[OS] #dmbjdaily "เงาสะท้อน" (หัวข้อ : อ่อน) [เสี่ยวฮัว >> อู๋เสีย]

[maew3ta]

#dmbjdaily  : ‘อ่อน’

“เงาสะท้อน”

[เสี่ยวฮัว >> อู๋เสีย]

บ้านซื่อเหอหยวนนั้นเงียบนัก


เซี่ยอวี่เฉินนั่งขดตัวบนเตียง สายตาจับจ้องจอโทรทัศน์ ตัวการ์ตูนสนูปปี้ขยับไปมาไม่หยุด แต่ตัวเขากลับนิ่งไม่กระดิก แม้มีเสียงดังออกลำโพง ทว่ายังคงรู้สึกถึงความเงียบงันอันห้อมล้อมกาย โดยมีจุดเริ่มต้นที่ไหนสักแห่งจากตัวเขาแล้วแผ่ออกไปโดยรอบ

เชิ้ตชมพูตัวล่าสุดใช้ไม่ได้อีกแล้ว สีชมพูหวานเปื้อนรอยแดงเป็นด่างดวง กลิ่นคาวยังติดจมูกอยู่บางเบา รอบรอยขาดตรงแขนเสื้อนั้นเป็นเลือดเขา แต่ดอกไม้สีแดงสดที่กระจายอยู่จนทั่วไปหมดในบริเวณอื่นล้วนเป็นของศัตรูทั้งสิ้น เมื่อยืนอยู่ใต้ฝักบัว เลือดบางส่วนจึงถูกเจือจางด้วยน้ำ จากนั้นไหลเอื่อยลงท่อระบาย มองไปก็เป็นสีชมพูอีกนั่นละ

หากกล่าวถึงเซี่ยอวี่ฮัวบนเวทีงิ้ว ผู้คนล้วนนึกถึงสีชมพูอ่อนหวาน

แต่เขาตระหนักรู้ และยิ่งชัดเจนขึ้นทุกครั้งที่เสื้อเชิ้ตถูกทิ้งไปทีละตัว..ทีละตัว ทุกคราวที่ชำระร่างกาย ขัดถูซ้ำ ๆ  ล้างกลิ่นคาวเลือดซึ่งแทรกซึมบนผิวหนัง เฝ้ามองสีชมพูระเรื่อไหลลงท่อระบายน้ำ


สีชมพูของเซี่ยอวี่เฉินเป็นสีชมพูที่บิดเบี้ยว


ทั้งโลกของเขาก็บิดเบี้ยวไม่ผิดแผกกัน


ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเป็นนานสองนานจนร่างกายสะอาดสะอ้าน จึงได้มานั่งขดอยู่บนเตียง ทอดสายตามองโทรทัศน์จนบัดนี้ ทั้งภาพทั้งเสียงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ  แต่เซี่ยอวี่เฉินรู้สึกราวกำลังจ้องตากับความว่างเปล่า

การ์ตูนจบแล้ว เขาปิดโทรทัศน์ แล้วนั่งฟังสำเนียงของความเงียบ ลึก ๆ ในใจอาจรู้ได้ว่าผิดแล้ว สิ่งที่เขาเผชิญอยู่ไม่ใช่ความเงียบงัน


เงียบเหงาต่างหาก


แต่เซี่ยอวี่ฮัวผู้ใจแข็งยิ่งกว่าสิ่งใดจะไม่มีวันยอมรับความจริงข้อนี้


นั่งนิ่งอยู่พักหนึ่ง โทรศัพท์ก็แผดร้องด้วยเสียงเรียกเข้าอันเฉพาะเจาะจง สำหรับบุคคลซึ่งเฉพาะเจาะจง


เขาคลี่ยิ้มมุมปาก ฟังมันร้องอยู่อีกอึดใจ จึงค่อยยกขึ้นแนบหู



บนสนทนาเฉกเช่นทุกที ทักทาย หยอกล้อ เข้าเรื่อง หลอกล่อ อ้อนวอน และทำสำเร็จ

อู๋เสียเป็นหมากตัวหนึ่งของเขา แต่บางครั้ง เขากลับเกิดความลังเล ว่าแท้จริงแล้วตนเองหรือเปล่าที่เป็นหมากตัวหนึ่งของอู๋เสีย

