[Drabble] #dmbjdaily (รอ) Can't wait to hold you [ผิงเสีย]

by **feyralin** Mon 02 Feb 2015, 00:01

[Drabble] #dmbjdaily (รอ) Can't wait to hold you [ผิงเสีย]

197 days left..

*Edit* ขออภัยสำหรับคนที่หลงเข้ามาอ่านก่อนหน้านี้นะคะ แบบว่าผิดพลาดทางเทคนิคทำให้เนื้อหาขาดครึ่ง
มาอ่านกันใหม่น้าาาา QwQ

---

ทันทีที่เขาปรากฏตัวต่อหน้าผมอีกครั้ง ผมรอ รอมาตลอด ว่าความจริงแบบไหนที่จะถูกบอกเล่าออกมาจากปากของเมินโหยวผิง แต่มันก็ไม่มี..ไม่มีเลยแม้เพียงสักนิด

จนกระทั่งข้างกองไฟคืนนั้น..ที่ผมได้รู้สิ่งที่อยู่ในใจหมอนั่นเป็นครั้งแรก

และกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ลืมไม่ลงของพวกเรา

"ฉันเป็นคนที่ไม่มีอดีตและอนาคต ทุกเรื่องที่ฉันทำก็คือตามหาความเกี่ยวโยงระหว่างฉันกับโลกใบนี้ ฉันมาจากไหน ฉันอยู่ที่นี่ได้ยังไง" เขาก้มลงมองมือตัวเอง พูดเรียบๆ ผมมองตามสายตาของเขา นึกสะท้านในใจขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ แต่เมินโหยวผิงกลับพูดต่อไป ราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรแม้แต่น้อย

กิริยาเช่นนั้นกลับยิ่งทำให้ผมเจ็บปวด

"นายนึกภาพดูได้ คนอย่างฉัน หากหายตัวไปจากโลกก็ไม่มีใครรู้ เหมือนกับว่าฉันไม่เคยมีตัวตนบนโลกนี้มาก่อนเลย บางครั้งฉันส่องกระจกยังมักสงสัยว่าตัวเองมีตัวตนอยู่จริงหรือเปล่า หรือเป็นแค่ภาพลวงตาของใครสักคน"

ยิ่งเขาพูดด้วยท่าทีเยือกเย็นเท่าไหร่ ในอกผมก็ยิ่งทุรนทุรายมากขึ้นเท่านั้น เป็นผมเองที่รู้ซึ้งดีที่สุด ว่าความเจ็บปวดจากความไม่รู้ของผม ให้มากมายเท่าไหร่ก็ไม่อาจเทียบกับเขา..ที่ความทรงจำในอดีตกลายเป็นเพียงกระดาษว่างเปล่าขาวโพลนได้

เพราะผมเองที่เป็นฝ่ายทำให้หมอนั่นต้องพูดออกมา

เป็นผมเองที่ทำร้ายเขา

ถึงภายนอกจะทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ตราบใดที่หัวใจไม่ใช่ก้อนหิน ไม่มีทางจะที่ไม่รู้จักเจ็บปวดได้

ผมรู้สึกว่ามือผมสั่น ก่อนจะพบว่าทั้งตัวผมล้วนสั่นเทาด้วยอารมณ์ที่อัดแน่นไม่อาจระบาย มีคำพูดนับไม่ถ้วนที่ผมอยากเอ่ยออกไป อะไรก็ได้ที่จะช่วยอุดรอยโหว่กว้างใหญ่ข้างในตัวของคนที่ไร้อดีตและอนาคตคนนี้ แต่ผมจะพูดอะไรได้ล่ะ?

ลังเลอะไรอีกล่ะอู๋เสีย!

