[OS] ผูกพัน - ผิงเสีย #dmbjdaily หัวข้อ" ริบบิ้น "

[Berry _]

Daomubiji fanfic- (บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน) One Shot
Title : ผูกพัน
Paring : เมินโหยวผิง x อู๋เสีย
Rate : PG













"โอ๊ย"


เสียงแหลมของหนูน้อยตัวเล็กผมเเกละ เมื่อเธอวิ่งเล่นกับเพื่อน ๆแต่ไม่ทันระวังจึงทำให้หกล้ม จนไปคลุกฝุ่นพื้นดินใกล้ ๆนั้น จนริ้บบิ้นที่ผูกเป็นโบว์เส้นเล็กของเธอเกือบหลุดจากปอยผมของเธอ



ผมเห็นอยู่ และกำลังจะเดินตรงไปเข้าไปช่วย แต่เรื่องนี้ผมไม่ทัน ความไวของเสี่ยวเกอเร็วกว่ามาก ความใจดีของเขาก็ด้วย เสี่ยวเกอสาวเท้าไปถึงแม่หนูคนนั้นก่อนผมแล้ว



"ขอบคุณค่ะพี่ชาย"

เสียงน่ารักเอ่ยขอบคุณเสี่ยวเกอ ผมทันเดินตามไปสมทบกับเขา เด็กน้อยคนนี้น่ารัก ดูเป็นเด็กดี แต่ก็ซนไปหน่อย จนหกล้มแบบนี้

"อ๊ะ เพื่อนของหนูเรียกแล้ว"


หนูน้อยคนนั้นเอ่ย เมื่อเห็นเพื่อนสาวตัวน้อยของเธอทั้งหลายกวักมือเรียกใหญ่ เะอก็อยากไปเล่รนกับเพื่อนๆ บนตัวเด็กน้อยไม่มีเเผล ผมเห็นก็โล่งใจ เสี่ยวเกอก็ดูจะโล่งเหมือนกัน

"หนูให้ คุณแม่บอกว่าใครมาช่วยหนู หนูต้องตอบแทน"


หนูน้อยยื่นริบบิ้นสีแดงเส้นเล็กแต่ยาวพอสมควร ส่งให้เสี่ยวเกอ หน้าตาของเขาดูไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ผมเข้าใจว่าเด็กน้อยอยากขอบคุณ แต่ไม่รู้จะมอบอะไรให้


"บ๊ายบ่าย"


หนูน้อยโบกมือลาแล้วก็วิ่งไกลออกไป ผมร้องตะโกนบอกให้เธอวิ่งดีๆ เดี๋ยวจะหกล้มไปอีก หลังจากนั้นเธอก็ก้มลงดูก้อนหินก้อนกรวดทุกเม็ดที่อยู่ตรงหน้าเธอ ผมเเอบยิ้มขำ เด็กๆนี่ซื่อจริง ๆ



"เอ้าไป เราก็กลับกันบ้าง"

ที่จริงแล้วผมกับเสี่ยวเกอแค่เบื่อ ๆอาหารที่ทำกินที่บ้าน เสี่ยอ้วนออกไปขุดกรวยอวบ ๆตามประสาเขา เลยเอาเสี่ยวเกอมาอยู่กับผมพักหนึ่ง ผมไม่เกี่ยงอยู่แล้ว


เพราะผมเองก็อยากอยู่กับเขาเหมือนกัน



เราสองคนเดินทอดน่องกันไปเรื่อย ๆ ใกล้จะถึงบ้านแล้ว ผมกะไว้ราว ๆสิบนาทีเห็นจะได้ รู้สึกว่าเราจะเดินมาหากอะไรกินไกลบ้านอยู่เหมือนกัน ผมสังเกตว่าเสี่ยวเกอดูเงียบๆ ไป ถึงปกติเขาจะเงียบอยู่แล้วก็เถอะ แต่ตอนนี้เขาเงียบเกินไป ไม่มีอะไรโต้ตอบผม เมื่อผมสนทนากับเขากลับไป ไม่มีแอคชั่นตอบกลับมาซักนิดเหมือนคิดอะไรอยู่




"อู๋เสีย" นี่คำแรกที่เขาเรียกผมเลยนะ ในช่วงตลอดหลายนาทีที่เดินด้วย หลังจากพบหนูน้อยคนนั้น



"ว่าไง"
"นี่น่ะ." เขาพูดสั้น ๆ แล้วยกมือแข็งแรงที่มีสองนิ้วอันทรงพลังนั้นลางชูริ้บบิ้นสีสวยในมือให้ผมดู ขณะนี้ปลายริบบิ้นสีแดงสวยเส้นเล็กมันปลิวลู่ตามลม

"ริ้บบิ้น แล้วทำไม หนูน้อยก็แค่อยากตอบแทนนาย"
"อืม"
"สีแดง? ก็สวยดีเนอะ หนุน้อยคนนั้นสดใสเหมาะกับสีนี้"


ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจหรือว่าเสี่ยวเกอจะเริ่มถูกใจหนูน้อยคนนั้นแล้วหรือ? พรากผู้เยาว์หน่าเสี่ยวเกอ

"อู๋เสีย ยื่นมือมาหน่อย"


คิดไปเพลิน ๆเขาก็พูดเเทรกความคิดผมมา แล้วก็ต้องทำให้ผมคิดต่อ ไม่เข้าใจ จะเอามือผมไปทำอะไร แต่ก็ยื่นไปตามคำขอของเขา พร้อมเดินก้าวไปตรงหน้าเขาให้ใกลขึ้นกว่เดิม


"เอ๋?"