ระหว่างที่โทรศัพท์ยังแนบอยู่ข้างหู ขาก็พาร่างมาหยุดอยู่ริมบ่อกลางลานบ้าน ในนั้นคือปลาน้อยสีขาวซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวที่อยู่ร่วมชายคากับเขา

พวกมันไม่สร้างสรรพสำเนียง ทำเพียงแหวกว่ายช้า ๆ สอดคล้องไปกับท่วงทำนองเงียบงันในสถานที่แห่งนี้

ชายหนุ่มระบายยิ้มบางเบา สายตาราวกับเวทนานักหนาซึ่งทอดลงไปยังผิวน้ำ ไม่อาจเดาได้ว่ามองปลาหรือมองเงาสะท้อนของตัวเอง

“..ก็เอาไปสิ” คลับคล้ายคลับคลาว่าได้ยินเสียงตนตอบคนในสายอย่างนั้น “..แล้วฉันจะส่งคนไปเพิ่มอีก”

“เสี่ยวฮัว ขอบใจนายมาก”

“อือ”

เขาตอบรับแล้วหรือ? คงไม่ใช่หรอก โทรศัพท์เครื่องนี้อาจพัง นำเสียงได้ไม่ดี อู๋เสียฟังผิดจึงเหมาไปเองว่าเขาตอบตกลง

“เสร็จงานนี้พวกเราไปนั่งดื่มกันชิล ๆ เดี๋ยวเลี้ยงเอง สัญญา”

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงแผ่ว อดไม่ได้จะค่อนขอดคนอีกฝั่งสาย

“ดีสุดก็ลิ้นคน เลวสุดก็ลิ้นคน ฉันเคยฟังนิทานที่พูดถึงเรื่องแบบนี้ ไม่ยักรู้ว่าใช้ได้ดีกับนาย พูดไปพูดมาก็สมประโยชน์นายน้อยสามอีกจนได้”

เสียงหัวเราะร่ายิ่งกว่าดังมาจากโทรศัพท์มือถือ

“คุณชายเก้าก็เกินไป ฉันพูดกับนายอย่างจริงใจ ไม่ใช่ว่าจะหลอกใช้สักหน่อย”

เซี่ยอวี่เฉินยักไหล่ ยังไม่ทันได้กล่าวอะไร อู๋เสียก็พูดต่อ

“..นั่นเพราะนายใจดีต่างหาก”

เขาชะงักไปพักใหญ่ ได้แต่ส่งเสียงตอบรับเบา ๆ ในคอ “...อ้อ..”

“แข็งสุดก็ใจคน อ่อนสุดก็ใจคน นายไม่คิดอย่างนั้นหรือเสี่ยวฮัว”

“ไม่รู้สิ”

เขาไม่รู้จริง ๆ

“ขนาดเสี่ยวเกอที่นิ่งอย่างกับหิน เอาจริง ๆ ยังมีจุดที่ใจอ่อนเลย”

“...อ้อ..” เขาตอบรับอีกครั้ง เสียงแผ่วกว่าเดิม

แต่คราวนี้รู้ชัดแล้ว


หลังจบการพูดคุยธุระระหว่างพวกเขา เซี่ยอวี่เฉินก้มมองโทรศัพท์ในมือตัวเอง มันอาจพังแล้วก็ได้ รู้สึกบทสนทนาไม่สะดุด แต่ก็ไม่ได้ชวนภิรมย์นัก

เสียงวัตถุกระทบผิวน้ำเด่นชัดในความเงียบงัน ทว่าผสานตัวกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวกับความเงียบเหงา

สีชมพูของอุปกรณ์สื่อสารนั้นค่อยจางลง...จางลง...เมื่อมันทิ้งตัวดิ่งลง...ดิ่งลงสู่ก้นบ่อ รอยกระเพื่อมเป็นวงบนผิวน้ำทำให้ทั้งภาพและสีสันบิดเบี้ยว แม้แต่เงาสะท้อนใบหน้าของเขาก็ผิดเพี้ยนจนดูราวกับเด็กขี้แยที่ทำหน้าเหยเกเหมือนจะร้องไห้