คำพูดบางคำ การกระทำบางอย่าง หากรั้งรอเอาไว้ไม่ได้เอ่ย รีรอไม่ได้ทำ จนถึงวันหลังก็สายเกินย้อนคืน ถ้าวันนี้ผมไม่พูดอะไรออกไปสักอย่าง ผมรู้สึกว่าสักวันคนตรงหน้า..ที่ไม่มีสิ่งเชื่อมโยงใดๆบนโลกนี้ จะหนีหายไปยังที่ๆผมไม่มีปัญญาไปตามตัวได้อีก

ผมคิดแล้วคิดอีกว่าควรพูดอะไร แต่ที่นึกได้ก็มีเพียงประโยคนี้

"ไม่ได้ถึงขั้นที่นายพูด ถ้านายหายตัวไป อย่างน้อยฉันจะรู้"

เพียงเอ่ยประโยคนั้นออกไป ผมเหมือนเห็นบางสิ่งในแววตาของเมินโหยวผิงพังทลายลง ใบหน้าของหมอนั่นยังถูกฉาบทาด้วยสีหน้าที่อ่านอารมณ์อะไรไม่ออกเหมือนเคย แต่บรรยากาศรอบตัวที่เปลี่ยนไปชัดเจน ทำให้ผมรู้ว่ายามนี้ ภายในของเขาหาได้สงบนิ่งอย่างที่แสดงออกไม่

ผมนิ่ง รอสิ่งที่จะมาเยือนอย่างเงียบงัน

ผมทุ่มเดิมพันลงไปหมดหน้าตักแล้ว ถ้าหมอนั่นไม่ฟังอีกผมคงหมดคำจะเอ่ย ที่ไหนได้เมินโหยวผิงเพียงอึ้งไปชั่วครู่ แล้วพลันคว้าไหล่ผมหมับ กระชากเข้าหาตัวก่อนจะโน้มใบหน้าลงทาบทับ ฉกฉวยความร้อนไปจากริมฝีปากของผม!

ผมตัวแข็งทื่อทันที นี่มัน..เกินกว่าที่ผมจะคาดคิดไปไกลสุดกู่ ทุกครั้งที่กล้าหาเรื่องเขา ผมจินตนาการภาพจุดจบอันน่าอนาถของตัวเองไว้นับไม่ถ้วน เป็นต้นว่าเขาอาจใช้นิ้วยาวๆนั่นหักคอผมกร๊อบเดียวจบ หรือกระทั่งง้างดาบดำเล่มนั้นฟันผมที่เอาแต่เซ้าซี้อยู่ข้างหลังฉัวะนึงตัดรำคาญ แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี่ สิ่งที่ผมไม่เคยคาดคิดคือ การจู่โจมด้วยปาก--แค่ก!

นี่เขาเรียกว่าจูบต่างหาก! บ้าเอ๊ย หมอนั่นกำลังจูบผมงั้นเหรอ!

ผมถูกไล่ต้อนจนแทบหายใจไม่ทัน ความคิดในหัวตีรวนกันจนจับความไม่ได้ ตื่นตระหนกเกินกว่าจะตั้งสติ จะหลับตาลงตามประสาคนจูบๆกันยังไม่ทันหลับด้วยซ้ำ ทว่าเพราะโดนจูบทั้งๆลืมตาอย่างนั้นทำให้ผมมีโอกาสได้สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าของนายเรือพ่วงหน้าตายคนนี้

ทั้งๆที่เขาเป็นฝ่ายจูบผม ช่วงชิงลมหายใจไปจากผม แต่สีหน้าของเขากลับดูอึดอัดยิ่งกว่า ทรมานกว่า คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น ทำเอาผมโมโหขึ้นมา นี่มันเหมือนผมฝืนใจบังคับจูบเขาชัดๆ! แต่แล้วชั่วอึดใจผมกลับเข้าใจความหมายของท่าทีเช่นนั้น จากมือสั่นเทาของหมอนั่นที่โอบรอบตัวของผมไว้ เหมือนอยากกอดไว้ แต่ก็กลัวที่จะแตะต้อง

เขากำลังยึดผมเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย เกาะเกี่ยวไว้แน่น เหมือนคนจมน้ำเจอขอนไม้กลางทะเล

วินาทีนั้นผมรับรู้ว่า พวกเราได้ก้าวข้ามเส้นแบ่งของบางสิ่งบางอย่างมาเสียแล้ว แม้ในใจจะรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่ผมกลับคิดว่า การลงเอยแบบนี้ไม่ได้ฝืนใจเลยแม้แต่น้อย ผมเป็นคนยื่นมือไปให้เขาเอง ตั้งแต่ตัดสินใจจะเลิกรอ..แล้วพูดออกไป

และในเมื่อมีเขาอยู่ ไม่ว่าปลายทางจะต้องเผชิญอะไรแบบไหน ผมมั่นใจว่าตัวเองจะปลอดภัย

ยื่นมือออกมาเถอะ ฉันจะรับไว้ทั้งหมดเอง..

