิงสติที่คิดถึงดาวหางของเขาเพียงแค่ชั่วเวลนาทีหนึ่งดาวตกสองดวงก็ร่วงหล่นไปรากกับดวงอาทิตย์ที่ลับของฟ้า
“อ๊า! คุณชายทำอะไรนะ” นายแว่นผละริมฝีปากผมก็เงยหน้าขึ้นยังท้องฟ้า “โธ่หมดไปแล้วอีกตั้งนานกว่าจะมีแท้ๆ ตัวเองไม่ขอก็อย่ามาแกล้งสิ”
เห้นคำประท้วงของมันผมก็คลี่ยิ้ม เอื้อมมือไปจับมือข้างนั้นเอาไว้แน่น ดึงเจ้างูที่บ่นกระปอดกระแปดเข้ายังห้องอุ่น ปิดระเบียงกันลมหนาว
“ฉันไม่ขอหรอก”
เพราะฉันจับมือนายอยู่ยังไง
“นายก็ห้ามขอด้วย”
ก็นายจับมือฉันอยู่ไม่ใช่หรือไง...
แค่นี้พวกเราก็มีความสุขพอแล้วนี่...
“คุณชายโหดร้าย” เจ้างูยังครวนไม่เลิกแลบลิ้นใส่ผม ผมจึงต้องลงโทษมันอีกคราให้มันรู้ว่าใครเป้นสัตว์เลี้ยง ใครเป็นเจ้านาย
ดูเหมือนหน้าหนาวนี้ ผมคงจะอุ่นไปทั้งปีแน่ๆ..

[TimothyJ]

แอร้ย... หนูเขิน นายแว่นนน เค้กอร่อยมั้ย //ปิดหน้าเขิน

[Feran.FS]

//ปิดหน้า อ่า...หมาตัวนี้ต้องไม่กล้ากินเค้กฟักทองไปอีกนานเลยล่ะค่ะ ฮาาาาา

[tear]

คุณชายเผด็จการรรรร

[bloodnine]

น่ารักจนดิ้นได้...///