เซี่ยอวี่เฉินไม่ขยับตัว เฝ้ารออย่างใจเย็นจนผิวน้ำนิ่งสนิท กระทั่งเงาสะท้อนบนนั้นเป็นภาพดวงหน้าปกติของเขาอีกครั้ง รอยยิ้มงดงามวางอยู่ในตำแหน่งที่ควรเป็น แววตามั่นคงไม่หวั่นไหว ลึกลงไปกว่านั้น ฝูงปลาน้อยสีขาวซึ่งตื่นตกใจกับวัตถุที่ร่วงลงมาเมื่อครู่ก็กลับมาแหวกว่ายเช่นเดิม

ชายหนุ่มหันหลังกลับเข้าบ้าน มองหาเสื้อเชิ้ตสีชมพูตัวใหม่ และหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ ไว้มีอารมณ์เก็บ ค่อยงมเอาเครื่องที่ทิ้งบ่อปลานั้นขึ้นมา ก่อนมันจะทำอันตรายต่อสิ่งมีชีวิตสีขาวของเขา

เมื่อเลือกโทรศัพท์มือถือที่เหมาะมือได้เครื่องหนึ่งจากสามสิบกว่าเครื่อง จึงเริ่มต่อสายออก สั่งการธุระของตัวเองจนเรียบร้อยทางโทรศัพท์

จากนั้นวกกลับมาที่บ่อปลาอีกครั้ง นั่งโยนก้อนกรวดเล็ก ๆ ลงบ่อ แล้วเฝ้ามองผิวน้ำกระเพื่อมเป็นวง ยังผลให้เงาสะท้อนกลายเป็นคลื่นหยักราวกับใบหน้าคนที่กำลังร้องไห้จนหงิกงอ ระหว่างนั้นก็เผลอครุ่นคิดไปถึงบทสนทนาริมบ่อปลาก่อนหน้านี้


ใจดีงั้นหรือ แข็งสุดก็ใจคน..อ่อนสุดก็ใจคนงั้นหรือ เขาไม่ใช่จางฉี่หลิง ถ้อยคำเช่นนี้ใช้กับเขาไม่ได้ อู๋เสียเข้าใจผิดมหันต์ ตามนิสัยช่างเออออไปเองของเจ้าตัว


เขาไม่ใช่คนใจอ่อน...ไม่แม้แต่น้อย


ระหว่างที่นึกเช่นนั้น มือเขากดต่อสายออกเป็นครั้งสุดท้ายของวัน จัดการธุระที่ได้รับไหว้วานเรียบร้อยในไม่กี่ประโยค


เพราะใจดี? เพราะใจอ่อน? ผิดทั้งหมด


เพียงแต่คิดว่าไว้งานอีกฝ่ายเสร็จ ไปนั่งดื่มกันชิล ๆ อย่างที่อู๋เสียสัญญา ก็นับว่าไม่เลวไม่ใช่หรือ

========== 2 2 2   D A Y S   L E F T ==========

คุณชายฮัวปากแข็ง หงุง ;3;



ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ วันนี้เลขสวยเนาะ <3

[SilverCloud]

คุณชายซึนนะคะเนี่ย เงาสะท้อนบิดเบี้ยวนั่นแท้จริงแล้วไม่ใช่ว่ากำลังร้องไห้อยู่หรอกเหรอ นายน้อยนี่ก็ช่างใจร้ายเสียจริง หว่านเสน่ห์ไปทั่วโดยไม่รู้ตัว

[tamahome]

อูยยย เงาสะท้อนนี่คืออารมณ์อ่อนไหวของคุณชายสินะคะ >\\\\<
ชอบคำคมกับความเปรียบในตอนนี้มากเลยค่ะ
แอบสงสารคุณชายเล็กๆ นายน้อยคิดอะไรก็ดูจะไม่พ้นเรื่องของเสี่ยวเกอสักเท่าไหร่
แข็งสุดก็ใจคน อ่อนสุดก็ใจคน
แม้แต่ก้อนหินยังใจอ่อนกับนายน้อย
คุณชายก็ชะตากรรมเดียวกัน แต่ไม่อยากยอมรับสินะคะ 5555

[Feran.FS]

โถ...คุณชายยยย /ปลอบๆๆ ปลาสีขาวนั่น...ตัวแทนนายน้อยสินะคะ---