หมอนี่ทำอะไรที่ไม่คาดคิด เสี่ยวเกอผูกปลายนิ้วก้อยของผมด้วยริ้บบิ้นสีแดงนั้น ส่วนปลายอีกด้าน เขาผูกกับปลายนิ้วก้อยเขาไว้ก่อนหน้าแล้ว ให้ตายสิ!


"เสี่ยวเกอ..."
"นายกลัวฉันจะหายไป ..."


ผมเบิกตากว้าง กว้างเท่าไหร่ไม่รู้แล้วก็คงทำหน้าตาแปลก ๆ ต่อหน้าหมอนั่น เขาอมยิ้มกับท่าทางของผม แต่ก่อนจะนานไปกว่านี้และผมจะแสดงสีหน้าประหลาดอะไรออกมาอีก เสี่ยวเกอก็เดินนำหน้าผมไป ริ้บบิ้นไม่ได้ยาวเท่าไหร่นัก ระยะห่างนั้นทำให้ผมรู้สึกตึงที่ปลายนิ้วก้อยที่ผูกพันกับปลายริ้บบิ้นแดงอีกด้านหนึ่งไว้


"นายมันบ้า" ผมไม่รู้จะพูดอะไร คิดออกคำเดียวก็ว่าออกไปเลย เสี่ยวเกอบ้า บ้าจริง ๆด้วย


ผมหน้าแดงแล้วแน่ ๆ สู้กับสีแดงของริ้บบิ้น

ผมก็คิดต่อไปว่า นี่มันเหมือนกับด้ายแดงเลยไม่ใช่รึไง


"อู๋เสีย หน้าแดงแล้ว"
"ไม่ต้องมาล้อกันเลย !" นี่เก็บไว้นานแค่ไหน ถึงอยากล้อผมขนาดนี้ แต่ก็จริงของเขา เมื่อครู่เดินผ่านร้านหนึ่งทีมีกระจกหน้าร้าน ก็หน้าแดงอย่างที่เขาว่า


ความยาวไม่เท่าไหร่ของริ้บบิ้นทำให้เราสองคนต้องเดินใกล้กันมากกว่าที่เคย เสี่ยวเกอก็ไม่ยอมเอามันออก แล้วผมหรือจะกล้า พี่ท่่านเล่นผูกมาแบบนี้แล้ว


"ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี" ผมบ่นไปเรื่อยแต่น่าจะเข้าหูเขา

"โชคชะตา" เสี่ยวเกอเองก็บ่นออกมาเบา ๆ เอ่..ไม่เเน่ใจว่าเขาบ่นหรือตั้งใจพูดให้ได้ยิน







แต่เป็นคำที่ดี
ผมยิ้ม
เป็นคำที่ทำให้ผมยิ้มไ้ด้
และผมก็อารมณ์ดีขึ้น










อา.......อยากจับมือเขาไว้ชะมัด












แต่ไม่ทันแล้ว เสี่ยวเกอคว้ามือผมไปเสียก่อน แค่วินาทีเดียว ผมช้าเอง










เสี่ยวเกอทำอะไรแบบนี้ได้ด้วย อะไรชวนเขินแบบนี้
"แค่ครู่เดียว อู๋เสีย"





"จับไปนาน ๆ เลยก็ได้ไม่ว่าหรอก"


ผมยกมืออีกข้างกำไว้แน่น แล้วไปแบออกตรงหน้าเขา บอกเป็นสัญญาณให้เขาหันหน้ามาหาผม มองหน้าฉันซะ จางฉี่หลิง






"ก็ฉันเป็นโชคชะตาของนายนี่เนอะ"










พอหันมา ดวงตาของเขามีอะไรมากมาย ที่ผมอยากค้นหา
แน่นอน อยู่กันมาตั้งนาน ผมก็มองเห็นตัวเองในแววตาเขาเหมือนกัน




"อืม"

เสียงตอบรับเบา ๆ จากเสี่ยวเกอ และแรงที่กระชับมือของเราสองคนให้แนบแน่นยิ่งกว่าเดิม

ทั้งมือเสี่ยวเกอก็อุ่นดี
ริบบิ้นเส้นสีแดงที่ผูกพันเราสองคนไว้
ถ้าถึงบ้านก็คงต้องคลายมันออก





กลายเป็น ผมรู้สึกว่าวันนี้ระยะทางแถวบ้าน มันช่างสั้นเหลือเกิน








END------------------------------












END-------------------------

[natsume]

มุ้งมิ้งมาก... อยากตามสตอล--- //เสี่ยวเกอจับหักคอ

[faliona01]

จับมือกันในวันหนาวๆ อิ๊ว!!!!

ดูฟามมุ้งมิงค์ของเสี่ยวเกอที่มอบให้เสี่ยวฮัวนั้นสิ VvV

ดูฟามมุ้งมิงค์นั้นสิเหล่าด้วง เหล่าด้วงจะไม่ทน

แทะเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!