ผมผ่อนคลายอาการเครียดเขม็งของตัวเอง ค่อยๆยกแขนขึ้นโอบร่างของหมอนั่นเข้ามาใกล้ ให้แนบชิดจนแทบไม่มีอากาศลอดผ่าน ก่อนจะปรือตาลงรับสัมผัส ตอบสนองกลับไปตามที่อารมณ์นำพา

เนิ่นนานก่อนที่เราจะผละออกจากกัน ผมยืนเอ๋อสมองเบลออยู่ท่าเดิม หัวใจเต้นรัวเหมือนจะหลุดออกมาทางปาก ถึงจะเลิกเกร็งแล้วแต่ก็ยังไม่กล้ากระดิกตัว เมินโหยวผิงเห็นดังนั้นก็ลูบหลังผมเบาๆ ถึงเขาจะเอาแต่ทำหน้านิ่งไม่เปลี่ยน แต่ไม่รู้ทำไมผมกลับรู้สึกได้ถึงความเอาใจใส่..ที่ผมไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน

"เรื่องของฉัน บางทีรอจนวันที่ฉันรู้คำตอบแล้วฉันจะบอกนาย แต่เรื่องของนาย แม้จะจับตัวฉันไว้ก็ไม่ได้คำตอบ ตอนนี้เรื่องทั้งหมดนี้สำหรับฉันก็เป็นปริศนาเหมือนกัน ฉันคิดว่าปริศนาของนายมีมากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีเพิ่มกว่านี้"

ว่าแล้วเขาก็หันหน้าเตรียมจะออกเดินไป หากเป็นเมื่อก่อนหน้านี้ผมย่อมโมโหแล้วฉุดรั้งเขาไว้ด้วยคำถามไม่รู้จบ หากยามนี้ในอกของผมพลันสงบลงอย่างประหลาด

อาจเป็นเพราะรอยจูบที่แสนอ้างว้างนั่น หรือสัมผัสอ่อนโยนบนหลังที่ยังเหลือไออุ่นอยู่จางๆ เปลวไฟของความกระหายใคร่รู้ที่เผาผลาญอยู่ข้างในไม่หยุดนับตั้งแต่ตามหมอนั่นขึ้นรถมา คล้ายจะมอดลงเหลือเพียงเถ้าขาวๆ

ในเมื่อเค้นถามเรื่องที่อยากรู้เอาจากเขาตอนนี้ไม่ได้ ผมคงทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ แต่ผมกลับรู้สึกว่า ปล่อยให้เขาลุกหนีไปคนเดียวทั้งแบบนี้ไม่ได้

ผมเอื้อมมือไปดึงแขนเขาเอาไว้ เขามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยถ้อยคำร้อยพันของผม แล้วก็ยิ้มจางๆให้ เอ่ยว่า

"ไม่ต้องห่วง ฉันอยู่ข้างนาย"

เพียงได้ยินคำนั้น ในใจผมพลันสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน กว่าจะรู้ตัวผมก็ผุดลุกขึ้น มือที่รั้งแขนของเมินโหยวผิงเอาไว้ เปลี่ยนเป็นกระชากร่างของเขาเข้ามาใกล้ แล้วเป็นฝ่ายประทับจูบลงไป บนริมฝีปากที่เอ่ยถ้อยคำอันยากจะทานทนเหล่านั้น

สุดท้าย..คืนนั้นทั้งคืน พวกเราก็ไม่ได้กลับเต้นท์

---
END
---

//_\\
ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟปิดหน้าวิ่งหนีค่ะ

เป็นโมเม้นต์ที่ชีวิตนี้อยากเขียนถึงสักครั้ง แล้วพอดีหัวข้อเดลี่มันได้ เลยจัดการตัดต่อด้วยฟิลเตอร์ด้วงซะ เต้ามู่เวอร์ชั่นอันคัต(?) เขียนเองเขินเองนี่คืออัลไล ภูมิต้านทานของเรายังต่ำค่ะ เขียนอะไรหวานๆไม่ค่อยจะเป็น //โดดลงอุโมงค์โจรแป่บ

*เข้าช่วงเวิ่นเว้อไร้สาระ ข้ามไปไม่ต้องอ่านก็ได้นะคะ*

ทุกท่านคะ เดลี่นี่มันมีอาถรรพ์ค่ะ T^T

วิบากกรรมของเราเริ่มจากกดอัพรอบแรกตอนหัวค่ำแต่เนตดันตัด (พิมพ์สดบนบอร์ดไม่ได้เซฟ หวีดร้องสิคะ) พอใกล้ๆเที่ยงคืนพิมพ์หูตูบส่งไปก็ดันส่งจากไฟล์ word เวอร์ชั่นก่อนแก้ไข มารู้ตอนกดส่งไปแล้ว (ปกติก่อนส่งเราจะอ่านทวนตรวจคำผิดก่อน แต่รอบนี้กลัวไม่ทันเที่ยงคืนเลยรีบส่ง) สุดท้ายปิดคอมไปแล้ว แต่กลั้นใจมาจิ้มมือถือด๊อกแด๊กถึงตีสี่ (เวิ่นเว้อเฟิงเกอจะมาไทยไปด้วยเลยเสร็จช้า..) พอกดส่งไปไม่รู้สามจีทรยศหรือยังไง ปรากฎว่าข้อความขาดครึ่งอีกค่ะ ฮืออออ นี่มันอาถรรพ์ดาบโลหะดำโบราณใช่มั้ยยย //กรีดเลือดเซ่นไหว้

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกท่านที่อดทนอ่านมาถึงตรงนี้จนจบ ขอโทษอย่างแรงสำหรับคนที่เข้ามาอ่านรอบแรกๆด้วยนะคะ m(_ _)m //จะยาวเกิน Drabble ก็เพราะทอล์กนี่แหละ!

by **Koume** Mon 02 Feb 2015, 05:05

ฮือออออ ฉากลับ(?)ในเรื่องมันดีงามมากค่ะ
ประโยคคลาสสิคเรื่องนี้ได้ยินกี่ทีก็เขิน แง555555

ว่าแต่ทำไมไม่กลับเต้นท์คะ ^ q ^,, ขอฉากหลังจากนั้...--- /โดนเสี่ยวเกอบิดคอหลุด

by **feyralin** Mon 02 Feb 2015, 18:12

Koume พิมพ์ว่า:ฮือออออ ฉากลับ(?)ในเรื่องมันดีงามมากค่ะ
ประโยคคลาสสิคเรื่องนี้ได้ยินกี่ทีก็เขิน แง555555

ว่าแต่ทำไมไม่กลับเต้นท์คะ ^ q ^,, ขอฉากหลังจากนั้...--- /โดนเสี่ยวเกอบิดคอหลุด

กราบกรานคนที่อ่านเวอร์ชั่นแรกทันค่ะ แงงง
ฉากต่อจากนี้ด้วงไม่อาจตามไปถ่ายทำต่อได้จริงๆ แค่นี้ก็เขินจะแย่แล้วค่าาาา O<-<

by **polarzmw** Mon 02 Feb 2015, 18:29

deleted scene ฉากนี้ดีงามมากข่ะ
ฮืออออออ ทางนี้ก็ว่าอยู่ทำไมเรื่องมันขาดดดดดด
พอตอนนี้อ่านเต็มๆแล้ว ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
นายสองคนนี้นี่ กลับเต้นท์ไปสิคะ ในเต้นท์มีกล้องฟูลเอชดีรอบทิศทางติดฟิลเตอร์ด้วงรออยู่ค่--
เราชอบนายน้อยที่โวยวายตัดมุกกับตัวเองมากเลยค่ะ //'//\\'\\